Βουδιστικές αναμνήσεις...

 

Βρέθηκα κάποτε για λίγες μέρες σε ένα βουδιστικό μοναστήρι. Δεν έχει σημασία πού και πότε. 

Τη δεύτερη μέρα της παραμονής μου με πλησιάζει ένας βουδιστής καλόγερος κρατώντας μια μαγκούρα από μπαμπού. Και μου λέει: "Θα σε ρωτήσω τι είναι αυτό που κρατώ. Αν μου πεις πως είναι μαγκούρα θα σε χτυπήσω δυνατά. Αν μου πεις πως δεν είναι μαγκούρα θα σε ξαναχτυπήσω. Κι αν δεν πεις τίποτα, πάλι θα σε χτυπήσω".

Κάπου σάστισα. Μέχρι να το καλοσκεφτώ, χρααααπππ, τρώω μια δυνατή. Πόνεσε πολύ αλλά το μπαμπού δεν σου κάνει ζημιά.

"Σκέψου το απόψε", μου λέει, "κι αύριο θα έρθω να σε ξαναρωτήσω".

Η αλήθεια είναι πως η στάση του καλόγερου με προβλημάτισε πολύ. Σίγουρα κάτι ήθελε να με διδάξει, αλλά τι; Όλη τη νύχτα έμεινα άγρυπνος, προσπαθώντας να βρω τη λύση του μυστηρίου. Άλλωστε δεν είχα καμιά διάθεση να ξαναφάω πρωινιάτικα μια γερή μαγκουριά.

Μήπως έπρεπε να του πως πως δεν είναι σωστό να με βάζει σε μια κατάσταση που ό,τι και να κάνω χάνω; Μπα. Δεν θα του άρεσε η απάντηση και θα μου τη σβούριζε. Λίγο πριν τα ξημερώματα νόμισα πως βρήκα τη λύση.

Ήταν προφανές πως ο καλόγερος δεν περίμενε να του πω κάτι. Αλλά να κάνω κάτι. Να αφήσω τις θεωρητικούρες και την πολυλογία και να αναλάβω δράση. Χμμμμ. Άρχιζα να ετοιμάζω το σχέδιο.

Σε λίγη ώρα, να σου ο καλόγερος με τη μαγκούρα να μου κάνει την ίδια ερώτηση. Αλλά τώρα δεν με αιφνιδίασε. Ήμουν προετοιμασμένος. Με μια γρήγορη κίνηση του αρπάζω τη μαγκούρα και την πετάω μακριά. 

Δεν του είπα τίποτα, αλλά η κίνησή μου από μόνη της έλεγε πολλά. Π.χ. του έλεγε πως δεν του αναγνωρίζω το δικαίωμα να μου υποβάλει ερωτήματα-παγίδες, δεν του επιτρέπω να μου επιβάλλει μια σχέση που βασίζεται στη βία, πως δεν είμαι κανένα γαϊδούρι να με δέρνει και πως είμαι ενήλικος και δεν έχω καμία διάθεση να το παίξω μαθητής και υποτακτικός κανενός.

Ο καλόγερος έδειξε πολύ ικανοποιημένος. Με κοίταξε γεμάτος συμπάθεια και απλά μου είπε: "Τώρα είσαι έτοιμος να φύγεις απ' το μοναστήρι"!