Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (84) - "Όπου τζαμί και ψωμί"!

Όταν ο Μωάμεθ έφτασε έξω απ’ τα τείχη της Πόλης, δεν υπήρχε ουσιαστικά ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Το μόνο που ’χε απομείνει ήταν μια πόλη-κράτος. Με ελάχιστες χιλιάδες υπερασπιστές, κι αυτούς βαθιά διχασμένους σε "ενωτικούς"-φιλοδυτικούς και "ανθενωτικούς"-φιλοοθωμανούς!
Ο Μωάμεθ λίγους μήνες μετά την άλωση επιβράβευσε τη βοήθεια των ανθενωτικών φίλων του. 
Επανίδρυσε το Οικουμενικό Πατριαρχεί, όρισε νέο Πατριάρχη τον ανθενωτικό Γεννάδιο Σχολάριο και προίκισε την Εκκλησία με μπόλικα προνόμια με δύο ανταλλάγματα: να κρατά μακριά το ποίμνιό της απ’ τις δυτικές επιρροές και να το διατηρεί υποταγμένο στην οθωμανική αυτοκρατορία. Για κάθε επανάσταση του "ποιμνίου" θα θεωρούνταν προσωπικά υπεύθυνοι και υπόλογοι οι ποιμένες...
Κατά τα λοιπά η Οθωμανική Αυτοκρατορία αποδείχθηκε ασυνήθιστα ανεκτική, για τα δεδομένα της εποχής. Ορθόδοξοι Ρωμιοί, Αρμένιοι κι Εβραίοι διατήρησαν το δικαίωμα στη ζωή, στην πίστη και στη λατρεία, αρκεί να πληρώνουν τους καθορισμένους φόρους.
Ειδικά οι χριστιανοί Ρωμιοί απολάμβαναν πολλά προνόμια: ελευθερία γλώσσας, εκπαίδευσης, αυτοδιοίκησης. Οι δε Φαναριώτες μονοπωλούσαν μερικά απ’ τα ανώτερα αξιώματα όπως του "Μεγάλου Διερμηνέα", του "Εξ απορρήτων", των Ηγεμόνων της Μολδοβλαχίας. 
Αλλά και πολλοί χριστιανοί μεγαλοαστοί καταλάμβαναν συχνά τις θέσεις πρεσβευτών, υπουργών, αρχίατρων του Παλατιού, πριγκίπων της Σάμου. Και πολλοί πρώην χριστιανοί γενίτσαροι κατέκτησαν τη θέση του "Μεγάλου Βεζίρη"!
Η κατάσταση των μη μουσουλμανικών πληθυσμών βελτιώθηκε αφάνταστα μετά το 1856, όταν ο Σουλτάνος Αβδούλ Μετζίτ εξέδωσε το Διάταγμα της Ισονομία, γνωστό ως Χάττι Χουμαγιούν. 
Έκτοτε, η εμπορική και οικονομική ζωή της Κωνσταντινούπολης, του Πόντου και των μικρασιατικών παραλίων πέρασε στα χέρια των Χριστιανών, Ρωμιών κι Αρμένηδων.
Αυτή ακριβώς την περίοδο, τα μεγάλα λιμάνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας γίνονται πόλοι έλξης εκατοντάδων χιλιάδων χριστιανών απ’ την Ελλάδα και όλα τα Βαλκάνια. 
Πολλοί παπούδες και προπάποι μας έφυγαν για την Πόλη, τη Σμύρνη, την Αλεξάνδρεια, τη Σαλονίκη και το Μοναστήρι για να βρουν δουλειά. "Όπου τζαμί και ψωμί", έλεγαν εκείνη την περίοδο...
Κι εδώ αρχίζει η τραγωδία κι η κωμωδία. 
Αυτοί οι χιλιάδες Έλληνες δεν πήγαιναν τρέχοντας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για να γίνουν δούλοι! 
Αλλά την εκεί παρουσία τους εκμεταλλεύτηκε ο Βενιζέλος κι έστειλε τον ελληνικό στρατό να "ελευθερώσει" όσους οικειοθελώς πήγαν στην Τουρκιά για να βρουν ένα κομμάτι ψωμί κι οι περισσότεροι είχαν ήδη πλουτίσει!
Αλλά ας μην ξύσω απόψε άλλες "εθνικές πληγές".

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (IB’ - Όταν ψοφάει ο γάιδαρος καβλώνει!)

Το μπάρκο δεν είν' απλός ξενιτεμός. Μοιάζει με θάνατο. Φεύγεις μακριά και μπορεί να μην ξαναγυρίσεις. Μπορεί να σε σαγηνέψουν εξωτικές σειρήνες, μπορεί και να πεθάνεις...
Κι όταν ξαναγυρίσεις, μετά τις πρώτες χαρές τ' ανταμώματος, αρχίζει να μαυρίζει ο τόπος γύρω σου, σκέφτεσαι συνεχώς πώς θα ξαναφύγεις. Το ταξίδι είναι μεγάλο αλκοολίκι! Νιώθεις παντού μουσαφίρης...
Ο κόσμος του καραβιού είν' μια μικροσκοπική ζούγκλα. Έχει πολλά κοινά με το στρατό και τη φυλακή. 
Πρέπει να ξέρεις να κρατάς αποστάσεις. Να δείχνεις αντράκι σκληρό. Να σπας τον τσαμπουκά όποιου σε διπλαρώνει για να τσεκάρει τις αντοχές και τα "καρύδια" σου. 
Πρέπει να είσαι αποφασισμένος να τα παίξεις όλα για όλα. Την πρώτη φορά που θα προσπαθήσει κάποιος να σου κολλήσει ένα παρατσούκλι, αν δεν μετρήσει τα δόντια του στη χούφτα, θα μετράς εσύ καρπαζιές αιωνίως...
Δυστυχώς, στα βαπόρια σπάνια να βρεις ανθρώπους ευγενείς, καλλιεργημένους, πολιτισμένους. Χωρίς να το θες δέχεσαι αρνητική αλληλεπίδραση απ' τους μαλάκες που σε περιβάλλουν κι η συμπεριφορά σου τραυματίζεται σοβαρά.
Να 'μαστε τώρα στον Ατλαντικό, πορεία από Αγγλία για Νιού Γιόρκ. Όλοι οι βοριάδες κι οι χιονιάδες πέφτουν πάνω μας. Αυτά τα τέρατα, συνδυασμένα με το Γκολφ Στριμ, σε φέρνουν στην κόλαση πριν την ώρα τους!
Άκουσα το πρώτο μουγκρητό τ' αγέρα τη στιγμή που άλλαζα σώβρακο. Γιατί η βλεννόρροια θέλει μεγάλη καθαριότητα, "τόσο βρωμιάρα που 'ναι"... Αντρίκειο πράμα η βλεννόρροια στα βαπόρια. Δεν πρέπει να την ντρέπεται κανείς αλλά να καμαρώνει.
Αλλά ο αέρας όλο και δυνάμωνε. Θα μας ξυρίσει τις κωλότριχες ο πούστης! 
Ήμουν άμαθος από τέτοια ταρακουνήματα. Το στομάχι μου ανεβοκατέβαινε.  Ένιωθα τα σωθικά μου τη μια στιγμή έτοιμα να πεταχτούν απ' το στόμα και την άλλη να βγουν απ' τον κώλο μου.
Οι άλλοι γύρω μου ισορροπούσαν θαυμάσια στα πόδια τους, σα να σουλατσάρουν στην πλατεία Συντάγματος.
"Θα πεθάνω ρε μαλάκες!", τους φώναξα. "Μουνιιιί, μοδίστρα, από θάλασσα δεν πέθανε κανείς", έπαιρνα την πληρωμένη απάντηση.
Πέντε μερόνυχτα κράτησε το "πανηγύρι". Ήμασταν όλοι σε μεγάλη υπερένταση, η αδρεναλίνη στα ύψη, γεγονός που μας έφερνε σε συνεχή υπερδιέγερση. Ήμασταν όλη την ώρα καβλωμένοι!
Ρώτησα τον καπετάνιο αν αυτός ο πριαπισμός του πληρώματος ήταν φυσιολογικός.
"Όταν ψοφάει ο γάιδαρος καβλώνει! Έτσι λέμε στη Χιό", μου απάντησε...

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (83) - Θηριομαχίες και θαυματουργές σκόνες στην Έφεσο...

Τι να πρωτοθαυμάσω απ’ τ’ αριστουργήματα της αρχαίας Εφέσου...
Ξεχωρίζω κυρίως δύο μνημεία:
Το πρώτο είναι η βιβλιοθήκη του Κέλσου. 
Οικοδομήθηκε γύρω στα 100 μ.Χ. και λειτούργησε ως ταφικό του μνημείο αλλά και ως βιβλιοθήκη των κατοίκων της πόλης. Δυστυχώς καταστράφηκε απ’ το σεισμό του 262 μ.Χ. και την πυρκαγιά που ακολούθησε.
Στο δεύτερο μου σηκώνεται κυριολεκτικά ή τρίχα. 
Είναι το περιβόητο Θέατρο της Εφέσου. Που χτίστηκε τον 2ο αιώνα π.Χ. όταν η πόλη βρισκόταν στη μεγαλύτερη ακμή της. Χωρούσε 24.000 θεταές κι απ’ τις κερκίδες της έβλεπες το λιμάνι...
Οι Ρωμαίοι το μετέτρεψαν σε αρένα για μονομαχίες και θηριομαχίες. Η ορχήστρα του χρησιμοποιήθηκε μέχρι και για εικονικές ναυμαχίες...
Αλλά, για να μη λέτε πως μεροληπτώ, αποφάσισα να επισκεφτώ και τα χριστιανικά μνημεία της Εφέσου.
Και πρώτ’ απ’ όλα το Ναό της Παναγίας (τύπου "βασιλικής") όπου το 431 έγινε η λεγόμενη Γ’ Οικουμενική Σύνοδος που καταδίκασε το Νεστόριο που υποστήριζε πως ο Ιησούς γεννήθηκε άνθρωπος και μετά ενώθηκε με το Θεό-Λόγο. Κι αποκαλούσε την Παναγία "Χριστοτόκο" κι όχι "Θεοτόκο". 
Μετά την καταδίκη του Νεστορίου, οι βυζαντινοί αυτοκράτορες δίωξαν βίαια τους οπαδούς του, που για να γλυτώσουν έφτασαν μέχρι την Κίνα. Εκεί τους βρήκαν πολλούς αιώνες αργότερα Ρώσοι ιεραπόστολοι!
Στα ανατολικά του λόφου του Θεάτρου υπάρχει μια αρχαία νεκρόπολη με τάφους σκαμμένους στο ασβεστολιθικό έδαφος. Οι Χριστιανοί έφτιαξαν ένα ωραίο παραμυθάκι εδώ: σε κάποιον απ’ τους τάφους-σπηλιές κατέφυγαν επτά νεαροί για να γλυτώσουν απ’ τις διώξεις του Δέκιου. Εκεί κοιμήθηκαν για 200 περίπου χρόνια οπότε η είσοδος της σπηλιάς άνοιξε τυχαία, οι νεαροί ξύπνησαν, προσευχήθηκαν στο Θεό κι εξαφανίστηκαν.
Πρόκειται για τους "Επτά Παίδες της Εφέσου" που η Εκκλησία τιμά ως αγίους, αλλά τους αναφέρουν και ισλαμικά κείμενα. Κάθε χρόνο πολλοί μουσουλμάνοι επισκέπτονται με ιδιαίτερη ευλάβεια το προσκύνημα...
Ένα άλλο τεράστιο χριστιανικό ψέμα είναι πως στο λόφο Πρέον της Εφέσου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της η Παναγία, υπό την προστασία του Ευαγγελιστή Ιωάννη.
Το 18ο αιώνα μια Γερμανίδα μοναχή είδε σε όραμα τον "Οίκο της Παναγίας", τον περιέγραψε σε κάτι Λαζαριστές μοναχούς οι οποίοι υποτίθεται εντόπισαν το ακριβές σημείο του οράματος! Χιλιάδες αφελείς πιστοί συρρέουν εκεί κάθε χρόνο αφήνοντας έξω απ’ το παρεκκλήσι μια ευχή γραμμένη σ’ ένα κομμάτι ύφασμα...
Η τελευταία επίσκεψη γίνεται στο ναό του Ευαγγελιστή Ιωάννη ο οποίος τεκμηριωμένα έζησε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στην Έφεσο. Παρ’ όλ’ αυτά, αν δεν έκαναν κι εδώ την απάτη τους οι Χριστιανοί θα έσκαγαν! 
Διέδωσαν πως στο σημείο του ναού βρέθηκε ο τάφος του αγίου και πως από κει αναδυόταν μια θαυματουργή σκόνη!
Έλεος ρε παιδιά...

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

25η Μαρτίου 2016: η μέρα που ο Αρβανιτόβλαχος κουτούπωσε τον Αφγανό!

Μπακαλιάρους κι αηδίες δεν τρώω τέτοια μέρα. Αυτά τα γελοία έθιμα τα βρίσκω πολύ μικροαστικά!
Τέλος πάντων, κάτι τσίμπησα το μεσημέρι, διάθεση πολύ δεν είχα, και πήγα να πιω ένα καφεδάκι με την ησυχία μου στα Εξάρχεια.
Στο καφέ δεν είχε πολύ κόσμο, πιάνω ένα παράμερο τραπεζάκι, αράζω κι αρχίζω να διαβάζω το Κοράνι. Ξέρετε, την ελληνική έκδοση που είχε προσφορά το Βήμα πριν κανά-δυο μήνες.
Κάποια στιγμή έρχεται κι ο ... , ο Αφγανός φίλος μου. Θεωρείται προοδευτικό παιδί και γενικά κάνουμε παρέα αν και χωρίς πολλά κολλητιλίκια.
Ξαφνικά, σα να τον τσίμπησε μύγα, φωνάζει:
- Τι είν’ τούτο δω;
- Το Κοράνι ρε μαλάκα.
- Όχι το βιβλίο ρε, τούτο δω!
Και μου δείχνει μια μικρή κηλίδα στο χοντρό εξώφυλλο.
"Αααα, μου χύθηκε λίγο καφές", του λέω.
Παίρνει το βιβλίο στα χέρια του, το ανοίγει και παθαίνει νέο σοκ.
- Κι αυτά εδώ τι είναι;
- Χύσια είναι ρε μαλάκα! Δεν τα βλέπεις; Σημειώσεις με μολύβι είναι που κρατάω στα περιθώρια!
"Αυτό είναι μεγάλη ασέβεια", μου λέει και με κοιτάει κάπως άγρια.
"Πλάκα κάνεις! Πες μου πως μου κάνεις πλάκα!", του λέω.
"Καθόλου πλάκα δεν σου κάνω. Αυτό απαγορεύεται αυστηρά".
Εκεί αρχίζω να τα ψιλοπαίρνω...
"Ρε αρχιμαλάκα", του λέω, "για πες μου: πίνεις οινόπνευμα, συζείς με γκόμενα, κάνεις παρέα με αλλόθρησκους;"
"Ε ναι...".
"Νέξισου ρε μαλάκα! Όλ’ αυτά τα απαγορεύει το Κοράνι! Προσεύχεσαι πέντε φορές τη μέρα, κάνεις ελεημοσύνες;"
"Όχι!"
"Δηλαδή δεν εφαρμόζεις τίποτα απ’ όσα λέει το Κοράνι, και σε μάρανε το χαρτί του βιβλίου; Τατζίκος γεννήθηκες Τατζίκος θα πεθάνεις ρε μάλαξ!".
Εδώ έληξε η πρώτη φάση του επεισοδίου και νομίζω πως είχα απόλυτο δίκιο. 1-0 που λένε. Αλλά ακολούθησε και δεύτερη φάση που είχα εγώ άδικο... οπότε 1-1!
Ο Αφγανός άρχισε να μου λέει πόσο καλά ήταν στο Αφγανιστάν στις αρχές του 20ού αιώνα. 
Πράγματι, ο τότε βασιλιάς τους ήταν δυτικοσπουδαγμένος άνθρωπος κι είχε κάνει την Καμπούλ μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη. 
Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, πριν 100 χρόνια πόλεις όπως η Καμπούλ, η Δαμασκός κι η Βηρυτός ήταν σα μικρά Παρίσια. Καμιά σχέση με την τότε ελεεινή Αθήνα.
Αλλά εγώ τον άκουγα να παινεύει τον Αφγανό βασιλιά και μέσα μου κόρωνα. Γιατί έχω τα δικά μου κολλήματα. Διάβαζα πρόσφατα και το βιβλίο του Ενεπεκίδη για τον Εθνικό Διχασμό και ήμουν πολύ κουρδισμένος.
Οκ, το ξέρω. Άλλο οι Βασιλιάδες στην Ελλάδα κι άλλο στο Αφγανιστάν. 
Εδώ η Βασιλεία χώριζε, ήταν το μακρύ χέρι τον ξένων δυνάμεων, προκαλούσε διχασμούς κι εμφυλίους. Στο Αφγανιστάν ένωνε τις φυλές και εξασφάλιζε πρόοδο και ειρήνη.
Αλλά όταν είσαι προκατειλημμένος σαν κι εμένα, και φανατικός αντιβασιλικός, δεν μπορείς να το ελέγξεις. Ευτυχώς τελικά τα κατάφερα κι αυτοπειθάρχησα κι έτσι δεν εκτέθηκα. Αλλά μέσα έβραζα!
Κι όταν μέσα σου βράζεις, δεν αργεί να γίνει το κακό.
Επόμενο θέμα συζήτησης πιάσαμε το μεταναστευτικό.
Ο Αφγανός άρχισε να κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση πως δε σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών κι άλλες τέτοιες μαλακίες.
Κυριολεκτικά μού άναψαν τα λαμπάκια.
"Ρε μαλάκα, ζεις σε μια χώρα που έχει την προοδευτικότερη κυβέρνηση στην Ευρώπη. Με μεγάλο πολιτικό κόστος υπερασπίζεται τα συμφέροντα των μεταναστών. Ρίξε μια ματιά ποιοι κυβερνούν και ποιοι ετοιμάζονται να κυβερνήσουν τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είχες και στο χωριό σου ανθρώπινα δικαιώματα και τώρα σου φταίει ο Σύριζας;"
Και στη συνέχεια το παραχόντρυνα: "Έχουν τελικά δίκιο οι φασίστες που λένε πως λίγο θάρρος να σας δώσουμε θα μας γαμήσετε κι από πάνω"!
Με κοίταξε κάπως αηδιαστικά, και μου είπε: "Τελικά είσαι κι εσύ κρυφοφασίστας"!
Ε, τότε  σάλταρα. Τον αρπάζω απ’ το γένι και τον γονατίζω!
Ευτυχώς παρενέβη η Βαλκανική Ειρηνευτική Δύναμη του ΟΗΕ, δυο-τρία Βουλγαρέλια κι ένας Τούρκος και μας χώρισαν.
Βγήκα από το καφέ λίγο στραπατσαρισμένος απ’ τον καυγά.
Κι εκείνη τη στιγμή με πιάνει κι η νεροποντή με το χαλάζι στην Καλλιδρομίου.
Άι στα γαμίδια όλα πια...

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Γενέθλια: η πιο γαμημένη μέρα του χρόνου!

Η χειρότερη μέρα του χρόνου είναι αυτή των γενεθλίων μου. Δεν με παίρνει από κάτω που μεγαλώνω, ούτε μελαγχολώ ούτε απολογισμούς κάνω. Αλλά δεν το διασκεδάζω κι όλας.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ξυπνάω πρωί και το κόβω με τα πόδια χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Περνάω από παλιά στέκια, απ’ τα σχολεία και τις σχολές που έβγαλα, απ’ το παγκάκι που έδωσα το πρώτο φιλί, εκεί που πρωτοπήδησα...
Το μεσημέρι κάνω μια στάση στην πλατεία Θεάτρου. Πίνω ένα καφεδάκι και ψιλοτσιμπάω στο μεζεδοπωλείο δίπλα στα ναυάγια της ζωής.
Και μετά, καπάκι, αρχίζω να σουλατσάρω στις μπουρδελογειτονιές της ενηλικίωσής μου.
Να, εδώ στη Φυλής έκανε πιάτσα η Μ. Γυναίκα ζουμερή και παθιάρα, κλασικός τύπος θηλυκού που θέλει να τα δώσει όλα πάνω σου.
Πολλές φορές ήμουν ταπί αλλά εκείνη με "έπαιρνε". Έτσι, "για ψυχικό" έλεγε, αλλά το ξέρω πως γούσταρε.
Τις πουτάνες τις έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Καμιά σχέση με τα κρυφοπούτανα, τις δήθεν "κυρίες", που πριν γαμηθούν δεν βγάζουν κιχ, αλλά αμέσως μετά, πριν προλάβεις καν να ντυθείς, αρχίζουν τα "γιατί πηδήχτηκες μαζί μου;" και τα "τι θα γίνει με μας;"...
Οι πουτάνες πάντα μου πρόσφεραν απλόχερα απόλαυση. Και μου φέρνονταν άψογα. Ακόμα και τώρα, μετά πολλά χρόνια, μερικές με θυμούνται και με χαιρετούν στο δρόμο όλο τρυφερότητα.
Αν τα λεφτά που ξόδεψα στις κυρίες τα είχα ξοδέψει στις πουτάνες, θα είχα περάσει απείρως καλύτερα και θα είχα και την ψυχική μου υγεία!
Ηδονιζόμουν όταν έμπαινα στα δωματιάκια τους και τις έβλεπα να γδύνονται. Απολάμβανα όλη την ιεροτελεστία: τόνωση πεϊκών αγγείων, εκροή σπέρματος, οργασμική κατάπτωση...
Έψαχνα πουτάνες που να ’χουν το γλυκό και στοργικό βλέμμα της μάνας!
Α, όλα κι όλα. Τις πουτάνες μου τις ήθελα πρώτα μάνες, μετά φίλες, ερωμένες και στο πολύ τέλος συνουσιαζόμενα θηλυκά.
Πορνοβοσκούσα σχεδόν δυο φορές εβδομαδιαίως.
Με τις "κυρίες" ποτέ η δεύτερη φορά στο σεξ δεν ήταν όπως η πρώτη. Ο έρωτας μετά τη σεξουαλική επαφή έχανε τη μυρωδιά του. 
Αλλά με τις πουτάνες... Αχ... με τις πουτάνες ήταν εντελώς διαφορετικά. Κάθε φορά και δενόμασταν περισσότερο. Το πάθος κι η ένταση αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο! Το τσαμπουκαλίδικο ύφος τους, το πεζοδρομιακό με ανάβει. Και η ιδέα πως ο νταβατζής τους μας παίρνει μάτι με "στέλνει αδιάβαστο"...
Παραμένω ένα ανέμελο κι επιπόλαιο παιδί. Σαν τότε που πρωτόλθα στην Αθήνα απ’ το Καρπενήσι κι οι καθηγητές μου με αντιμετώπιζαν σα βλάχο και χωριάτη. Σαν παρακατιανό. 
Ενώ κάτι Κωνσταντινουπολίτες, που μιλούσαν σχεδόν τούρκικα, τους είχαν σε υπόληψη. Ώσπου μας έπιασαν μια μέρα με έναν από δαύτους στις τουαλέτες αλα τούρκα, και πάλι ο "βλάχος" την πλήρωσε τη νύφη...
Ξέρω... πετάγομαι απ’ το ένα θέμα στο άλλο. Και λέω ασυναρτησίες. Αλλά δικαιολογήστε με. Έχω ήδη ξεποδαριαστεί και μόλις ήπια την 20ή Φιξ της ημέρας. 
Η ζωή μου πια είναι ένα ραγισμένο ποτήρι. Στον κήπο μου έχω σπείρει πολλά αγγούρια.
Τα τελευταία χρόνια έκανα νταραβέρι με πολλές αλλοδαπές. Νομίζω πως είναι το σκληρότερο ναρκωτικό. Φιλί ανιδιοτελές δεν πήρα απ’ τα χείλη τους.
Ώσπου η τελευταία μού έριξε τη χαριστική βολή: "απέτυχες επαγγελματικά, πνίγεσαι στα χρέη, έμεινες γεροντοπαλίκαρο, το μόνο που σου μένει είναι να καλογερέψεις"! 
Κι εξαφανίστηκε χωρίς να ρίξει ούτε μια τελευταία ματιά πίσω της.
Ευτυχώς βρέθηκε το Λενάκι. Δεν σου γεμίζει το μάτι, αλλά σε "διαβάζει" με τη μία η τύπισσα. 
Με πλησίασε όταν ήμουν νοκ ντάουν. Όταν δεν είχα ούτε καφέ να την κεράσω. Και δείχνει μεγάλη υπομονή μαζί μου. Είναι ίσως η μόνη γυναίκα στον κόσμο που μπορεί να με "παλέψει".
Την ευχαριστώ και της το αφιερώνω...

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (82) - Τον 11ο αιώνα οι Εφέσιοι μεταφέρθηκαν στην Αθήνα;

Και ποιος δεν ξέρει το Κουσάντασι (Νέα Έφεσος); 
Ακριβώς απέναντι απ’ τη Σάμο, δημοφιλές τουριστικό θέρετρο, με έντονη νυχτερινή ζωή κι ένα λιμάνι που το καλοκαίρι είναι γεμάτο δεμένα κρουαζιερόπλοια.
"Κουσάντασι" στα τούρκικα σημαίνει "Νησί των πουλιών" αλλά δεν έχει καμία σχέση με το περίφημο "Εθνικό Πάρκο" που βρίσκεται στα περίχωρα της πόλης και φιλοξενεί πολλά άγρια ζώα. 
Μεταξύ άλλων και τα τελευταία άγρια άλογα της Τουρκίας και τα σπάνια τσιτάχ της Ανατολίας.
Αλλά εδώ δεν ήρθα για τουρισμό. Βιάζομαι να πάρω το λεωφορείο για την αρχαία Έφεσο.
Τη σπουδαία ιωνική πόλη που θεωρούνταν αποικία των Αθηναίων αλλά κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου δεν άντεξε τους δυσβάσταχτους φόρους, αποστάτησε, πήγε με τη μεριά των Σπαρτιατών και με το στόλο της συνέβαλε στην καθοριστική ήττα των Αθηναίων στους Αιγός Ποταμούς το 405 π.Χ.
Η Έφεσος ήταν ξακουστή για το Αρτεμίσιο, τον υπέροχο ναό της Άρτεμης, ένα απ’ τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου. Σήμερα απ’ τον αρχαίο ναό δεν σώζεται παρά μόνο ένας αναστηλωμένος κίονας σ’ ένα χώρο με λιμνάζοντα νερά που δεν επιτρέπουν και πολλές περιηγήσεις...
Στο χώρο αυτό υπήρχε πριν την έλευση των Ιώνων η λατρεία μιας γυναικείας θεότητας, προστάτιδας της γονιμότητας. Οι Ίωνες τη μετονόμασαν "Άρτεμη" κι έχτισαν τον πρώτο ναό της. Ο Λυδός βασιλιάς Κροίσος τον έκανε λαμπρότερο, αλλά το 356 π.Χ κάηκε, σύμφωνα με την παράδοση την ίδια μέρα που γεννήθηκε ο Αλέξανδρος ο Μακεδών.
Ξαναχτίστηκε λαμπρότερος για να καταστραφεί το 263 μ.Χ. από ένα μεγάλο σεισμό αλλά και τις γοτθικές επιδρομές...
Δυστυχώς δεν ξαναμπόρεσε να βρει την παλιά του αίγλη. Τα οικονομικά της πόλης δεν ήταν πλέον τόσο ανθηρά, έπεσε κι η ακρίδα του Χριστιανισμού, και το αποτέλεσμα το βλέπουμε σήμερα.... μόνο ερείπια και κατάθλιψη.
Το ξόανο της θεάς ήταν πολύ παράξενο. Εντυπωσιάζουν οι αλλεπάλληλες σειρές βυζιών, που συμβολίζουν τη γονιμότητα
Επικεφαλής του ιερατείου ήταν πάντοτε κάποιος ευνούχος "βαρβαρικής" καταγωγής, που έφερε τον τίτλο "Μεγάβαζος", μια περσική λέξη που μεταφράζεται κάπως σαν τον δικό μας "Θεόδωρο". 
Ο όρος απαντάται και ως "Μεγάβυζος", κάτι που με βάζει σε υποψία πως ο Βύζας, ιδρυτής του αρχαίου Βυζαντίου, ήταν απόγονος Φοινίκων που ίδρυσαν μια απ’ τις πολλές αποικίες τους στα Μέγαρα Αττικής.
Κλείνω για σήμερα με μια ακόμα ιστορική ακροβασία: Αν μελετήσει κανείς τους σωζόμενους παλαιότερους βυζαντινούς ναούς της Αθήνας (Άγιοι Θεόδωροι, Ραγκαβάς, Άγιος Ελευθέριος, Μονές Πετράκη, Καισαριανής, Δαφνίου κ.λπ. θα διαπιστώσει πως είναι του 11ου αιώνα.
Αλήθεια, τι συνέβη ρε παιδιά στην Αθήνα τον 11ο αιώνα κι έχουμε αυτή τη μεγάλη μοναστηριομανία;
Κατά την προσωπική μου άποψη, εκείνη την εποχή η πόλη εποικίστηκε από κάποιο λαό που ήταν ιδιαιτέρως θρησκόληπτος. 
Όλως συμπτωματικώς, την ίδια εποχή η Έφεσος εγκαταλείπεται απ’ τους κατοίκους της! 
Πώς, λοιπόν, να μην μπω στον πειρασμό να υποθέσω πως οι Εφέσιοι μεταφέρθηκαν στην Αθήνα για λόγους ασφαλείας;
Ίσως αυτό να δίνει απάντηση και σ’ ένα μεγάλο ιστορικό αίνιγμα: το λόγο για τον οποίο ο αυτοκράτορας Βασίλειος ο Μακεδών (ή "Αρμένιος") επισκέφτηκε αυτοπροσώπως την πόλη γύρω στο 1015 μ.Χ.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016

Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (ΙΑ’ - Μήπως έπρεπε να ’χα γίνει παπάς;)



Μόλις πρωτανέβει στο βαπόρι ένας στεριανός αμέσως καταλαβαίνει πως πρέπει ν’ αποκτηνωθεί για να επιβιώσει εκεί μέσα!
Ακούς επί μονίμου βάσεως γαμοσταυρίδια, προστυχόλογα, αισχρολογίες. Παθαίνεις πολιτισμικό σοκ. Είναι αδύνατο να μην επηρεαστείς αρνητικά απ’ αυτή τη βρομοκατάσταση.
Στην τραπεζαρία οι πάντες καταπίνουν σχεδόν αμάσητες τις μπουκιές τους, και ταυτόχρονα χαχανίζουν, καθαρίζουν το λαιμό τους απ’ τις ροχάλες και μπινελικώνουν. 
Τ’ αυτία μου βουίζουν απ’ το "πούστη", "μουνί", "ξεκωλιάρη", "καριόλη", "σκατοσπρώχτη", "μουνί της θάλασσας"... 
Φρίκη!
Κι όλοι το παίζουν, ή είναι, συνεχώς καυλωμένοι. Οι γαμησοκουβέντες δίνουν και παίρνουν. Έχεις την εντύπωση πως όλοι πάσχουν από μόνιμο πριαπισμό. 
Πάντως τα σεντόνια και τα στρώματα είναι γεμάτα ξερά σπέρματα απ’ τους νυχτερινούς αυνανισμούς και τις ρεύσεις τους...
Αρπάζονται όλοι με το πρώτο, έτοιμοι να τσαμπουκαλευτούν, ακόμα και να χειροδικήσουν. Αλλά ο θυμός τους έχει μια αγνότητα. Δεν υπάρχει κακία ούτε δηλητήριο εκδίκησης. 
Ο μόνος που κάπως με τρόμαζε ήταν ένας αχαμνός αλλά πολύ νευρώδης Κινέζος, που ’μοιαζε με πατημένη γόπα μαριχουάνας...
Στις κουκέτες μας, δίπλα στα μικρά εικονίσματα, είχαμε κολλήσει ό,τι μπορείς να φανταστείς από πορνοπεριοδικά. Όλες οι διεθνείς στάσεις γαμικής ήταν εκεί, φόρα παρτίδα. Σκέτο μπουρδελομωσαϊκό...
Ο διπλανός μου είχε τεντώσει ένα σχοινάκι στα πόδια του κρεβατιού του κι είχε μονίμως απλωμένα τέσσερα γυναικεία βρακάκια!
Σε τούτο το βόρειο λιμάνι δεν βλέπεις ούτε μέρα ούτε νύχτα. Πούσι και μόνο πούσι! Λες κι έχουμε βουλιάξει σε άσπρα τούλια. 
Να το ξέρετε: στα λιμάνια όλου του κόσμου οι πουτάνες μιλάν κι ελληνικά. Κι οι πιο πατσαβούρες περιμένουν το μαλάκα τον Έλληνα να σουρώσει ως το μεδούλι των κοκάλων του για να του την πέσουν. Τότε αυτός τις βλέπει σαν τρυφερές δεκαοχτούρες!
Τα "κακά χαμπέρια" δεν άργησαν να ’ρθούν. Στην αρχή ένοιωσα μια έντονη φαγούρα στην ουρήθρα. Και το βράδυ έβαλα το χέρι μου στο σώβρακο να ξυθώ κι έπιασα ένα γλοιώδες υγρό. Το ’φερα στη μύτη μου και βρομούσε σαν ψοφίμι! 
Το ’πα σ’ έναν κολλητό. Γέλασε. "Ναυτικός που δεν πήρε βλεννόρροια δεν είν ναυτικός"!
Τι ήθελα εγώ ν’ αλλάξω τη ζωή μου; Μια χαρά ήμουν στη θεόσταλτη φτώχεια μου.
Καλά λογάριαζε η μάνα μου να με κάνει παπά!
Αλλά στις εκκλησιές, που από μικρό παιδάκι με γυρόφερνε η μανούλα, ένιωθα να δηλητηριάζεται η χαρά μου, να στεγνώνουν τα χείλη μου, να ρυτιδιάζει πρόωρα η σάρκα μου! Συχαινόμουν τα κακομοιριασμένα κλαψουρίσματα των παπάδων. Είχα ασπαστεί χιλιάδες εικονίσματα και χέρια παπάδων, τόσο πολύ που μου ’ρχόταν να τα δαγκώσω.
Η μάνα μου με ξύπναγε άγρια χαράματα και τρέχαμε να προφτάσουμε τους όρθρους. Μαύριζε το παιδικό ματάκι μου από σκοτάδια, ράσα, μαυροντυμένες γριές. 
Τα κηρύγματα ήταν γεμάτα απειλές, φοβίες, κατάρες. Οι άντρες στην κόλαση θα ήταν κρεμασμένοι απ’ τ’ αρχίδια τους κι οι σατανάδες θα έχωναν στα μουνιά των γυναικών πυρακτωμένα σίδερα, γιατί... λέει... γαμιόντουσαν για γούστο κι όχι για τεκνοποίηση.
Εμένα δεν μου άρεσαν οι ύμνοι κι οι ψαλμουδιές τους. Με τράβαγαν τα γαμησοτράγουδα και τα διονυσιακά ξεφαντώματα. Ένιωθα αποστροφή για κάθε τι το εκκλησιαστικό και το παπαδίστικο...

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (81) - Πρωινό στη Σμύρνη παρέα με το φάντασμα του Κοραή...

Πολλά κυριακάτικα πρωινά στην Αθήνα τα περνάω στο λόφο του Αρείου Πάγου. 
Αλλά βλέπω πως έχει κι η Σμύρνη το δικό της "Άρειο Πάγο"! Λέγεται σκέτο "Πάγος" και στα τούρκικα "Καντιφέκαλε". 
Είναι η ακρόπολη της αρχαίας πόλης και στους πρόποδές της βρίσκεται η μουσουλμανική συνοικία που δεν κάηκε το 1922...
Από δω ψηλά αγναντεύω το Φραγκομαχαλά. Εδώ έμεναν οι Ευρωπαίοι έμποροι, διπλωμάτες και ιερείς. 
Η "οδός των Φράγκων" ή "ευρωπαϊκή οδός" ήταν ο εμπορικότερος δρόμος της Σμύρνης. 
Από δω ξεκινούσε κι ο δρόμος που κατέληγε στη "γέφυρα των καραβανιών" στον ποταμό Μέλη, απ’ όπου έρχονταν με καμήλες τα εμπορεύματα απ’ τη μικρασιατική ενδοχώρα...
Μεγάλη δύναμη στη Σμύρνη είχαν κι οι λεγόμενοι "Λεβαντίνοι". Μια κατάσταση υβριδική, μια φυλή μεικτή. Αυτοί διακρίνονταν σε τρεις κατηγορίες. Στη μία ανήκαν οι καθαροί απόγονοι των παλιών Ευρωπαίων που παντρεύονταν μεταξύ τους σπάζοντας τα στενά εθνικά πλαίσια. Στη δεύτερη ανήκαν οι απόγονοι Ευρωπαίων που παντρεύτηκαν Οθωμανούς, Αρμένηδες ή Έλληνες, κι η τρίτη αποτελούνταν από ανατολίτες χριστιανούς, Έλληνες κι Αρμένιους, που είχαν αναπτύξει στενές επαγγελματικές σχέσεις με τις ευρωπαϊκές παροικίες και τελούσαν υπό την προστασία των ευρωπαϊκών διπλωματικών αποστολών...
Την εποχή που ξέσπαγε η λεγόμενη "ελληνική" επανάσταση, αρχές 19ου αιώνα, τη χριστιανική παροικία της Σμύρνης συντάρασσαν άλλου είδους διενέξεις.
Τα πολλά πάρε-δώσε με τους Ευρωπαίους είχαν φέρει ορμητικά στο προσκήνιο τις ιδέες του Διαφωτισμού. 
Οι επαγγελματίες, οι έμποροι κι οι επιχειρηματίες έσπευσαν να τις υιοθετήσουν. Αντίθετα, η τοπική Εκκλησία, οι συντεχνίες και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα αντέδρασαν, μερικές φορές και βίαια στις "εισαγόμενες καινοτομίες".
Η σύγκρουση επεκτάθηκε και στον τομέα της εκπαίδευσης. 
Η "Ευαγγελική Σχολή" ελεγχόταν απ’ την Εκκλησία και διαπνέονταν απ’ το συντηρητικό πνεύμα. 
Αντίθετα, το "Φιλολογικό Γυμνάσιο", που λειτουργούσε υπό την υψηλή εποπτεία του Κοραή, έγινε το προπύργιο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. 
Αντιλαμβάνεστε τι διχασμός προκλήθηκε...

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

Καταλαβαίνεις πως γέρασες όταν δεν τολμάς να χωρίσεις!

Όταν τη γνώρισα κάτι γκάρηξε μέσα μου.
Φαντάστηκα πως οι μέρες μαζί της θα ’ταν πολύχρωμες κι οι νύχτες πυροτεχνήματα.
Γρήγορα όμως άρχισαν οι "φθορές".
Λίγο οι ξεφλουδισμένοι τοίχοι, λίγο ο λεκές στη μοκέτα, ήρθαμε και στο λεκέ της ζωής μας. Έτσι συμβαίνει σ’ όσους δεν κάνουν συντήρηση στη ζωή τους....
Κι ο έρωτάς μας έχασε το πορφυρό του χρώμα και πήρε ένα σιέλ ξεθωριασμένο.
Κάνοντας μια αυτοκριτική κατέληξα σε σοβαρά συμπεράσματα.
Όσο ήμουν ελεύθερος ένοιωθα ανεύθυνος, χωρίς σκοπό στη ζωή μου, και στο τακτοποιημένο γραφειάκι μου βασίλευε η μοναξιά.
Όταν έκανα σχέση έγινα βαρετός, ανιαρός, βαριόμουν ακόμη και ν’ αναπνεύσω. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή...
Όταν έχεις σχέση θέλεις να ξενοτσουτσουνιάσεις αλλά ψιλοκολώνεις. Γενικώς σε πιάνει μια μουργέλα. Εκεί που έβγαινες έξω τρεις φορές τη μέρα, τώρα το μόνο που θες είν’ ν’ αράζεις στον καναπέ. Σαν τη λεχώνα.
Κι εκεί που ήσουν ομιλητικός, τώρα προτιμάς τις σιωπές του νεκροταφείου.  
Και στη βραδινή προσευχή, μετά τα "Θεούλη μου φύλαξε εμένα, τους γονείς μου και τη γάτα μου", κάνεις κι ένα τάμα ώστε η δικιά σου ν’ ανοίγει το στοματάκι της μόνο για να σου πάρει καμιά πίπα...
Ψάχνω να βρω τι δεν πήγε καλά και μ’ αυτή τη σχέση.
Ίσως κι εγώ να το είδα κάπως λάθος απ’ την αρχή. 
Σίγουρα αυτό φταίει! 
Ονειρευόμουν μια σχέση του σαββατοκύριακου. Ένα ριπλέι της φοιτητικής μου ζωής. Νόμιζα πως η Γ. ήταν η πηδήχτρω και το πουτανιζόλ που πάντα ονειρευόμουν.
Πως στην τσάντα της θα χε το Κάμα-Σούτρα! Αλλά εκείνη είχε μόνο ηρεμιστικά...
Τη φανταζόμουν κουλτουριάρα, που θα συζητούσαμε ως τα ξημερώματα για τις διαφορές του Πλάτωνα με τον Αριστοτέλη. Αλλ αυτή ήταν της "γενιάς του Λαζόπουλου"! Μιλάει συνεχώς, έχει άποψη για όλους και για όλα. Κι όταν λέμε "όλα" εννοούμε ό,τι αφορά την κλειδαρότρυπα...
Αλλά κι εκείνη μάλλον έπεσε έξω. Έψαχνε έναν άντρα με διδακτορικό κι ωραίο κώλο. Και βρήκε έναν που ’ταν σα να τον πάτησε τρένο!
Στο κατώφλι των πενήντα δεν έχω πλέον ούτε την αυτοπεποίθηση ούτε τον παλιότερο ενθουσιασμό. Πλέον δεν ξέρω ούτε αν θέλω ούτε αν μπορώ να χωρίσω.
Πριν δέκα χρόνια δεν θα είχα διλήμματα. Θα χώριζα αμέσως, θα ερωτευόμουν το μέλλον, θα ’βγαινα απ’ το κλουβί αποφασισμένος να κατακτήσω τον κόσμο.
Σπεύδω ν’ απομακρύνω απ’ το μυαλό μου τις κακές σκέψεις. Σήμερα κι όλας βροντάω πίσω μου την πόρτα, ρίχνω μια κόντρα ξύρισμα, παίρνω το ντροπαλούτσικο ύφος που αρέσει στις γυναίκες και ξαμολιέμαι για νέες περιπέτειες.
Άλλωστε η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές...

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2016

Φίλε, πρόσεχε μην τάξεις γάμο σε καριόλα την ώρα του σεξ!

Ήμουν γενικώς κακοδιάθετος κι είχα τις κλειστές μου. Καμιά όρεξη να πάω στο στριτ πάρτι των Εξαρχείων. Σχεδόν σηκωτό με πήγαν οι κολλητοί μου.
Μόλις φτάσαμε έκανα ένα πρόχειρο σκανάρισμα του χώρου. Δεν εντόπισα κάτι ενδιαφέρον. Μέχρι που ήρθες εσύ.
Συνοδευόσουν από έναν μαλάκα. Είμαι σίγουρος πως θα τον βαρεθείς γρήγορα. Αλλά αυτή είναι η τιμωρία κάτι γυναικών σαν κι εσένα: μόνο μαλάκες κυκλοφορούν εκεί έξω!
Δεν ξέρω για ποιον ακριβώς λόγο ήρθες εδώ απόψε. Σε τέτοια μέρη σίγουρα δεν πρόκειται να βρεις τον πλούσιο και γοητευτικό γαμπρό.
Έχω καρφωθεί στα πόδια σου. Νομίζω πως είναι φτιαγμένα να είναι γυμνά.
Το κορμί σου είναι πολύ πάνω του μετρίου. Σε κάποια άλλη ζωή θα γούσταρα να σε μουρνταρέψω. Αλλά στην παρούσα κάθομαι ακίνητος κι αμίλητος. Προς το παρόν τουλάχιστον...
Σε παρακολουθώ να μετέχεις σε μια συζήτηση που σου φαίνεται ανυπόφορα βαρετή.
Όσο περνάει η ώρα, όσο η ένταση της μουσικής ανεβαίνει, όσο τα άδεια κουτιά μπύρας κάνουν δίπλα μου πυραμίδα, ξαναβρίσκω σιγά-σιγά το κέφι μου. Και τον εαυτό μου.
Δεν είμαι απ’ τους τύπους που δεν προχωρούν πέρα απ’ το πληκτρολόγιο. Σε βλέπω και φαντασιώνομαι βουκολικά όργια. Πίσω μας ο λόφος του Στρέφη με εμπνέει.
Σε πλησιάζω τη στιγμή που ξεκολλάει από δίπλα σου ο μαλάκας. Στα ρίχνω στα ίσα.
"Συνοδεύομαι!", μου λες και χαμογελάς υπέροχα.
"Κάθε σχέση έχει ανάγκη από ένα αναζωογονητικό διάλειμμα", σου λέω.
"Είσαι ένας φτηνός πέφτουλας!"
"Η ζωή είναι για μένα μια συνεχής γκομενοδουλειά"
Συζητάμε και ταυτόχρονα απομακρυνόμαστε απ’ το πάρτι. Μπαίνουμε ήδη στο δασάκι του λόφου.
Προσπαθώ να μην σκέφτομαι μόνο με το κάτω κεφάλι.
"Πες μου τη φαντασίωσή σου", σε προτρέπω.
"Να μου κάνεις πρόταση γάμου την ώρα του σεξ!"
"Καμιά σοβαρή γυναίκα δεν παντρεύεται τον έρωτά της!", σε αποστομώνω.
Κοντοστέκεσαι. Το μάτι σου γυαλίζει. Μου πετάς μια χυδαία σεξουαλική απειλή, που δεν γράφεται.
Καριόλα, είσαι απ’ τις σπάνιες γυναίκες που πάντα κάνεις όσα απειλείς πως θα κάνεις...

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (80) - Το πρόβλημα της Σμύρνης ήταν ταξικό κι όχι εθνικό...

 
Τρία είναι τα κακά της Σμύρνης:
Α) Οι σεισμοί. Η πόλη βρίσκεται σε μια απ’ τις σεισμικότερες περιοχές του κόσμου. Μιλήσαμε ήδη για τον καταστροφικό σεισμό του 178 μ.Χ. επί Ρωμαίων. Ένας ακόμα καταστροφικότερος σεισμός έγινε το 1688. Τα 3/4 των κτιρίων κατέρρευσαν και τη συμφορά ολοκλήρωσε ένα φονικό τσουνάμι...
Β) Οι επιδημίες. Λογικό ακούγεται λόγω της συνεχούς μετακίνησης ανθρώπων στο πολύβουο λιμάνι της, Η πανώλη, η ευλογιά και η χολέρα αποδεκάτισαν πολλές φορές τον πληθυσμό της πόλης μέχρι το 1913...
Γ) Οι πυρκαγιές. Και δεν αναφερόμαστε σε αυτή του 1922 που δεν μπήκε τυχαία. Εννοούμε εκείνες που είτε ακολουθούσαν τους μεγάλους σεισμούς είτε προκλήθηκαν από ατυχήματα ή αβλεψίες. Όπως, π.χ., το καλοκαίρι του 1741 που κάηκαν σε 48 ώρες τα 2/3 των σπιτιών και των καταστημάτων της...
Αλλά ας επιστρέψουμε στη "λαμπερή" Σμύρνη των αρχών του 20ού αιώνα. Για να τονίσουμε πως η εικόνα που έχουμε είναι λίγο "μαγική"! Γιατί πίσω απ’ τη βιτρίνα των πλουσίων εμπόρων και επιχειρηματιών, των λογίων, των θεάτρων και των λεσχών, υπήρχε μια άλλη, εξίσου μεγάλη Σμύρνη, της φτώχειας, του λιμανιού και της παραβατικότητας.
Ο φακός της ιστορίας δεν εστιάζει στις χιλιάδες εξαθλιωμένες κοπελίτσες που εργάζονταν ως "δουλικά" στα πλουσιόσπιτα. Ούτε στους εξαθλιωμένους εποχιακούς εργάτες, κυρίως μουσουλμάνους, που ζούσαν στο πετσί τους την άγρια εκμετάλλευσή τους απ’ την κάστα των Ρωμιών, Λεβαντίνων και Αρμενίων.
Αυτός ο "αόρατος" πληθυσμός γινόταν αντιληπτός μόνο στα καπηλειά, στα καφέ αμάν και στα πορνεία της πόλης. Αλλά κι όταν με διάφορες πολιτικές προφάσεις σήκωνε κεφάλι κι όρμαγε να κατασπαράξει τους σταυρωτήδες του.
Τέτοιες "εξεγέρσεις" του φτωχού όχλου είχαμε τόσο το 1770 όταν ο οθωμανικός στόλος καταστράφηκε απ’ τους Ρώσους στη ναυμαχία του Τσεσμέ, όσο και και το 1797 με αφορμή το φόνο ενός γενίτσαρου από έναν Ζακυνθινό. Και στις δυο περιπτώσεις πυρπολήθηκε και λεηλατήθηκε κυρίως ο πλούσιος "Φραγκομαχαλάς"!
Ο ίδιος όχλος στοχοποίησε κυρίως τους Αρμένηδες και Ρωμιούς εκμεταλλευτές του τον Αύγουστο του 1922 όταν ο Κεμάλ πέταξε στη θάλασσα τον ελληνικό στρατό κατοχής...

Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

Με ξετρέλανε μια Αρβανίτισσα απ’ το Κακοσάλεσι!

Τα ’χουμε ξαναπεί: Έλληνας δεν είμαι, Αρβανιτόβλαχος είμαι, αλλά δεν το κάνω και θέμα. Λέω πως είμαι απόγονος του Σωκράτη, του Περικλή και του Θουκυδίκη και κάνω και το κομμάτι μου...
Το περασμένο Σάββατο είχε καταπληκτική μέρα. Παίρνω το μετρό απ’ το Μέγαρο και κατεβαίνω Σύνταγμα. Με το που βγαίνω στην πλατεία βλέπω να χορεύει ένα συγκρότημα δημοτικούς χορούς.
Πλησιάζω, κόβω κίνηση, και στέκομαι δίπλα σε μια γκομενίτσα, όχι πάνω από 20 χρονώνε.
"Από ποιο μέρος είναι;", ρωτάω.
"Απ’ το Σάλεσι είμαστε", μου λέει.
Αμέσως το πιάνω το νόημα. Η μικρά εννοούσε το χωριό της Αττικής που το σύγχρονο ελληνικό κράτος ονομάζει "Αυλώνα".
"Σάλεσι ή Κακοσάλεσι;", τη ρωτάω προβοκατόρικα.
"Κακοσάλεσι το λέγαν οι Τούρκοι, γιατί οι προγόνοι μας πολέμαγαν για τη λευτεριά", μου κάνει.
"Μήπως το έλεγαν έτσι επειδή στο βουνό πάνω απ’ το χωριό σας είχαν τα λημέρια τους οι χειρότεροι ληστοσυμμορίτες της Αττικής;". 
Οκ, έγινα λίγο ωμός αλλά όταν μου αρέσει μια γκόμενα γίνομαι γενικά επιθετικός...
Από τη στιγμή που την πλησίασα ένιωσα τον ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα.
Στο χέρι της είχε μια βέρα ορατότατη. Αλλά δεν πρόκειται να νιώσω τύψεις. Όταν είσαι στον προθάλαμο των 50 και γνωρίζεις ένα τέτοιο λουκουμάκι, δε νιώθεις τύψεις. Τρελή χαρά νιώθεις που είσαι ακόμα ζωντανός...
Δεν θα σας πω λεπτομέρειες πώς την έψησα. Ένα μπλα-μπλα το ’χω, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση έδωσα ρεσιτάλ.
Το κόψαμε με τα πόδια για Μοναστηράκι και Θησείο. Από ένα μυστικό πέρασμα, που λίγοι Αθηναίοι το ξέρουν, μπήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Αγοράς χωρίς να πληρώσουμε εισιτήριο. Και την πήγα σε μια κρυψώνα κοντά στο ναό του Ηφαίστου που εσύ βλέπεις τους τουρίστες στα 20 μέτρα αλλά εκείνοι δεν σε βλέπουν...
Κάτσαμε δίπλα-δίπλα, και σε λίγο ξεκούμπωσα το παντελόνι μου, της έπιασα το χέρι και το έφερα ανάμεσα στα πόδια μου.
Μου τον "έπαιξε" θα έλεγα αξιοπρεπώς. Δεν μπορούσα να έχω και μεγαλύτερες απαιτήσεις. Λίγες είναι οι γυναικες που μπορούν να σε αυνανίσουν με τον ιδανικό συγχρονισμό. 
Στην αρχαιότητα υπήρχε ειδική κατηγορία εταίρων, εξειδικευμένων στο "παίξιμο". Ήταν γνωστές ως "μαλακίστριες"!
Όταν τέλειωσε, ευτυχώς δεν σκούπισε ούτε και έπλυνε το χέρι της. Κάτι τέτοιο θα με ξενέρωνε.
Αλλά ούτε και έγλειψε τη χούφτα της. 
Οκ, για Αρβανίτισσα πάλι καλά. Οι "Τζαβέλαινες" είναι ιδανικές σύζυγοι και τέλειες μανάδες, αλλά από γκόμενες... τσου!
Ήπαμε πως θα ξαναεπικοινωνήσουμε.
Της τηλεφώνησα επίτηδες σήμερα Τρίτη πρωί. Ξέρω να παίζω το παιχνίδι της καθυστέρησης. Μ’ αρέσει να τις τσιτσιρίζω τις γκομενίτσες.
Δώσαμε ραντεβού σ’ ένα ξενοδοχείο ημιπαραμονής κοντά στο Πεδίο του Άρεως. Στο παλιό Θρι Σταρς, που ’χει τώρα κάπως ανακαινιστεί.
Την άφησα να περιμένει Πατησίων και Ιουλιανού μισή ώρα.
Επίτηδες.
Αν με περίμενε, σίγουρα θα με γούσταρε πολύ. Άσε που η αναμονή ανάβει τον πόθο.
Αν έφευγε, ακόμα καλύτερα. Θα με απάλλασσε από μεγάλους μπελάδες.
Η διαίσθησή μου μου λέει πως υπάρχει μεγάλος λάκκος στην όμορφη φάβα...