Παρακμιακά...

 

Είμαστε μια παρέα γερο-μπαμπαλήδων που την έχουμε δει ερασιτέχνες ποιητές. Κοινώς την ψωνίσαμε. 

Δυο-τρεις φορές τη βδομάδα μαζευόμαστε σ’ έναν παρακμιακό καφενέ τα βραδάκια και διαβάζουμε τα ποιήματά μας. Έλα μου, όμως, που διαδόθηκε στη γειτονιά πως εκεί μαζεύονται κάτι ψωνάρες. Και ππλακώνουν κάποιοι μαλάκες για να μας κάνουν καζούρα και να μας κρεμάσουν κουδούνια...

Χθες ήταν η σειρά μου να απαγγείλω ποίηση. Πήρα ύφος βαθυστόχαστο. Έβαλα κι ένα φουλάρι γύρω απ’ τον λαιμό, ήπια ένα σφηνάκι ούζο μονορούφι κι άρχισα! 

Δηλαδή, δεν άρχισα ακριβώς. Μόνο τρεις λέξεις πρόλαβα να πω: "Βυθίζομαι στα μάτια σου!". Κι αμέσως μια παρέα τριών παρείσακτων με διέκοψε.

"Αφού θες να την πηδήξεις σαν τρελαμένος γάιδαρος, γιατί δεν πας κατευθείαν στο ψητό κι αρχίζεις τα ρομαντικά;", ρωτάει ο πρώτος.

Ο δεύτερος είχε μια πιο διεισδυτική άποψη: "Αν βυθιστείς στα μάτια της, τι θα κάνεις όταν φτάσεις στα βυζιά της; Για πες μου;".

Ο τρίτος το ξαναγύρισε στο χυδαίο: "Βάζω στοίχημα πως στον επόμενο στίχο περιγράφεις πώς λυσσομανούσε ο αέρας ανάμεσα στα μπούτια της!".

Σε τέτοιες περιπτώσεις το καλύτερο που ’χεις να κάνεις είναι να κλείσεις τα φώτα και να τους κατουρήσεις. Αλλά δεν το έκανα. Ξανάκατσα στο τραπεζάκι μου και παρήγγηλα άλλο ένα καραφάκι ούζο. Τόσο απλά...