Αναζητώντας τους "αόρατους ερημίτες" του Άθωνα (Δ΄ - Το φίνις του Κόσμου!)

Δεν ήρθα στο Όρος για να κλωσίσω. Δεν κάθομαι σε κανένα μέρος πάνω από τέσσερις ώρες. Ακόμα και τη νύχτα θα προτιμούσα να κοιμάμαι έξω στη φύση κι όχι σε κάποιο μοναστήρι ή κελί. Αλλά μου είπαν πως μάλλον κυκλοφορούν λύκοι και είναι επικίνδυνο. 

Υπάρχει και μια πληροφορία πως ένας εργάτης κοιμήθηκε κάτω από κάποιο δέντρο κι ένας λύκος τον πλησίασε, προφανώς γιατί μύριζε το δερμάτινο μπουφάν του κατσικίλα. Αλλά δεν συνέβη κάτι δυσάρεστο.

Γενικά, μου έχουν βγάλει το παρατσούκλι "καυσοκαλυβίτης". Γιατί σαν τον παλιό εκείνον ασκητή, τον Μάξιμο, δεν στεριώνω πουθενά. Έχω τον απαλούκωτο.

Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάω τον λόγο που είμαι εδώ. Πρέπει να βρω τους "αόρατους ερημίτες". Η λογική λέει πως πρέπει ν’ αρχίσω το ψάξιμο απ’ τις σπηλιές που ασκήτεψαν παλιοί αναχωρητές κι άγιοι. Βρήκα, λοιπόν, ένα σχετικό βιβλίο με κάτι χάρτες της πυρκαγιάς, κι άρχισα την περιπλάνηση.

Δεν θα σας κουράσω με ονόματα ασκητών, διαδρομές και σπηλαιοκαταγραφές. Ένα σας λέω μόνο. Πως τα περισσότερα σπήλαια είναι γεμάτα με κόκαλα. Αλλά δεν μπορώ να διακρίνω αν είναι από ζώα ή ανθρώπους. 

Εννοείται πως ούτε μυροβλίσματα αισθάνθηκα ούτε την παρουσία δαιμονίων διαισθάνθηκα. Μόνο στο βουνό Καρμήλι, πάνω απ’ την Κερασιά, τρόμαξα κάπως. Το ονόμασα "όρος των κεραυνών". Η κακοκαιρία δεν διευκολύνει το έργο μου. 

Πιο κάτω συναντώ δύο ανθρώπους ταλαιπωρημένους. Είναι Έλληνες απ’ την Αυστραλία που ένας θεός ξέρει τι ήρθαν να βρουν ή να μάθουν στ’ Αγιονόρος. Συνεχίζουμε παρέα. 

Κάπου συναντάμε ένα καλογέρι. Οι Αυστραλοί ενθουσιάζονται. "Φάδερ!", φωνάζει ο ένας. "Ξέρετε πότε θα γίνει το φίνις του κόσμου;". "Η συντέλεια εννοεί πάτερ", διευκρινίζω. "Και τι είμαι βρε παιδιά εγώ", απαντάει ο καημένος ο μοναχός. "Ο μάγος της φυλής να σας πω το μέλλον, ή ο κατάλογος του ΟΤΕ να απαντώ στα πάντα;".   Ωραίοοοοοςςς.

Το βράδυ στη Σκήτη που μας φιλοξένησε έπεσε στα χέρια μου ένας βίος του Ιωαννικίου του Μεγάλου. Πηγαίνοντας κάποτε στο μοναστήρι του συνάντησε μια αλαφιασμένη καλόγρια που είχε κατακλυστεί από αισχρούς λογισμούς (κοινώς... είχε μεγάλες κάβλες) και ήθελε να πετάξει τα ράσα. 

Τότε ο Ιωαννίκιος παρακάλεσε το θεό να σηκώσει αυτός όλο το βάρος της μοναχής. Και αμέσως γέμισε από πάνω ως κάτω με πνευματικές ακαθαρσίες. Ο Άγιος έφτασε στην απελπισία και έτρεξε σε μια κοντινή σπηλιά που ζούσε ένα λιοντάρι. Προτίμησε να τον κατασπαράξει το θηρίο παρά να υποκύψει στον πειρασμό. Όμως ο λέων μόλις τον είδε βρυχήθηκε κι εγκατέλειψε το σπήλαιο. Η ιστορία είχε καλό τέλος...