Εκείνη την εποχή ήμουν άνεργος. Άεργος πες το καλύτερα. Αλλά είχα μια γκομενούλα, τη Βίκη, που κάναμε τρελό σεξάκι.
Εκείνη έκανε κάθε βράδυ μπέιμπι-σίτινγκ. Σε ένα πλουσιόσπιτο (έτσι μου φαινόταν τότε) κάπου μεταξύ Παπάγου και Χολαργού. Πήγαινε στις έξι το απόγευμα κι έφευγε όταν γύριζε το ανδρόγυνο, κατά τις έντεκα.
Στις εννιά έβαζε τα δύο μούλικα για ύπνο κι έμπαζε εμένα απ’ την πίσω πόρτα και βγάζαμε τα ματάκια μας για καμιά ωρίτσα. Την κοπανούσα λίγο πριν επιστρέψουν οι νοικοκύρηδες.
Ένα βράδυ, φτάνω σπίτι τη συνηθισμένη ώρα, εννιά και κάτι. Η Βίκη ήταν πολύ θυμωμένη γιατί τα μαλακισμένα δεν είχαν σκοπό να κλείσουν μάτι.
"Πες τους να κοιμηθούν μην τα πάρει ο διάλος και τα σηκώσει", της λέω. Η Βίκη πάει στο υπνοδωμάτιο των μικρών, τους το λέει, αλλά τίποτα. Δεν φοβόντουσαν ούτε τον διάολο, τα γαμημένα. Εγώ τώρα να κρυφακούω έξω απ’ την πορτούλα τους. Πώς μου ’ρχεται και βγάζω μια απίστευτη στριγγλιά. Τέτοιο ουρλιαχτό δεν θα έβγαζε ούτε ο ίδιος ο αρχιδιάβολος. Αφού χέστηκε πάνω της ακόμα κι η Βίκη. Τα σκατόπαιδα πέρνουν τέτοια τρομάρα που χώθηκαν κάτω απ’ τα παπλώματα και δεν ξανάβγαλαν κιχ...
Παίρνω τη Βίκη αγκαλίτσα και την πάω στο σαλόνι. Το κοριτσάκι μου έδειχνε σοκαρισμένο. "Ξέρεις, απόψε δεν μπορώ να κάνω τίποτα, μην με πιέσεις!".
Ήξερε ότι δεν πολυγουστάρω τα παιδιά. Αλλά πως θα μπορούσα να είμαι τόσο σκληρός και τρομαχτικός μαζί τους, δεν το ήξερε ούτε και το φανταζόταν. "Μου έδειξες μια άλλη πτυχή του χαρακτήρα σου, την πολύ κακή", μου είπε. "Σα να ’σπασε κάτι μέσα μου!"...
Σ’ εκείνη μπορεί να ’χε σπάσει κάτι μέσα της, αλλά εγώ δεν είχα καμία διάθεση να μου σπάσει άλλο τ’ αρχίδια. Την παράτησα να πηγαίνει κάθε τόσο στο δωμάτιο των παιδιών και να αφουγκράζεται αν ζουν ή αν πέθαναν απ’ την τρομάρα τους.
Βγήκα στη Μεσογείων και το έκοψα με τα πόδια για Ζωγράφου. Δεν είχα λεφτά για εισιτήριο κι ούτε είχα όρεξη να πέσω πάνω σε κανέναν μαλάκα ελεγκτή.
Αν έχεις τα νεύρα σου κι είσαι και καυλωμένος μπορεί να κάνεις παράλογα κι επικίνδυνα πράγματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου