Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΣΤ' - Εδώ χαίρεσαι να πεθαίνεις!)

Ούτε κι εγώ ξέρω πώς μου 'ρθε, λίγες ώρες πριν πετάξω για Μπανγκόγκ, να παραστώ στην κηδεία ενός αγνώστου μου στο Μπαλί. Μάλλον με κέρδισε η πρόσκληση του αδελφού του. Του ψαρά που με πήγε στο Νησί της Χελώνας. "Είσαι πολύ τυχερός!", μου είπε. "Τα πνεύματα σε ευνοούν σήμερα. Είσαι τυχερός γιατί απόψε πέθανε ο αδελφός μου. Και το απόγευμα έχουμε την κηδεία του". 

"Είμαι τυχερός που πέθανε κάποιος?". "Ναι, γιατί θα μπορέσεις να παρακολουθήσεις την κηδεία του. Κάθε μέρα ψαρεύαμε μαζί με τον αδελφό μου. Και σήμερα που πέθανε, ψάρεψα μαζί σου. Το πνεύμα του σε προσκαλεί στην κηδεία του. Αλλά αν δεν θες μπορείς και ν' αρνηθείς"...

Τελικά δέχθηκα, και κάποια στιγμή φτάσαμε σπίτι τους. Εκεί με περίμενε μια τεράστια έκπληξη. Η ατμόσφαιρα ήταν πανηγυρική. Κανένα πένθος ή κλάμα, ούτε καν κατήφεια ή αμηχανία. Οι συγγενείς είχαν στήσει κανονικό γλέντι σα να γινόταν γάμος. Κάποιος απ' αυτούς, ίσως ο πιο μορφωμένος, με πλησίασε για να μου δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις. 

"Εμείς στο Μπαλί αντιμετωπίζουμε τον θάνατο με την ίδια χαρούμενη διάθεση που δείχνουμε και για τη ζωή. Πιστεύουμε πως το σώμα είναι η φυλακή της ψυχής. Με τον θάνατο η ψυχή απελευθερώνεται και πηγαίνει στον κόσμο των πνευμάτων. Κάποια μέρα θα ξαναγυρίσει στη γη για να ξαναζήσει μια άλλη ζωή!".

Τώρα τι να πρωτοθαυμάσω. Μήπως επιτέλους επιβεβαιώνονται οι ανατολίτικες ρίζες των πλατωνικών ιδεοληψιών? Μήπως τελικά αξίζει τον κόπο να αυτοπαραμυθιαζόμαστε αν είναι να αντιμετωπίζουμε τον θάνατο με τόση ψυχραιμία? Και πώς διάολο κατόρθωσαν αυτοί οι αμόρφωτοι ιθαγενείς να βρουν το μυστικό να μην φοβούνται τον θάνατο, όταν εμείς οι "πολιτισμένοι χριστιανοί", παρά τις τόσες προσδοκίες για "ανάσταση νεκρών", στην πραγματικότητα δεν πιστεύουμε σε καμιά μορφή μεταθανάτιας ζωής και γι' αυτό παθαίνουμε κατάθλιψη ακούγοντας και μόνο τη λέξη θάνατος?

Στο μεταξύ το συγκετρωμένο πλήθος, με ταμπούρλα και πνευστά, συνοδεύουν το ξύλινο φέρετρο στο κοιμητήριο που θα γίνει η καύση του νεκρού. Ένας παπάς ραντίζει με νερό το κουφάρι, λέει κάτι ξόρκια και προσευχές, παίρνει έναν αναμένο δαυλό και μπουρλοτιάζει τον πεθαμένο. 

Η φωτιά γλείφει το φέρετρο. Το θέαμα γίνεται μακάβριο. Το σώμα αρχίζει να σκευρώνει. Το κεφάλι ανασηκώνεται και το δεξί χέρι υψώνεται προς τον ουρανό. Σα να θέλει να μας αποχαιρετήσει. 

Κάποιοι συγγενείς φέρνουν κλαδιά και ξύλα για να δυναμώσουν την πυρά. Το σώμα πρέπει να καεί εντελώς. Παραδίπλα οι γυναίκες πάνω σε μεγάλες πυροστιές και τεράστια στρατιωτικά καζάνια ετοιμάζουν μυρωδάτα φαγητά. Θα ακολουθήσει μεγάλο φαγοπότι και το γλέντι θα κορυφωθεί. 

Η τελετή θα ολοκληρωθεί το επόμενο πρωινό που με βάρκες θα μεταφέρουν τη στάχτη στον ανοιχτό ωκεανό όπου και θα τη σκορπίσουν...