Αναμνήσεις απ' το Βαρδάρι... (Β' - Απ' τ' Αγιονόρος στα μπουρδέλα!)

 

Απ' τα αστικά λεωφορεία της Σαλονίκης μόνο ένα χρησιμοποιούσα. Το νούμερο δέκα της Χαριλάου! Είτε θα το έπαιρνα απ' τον σιδηροδρομικό σταθμό για να πάω στο ΚΤΕΛ Χαλκιδικής κι από κει στ' Αγιονόρος. Είτε θα ακολουθούσα την αντίθετη κατεύθυνση, προς τα πορνοσινεμά και τα μπουρδέλα του Βαρδάρι.

Στην περιοχή είχα πιάσει κι ένα γκομενάκι. Μπορεί να ήταν και κρυφοπουτανίτσα. Δεν με ένοιαζε, δεν ρωτούσα. Το μόνο που θυμάμαι είναι όταν μια φίλη της τη ρώτησε αν της κάνω καλό κρεβάτι. Η απάντηση ήταν επική: "Βέβαια, βέβαια, λέει και λόγια!"...

Τότε ήμουν πιο νέος και σίγουρα πιο λιμπιστερός. Όμως οι γυναίκες δεν έπεφταν κι ανάσκελα με την πάρτη μου. Με έβλεπαν να τριγυρνώ άφραγκος και αλιτήριος και καταλάβαιναν πως δεν μπορούσαν να επενδύσουν σε μένα. Αντίθετα, είχα μεγάλη πέραση στις "αδελφές". Δεν υπήρχε περίπτωση να μπω σε σινεμά της περιοχής και να μην έρθουν δίπλα του κόσμου οι λουμπίνες να μου ξυθούν... 

Τα θυμάμαι με νοσταλγία εκείνα τα χρόνια. Ήταν πολλές φορές που δεν είχα παρέα. Αλλά δεν με ένοιαζε. Μόλις έβλεπα ένα μπουκετάκι από συνομηλίκους μου, πήγαινα κατευθείαν πάνω τους και τους ρωτούσα:

- Με θέτε για παρέα σας;

- Και πού σε ξέρουμε; 

- Είμαι ο Ψόνθο απ' την Αθήνα...

Μαλάκας δεν έδειχνα. Ούτε και κρυφοαδελφή. Τις περισσότερες φορές με δέχονταν στην παρέα τους και σκαρώναμε πού και πού μικροκλοπές και μικροαπάτες. 

Σε μια τέτοια παρέα γνώρισα και τη Βίκη. Δεκαεφτάχρονη γκαρσόνα, μελαχρινούλα, στηθάκι σφιχτό. Τραγουδούσαν τα νιάτα της. Τα μορτάκια τη βλέπαμε κι ασυναίσθητα χαϊδολογάγαμε το φουσκωμένο παντελόνι μας. Την έβλεπα στον ύπνο μου και έχυνα. Για χατήρι της ήμουν ικανός να κάνω μεροκάματα ως και στη λαχαναγορά! 

Η μικρή είχε αμέτρητους θαυμαστές. Κανέναν δεν αποθάρρυνε. Για όλους είχε ένα χαμόγελο, μια υπόσχεση. Μας τρέλαινε με τα καμώματά της. Στα εικοσιπέντε κατέληξε πουτάνα...

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως η θεά τύχη με είχε εγκαταλείψει εντελώς. Αν συνέχιζα το ίδιο μονοπάτι θα κατέληγα είτε στη φυλακή είτε σε κανένα χαντάκι. 

Η μόνη ρεαλιστική προοπτική για μια αξιοπρεπή επιβίωση ήταν να με σπιτώσει καμιά "αδελφή". Αλλά κάτι τέτοιο δεν με πολυσυγκινούσε. Οπότε αποφάσισα να κλείσω τη σύντομη παρένθεση της ζωής μου με τον τίτλο "Βαρδάρι"...