Χορεύοντας με νεράιδες και δράκους! (Ναυτικές ιστορίες Ζ' - Παράδεισος είναι ο τόπος που δεν έχεις γυναικεία γκρίνια!)

 

Ανοιχτά της Πορτογαλίας πέφτουμε σε χοντρή θύελλα. Ο "Κάβος", το καημένο μας το καραβάκι, μποτζάρει και σε τινάζει σαν τσόφλι στην άλλη άκρη του καταστρώματος. Στο τέλος είσαι σα να βγήκες από αγώνα κατς. Παντού μελανιασμένος, ματωμένη μύτη, μπράτσα γδαρμένα. 

Α, πόση γοητεία έχει η ζωή στη θάλασσα! Πες τε το στους ποιητές και στους μυθιστοριογράφους...

Το φορτίο του πλοίου ξαναλλάζει χέρια και περιεχόμενο. Εννοείται πως γίνεται λαθρεμπόριο του κερατά, αλλά εμείς δεν πρέπει να χώνουμε τη μύτη μας στις βρομοδουλειές τους. Δεν βλέπουμε, δεν ακούμε, δεν ρωτάμε. Το μόνο που ευχόμαστε είναι το νέο φορτίο να έχει μεγάλη αξία. Γιατί μόνο τότε είμαστε σίγουροι πως δεν θα το βουλιάξουν το πλεούμενο για να πάρουν την ασφάλεια.

Κάνω μια βολτούλα στο μέρος που φυλάγονται οι σωστικές λέμβοι. Μόνο η βάρκα του καπετάνιου έχει βάσιμες ελπίδες να επιπλεύσει. Οι υπόλοιποι θα πάμε καλιά μας...

Κατά τα λοιπά, κι απόψε το βράδυ θα έχουμε στο τραπέζι εκλεκτά εδέσματα. Σε κάθε τράμπα του παράνομου φορτίου, το πλήρωμα πρέπει να είναι χορτασμένο και ικανοποιημένο. Έτσι νομίζουν πως θα μας βουλώσουν το στόμα...

Βρίσκω ευκαιρία να γνωρίσω κάποιους συναδέλφους καλύτερα. Αν μπορούν να θεωρηθούν "συνάδελφοι" όλο αυτό το τσούρμο των εγκληματιών. Κάθε καρυδιάς καρύδι, από κάθε γωνιά της γης. 

Η επίσημη γλώσσα του πλοίου είναι τα αγγλικά. Αλλά μόνο ο καπετάνιος τα μιλάει καλά. Οι υπόλοιποι ξέρουμε σαράντα λέξεις ο καθένας. Απ' αυτές οι τριάντα είναι κοινές, άρα μαθαίνουμε καμιά δεκαριά νέες λέξεις απ' τον κάθε ναυτικό, συνολικά περίπου διακόσιες. Όσο πρέπει για τα βασικά. 

Εννοείται πως από προφορά έχει ο καθένας τη δική του. Π.χ. τη λέξη "First Mate" άλλος τη λέει φιρστ μάιτ, άλλος φόιστ μοτ, φιστ μετ και πάει λέγοντας... Αλλά, δόξα τω θεώ, συνεννοούμαστε. Μπορεί στα φωνήεντα να γίνεται της Βαβέλ, αλλά στα σύμφωνα ψιλοσυμφωνούμε.

Γνώρισα κι έναν γερο-Αλγερινό. Μου διηγήθηκε πόσο καλά ήταν στο Αλγέρι πριν το 1950. Η γυναικεία γκρίνια, η μουρμούρα και τα μουτρίνια ήταν κάτι σαν ποινικό αδίκημα. 

Μια τόσο κακότροπη γυναίκα θεωρούνταν δημόσιος κίνδυνος. Οπότε απλά έκανες μια καταγγελία εις βάρος της γυναίκα σου που σου έτρωγε τα συκώτια κι οι δικαστικές αρχές της έδιναν μια μικρή προθεσμία για να βελτιωθεί, αλλιώς την μπουζούριαζαν κανονικά! Μιλάμε για επίγειο παράδεισο...