Θυμάμαι την Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004 σα να 'ταν χθες. Πολύ λίγα αθλήματα παρακολούθησα, αλλά μπορώ να πω πως την περίοδο εκείνη την έζησα στα γεμάτα.
Κάθε που σουρούπωνε, το ιστορικό κέντρο της Αθήνας πλημμύριζε από κόσμο. Μια λαοθάλασσα από Έλληνες, και κυρίως τουρίστες, έπνιγνε κυριολεκτικά την Πλάκα, του Ψυρρή, το Μοναστηράκι και το Θησείο. Τι αυτοσχέδια πάρτι στήνονταν απ' το πουθενά? Τι καμάκι και σεξάκι κάναμε τότε? Ζωή ζάχαρη...
Φέτος, που λέτε, έφαγα μια φλασιά. Μου καρφώθηκε η ιδέα να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Δεν με νοιάζει αν θα διεξαχθούν χωρίς θεατές.
Δεν θα πάω για να δω ούτε σκυταλοδρομίες ούτε καταδύσεις. Άλλα πράγματα με τραβάνε εκεί. Η όλη φάση, το κλίμα κι η ατμόσφαιρα... δεν ξέρω πώς να το πω.
Φυσικά θα λάβω όλα τα απαραίτητα μέτρα για τον κορονοϊό. Ειδικά εγώ που είμαι και ανεμβολίαστος, θα πρέπει να προσέχω χίλιες φορές παραπάνω. Άτιμη ενεσοφοβία...
Εννοείται πως αυτή τη φορά δεν θα ανακατευτώ με τα πλήθη. Αλλά λίγο το κακό. Πλέον έχω γίνει πολύ λιγότερο κοινωνικός. Την καταβρίσκω ως μοναχικός λύκος. Όπου το ραβδί μου και το πουλί μου, που λένε.
Θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω, θα πηγαίνω μόνο όπου γουστάρω, θα τρώω όπου θέλω, ό,τι θέλω κι αν θέλω. Έχω γίνει ψιλο-ζεν. Δεν αγαπώ, δεν μισώ, δεν επιθυμώ, δεν ελπίζω και δεν φοβάμαι απολύτως τίποτα.
Μια και είπα "ζεν", σας πληροφορώ πως έχω μεγάλη όρεξη να γνωρίσω από κοντά και τη θρησκευτική ζωή των Ιαπώνων. Είναι άραγε τόσο βαρετοί και ήσυχοι άνθρωποι όσο λέγεται?
Θα προσπαθήσω να δω από κοντά αλλόκοτους ναούς, αγάλματα και ζωγραφιές. Τα ατέλειωτα δάση με κερασιές, κι ας μην είναι ανθισμένες αυτή την εποχή. Ίσως να προλάβω τα χιλιόχρωμα χρυσάνθεμα. Αλλά σίγουρα θα απολαύσω τις μικρές, μικρόσωμες και εύθραυστες γιαπωνεζούλες, που έχουν στοιχειώσει τη σκέψη μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου