Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΙΓ' - Το μαργαριτάρι γίνεται απ' το κλάμα του στρειδιού!)

Στο δρόμο για το Κιότο έκανα μια μικρή στάση στον Κόλπο του Ίζε. Στα ήσυχα νερά του έχει τις εγκαταστάσεις της η μεγαλύτερη βιομηχανία παραγωγής μαργαριταριών στον κόσμο. Ήθελα να δω από κοντά αυτή την παράξενη διαδικασία.

Τα μαργαριτάρια δημιουργούνται μέσα σε κάποια είδη στρειδιών. Αυτά συλλαμβάνονται από έναν μικρό στολίσκο της εταιρείας στις γειτονικές θάλασσες. Μεταφέρονται στον κόλπο κι εκεί εξειδικευμένοι τεχνικοί ανοίγουν ελάχιστα το κέλυφος των στρειδιών και πετούν μέσα μια στρογγυλή μπαλίτσα όστρακου, μικρή σαν έναν κόκο άμμου. 

Αυτό το ξένο σώμα ενεργοποιεί τον αμυντικό μηχανισμό του στρειδιού. Το καημένο το στρείδι πονά και υποφέρει απ' την παρουσία του ξένου εισβολέα. Στριφογυρίζει μέσα στο καβούκι του, το μαλακό του κορμάκι ερεθίζεται και βγάζει ένα ασπριδερό υγρό που σιγά-σιγά τυλίγει το ξένο σώμα και το μετατρέπει σε μαργαριταρένια χάντρα. 

Η διαδικασία αυτή κρατάει δυστυχώς πολλά χρόνια. Κι απορώ γιατί ακόμα δεν αντιδρούν οι φιλοζωικές οργανώσεις. Η ταλαιπωρία που υφίστανται οι ζωντανοί οργανισμοί που λέγονται στρείδια είναι αφάνταστη...

Πάντως, η παραπάνω διαδικασία έχει και τους συμβολισμούς της. Μπορεί κάποιοι να καταλήξουν στο φιλοσοφικό συμπέρασμα πως τα βάσανα, οι πόνοι και οι θλίψεις μάς τελειοποιούν. Μας μετατρέπουν από ασήμαντα στρείδια σε πολύτιμα και περιζήτητα μαργαριτάρια. Κάτι σαν τη "λυτρωτική δύναμη του πόνου", που έλεγε ο Τολστόι κι ο Ντοστογιέφσκι.

Τι να πω... Εμένα τέτοιες απόψεις μου φαίνονται λίγο μαζοχιστικές...