Ζήτω η αλητεία!

 

Λόγοι ανωτέρας βίας με ανάγκασαν ν' αλλάξω νησάκι. Ήρθα πιο κοντά στην Αθήνα. Αλλά μου αρέσει κι αυτό. Είναι τοσοδούλικο. Με βοηθάει να βρω τον ξένοιαστο εαυτό μου. Που πάντα με περιμένει. Τον φοράω κι ας μου πέφτει κάπως στενός...

Δεν νοικιάζω δωμάτιο. Ένα σλίπινγκ μπανγκ, αυτό που είχα στο στρατό πριν τριάντα χρόνια, μου φτάνει και μου περισσεύει. Δεν με νοιάζει η υγρασία της νύχτας. Το ελαφρύ αεράκι που φυσάει σκορπίζει την απρέπεια και την ασχήμια που έχω τριγύρω μου αλλά κυρίως μέσα μου.

Εδώ η παραμονή μου έχει χρώμα. Και έναστρο ουρανό. Η θάλασσα στα πόδια μου. Και το πεύκο μέχρι την ακροθαλασσιά. Αφήνει απλόχερα τη σκιά του να χυθεί, να ενωθεί με τους ήχους του δειλινού. Η νύχτα πάλι έρχεται μαγική, ανέγγιχτη, γεμάτη προσδοκία. 

Μου φαίνεται πως η ατμόσφαιρα μυρίζει θυμάρι. Δύο η ώρα το πρωί και βουτάω γυμνός. Κάποιο μέλος του σώματός μου αποδεικνύεται φλύαρο. Αποκαλύπτει μυστικά...

Το ξημέρωμα με βρίσκει με τους φίλους και συνομιλητές μου. Τον Καβάφη, τον Σεφέρη, τον Σικελιανό και τον Παλαμά. Σχεδόν όλοι στο νησάκι γνωρίζουν τις μυστικές συναντήσεις μου μαζί τους. 

Το σακίδιό μου γέμισε με τα ποιήματά τους. Δεν χωρούσε ούτε δεύτερο σλιπάκι να πάρω. Φοράω μονίμως ένα που το αγόρασα στη λαϊκή και το λαστιχάκι του άρχισε ήδη να κλατάρει. Το πλένω με σαπούνι δυο φορές τη μέρα, το κρεμάω σ' ένα κλαδάκι να στεγνώσει κι όλα οκ...