Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (ΙΓ' - Βλέπουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου!)

 

Υπάρχει στο άσραμ ένας μοναχός που τον διακρίνει η απόλυτη ηπιότητα και ηρεμία. Πάντα χαμογελάει, είναι λιγομίλητος, πρόσχαρος και γενικά έχει όλο το πακετάκι του "καλού παιδιού", δηλαδή αυτού που αποστρέφονται οι ελληνίδες γκόμενες (για να κάνουμε και λίγο χιούμορ).

Οι υπόλοιποι τον βλέπουμε και τον μακαρίζουμε. Θεωρούμε πως αυτά τα χαρακτηριστικά που τόσο ζηλεύουμε τα έχει έμφυτα, πως ουσιαστικά τα απέκτησε χωρίς ιδιαίτερο κόπο.

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται ένα απ' τα κλασικότερα λάθη που συνήθως κάνουν οι άνθρωποι. Βλέπουν ένα προτέρημα, μια ιδιαίτερη ικανότητα ή επιδεξιότητα και τη θεωρούν απλά φυσικό ταλέντο. Υποτιμούν ή και αγνοούν την προσπάθεια, τον κόπο και τον μόχθο του ανθρώπου για να τα αποκτήσει.

Αυτό ακριβώς μας επεσήμανε απόψε ο Διδάσκαλος. Γνωρίζει τον συγκεκριμένο "χαρισματικό" μοναχό για πολλά χρόνια και μας διαβεβαίωσε πως αυτό που τώρα βλέπουμε δεν είναι μια "φυσική κλίση" αλλά το αποτέλεσμα επίμονης και επίμοχθης προσπάθειας άνω των είκοσι ετών.

Δυστυχώς για μας, η προσπάθεια πίσω από κάθε μεγάλο επίτευγα είναι αόρατη...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΜΘ’)

 

Όταν ένα λάθος επαναλαμβάνεται...

είναι απόφαση!

Καλοκαιρινές αναμνήσεις (Ζ' - Εσύ κι ο γρύλος σου!)

 

Όσο περνούσαν τα χρόνια, λογικό είναι, πήγαινα διακοπές με όλο και λιγότερο αξιογάμητες κυρίες. Εκείνες συνεχώς μουρμούραγαν κι εγώ δεν προσπαθούσα πλέον να τις εντυπωσιάσω. 

Δεν πρόσεχα να μην λέω χοντράδες, ούτε έψαχνα τις καλύτερες ατάκες και πιο εκλεπτισμένο χιούμορ. Αν τους έπεφτε το ποτήρι στο μπαρ, πέταγα ένα "σπάστα όλα, άλλος πληρώνει". Κι όταν δεν έλεγαν να σταματήσουν τα σφηνάκια, τους έλεγα πως μας έστειλε μέιλ ο ιδιοκτήτης και μας ανακήρυσσε τους καλύτερους πελάτες της σεζόν"...

Εκείνες γίνονταν όλο και πιο κοκέτες. Όσα τους στερούσε η ηλικία, προσπαθούσαν να τα καλύψουν με ένα σορό παράξενα λούσα. Είχαμε φτάσει στο σημείο να χρειαζόμαστε μία ώρα προκειμένου η κυρία να ετοιμαστεί για μια βραδινή βολτούλα στα στενοσόκοκα. 

Εγώ όμως είχα μείνει αιώνιος έφηβος. Μου αρκούσε ένα σακίδιο και μια σκηνούλα στο οργανωμένο κάμπινγκ. Και τη δεύτερη μέρα, ύπνος στην παραλία και λαθραία χρήση των εγκαταστάσεων του κάμπινγκ αφού κανένας δεν έκανε ποτέ έλεγχο. Έτσι εξοικονομούσαμε κάποιες μέρες παραπάνω παραμονή στα νησάκια...

Για ποιο λόγο πάμε διακοπές ρε μάγκες; Όχι φυσικά για τις ανέσεις. Αυτές τις έχουμε όλο το χρόνο στα σπίτια μας. Διακοπές πάμε για να ζήσουμε εμπειρίες. Αυτό που δεν μπορούμε στην πόλη τον χειμώνα. Και φυσικά, γιατί να το κρύβουμε άλλωστε, για να πηδήξουμε και να πηδηχτούμε!

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τις γυναίκες που πάνε διακοπές και με διάφορα προσχήματα αποφεύγουν το σεξάκι. Ή ζητάνε να το κάνουν σε ιδανικές συνθήκες. Με κλιματισμό, σε μεταξωτά σεντόνια και παπαριές. Ούτε να ακούνε για βραχάκια, σπηλίτσες, αμουδιές και αλμυρίκια. Δήθεν φοβούνται μην τις πάρει μάτι κανείς. Λες και τις ξέρουν όλοι. Άσε που και η υποψία ότι κάποιοι σε παρακολουθούν κρυφά και τον παίζουν ανεβάζει τη λίμπιντο στα ύψη.

Τις περισσότερες φορές επέστρεφα από διακοπές τσακωμένος και χωρισμένος. Μόνο σε μία περίπτωση έφερα εγώ όλη την ευθύνη. 

Η κοπέλα ήταν γλυκιά, χαμογελαστή, προσαρμοστική και καλοπροαίρετη. Κι έκανε σεξ χωρίς πονοκέφαλο. Αλλά δεν ξέρω τι με έπιασε, και το μυαλό μου άρχισε από μόνο του να κάνει διάφορα σενάρια. Σαν το ανέκδοτο με τον γρύλο...

Φανταζόμουν πως μόλις επιστρέφαμε θα ζητούσε να συγκατοικήσει στο σπίτι  μου. Θα έκανε κατάληψη στο μπάνιο μου, θα μοιραζόμασταν τις ντουλάπες, θα είχε την απαίτηση να τρώμε με τους γονείς της και θα έστελνε τελεσίγραφο σε έξι μήνες να παντρευτούμε και να κάνουμε παιδί. Δεν ήθελε να την παιδεύω τόσο καιρό, να της τρώω τον χρόνο της και να μην την αφήνω να βρει τον δρόμο της...

Εννοείται πως η κοπέλα δεν μου μίλησε ποτέ για γάμους, παιδιά κ.λπ. Ήταν όλα παιχνίδι του μυαλού μου.

Καλοκαιρινές αναμνήσεις (ΣΤ' - Οι πιο επικίνδυνες "αράχνες" έχουν ωραία βυζιά και υπέροχους κώλους!)

 

Παλιά τις διακοπές τις έβγαζα μ' ένα μίλκο κι ένα κρουασάν για πρωινό, το μεσημέρι τίποτα και το βράδυ μ' ένα δίπιτο σουβλάκι. Δεν νομίζω να έπαθα και τίποτα. 

Γμτ... δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς άρχισα να γίνομαι "μπάρμπας". Να ασχολούμαι περισσότερο με το πού και το τι θα φάμε, παρά με το πού, πώς και με ποιον θα περάσουμε! 

Νομίζω πως το αντρικό μυαλό είναι απλό, πρακτικό και γι' αυτό πιο φυσιολογικό. Οι γυναίκες μας βάζουν στο τρυπάκι της κυριλίλας και της επίδειξης...

Θυμάμαι πως τις καλύτερες διακοπές μου τις πέρασα ίσως στο πιο χύμα κάμπινγκ έβερ. Ούτε ένα δεντράκι να κάνει σκιά και πάντα φουλ σε κόσμο. Με τουρίστες απ' όλο τον κόσμο. Και περίμενες σε ατέλειωτες ουρές να κατουρήσεις, να κάνεις ντουζ κ.λπ. 

Την πέρασα κοτσάνι μάγκες μου. Αν είχα γυναίκα θα είχε γίνει γύπας να μου τρώει κάθε ώρα και στιγμή τα συκώτια. Σίγουρα όλα θα τις έφταιγαν, παντού θα βίωνε "παρακμή και τσιπιά". 

Α πα πα... μακριά απ' τις "αράχνες"! Γιατί αράχνες είναι οι γυναίκες. Χωρίς καν να το αντιληφθείς, υφαίνουν γύρω σου τον ιστό τους και ξυπνάς ένα πρωί και είσαι κάποιος άλλος. Έχεις γίνει σαν τα μούτρα τους. Μαλθακός, γκρινιάρης, όλα σου φταίνε, όλα τα μετράς με τη μόδα και την γκλαμουριά...

Το πόσο πολύ σε επηρεάζει μια γυναίκα το βίωσα σε κάποιες διακοπές στην Αντίπαρο. Γενικά, η τύπισσα ήταν ξινή και σπαστική. Έβρισκε κακόγουστα τα αστεία μου, αποκαλούσε "χοντράδες" τα πειράγματά μου, της κακοφαινόταν που συμπεριφερόμουν σαν παιδάκι, και, το χειρότερο, είχε ένα μάτσο φοβίες που μου τις μετέδιδε. 

Θυμάμαι ένα πρωί με ξύπνησε με τις τσιρίδες της... "Σε παρακαλώ, σώσε με, κάνει κάτιιιιι!".

Πετάγομαι αλαφιασμένος απ' τον ύπνο και προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε. Φυσικά και το μυαλό μου πήγε στα χειρότερα. 

Τελικά ένα χρυσομυγάκι είχε κάτσει στον ώμο της. Αλλά αυτή είχε εντομοφοβία. Νόμιζε πως όλα τα ζούμπερα του κόσμου είχαν σκοπό να μπουν στα μαλλιά της και να κάνουν φωλιά...

Έλεος δηλαδή...

Καλοκαιρινές αναμνήσεις (Ε' - Το Δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου!)

 

Παραδόξως θυμάμαι τις πρώτες διακοπές της ζωής μου. Ήταν καλοκαίρι του 1973, τον Σεπτέμβρη θα γραφόμουν στην πρώτη Δημοτικού, και πήγαμε οικογενειακώς σε μια παραλία της Φθιώτιδας, Αχλάδι το έλεγαν.

Θυμάμαι πως φτάσαμε Σάββατο, και την επόμενη μέρα, Κυριακή 29 Ιουλίου, γινόταν το δημοψήφισμα της Χούντας για την κατάργηση της Βασιλείας και την εγκαθίδρυση Προεδρικής Δημοκρατίας. Οι πολίτες μπορούσαν να ψηφίσουν στον τόπο που βρίσκονταν, οπότε οι γονείς μου ψήφισαν στο Αχλάδι...

Τα καλοκαιρινά μπάνια για μια μικροαστική οικογένεια εκείνη την εποχή δεν ήταν ούτε μικρή ούτε εύκολη υπόθεση. Εμπεριείχαν έναν μυστικισμό, ήταν μια ιεροτελεστία. 

Φυσικά υπήρχε και το ιατρικό γαρνίρισμα. Πηγαίναμε στη θάλασσα "για να πάρουμε ιώδιο" και "για να μην αρρωστήσουμε τον χειμώνα". Εννοείται πως μετρούσαμε τα μπάνια μας, όπως και τα παγωτά που τρώγαμε...

Με θυμάμαι να παίζω με τις ώρες στην παραλία. Μου είχαν πάρει ένα μεγάλο κόκκινο κουβαδάκι, μια τσουγκράνα κι ένα φτυάρι. Κι όλη τη μέρα έσκαβα πηγάδια για να βρω νερό και έχτιζα πύργους για να τα προστατέψω.

Τις πρωινές ώρες, όταν δεν έπαιζα με τα κουβαδάκια μου, κυνηγούσα για να χτυπήσω κορίτσια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκείνη την περίοδο τα θηλυκά μού έβγαζαν τον κακό εαυτό μου. Και τα απογεύματα πήγαινα στο διπλανό οικόπεδο που κάποιοι είχαν ένα κοτέτσι και κυνηγούσα τα κοτόπουλα με βέργες να τα ξεκεφαλιάσω...

Η χειρότερη ώρα μου ήταν τα μεσημέρια μετά το φαγητό. Έπρεπε να κάτσουμε στα κρεβατάκια μας κάνοντας απόλυτη ησυχία για να κοιμηθεί ο μπαμπάς. 

Όμως εμείς είχαμε τεράστια αποθέματα ενέργειας, θέλαμε να βγούμε έξω να φωνάξουμε και να παίξουμε. Αυτή την υποχρεωτική κλεισούρα τη βιώναμε σαν φυλακή.

Δεν θυμάμαι άλλες λεπτομέρειες. Απλά ότι ο καιρός πέρασε πολύ γρήγορα, σαν αέρας. Μέχρι να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας ήρθε η στιγμή να τα μαζέψουμε και να γυρίσουμε στη βάση μας...

Καλοκαιρινές αναμνήσεις (Δ' - Μόνο το φρέντο καπουτσίνο μπορώ να θυμηθώ!)

 

Ήμουν περίπου 20 χρονών όταν πρωτοσυνειδητοποίησα πόσο παράξενα τραίνα είναι οι γυναίκες. Βλέπεις την άλλη να ζει μετρημένα, σχεδόν φτωχικά, να μην έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις, θα την έλεγες καλόβολη και προσαρμοστική.

Όταν όμως πάει μαζί σου διακοπές, και εφόσον εσύ καλύπτεις ολόκληρο ή το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών, μεταμορφώνεται σε Μαρία Αντουανέτα! Θέλει να ζήσει σαν βασίλισσα!

Εκείνη τη χρονιά είχα πολλές δουλειές και σκοτούρες και ανέθεσα (μέγα λάθος) στην κοπέλα μου να κλείσει δωμάτιο για τις διακοπές μας. Της είχα απόλυτη εμπιστοσύνη και ούτε πέρασε απ' το μυαλό μου το ενδεχόμενο να κάνει κάτι πολύ εξτρίμ.

Για να μην τα πολυλογώ, όταν φτάσαμε στο δωμάτιο, μου έπεσε το σαγόνι. Σας έχω πει πως είμαι εχθρός της περιττής πολυτέλειας. Οκ, διακοπές είναι, μπορούμε να κάνουμε κάποιες υποχωρήσεις στην καλοπέραση, αλλά μέχρι ενός ορίου.

Προσπαθώ να περιγράψω το "δωμάτιο", όπως το θυμάμαι: Μπάνιο τεράστιο, μπανιέρα με αντιολισθητικό δάπεδο, νιπτήρας μαρμάρινος, προφυλακτικά, ένα σορό μπουκαλάκια με σαμπουάν και κάτι διαόλους τζελς που ούτε καν θυμάμαι. Ειδική πρίζα για ξυριστικές μηχανές, πιστολάκι για μαλλιά, μέχρι και ειδικά σακουλάκια για να βάζεις τις χρησιμοποιημένες σερβιέτες.

Ξέρω, ίσως σήμερα αυτά δεν θεωρούνται μεγάλες πολυτέλειες, αλλά πριν 25 χρόνια σίγουρα ήταν. Κι αυτό αποδείχθηκε και με την υψηλή τιμή του.

Εγώ ο καημένος τι ήθελα; Ό,τι πιο απλό και λιτό υπάρχει. Ούτε μπαρίστες, ούτε μπουφέδες, ούτε πι-αρτζούδες, ούτε τίποτα. Μια αμμουδερή παραλία, ένα ταπεινό ταβερνάκι πάνω στο κύμα, μπόλικες μπύρες και πολύ αγάπη....

Την πρώτη μέρα φάγαμε μεσημεριανό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Είχα πλακωθεί και στα μπυρόνια και ήμουν τάβλα. 

"Για πες, τι θα κάνουμε τώρα;", μου λέει.

Μα τι άλλο απ' το να αράξουμε για ύπνο μπορούσαμε να κάνουμε το καταμεσήμερο με καύσωνα;

Έδειξε κατανόηση. "Καλά, πάμε πρώτα  στο δωμάτιο. Μπορείς να μου πάρεις απ' το μπαρ όπως ανεβαίνεις ένα φρέντο καπουτσίνο μέτριο προς γλυκό, με καστανή ζάχαρη λίγο αφρόγαλα και χοντρό καλαμάκι;"

Έλεος ρε παιδιά. Ήταν δυνατόν να συγκρατήσω στο μπυρωμένο μυαλό μου ένα τέτοιο μακρυνάρι παραγγελιά;

Καλοκαιρινές αναμνήσεις (Γ' - Για να παίζουν τα παιδιά... που δεν έχουμε!)

 

Στην προηγούμενη ανάρτηση εξομολογήθηκα κάποιες απ' τις εμμονές μου. Και μια κοπέλα μού είπε πως ποτέ δεν θα πήγαινε διακοπές με τέτοιον άντρα τσίπη, νευρικό και υστερικό σαν ελόγου μου. 

Ίσως δεν έχει κι άδικο. Αλλά, για να λέμε και την πάσα αλήθεια, οι γυναίκες είναι κορυφαίες στον σπαζαρχιδισμό! Σε στέλνουν κατευθείαν στο τρελάδικο άνευ επιστροφής...

Θυμάμαι ένα άλλο καλοκαίρι που είχα κανονίσει να περάσω τις διακοπές μου με μια κυρία στην Άνδρο. Περνάω απ' το σπίτι της το πρωί να την πάρω και τι να δω. Είχε τιγκάρει μια τεράστια βαλίτσα, που ειλικρινά δεν έχω δει μεγαλύτερη.

"Ευτυχώς που ήρθες", μου λέει. "Κλείσε το φερμουάρ της, εγώ θα χαλάσω τα νύχια μου!"

Μόλις το πλοίο τράβηξε την μπουκαπόρτα κι άρχισε το γλυκό ταξιδάκι του, ξεκίνησε κι η δικιά μου τα τρελά της.
"Σίγουρα κάτι ξέχασα να πάρω. Μήπως δεν έβγαλα την τοστιέρα απ' την πρίζα; Συναγερμό έβαλες? Έριξες ΤΕΖΑ στις αποχετεύσεις των μπάνιων; Στο λέω, αν γυρίσουμε σπίτι και το βρω γεμάτο κατσαρίδες θα πάθω υστερία. Κι αυτές οι τάπες σιλικόνης που έφερες δεν νομίζω να εφαρμόζουν καλά. Πότε φθάνουμε; Βαρέθηκα!"...

Σημειωτέον πως η κυρία ήθελε να μείνει μόνο σε μπαγκαλόου. "Να ανοίγεις την μπαλκονόπορτα και να βγαίνεις κατευθείαν στο γκαζόν με θέα τη θάλασσα. Να έχει άπλετο χώρο να παίζουν τα παιδιά!". 

"Μα δεν έχουμε παιδιά, αγάπη μου!". Αλλά τώρα τι  να πεις στην κάθε μαντάμ-Σουσού...