Αναμνήσεις απ' το Βαρδάρι... (Α' - Τα μορτάκια του Βορρά)

 

Τη δεκαετία του ογδόντα, ίσα που πρόλαβα τις τελευταίες "ένδοξες μέρες" της συνοικίας Βαρδάρι στη Σαλονίκη. Για να καταλάβουμε εμείς οι "χαμουτζήδες" τι εστί Βαρδάρι, θα σας το παρομοίαζα κάτι μεταξύ περιοχής Σταθμού Λαρίσης των Αθηνών και παλιάς Τρούμπας του Πειραιά.

Εδώ έβρισκες κυριολεκτικά κάθε καρυδιάς καρύδι. Αλήτες, αλάνια, τσόλια, χαμένα κορμιά. Κλεφτρόνια, χασικλήδες, πουτάνες, τραβέλια, νταβάδες. Και μπόλικους επαρχιώτες που κατέβαιναν απ' το γειτονικό ΚΤΕΛ ή τον σιδηροδρομικό σταθμό αναζητώντας να ζήσουν όσα δεν τους επέτρεπε η κλειστή κοινωνία του χωριού τους. 

Δεν εννοούμε φυσικά να βρουν γκόμενα. Αυτά τα πράγματα θέλουν ψηστήρι, φλερτ, κεράσματα, προκαταρκτικά, χρόνο και υπομονή. Εδώ ερχόσουν για ένα πήδημα στα γρήγορα ή στα όρθια. Ή, έστω, για μια γυναικεία παρέα σε κάποιο μπαρ...

Στην περιοχή υπήρχαν πολλά πορνεία, καμπαρέ, μπουζουξίδικα. Με τους μπράβους τους, τους κράχτες κι όλα τα συναφή. Υπήρχαν φυσικά και μόνιμοι κάτοικοι. Τα παιδιά τους επηρεάζονταν απ' το κλίμα της περιοχής. Και εξελίσσονταν σε μαγκάκια και μόρτηδες. Τα έβλεπες να πηγαίνουν στο σχολείο με τα βιβλία τους όχι σε τσάντα αλλά δεμένα με μια τριχιά...

Προσωπικά πρόλαβα μερικές απ' τις πιο εμβληματικές πόρνες τις περιοχής. Αν και ήταν πλέον παλιόγριες του κερατά. Οι περισσότερες είχαν τσαμπουκά και βλέμμα σκληρό. 

Μία τη φώναζαν "Λάικα" γιατί γεννήθηκε τη μέρα που οι σοβιετικοί είχαν στείλει στο διάστημα μια σκυλίτσα με αυτό το όνομα.

Κάποια άλλη σε πλησίαζε κρατώντας σε κάθε χούφτα κι ένα προφυλακτικό: "Αυτό για από μπροστά κι αυτό για από πίσω" έλεγε και σε άφηνε να διαλέξεις χούφτα.

Μια άλλη τη φώναζαν "Φασολάδα". Γιατί όταν στην έπεφτε έλεγε "Να βγάλω κι εγώ τη φασολάδα μου", δηλαδή το τίμιο ψωμάκι μου... Δεν φορούσε ποτέ κιλότα. Κι αν την απέρριπτες άρχιζε τις κατάρες και τις βρισιές: "Άντε ρε χοντρομαλάκα πήγαινε να πηδήξεις τη μάνα σου!"...