Χορεύοντας με νεράιδες και δράκους! (Ναυτικές ιστορίες Α' - Αύριο σαλπάρουμε!)

Ο Νίκος Καββαδίας έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια στα μαραμπού, αυτά τα παράξενα και "βλακώδη", όπως τα αποκαλεί, τροπικά πουλιά της Αφρικής και της Ασίας.

Εγώ γουστάρω ένα άλλο πουλί, που ζούσε ως τον 17ο αιώνα στον ινδικό ωκεανό, και κυρίως στον Άγιο Μαυρίκιο. Είναι το ντόντο, που βλέπετε στη φώτο, κι έχω γεμίσει με αφίσες του όλο το γιατάκι μου.

Στο Καρπενήσι όταν γεννήθηκα δεν είχε γίνει ακόμα το κολυμβητήριο. Ούτε και θάλασσα είχαμε κοντά, οπότε... πού και ποιος να με μάθει κολύμπι? 

Αλλά τη θάλασσα την αγάπησα και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτή. Σάμπως και πού θα μου χρειαστεί το κολύμπι? Αν βουλιάξει το πλοίο όλο και κάποια νεράιδα θα με βγάλει στη στεριά...

Είναι μια απ' τις πιο παγωμένες νύχτες. Απ' αυτές που ζητάς το σπίτι σου. Το πρωί οι ναύτες κρεμασμένοι στις σκαλωσιές έβαφαν τις άγκυρες. Κι ο καπετάνιος δοκίμαζε τη μπουρού. Αύριο φεύγουμε...

Βαριά η μοίρα των ναυτικών. Η αγωνία της επιστροφής, οι χαμένοι έρωτες, οι τσακισμένες γυναίκες των λιμανιών. 

Αλλά η ατμόσφαιρα του καραβιού είναι μοναδική. Αντρίκια. Οι πραγματικοί άντρες είναι ευαίσθητοι, παθιάζονται, γελάνε, κλαίνε, παλεύουν, ματώνουν, γλείφουν τις πληγές τους, πέφτουν αλλά ξανασηκώνονται...

Η φλόγα της φυγής με καίει. Ας γυρίζω κάθε φορά με το πρόσωπο χλωμό, το κορμί τσακισμένο και τις τσέπες άδειες. Δεν βλέπω την ώρα να ξαναφύγω. Νέες εμπειρίες, νέοι άνθρωποι, νέες θάλασσες, χλιαρές, παγωμένες, βρόμικες, γαλάζιες...

Η μυρουδιά του καραβιού και της θάλασσας με διεγείρουν ακόμα και σεξουαλικά. Όταν το πλοίο σαλπάρει ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Τον τυχοδιώκτη, τον ποιητή, τον εραστή, τον θαλασσόβιο. 

Κι όταν βρεθούμε στο Ασουάν δεν θα ξεχάσω ποτέ να δω τον Σταυρό του Νότου, που δεν τον βλέπουμε στη Μεσόγειο...

Μέσα στην αμαρτία και στην ήττα μου νομίζω πως διασώζω την παιδικότητά μου. Μια ιδιότυπη παρθενιά, ας πούμε. Μιαν αγνότητα. 

Γιατί εγώ δεν έψαχνα -ούτε και ψάχνω- τη γυναίκα πάθος-σάρκα-αμαρτία. Ούτε καν τις γυναίκες μυστήριο, τις γεμάτες υποσχέσεις και ευωδιές. Πάντα αναζητούσα το απλησίαστο. Την άπιαστη γυναίκα. Τη διάφανη. Τη γυναίκα-οπτασία...

Μαϊμούδες, γάτες, παπαγάλους, όλα γενικά τα ζώα που 'χουν για παρέα οι ναυτικοί εμένα δεν με συγκινούσαν. Ούτε και τα ναρκωτικά με έθελξαν ιδιαίτερα, αν και τα δοκίμασα. 

Όσο σκληρός κι αν έδειχνα -όλοι οι ναυτικοί δείχνουμε σκληροί κι ατσαλωμένοι- τόσο ζητούσα κάποια ζεστασιά. Κάποια δροσούλα, ένα νεανικό χαμόγελο, ένα μαντήλι να μ' αποχαιρετά. Κι άλλο ένα να με καλοδέχεται...

Στους ξένους τόπους η μοναξιά δεν αντέχεται εύκολα. Κανείς δεν υπάρχει να σου κάνει συντροφιά, ν' ανταλλάξετε μια κουβέντα. Όλοι γύρω σου μόνο να βλαστημάνε ξέρουν. 

Κάθομαι με τις ώρες πάνω στη δέστρα και κοιτάω τη θάλασσα του λιμανιού. Όλοι οι απόπατοι του κόσμου, όλο το αγκομαχητό της νύχτας, στη θάλασσα κατεβαίνει. 

Κάποτε, όταν πέθαιναν ναυτικοί στο ταξίδι τούς φούνταραν στο πέλαγος. Καλύτερα να σε φαν οι καρχαρίες παρά τα σκουλήκια. Όσες οικογένειες έχασαν έτσι τα παλικάρια τους, δεν ξανάφαγαν ψάρι...