Δύσκολο να ξεφύγεις απ' τα παιδικά σου βιώματα, αλλά δυνατό!

 

Τα παιδικά μου χρόνια στερημένα δεν τα λες, αλλά φτωχικά οπωσδήποτε ήταν. Όμως δεν το πολυκαταλάβαινα. Πρώτον, γιατί οι περισσότεροι στην επαρχιακή κωμόπολη που ζούσα στο ίδιο καζάνι λίγο-πολύ βράζαμε. Και, δεύτερον, γιατί τα μικρά παιδιά έχουν το δικό τους αξιακό σύστημα, τα δικά τους κριτήρια που εκτιμούν ανθρώπους και καταστάσεις, όπου το χρήμα δεν παίζει τον καθοριστικό ρόλο...

Θυμάμαι πως το να φάμε ένα παγωτό ήταν το γεγονός της ημέρας. Για μερικούς μπορεί και να ήταν το γεγονός της βδομάδας ή και του μήνα. Γι' αυτό και μετράγαμε πόσα παγωτά τρώγαμε κάθε καλοκαίρι!

Στη γειτονιά μας μόνο μια οικογένεια είχε δερμάτινη μπάλα. Και περιμέναμε πότε θ' άφηνε το γιο της να βγει στην αλάνα για να παίξουμε κι εμείς με την μπάλα του. 

Γι' αυτό και όταν κάποτε μου έκανε ο νονός μου δώρο μια δερμάτινη μπάλα, τη φύλαγα και την πρόσεχα σαν πραγματικό θυσαυρό. Ποτέ δεν την έδινα σε άλλα παιδιά να παίξουν χωρίς την παρουσία μου. Και όταν την κλωτσούσαν δυνατά τους μάλωνα. Φοβόμουν μην χαλάσει...

Με κάτι τέτοια, απέκτησα μια μιζερούλα. Γινόμουν άνθρωπος "σφιχτός", που δύσκολα έδινε. Δεν έκλεβα βέβαια, αλλά και δεν χάριζα. Είχα το σύνδρομο της στέρησης. Νόμιζα πως άμα δώσω κάτι στους άλλους, μετά θα έπεφτα εγώ στη στέρηση και στην ανάγκη.

Ώσπου κάποια στιγμή η ίδια η ζωή μου έδωσε μερικά μεγάλα μαθήματα. Κι ευτυχώς είχα την ετοιμότητα να τα κατανοήσω και να τα ενσωματώσω στον χαρακτήρα μου. 

Κατάλαβα πως όταν χαρίζεις και μοιράζεσαι είναι πηγή μεγάλης χαράς και έμπνευσης. Και, το σπουδαιότερο, όταν είσαι ανοιχτοχέρης, όχι μόνο δεν θα μείνεις στον άσο αλλά θα δεις τα πάντα να σου επιστρέφονται πολλαπλάσια. Δεν γίνεται με τρόπο μαγικό ούτε μεταφυσικό. Κάτι άλλο συμβαίνει που δεν μπορώ να το αναλύσω πλήρως αλλά και ούτε με ενδιαφέρει. 

Άλλωστε εμένα πλέον μου φτάνει η χαρά της προσφοράς. Δεν αποβλέπω σε πολλαπλασιασμό των άρτων. Αλλά όσα δίνω πάντα μου επιστρέφονται εις τη νιοστή. Καρατσεκαρισμένο.

Στις αρχές του καλοκαιριού, σε μια ομάδα του φέισμπουκ, κάποιοι βιβλιόφιλοι σε οικονομική αδυναμία ζητούσαν να τους χαρίσουμε βιβλία. Μεταχειρισμένα εννοείται. Τους πρόσφερα καμιά τριανταριά. 

Δεν θα το πιστέψετε. Χθες κάποιος ηλικιωμένος κύριος μου χάρισε τη βιβλιοθήκη του με πάνω από 2.000 βιβλία. Απίστευτο? Τριάντα έδωσα, δύο χιλιάδες πήρα!

Βέβαια, για να είμαι ηλικρινής, αυτό το μίζερο διαβολάκι, που χώθηκε στο μυαλό μου κατά την παιδική μου ηλικία, δεν εξαφανίστηκε εντελώς. Είναι πάντα εκεί, να με βομβαρίζει με την αρνητίλα και την κινδυνολογία του. 

Αλλά εδώ και χρόνια δεν περνάει η γνώμη του. Το αφήνω το έρμο να λέει το ποιηματάκι του, γιατί αν το καταπιέσεις γίνεται πιο ανυπόφορο. Αλλά πλέον μόνο διασκεδάζω μαζί του...