Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (Δ' - Στροβιλιζόμενη λαγνεία...)

 

Μου είπαν πως τη συγκεκριμένη φάση δεν έπρεπε να τη χάσω με τίποτα. Ένα ιδιωτικό πάρτι σε ένα παράνομο κλαμπ. Στον όροφο κάποιου ουρανοξύστη-φάντασμα. Που κανείς δεν ήξερε ποιους στέγαζε. Αλλά και κανείς δεν τολμούσε να ρωτήσει.

Ο πληροφοριοδότης μου με διαβεβαίωσε πως σε αυτό το μέρος, αν έχεις λεφτά, μπορείς να ζήσεις κάθε φαντασίωσή σου. Μου πρότεινε να επιλέξω τη "Μεγάλη Ιέρεια". Σε αυτή εξομολογείσαι κάθε αμαρτία σου μπουσουλώντας σε χαλίκια και εκλιπαρώντας για συγχώρεση...

"Η ζωή είναι για να τη ζεις!", σκέφτηκα, και το πήρα το ρίσκο. Και όντως, μπορώ να πω πως έζησα κάτι πρωτόγνωρο. 

Όλα παρέπεμπαν σε μεταχείριση VIP. Χώροι ευρύχωροι, επίπλωση πολυτελείας, παντού αυτόματα μηχανήματα για πιστωτικές κάρτες, ένα ψηφιακό άλμπουμ με πριβέ στρίπερς κι ένα πλούσιο μενού με ποτά και ναρκωτικά.

Επέλεξα μια τύπισσα που μάλλον είχε τα χρονάκια της. Διέκρινα τη σκοτεινιά πίσω απ' τα μάτια της. Και κάμποσες άγριες ιστορίες αποτυπωμένες στα μάγουλα και στο κούτελό της. Μαλλιά κοντά, αμακιγιάριστη, κορακίσια πόδια, γλυκά τονισμένες κνήμες, μαύρο κραγιόν, με παρακμιακή σκοτεινία μέσα της...

Με έγλειψε ανάμεσα στα σκέλια. Ήταν η πιο κρύα γλώσσα που ένιωσα ποτέ. Με τράβηξε στο δωμάτιό της. Στο ράφι πρόλαβα να διακρίνω μαστίγια, περιλαίμια, σφιγκτήτρες, δονητές, κουκούλες, καυτά κεριά...

"Μη με κοιτάζεις λες και σου οφείλω έλεος και τέτοιες μαλακίες! Δεν είμαι η γαμημένη η μαμάκα σου!"

Τα δωμάτια σκοπίμως δεν είχαν ηχομόνωση. Άκουγες από παντού ήχους μικρού θανάτου από στόματα που βογκούσαν. 

Δεν είναι καθόλου εύκολο να διαχειριστείς την ασταμάτητη αδρεναλίνη που κινείται ξέφρενα μέσα σου. Η μουσική παλλόταν στην ατμόσφαιρα. Παντού κορμιά γυμνά ή ντυμένα με λάτεξ, δεκαπεντάποντες γόβες-στιλέτο, άσπρη σκόνη να αναδεύεται στα ποτήρια του ουίσκι, χρήμα και ηδονή άλλαζαν συνεχώς χέρια.