Ένας μοναχικός λύκος στους Ολυμπιακούς του Τόκιο (Δ' - Εκπαιδεύομαι στο "φουντόσιν")

 

Βρίσκομαι λοιπόν στη μακρινή χώρα που ζουν οι άνθρωποι με τα λοξά μάτια και το ασάλευτο όλο μυστήριο χαμόγελο. 

Τρεις άντρες κάθονται γονατιστοί και κοιτάζουν μια γλάστρα που είναι φυτεμένο ένα μικρούλικο ανθισμένο λουλούδι. Μάλλον κάνουν τον διαλογισμό τους. 

Οι άνθρωποι φοβόμαστε τη μοναξιά. Μας τρομάζει η σιωπή. Στη φλυαρία βρίσκουμε μια ανακούφιση. Γι’ αυτό και αποφάσισα να περάσω τούτο το ταξίδι όσο γίνεται αμίλητος. Με μόνο τις τελείως απαραίτηες κουβέντες. Να γίνει το ταξίδι από εξωτερικό, εσωτερικό...

Σ’ ένα βουδιστικό ασκηταριό κάνω την κλασική ερώτηση: "Τι είναι ευτυχία;". "Να κρατάς την καρδιά σου ασάλευτη. Στα εύκολα και στα δύσκολα, στα καλά και στα άσχημα". 

Αυτό οι γιαπωνέζοι το λένε "φουντόσιν". Κάτι σαν την "απάθεια" των αρχαίων στωικών. Αλλά μήπως και ο στωικισμός δεν ήταν η μεσογειακή εκδοχή του ζεν;

Κατά τ’ άλλα, όλα τα λιμάνια του κόσμου είναι παντού ίδια. Είτε είσαι στην Οντέσα, είτε στην Αμβέρσα, είτε στη Βαρκελώνη, τον Περαία, την Αλεξάνδρεια και το Κολόμπο, οι ανθρώπινες ανάγκες δεν αλλάζουν. Ούτε οι τρόποι που ικανοποιούνται. 

Στα λιμάνια βλέπεις κι ακούς και κάνεις πράγματα που ίσως δεν θα ’πρεπε. Αδιάντροπα κορίτσια με πρόωρα φουσκωμένα στήθη και αγοράκια προσπαθούν να κερδίσουν το μεροκάματο. Στα λιμάνια συνειδητοποιείς πως η "αρετή" είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση. Μια ψυχή ενάρετη, δεν θα μπορέσει εδώ να νιώσει την ανυπόφορη και θανατερή γοητεία της "αμαρτίας".

Βρίσκομαι σ’ ένα τεράστιο πάρκο. Τ’ άστρα λάμπουν από πάνω μας. Ο ουρανός χνουδωτός κι αμίλητος. Κάτω στη γη, στο βάθος του πάρκου, όλα θυμίσουν υπαίθριο καμπαρέ. Οι καλύτερες απ’ τις σειρήνες του λιμανιού είναι εδώ για να σε διεκδικήσουν. Διαλέγω μια κοκότα λιγνή σα φίδι, χωρίς στήθια και περιφέρεια, σαν αγοράκι. Τα μάτια λοξά, ακίνητα κι αυτά. 

Το μυαλό παίζει άσχημα παιχνίδια. Με το που τη βλέπω θμάμαι μια εικόνα που ’χα δει παλιά στ’ αγιονόρος. Μια Παναγιά κίτρινη, λοξομάτα, άφυλη...