Ρε μπας κι έγινα κι εγώ... "κυρ-Παντελής";

 

Τον τελευταίο καιρό οι φίλοι μου δεν με αναγνωρίζουν. Ξέκοψα (ήδη πριν τις καραντίνες) απ’ τα αντιεξουσιαστικά στέκια και τις καταλήψεις. Σταμάτησα να συζητάω για "επαναστάσεις" και άλλα παρόμοια που μόνο βαρεμάρα μου προκαλούν. 

Κι άλλαξα κι ερωτικά γούστα. Πλέον δεν γουστάρω τις "φευγάτες" και τις "υστερικές", σαν κι εκείνη που φώναζε στους ΜΑΤατζήδες ... "βαράτε με ρε!".

Οι τραμπουκισμοί, τα μπάχαλα κι οι χουλιγκανισμοί μου προκαλούν αηδία. Πώς το λένε; Μου γυρίζουν το στομάχι. 

Κι αγανακτώ ακόμα περισσότερο όταν αυτοί οι απίθανοι τύποι που σπάνε βιτρίνες και κεφάλια, που, τέλως πάντων, εκτονώνουν την καταστροφική και ίσως εγκληματική μανία τους, επικαλούνται ως άλλοθι-φερετζέ κάποιες ανθρωπιστικές ή "αριστερές" αξίες.

Φυσικά, όταν στη ζωή σου κάνεις τομές και το "παίρνεις αλλιώς το τιμόνι", θα πληρώσεις και το κόστος. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. 

Σίγουρα έχασα κάποιους φίλους. Αλλά, συγγνώμη, θεωρείται "φίλος" αυτός που σε γουστάρει μόνο όταν συμφωνείς μαζί του, πας με τα νερά του, εντάσσεσαι στην ατζέντα του; Όχι βέβαια! Οπότε, να μια καλή ευκαιρία να ξεσκαρτάρω από κάποια ζωντανά βαρίδια τη ζωούλα μου...

Χθες, ένας απ’ αυτούς τους "πρώην φίλους" μού έκανε προσωπική επίθεση. Όχι σωματική, αλλά λεκτική. Ένα είδους μπούλινγκ είναι κι αυτό. Με αποκάλεσε "αντιδραστικό", "μικροαστό", φασίστα-νοικοκυραίο", "κυρ-Παντελή". 

Και με στόλισε και με άλλα επίθετα της αριστερής φρασεολογίας που τώρα μου διαφεύγουν.

Αυτό το παραμυθάκι με τους "κυρ-Παντελήδες" και τους "κακούς νοικοκυραίους" δεν είναι καινούργιο. Απλά πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις από το τραγικό συμβάν με τη Ζακί. Από τότε κάποιες περιθωριακές πολιτικές υποκουλτούρες κατάφεραν να μεταδώσουν τις ψυχώσεις και τις νευρώσεις τους σε ένα μεγάλο τμήμα της μετριοπαθούς Αριστεράς. 

Κόμματα μεγάλα όπως ο Σύριζα, και ιστορικά όπως το ΚΚΕ, τσίμπησαν και κόλλησαν τον ιό της αντι-νοικοκυρίλας! Και μαζί τους, δυστυχώς, ένα μη ευκαταφρόνητο τμήμα της κοινωνίας μας. Κυρίως αυτοί που αισθάνονται "αδικημένοι" και "ριγμένοι" από το "σύστημα". Ο κοινωνικός φθόνος είναι κάτι που πάντα ευδοκημούσε στην πατρίδα μας...

Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο κακό κάποιος άνθρωπος να ενδιαφέρεται πρωτίστως για την οικογένειά του και τη δουλίτσα του. Γιατί, ντε και καλά, πρέπει όλοι να συστρατευτούμε με αυτούς που θέλουν να μετατρέψουν την πλατεία Συντάγματος σε ... πλατεία Κουφοντίνα. 

Το να φοβάσαι τις κοινωνικές αναταραχές και να θέλεις την κοινωνική ηρεμία δεν το βρίσκω και τόσο ... εγκληματικό. Αντίθετα, αποστροφή μου δημιουργεί το ταξικό μίσος που κάποιοι συστηματικά καλλιεργούν. 

Και με τίποτα δεν θα άλλαζα  τη σημερινή Ελληνική Αστυνομία με τις ορδές των ανεξέλεγκτων αριστερών πολιτοφυλάκων που με χαρά θα φύτευαν μια σφαίρα στο κεφάλι μου έτσι... γιατί απλά θα με θεωρούσαν "αντιδραστικό". Δεν μου αρέσει η παρελθοντολογία, αλλά πρέπει να δίνουμε και μερικές απαντήσεις σε όσους ονειρεύονται νέα "Δεκεμβριανά του 1944"!