Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΚΓ' - Δεν υπάρχει απάτη που να μη τη ξέρει ένας Ορθόδοξος χριστιανός!)

Στο Νεπάλ θεωρούνται "ιερά" τα σημεία που ένας ποταμός που πηγάζει στα Ιμαλάια ενώνεται με κάποιον άλλον. Γι' αυτό στη συμβολή τέτοιων ποταμών εγκαθίστανται οι ευλαβείς Σαντού, άντρες και γυναίκες που ζουν αυστηρά ασκητικά, αποτραβηγμένοι σε σπηλιές ή πρωτόγονες καλύβες. Είναι οι "άγιοι" του Νεπάλ.

Ήταν δυνατόν να φτάσω ως εδώ και να μην επισκεφτώ έναν τέτοιον "άγιο"? Δίνω λίγες ρουπίες σε έναν πιτσιρικά να με οδηγήσει σε μια απ' τις σπηλιές που ζουν αυτοί οι αναχωρητές. Περνάμε πάνω από μια τεράστια κρεμαστή γέφυρα. Είναι φτιαγμένη από ατσαλόσχοινο και ταλαντεύεται πέρα-δώθε. Αυτό την κάνει να μοιάζει αρκετά επικίνδυνη, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ ανθεκτική. Κάποιες στιγμές που η ταλάντωση το παρακάνει, αρπάζομαι απ' τα διπλανά σχοινιά αλλά αυτά υποχωρούν κι ο πανικός μου αυξάνεται...

Κάτω απ' τα πόδια μας, στις όχθες του ποταμού διακρίνονται κροκόδειλοι και ρινόκεροι. Οι ασιατικοί ρινόκεροι έχουν ένα κέρατο ενώ οι αφρικάνικοι δύο. Αυτή είναι η άχρηστη πληροφορία της ημέρας. Ακούω πως στα μέρη αυτά κυκλοφορούν και τίγρεις. Αλλά αυτές καλύτερα να μην τις δω...

Κάποια στιγμή φθάνουμε στη σπηλιά ενός Σαντού. Κάθεται ακίνητος, σταυροπόδι, με τα μάτια του καρφωμένα στα πράσινα νερά του ποταμού. Ο πιτσιρικάς συνοδός μου του ρίχνει μικρές πετρούλες για να τον ξυπνήσει απ' την έκσταση.

Το σκηνικό μου θυμίζει κωμωδία. Σαν την ταινία "Πατήρ Γκομένιος"! Άλλωστε ο ασκητής Σαντού μοιάζει πολύ με τον Μουστάκα. 

Κάποια στιγμή ξυπνάει απ' τον λήθαργο και μας κοιτάζει μ' ένα παιδικό χαμόγελο. Προφανώς και ζει στην καρακοσμάρα του. Μας καλεί να μπούμε στη σπηλιά του.

Είναι χαμηλή. Αν και κοντούλης, δεν μπορώ να σταθώ όρθιος. Στο βάθος παρατηρώ μεγάλους σταλακτίτες. Αυτοί είναι μέτρο αγιότητας. Όσο πιο μεγάλους τους έχεις, τόσο πιο μεγάλος "άγιος" είσαι!

Ο Σαντού μας δείχνει μια "ιερή" πέτρα. Υποτίθεται πως την έβγαλαν απ' το ποτάμι πριν 500 χρόνια. Τότε ήταν ένα μικρό λιθαράκι. Αλλά κάθε χρόνο αυξάνεται θαυματουργικά το μέγεθός της. Κι επιπλέον μετακινείται μόνη της πέρα-δώθε, πάνω-κάτω. 

Σίγουρα κάποια βρωμοδουλειά έχει σκαρφιστεί ο καλόγερος για να εντυπωσιάζει τα πλήθη. Εμένα δεν μπορεί να με κοροϊδέψει. Έχω σπουδάσει στη Μεγάλη της Ορθοδοξίας Σχολή. Ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά πώς μπορεί μια εικόνα να δακρύσει ή να ματώσει, πώς ένα τόσο δα ξυλαράκι-σταυρουδάκι κάνει το ψωμί να φουσκώσει χωρίς μαγιά, πώς οι καντήλες μετακινούνται χωρίς ανθρώπου χέρι κ.λπ. 

Σε τα μας ρε Σαντού?