Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Τι γυρεύει ένας Καρπενησιώτης στην Αρχαία Κόρινθο;

Ξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε: σας γράφω το 586 π.Χ. κι είμαι Δόλοπας-Αιτωλός, απ’ αυτούς που ο Θουκυδίδης ονομάζει "ληστρικούς και ωμοφάγους"!
Ένα πρωί έφαγα μια φλασιά κατακούτελα κι αποφάσισα να ροβολήσω απ’ τα βουνά μου για να δω πώς ζει ο κόσμος.
Άκουσα πως ίσια κατ’ βρίσκεται μια πόλη με δυο λιμάνια, που ’χει κουρτσούδια μπουκιά και συχώριο.
Δε λέω, κι οι δικές μας οι τσούπρες καλές είναι... αν πιάσουν την κεφάλα σ’ ανάμεσα στα μπούτια τς, την σπάνε σαν καρυδότσουφλιο. Μυρίζουν όμως ξινόγαλο.
Κείνες όμως στην Κόρινθο είναι ουλ’ αρώματα και φρου-φρου ρε πιδίμ...
Για να μην τα πολυλογάω, πέρασα απ’ Ορχομενό, Θήβα, Πλαταιές κι Αθήνα και να ’μαι τώρα μπρος στα Γεράνια, τα σύνορα, όπως λεν’, Μεγαρίδας και Κορινθίας.
Ρώτησα κι έμαθα.
Υπάρχουν δυο δρόμοι για Κόρινθο μου ’παν.
Ο ένας πάει απ’ το βουνί και σκάει κατευθείαν στο Λουτράκι.
Ο δεύτερος είν’ παραθαλάσσιος, "δια των Σκιρωνίδων Πετρών", σχεδόν ίδιος μ’ αυτόν που σεις λέτε "Κακία Σκάλα".
Έφαγα τους κατσικόδρομους στη μάπα, γι’ αυτό προτίμησα την παραλία. 
Πρώτη φορά βλέπω θάλασσα στη ζωούλα μ’!
Μωρ’ τη μεγάλο είν’ τούτο το θαλασσί λιβάδι;
Ουπς! Να κι ο Κρομμυώνας! Αυτόν που σεις λέτε "Αγίους Θεοδώρους".
Εδώ ο Θησέας σκότωσε τ’ αγριογούρουνο.
Αλλά κείνος ερχόταν απ’ τον Ισθμό στην Αθήνα για να γίνει Βασιλιάς.
Ενώ εγώ πάω από Αθήνα στην Κόρινθο για να πηδήξω!
Να ’μαι και στον Σχοινούντα! Εσείς το λέτε Καλαμάκι.
Τηράω το λιθόστρωτο δρόμο που οι Κορίνθιοι χρησιμοποιούν για να κουβαλήσουν τα καράβια πάνω σε τροχοφόρα οχήματα απ’ τον Κορινθιακό στον Σαρωνικό.
Στέκομαι λίγο να ξεκουραστώ και στρίβω τη μουστάκα μου.
Ε ρε μεγαλεία που περιμένουν τον βλάχο...

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Αφού στην Αθήνα "σκοτώνω μύγες", λέω να φύγω για ξεκαλοκαίριασμα στ’ Αγιονόρος!

Θα ξεκινήσω απ’ τα Καρούλια.
Σε κείνη τη Σκήτη που ’χα πάει πριν 10 χρόνια.
Τη νύχτα μού επιτέθηκε ένα λεφούσι κοριών.
Το πρωί τα καλογέρια μού εξήγησαν πως είναι ο καλύτερος τρόπος να διώχνουν τους ανεπιθύμητους επισκέπτες.
Υπάρχουν και κάποιες γυναίκες που ντύνονται αντρίκια και φτάνουν μέχρι τις Σκήτες.
Την πεζοπορία μπορεί να την αντέξουν.
Τους κορέους ποτέ!
Θα ψάξω να βρω και τον Ρουμάνο καλόγερο.
Που πριν ασκητέψει έφαγε με το κουταλάκι όλη την Αμέρικα.
Έζησε τη βιάση της αμερικάνικης ζωής κι αποφάσισε να ηρεμήσει στην έρημο τ’ Αγιονόρους.
Τον θυμάμαι να προσεύχεται:
"Παρθένα μου κάνε ν’ αποτελείται ο χρόνος από 364 Κυριακές κι η 365η να ’ναι η μέρα του γάμου της αδελφής μου!"...
Θα περάσω κι απ’ την Αγια-Άννα, να χαιρετήσω τον παπα-Μιχαήλ. Αν ζει ακόμα.
Θυμάμαι όταν του πρότεινα να πάρουν καμιά κοτούλα για να τρώνε κανένα αυγούλι, με αποστόμωσε:
"Τη μέρα που θα φέρουμε την κότα κάποιοι αδελφοί θα προτείνουν να πάρουμε και καμιά γατούλα,  μια προβατίνα ή μια γαϊδούρα. Κι απ’ τη γαϊδούρα μέχρι τη γυναίκα, η απόσταση είναι μικρή"!
Τι να πρωτοθυμηθώ...
Είχα συναντήσει κι έναν Σέρβο, από παλιό αριστοκρατικό σόι.
"Πριν καλογερέψω", μου εξομολογήθηκε, "έκανα τα πάντα στη βέβηλη ζωή μου. Αλλά ποτέ δεν έφτασα ν’ αγαπήσω μια γυναίκα. Οι γυναίκες είναι βρώμικα ζώα, δοχεία ακαθαρσίας, δημιουργήματα της λάσπης και της κολάσεως!"...

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Πάμε Πεδίο;

Θυμάμαι όταν πρωτοπήγα σε μια απ’ τις πρώτες 
"Γιορτές Βιβλίου", το 1979.
Τότε η συμμετοχή ήταν μικρή και τα περίπτερα στήνονταν
 στο εσωτερικό του Ζαππείου...

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Να σας συστήσω τον "θλιμμένο μπούφο"!

Άνθρωπο της δέσμευσης δεν θα με έλεγες.
Σχέσεις δεν πολυγουστάρω και γενικά οι γκόμενες είναι απ’ τις τελευταίες προτεραιότητες της ζωής μου.
Όμως ήρθε!
Αυτή!
Μια αλήτισσα που ξημεροβραδιαζόταν έξω απ’ τα φαστ φουντ και τις ψησταριές, κι άφηνε τον κάθε αργόσχολο να την χαϊδολογάει...
Με κοίταξε με τα τεράστια μάτια της και λιγώθηκα.
Μ’ ακολούθησε διακριτικά ως το σπίτι.
Μου σκασε μια γλειψιά στο δεξί μάγουλο και με ’στειλε!
"Ώπα", είπα μέσα ου. "Μεγάλε χώνεσαι σε περίεργα μονοπάτια, στειλ’ την όσο είν’ ακόμα καιρός".
Και τη σούταρα. Της έκλεισα την πόρτα κατάμουτρα.
Το πρωί τη βρήκα ακριβώς στο σημείο που την άφησα.
Με περίμενε όλη νύχτα στην εξώθυρα.
Τώρα είναι ξαπλωμένη κάτω απ’ το κρεβάτι μου.
Και περιμένει να την πάω μέχρι το παρκάκι να κατουρήσει.
Έμαθε τα χούγια  μου με τη μία.
Μου φαίνεται πως την πάτησα...
Τη βάφτισα "θλιμμένο μπούφο"...

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Το "φάρμακο" του θρησκευτικού φανατισμού...

Κάποτε τσακωνόντουσαν ένας Εβραίος με έναν Χριστιανό.
"Ο Μεσσίας δεν ήρθε ακόμη!", επέμενε ο Εβραίος.
"Ο Μεσσίας ήρθε πριν 2.000 χρόνια", πείσμωνε ο Χριστιανός, "και τον περιμένουμε όπου να ’ναι να ξανάρθει!".
Κι ο καυγάς φούντωνε.
Ευτυχώς μπήκα στη μέση και τους έδωσα τη λύση:
"Μη τσακώνεστε αδέλφια! Το πράμα είναι πολύ απλό. Περιμένετε να ’ρθει ο Μεσσίας κι η διαφωνία σας θα λυθεί. Αν όταν έρθει πει ‘Χαίρω πολύ για τη γνωριμία’ τότε θα ’χει δίκιο ο Εβραίος. Αν όμως πει ‘Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω’ τότε θα δικαιωθεί ο Χριστιανός. Ως τότε ζήστε τη ζωούλα σας!"...

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Σηκώσαμε την κουπίτσα και το γιορτάσαμε στις πουτάνες!

Τον Λιγδιάρη θα μπορούσες να τον πεις και γοριλάνθρωπο!
Λόγω της σωματικής του διάπλασης νιώθω πιο άνετος και ασφαλής όταν γυρνάμε στα "κακόφημα"...
Μετά το πανηγύρι, μπήκαμε στο σαραβαλάκι μου και πήγαμε κατά Καλαμάκι μεριά, στ’ αρμένικο νεκροταφείο, που κάνουν πιάτσα οι "όρθιες".
Διαλέξαμε δύο και βουρ στην "καβάτζα", ένα μέρος εκεί κοντά, ό,τι πρέπει για τη δουλειά μας.
Εγώ στο μπροστινό κάθισμα, σαν πιο μικρόσωμος, κι εκείνος άρχοντας στο πίσω.
Ο τύπος είναι πολύ άγαρμπος.
Τις σφίγγει τις γυναίκες λες και θέλει να τους βγάλει το ζουμί.
Ρε μάγγα κουλ, γυναίκα έχεις πάνω σου, κοίτα τα μπράτσα σου και τα δικά της... θα το λειώσεις το κορίτσι.
Ο κολλητός μου έχει κάνει και τον νταβατζή στο παρελθόν.
Μαχαίρωσε κι ένα "τσόλι" που στην Πανεπιστημίου χούφτωσε το "κορίτσι" του.
Κάθε μέρα πέρναγαν από πάνω της καμιά πενηνταριά άντρες, απ’ το χούφτωμα προσβλήθηκε ο δικός μου...
Έκανε 23 μήνες στη μπουζού και βγήκε τριάντα κιλά πιο λαφρής.
Τα κορίτσια επέμεναν να μας φορέσουν οι ίδιες τα προφυλακτικά.
Τα καταλαβαίνω. 
Είναι το δικό τους φέις κοντρόλ.
Με την εμπειρία που ’χουν ξεχωρίζουν τ’ αφροδύσια...
Οι παλιές μάς έβαζαν τις καπότες με τα χείλη.
Οι καινούργιες το κάνουν με τα τρία δάχτυλα. Καμιά σχέση...
Σας είχα πει και παλιότερα πως για μένα η τοπ κάβλα είναι ο πόλεμος και το ποδόσφαιρο.
Θυμάμαι στο στρατό όταν συμμετείχαμε σε καμιά άσκηση, κάθε φορά που πυροβόλαγα έχυνα.
Το ίδιο κι όταν ο Θρύλος κουπώνεται.
Μάλλον γι’΄αυτό δεν μπόρεσα να χύσω.
Κακώς θεώρησα υπεύθυνο το κορίτσι και του ’ριξα μια ξανάστροφη...

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Ετεοκρήτες, Έλληνες, Ιουδαίοι, Μακεδόνες, Χριστιανοί... είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα!

Κατ’ αρχήν να διευκρινίσουμε πως αυτό που ονομάζουμε "Χριστιανισμό" δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη διδασκαλία του ιστορικού Ιησού.
Ο Ιησούς όταν έμαθε πως τον αναζητεί μια ομάδα Ελλήνων ήταν η πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή του που ενθουσιάστηκε ειλικρινά.
Γιατί οι Έλληνες ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να τον κατανοήσουν...
Διαβάζοντας την ιστορία απορούμε για το μένος των Χριστιανών του 4ου έως τον 6ο αιώνα ενάντια σε κάθε τι ελληνικό.
Διέλυσαν τους ελληνικούς ναούς, κατάργησαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, απαγόρευσαν τα Μυστήρια, έκλεισαν τα μαντεία, τα θεραπευτήρια και τέλος τις φιλοσοφικές σχολές...
Το κλείσιμο της Ακαδημίας που ίδρυσε ο Πλάτωνας στην Αθήνα μετά από 917 συνεχή χρόνια λειτουργίας ήταν συγκλονιστικό γεγονός.
Νομίζω πως για να εξηγήσουμε το ανθελληνικό μένος των Χριστιανών πρέπει να γυρίσουμε κάμποσους αιώνες πίσω, γύρω στα 170 π.Χ., όταν ο ελληνιστής Βασιλιάς της Συρίας Αντίοχος Δ’ ο Επιφανής προσπάθησε να εξελληνίσει βίαια τους Ιουδαίους.
Καταλήστευσε το Ναό της Ιερουσαλήμ, τοποθέτησε σ’ αυτόν βωμό του Δία, απαγόρευσε αυστηρά την περιτομή και την αργία του Σαββάτου...
Όλ’ αυτά τα υπέμειναν οι φουκαράδες Ιουδαίοι, αλλά το ποτήρι ξεχείλισε όταν ο Αντίοχος τους υποχρέωσε να συμμετάσχουν δαφνοστεφανωμένοι στις εορτές του Διόνυσου!
Πράγματι, δεν θα υπήρχε γελοιοδέστερο θέαμα από έναν εβραϊκό όχλο να τριγυρνά στο δρόμο κρατώντας υψωμένους φαλλούς και τραγουδώντας άσεμνα άσματα!
Η τακτική αυτή του Αντίοχου ήταν απαράδεκτη και εντελώς ξένη στο πνεύμα της αρχαιοελληνικής ανεξιθρησκίας.
Οδηγηθήκαμε έτσι στην επανάσταση των Ιουδαίων (Μακκαβαίων) το 167 π.Χ. που οδήγησε στην τελική τους επικράτηση.
Την περίοδο αυτή καλλιεργήθηκε στον ιουδαϊκό κόσμο ένα θανάσιμο μίσος κατά των Ελλήνων.
Που ήρθε να προστεθεί στο πανάρχαιο μίσος κατά των Φιλισταίων-Ετεοκρητών, που τους θεωρούσαν επίσης Έλληνες.
Κι έτσι οι Ιουδαίοι πήραν την ιστορική τους ρεβάνς, έξι αιώνες αργότερα, μέσω των Ιουδαιο-χριστιανών που κατέλαβαν την εξουσία.
Αξίζει να διαβάσει κανείς τα βιβλία των "Μακκαβαίων" της Π. Διαθήκης, που η Εκκλησία μας παραδόξως θεωρεί "ιερά και θεόπνευστα"!
Εκεί ο εχθρός δεν αποκαλείται "ειδωλολάτρες" ή "εθνικοί", αλλά "Έλληνες"!
Κι έτσι, η αρχαία ελληνική θρησκεία κι ο ελληνικός πολιτισμός καταστράφηκαν για τις ανοησίες ενός ψυχασθενούς "Μακεδόνα", του Αντίοχου του Επιφανή...

Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Απ’ τους "Πανέλληνες" στους... πανηλίθιους...

Από μικρός είχα μια απορία: πώς γίνεται να μιλάμε για "Έλληνες" και "ελληνική γλώσσα" αν και κανένας λαός και κανένα βασίλειο ή κράτος δεν υπήρξε με το όνομα αυτό μέχρι το 1833 που ιδρύθηκε το "Βασίλειο της Ελλάδος";
Τη λέξη "Έλληνες" ή, σωστότερα, "Πανέλληνες"  συναντάμε για πρώτη φορά στα ομηρικά έπη.
Όμως τότε η λέξη "Πανέλλην" ήταν ταυτόσημη με το "Παναχαιός" (όπως και με το "Δαναός", "Αργείος" και "Ατρείδης"!
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Στο σχολειό μαθαίναμε για τις "τρεις διαλέκτους της ελληνικής γλώσσας": ιωνική, δωρική και αιολική.
Κι εγώ αναρωτιόμουν: καλά, οι Αχαιοί δεν είχαν δική τους γλώσσα; Πού είναι η γλώσσα των Αχαιών οέοοο;
Είχα κι άλλη απορία: για να υπάρχουν "διάλεκτοι" θα πρέπει να υπάρχει και "μητρική" ελληνική γλώσσα.
Αλλά ποιος λαός μιλούσε τη "μητρική ελληνική γλώσσα";
Πού και πότε έζησε αυτός ο λαός; 
Πού είναι οι Έλληνες οέοοο;
Για να μην τα πολυλογώ: Έλληνες δεν υπήρξαν ποτέ! Εκτός κι αν λέγοντας "Έλληνες" εννοούμε αποκλειστικά τους Αχαιούς.
Ούτε "ελληνική" γλώσσα υπήρξε ποτέ!
Αυτό που σήμερα ονομάζουμε "ελληνική γλώσσα" είναι η γλώσσα των Αχαιών.
Ίωνες και "ιωνική" διάλεκτος δεν υπήρξαν ποτέ!
Οι Ίωνες ήταν Αχαιοί της Μεσσηνίας που ήρθαν στην Αττική τον 14ο αι. π.Χ. με ηγέτη τον Ίωνα Ξούθου.
Απ’ αυτόν τον πολέμαρχο πήραν το όνομα "Ίωνες" κι οι Αθηναίοι, που αποτελούσαν το μόνο αχαϊκό βασίλειο που δεν κατέλυσαν στην κάθοδό τους οι Δωριείς.
Οι Δωριείς είχαν τη δική τους χωριστή αλλά φτωχή γλώσσα.
Κατακτώντας τα αχαϊκά βασίλεια υιοθέτησαν εν μέρει και την πλουσιότερη γλώσσα των Αχαιών, κι απ’ αυτή την πρόσμιξη προήλθε η λεγόμενη "δωρική διάλεκτος".
Και τελειώνουμε με μια αποκλειστικότητα:
Αυτό που λέμε "Πελοποννησιακός Πόλεμος" ήταν ουσιαστικά το τελευταίο επεισόδιο της μακραίωνης πολεμικής αναμέτρησης των Αχαιών (Αθηναίων και Ιώνων αποίκων) με τους Δωριείς (Σπαρτιάτες κλπ).
Κάποια άλλη στιγμή θ’ αναφερθούμε και στους αρχαίους Μακεδόνες, Ηπειρώτες, Θράκες και Θετταλούς, που δεν είχαν καμιά σχέση με τους Πανέλληνες-Αχαιούς...

Κυριακή 5 Μαΐου 2013

Παράγουμε περισσότερους Θεούς απ’ όσους μπορούμε να καταναλώσουμε...

Η πίστη σε Θεούς που πεθαίνουν κι ανασταίνονται είναι πανάρχαιη.
Έχει τις ρίζες της στον προϊστορικό άνθρωπο που έβλεπε κάθε βράδυ τον ήλιο να δύει (=πεθαίνει) και το πρωί ν’ ανατέλλει (=ανασταίνεται).
Το ίδιο συνέβαινε και με τη βλάστηση στις εποχές της άνοιξης και του χειμώνα.
Στην εποχή του λίθου ο προϊστορικός άνθρωπος έσπαγε ένα αγκωνάρι πυριτόλιθου και το μετέτρεπε σε πολύτιμα για την επιβίωσή του εργαλεία.
Έτσι συνέλαβε σιγά-σιγά την ιδέα του Θεού που πεθαίνει για το καλό του ανθρώπου...
Οι αρχαίοι Σουμέριοι λάτρευαν τη θεά Ινάνα που αναστήθηκε εκ νεκρών.
Τον ίδιο μύθο, με διάφορες παραλλαγές, συναντάμε σε Φοίνικες, Αιγύπτιους, Έλληνες και Ρωμαίους με τους θεούς Ταμμούζ, Άδωνι, Άττι, Διόνυσο Ζαγρέα, Περσεφόνη, Όσιρη, Μίθρα, Ιησού...
Αλλά και η εικόνα του σταυρωθέντος θεού δεν είναι κάτι πρωτότυπο.
Πάνω από 40 θεοί παγκοσμίως βρήκαν σταυρικό θάνατο.
Απ’ τον Κρίσνα της Ινδίας, τον Γιάο του Νεπάλ, τον Ορφέα των Ελλήνων, τον Θούλι της Αιγύπτου... μέχρι τον Κετσατκόχτλ του Μεξικού...

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Τα αφελή γύναια έμπλεξαν στην Ανάσταση του Χριστού και μας μπέρδεψαν εντελώς!

Το ’χουμε ξαναπεί: εκεί που μπερδεύονται πολλές γυναίκες τα κάνουν μαντάρα.
Το ίδιο συνέβη και στην Ανάσταση του Χριστού. Με τις φλυαρίες τους μπέρδεψαν τους Ευαγγελιστές και μαζί μ’ αυτούς κι εμάς.
Ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του περιγράφει τη Μαρία τη Μαγδαληνή να φτάνει μόνη στον τάφο, να τον βρίσκει άδειο και να μεταφέρει την είδηση στον Πέτρο και στον Ιωάννη.
Ο Ματθαίος διηγείται πως μαζί με τη Μαγδαληνή ήταν και η μητέρα του Ιακώβου, η Μαρία.
Ο Μάρκος προσθέτει και μια τρίτη γυναίκα, τη Σαλώμη.
Ο Λουκάς δεν ξέρει τίποτα για τη Σαλώμη, και κάνει λόγο για κάποια Ιωάννα που πήγε μαζί με κάτι άλλες γυναίκες.
Ο δε Μάρκος διαψεύδει τον Ιωάννη γράφοντας πως οι γυναίκες δεν είπαν τίποτα σε κανέναν γιατί ήταν κατατρομαγμένες...
Ας δούμε όμως τι είδαν στον τάφο τα χαζο-γύναια:
Η Μαγδαληνή του Ιωάννη είδε πρώτα δυο αγγέλους και μετά τον Ιησού που δεν την άφησε να τον αγγίξει.
Οι δυο Μαρίες του Ματθαίου είδαν έναν καθισμένο άγγελο και μετά τον Ιησού.
Οι τρεις γυναίκες του Μάρκου είδαν έναν νεκρό με λευκό σεντόνι.
Οι γυναίκες του Λουκά είδαν μόνο δυο άντρες με λαμπρά ρούχα, αλλά τον Ιησού όχι.
Πόσο δίκιο είχαν οι Ιουδαίοι που θεωρούσαν τις γυναίκες εντελώς φαντασιόπληκτες και ανώριμες και δεν τις δέχονταν ούτε ως μάρτυρες στα δικαστήρια...
Ο καημένος ο Παύλος, καμένος σαν κι εμένα απ’ τις γυναίκες, έδωσε τη σωστή λύση: πέταξε εντελώς απ’ το κάδρο τα χαζο-γύναια, και επικαλείται τη μαρτυρία μόνο αντρών!
"Ο Ιησούς εμφανίστηκε πρώτα στον Πέτρο, στη συνέχεια στους λοιπούς μαθητές, μετά σε πάνω από 500 αδελφούς, ύστερα στον Ιάκωβο και τέλος σε όλους τους αποστόλους"!
Ν’ αγιάσει το στόμα σου Παύλε μου!

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Ο Χριστιανισμός καλλιεργεί τον μαζοχισμό!

Ο Τερτυλλιανός είχε πει το απίστευτο: "Πιστεύω γιατί είναι παράλογο"!
Ο Δανός φιλόσοφος και θεολόγος Κίρκεγκορ όρισε την πίστη ως "άλμα στο παράλογο".
Κι ο Πασκάλ είχε πει πως "Ο πόνος είναι η φυσική κατάσταση του Χριστιανού".
Δεν ξέρω αν όλ' αυτά τιμούν τον Χριστιανισμό, αλλά αξίζει ν' ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με το θέμα "πόνος", μια και κοντεύει να μετατρέψει το Χριστιανισμό σε σκέτο μαζοχισμό...
Ο Πλάτωνας στο Φαίδωνα ορίζει τη φιλοσοφία ως "μελέτη θανάτου", με την έννοια του ελέγχου των επιθυμιών και της απάρνησης των σωματικών απολαύσεων.
Αν η ψυχή απαλλαγεί απ' το κάθε τι υλικό, δηλαδή φθαρτό, απαλλάσσεται κι απ' την τυραννία του θανάτου.
Αλλά ο Πλάτωνας δεν φθάνει μέχρι του σημείου να μιλήσει για "λυτρωτική δύναμη του πόνου", για "χαρά του πόνου", για την "δια του πόνου και πάθους ταπείνωση", για "πόνο που κατεργάζεται τη σωτηρία μας" κλπ
Ο Ντοστογιέφσκι μπορεί να είναι σπουδαίος συγγραφέας, αλλά σίγουρα το κοσμοείδωλό του δεν είναι ισορροπημένο.
Η ασκητική εσωτερικότητα που προτείνει υπερβαίνει τα όρια του φυσιολογικού ανθρώπου.
Ο Κίρκεγκορ, απ' την άλλη, ήταν ένας άνθρωπος καταθλιπτικός, βαθιά επηρεασμένος απ' τους αλλεπάλληλους θανάτους των συγγενικών του προσώπων αλλά και το ψυχιατρικά βεβαρημένο οικογενειακό του ιστορικό.
Ο Χριστιανισμός, ως μια παραλλαγή του σκοταδιστικού πλατωνισμού-πυθαγορισμού, ελκύει όλες τις ψυχολογικά στερημένες και διαταραγμένες προσωπικότητες.
Και τις οδηγεί στους σκοτεινούς λαβυρίνθους της αυτοενοχοποίησης και του μαζοχισμού.
"Θέλω να υποφέρω και να εξαγνίσω τον εαυτό μου με τον πόνο", λέει ο Ντμίτρι Καραμαζώφ του Ντοστογιέφσκι.
Αλλά εμείς δεν ζούσε ούτε στις καταθλιπτικές Σιβηρίες και Δανίες, ούτε στις απάνθρωπες συνθήκες της αιγυπτιακής ή παλαιστινιακής ερήμου.
Είμαστε Έλληνες, λατρεύουμε τη φύση και την Άνοιξη, και δεν θα κάνουμε το χατίρι των ψυχασθενών θρησκόληπτων να πετάξουμε τις ζωές μας στα σκουπίδια ζώντας με ... "μνήμες θανάτου"!