Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (Β' - Το ξεσαβούριασμα)

 

Ένας μοναχός γύρω στα 35 με οδηγεί σε μια αποθήκη γεμάτη σκόνη και μπούρμπερη. Στον τοίχο κρέμεται κάτι σαν κορνίζα που με μπόλικη φαντασία αντιλαμβάνεσαι πως είναι καθρέφτης. 

"Τι βλέπεις;", με ρωτάει.

"Τι να δω άνθρωπέ μου, που έχει πέντε πόντους σκόνη; Απολύτως τίποτα!"

Κουνάει καταφατικά το κεφάλι του, βγάζει ένα ξεσκονόπανο κι αρχίζει να καθαρίζει το τζάμι του καθρέφτη. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι σκόνη και κουρνιαχτός σηκώθηκε. Έτσουξαν τα μάτια μου κι άρχισα να βήχω...

"Το καθάρισμα μπορεί να μην σου είναι ευχάριστο, αλλά μόνο όταν φεύγει η σκόνη μπορείς να δεις το πραγματικό σου πρόσωπο!"

Αυτό είπε μόνο και έφυγε...

Υπάρχει μια πανάρχαιη ανατολική παράδοση που μας προτρέπει πρώτα να καθαρίσουμε την ντουλάπα απ' τους προσωπικούς μας σκελετούς και μετά να ξεκινήσουμε την προσπάθεια για αυτοβελτίωση. 

Αν δεν ξεσαβουριάσεις δεν μπορεί να δημιουργηθεί κενός χώρος για να βάλεις κάτι πιο υγιές και ισορροπημένο. Δεν μπορούμε να φανταστούμε με τι σαλαμούρα είναι γεμάτος ο εγκέφαλός μας απ' τα παιδικάτα μας χρόνια. Προκαταλήψεις, στερεότυπα, φανατισμοί, απωθημένα, φοβίες, κόμπλεξ...

Η παράδοση αυτή σώζεται και στα χριστιανικά ευαγγέλια. Κάπου γράφει πως πρέπει πρώτα να πεθάνεις για να ζήσεις. Είναι προφανές τι εννοεί. Αν δεν κλείσουμε τους λογαριασμούς μας με το "καμένο" παρελθόν μας, δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε βήμα μπρος...