Ένας μοναχικός λύκος στους Ολυμπιακούς του Τόκιο (ΣΤ' - Ποια είναι η ωραιότερη γυναίκα;")

 

Οι Γιαπωνέζοι τρελαίνονται να ταξιδεύουν. Όχι μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στη χώρα τους. Παίρνουν τα τραίνα και δρόμο... 

Πηγαίνουν προσκυνητές σε μακρινούς ναούς. Τρέχουν να δουν τις ανθισμένες κερασιές την άνοιξη, τις γλυσίνες τον Μάη, τους λωτούς τον Αύγουστο, τα χρυσάνθεμα το φθινόπωρο. Με ελάχιστες αποσκευές. Αλλά το πράσινο τσάι δεν λείπει από δίπλα τους.

Η Οσάκα είναι μάλλον η εμπορική πρωτεύουσα της χώρας. Απλώνεται στο δέλτα μεγάλου ποταμού. Θυμίζει λίγο την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. 

Οι άντρες σκίζονται όλη μέρα στη δουλειά και στις επιχειρήσεις. Και το βράδυ έρχεται η ώρα της "ξεκούρασης του πολεμιστή". Η πόλη μεταμορφώνεται σε ένα απέραντο καμπαρέ. Μόλις δύσει ο ήλιος μετατρέπεται σε άγρια τίγρη. Γίνεται αχόρταγη και βιαστική. Δεν ανέχεται σουλατσαδόρους, άεργους και ποιητές...

Μισανοίγουν οι κλειστές θύρες. Και φρεσκολουσμένα κορμιά υποκλίνονται και σε καλωσορίζουν. Σ’ ένα μπαρ, δυο μικρούλες περιμένουν κάτω από ένα κόκκινο φανάρι σε σχήμα καρδιάς. Σε παίρνουν απ’ τη μέση, σε ξαπλώνουν σε κάτι υπαίθριες αιώρες και παραδίνεστε στην αμάλαγη γλύκα...

Δε θέλω να μείνω και πολύ στην Οσάκα. Τη φοβάμαι αυτή  την ανθρωποφάγα δράκαινα. Γυρνάω στο Τόκιο με το πρώτο μεταμεσονύχτιο τραίνο. 

Δίπλα μου ένας ευτραφής και πολυταξιδεμένος ντόπιος με ζαλίζει στις σοφίες. Απ’ όσα μου ’πε, ένα μόνο θυμάμαι: "Η ωραιότερη γυναίκα είναι του φίλου σου. Μετά η πουτάνα, μετά η υπηρέτρια και τελευταία η γυναίκα σου!"...