Το ελάφι πίνει στην αλμυρή λίμνη
και το μαύρο δέντρο γεννήθηκε άλαλο
κι εσύ καθρεφτίζεσαι στης γης τα στήθη
-το φως είν' το αντίδοτο στο δηλητήριο που στάζει-
Θαύμαζες τον Μουσολίνι.
προσπάθησες ν' αλλάξεις το νόημα των λέξεων
αλλά υπήρχε κάτι το ιδιοφυές στο κουκούτσι του κερασιού.
Υπεροψία, φθόνος, εγωπάθεια
οι τρεις πληγές στην κόλαση του Δάντη
-που τόσο αγάπησες-
Για να γίνει η αγάπη αιτία μίσους
σίγουρα κάτι θα πήγε στραβά.
"Την αμαρτία την επινόησαν για ν' ασκούς εξουσία"
-έτσι μου πες πίνοντας μπίρα-
"και σε κάθε γυναίκα,
πίσω από την απειλή των σφιγμένων δοντιών,
κρύβεται η τρυφερότητα"...
Ο πρώτος παγκόσμιος έβαλε τέλος
στην πολιτική σου αθωότητα.
Πώς βρέθηκε η ομορφιά αντιμέτωπη με τόσο σκοτάδι;
Κάπου έχασες το κέντρο σου
πολεμώντας τον Κόσμο -τουλάχιστον έτσι νόμιζες-
Δυο ποντικοί κι ένας σκόρος οι οδηγοί σου
κι ονειρευόσουν να γίνουμε άνθρωποι,
κι όχι καταστροφείς,
να ζεις σ' ένα λιβάδι με κορυδαλλούς.
"Η αλήθεια βρίσκεται μέσα στην καλοσύνη"
-έτσι μου 'πες στο κινητό-
"Όταν οι φίλοι μισούνται μεταξύ τους
πώς μπορεί να υπάρξει ειρήνη στον κόσμο;"
"Γιατί ο άνθρωπος να επιδιώκει το καλό κάνοντας το κακό;"
-όλο κάτι τέτοιους προβληματισμούς μου έβαζες-
Οι Σύμμαχοι το '45 σ' έκλεισαν σ' ένα σιδερένιο κλουβί.
Πρώτα σε τρέλαναν και μετά σ' έριξαν στο ψυχιατρείο.
Αλλά εσύ συνέχισες να λες...
"Να σέβεσαι ένα καλό βιβλίο,
τα υπόλοιπα δεν αξίζουν δεκάρα".
Κάποτε είπα ασυνείδητα τη φράση "το παλτό μου".
Χαμογέλασες, με κοίταξες συγκαταβατικά.
"Να ελαττώσουμε την αναγκαιότητα της ιδιοκτησίας!"
-αυτό μου είπες μόνο-
Και λίγο πριν φύγεις για πάντα,
μου 'κλεισες πονηρά το μάτι
κι άφησες την τελευταία σου συμβουλή:
"Άσε τον άνεμο να μιλήσει,
αυτό είναι Παράδεισος"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου