Στη φοιτήτρια που χάθηκε στα Τέμπη...

 

Υπάρχουν άνθρωποι που την κακή την ώρα

την έχουν μέσα τους!

(Πάντα με στοίχειωνες ρε Καρυωτάκη!)

 

Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,

ελάτε στο δικό μου περιβόλι,

και πες τε μου τη λέξη τη λυπητερή

που ακόμα δεν ειπώθη...

 

Το κυπαρίσσι, ατέλειωτο σα βάσανο,

προς τ' άστρα σηκώνει τη μαυρίλα του.

Κλαίνε οι αμανέδες στις ταβέρνες.

Είν' αξημέρωτη νύχτα η ζωή...

 

Οι παλιές αγάπες από μακριά

πικρά με χαιρετάνε,

στήνουν μακάβριο χορό οι θύμησες

σα γλάρος μαυροφτέρουγος

πετάει η ψυχή μου...

 

Κάποια μεσάνυχτα

θα σ' αγαπήσω μούσα.

Θα βάλω τ' όνειρό μου σε καϊκι

ν' αρμενίσει.

Κι εσύ, σαν πεταλούδα θα πετάξεις

στα δάχτυλά μου αφήνοντας τη γύρη.

 

(Δεν μπόρεσα να καταλάβω

πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα

που τόσο αγαπιέται...)