Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (68) - Οι Πόντιοι πλήρωσαν ακριβά τους τυχοδιωκτισμούς Χρύσανθου και Βενιζέλου!

Η Τραπεζούντα στους ρωμαϊκούς χρόνους, αλλά και μεταγενέστερα, ήταν μεγάλο εμπορικό σταυροδρόμι. 
Τέσσερις δρόμοι πέρναγαν, που ένωναν Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο. Ο ένας έφτανε ως την Κίνα και τις Ινδίες, ο άλλος στον Καύκασο, ο τρίτος στη Μεσόγειο μέσω του Ταύρου κι ο τέταρτος στη Συρία μέσω του Ευφράτη.
Η παρακμή άρχισε τον 19ο αιώνα με τη μεγάλη σιδηροδρομική γραμμή Βοσπόρου-Άγκυρας-Ερζερούμ-Βαγδάτης-Βασόρας. Κι ολοκληρώθηκε το 1923 με την ανταλλαγή των πληθυσμών, οπότε εγκατέλειψε την πόλη το δυναμικότερο στοιχείο της, οι Αρμένηδες κι οι Ρωμιοί, ακολουθούμενοι κι απ’ τους άλλους δυτικούς τραπεζικούς και εμπορικούς οίκους...
Το τουρκικό κράτος προσπάθησε να αναγεννήσει την Τραπεζούντα φτιάχνοντας νέο μεγάλο λιμάνι και σύγχρονα δημόσια κτίρια, αλλά η παλιά αίγλη της μάλλον χάθηκε οριστικά.
Βέβαια, η Τραπεζούντα είναι ξακουστή και για άλλους λόγους. Περιβόητο είναι το αγελαδινό της βούτυρο, τα περιζήτητα καπνά της, πλούσια σε νικοτίνη, το καλής ποιότητας τσάι της αλλά και τα φουντούκια, που τα συναντάμε σχεδόν σ’ όλα τα ποντιακά παράλια.
Παλιότερα η φουντουκοπαραγωγή παραλίγο να εξαλειφθεί. Ένα ζωύφιο κατέστρεφε τα πολύτιμα δέντρα, αλλά οι θεοσεβείς Τούρκοι έδειχναν απαράμιλλη ανοχή: "Ζωάκια του Αλλάχ είναι κι αυτά, κάτι πρέπει να φάνε για να ζήσουν!". Σύντομα όμως κατάλαβαν τον κίνδυνο κι άρχισαν να τα εξολοθρεύουν με ειδικά δραστικά παρασιτοκτόνα...
Ανεβαίνω τον περίφημο Φαιό Λόφο, Μποζ Τεπέ στα τούρκικα. Εδώ ήταν η περίφημη Μονή της Παναγίας Θεοσκεπάστου, με το ναό της λαξευμένο στο βράχο, που πλέον έχει ερειπωθεί. 
Σε τούτο το λόφο ήταν χτισμένα και τα θερινά παλάτια των Αυτοκρατόρων της Τραπεζούντας, με υπέροχη θέα προς τη θάλασσα και την πολιτεία.
Εδώ στους ρωμαϊκούς χρόνους λατρευόταν ο περσικός θεός Μίθρας, πολιούχος της πόλης. Υπήρχε χτισμένος ναός και βωμός δίπλα στο σπήλαιο, σήμα κατατεθέν του ανατολίτη Θεού. Μην ξεχνάτε τη στενή σχέση Μίθρα και Ιησού. Τα Χριστούγεννα μεταφέρθηκαν τη μέρα της εορτής του Μίθρα, κι το φτηνό πανδοχείο που γεννήθηκε ο Ιησούς μετατράπηκε σε σπήλαιο, στα πρότυπα του περσικού θεού. Άλλωστε, ο αυτοκράτορας και "άγιος" Κωνσταντίνος ήταν λάτρης και αρχιερέας του Μίθρα...
Σε τούτο το λόφο στρατοπέδευσαν κι οι Μύριοι του Ξενοφώντα, καταληστεύοντας τους γύρω πληθυσμούς μέχρι να βρουν πλοία να γυρίσουν στην Ελλάδα...
Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, 1916-1918, η πόλη βρέθηκε υπό ρωσική κατοχή. Το πόσο δεινοπάθησαν οι οθωμανοί κάτοικοί της δεν περιγράφεται. 
Στη Διάσκεψη του Παρισιού το 1918 οι Ρωμιοί του Πόντου, εκπροσωπούμενοι απ’ τον μητροπολίτη Τραπεζούντας Χρύσανθο, πίεζαν για τη δημιουργία ανεξάρτητου Ποντιακού Κράτους. 
Ο Βενιζέλος αρχικά είχε αποδεχθεί την ενσωμάτωση του Πόντου στο Μεγάλο Αρμενικό Κράτος. Στη συνέχεια έπεσε η πρόταση δημιουργίας Αρμενο-ποντιακής Συνομοσπονδίας, στα πλαίσια της οποίας οι Ρωμιοί Πόντιοι θα έχαιραν αυτονομίας. 
Αγνοήθηκε παντελώς η μουσουλμανική πλειοψηφία της περιοχής. Έτσι, έδωσαν τη μεγάλη ευκαιρία στον Κεμάλ να εμφανιστεί ως προστάτης των μουσουλμάνων του Πόντου κι ολόκληρης της Ανατολής, να τους συσπειρώσει δίπλα του και να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα με τα γνωστά αποτελέσματα.
Τελικά, είναι νόμος: η καλλιέργεια του εθνικιστικού και θρησκευτικού φανατισμού γυρνάει μπούμερανγκ στους εμπνευστές του. 
Μόνο που "τη νύφη" δεν την πλήρωσαν οι Βενιζέλοι και οι Χρύσανθοι, αλλά οι εκατοντάδες χιλιάδες χριστιανοί του Πόντου...

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (Α’ - Τι κάνεις όταν σου ’χει σηκωθεί ως το λαιμό;)

Γεννήθηκα στεριανός. Στο Καρπενήσι. Πρωτόδα θάλασσα στα δεκάξι μου, λίγο έξω απ’ τη Λαμία.
Τα πλεούμενα τα ’λεγα "καράβια" ή "πλοία". Έτσι τα λεν οι στεριανοί. Μόνο οι ναυτικοί τα λεν "βαπόρια". Ή "παπόρια"...
Βαπόρι δεν μπορεί να ταξιδέψει χωρίς την "κορφή" του, τον καπετάνιο, και τον απόπατό του, το μούτσο. Μόνο που όλη τη δόξα την παίρνει ο πρώτος. Το τζόβενο είν’ ο βρομιάρης, ο κουρελής, ο ασουλούπωτος, ο τεμπέλης, ο βλάκας, ο μαλάκας...
Όταν ήμουν παιδί, το Καρπενήσι δεν ήταν σαν τώρα, η "νέα Αράχοβα". Ήταν μια κωμόπολη φτωχή, φουλ συντηρητική και θρησκόληπτη. Σε πάγωνε μια ερημιά σχιζοφρενική. Μίζερο περιβάλλον, άνθρωποι φιλήσυχοι, υπομονετικοί, μ’ ένα ευλαβές κύρτωμα θρησκευτικής ταπεινοφροσύνης, να σταυροκοπιούνται μπροστά στις εικόνες ανύπαρκτων αγίων.
Είδα κι έπαθα να πάψω να θεωρώ τη φτώχεια "ευλογία θεού", ν’ αποτινάξω από πάνω μου την κληρονομημένη κακομοιριά, ν’ αρχίζω να κοιτάω τις γυναίκες φυσιολογικά κι όχι απλά να τις "μπανίζω", ν’ αποτοξινωθώ απ’ το "εκκλησιαστικό όπιο"...
Όταν αποφάσισα να μπαρκάρω δεν ήξερα καν κολύμπι. Έκανα μπαμ από μακριά πως είμαι καρα-επαρχιώτης. Η κολόνια μυρτώ-λεμόνι που χρησιμοποιούσα με έκανε να μυρίζω σαν συνοικειακό κουρείο. Έμοιαζα με κότα μουδιασμένη που μόλις την είχε πηδήξει ο κόκορας!
Και βρέθηκα στο άγνωστο, πελαγωμένος και σαστισμένος, ν’ αγναντεύω το τίποτα.
Δεν ήμουν κανένα  παιδάκι μαλθακό, αλλά πώς να το κάνεις, όταν βρεθείς για πρώτη φορά στο άγνωστο χάος χέζεσαι πάνω σου!
Κι εγώ βρέθηκα πρωτάρης ανάμεσα σ’ ένα τσούρμο Χιώτες, ναυτικούς μ’ αρχίδια, που ξέραν όλα τα κόλπα, το θεριακλίκι, λιοκαμένοι, σιχτιρολόγοι, με ψυχραιμία αυθαδέστατη, τσακισμένοι απ’ την κούραση, στις πέντε κουβέντες που λέγανε οι τρεις μοιάζαν με αναστεναγμό...
Κι όσο τους έβλεπα έτσι, τόσο ζάρωνα και μούλωχνα...
Στην Ομόνοια που κατέβηκα να πάρω τον ηλεκτρικό για Περαία την έπεσα σε μια γκόμενα. Η φύση δεν αστειεύεται. Είχα τόση ξελιγωμάρα που μου ’χε φτάσει ως το λαιμό. Εκείνη αμέσως με "έκοψε": "Απόψε μπαρκάρεις χωριατάκο;"
Έφυγα τρέχοντας. 
Γυναίκα που σε καταλαβαίνει με τη μία, πριν καν της μιλήσεις, είναι πολύ επικίνδυνη. Είτε πολύ έξυπνη είτε μεγάλη πουτάνα...

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (67) - Ο Μωάμεθ ο Πορθητής είχε συμπέθερο παπά!

Μπαίνοντας στην Τραπεζούντα, όπως και να το κάνεις, ένα δέος θα το νιώσεις.
Είν’ η ένδοξη πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Κομνηνών, το μεγάλο μαυροθαλασσίτικο λιμάνι, η βόρεια είσοδος της Περσίας, με τα πολυδοξασμένα μοναστήρια, τα φοβερά τείχη, τους κατάφυτους λόφους, τις λόγχες των μιναρέδων...
Στην ακμή της η πόλη ήταν ζωσμένη με τρεις σειρές κάστρα. Κατά καιρούς, Γότθοι, Γεωργιανοί, Σελτζούκοι και Τουρκομάνοι έφαγαν τα μούτρα τους πάνω σ’ αυτό το φρουριακό συγκρότημα. 
Μητροπολιτικός ναός ήταν η Παναγία η Χρυσοκέφαλη. Εδώ γινόταν οι στέψεις, ενθρονίσεις και ταφές Αυτοκρατόρων και Μητροπολιτών. Εδώ και κάθε επίσημη τελετή, με τη δέουσα βυζαντινή λαμπρότητα.
Πολιούχος όμως άγιος ήταν ο Ευγένιος. Η ίδια η Παναγία τον όρισε, αναγνωρίζοντας τη δύναμή του και παραπέμποντας σε αυτόν τους ασθενείς που προσέτρεχαν στη χάρη της! Κάπως γραφειοκρατικό ακούγεται αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό...
Στο ναό του Αγίου Ευγενίου έκανε ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος το δεύτερο απ’ τα μεγάλα προσκυνήματά του. Το πρώτο το έκανε στην Αθήνα, στο ναό της Παναγίας της Αθηνιώτισσας, δηλαδή στον Παρθενώνα, μετά τη νίκη του κατά του Βούλγαρου τσάρου Συμεών.
Και στην Τραπεζούντα έκανε το δεύτερο προσκύνημα όταν διέλυσε το κράτος των Χαζάρων και εδραίωσε τη ρωμαϊκή κυριαρχία στην Κριμαία...
Στο τζαμί του Χατουνιέ βρίσκεται ένα παράξενο μαυσωλείο: της σουλτάνας Μαρίας Γκιούλ Μπαχάρ!
Σύμφωνα με την παράδοση, το 1461, καθώς ο Μωάμεθ ο Πορθητής πήγαινε ν’ αλώσει την Τραπεζούντα, πέρασε έξω από ένα μικρό χωριό, τα Λιβερά. 
Εκεί έβοσκε ανέμελα τα προβατάκια της η πανέμορφη κόρη του παπά, Μαρία. 
Σε μια κρήνη σταματά κουρασμένος ο Μωάμεθ, βλέπει την κοράσα και της ζητά να του γεμίσει νερό το χρυσό ποτήρι του. Του το φέρνει η μικρή, αλλά είχε μέσα στο νερό το ένα δάχτυλό της. Το χύνει ο Μωάμεθ και τη διατάζει να του το ξαναγεμίσει. Εκείνη τον υπακούει αλλά και πάλι βλέπει μέσα στο νερό λάσπη! Άστραψε και βρόντηξε ο σουλτάνος, αλλά η απάντηση της παπαδοκόρης ήταν αφοπλιστική: 
"Μεγάλε αφέντη ήσασταν πολύ ιδρωμένος κι αν πίνατε αμέσως το παγωμένο νερό σίγουρα θ’ αρρωσταίνατε. Τώρα όμως που πέρασε αρκετή ώρα και δεν κινδυνεύετε, θα σας φέρω καθαρό νερό!"...
Το εκτίμησε πολύ αυτό ο Μωάμεθ, πήρε μαζί του τη Μαρία στην Πόλη με μεγάλες τιμές, την ονόμασε Γκιούλ Μπαχάρ, δηλαδή "ανοιξιάτικο τριαντάφυλλο", και την έκανε γυναίκα του γιού του Βαγιαζήτ...

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Αθηναία καριόλα νούμερο 2!

Τη Χ. τη γνώρισα παντρεμένη. Είχε μεγάλη διαφορά ηλικίας με τον άντρα της. Έκανε καταπληκτική επιλογή. Στα πέντε χρόνια έμεινε χήρα. Ο μακαρίτης της έκανε δύο παιδιά, της άφησε την περιουσία του και την απάλλαξε γρήγορα απ’ την παρουσία του. Πώς να μην τον λατρεύει...
Κατάλαβα αμέσως πόσο καριόλα είναι όταν μου είπε πως τα παιδιά της τα χρησιμοποιεί για "γκομενοπαγίδες"! Μέσω αυτών γνώριζε δασκάλους, γυμναστές, προπονητές του μπάσκετ και του τένις, μουσικούς, παιδοψυχολόγους. Ένα σωρό ωραία τεκνά, καμιά σχέση με τους καταθλιπτικούς πατσαβουριασμένους σαρανταπεντάρηδες...
Όσο ζούσε ο άντρας της, τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα τον πήγαινε στο ξενοδοχείο να πηδηχτούν. Υποτίθεται το έκανε γιατί το έβρισκε πιο κίνκι. Αλλά η αλήθεια ήταν άλλη: για ξεκάρφωμα. Με τόσους που πήγαινε στα ξενοδοχεία, όλο και κάποιο μάτι γνωστού θα την έπαιρνε. Οπότε είχε έτοιμη την δικαιολογία: "έλα μωρέ Παύλο, μαζί θα ήμασταν κι ο τάδε μπερδεύτηκε"!
Η Χ. διατηρούνταν αδύνατη κι ας έτρωγε τον άμπακο. Ήταν ένας απ’ τους πολλούς λόγους που την ζήλευαν οι φίλες της. Ένας άλλος ήταν πως είχε πάντα τη λάμψη της καλογαμημένης. Και όντως ήταν καλογαμημένη. Όπως καλογαμημένοι ήμασταν κι όσοι είχαμε την τύχη να νταραβεριζόμαστε μαζί της. 
Η Χ. ήταν απ’ τις γυναίκες που έτρωγαν όλο το φαϊ τους κι έγλειφαν και το πιάτο. Όχι σαν κάτι άλλες που ανοίγουν τα μπούτια τους με το σταγονόμετρο.
Πώς να το κάνουμε ρε μάγκες. Αυτό είναι το νόημα της ζωής. Χωρίς έρωτα, ή έστω προσδοκία έρωτα, η ζωή είναι αφόρητη κι αδιανόητη...
Όταν πρωτογνωριστήκαμε, δεν ξέρω πως της μπήχτηκε η ιδέα πως είναι πλούσιος. Μάλλον με έβλεπε κάπως παράξενο κι αδιάφορο για τις πολυτέλειες και τις επιδείξεις και νόμισε πως τα έχω μπουχτίσει όλ’ αυτά και το ’χω γυρίσει στο απλό και αντισυμβατικό.
Και τι δεν έκανε για να με κατακτήσει! Ό,τι μαλακία μπορεί να φανταστεί μια γυναίκα. Ερχόταν μαζί μου στη Θύρα 7, δήλωνε ενθουσιασμένη με τα υπόγεια καπηλειά που την έσουρνα, μέχρι και Καστοριάδη επιχείρησε να διαβάσει...
Μια φορά ένας φίλος μού πρότεινε να πάμε για κυνήγι αγριογούρουνου. Η Χ. έδειξε ξετρελαμένη με την ιδέα. Δήλωνε έτοιμη ακόμα και να μπαστικωθεί 12 ώρες στην παγωνιά περιμένοντας το γουρούνι να περάσει. 
Το ίδιο βράδυ άκουσα να λέει κρυφά στην κολλητή της: "Ο μαλακάκος μου θέλει να γίνει κυνηγός στα πενήντα του. Τι ανόητοι που είναι οι άντρες χρυσή μου. Ποτέ δεν υποψιάζονται πως οι ίδιοι είναι το θήραμα"!
Η Χ. διατηρούσε τον πλούσιο κοινωνικό κύκλο του μακαρίτη του άντρα της.  Εγώ ένιωθα ξένος ανάμεσα σ’ αυτό το ψυχαναγκαστικά χαρούμενο πλήθος. Παντού διέκρινες το ζορισμένο κέφι, τη δικτατορία του "πρέπει να περνάμε καλά"! Ρε μαλάκες, αφού όλοι περνάτε τόσο καλά κι υπέροχα, τότε γιατί πάει σύννεφο η κόκα;
Πάντως εγώ εκμεταλλεύτηκα το μύθο του πλούσιου εκκεντρικού που με συνόδευε και κατάφερνα να είμαι ο εαυτός μου: ο ψιλογύφτουλας, ο κακόγουστος επαρχιώτης. ο αδέξιος, ο ανασφαλής, ο λίγο άθλιος, λίγο κακός, λίγο νευρασθενικός...

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (66) - Αν ζούσα στην Τουρκία το 1928, θα δήλωνα για επίθετο το "Ψονθομφανήχ"!

Η Κερασούντα του Πόντου είναι η συμπάθειά μου. Ίσως γιατί ο παράλληλος δρόμος του σπιτιού μου στου Ζωγράφου είναι η ... οδός Κερασούντος!
Η παλιά της ονομασία ήταν Φαρνάκεια, το όνομα του βασιλιά του Πόντου Φαρνάκου, παππού του Μιθριδάτη του Ευπάτορος.
Το όνομα "Κερασούς" το πήρε, κατά μια εκδοχή, απ’ τα κεράσια που πρώτος μετέφερε εδώ απ’ την Ιταλία ο Λούκουλλος το 74 μ.Χ.
Κατ’ άλλη εκδοχή προέρχεται από το σχήμα της πόλης που μοιάζει με κέρατο κι αυτί (κέρας-ους).
Οι Τούρκοι προτιμούν  μιαν άλλη εξήγηση: ο Μωάμεθ ο Πορθητής έστειλε έναν στρατηγό του να πολιορκήσει την πόλη και του έδωσε την εντολή "γκιρέσιν", δηλαδή "να μπεις"!. Κι έτσι της έμεινε το όνομα Γκιρεσούν!
Η ακρόπολη με το μιθριδατικό φρούριο προσφέρει καταπληκτική θέα. 
Εδώ οι Τούρκοι εθνικιστές έφτιαξαν κι ένα μεγαλόπρεπο μνημείο του Τοπάλ Οσμάν, μιας αμφιλεγόμενης προσωπικότητας που την περίοδο των μεγάλων συγκρούσεων στον Πόντο  (1912-1922) διέπραξε βαρβαρότητες εις βάρος των ντόπιων χριστιανών, Ρωμιών κι Αρμένηδων. Αλλά μήπως κι οι χριστιανοί Πόντιοι λίγα έκαναν στους μουσουλμάνους;
Λένε πως ο πιο επιτυχημένος δήμαρχος της πόλης ήταν επί Οθωμανών ο Ρωμιός καπετάν-Γιώργης (Κωνσταντινίδης). Είχε μάλιστα φτιάξει για την υστεροφημία του κι ένα τεράστιο οικογενειακό μνημείο-πυραμίδα στην παραλία της πόλης, στο προαύλιο του ναού της Μεταμόρφωσης, ύψους 54 μέτρων! Το μνημείο καταστράφηκε με τα γεγονότα του 1923...
Η Κερασούντα έπαθε μεγάλη ζημιά απ’ το φοβερό σεισμό του 1939. Μια δεκαετία αργότερα το τούρκικο κράτος έστειλε ένα μεγάλο ποσό για την αποκατάσταση των σεισμοπλήκτων. Το μεγαλύτερο μέρος του ποσού το σπατάλησε ο τότε δήμαρχος για να χτίσει ένα λαμπρότατο Δημαρχείο...
Η πόλη δεν είναι πια το μεγάλο λιμάνι των περασμένων αιώνων. Παραμένει όμως μεγάλος φουντουκοπαραγωγός τόπος. Παντού βλέπεις φουντουκιές και φουντούκια. Τα περισσότερα εξάγονται στη Δύση.
Γνώρισα έναν ηλικιωμένο τύπο, αρκετά συμπαθή, που το επίθετό του ήταν "Γιολασιγμάζ", που σημαίνει "αυτός που δεν τον χωράει ο δρόμος"!
Μου διηγήθηκε την ιστορία του παππού του, ενός πολύ ευτραφούς ανθρώπου, που οι φίλοι του τον φώναζαν πειραχτικά  Γιολασιγμάζ. Ε, όταν ο Κεμάλ υποχρέωσε όλους τους Τούρκους το 1928 να δηλώσουν στις αρχές ένα επώνυμο, ο παππούς του δήλωσε το "Γιολασιγμάζ". Και τους έμεινε ως οικογενειακό επώνυμο, κι ας είναι σήμερα οι απόγονοι του χοντρο-οθωμανού σαν στέκες του μπιλιάρδου...

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Ήταν γραφτό μου να γνωρίσω μια απ’ τις μεγαλύτερες καριόλες της Αθήνας...

Τη γνώρισα σε μια λαϊκή συνοικία. Μπραχάμες, Κουκουβάουνες, Ζεφύρια... δεν θυμάμαι πού ακριβώς.
Της είχε μπει ο διάολος μέσα της κι ονειρευόταν να κάνει τη μεγάλη ζωή. Να μπει στα λαμπρά σαλόνια, να χωθεί στις μυκονιάτικες βίλες, 
Θεωρούσε πως βρισκόταν σε φάση κοινωνικής αναρρίχησης. Δηλαδή σε μια φάση που είναι πολύ σημαντικό τι εντύπωση δίνεις.
Ήξερε όμως πως δεν είναι ούτε σωστό ούτε εύκολο να κάνεις το κοινωνικό άλμα με τη μία. Έπρεπε ν’ ανέβει στο ρετιρέ σκαλί-σκαλί. Και είδε κι εμένα σαν ένα σκαλάκι στην ανοδική της πορεία...
Πάντα το ’λεγα πως πουτάνα δεν γίνεσαι, γεννιέσαι! Γιατί πώς να το κάνουμε ρε κολλητέ, αν δεν έχεις κάτι μέσα σου δεν πρόκειται ούτε να σου βγει ούτε να σου συμβεί.
Πάντως πρέπει να το ομολογήσω: διέθετε μεγάλο ταλέντο. Δεν είχε την αγωνία να βάλει τα σωστά ρούχα, να πάει στα σωστά στέκια, να κάνει τα σωστά κονέ. Ήταν από μόνη της η "σωστή"!
Εμένα με μπεγλέριζε κανονικά και με το νόμο.
Όταν καμιά φορά τα ’παιρνα και της φώναζα "εσύ κορίτσι μου είσαι για το τρελάδικο!", κατέβαζε τα μάτια στο πάτωμα και με φοβερή ηθοποιία μου έλεγε: "ναι αγάπη μου, έχεις δίκιο, είμαι χάλια, έχω πολλά προβλήματα, είμαι νευρωτική κι έχω χρόνια κατάθλιψη".
Όταν έκανε τις μεγάλες γκέλες της και την έπιανα στα πράσα, έτρεχε στο ντουλαπάκι, άρπαζε τα ψυχοφάρμακά της και τα κράδαιρνε προς το μέρος μου. Ήταν η ασπίδα της. Όσο γουρούνι και να είναι κάποιος, δεν μπορεί να ξεσπάσει σ’ έναν  ψυχικά ασθενή!
Εννοείται πως δεν είχε καταπιεί ποτέ ούτε το ελαφρύτερο ηρεμιστικό...
Όσες φορές την έπιανα επ’ αυτοφώρω να με κερατώνει, και δεν ήταν δυο και τρεις, αντιμετώπιζε την κατάσταση με την πιο εκνευριστική ψυχραιμία.
Μια φορά άκουσα να συμβουλεύει την κολλητή της στο κινητό: "Να τα αρνείσαι όλα. Και καβάλα να σε πιάσει εσύ να τα αρνηθείς όλα!"...
Τώρα θα μου πείτε γιατί έμενα μαζί της...
Ρε παιδιά, αν ξέρατε τι πήδημα κάνει θα με δικαιολογούσατε.
Αλλά ο καριολισμός, καριολισμός!
Ήταν της άποψης ότι τον άντρα σου πρέπει να τον έχεις καλογαμημένο. Και δε μιλάμε για δυο ή τρεις φορές τη βδομάδα. Κάθε μέρα, με κέφι και μπρίο. Αλλά πάντα με αντάλλαγμα. Τίποτα στη ζωή δεν είναι τζάμπα.
Οι άντρες είναι γνωστοί ηλίθιοι! 
Μου ζητούσε στην αρχή 30 ευρώ για κάθε πήδημα. Και σε λίγο μου το ’κανε πενηντάρικο!
Η πλάκα είναι πως μου το πλάσαρε σαν μέρος ενός σεξουαλικού παιχνιδιού.
"Αγάπη μου, δεν σου ικανοποιώ την τέλεια ερωτική σου φαντασίωση; Εσύ δεν με θες κυρία στο σαλόνι και πουτάνα στο κρεβάτι;"...

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (65) - Είναι οι Χριστιανοί "μουσουλμάνοι με κουστούμι"?

Πολλοί αναρωτιούνται πού διάολο βρίσκω τόσο θάρρος να κυκλοφορώ στα στενοσόκακα του Καΐρου χωρίς να φοβάμαι. Τους απαντώ πως δεν το κάνωι από άγνοια κινδύνου. Το όλο παρουσιαστικό μου κάθε άλλο παρά εμπνέει εχθρικά αισθήματα. Δείχνω (και είμαι) πάμφτωχος. Άσε που σε κάθε γωνιά καιροφυλακτούν ασφαλίτες και χαφιέδες του καθεστώτος...
Φτάνω στο περιβόητο τζαμί αλ-Αζχάρ. Κόβω γύρω μου φάτσες. Σε άλλους διακρίνεις μια αίσθηση βαθιάς ευγένειας. Σε άλλους σκληρότητα, μίσος, φανατισμό. Πρόσωπα σφιγμένα, ανελεήμονα, σαν τους δικούς μας τους ζηλωτές που διαδηλώνουν κατά του αντιχρίστου και των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων.
Κάποιοι είναι προσηλωμένοι στην προσευχή τους. Τελικά το Ισλάμ είναι επικύψεις κι ανατάσεις? Είναι "η γιόγκα των Βεδουίνων"?
Πιάνω κουβέντα με κάποιον τυχαίο. Έχω όρεξη να του "την πω": "Καλά, τι διάολο θρησκεία είστε χωρίς ένα θαύμα?". 
Ο τυπάς ήταν ετοιμόλογος και μάλλον με αποστόμωσε: "Εμείς οι μουσουλμάνοι μένουμε στο βασικό θαύμα της ύπαρξης. Τα πουλιά που πετούν, η βροχή που πέφτει, τα σιτάρια που μεγαλώνουν... αυτά τα θαύματα μας αρκούν. Δεν είμαστε τσίρκο με νεκρούς που κάθε τρεις και λίγο ξεπετιούνται απ' τους τάφους"!
Για καλή μου τύχη συναντώ έναν σεβάσμιο καθηγητή της περίφημης θεολογικής σχολής του Καΐρου, της σημαντικότερης ίσως του ισλαμικού κόσμου. 
Του συστήνομαι ως "θεολόγος απ' την Αθήνα". Είμαι γκαζωμένος απ' την αντισεξουαλική ατμόσφαιρα της πόλης και τον παίρνω τον άνθρωπο απ' τα μούτρα.
Του λέω πως το Κοράνι, κι όχι μόνο μια συγκεκριμένη ερμηνεία του, ωθεί στην περιφρόνηση της γυναίκας και στη βία.
Δεν είναι δυνατόν το Ισλάμ, και κάθε θρησκεία, να προσπαθεί να ελέγχει κάθε πτυχή της προσωπικής μας ζωής, το τι θα φάμε, τι θα πιούμε, τι θα φορέσουμε, αν, πότε και πώς θα κάνουμε σεξ! Δεν μπορώ να ανεχθώ μια τρομαχτική ηθική και ένα απίστευτο μίσος για το σεξ, και, εν πάση περιπτώσει, δεν είμαι διατεθειμένος να περιμένω να πάω στον παράδεισο για να απολαύσω τα παρθένα ουρί όταν μπορώ να το κάνω εδώ και τώρα!
Όταν στερείς το σεξ από τόσα εκατομμύρια νεαρόκοσμο, πώς να μη θερίσεις μίσος, φανατισμό, τρομοκρατία? Η σεξουαλική στέρηση, η φτώχεια, οι υποσχέσεις για τις 72 παρθένες που περιμένουν τον κάθε "ήρωα" του Ισλάμ στον Παράδεισο γεννούν στρατιές τρομοκρατών. 
Οργάνωσε μια ωραία σεξουαλική απελευθέρωση στις αραβικές χώρες και τότε θα δεις πως ξεδοντιάζονται οι Αλ Κάιντες και οι "Μουσουλμανικές Αδελφότητες"...
Ο σεβάσμιος καθηγητής με άκουγε προσεκτικά και με απόλυτο σεβασμό.
Ακολούθησε ένας τρίωρος διάλογος, που δεν είναι της παρούσης. Προς το παρόν σταχυολογώ μερικά απ' τα λόγια του:
"Όλες οι θρησκείες είναι αλήθεια. Διδάσκουν την αγάπη στο Θεό και στον άνθρωπο. Κάνε εσύ δυο βήματα προς το Θεό κι εκείνος θα 'ρθει τρέχοντας. 
Το Ισλάμ είναι μια πανέμορφη θρησκεία αδελφότητας κι αφοσίωσης. Αλλά τα μονοπάτια προς την απελευθέρωση είναι αναρίθμητα. 
Τους ινδουιστές, με την αγάπη τους προς όλα και προς όλους, θα μπορούσες να τους πεις "χριστιανούς με ξυρισμένα κεφάλια". Τους μουσουλμάνους, που βλέπουν το Θεό σε οτιδήποτε, θα τους έλεγες και "ινδουιστές με μούσι". Και τους χριστιανούς, με την αφοσίωσή τους στο Θεό, θα τους έλεγες άνετα και "μουσουλμάνους με κουστούμι"...

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

Κόκα στην κλειτορίδα...

Ο ήρωας της ιστορίας μας μπορεί να είναι φανταστικό πρόσωπο. 
Αλλά μπορεί και να μην είναι. 
Τίποτα δεν αποκλείεται. 
Μπορεί να είμαι κι εγώ, μπορεί να ’σαι κι εσύ κολλητέ μου...
Κρατούσε στο χέρι τ’ αποφυλακιστήριο. 
Ούτε θυμάται πόσα χρόνια έκανε φυλακή. 
Θα το’ χεις ακούσει πως είναι νόμος της φυλακής: ποτέ δεν ρωτάς τον άλλον γιατί είναι μέσα χωμένος. Δεν το συζητάς ούτε με τον εαυτό σου. Γι’ αυτό μετά από λίγα χρόνια ξεχνάς κι εσύ την αιτία που σε μπουζούριασαν. Απλώς, το δέχεσαι σαν μια δυσάρεστη πραγματικότητα.
Λένε πως όποιος βγαίνει απ’ τη φυλακή είναι "σκληρός". 
Πως "δεν μασάει τίποτα". 
Εγώ ένα ξέρω: Ο άνθρωπος που επιβιώνει στα δύσκολα είναι ευάλωτος. Έχει μια αχίλλειο πτέρνα...
Αποφάσισε να φύγει γι’ Αμερική. Για την ανατολική ακτή. Για το Λος Άντζελες. 
Εκεί δεν σε ρωτάνε ποιος είσαι, από πού είσαι, τι έκανες πριν έρθεις. Στην Πόλη των Αγγέλων η οσμή του χρήματος καλύπτει την οσμή των πτωμάτων.
Οι αυτοκινητόδρομοι του Λ.Α. είναι πολύ επικίνδυνα μέρη. Φοβάσαι να ζεις και ζεις για να φοβάσαι.
Αλλά εκείνος αναζητούσε μια δεύτερη ευκαιρία. 
Κι ήταν αποφασισμένος να ρισκάρει. 
Να ψάξει να βρει τα σωστά κονέ, τα σωστά μέρη, τους σωστούς ανθρώπους.
Στο ταξίδι ένας στίχος του Καβάφη στροβίλιζε στο μυαλό του. Τον είχε διαβάσει κάπου στη βιβλιοθήκη της φυλακής: "Τι φριχτή η μέρα που ενδίδεις και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα".
Στο μυαλό του κατάστρωνε διάφορα σχέδια για το μέλλον του. Ήξερε πως το κρεβάτι είν το καλύτερο διαβατήριο για μια καλύτερη ζωή. 
Πως δεν πρέπει να κάνει το λάθος να το παίξει "ωραίος μαλάκας". Σαν αυτούς τους γελοίους που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν τόσο επίμονα που καταντάν βαρετοί.
Γι’ αρχή, θα την έπεφτε σε γυναίκες απελπισμένες, που χουν χρόνια να δουν χαρά στα σκέλια τους, που ζουν λειψά, περιμένοντας κάτι ξαφνικό ν’ απογειώσει τις ζωές τους.
Δεν φιλοδοξούσε απλά να επιβιώσει. Ήθελα να ζήσει με μεγαλοπρέπεια. Δεν τον ένοιαζε το τίμημα. Ούτε η αξιοπρέπειά του.
Αλήθεια, τι είναι αξιοπρέπεια; Αυτό που σου αναγνωρίζουν οι άλλοι όταν δεν σου έχει μείνει τίποτα! Στο διάολο η αξιοπρέπεια. Αυτή αφορά κάτι μίζερες θείτσες με τα μπικουτί στο κεφάλι...
Ο φίλος μας, σαν όλους τους Έλληνες, κουβαλούσε μαζί του όλους τους οιωνούς της ελληνικής δυστυχίας. 
Ένιωθε διαρκώς το κακό να παραμονεύει. 
Το μυαλό του ήταν προγραμματισμένο γονιδιακά να πηγαίνει πάντα στο κακό! 
"Πάσχεις απ’ το σύνδρομο της σαγήνης του κακού", του ’χε πει μια ψυχαναλύτρια...
Τελικά κατέληξε. Δεν θα παριστάνει ούτε τον κλασικό ωραίο ούτε τον μοιραίο. Θα εμφανίζεται σαν ο άντρας που χει το "κάτι άλλο", το απροσδιόριστο, που υπόσχεται την υποψία μιας άλλης ζωής.
Τα σαλόνια του Λ.Α. είναι τίγκα στην κόκα. Σιγά το πρωτότυπο. Και πού δεν είναι. 
Το θέμα δικέ μου δεν είναι πόση κόκα έχεις. Ούτε αν ποιοτικά είναι κι απ’ την "πρώτη". Η μαγεία είναι ο τρόπος που την χρησιμοποιείς. 
Κι ο φίλος μας ήξερα πολλά κόλπα. Π.χ. άλειφε με κόκα την κλειτορίδα της γκόμενας και την έγλειφε μέχρι λιποθυμίας! Αλλά ας μη συνεχίσουμε αυτή την ιστορία...

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

Ίσως βρήκα την τελευταία γυναίκα της ζωής μου!

Πιστεύω πως ζούμε το τέλος της συνεννόησης μεταξύ των ανθρώπων. Βρισκόμαστε στο βασίλειο της μοναξιάς.
Είμαι 48άρης και δεν τρέφω πια αυταπάτες.
Δεν πιστεύω πλέον στην έννοια του "ζευγαριού". Είναι ο φερετζές για να κρύβει την ανασφάλεια, την υποκρισία, τα παιχνίδια εξουσίας του ενός σε βάρος του άλλου. Μια διαρκής αλλά ακήρυχτη αλληλοσφαγή...
Αντί να λέω "η κοπέλα μου", προτιμώ το "αυτή που μ’ έχει προτιμήσει"! Το βρίσκω κάπως πιο έντιμο κι ειλικρινές.
Με τη Μ., πριν αποφασίσουμε να παραδεχθούμε πως είμαστε ερωτευμένοι, ήμασταν για χρόνια φίλοι. Αλλά τι σημασία έχει αν ήμασταν φίλοι ή εχθροί. Οι ρόλοι και τα συναισθήματα εναλλάσσονται στους ανθρώπους...
Αυτό που με εντυπωσιάζει στη Μ. είναι το ακατάβλητο κέφι της για ζωή. Κι ας έχει στην πλάτη της έναν αποτυχημένο γάμο. Βέβαια, για κείνη ήταν μια συνειδητή νεανική επιλογή. Δεν παντρεύτηκε τον συγκεκριμένο άντρα, αλλά τη "χρυσή μάστερκαντ"! 
Αλλά όταν βίωσε το θρίλερ "της ευτυχισμένης οικογένειας", του ’χωσε στον πισινό και τις βίλες και τα πλούτη και τις κάρτες του κι αποφάσισε ν’ αναζητήσει την ευτυχία πιο ... σωκρατικά!
Γνωριστήκαμε σ’ ένα φιλικό πάρτι, από κείνα που καταλαβαίνεις απ’ την πρώτη στιγμή πόσο βαρετά θα περάσεις.
Γύρω μας τύποι και τύπισσες, απ’ αυτούς που θα χαρακτήριζες "δημοφιλείς". Ύφος μπλαζέ, δήθεν ανεμελιά, λαμπρή πλήξη.
Εγώ έπιασα μια καρεκλίτσα δίπλα στη βιβλιοθήκη και φυλλομετρούσα ένα βιβλίο του Ντοστογιέφσκι. 
Φαίνεται πως σκεφτόμουν φωναχτά. Η Μ. με πλησίασε και ρώτησε: "πώς το είπες αυτό;". "Τι είπα; Είπα κάτι;". "Ναι είπες. Πως κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει κανέναν, ούτε καν τον εαυτό του!".
Δεν ξέρω αν είμαι ερωτευμένος. Αλλά με τη Μ. από τότε μοιραζόμαστε το ίδιο χάος. Ίσως γι’ αυτό και να κολλήσαμε.
Το μότο της σχέσης μας είναι "δεν προσπαθώ να σε αλλάξω-μην προσπαθείς να με αλλάξεις"!
Το άκουσε μια κωλοπετσωμένη φίλη της κι αναπήδησε στην καρέκλα που καθόταν!
"Έτσι την πάτησα κι εγώ με τον πρώην άντρα μου και με χώρισε! Προσπάθησα να τον κάνω πιο ερωτεύσιμο, τον έβαλα σε δίαιτες και γυμναστήρια, τον έκανα κορμάρα και με κεράτωσε με την ξαδέλφη μου!"...
Εμ, καλά να πάθεις καημένη! Δεν στο ΄χε πει η Σμυρνιά η μάνα σου; Τον άντρα δεν τον βάζουμε ποτέ σε δίαιτα. 
Γιατί, κούκλα μου, ο άντρας είναι ον της συνήθειας. Κάτι σαν το κατοικίδιο. Του άλλαξες κάτι; Χάνει τον προσανατολισμό του. Κι όποιον πάρει ο χάρος...

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (64) - Κάιρο: η έρημος του σεξ!


Σ’ όλο το ταξίδι ήμουν αγκαλιά με την "Αλληλογραφία" του Φλωμπέρ. Είχε κι αυτός επισκεφτεί πριν από 150 χρόνια τη λάγνα Ανατολή και περιγράφει με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τον αχαλίνωτο ερωτισμό των γυναικών της.
Καταλαβαίνεται, φαντάζομαι, με πόση προσμονή έφτανα στο Κάιρο.
Ναι, δεν είχα σκοπό να πάω ούτε στα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα της Ερυθράς Θάλασσας, ούτε στις πυραμίδες, ούτε στο Λούξορ, ούτε στο Ασουάν, ούτε πουθενά.
Ήθελα να περιπλανηθώ στα κακόφημα στενοσόκακα χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Να αφεθώ στην οχλοβοή, να σουλατσάρω στα υπαίθρια παζάρια, να χωθώ στα δαιδαλώδη δρομάκια, να τρουπώσω στα καταγώγια και να μυηθώ στην ανατολίτικη ακολασία.
Βέβαια, οι φίλοι μου μ’ είχαν προειδοποιήσει. Στη σημερινή Αίγυπτο δεν υπάρχει σεξ. Το Ισλάμ τους έχει καταδικάσει σε μια απίστευτη σεξουαλική στέρηση. Ολόκληρη η χώρα είναι μια γιγάντια στύση. Μια στύση χωρίς χέρι...
Η άποψή μου είναι πως το σεξ, σ’ όποιο μέρος του κόσμου και να πας, είναι πανταχού παρόν. Απλά, εδώ είναι κάπως κρυμμένο και πρέπει να το ψάξεις. Κι αυτό ακριβώς είναι που με εξιτάρει.
Καρφώνομαι σε μια ομάδα νεαρών κοριτσιών καλυμμένων με πέπλα που κάθονται πιο πέρα. Πολύ παράξενα αυτά τα κορίτσια. Δεν σταματάνε να σε κοιτάνε. Και  μάλιστα πολύ επίμονα. Όμως δεν ξέρεις τι πραγματικά θέλουν. Στην Ευρώπη αυτές οι ματιές σού φωνάζουν να τις πηδήξεις.Εδώ όμως;
Με μια πρώτη ματιά καταλαβαίνεις πως στην Αίγυπτο λείπουν τα κορμιά! Αλλά αυτό για μένα δεν είναι πρόβλημα. Ως τώρα στη ζωή μου δεν υπήρξε γυναίκα που να την είδα και να μην την έγδυσα στη φαντασία μου.
Στα πολυτελή ξενοδοχεία συχνάζουν μερικές απ’ τις ωραιότερες πόρνες του κόσμου. Δεν είναι Αιγύπτιες. Έρχονται απ’ το Λίβανο, το Μαρόκο, την Ταυλάνδη. Αποκλειστικά για τους Σαουδάραβες που έρχονται για διακοπές. Γι’ αυτά τα χοντρά γουρούνια που στη χώρα τους το παίζουν εξτρεμιστές θρησκευόμενοι και μόλις περάσουν τα σύνορά τους γίνονται τα πιο έκφυλα κτήνη...
Το απογευματάκι τρώω σ’ ένα φτωχοταβερνάκι. Παραγγέλνω μπύρα κι ο μαγαζάτορας με αγριοκοιτάει. Μετά από λίγο μαθαίνω πως το μαγαζί έχει τ’ όνομα ενός πατέρα που σκότωσε το γιο του όταν τον έπιασε να πίνει αλκοόλ...
Ξετρυπώνω κάτι παράνομα μπουρδελάκια. Εδώ τα πράγματα γίνονται σιγά-σιγά, με ρέγουλο. Να κάτσουμε, να συζητήσουμε, να κεράσουμε κάτι, να παριστάνουμε πως στο μυαλό μας έχουμε κάτι άλλο! 
Υποκρισία; Πολιτισμική διαφορά; Αλλά όχι να προσποιείσαι ακόμα και με τις πουτάνες γμτ μου...
Μπαίνω σ’ ένα ελεεινό μπαρ. Ένας τύπος με οδηγεί σ’ένα ακόμα πιο ύποπτο υπόγειο. Ένα πεπλοφορεμένο μοσχάρι παριστάνει τη χορεύτρια.  Τρία κορίτσια, όχι και τόσο νέα, έρχονται και κάθονται στο τραπέζι μου. 
Οκ, βρέθηκα επιτέλους σ’ ένα μέρος που μπορείς να κάνεις γνωριμίες αν είσαι αποφασισμένος να πληρώσεις!
Υποτίθεται πως ήταν ντυμένες προκλητικά... Γυμνοί ώμοι, μπράτσα κι αφαλός! Αυτά...
Τις παρατήρησα λίγο καλύτερα. Μου φάνηκαν φριχτές, απολύτως μη χρησιμοποιήσιμες. Αλλά, στο κάτω-κάτω, αυτές μου άξιζαν...