Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Ε' - Ο γέρος και η θάλασσα!)

Το Μπαλί ήταν μόνο για ορεκτικό. Άλλοι είναι οι βασικοί προορισμοί μου. Δεν άφησα την Αθήνα για να φοράω μαύρο γυαλί και βερμούδα στις παραλίες. 

Αλλά την τελευταία μέρα στο νησί ήθελα να κάνω κάτι ξεχωριστό. Από την πρώτη στιγμή μου κόλλησε μια πράσινη κουκίδα μακριά στη θάλασσα. Ρώτησα και μου είπαν πως είναι το "Νησί της χελώνας". Εντελώς ακατοίκητο που οι χελώνες το επισκέπτονται μια φορά το χρόνο και κάνουν τ' αυγά τους. Εκεί πάνε μόνο μερικοί ψαράδες...

Δεν ήθελα και πολύ, έψησα έναν ψαρά απροσδιορίστου ηλικίας, και αξημέρωτα είμαστε έτοιμοι για απέναντι. Εκείνη την ώρα κάνει πολύ κρύο στη θάλασσα και το ψιλοδάγκωσα, αλλά τέτοια θα συζητάμε τώρα?

Όταν είδα τη βάρκα που θα μας ταξίδευε έπαθα ένα σοκ. Γιατί δεν ήταν ακριβώς βάρκα. Αλλά ένας τεράστιος κορμός σκαμμένος στο εσωτερικό του και στη μέση είχε ένα κατάρτι μ' ένα τριγωνικό πανί με την κορυφή του προς τα κάτω. Σαν αυτά που βλέπουμε σε κάτι περιπετειώδεις ταινίες του Αμαζονίου.

Ο ψαράς με διαβεβαίωσε πως το σκαρί αυτό ποτέ δεν βυθίζεται, το πολύ να αναποδογυριστεί απ' το κύμα. Δεν με καθησύχασε και πολύ να πω την αλήθεια...

Όσο ήμασταν μέσα στον κόλπο δεν φυσούσε καθόλου. Ο βαρκάρης έλεγε κάτι μαγικά για να συγκινήσει τα πνεύματα του νερού να του στείλουν ούρειο άνεμο. Και πράγματι ο αέρας δυνάμωσε μόλις μπήκαμε στο κανάλι με τα κοράλλια και τις ξέρες. 

Η βάρκα-κορμός περνούσε με ταχύτητα δίπλα στα κοφτερά βράχια κι εγώ κόντευα να λιποθυμήσω. Ο ψαράς ήταν σε μεγάλη υπερένταση. Έβλεπα τις φλέβες του λαιμού του να συσπώνται...

Κάποια στιγμή βγήκαμε στ' ανοιχτά και ξαφνικά εκείνος έδειξε σ' ένα σημείο που ήταν μαζεμένοι χιλιάδες γλάροι. Προφανώς τα πουλιά είχαν εντοπίσει κάποιο μεγάλο κοπάδι μικρών ψαριών. Που σίγουρα θα τα ακολουθούσαν κάποια μεγαλύτερα ψάρια. 

Για να μην τα πολυλογώ, υπήρξα μάρτυρας του ψαρέματος ενός μεγάλου ξιφία, κοντά στα 2 μέτρα! Ένιωσα σαν τον πρωταγωνιστή τού "Ο γέρος και η θάλασσα", του μακαρίτη Χέμινγουεϊ.

Πλησιάζοντας το Νησί της Χελώνας συκώθηκαν τεράστια κύματα. Η βάρκα μας έγινε καρυδότσοφλο. Ανεβοκατέβαινε σα σανίδα του σερφ. Είχαμε βραχεί ως το κόκκαλο. Ο βαρκάρης με είδε πως κόντευα να πεθάνω απ' το φόβο και μου την είπε: "Πώς κάνεις έτσι? Οι Έλληνες είστε θαλασσινός λαός. Εσύ πώς βγήκες τόσο φοβιτσιάρεις?".

Τέλος πάντων, τελικά έζησα. Κι όταν φτάσαμε στο ερημικό νησάκι μού είχε φύγει ο ενθουσιασμός. Ήταν ένα ολοστρόγγυλο μέρος που στο κέντρο υπήρχε ζούγκλα και γύρω-γύρω σα δαχτυλίδι ήταν μια χρυσαφένια αμμουδιά.

Δεν κάτσαμε πολύ ώρα. Μόνο μέχρι ο ψαράς να φτιάξει τα δύχτια του. Στο διάστημα αυτό τρεις φορές ένα σμήνος από μεγάλα παράξενα έντομα βγήκε απ' τη ζούγκλα και κινήθηκε προς την παραλία. Κι εγώ έτρεχα πανικόβλητος να χωθώ στα νερά για να γλυτώσω. Κι ο ψαράς κούναγε αηδιασμένος το κεφάλι του. Φαντάζομαι θα έχασε κάθε ιδέα για τον ελληνικό ηρωισμό....

Στην επιστροφή τα νερά ήταν ήρεμα. Ο ψαράς εντελώς φυσικά με ενημέρωσε πως τη νύχτα είχε πεθάνει ο μεγάλος του αδελφός και με καλούσε στην κηδεία του. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν μπόρεσα να του αρνηθώ...