"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (Β’ - Θάνατε, είσαι ένα τίποτα!)

Λέγαμε χθες πως ο φόβος του θανάτου γεννά θρησκείες και φιλοσοφίες. 

Αλλά κάθομαι κι αναρωτιέμαι. Τι ακριβώς φοβάμαι στο θάνατο; Μήπως την πλήρη εξαφάνισή μου? Σιγά τώρα μην χάσει η Βενετιά βελόνι. Μήπως μια ενεδεχόμενη αυστηρή μελλοντική κρίση. Μα δεν πιστεύω σε μεταθανάτιες κολάσεις και παραδείσους. Μήπως φοβάμαι ένα επώδυνο και βασανιστικό τέλος; Αυτό σίγουρα ισχύει. Αλλά μπορεί και να φοβάμαι πως ο θάνατος θα με βρει πριν προλάβω να ξεζουμίξω απόλυτα τη ζωή. Σκέφτομαι όμως και το εξής. Μήπως είναι μεγάλη μαλακία να μας απασχολούν όλ’ αυτά αντί να κοιτάμε πως θα περάσουμε καλύτερα τη μέρα μας;

Όλα αυτά δεν θα με απασχολούσαν αν ήμουν πραγματικά σοφός, ή έστω φιλόσοφος. Γιατί η φιλοσοφία διδάσκει πως να αντιμετωπίζουμε τον θάνατο ως το συνηθέστερο φυσικό φαινόμενο. Με απλότητα, ψυχραιμία και ηρεμία. Η φιλοσοφία είναι προπαρασκευή του θανάτου. Να μπορέσουμε να τον κοιτάξουμε κατάματα και να του πούμε... "ένα τίποτα είσαι"!

Όποιος ξέρει να πεθαίνει, ξέρει και να ζει. Και το εξηγώ λογικά. Το πεπερασμένο της ζωής μας είναι το ισχυρότερο κίνητρο για να προσπαθούμε κάθε μέρα να περνάμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Για φανταστείτε να ήμασταν αθάνατοι και να το ξέραμε. Σίγουρα η ζωή μας θα έχανε μεγάλο ποσοστό της γλύκας της. Θα γινόταν μια ρουτίνα. Μην σας πως και αγγαρεία.

Θα το πω κι αλλιώς. Αν καταφέρουμε να μην σκάμε για τον θάνατο, είναι δυνατόν να σκάσουμε με οτιδήποτε άλλο; Αν δεν σε φοβήσει το λιοντάρι, θα σε φοβήσει το ποντίκι; Οπότε νικώντας το θάνατο νικάμε κι όλους τους φόβους και τις αγωνίες μας. Και ελευθερωνόμαστε κυριολεκτικά. Γι’ αυτό το σημείο του θανάτου είναι κομβικό στη ζωή μας. 

Προσωπικά θα νιώσω ευλογημένως αν πεθάνω: α) χωρίς οδυνηρό τρόπο και β) χωρίς να αφήσω πίσω μου εξαρτημένα άτομα που θα δυσκολευτούν να επιβιώσουν δίχως την παρουσία μου...

Και κλείνουμε για σήμερα με ένα ιστορικό ανέκδοτο. Στην αρχαία Αίγυπτο, στα πλουσιόσπιτα, μετά από ένα λαμπρό γεύμα, ο οιοδεσπότης συνηθιζε να μεταφέρει στην αίθουσα κάτι που να θυμίζει τον θάνατο. Π.χ. έναν ανθρώπινο σκελετό. 

Αυτό ήταν αρκετό για να προβληματίσει τους πάντες. Κι όλοι το έριχναν στη φιλοσοφία, κι ας κατέληγαν σε εντελώς αντίθετα συμπεράσματα. Π.χ. ο ένας το ερμήνευε πως "η ζωή είναι μικρή, οπότε εδώ ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας". Ενώ ο άλλος διαπίστωνε πως όλες οι υλικές απολαύσεις είναι μάταιες, αφού σε λίγο όλοι θα καταλήξουμε ένα μάτσο κοκκαλάκια...

Διαλέγετε και παίρνετε...