Ένας μοναχικός λύκος στους Ολυμπιακούς του Τόκιο (Ζ' - Η "Μεγάλη Ιδέα" των Γιαπωνέζων)

 

Δε χορταίνω να βλέπω τους Γιαπωνέζους να χαιρετιούνται. Βέβαια, δεν είναι όπως πριν εκατό χρόνια, αλλά ακόμα κάνουν μια υπόκλιση και το πρόσωπό τους έχει έναν συνδυασμό χαμόγελου κι επισημότητας, κάτι σα θρησκευτική ιεροτελεστία.

Σίγουρα είναι ο ευγενικότερος λαός του κόσμου. Έστω και επιφανειακά. Πάντα έχουν έναν καλό λόγο να πουν, ένα καλό φέρσιμο να επιδείξουν. Σίγουρα η κοινωνική συμβίωση θα ήταν ανυπόφορη σε μια τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή χωρίς αυτή την επίπλαστη έστω ευγένεια. 

Πάντως σίγουρα δεν φωνάζουν και δεν βρίζονται. Τόσες μέρες εδώ και δεν είδα ακόμα ούτε έναν τσακωμό. Αυτό μπορεί και να μην είναι καλό. Αν δεν εκδηλώνεις τον θυμό σου μπορεί να ξεσπάσεις κάποια στιγμή με πολύ άσχημο τρόπο και στον πιο ακατάλλλο τόπο...

Πάντως οι Γιαπωνέζοι έχουν τρέλα με την τεχνολογία και τις μηχανές. Θέλουν να είναι στην πρωτοπορία. Να ξεπεράσουν τους δυτικούς. Να μην υστερούν πουθενά.

Αγαπούν υπερβολικά τη χώρα τους. Μέχρι σωβινισμού. Οι περισσότεροι δεν το λένε, αλλά μέσα τους σιγοβράζει το όραμα να ενώσουν υπό την κυριαρχία τους την Κορέα και την Κίνα. Αυτή είναι η "Μεγάλη Ιδέα" των Ιαπώνων...

Οι νέοι αυτής της χώρας σταδιακά απομακρύνονται απ’ τις πατροπαράδοτες αξίες. Βρίσκουν ανόητη την προγονολατρεία. Θεωρούν χαριτομενιά τη λατρεία των 8 εκατομμυρίων θεών του Σιντοϊσμού. Και αποφεύγουν τους ναούς που, όπως παντού, τους λυμαίνεται ένα διεφθαρμένο ιερατείο. Ένας δυτικοσπουδασμένος Ιάπωνας μου λέει χρακτηριστικά: "Οι παπάδες θα είναι είτε καλοθρεμένα γουρούνια είτε λιγνές αλεπούδες"!

Ο Βουδισμός είναι ξενόφερτη θρησκεία. Αλλά την ενσωμάτωσαν δημιουργικά. 

Πήραν απ’ τον Βούδα τη στωικότητα, την απάθεια στη δυστυχία και στον θάνατο, το χαμόγελο και την ευγένεια στους τρόπους. Αλλά και την αγάπη για τη φύση. Όλα είναι ένα: ζώα, φυτά, άνθρωποι, θεοί...