Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΙΒ' - Εσείς πιάνετε μύγες στον αέρα?)

Δεν μ' ενδιαφέρει το Τόκιο. Θέλω να πάω στην παλιά αυτοκρατορική πρωτεύουσα, το Κιότο, όπου ζει, αν ζει ακόμα, ο σεβάσμιος Διδάσκαλός μου στο Αϊκίντο. Το αϊκίντο είναι μια ιαπωνική πολεμική τέχνη με βασική φιλοσοφία την εξουδετέρωση του επιτιθέμενου χωρίς τραυματισμό του. Σαν όλες τις πολεμικές τέχνες, απαιτεί φοβερή αυτοσυγκέντρωση, ταχύτητα και αυτοπεποίθηση...

Θυμάμαι όταν ο Διδάσκαλος ήταν στην Αθήνα και το τελευταίο απόγευμα πριν φύγει κατάφερα να τον πείσω να μου κάνει την τιμή να του προσφέρω ένα λιτό δείπνο.

Στο υπαίθριο εστιατόριο που πήγαμε παρήγγηλε μόνο μια γαβαθούλα ρύζι κι άρχισε να το τρώει με κείνα τα περίεργα ξυλάκια, δεν θυμάμαι πώς τα λένε. 

Δυστυχώς, η όλη εμφάνιση του γερο-δασκάλου, το λιπόσαρκο κορμάκι του, η μυτερή λευκή γενειάδα του, τα ξυλάκια που χρησιμοποιούσε τον κατέστησαν γραφικό και στόχο μιας διπλανής παρέας. Η οποία απρόκλητα άρχισε να μας ενοχλεί και να μας πειράζει. Εγώ, εννοείται, πως παρουσία του Δασκάλου δεν μπορούσα να πάρω καμία πρωτοβουλία. 

Κάποια στιγμή οι αλητάμπουρες το παραχόντριναν. Κι ήταν έτοιμοι να περάσουν απ' τα προσβλητικά λόγια σε πράξεις. Ακριβώς τότε, ο ήρεμος και απόλυτα συγκεντρωμένος στο φαγητό του Δάσκαλος, κάνει τη μεγάλη κίνηση. Με τρεις αστραπιαίες κινήσεις, που ούτε καν πρόλαβε να τις πιάσει το μάτι μου (ακούστηκαν μόνο τρεις ξεροί ήχοι... τακ, τακ, τακ), συνέλαβε στον αέρα τρεις μύγες με τα ξυλάκια που έτρωγε και τις άφησε ζωντανές στο τραπέζι τους.

Οι ψευτόμαγκες το έλαβαν το μήνυμα. Ο γέρος δεν ήταν εύκολη λεία. Θα μπορούσε άνετα να τους δέσει κόμπο και τους τρεις τους. Σχεδόν έντρομοι πλήρωσαν τον λογαριασμό τους και έφυγαν...

Κι εγώ πήρα ένα καλό μάθημα. Μπορεί να αποφύγεις τη χρήση βίας κάνοντας μόνο επίδειξη της αποτρεπτικής σου ισχύος. Αλλά μόνο με τον σωστό τρόπο και στο σωστό χρόνο...