Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Γυναίκες που βασάνισα και με βασάνισαν... (Α’ - Μίρκα)

Για να τα "φτιάξω" με τη Μίρκα έπρεπε πρώτα να περάσω το δύσκολο "τεστ του σογιού"! Δηλαδή να με εγκρίνουν η μαμά, η γιαγιά κι ο μπαμπάς της.
Οι γιαγιάδες είναι η ειδικότητά μου! Τις "έχω". Σε όλες τις γιαγιάδες αρέσουν τα βερμουτάκια κι οι παλιές ιστορίες της βασιλικής οικογένειας. Και σε κάτι τέτοια εγώ έχω ξεσκολίσει...
Η μαμά, όπως όλες οι μαμάδες, ήταν παραδόπιστη. Ο "γαμπρός" πρέπει να έχει γεμάτο πορτοφόλι. Γι΄αυτό και σε κοιτάζει κατευθείαν στην τσέπη, ελέγχει με τι αμάξι ήρθες, τι φοράς, τι δώρο έφερες.
Εγώ φημίζομαι για τις αφραγκίες και την κακογουστιά μου. Ας είναι καλά ο κολλητός που μου δάνεισε το σένιο μπουφανάκι του και το σπορτίβ αμαξάκι του. Αν πρόσθετα και λίγη καλή ηθοποιία, η μαμά σίγουρα θα με θεωρούσε "κελεπούρι"...
Ο μπαμπάς, όπως και όλοι οι μπαμπάδες, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του γκόμενου. Αισθάνεται την ανάγκη να προστατέψει το κοριτσάκι του από κάθε κακόν, και ιδιαίτερα από σένα που θες να μουρνταρέψεις την πριγκίπισσά του...
Τελικά, έβαλα τα δυνατά μου και τον "κέρδισα" κι αυτόν. Έφθασε στο σημείο ακόμα και να ζητήσει τη γνώμη μου για τους χειρισμούς του Βαρουφάκη και για το πρόβλημα του Θρύλου στο κέντρο της άμυνας! 
Επίσης, μου παραχώρησε το δικό του κουτάκι μπύρας και σηκώθηκε να πάρει άλλο απ’ το ψυγείο. Και φεύγοντας, όταν του δηλώσαμε πως δεν θα επιστρέφαμε το βράδυ σπίτι, δεν με κοίταξε με το γνωστό δολοφονικό βλέμμα των μπαμπάδων...
Η "μάχη του σογιού" κερδήθηκε, αλλά ο πόλεμος χάθηκε! Γιατί στις ερωτικές σχέσεις συνήθως νικάς το λιοντάρι αλλά σε τρώει το σκουλήκι. Δηλαδή η τριβή και η απομυθοποίηση της σκληρής καθημερινότητας.
Η Μίρκα γούσταρε να πηγαίνω πίσω της την ώρα που μαγείρευε ή έπλενε τα πιάτα και να την αγκαλιάζω τρυφερά. Αλλά εμένα δεν "μου έβγαινε"! Γενικά, δεν είμαι και πολύ της αγκαλίτσας. Όταν πάω ν’ αγκαλιάσω γυναίκα κάνω σα να πρόκειται να πιάσω κανέναν κάκτο! Απλώς τυλίγω γύρω της τα χέρια μου σαν ξερά...
Μου την έδινε που οι κολλητοί της την αποχαιρετούσαν φιλώντας την στο στόμα. 
Και είχα την απαίτηση να μη βάφεται. Μου άρεσε έτσι όπως τη γέννησε η μάνα της, χωρίς κρέμες, πούδρες, ρουζ, αϊλάινερ και σκιές ματιών. Εκείνη νόμιζε πως με όλ’ αυτά μετατρέπεται σε "έργο τέχνης"! Αλλά εμένα μου έμοιαζε τσιγγάνα τουρκογύφτισσα σε λατέρνα.
Κάθε φορά τσακωνόμασταν γι’ αυτό το θέμα. Εκείνη πάντα με κατηγορούσε πως δεν ήθελα να βάφεται για να μην φαίνεται όμορφη στις εξόδους μας ή γιατί βαριόμουν να την περιμένω να βαφτεί...
Μια άλλη διαφωνία μας ήταν στο σεξ. Εγώ στα προκαταρκτικά ήθελα να καθιερώσω μια δικιά μου τελετουργία. Την υπέβαλα σε κάθε είδους βασανιστικής δοκιμασίας γαργαλήματος. Στην κοιλιά, στις πατούσες, στις μασχάλες... Μου άρεσε να της χώνω τριχούλες στη μύτη, να της χαϊδεύω με φτερά το εσωτερικό των αυτιών. Έχω εμπνευστεί απ’ τους Εσκιμώους που στη γλώσσα τους αντί για "κάναμε έρωτα" χρησιμοποιούν τη λέξη "γελάσαμε"! Αλλά η Μίκρα τα σιχαινόταν όλ’ αυτά. 
Την εκνεύριζε επίσης πως όταν την περιέγραφα σε τρίτους αναφερόμουν πάντα στις ωραίες της γάμπες, στον τουρλωτό πισινό και στα πεπονέ βυζάκια της. Το ’χε παράπονο: "ποτέ δεν είπες στους φίλους σου πόσο έξυπνη, ταλαντούχα και στυλάτη είμαι"...
Γενικά, είχαμε ένα πρόβλημα στις παρέες μας με τους άλλους. Η Μίρκα ήθελε να τηρούμε σοβαρή στάση. Εγώ, αντίθετα, μάλλον μπεμπέκιζα. Της απευθυνόμουν με διάφορα υποκοριστικά, τύπου "σπανακοτυροπιτούλα μου" ή "μπουγατσούλα μου". Και διαμόρφωσα μια δική μας κωδική γλώσσα που στους άλλους φαινόταν κορακίστικα. Η Μίρκα διαφωνούσε με τις τακτικές αυτές. Έλεγε πως γινόμαστε το εκνευριστικό ζευγαράκι με τα κρυφόγελα και τις μωρουδίστικες σαχλοκούβεντες...
Όπως ήταν επόμενο, η σχέση αυτή δεν μπορούσε να μακροημερεύσει...

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Ερωτικός απολογισμός ενός 46άρη - Η’ (Εσείς τι είδους εραστής είστε?)

Tώρα που κάνω έναν πρώτο απολογισμό, συνειδητοποιώ πως είμαι απ' τους άντρες που τους δόθηκε κάθε δυνατή ευκαιρία, που έδιναν την εντύπωση "κελεπουριού" και "δώρου Θεού", αλλά τελικά στο ζύγι βρισκόντουσαν ελλιποβαρείς, αποδεικνύονταν σκέτη συμφορά!
Θυμάμαι μια περίοδο είχα μανία με την ψαροφαγία. Σε τέτοιο βαθμό που υιοθετούσα τακτικές ψαριών στις σχέσεις μου με τις γυναίκες! Όμως, οι δύστυχες, διαπίστωναν πως ήμουν απ' τα ψάρια που δεν τρώγονται, από κείνα που 'ναι καλύτερα να τα πετάς πίσω στη θάλασσα...
Κατ' αρχήν υπήρξα "άντρας-κοκωβιός". Ξέρετε, αυτό το μικρό ψαράκι που όλοι οι ψαράδες μόλις το πιάσουν το πετάν στη θάλασσα γιατί δεν μπορεί να χορτάσει ούτε σπουργίτι!
Ο άντρας-κοκωβιός είναι ανασφαλής, αισθάνεται διαρκώς πως απειλείται γι' αυτό συχνά φουσκώνει για να διπλασιάσει τον όγκο του ώστε να γίνει αποδεκτός. 
Ως "κοκωβιός" πήγαινα τις γκόμενες σε πολυτελή εστιατόρια, σκηνοθετούσα συναντήσεις με "σημαντικούς" ανθρώπους, κρατούσα τη συζήτηση σ' ένα επίπεδο ανάλαφρο κι επιφανειακό...
Θήτευσα και ως "άντρας-σκυλόψαρο".  Το γνωστό μέλος της οικογένειας των καρχαριών που είναι και ακατάλληλο προς βρώση αλλά και πολύ επικίνδυνο.
Το "σκυλόψαρο" μπαίνει δυνατά στις σχέσεις κι εκεί που η γκομενίτσα αρχίζει να ονειρεύεται νυφικά και εκκλησίες, αυτό εξαφανίζεται χωρίς καμία δικαιολογία ή συγγνώμη. Είναι απόλυτα σίγουρο πως όταν αποφασίσει το ίδιο να δεσμευτεί θα υπάρξουν χιλιάδες γυναίκες που θα το αρπάξουν στη στιγμή.
Υπήρξα και "άντρας-σκορπιός". Αυτό το πανέμορφο πλάσμα που μοιάζει περισσότερο με πολύτιμη πέτρα παρά με ψάρι. Χρησιμοποιούσα το βλέμμα "έλα-πιο-κοντά-μου", έβγαινα με γυναίκες λιγότερο ωραίες από εμένα (για να αναδεικνύομαι), αλλά από το πρώτο μας ραντεβού άρχιζα τα άκυρα για τις πρώην μου κατακτήσεις κι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς προκειμένου να τονώσω την αυτοπεποίθησή μου...
Και για να μην σας κουράζω, τελειώνω με την καριέρα μου ως "χαμαιλέοντα". Το συμπαθητικό σαυροειδές που οι γυναίκες δεν προσπαθούν να το ψαρέψουν αλλά τελικά το βρίσκουν μέσα στα δίχτυα τους.
Ως χαμαιλέων άλλαζα θέση ανεπαίσθητα ώστε η άλλη να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει πότε ακριβώς μετακινήθηκα. Και φυσικά άλλαζα χρώμα κατά βούληση, ανάλογα με το περιβάλλον. 
Θυμάμαι πως πολλές γυναίκες αναρωτιόντουσαν μήπως ορισμένες συζητήσεις μας έγιναν μόνο στη φαντασία τους!

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (34) - Ο Αναξαγόρας ήταν η "αιτία" της καταδίκης του Σωκράτη!

Να 'μαστε και στις αρχαίες Κλαζομενές.
Από δω καταγόταν ο Αναξαγόρας, ένας απ' τους σημαντικότερους προσωκρατικούς φιλοσόφους.
Αν κι από πλούσια οικογένεια, τα παράτησε όλα κι ήρθε στην Αθήνα, το τότε πνευματικό κέντρο της εποχής.
Έμεινε στην πολη μας σχεδόν 30 χρόνια. Απέκτησε πολλούς και σπουδαίους μαθητές, με σημαντικότερο τον δημοκρατικό Περικλή. Αυτό όμως του στοίχισε πολιτικά γιατί στοχοποιήθηκε απ' τους αριστοκρατικούς που του άσκησαν ποινική δίωξη για "ασέβεια", με πρόφαση τη διδασκαλία του πως ο Ήλιος δεν είναι θεός αλλά μια απλή πυρακτωμένη σφαίρα.
Καταδικάστηκε σε θάνατο, κλείστηκε φυλακή αλλά, την τελευταία στιγμή, με πολιτική παρέμβαση των Δημοκρατικών φυγαδεύτηκε και κατέφυγε στη Λάμψακο του Ελλησπόντου.
Οι Δημοκρατικοί εκδικήθηκαν την καταδίκη του Αναξαγόρα διώκοντας λίγα χρόνια αργότερα τον ιδεολογικό καθοδηγητή των αριστοκρατικών, τον Σωκράτη. Η κατηγορία ήταν πάνω κάτω η ίδια, περί ασέβειας στους θεούς της πόλης.
Ίδια ήταν κι η ετυμηγορία: καταδίκη σε θάνατο! Όμως οι δυο παράλληλες ιστορίες δεν είχαν το ίδιο τέλος. Οι Αριστοκρατικοί δεν είχαν τη δύναμη να φυγαδεύσουν τον Σωκράτη, με αποτέλεσμα τελικά να θανατωθεί.
Την αδυναμία τους αυτή οι Αριστοκρατικοί τη μετέτρεψαν σε φιλοτιμία! Ο Πλάτωνας κι ο Ξενοφώντας, μαθητές του Σωκράτη και αριστοκρατικές φόλες, έφτιαξαν το παραμύθι πως δήθεν προτάθηκε στο Σωκράτη να δραπετεύσει αλλά εκείνος αρνήθηκε υπακούοντας δήθεν στους νόμους της πόλης! Έτσι, και καλά, έδειξε ανώτερος του Αναξαγόρα που το 'σκασε νύχτα για να γλυτώσει τη ζωή του.
Βέβαια, όλ' αυτά είναι ψέματα των Αριστοκρατικών. Ο Σωκράτης, ιδεολογικός καθοδηγητής των τριάκοντα μισητών τυράννων, δεν υπήρχε περίπτωση να δραπετεύσει. Κι αυτά περί δήθεν σεβασμού των νόμων είναι παραμυθάκια για μικρά παιδάκια!
Απ' την απολογία του φαίνεται πως δεν είχε κανένα σεβασμό ούτε στο Δικαστήριο που τον δίκασε ούτε στο δημοκρατικό πολίτευμα. Κι όποιος δεν σέβεται το μείζον, δηλαδή το πολίτευμα μιας χώρας, δεν μας πείθει πως μπορεί να σεβόταν το έλασσον, δηλαδή τους νόμους του πολιτεύματος...

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Για τον Καβάφη η Ηδονή είναι μύηση στην Ελευθερία!

Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώσει
να βγει απ' το σέβας κι από την υποταγή.
Από τους νόμους, μερικούς θα τους φυλάξει
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει.
Και νόμους κι έθιμα κι απ΄την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγει.
Από τες ηδονές πολλά θα διδαχθεί.
Την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξι.
Το σπίτι το μισό πρέπει να γκρεμιστεί.
Έτσι θ' αναπτυχθεί ενάρετα στη γνώση...

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (33) - Σλήμαν ο χρυσοθήρας!


Ο λόφος που υποτίθεται υπήρχε η αρχαία Τροία σήμερα λέγεται Χισαρλίκ κι είναι περίπου δώδεκα μίλια νότια του Τσανακαλέ, με υπέροχη θέα στα Δαρδανέλια. 
Στη διαδρομή διακρίνεις κάπου-κάπου τα πολυβολεία που είχαν στήσει οι Οθωμανοί στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο με την καθοδήγηση των Γερμανών. Αυτά τσάκισαν τη συμμαχική απόβαση στην Καλλίπολη και θέρισαν δεκάδες χιλιάδες Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς...
Στο σημείο αυτό, τη μυθική πατρίδα του Πριάμου και του Πάρι, ο Μεγαλέξανδρος έκανε ένα προσκύνημα κατευθυνόμενος στο Γρανικό. Κι εδώ είχε προσφέρει θυσίες κάμποσα χρόνια νωρίτερα ο Ξέρξης κατευθυνόμενος κατά της Ελλάδος.
Οι Ρωμαίοι, στο άγχος τους να αποδείξουν πως είναι πανάρχαιος λαός, θεωρούσαν κοιτίδα τους την Τροία. Επειδή ο Αινείας ήταν Τρωαδίτης. Κι έτσι, η Ρωμαϊκή Γερουσία παραχώρησε ιδιαίτερα προνόμια στο Ίλιον.
Αλλά και ποιος δεν ισχυρίζεται πως κατάγεται απ’ την Τροία? Κάποιοι Έλληνες διαδίδουν πως οι Τρώες ήταν Αχαιοί, άρα συμπατριώτες μας. Οι Φράγκοι ήταν κι αυτοί "Τρώες", μέχρι κι ο Μωάμεθ ο Πορθητής έλεγε πως οι Οθωμανοί ήταν Τρώες και πως με την άλωση της Πόλης έπαιρναν την εκδίκησή τους για την άλωση της Τροίας...
Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε μία Τροία αλλά τουλάχιστον επτά, που καταστράφηκαν σε διάφορες ιστορικές περιόδους. Οι Δυτικοί θεωρούσαν πως όλα τα σωζόμενα κτίσματα ήταν της "ομηρικής" Τροίας και γι’ αυτό απ’ τον 15ο αιώνα φρόντιζαν να πλιατσικολογούν ό,τι έβρισκαν. Φυσικά πρωτοστάτησαν οι Γερμανοί αρχαιολόγοι...
Ο μεγαλύτερος λήσταρχος ήταν ο γνωστός μας Σλήμαν. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που ήταν περισσότερο χρυσοθήρας παρά αρχαιολόγος
Όντως έζησε στα μέσα του 19ου αιώνα με τους χρυσοθήρες της Καλιφόρνιας κι όταν έπιασε την καλή χώρισε τη Ρωσίδα γυναίκα του, παράτησε τα τρία παιδιά του κι αναζήτησε νέα νύφη στην Αθήνα, που θα ήξερε να απαγγέλλει απ’ έξω όλη την Ιλιάδα. Τελικά βρήκε τη δεκαεξάχρονη Σοφία, κόρη ενός μεγάλου επιχειρηματία, του Μπενάκη. Από χρυσοθήρας κατέληξε προικοθήρας ο δικός μας!
Κατάφερε να πάρει απ’ τους Οθωμανούς άδεια για ανασκαφές στον υποτιθέμενο χώρο της Τροίας. Άρχισε το 1871 και σε δυο χρόνια βρήκε ένα μεγάλο αριθμό χρυσών αγγείων και δυο υπέροχα διαδήματα. Τα βάφτισε "Θησαυρό του Πριάμου", τα έκλεψε κανονικά, τα έφερε παράνομα στην Αθήνα, τα φόρεσε στη γυναίκα του Σοφία και τη φωτογράφισε ως "Ωραία Ελένη"!
Πολλά ακούστηκαν τότε για το "Θησαυρό". Πολλοί είπαν πως δεν βρέθηκε στην Τροία αλλά αυτό ήταν ένα παραμύθι του Σλήμαν.
Τελικά, ο περιβόητος αρχαιολόγος δώρησε στα 1880 το Θησαυρό στο γερμανικό λαό...

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Ο Ψόνθο μεταφράζει Μπρεχτ...

Δεν ξέρω αν σας το έχω ξαναπεί, αλλά είμαι δυσλεξικός. Αυτό φαίνεται κυρίως στην ανορθογραφία μου και στη μεγάλη δυσκολία να μάθω ξένες γλώσσες.
Παρ' όλ' αυτά το παλεύω. Κι έχω το θράσος να επιχειρώ να μεταφράσω ποιήματα του Μπρεχτ.
Βέβαια, ως μπουκοφσκικός τύπος που είμαι, αναλόγως μεταφράζω και τα μπρεχτικά ποιήματα. Με σοβαρό κίνδυνο να τα παραποιώ κάπως.
Ιδού ένα δείγμα της μετάφρασής μου:
Σαν πεθάνω
ο Διάβολος σε χεζόλακους θα κατεβάσει την ψυχή μου.
Και θα μου δείχνει τις κουράδες στα νερά τους:
τις τσούλες!
Αυτές που όσο ζούσα
γαμούσαν το μυαλό μου...
Μπρεχτ μετέφρασαν παλιότερα σπουδαίοι άνθρωποι των γραμμάτων όπως ο Μάριος Πλωρίτης κι ο Πέτρος Μάρκαρης.
Καλή μεταφραστική δουλειά έκανε πρόσφατα κι ο Γιώργος Κεντρώτης.
Ας δούμε πως αυτός μετέφρασε το ίδιο ποιηματάκι:
Σε σκατουλόχρωμες, απόβαθες βαλτολιμνούλες
θε να με κατεβάζει ο Διάβολος στα γηρατεία μου
και θα μου δείχνει τα κουφάρια στα νερά: τις τσούλες.
Εκείνες που αδιαλείπτως βολοδέρνουν στα μυαλά μου...

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (32) - Πού κόλλησε σύφιλη ο Κεμάλ;

Για να πας στην αρχαία Τροία πρέπει να περάσεις τα Δαρδανέλια. Κι αναγκαστικά ο δρόμος σε βγάζει στην αρχαία Καλλίπολη, που οι Τούρκοι τη λένε Τζελίμπογλου. Βρίσκεται στην ευρωπαϊκή μεριά των Στενών, κοντά στο Τσανάκαλε.
Εδώ, το 1915, έγινε μια απ’ τις αιματηρότερες μάχες του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι Αγγλογάλλοι προσπάθησαν με θωρηκτά και με χερσαία απόβαση ν’ ανοίξουν τα καλά οχυρωμένα Στενά ώστε να βαδίσουν προς τη Κωνσταντινούπολη. Αλλά οι Οθωμανοί, με τη βοήθεια των συμμάχων τους Γερμανών, τους χάλασαν τα σχέδια. Ήταν η τελευταία μεγάλη νίκη των Οθωμανών στην ιστορία...
Στη μάχη αυτή απέδειξε τις στρατιωτικές του ικανότητες ο Κεμάλ Ατατούρκ.
Ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν Σαλονικιός. Γεννήθηκε το 1881, καταγόμενος από παλιά εξισλαμισμένη εβραϊκή οικογένεια. Στο σχολείο θεωρούνταν μαθηματική διάνοια. Τότε του δόθηκε και το όνομα "Κεμάλ", που σημαίνει "έξυπνος", "ώριμος".
Στα 14 του στάλθηκε στη στρατιωτική Ακαδημία του Μοναστηρίου, στα σημερινά Σκόπια. Το 1908 εντάχθηκε στο Κίνημα των Νεοτούρκων και το 1913 βρέθηκε με δυσμενή μετάθεση στη Σόφια ως στρατιωτικός ακόλουθος. 
Εκεί περνούσε τον καιρό του μπεκροπίνοντας και συμμετέχοντας σε χοροεσπερίδες της αριστοκρατίας. Όμως καμία Ευρωπαία που σεβόταν τον εαυτό της δεν δεχόταν να κοιμηθεί μ’ έναν Τούρκο. Γι’ αυτό κι εκείνος έγινε μπουρδελόβιος, ώσπου στο τέλος κόλλησε και σύφιλη!
Ο Κεμάλ ήταν σύγχρονος του Χίτλερ, του Μουσολίνι και του Βενιζέλου, αλλά δεν τους έμοιαζε. Περισσότερες ομοιότητες είχε μάλλον με τον γερμανό καγκελάριο Βίσμαρκ. Ήταν κι οι δυο τους δυνατά ποτήρια και προσπαθούσαν να υποτάξουν την ιστορία στο εθνικό τους συμφέρον.
Ο Ατατούρκ ήταν φανατικός αντι-οθωμανός. Πίστευε πως οι Οθωμανοί είχαν εκτρέψει τους Τούρκους απ’ το ιστορικό τους πεπρωμένο.
Απέρριπτε την ανεκτικότητα και τον πλουραλισμό της Οθωμανικής περιόδου. Και επέβαλε βίαια την φυλετική καθαρότητα. 
Ξεπέρασε σε ξιπασμό και μας τους Αρβανιτόβλαχους που βαυκαλιζόμαστε πως είμαστε απόγονοι που Περικλή και του Αριστοτέλη. 
Έτσι κι εκείνος, ο Εβραίος της Σαλονίκης, έδωσε εντολή να ξαναγραφεί η ιστορία! Κι ως δια μαγείας, όλα τα επιτεύγματα του παγκόσμιου πολιτισμού βαπτίσθηκαν "τούρκικα"! Και οι δεκάδες λαοί της Ανατολίας, του Πόντου και της Μικρασίας ονομάστηκαν εντελώς αυθαίρετα "Τούρκοι"...

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Ανέστιος αλήτης στις γειτονιές του κόσμου! (Γ‘ Αμβέρσα - "Κάνε ό,τι κάνω")

"To βράδυ σε θέλω οπωσδήποτε σπίτι μου"! 
Αυτό είπε μόνο κι απομακρύνθηκε βιαστικά.
Δεν της πολυέχω εμπιστοσύνη, αλλά η τύπισσα κάνει καλό γαμήσι και δύσκολα μπορείς να της πεις "όχι"...
Μου άνοιξε η ίδια την εξώπορτα. Από μέσα ακουγόταν μια παράξενη μουσική. Κάτι σα μπλουζ αλλά όχι ακριβώς.
Με πήρε απ’ το χέρι σα σχολιαρούδι και με πήγε στο σαλόνι.
Κάτσαμε κατάχαμα στη μοκέτα. Εμείς και καμιά εικοσαριά άλλοι τύποι που δεν τους είχα ξαναδεί.
"Τι κάνετε δω;", τη ρώτησα.
"Παίζουμε ένα παιχνίδι για ζευγαράκια".
"Τι σόι παιχνίδι;
"Λέγεται ‘κάνε ό,τι κάνω‘, θα δεις".
Βολευτήκαμε όλοι σ’ έναν κύκλο κι ένας νεαρός έφερε μια μεγάλη πιατέλα γεμάτη με κάτι παράξενα τσιγάρα. Ένα για κάθε ζευγάρι.
Η δικιά μου πήρε ένα και το ’βαλε στο στόμα της. Τράβηξε μια βαθιά τζούρα. Έδειξε ανακουφισμένη από κάτι. Σε λίγο μου το πάσαρε.
"Εσύ τώρα! Κλείσε τα μάτια και τράβα".
"Μα τι ’ν’ αυτό;".
"Μη λες πολλά. Τράβα μόνο". Και φαινόταν σαν αλλοπαρμένη.
Δεν γούσταρα να δείξω ξενέρωτος. Ρούφηξα μια κι άλλη μια. Ένιωσα στο κεφάλι μου να γίνεται κάτι. Σα ν’ άλλαζε η διάθεσή μου. Όλα μου φαίνονταν μπερδεμένα. Δεν ήθελα πλέον τίποτα και για κανέναν λόγο. Αδιαφορούσα πλήρως για ό,τι υπάρχει ή συμβαίνει γύρω μου. Σαν ένα δίχτυ διαφανές να ΄χει εγκλωβίσει το μυαλό και τις αισθήσεις μου. Υπήρχα και δεν υπήρχα. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να περιγραφεί...
Παρά κει, κορίτσια κι αγόρια ξαπλωμένα στο πάτωμα, το ένα πάνω στο άλλο. Στο πρόσωπό τους διέκρινες ένα αίσθημα που θα μπορούσες να το πεις κι ευτυχία.
Η δικιά μου με τράβηξε δίπλα της κι άρχισε να με γδύνει.
Ένιωθα πως ό,τι κι αν μου ζητούσαν κείνη τη στιγμή θα το ΄κανα. Μέσα μου δεν υπήρχαν πλέον εστίες αντίστασης. Έπλεα σε ένα πέλαγος αποχαύνωσης.
Κάποιες μικρές φωνούλες απ’ το παρελθόν μου πήγαν ν’ ακουστούν. Παιδικά κόμπλεξ, αναστολές, απομεινάρια του επαρχιώτικου μικροαστικού μου συντηρητισμού.
"Βρε δεν πάτε να γαμηθείτε!", άκουσα τον εαυτό μου να τους φωνάζει.
Όταν άρχισα να συνέρχομαι ένας άγνωστος μαλλιάς με πλησίασε.
"Φτιάχτηκα αδελφέ μου!", μου είπε. "Είσαι κι ο πρώτος φιλάρα"!
Έψαξα να βρω τη δικιά μου. Την πήρε το μάτι μου να κοιμάται αγκαλιασμένη με κάποιον που της χούφτωνε τ’ αριστερό βυζί...

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (31) - Τούρκικο λαϊκο-ποπ...


Ανηφορίζω τον κεντρικότερο δρόμο της Άγκυρας, τη Λεωφόρο Ατατούρκ.
Γύρω μου, έξι στις δέκα λέξεις που ακούω είναι το "γιόκ". Είναι η συνηθέστερη λέξη των Τούρκων. Σημαίνει "όχι", "τίποτα", "δεν υπάρχει", "κάνεις λάθος"...
Στο τέλος του δρόμου είναι η αριστοκρατική συνοικία της πόλης. Με την ακριβοτερη αγορά, τις βίλες, τις πρεσβείες, τους περισσότερους Ευρωπαίους, με πάρκα και άλση.
Οι ξένοι ζουν διακριτική κοσμική ζωή, κάνουν ιδιωτικά πάρτι και δεξιώσεις, διακρίνεις ίχνη πορνείας πολυτελείας, όλα κάτω απ’ την διακριτική προστασία της αστυνομίας που φροντίζει να παίρνει τη μιζούλα της...
Κατεβαίνω στις λαϊκότερες γειτονιές. Εδώ πρωτακούω ένα είδος μουσικής που μου κάνει εντύπωση. Οι Τούρκοι τη λένε "αραμπέσκ" ή "αραμπεσκί", δεν το ’πιασα καλά. Τούτα τα τραγούδια μοιάζουν κάπως με τα ρεμπέτικα, αν και σε εντελώς διαφορετικά μουσικά μοτίβα. Οι στίχοι καλλιεργούν μια απαισιοδοξία, μοιρολατρία, απογοήτευση.
Ζητάω απ’ τον Ιμπραήμ (τον φωνάζω "Ίμπο") να μου μεταφράσει κάτι:
"Σε κάθε είδους πόνο έχω συνηθίσει
κι είμαι τόσο μοναχός
ούτε μια μέρα δίχως πόνο δεν περνώ...".
Μου λένε πως η μουσική αυτή βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Γιατί την προτιμάει ο λαός απ’ τα στρατιωτικά εμβατήρια.
Ο Κεμάλ, που ήθελε ν’ αποκόψει την Τουρκία απ’ την ανατολή, προωθούσε δύο είδη μουσικής: τη δυτική κλασική και την τούρκικη δημοτική. Η οθωμανική και η αραβο-περσική μουσική τέθηκε εκτός νόμου.
Το αραμπέσκ είναι ένα μείγμα παραδοσιακής λαϊκής μουσικής, με έντονες αραβικές αλλά και δυτικές ποπ επιδράσεις. Ξεκίνησε απ’ τα γκέτο της άγκυρας και της Κωνσταντινούπολης και σε λίγα χρόνια διαδόθηκε μέχρι τ’ ανατολικά σύνορα.

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (30) - Οι τραβεστοί και... η θαυματουργή θεραπεία!

Μέχρι πρόσφατα οι τραβεστί κυκλοφορούσαν φοβισμένα στ’ απόμερα σοκάκια της Κωνσταντινούπολης. Οι μπάτσοι όταν τους συναντούσαν τους τρυπούσαν με μαχαίρι τα ψεύτικα στήθη ή τους τα έκοβαν τελείως. Ήταν ίσως η πιο καταπιεσμένη μειονότητα της πόλης.
Ο Κεμάλ κατάργησε την Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά δεν μπόρεσε να εξαλείψει την ωμή και αμφισεξουαλική της παράδοση. Ούτε  και να εξοντώσει τους ευνούχους της. Λέγεται πως η Τουρκία έχει τους περισσότερους τραβεστί σε αναλογία πληθυσμού μετά τη Βραζιλία...
Τη σύγχρονη κουλτούρα των νυχτερινών κέντρων με τραβεστί τη δημιούργησαν οι Αρμένηδες, κοντά στα τέλη του 19ου αιώνα. Αρμενικής καταγωγής ήταν οι πρώτες ντραγκς κουίνς της Ανατολίας.
Οι Αρμένηδες ήταν η πολυπληθέστερη και δυναμικότερη εθνική κοινότητα τόσο του Βυζαντίου όσο και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η πρώτη εφημερίδα στην Τουρκία τυπώθηκε από Αρμένιους. Η αρμένικη ήταν κάποτε η γλώσσα του εμπορίου στην Κωνσταντινούπολη. 
Ώσπου ήρθε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και τα γκρέμισε όλα. Οι Αρμένηδες επιμένουν πως οι σημερινοί Τούρκοι είναι υπεύθυνοι της γενοκτονίας τους. Σα να συνέβη χθες. 
Κι οι Τούρκοι, απ’ τη μεριά τους, ισχυρίζονται πως η λεγόμενη γενοκτονία δεν ήταν προσχεδιασμένη αλλά συνέπεια του Πολέμου.
Ο τούρκικος τύπος μισεί τους Αρμένιους. Γράφουν ακόμα για "αρμένικη συνωμοσία για την ανατροπή της Δημοκρατίας" και για "αρμένικη χρηματοδότηση τρομοκρατικών ενεργειών"...
Τα κατάλοιπα της αρμενικής κληρονομιάς είναι ακόμα ορατά στην Πόλη. Λειτουργούν κάποια παλιά σχολειά και καμιά τριανταριά εκκλησίες τους.
Ένας φίλος Αρμένης μού γίνεται φορτικός: "Πρέπει να ’ρθεις απόψε στην εκκλησία Μπαλάτ. Είναι η νύχτα του θαύματος"!
"Ποιου θαύματος;".
"Είναι παράδοση. Αυτή τη μέρα γίνεται κάθε χρόνο ένα θαύμα. Πάντα ένας άρρωστος γίνεται καλά μέσα στο ναό"! 
Μάλιστα... δεν πρόκειται να τη χάσω μια τέτοια ευκαιρία.
Η αρμένικη εκκλησία του Μπαλάτ, στο Χρυσό Κέρας, είναι ένα τεράστιο θολωτό κτίριο περιφραγμένο με ψηλούς πέτρινους τοίχους. Βρίσκεται στην Παλιά Πόλη, μέσα σ’ ένα δαίδαλο σοκακιών με φτωχά σπίτια, το ένα πάνω στο άλλο...
Μόλις φτάνω, τι να δω. Χιλιάδες κόσμος να συνωστίζεται μέχρι λιποθυμίας. Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Περισσότεροι οι τελευταίοι. Συνήθως ο θεραπευόμενος είναι μωαμεθανός. "Αυτοί πιστεύουν περισσότερο", μου εξηγεί ο φίλος.
Μια χορωδία υποτίθεται πως ψέλνει. Είναι ένα παράφωνο μουρμουριτό. 
Τα φώτα είναι όλα ανοιχτά. "Έτσι θα μείνουν ως το πρωί που ο Θεός θα επιλέξει αυτόν που σήμερα θα θεραπεύσει"!
Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη προσδοκία. Τόσους μαζεμένους ανάπηρους δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου.
Κάποιοι στα στασίδια βγάζουν από μικρά σακίδια λουκάνικα, γιαούρτια και ψωμί και τρώνε. 
Στο προαύλιο γίνεται κανονική σφαγή. Οι πιστοί φέρνουν ως τάματα πρόβατα και κοκόρια. Τέσσερις χασάπηδες τα σφάζουν επί τόπου πάνω σε μαρμάρινα τραπέζια. Το αίμα ρέει άφθονο...
Κάποιες χωριάτισσες, εκστασιασμένες, χτυπούν τα στήθη τους και γδέρνουν τα πρόσωπά τους. 
Δίπλα κάποιοι άλλοι, σε μια τεράστια ουρά, περιμένουν υπομονετικά να πάρουν αγίασμα.
Κάνω υπομονή μέχρι την ανατολή του ηλίου να δω το θαύμα.
Τζίφος!
"Αυτή τη φορά δεν έγινε θαύμα", μου λέει το φίλος. "Αλλά το περιμένουμε του χρόνου"...

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

Ερωτικός απολογισμός ενός 46άρη - Η’ (Να σας συστήσω το νέο φίλο μου, τον Κολιό!)

Σε κάθε σχέση υπάρχει πάντα το "σημείο μηδέν, το "σημείο χωρίς επιστροφή".
Είναι τότε που έχεις απορρίψει τον άλλον οριστικά κι αρχίζεις να βαριέσαι μέχρι θανάτου.
Νιώθεις παγιδευμένος, σου φαίνεται πως κάνεις και λες όλο τα ίδια και τα ίδια. Κι αναρωτιέσαι: "αυτό ήταν όλο";
Είναι η στιγμή που αρχίζουν να σε ενοχλούν πάνω του όλα τα μικρά κι ασήμαντα που μέχρι τότε περνούσαν απαρατήρητα ή τα θεωρούσες χαριτωμενιές.
Ακούς τον άλλον ή την άλλη να τρώει και σου φαίνεται πως βγάζει αηδιαστικούς ήχους. Κι εύλογα αναρωτιέσαι: "πώς δεν το ’χα προσέξει νωρίτερα; Μα αυτός με απωθεί! Δεν θέλω ούτε να τον φιλήσω"...
Έζησα σχέση που αισθανόμουν "αόρατος"! Ό,τι και να έκανα, η άλλη δεν με πρόσεχε. Αλλά κι εγώ δεν πήγαινα πίσω. Δεν της πρόσφερα καμιά φροντίδα ή αναγνώριση. Είχε ξεχάσει τι θα πει κομπλιμέντο. Την έκανα μάλλον να ξεχάσει πως είναι γυναίκα...
Όταν ένα ζευγάρι νιώθει αμοιβαία ανικανοποίητο, θα το εκδηλώσει με τους πιο παράξενους και απρόβλεπτους τρόπους. Θα βγάζει συνέχεια έναν καταπιεσμένο θυμό.
Οι βαρετές σχέσεις μοιάζουν με κινούμενη άμμο. Σου ρουφούν σιγά-σιγά τη ζωή σου. Σε σκοτώνουν ψυχικά. Όλα σου φταίνε. Εκνευρίζεσαι με το παραμικρό. Στην πραγματικότητα όμως τα βάζεις με τον εαυτό σου. Γιατί εξακολουθεί να ζει με κάποιον που τον έχει ξεπεράσει.
Χθες τα ’πινα με μια νέα γνωριμία μου. Τον Κολιό. Ένα παλιό γεροντοκάμακο, που ’χε διαπρέψει την εποχή που ο γκρικ λάβερ ήταν στις δόξες του. Τώρα έχει εξηνταρίσει αλλά περνάει ακόμα η μπογιά του.
Του παραπονιέμαι πως πέρασαν και τα δικά μου χρόνια και δεν γυρίζει καμιά να με κοιτάξει.
Ο τύπος είναι φιλοσοφημένος και σπεύδει να μου αναπτερώσει το ηθικό:
"Μην ανησυχείς. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεμείνεις από γκόμενα. Ξέρεις πόσες έχουν πατρικά σύνδρομα; Πόσες θέλαν από πάντα να κοιμηθούν με τους πατεράδες τους; Μόλις σιτέψεις λίγο ακόμα, θα είσαι κι εσύ το τέλειο υποκατάστατο του πατέρα τους! Και είναι και άκοπο. Δεν ζητάν και πολλά-πολλά. Μόνο ένα ξεγυρισμένο γλείψιμο!"...
Ο Κολιός έχει πολλά παρατσούκλια. Κάποιοι τον φωνάζουν "ματωμένο καυλί". 
Πριν πολλά χρόνια, μια Αμερικάνα, απ’ τις λυσσάρες τις κρυφές, που δεν φαίνονται με την πρώτη, πάνω στο τσιμπούκι τού το δάγκωσε άγρια και του ΄κοψε ένα μικρό κομματάκι. Μετά, λυπημένη, του το ’δεσε με χάζαπλαστ, γάζες, φιόγκους και δε συμμαζεύεται. Το ’κανε σα να ’ταν κεφαλάκι μικρού κοριτσιού.
Κείνο το βράδυ ο Κολιός το έδειξε στους φίλους του. Κι εκείνοι σαν το ’δαν, έτσι μπλαβιασμένο και φασκιωμένο, του ’βγαλαν και το παρατσούκλι "γκέισα"!

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (29) - Ήταν οι Οθωμανοί ο μεγαλύτερος εχθρός των Τούρκων;

Η μορφή του σύγχρονου τουρκικού κράτους συνδέεται άμεσα με την προσωπικότητα και το έργο του Κεμάλ.
Είναι εντυπωσιακό πώς αυτός ο άνθρωπος κατάφερε μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα να αλλάξει αντιλήψεις και νοοτροπίες αιώνων, για να μην πω χιλιετιών.
Αλλά μάλλον δεν κατάφερε να τις ξεριζώσει εντελώς. Οι παραδοσιακές ισλαμικές αρχές ξανάρχονται σήμερα στο προσκήνιο, έστω και με πιο δυτικοποιημένη μορφή.
Οι αριστεροί διανοούμενοι κι οι αστοί κεμαλιστές αποφεύγουν τη χρήση οθωμανικών λέξεων και εκφράσεων. Αντίθετα, ο αγροτικός πληθυσμός και οι συντηρητικοί των πόλεων χρησιμοποιούν πολλά στοιχεία της παλιάς αραβοπερσικής οθωμανικής διαλέκτου.
Η σύγκρουση θρησκευόμενων-ισλαμιστών και κεμαλιστών-κοσμικών έχει ξαναφουντώσει. Οι κεμαλιστές κατηγορούν την οθωμανική εξουσία πως εξέτρεψε τους Τούρκους απ’ τον πραγματικό τους προορισμό κι η αυτοκρατορία απέτυχε επειδή δεν καλλιέργησε τη φυλετική καθαρότητα.
Ο Κεμάλ, γύρω στα 1925, είχε αναθέσει σε κορυφαίους ιστορικούς να αποδείξουν πως οι Τούρκοι είχαν διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στην εξέλιξη του δυτικού πολιτισμού, και πως στην ουσία αυτοί είναι η πηγή κάθε ανθρώπινου επιτεύγματος. Η πρώτη γλώσσα του κόσμου ήταν η τουρκική, κι από αυτή προήλθαν όλες οι άλλες. Όλα αυτά τα επιτεύγματα αποσιωπήθηκαν, κατά τη γνώμη των Κεμαλιστών, απ’ τους Οθωμανούς. 
Οι θεωρίες αυτές, που θυμίζουν αντίστοιχες παρανοϊκές απόψεις κάποιων δικών μας εθνόκαυλων, εγκαταλείφθηκαν οριστικά τη δεκαετία του ’30. Αρκετά είχε γελοιοποιηθεί η τουρκική ιστοριογραφία.
Τελικά αποδείχθηκε πως ο τουρκικός εθνικισμός δεν μπόρεσε να καλύψει το χάσμα που κάποτε κάλυπτε το Ισλάμ. Η θρησκεία αναβιώνει ήδη ραγδαία στην τουρκική κοινωνία. 
Απομένει να δούμε αν μαζί της θ’ αναβιώσει κι η οθωμανική κληρονομιά του σεβασμού της διαφορετικότητας. Τότε που οι διάφοροι λαοί και οι θρησκείες συνυπήρχαν ειρηνικά...