Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (Ζ’)

Μη νομίσετε πως όλη μας η ζωή ήταν το γήπεδο. Το αλκοόλ, τα κορίτσια κι οι συναυλίες διεκδικούσαν όλο και περισσότερο απ’ τον ελεύθερο χρόνο μας.

Όπως και να το κάνεις, είναι καλύτερα να ’χεις το κεφάλι σου χωμένο σ’ ένα μαλακό ζευγάρι βυζιά, απ’ το να στ’ ανοίγει το γκλοπ ενός μπάτσου ή να σε ξαβρακώνουν οι βάρβαροι οπαδοί κάποιας θλιβερής και κομπλεξικής πόλης του βρετανικού βορρά...

Τα καλοκαίρια προσπαθούσα ν’ αποτοξινωθώ. Αλλά κάθε Αύγουστο το μικρόβιο επανεμφανιζόταν...

Εκείνη τη χρονιά η ομάδα μας έπεσε στη Β’ Εθνική Κατηγορία. Αυτό μας εξίταρε κάπως. Νέοι αντίπαλοι, νέες πόλεις, νέα γήπεδα. 

Οι Βρετανικοί Σιδηρόδρομοι μας νοίκιαζαν "ειδικά τρένα". Ήταν συρμοί που είχαν αποσυρθεί, σε άθλια κατάσταση, αλλά πάμφθηνοι. Βαγόνια χωρίς κλιματισμό και κυλικείο, αργά και θορυβώδη, βρόμικα, μετά βίας τσουλούσαν. 

Η μπύρα έρεε άφθονη αλλά έπρεπε να μη μεθύσουμε. Γιατί ο μεθυσμένος δεν μπορεί να τσαμπουκαλεφτεί αξιοπρεπώς. 

Για πολύ ώρα είχαμε το πάνω χέρι. Οι οπαδοί της Σάντερλαντ το ’βαζαν στα πόδια κάθε που μας έβλεπαν.  

Ώσπου κάποια στιγμή οι ουρανοί ξαφνικά ανοίγουν. Και ξεσπάει μια καταιγίδα με μαδέρια, τούβλα, πέτρες, μέχρι και κάδους σκουπιδιών. Κατόρθωσαν να μας διασπάσουν. Για πρώτη φορά οι βόρειοι μάς αιφνιδιάζουν, κι όλα δείχνουν πως θα μας μακελέψουν.

Προσπαθούν να μας ρίξουν κάτω, αλλά εμείς απεγνωσμένα κρατιόμαστε όρθιοι. Μου θυμίζουν ορδές παοκτζήδων που μας ορμάνε από παντού στις γειτονιές του Βαρδάρη.  

Στα στενά σοκάκια νιώθουμε κάπως σαν Ρωμαίοι μονομάχοι. Τελικά επιβιώσαμε γιατί κανένας δεν έτρεξε, δεν υποχώρησε. 

Οι μπάτσοι υποστηρίζουν ανοιχτά τους ντόπιους. Κι αυτό δυσκολεύει τα πράγματα. Καταφέρνουμε να μπούμε συντεταγμένα στα τρένα. Τα τζάμια σπάνε. Θραύσματα εκτοξεύονται προς τα μέσα. Όλοι βουτάμε κάτω απ’ τα καθίσματα. "Οδηγέ, σανίδωσ’ το", ουρλιάζουμε.

Δεν έχει μείνει παράθυρο άσπαστο. Το ταξίδι της επιστροφής θα είναι, αν μη τι άλλο, παγωμένο...