Η ελιά που κλαίει...

 

Πόσο παράξενα με κοιτάζουν ξαφνινά τα σπίτια;

Μια αντάυγεια σου με χαϊδεύει

Μια νύχτα τ' Άι-Γιάννη

που ανάβαν όλες οι φωτιές...

 

Ένα σεντόνι απλωμένο σαν τη θάλασσα

κι εσύ ένα παράξενο κοχύλι.

Θα μού φτανε στη γλάστρα μου

έστω ένα ψεύτικο γαρύφαλλο

-αρκεί να είναι από σένα-

 

Τα χέρια που μας άγγιξαν δεν μας ανήκουν

σκοτεινιάζουν τα τριαντάφυλλα

στις Κυκλάδες τα νησιά βουλιάζουν

στον Πόρο ξάπλωσα δίπλα σου

στη Μαύρη Πέτρα.

 

Σφίγγει το σκοτάδι πάνω στα βλέφαρα

βελούδινος ήχος φλογέρας η φωνή σου

άνοιξα τα μάτια και σε είδα

να νυχοπερπατάς σε μια κρουσταλλένια σφαίρα.

Πρόσωπο δεν υπήρχε πάνω απ' το πορφυρό κορμί

κάτι σα λαχάνιασμα με βάρυνε.

 

Το βράδυ ονειρεύτηκα μια παμπάλαιη ελιά να κλαίει

τα φύλλα της κλιματαριάς κίτρινα -πεσμένα κάτω-

και την καρδιά μου τρυπημένη με τη γνωστή σαϊτα

ζωγραφισμένη στον τοίχο με κάρβουνο.

Θα σε χάσω;

 

Ξέρω ένα πεύκο που σκύβει κοντά στη θάλασσα

(κάποτε ξενύχτησα από κάτω)

εκεί θέλω να σ' ονειρευτώ

μ' ένα φουστάνι διάφανο

να διαγράφεται το θεληματικό κορμί σου.

 

Σ' αγγίζω κι ηλεκτρίζομαι

μέδουσες με τυλίγουν σε θαλάσσιες σπηλιές

λίγο αλάτι που στέγνωσε στη γούβα ενός βράχου

βελόνες πεύκου ύστερα από τη βροχή.

 

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

μέρες σε κοίταζα στα μάτια

και δεν σε γνώριζα μήτε με γνώριζες.  

Κοίτα!

Ένας μικρός κήπος όλο τριαντάφυλλα.

Είμαι κι εγώ ένα απ' αυτά.

Κι είναι δικό σου αυτό το τριαντάφυλλο.

Είναι δικό σου!

Μπορείς να το πάρεις.

Τώρα ή αργότερα.

Όποτε θελήσεις...