Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας στους σταθμούς του Μετρό (Γ’ - Μεταξουργείο - Στο ξενοδοχείο με το βρέφος!)

Είχε βήμα νεράιδας. Λάγνας νεράιδας.
Ήταν από κείνα τα πλάσματα που 'ρχονται στον κόσμο για να σκορπίσουν γύρω τους τις μεγάλες ευτυχίες μα και τις μεγάλες δυστυχίες. Π' αγαπούν μ' έναν τρόπο τόσο ολοκληρωτικό που κάνει αδύνατη την ανταπόδοση της αγάπης τους.
Εγώ ήμουν σε φάση που μάζευα όλες τις αγάπες που 'χα σκορπίσει γύρω μου για να φτιάξω μ' αυτές μια μεγάλη αγάπη και να της τη χαρίσω. Ήθελα να γυρίσω σελίδα στη ζωή μου. Και ν΄αρχίσω να δίνω πίσω την αγάπη που μου χάριζαν...
Ήταν όμως παντρεμένη. Κι ανταμώναμε κρυφά σ' ένα βρόμικο ταβερνάκι. Ανάμεσα σ' ανθρώπους χυδαίους κι αδιάφορους.
Απ' όσα μου 'λεγε κατάλαβα πως τον τελευταίο καιρό έδειχνε στον άντρα της μια τρυφερότητα εξαιρετική. Τη χαρακτηριστική τρυφερότητα των ένοχων γυναικών. Είν' ένα είδος ευγνωμοσύνης της γυναίκας προς τον άντρα της για τη νέα ευτυχία που της παραχωρεί, έστω κι αν ο ίδιος δεν το θέλει ούτε το φαντάζεται. 
Την προειδοποίησα να μην καρφώνεται...
Ήταν μικροπαντρεμένη. Γνώρισε το σαρκικό έρωτα πριν καν τον πεθυμήσει πραγματικά. Κι έγινε μητέρα πριν λαχταρίσει τη μητρότητα! Μέσα της όμως έσερνε μια θλίψη. Είναι νόμος: όταν τον αγαπάς τον άντρα σου είναι ελαφρύς σαν πούπουλο. Μα σα δεν τον αγαπάς είναι βαρύς σαν σίδερο...
Κι εγώ έβαζα όλη τη μαστοριά π' απέκτησα τόσα χρόνια κυνηγώντας τον ποδόγυρο: ήξερα πώς να την τυλίξω στα δίχτυα μου άκοπα και γλυκά, με φροντίδες μικρές, συχνές, τιποτένιες κι όμως μεγάλες...
Στο πρώτο ραντεβού η ομορφάδα της είχε έναν τόνο θριαμβευτικό. Ένα κύμα αίματος έκανε ν' ανθίσουν όλα τα τριαντάφυλλα της όψης της.
Δυο ποτηράκια κρασί παραπάνω αποφασίζουν για πολλά πράγματα που στα καλά καθούμενα ίσως να μην αποφασιστούν ποτέ!
Σε μια πίεση του αντρικού γονάτου, ένα ρεύμα ηλεκτρικό τη διαπέρασε. Μια ανατριχίλα ερωτική, αυτή η μαστόρισσα αστραπή. Ύστερα βρήκαμε τρόπο κι ανταλλάξαμε τα πρώτα μας φιλιά Που η ενθύμισή τους μας κρατούσαν για μέρες σε μια τυραννική διέγερση...
Η αληθινή αγάπη δεν έχει λόγια. Τα πολλά λόγια, οι φράσεις οι κομψές είναι φιλολογία, κρυάδα, στρατηγική. Ο σιωπηλότερος απ' τους εραστές είν' κι ο πιο αληθινός...
Η φύση νίκησε όλους τους δισταγμούς. Κλείσαμε ραντεβού στο μετρό του Μεταξουργείου. Κι από κει θα πηγαίναμε με τα πόδια σ' ένα κοντινό ξενοδοχείο
Ήρθε με καθυστέρηση πέντε λεπτών.
"Άργησα?".
Μου φάνηκε πως ονειρευόμουν. Τσιμπήθηκα. Σα να 'βλεπα τέσσερα (κι όχι δύο) πράσινα μάτια και δύο (αντί για ένα) χαμογελαστά κι ολοστρόγγυλα προσωπάκια.
"Τρελάθηκες? Έφερες και το παιδί?".
"Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Μην αγχώνεσαι. Μη σε νοιάζει. Πού θα πάμε?".
"Και-το-παιδί-τι-θα-το-κάνεις?", γκάριξα.
"Θα το κοιμίσω! Αρκεί να 'ναι κάπου σκοτεινά! Κοιμάται αμέσως, μην ανησυχείς. Το 'χω ξαγρυπνήσει επίτηδες!"...

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (25) - Κεμάλ ο Θεσσαλονικεύς!


Πόλη του Κεμάλ Ατατούρκ είν’ η Άγκυρα. Την έκανε έδρα της κυβέρνησής του για να αποστασιοποιηθεί συμβολικά απ’ το οθωμανικό παρελθόν.
Για τους Οθωμανούς της Κωνσταντινούπολης η Άγκυρα ήταν μια παρακμιακή κωμόπολη γεωργο-κτηνοτρόφων. Η Οθωμανική ελίτ αποκαλούσε υποτιμητικά τους κατοίκους της Ανατολίας "Τούρκους", που σήμαινε "άξεστοι κι ακαλλιέργητοι". Αν τολμούσες ν’ αποκαλέσεις τον Οθωμανό Σουλτάνο "Τούρκο", σου έκοβαν αμέσως το κεφάλι...
Η τουρκική διανόηση ζει κυρίως στην Κωνσταντινούπολη. Στην Άγκυρα είναι εγκατεστημένη η αρτηριοσκληρωτική κρατική γραφειοκρατία κι η στρατιωτική ηγεσία.
Κοντά στ’ αεροδρόμιο της πόλης διακρίνεται μια τεράστια τενεκεδούπολη. Εδώ εγκαθίστανται προσωρινά οι επαρχιώτες που έρχονται στην πρωτεύουσα γι’ αναζήτηση κάποιας ευκαιρίας.
Στο άλλο άκρο της πόλης είναι ο λόφος του ροζ Προεδρικού Μεγάρου που έμενε ο Κεμάλ. Εδώ πέρναγε τα βράδια του παίζοντας πόκερ και πίνοντας μέχρι εξοντώσεως. Αυτό το ποτό τον σκότωσε. Πέθανε στα 1938 από κίρρωση ήπατος.
Η Δημοκρατία που επέβαλε ο Κεμάλ ήταν αυστηρή, ισοπεδωτική, ανελέητη. Όλες οι εθνότητες του κράτους του έπρεπε ν’ αποδεχτούν την κοινή "εθνική" τους ταυτότητα ή, αλλιώς, να εξαφανιστούν από προσώπου τουρκικής γης!
Γεννήθηκε στη Σαλονίκη κι ανήκε στην κατηγορία εκείνη των Εβραίων που είχαν εξισλαμιστεί. Ήταν έξυπνο παιδί και σπούδασε στη Στρατιωτική Ακαδημία στο Μοναστήρι. Συμμετείχε στο Κίνημα των Νεοτούρκων, και το 1913 στάλθηκε στη Σόφια ως στρατιωτικός ακόλουθος. 
Εκεί περνούσε τον καιρό του χορεύοντας βαλς και φοξ με τις κυρίες της αριστοκρατίας. Όμως καμιά Ευρωπαία που σεβόταν τον εαυτό της δεν καταδεχόταν να κοιμηθεί μ’ έναν Τούρκο. Έτσι ο Κεμάλ έβρισκε ερωτική παρηγοριά στα σκοτεινά δρομάκια με τις πόρνες όπου και κόλλησε κάποιο αφροδίσιο νόσημα.
Ο φιλόδοξος άνδρας με τα γαλάζια μάτια ασφυχτιούσε στη Σόφια. Ένιωθε την ιστορία να τον αγνοεί. 
Ο Πρώτος παγκόσμιος τον έβγαλε απ’ την αφάνεια. Τον ανέδειξε ως στρατιωτική διάνοια. Τοποθετήθηκε διοικητής στην Καλλίπολη όπου συνέτριψε το 1915 τους Αγγλογάλλους εισβολείς. Έτσι έγινε λαϊκός ήρωας. 
Το 1919, με την άδεια των Βρετανών, στάλθηκε στη βόρεια Ανατολία για να καταστείλει τοπικές εξεγέρσεις. Εκεί εδραίωσε τη λαϊκή απήχησή του. Τη συνέχεια την ξέρουμε λίγο-πολύ. Ο κεμαλικός στρατός ήταν αυτός που έριξε τους Έλληνες στη θάλασσα το 1922.
Και με τη Συνθήκη της Λοζάννης ουσιαστικά αναγνωρίστηκε πως στην Τουρκία ζουν μόνο Τούρκοι! 
Η Συνθήκη των Σεβρών του 1920, που προέβλεπε αυτοδιάθεση σε ορισμένες μη τουρκικές μειονότητες, πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων...

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

Χριστούγεννα στην Αθήνα - "Αιδοίων τρύγος"!

Λιακάδα σήμερα κι είπα να πάω μέχρι την Αρχαία Αγορά να πιω ένα καφεδάκι.
Τι χρονιά κι αυτή φέτος! Τόσες τουρίστριες δεν ξανάδαμε στην Αθήνα...
Τα αιδοία, αυτά τα "τσαμπιά της αγάπης", δεν περιμένουν μόνο το τρίμηνο του καλοκαιριού για να τρυγηθούν.
Από μπροστά μου περνάει μια εξαίσια μαμά με την ακόμα πιο εξαίσια κορούλα της.
Συνειδητοποιώ πως δυο πράγματα αξίζουν στη ζωή μας: να ζούμε για τη γλύκα του έρωτα και για τον έρωτα της γλύκας.
Η μαμά φαίνεται να 'χει από μικρή γευτεί τον απαγορευμένο καρπό της ηδονής. Είμαι σίγουρος πως δεν μπορεί ν' αρκεστεί στον σπιτίσιο έρωτα. Κάτι τέτοιες εμείς στο Ελλάντα τις λέμε "ρεμπεταηδόνες"!
Η μικρή φαίνεται πως πλησιάζει στην ενηλικίωση. Σταδιακά συνειδητοποιεί τη δύναμη του αιδοίου της. Το μαγνητικό του πεδίο τραβάει ολοφάνερα κάθε λογής άντρες.
Φαντάζομαι τα γονατάκια της να τρέμουν απ΄την ανατριχίλα και τον πόνο της πρωτοδοκιμής. Μετά θα περιμένει τον έρωτα σαν τις ελβετικές σοκολάτες της παιδικής της ηλικίας...
Σ' αυτές τις περιπτώσεις η καλύτερη λύση είναι να πιάσεις γκόμενα τη μαμά για να γλεντάς με την κόρη,,,

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Ερωτικός απολογισμός ενός 46άρη - Ε' (Ποιες γυναίκες δεν πλησιάζω!)

Μετά από τόσα στραπάτσα, έμαθα επιτέλους ποιους τύπους γυναικών ν' αποφεύγω:
Εκείνες που νομίζουν πως ένας χωρισμός σημαίνει καταστροφή, απειλούν πως θα αυτοκτονήσουν αν τις αφήσεις και γενικά σε φορτώνουν με χιλιάδες τύψεις και ενοχές όταν προσπαθείς να τους εξηγήσεις πως "δεν πάει άλλο μαζί τους".
Αυτές που είναι ή το παίζουν υπερευαίσθητες. Δεν ανέχονται και το παραμικρό ίχνος κριτικής, νομίζουν πως τις προσβάλλεις ό,τι κι αν πεις, θεωρούν μονίμως πως τις υποτιμάς και περνούν αμέσως στην άμυνα.
Όσες δεν μπορούν να περάσουν ούτε μισή ώρα μόνες τους. Που θέλουν να 'σαστε πάντα μαζί, κολλημένοι σαν μυρμήγκια. Γενικά, κατάλαβα πως δεν πρέπει να σπαταλάμε την ενέργεια και το χρόνο μας με ανθρώπους ψυχολογικά βεβαρημένους! Γι' αυτό κι όταν πάω σε ένα γυναικείο σπίτι, βρίσκω μια πρόφαση να μπω στην τουαλέτα και ψάχνω τα ντουλάπια για ψυχοφάρμακα...
Τις υπερβολικά ζηλιάρες και κτητικές. Σου ασκούν αφόρητη πίεση και δεν μπορείς να βρεις ποτέ την ησυχία σου. Μπορούν να σε στείλουν άνετα στο Δαφνί...
Τις σεξουαλικά βιτσιόζες, σαδίστριες, μαζοχίστριες και όλων των κατηγοριών τις φετιχίστριες. Δε λέω, μου αρέσουν τα ερωτικά παιχνίδια κι η ποικιλία. Όλα είναι καλό να τα δοκιμάζει κανείς, αλλά οι τύπισσες που τη βρίσκουν μόνο με μαστίγια, παρτούζες κλπ, είναι συναισθηματικά νεκρές και σύντομα θα σε κάνουν να σιχαθείς ό,τι πιο ευχάριστο υπάρχει στη ζωή σου...
Όσες είναι ξινές, μονίμως κακόκεφες κι απογοητευμένες. Τούτες με κάνουν να βγάζω τον χειρότερο εαυτό μου. Να παλεύω με τους δαίμονές μου. Αναπτύσσουν μέσα μου μια αρνητική ψυχοδυναμική, φέρνουν στην επιφάνεια τη σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα μου.
Εκείνες που γουστάρουν το ρόλο του "σωτήρα". Που με το πρόσχημα της αγάπης θέλουν να με αλλοτριώσουν. Με πιέζουν φορτικά να κόψω το ποτό, να μην κυκλοφορώ στα Εξάρχεια, να μην είμαι αυθόρμητος, να μην βγαίνω λουσμένος στο πάρκο, να μην τρώω "σκατολοϊδια", να κοιμάμαι νωρίς τα βράδια, να φοράω σλιπάκι μέσα απ' το παντελόνι, να μην χρησιμοποιώ το τρίχωμα της γάτας τους για να σκουπίζω τα χέρια μου μετά το φαγητό...

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Ερωτικός απολογισμός ενός 46άρη - Δ' (Οι γυναίκες δε θέλουν άντρα. Πολυεργαλείο θέλουν!)

Παλιότερα είχα μονίμως μια απορία: Γιατί όταν ήμουν ήδη ερωτευμένος με πλησίαζαν με ερωτική διάθεση αναρίθμητες γυναίκες; Κι όταν ήμουν μόνος και μαγκούφης δεν γύριζε καμία να με κοιτάξει;
Στην αρχή το θεωρούσα απλώς γκαντεμιά. Αργότερα κατάλαβα πως κάθε άλλο παρά τυχαίο ήταν το φαινόμενο.
Γιατί όταν είμαστε ερωτευμένοι περπατάμε σα να πετάμε στα σύννεφα. Χαιρόμαστε μ’ οτιδήποτε μας περιβάλλει. Εκπέμπουμε συνεχώς θετική ενέργεια. Κι αυτό μας κάνει πιο ερωτεύσιμους...
Στα νεανικά μου χρόνια ήμουν ρομαντικός κι αιθεροβάμων. Πίστευα στα αισθήματα, στη "χημεία" των ανθρώπων, στην ανιδιοτέλεια και στην ειλικρίνεια. Αλλά έβλεπα πως αυτά δεν με βγάζουν πουθενά. Ήμουν ο λούζερ, το αιώνιο κορόιδο.
Ώσπου μου άνοιξε τα μάτια μια βιζιτού απ’ την Τσεχία: 
"Αγόρι μου, ό,τι και να ’σαι, αν δεν έχεις λεφτά δεν είσαι τίποτα. Κανείς δεν σε υπολογίζει και κανείς δεν σε θέλει. Όταν έχεις λεφτά, αμέσως γίνεσαι ‘κάποιος‘. Κι όσο περισσότερα έχεις τόσο πιο σπουδαίο σε βλέπουνε, τότε ασχολούνται όλοι μαζί σου, ανακαλύπτουν τον εσωτερικό σου κόσμο και σου βρίσκουν αρετές και χαρίσματα που δεν έχεις. Όλα εξαρτιόνται απ’ το πόσο κονομημένος είσαι"...
Οι γυναίκες τα θέλουν όλα δικά τους.
Και να έχεις μια καλά αμειβόμενη δουλειά για να σε ξεπουπουλιάζουν, αλλά και να διαθέτεις άφθονο χρόνο να τους αφιερώνεις.
Θέλουν να είσαι σέξι, αλλά εσύ να το αγνοείς για να μην γίνεις γυναικάς.
Σε γουστάρουν αθλητικό με γερά μπράτσα, αλλά όχι και μποντιμπιλντερά.
Να οδηγείς σπορ διθέσιο αμάξι, αλλά να έχεις καβάτζα κι ένα μεγαλύτερο για να κουβαλάς τις φίλες τους και το σόι τους.
Να πιάνει το χέρι σου και να κάνεις όλα τα μαστορέματα του σπιτιού, αλλά να μην τα κάνεις και όλα άνω-κάτω.
Να τους προκαλείς αλλεπάλληλους οργασμούς όταν γουστάρουν οι ίδιες, αλλά να "πηγαίνεις να πνιγείς" όταν εσύ έχεις κάβλες αλλά εκείνες είναι κουρασμένες  ή στις "δύσκολες" μέρες τους.
Να είσαι ρομαντικός αλλά όχι και γλυκανάλατος.
Περιποιητικός αλλά και να μην τις κακομαθαίνεις.
Θέλουν να πιάνεις στον αέρα κάθε κρυφή επιθυμία τους, αλλά να μην είσαι και τόσο ξύπνιος, ώστε να σε έχουν του χεριού τους.
Τελικά οι γυναίκες δεν θέλουν άντρα αλλά πολυεργαλείο. Κι αν παρ' ελπίδα το βρουν, το μόνο που θα πουν είναι ένα... "καλός είναι μωρέεεε, αλλά δεν έχει αυτό το κάτι παραπάνω"!

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (24) - Σουλτάνο ή Κεμάλ;

Στο γεωγραφικό χώρο που καταλαμβάνει η σημερινή Τουρκία μαινόταν ανέκαθεν, τουλάχιστον απ’ τον 6ο π.Χ. αιώνα, ένας ανηλεής πολιτισμικός πόλεμος Ανατολής και Δύσης. Με "Δύση" να θεωρούνται τα μικρασιατικά παράλια κι η περιοχή Ελλησπόντου-Προποντίδας.
Η σημερινή Τουρκία δεν είναι αυτή που βλέπουμε στα θέρετρα κατά μήκος της Μεσογείου και του Αιγαίου. Η "καρδιά" κι η δύναμη του τουρκικού κράτους βρίσκεται στην Ανατολία, στις περιοχές που αναβιώνει ο θρησκευτικός φανατισμός.
Η Τουρκία, αν θέλει να επιβιώσει, πρέπει να εδραιώσει τους δημοκρατικούς της θεσμούς και ταυτόχρονα να επιστρέψει στο οθωμανικό της παρελθόν. Στην εποχή της ανεκτικότητας, όπου όλοι οι λαοί κι οι θρησκείες μπορούσαν να συνυπάρχουν αρμονικά.
Παρατηρώ τη νεολαία της Κωνσταντινούπολης. Διακρίνω φοβερή ενέργεια και πάθος. Τουλάχιστον σ’ όσους δεν έχουν αποβλακωθεί απ’ τη θρησκεία.
Σε μια μπυραρία γνωρίζω τη Σεβίμ. Μακριά καστανά μαλλιά και δέρμα σα πορσελάνη. Υποστηρίζει με πάθος το κοσμικό όραμα του Κεμάλ.  Απορρίπτει το οθωμανικό παρελθόν και την αυτοκρατορική-πολυεθνική ιδέα. 
Υποστηρίζει την ύπαρξη ενός εθνικού κράτους με απόλυτη συνοχή. Εκτιμά μόνο δύο Σουλτάνους: το Μωάμεθ τον Πορθητή και τον Σουλεϊμάν, που έφερε τους Οθωμανούς έξω απ’ τα τείχη της Βιέννης. 
Ειδικά για τον τελευταίο το στόμα της στάζει μέλι. Δεν έχει κι άδικο. Ο Σουλεϊμάν δεν ήταν μόνο μεγάλος πολέμαρχος. Στις μέρες του η Πόλη ήταν πολύ ανώτερη απ’ το Λονδίνο και το Παρίσι. Πολλοί Ευρωπαίοι χριστιανοί εξισλαμίζονταν προκειμένου να εγκατασταθούν μόνιμα στην Κωνσταντινούπολη. Άσε που ήταν και σπουδαίος μελετητής του Αριστοτέλη.
Φέρνω τη κουβέντα σ’ έναν άλλον σουλτάνο, τον Μουράτ Γ’. Η Σεβίμ δεν τον έχει ξανακούσει. Τα τουρκικά βιβλία δεν λένε τίποτα γι’ αυτόν.
Της εξηγώ πως ήταν ο πιο γυναικάς ηγέτης όλων των εποχών. Είχε γκαστρώσει τουλάχιστον 20 γυναίκες κι είχε αποκτήσει πάνω από 112 παιδιά.
Είχε εντυπωσιακή εμφάνιση, προστάτευε τις τέχνες, έγραφε κι ο ίδιος αξιόλογα ποιήματα και κάπνιζε όπιο. Του άρεσε να διοργανώνει αγώνες νάνων και βωβών. Είχε κόκκινη γενειάδα και μανία με τα ρολόγια, αφιερώνοντας ώρες για να τα διαλύει και να τα ξανασυναρμολογεί!

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Όνειρα θερινής νυχτός (Α’) - Πριν 22 χρόνια ήμουν Ερμής του Πραξιτέλους!

Η Αθήνα δεν ήταν πάντα όπως τη βλέπετε τώρα. Δηλαδή χυδαία και κυνική. Τη δεκαετία του ’80 ήταν μια πόλη πολύ ερωτική. 
Μιλάω για την εποχή που οι Ελληνίδες το έπαιζαν ακόμα μιξοπαρθένες κι εμείς περιμέναμε πότε θα καλοκαιριάσει να μπαλαμουτιαστούμε με καμιά τουριστριούλα. 
Εκείνα τα χρόνια στην Πλάκα, στου Φιλοπάππου και στο Θησείο το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν πού θα στρώσεις να κοιμηθείς κι όχι με ποιον ή ποια θα κοιμηθείς...
Θυμάμαι ακόμα εκείνη την Καναδέζα με τη χίπικη φουστίτσα, το κατσαρωτό μαλλί και τη βυσσινή ρώγα. Φοβόταν τους φύλακες των μουσείων (δεν κατάλαβα για ποιο λόγο), τους τάφους του Κεραμεικού και τις νυχτερίδες. 
Είχε έρθει στην Ελλάδα με μια φίλη της. Όσο ήταν παρέα δεν κοίταζαν άντρα. Η καθεμιά ήταν η "ζώνη αγνότητος" της άλλης!
Αλλά όταν για κάποιο λόγο τσακώθηκαν, η "δικιά μου" ξεσάλωσε.
Την είδα ξαφνικά μπροστά μου, στον Άι Δημήτρη τον Λομπαρδιάρη. Με τα ανάγλυφα μπουτάκια της κι ένα τεράστιο σακίδιο στην πλάτη της που πάλευε να το ξεφορτωθεί. Βγάζει πρώτα τον αριστερό ιμάντα και τσουπ (!) ξεπετάγεται σύσσωμο απ’ το μπλουζάκι της το δεξιό βυζί της!
Η φρέσκια σάρκα με ξετρέλανε. Και το φαρδύ, υγρό της χαμόγελο που υποσχόταν ποιος ξέρει τι γλύκες...
Τότε ήταν που επιβεβαίωσα πως αυτές οι ξένες δεν φορούσαν τίποτα από κάτω. Κι από τότε καθιέρωσα κι εγώ να φοράω κατευθείαν το παντελόνι, χωρίς σλιπάκια κι αηδίες...
Ανέλαβα, ως ντόπιος και γνώστης (υποτίθεται), να την ξεναγήσω στις αρχαιότητες. Η πιτσιρίκα ήταν ολιγαρκής. Της αρκούσε ένα "το μέρος τούτο είναι κατοικημένο απ’ τους αρχαιότατους χρόνους" και "εδώ φαίνονται ακόμα τα ίχνη αρχαίων κτισμάτων".
Δεν ξέρω πώς μου ’ρθε, αλλά στην Ακρόπολη μερακλώθηκα και θέλησα να της περιγράψω το "Κυλώνειο άγος". Τη στιγμή που της έδειχνα το σημείο που σφαγιάστηκαν οι οπαδοί του Κύλωνα, εκείνη κόλλησε πάνω μου ξαφνικά και με απίστευτο πάθος με ικέτευε να τη "σφάξω"!
Ευτυχώς είχα κάτι ψιλοοικονομίες κι η συνέχεια παίχτηκε σ’ ένα ξενοδοχείο απέναντι απ’ του Μακρυγιάννη.
Εκείνη, αφού τσιτσιδώθηκε στο πιτς φιτίλι, πήγε νυχοπατώντας στην τουαλέτα. Γύρισε σε λίγα λεπτά χωρίς ν’ ακουστεί καζανάκι. Μάλλον έβαλε μέσα της το διάφραγμα.
Το πρωί σαν ξύπνησε κοιτούσε το ταβάνι σα χαμένη. Το βλέμμα της αναζητούσε κάποιες πληροφορίες για να μπορέσει το μυαλουδάκι της να τις επεξεργαστεί και να καταλάβει πού, σε ποιο σημείο της γης και του κόσμου την πήρε ο πιο γλυκός ύπνος της ζωής της...

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (23) - Στα χαρέμια του Ντολμά-μπαχτσέ!

 
Το επίσημο ελληνικό κράτος είναι βαθιά ανασφαλές και κομπλεξικό. Γι’ αυτό προσπαθεί απ’ τα μαθητικά μας χρόνια να μας λοβοτομήσει. Να μας πωρώσει με μίσος κατά των γειτονικών λαών και κυρίως των Τούρκων, παρουσιάζοντάς τους ως Μογγόλους σφαγείς.
Όποιος όμως ασχοληθεί με την ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα διαπιστώσει πως, τουλάχιστον μέχρι το 1600, ήταν το πιο πολιτισμένο κράτος της Ευρώπης!
Μετά το 1850 που οι Οθωμανοί άρχισαν τις μεταρρυθμίσεις και τον εκδυτικισμό του κράτους τους, γνώρισαν νέα περίοδο οικονομικής και πολιτιστικής άνθησης.
Το 1853 άρχισε να χτίζεται το περίφημο παλάτι του Ντολμά-μπαχτσέ! Ένα μείγμα αναγεννησιακού ρυθμού και ανατολίτικης χλιδής.
Οι αίθουσες διαδέχονται η μία την άλλη. Σε καθεμία συνέβησαν μερικά απ’ τα σημαντικότερα γεγονότα της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας.
Διακρίνω δυο πίνακες με θέμα τη νικηφόρα προέλαση του οθωμανικού στρατού στο Δομοκό κατά τον πόλεμο του 1897.
Εκεί όμως που κολλάω κυριολεκτικά είναι οι αίθουσες του χαρεμιού. Εδώ η κλεισούρα ήταν αυστηρή. Οι χανούμισσες ζούσαν συνεχώς κάτω απ’ το άγρυπνο βλέμμα των ευνούχων. Κι η πόρτα έκλεινε ερμητικά μ’ ένα χοντρό σίδερο βαλμένο οριζόντια.
Στον πρώτο διάδρομο βλέπω τα χαμάμια. Εδώ οι παλλακίδες φρόντιζαν για την καθαριότητα κι ασπράδα του κορμιού τους. Ένα μεγάλο όργανο (όργκ) δείχνει πως τα κορίτσια λάμβαναν και μουσική εκπαίδευση.
Ακολουθεί η αίθουσα των αμανέδων (αμανέ οντασί). Εδώ τα ουρί έκαναν επίδειξη των φωνητικών τους ικανοτήτων διασκεδάζοντας το Σουλτάνο.
Μια άλλη μεγάλη αίθουσα, με καταπληκτική θέα στη θάλασσα, ήταν ο χώρος όπου οι θηλυκοί άγγελοι διασκέδαζαν ομαδικά, σκοτώνοντας τις ατέλειωτες αργόσχολες ώρες τους...
Το χαρέμι είχε και το δικό του ευρύχωρο κήπο που δεν επικοινωνούσε με καμία άλλη περιοχή του παλατιού!
Σύμφωνα με την επίσημη κρατική μας ιστορία, οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν "υπόδουλου". Μας κρύβουν όμως πως κατά την τριακονταετία 1850-1880 δεκάδες χιλιάδες πολίτες του ελεύθερου ελληνικού κράτους μετανάστευσαν προς τα μεγάλα οθωμανικά κέντρα, και κυρίως προς την Πόλη, τη Σμύρνη και την Αλεξάνδρεια. Ήταν η εποχή που ίσχυε το ρητό "όπου τζαμί και ψωμί"!
Μεταξύ των μεταναστών ήταν κι ο παππούς μου! Φαίνεται πως όλοι αυτοί προτίμησαν να ξαναγίνουν ‘υπόδουλοι‘ μη αντέχοντας την ελευθερία του ελληνικού κράτους...
Όσο για τους Έλληνες και Ρωμιούς τραπεζίτες της Πόλης είχαν ξεσαλώσει εντελώς! Ξελάσπωναν το σουλτάνο, τους βεζύριδες και τους αγάδες δανείζοντάς τους τεράστια χρηματικά ποσά. 
Κι έκαναν απίστευτα παιχνίδια με το οθωμανικό "Ενοποιημένο Χρέος" που το αγόραζαν, το πουλούσαν και το ξαναγόραζαν σε διάφορες τιμές, χρυσαφίζοντας οι ίδιοι. Εκείνοι είχαν ανακαλύψει πρώτοι τα "τοξικά ομόλογα"...

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Τριάντα χρόνια στην "ανθρωποχαβούζα" της Αθήνας (6) - Η θλιμμένη πουτάνα της ζωής μου...

Αν θες να βρίσεις μια γυναίκα, μην την πεις ποτέ "πουτάνα"!
Πες την "οχιά", "αδίστακτη", "ύπουλη", πες στην όπως θες, αλλά όχι "πουτάνα".
Γιατί αν την πεις "πουτάνα", κατά βάθος μέσα της θα ευχαριστηθεί...
Κάθε άνθρωπος είναι γεννημένος για κάτι! Η Λ., λοιπόν, γεννήθηκε πουτάνα!
Το ’δειξε πριν ακόμα πάει στο Δημοτικό!
Ένας εργάτης μαστόρευε κάτι στον κήπο του σπιτιού της και της είπε πως έχει να της δείξει μια κούκλα ομορφότερη απ’ τη δική της.
Εκείνη τον πλησίασε στο υπόστεγο κι αυτός της έδειξε το πέος του. Το κοίταξε σα μαγνητισμένη. "Αυτή η κούκλα είναι ζωντανή", του είπε. "Δεν μοιάζει με τη δική μου".
Εκείνος έβγαλε απ’ την τσέπη του ένα κατοστάρικο (τότε ήταν ακόμα οι δραχμές) και της είπε: "Το βλέπεις; Αν μου πιάσεις την κούκλα θα στο δώσω". Κι εκείνη του την έπιασε και πήρε το κατοστάρι.
Την άλλη μέρα πήγε η ίδια και του ζήτησε το κατοστάρικο. Κι εκείνος της είπε "Πάρε διακόσιες και χάιδεψέ την μου". Κι η Λ. τη χάιδεψε, κι η κούκλα έγινε κατακόκκινη κι άρχισε να κλαίει, κι εκείνη το ’βαλε στα πόδια μην τυχόν και της πάρει πίσω τις διακόσιες δραχμές που του ’κανε την κούκλα του να κλάψει...
Στο Δημοτικό  το ένστικτό της, ένστικτο εκκολαπτόμενης πουτάνας, την οδήγησε σωστά στον επιστάτη. 
Η κούκλα του ήταν πιο μεγάλη απ’ του εργάτη στον κήπο. Την έπιασε και με τα δυο της χέρια, τη χάιδεψε, κι εκείνη άρχισε πάλι να κλαίει. Και η κούκλα τούτη έκλαψε πολύ ώρα, σπαρταρούσε στα χεράκια της απ’ το κλάμα. Εννοείται πως το διακοσάρι το πείρε προκαταβολικά. 
Οι άντρες είναι άντρες, δεν πρέπει να τους εμπιστεύεσαι. Μόνο προκαταβολικά πρέπει να σε πληρώνουν...
Στο Γυμνάσιο συνειδητοποίησε πόσο ερεθιστικό είναι να σε χαϊδεύει ένα "αθώο" κοριτσάκι. Έπαιρνε το πουλί του γυμναστή, του μιλούσε, το νανούριζε, το ακουμπούσε στο μαγουλάκι της, το έβαζε κάτω απ’ την μασχάλη της, το μάλωνε. Και φυσικά είχε ανεβάσει και την ταρίφα στο πεντακοσάρι.
Στα δεκαέξι της είχε πλέον κατασταλάξει. Η πουτανιά είν’ το καλύτερο επάγγελμα. Ούτε σπουδές ούτε τίποτα. Το μόνο ταλέντο που πρέπει να ’χεις είν’ να τα παίρνεις. Κι απ’ αυτό είχε άφθονο η Λ.
Εκείνη την εποχή αποφάσισε να βγάλει την παρθενιά της στο σφυρί. Γνώρισε μια "κρυφή" στο Παγκράτι, κι εκείνη τη συνέστησε σ’ έναν πλούσιο βιομήχανο. Τα λεφτά ήταν πολλά, αλλά κι η μίζα της "μεσίτριας" ψηλή.
Στα 18 της ανακάλυψε πως το πολύ παραδάκι είν’ στα βίτσια. Και μπήκε στο κύκλωμα χωρίς δισταγμό. Μαστίγια, νεκροφιλίες, κοπρολαγνίες, παρτούζες... Και τα λεφτά πάντα μπροστάτζα!
Στα σαράντα της εγκατέλειψε την ενεργό δράση, βρήκε 5-6 φιντανάκια κι άνοιξε το δικό της κρυφό μπουρδέλο, ένα "στούντιο" στη Βουλιαγμένης.
Εκεί τη γνώρισα κι εγώ.
Είχε ένα μονίμως θλιμμένο βλέμμα.
Το βλέμμα της απόμαχης πουτάνας...

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Το Κατοχικό δάνειο και η εξόφλησή του...

Στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης της Χάγης το 1907 προστέθηκε διάταξη που όριζε πως οι Αρχές Κατοχής οποιασδήποτε χώρας δικαιούνται σε κάθε είδους απολήψεις από αυτή -σε χρήμα, είδος και υπηρεσίες- για τις ανάγκες των στρατευμάτων κατοχής, με την προϋπόθεση ότι αυτές θα είναι ανάλογες με τους πόρους της κατεχόμενης χώρας.

Στα μέσα του 1941 η Γερμανία υποχρέωσε την Ελλάδα να συντηρεί στην επικράτειά της στρατεύματα κατοχής πολλαπλάσια των αναγκαίων. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό και με τη λεηλασία της αγροτικής παραγωγής, οδηγούσαν τον ελληνικό λαό, και ιδίως της Αθήνας και των άλλων μεγάλων αστικών κέντρων, σε λιμοκτονία.

Στην κατάσταση αυτή αντέδρασε όχι μόνο η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου αλλά κι ο ίδιος ο Μουσολίνι μαζί με το Γερμανό πληρεξούσιο για την Ελλάδα Άλντενμπουργκ, που προειδοποίησαν το Βερολίνο για τον επερχόμενο υποσιτισμό και ζήτησαν επίμονα τη μείωση των γερμανικών εξόδων κατοχής σε βάρος της Ελλάδας.

Οι δυσοίωνες προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν το χειμώνα 1941-42, και ο ίδιος ο Γκαίμπελς στο ημερολόγιό του σημείωνε πως η πείνα στην Ελλάδα έχει καταστεί ενδημική νόσος και πως στους δρόμους της Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση.

Η πείνα και η εξαθλίωση του ελληνικού λαού απασχόλησε τις Δυνάμεις Κατοχής μόνο στο βαθμό που υποκινούσε λαϊκές εξεγέρσεις και αντίσταση. Το πρόβλημα συζητήθηκε στη Δημοσιονομική Διάσκεψη Εμπειρογνωμόνων του Άξονα που έγινε το διάστημα Ιανουαρίου-Μαρτίου 1942 στη Ρώμη. Παρά τη γερμανική επιμονή για υψηλή κεφαλαιοδότηση απ’ την Ελλάδα, ο Ιταλός τραπεζίτης και πληρεξούσιος της χώρας του στην Ελλάδα έδωσε μια λύση που τυπικά ήταν συμβατή με την προαναφερθείσα διάταξη της Χάγης: οι δαπάνες των στρατευμάτων κατοχής στο μέτρο που υπερβαίνουν τους πόρους και τις οικονομικές δυνατότητες της Ελλάδεας θα χρεώνονταν ως δάνειο της χώρας μας προς τη Γερμανία και την Ιταλία.

Η δανειακή σύμβαση υπογράφηκε τον Μάρτιο του 1942, ερήμην της Ελλάδας, και ορίσθηκε η αναδρομική ισχύς της απ’ την αρχή του έτους. Η ελληνική κυβέρνηση ενημερώθηκε εγγράφως εννιά ημέρες αργότερα, με την απαραίτητη διευκρίνιση πως η δανειακή σύμβαση ήταν υποχρεωτικά (αναγκαστικά) εκτελεστή. Ο τότε υπουργός οικονομικών έδωσε εντολή στην Τράπεζα της Ελλάδας να καταβάλει τα δανειακά ποσά.

Το άρθρο 2 της Σύμβασης προέβλεπε την υποχρέωση της Ελλάδας να καταβάλλει στις δυνάμεις του Άξονα 1,5 δισ. δραχμές μηνιαίως. Οι αναλήψεις ποσών πέραν των 1,5 δισ. θα χρεώνονταν στις κυβερνήσεις Γερμανίας και Ιταλίας ως δάνειο και θα εξοφλούνταν σε μηνιαίες δόσεις. Το Δεκέμβριο του 1942 υπογράφηκε νέα συμφωνία που προέβλεπε, μεταξύ άλλων, την αύξηση των δαπανών κατοχής από 1,5 σε 8 δισ. δραχμές.

Ακολούθησαν κι άλλες τροποποιητικές συμφωνίες, με τελευταία αυτή του Οκτωβρίου 1943 μόνο μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας καθώς, στο μεταξύ, η Ιταλία άλλαξε στρατόπεδο και δεν υπήρχαν πλέον στρατεύματά της στην Ελλάδα. Οι τροποποιητικές αυτές συμφωνίες περιείχαν έναν πολύ σημαντικό για τη χώρα μας όρο: το αρχικό δάνειο μετατράπηκε από “αναγκαστικό” σε “συμβατικό ιδιωτικού δικαίου”. Η αλλαγή αυτή του νομικού χαρακτήρα του δανείου σημαίνει στην πράξη πως:

α) Γεννά τόκους υπερημερίας.

β) Γεννά συμβατική υποχρέωση ιδιωτικού δικαίου προς επιστροφή του, άρα δεν εντάσσεται στη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 που είχε αναστείλει την καταβολή μόνο των κάθε είδους πολεμικών αποζημιώσεων και επανορθώσεων.

γ) Εφόσον δεν ορίστηκε ρητώς κάτι άλλο, εφαρμοστέο δίκαιο που διέπει το δάνειο είναι το ελληνικό.

δ) Αρμόδια δικαστήρια για να αποφασίσουν για τυχόν διαφωνίες είναι τα ελληνικά, αφού το προνόμιο της “ετεροδικίας” που απολαμβάνουν τα κράτη ισχύει μόνο για πράξεις τους που συνιστούν άσκηση κυριαρχικής εξουσίας, κι όχι για συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου που συνάπτουν με ξένες χώρες (όπως το “κατοχικό δάνειο”).

Η Γερμανία άρχισε να επιστρέφει το δάνειο απ’ τα μέσα του 1943. Από δημόσια έγγραφα προκύπτει πως κατέθεσε στο Υπουρείο Οικονομικών της Ελλάδας δύο επιταγές προς είσπραξη τον Μάιο και Ιούλιο 1944, χάριν μερικής εξόφλησης του κατοχικού δανείου. Άρα θεωρούσε την επιστροφή του ως νόμιμη συμβατική της υποχρέσωση. Και η μέχρι σήμερα καθυστέρση καταβολής των υπολοίπων δόσεων την καθιστά υπερήμερη, άρα την επιβαρύνει με τους αντίστοιχους τόκους.

Το 1967 η Γερμανία δέχθηκε και επισήμως πως η Ελλάδα έχει νόμιμες αξιώσεις απ’ το κατοχικό δάνειο. Και από το 1995 έχει ουσιαστικά εγκαταλείψει όλους τους έωλους νομικούς της ισχυρισμούς, προβάλλοντας αποκλειστικά την ανάγκη λήθης του παρελθόντος και τη θεμελίωση μιας συνεργασίας με την Ελλάδα προσανατολισμένης στο μέλλον.

Συμπέρασμα: για τη διεκδίκηση του κατοχικού δανείου, εφόσον ληφθεί η σχετική πολιτική απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης, μπορεί να ακολουθηθούν τρεις δρόμοι:

α) Της διαπραγμάτευσης. Είναι ο πλέον ενδεδειγμένος κατά το παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας και Πολωνίας που ικανοποιήθηκαν για αντίστοιχες αξιώσεις τους λαμβάνοντας το 1956 και 1971 τα ποσά των 240 εκατ. μάρκων και 1 δισ. μάρκων αντίστοιχα.

β) Της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Αυτή όμως προϋποθέτει αναγνώριση της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου και από τα δύο κράτη, κάτι που η Γερμανία δεν φαίνεται πρόθυμη να κάνει.

γ) Της προσφυγής στα ελληνικά δικαστήρια. Πρόκειται για μια “εχθρική” συμπεριφορά προς το γερμανικό κράτος, αλλά αποτελεί και την τελευταία οδό διεκδίκησης του κατοχικού δανείου αν η Γερμανία απορρίψει τις δύο πρώτες λύσεις.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Ερωτικός απολογισμός ενός 46άρη - Γ' (Οι άντρες-σατράπες βρίσκουν και κάνουν!)

Λέγαμε τις προάλλες πως οι σχέσεις των δύο φύλων μοιάζουν μ’ έναν ακήρυχτο πόλεμο εξουσίασης. Και πως το χρήμα είναι εξουσία. Όποιος το διαθέτει, έχει συνήθως και το πάνω χέρι.
Χρησιμοποιούσα ανέκαθεν το χρήμα για να ελέγχω και να εξουσιάζω τις γυναίκες της ζωής μου. Ήξερα πολύ καλά πως όσα περισσότερα χρήματα κερδίζει μια γυναίκα τόσο πιο ισχυρή κι ανεξάρτητη αισθάνεται. Γι’ αυτό και προσπαθούσα να τους κόψω τον αέρα ελέγχοντας τα έξοδά τους.
Η Μ. κάποτε είχε πάει σε μια μπουτίκ κι αγόρασε ένα ακριβούτσικο συνολάκι με το δικό της μισθό. Ήξερε πως θα μου άρεσε αλλά φοβόταν να μου το δείξει γιατί θ’ άρχιζα τα "πόσο στοίχισε" και τα ρέστα.
Οπότε σκέφτηκε να μου το πει κολπατζίδικα και ταχπινούλικα: "Ψόνθο, η Μαιρούλα σου ήταν πολύ άτακτη σήμερα. Αγόρασε ένα ακριβό σύνολο για να γίνει όμορφη για τον Ψόνθο της το σαββατόβραδο που θα πάμε θέατρο. Της αξίζει να της τις βρέξεις"!
Εγώ μαλάκωσα μεν, αλλά δεν παρέλειψα να ρωτήσω και το καθιερωμένο "πόσο;". Εκείνη έσκυψε το κεφάλι και σούφρωσε τα χειλάκια της θεατρινίστικα. "Εντάξει, εντάξει, αφού σου πάει τόσο πολύ δεν μπορώ να θυμώσω" της είπα...
Φυσικά, τώρα, μετά τόσο καιρό, μετανιώνω για τις γελοιότητες που έκανα κάποτε. Που ανάγκαζα τις γυναίκες να ρίχνουν το επίπεδό τους για να κερδίσουν ένα δικαίωμα που, ούτως ή άλλως, τους ανήκε.
Παλιά το έπαιζα "εγώ είμαι ο άντρας της σχέσης κι ό,τι λέω πρέπει να γίνεται"! Κι αν καμιά μού έλεγε "χέλοου, ζούμε στον 21ο αιώνα!", γινόμουν έξαλλος, βροντούσα την πόρτα κι εξαφανιζόμουν για ώρες. Κι όταν επέστρεφα έκανα μέρες να της ξαναμιλήσω...
Βέβαια, υπήρχαν και γυναίκες που με μεγάλη ευχαρίστηση μου παραχωρούσαν τα απόλυτα πρωτεία. Δεν είχαν καμία εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Μου απέδιδαν ανώτερες γνώσεις και ικανότητες γιατί ένιωθαν ανίκανες ν’ αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους.
Τέτοιες γυναίκες είναι σα να μην υπάρχουν. Διατηρούν σχέσεις υποτέλειας για να έχουν το ανεύθυνο και να βρίσκονται στο απυρόβλητο. Αφού εγώ αποφάσιζα για όλα, δεν μπορούσα να τις κατηγορήσω για τίποτα.  
Με τον τρόπο αυτό είχαν βέβαια μια ασφάλεια αλλά έχαναν την προσωπικότητα και την αυτοεκτίμησή τους. Έχαναν όμως και τη δική μου εκτίμηση, αφού δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από ένα πλάσμα άβουλο και πλήρως υποταγμένο...
Προχθές συνάντησα τυχαία στη Σταδίου μια παλιά μου σχέση.
Με αγριοκοίταξε και χωρίς να μου πει καν καλημέρα, ξεσπάθωσε: "καριόλη, μου ποδοπάτησες τη ζωή!".
Δεν έχασα την ψυχραιμία μου. 
Και νομίζω πως η απάντησή μου της έδωσε τη χαριστική βολή: "καλά, εγώ σε ποδοπατούσα όπως λες, εσύ γιατί βρισκόσουν διαρκώς στο δρόμο μου;"...

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Να κατέβει ΤΩΡΑ η σημαία των Σελτζούκων Τούρκων απ’ τους ναούς μας!

Τον τελευταίο καιρό κάνω ένα πρωτότυπο γκάλοπ. Περνάω από εκκλησιές που ανεμίζουν οι σημαίες με τους δικέφαλους αετούς και ρωτάω όποιον παπά συναντήσω: "τι συμβολίζει αυτό το πουλί;".
Οι περισσότεροι μου λένε πως είν’ εκκλησιαστικό σύμβολο, αρκετοί πως είναι η ένδοξη σημαία του Βυζαντίου, και κάποιοι, πιο κουλτουριάρηδες, πως συμβολίζει τη βυζαντινή θεοκρατία...
Όλες αυτές οι απαντήσεις, και πολλές ακόμα, δείχνουν το μέγεθος της άγνοιας, της παραπληροφόρησης και της ημιμάθειας που χαρακτηρίζει την εποχή μας.
Ας δούμε, λοιπόν, με λίγα λόγια τι είναι ο "δικέφαλος αετός".
Πρόκειται για ένα μυθικό πτηνό με υπερφυσικές ικανότητες που το συναντάμε σε πανάρχαιες ειδωλολατρικές παραδόσεις ολόκληρης της Ανατολής απ’ την εποχή των Χετταίων το 2.000 π.Χ.
Στη Μ. Ασία η παράδοση του μυθικού δικέφαλου αετού ήταν ιδιαίτερα έντονη στην Παφλαγονία. Από τους Παφλαγόνες μάλλον δανείστηκαν το σύμβολο αυτό οι Κομνηνοί τον 11ο αιώνα και τον χρησιμοποίησαν σε σφραγίδες και σε άλλα κινητά αντικείμενα, αλλά όχι ως σημαία.
Οι Σελτζούκοι Τούρκοι γνώρισαν το δικέφαλο αετό μάλλον στην Αρμενία, που ήταν διαδεδομένος απ’ τον 3ο αιώνα. 
Κι οι Σελτζούκοι ήταν αυτοί που πρώτοι έκαναν σημαία τους το μυθικό αυτό πουλί. Στη μάχη του Μαντζικέρτ, το 1071, συνέτριψαν τους Βυζαντινούς πολεμώντας κάτω από τη σκέπη του δικέφαλου αετού τους!
Ο ιδρυτής της δυναστείας των Παλαιολόγων, ο Μιχαήλ, στα μέσα του 13ου αιώνα, συγκρούεται με τον αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρο Λάσκαρη Β’ και καταφεύγει στην αυλή του Σελτζούκου Σουλτάνου του Ικονίου. Συμμαχεί μαζί του και ανδραγαθεί ως επίλεκτο στέλεχος του σελτζουκικού στρατού. Όλ’ αυτά τα αναφέρει αναλυτικά ο ιστορικός της εποχής Γεώργιος Ακροπολίτης.
Εκείνη, λοιπόν, την περίοδο ο Μιχαήλ Παλαιολόγος ταυτίζεται με τη σελτζούκικη σημαία και την υιοθετεί ο ίδιος, παραλλάσσοντάς την ελαφρώς, ως σύμβολο της οικογένειάς του (κι όχι φυσικά της βυζαντινής αυτοκρατορίας).
Αξίζει εδώ να πούμε πως οι Παλαιολόγοι το’ χαν δίπορτο: και με τους Δυτικούς και με τους Τούρκους (Σελτζούκους στην αρχή κι Οθωμανούς στη συνέχεια). 
Ήταν, δε, όλοι τους φιλοπαπικοί και φιλενωτικοί. Και η σημαία τους, ο δικέφαλος αετός, ήταν μόνιμο σύμβολο του φιλοπαπισμού. Το ξέρουν αυτό οι σημερινοί παπάδες μας;
Και μια κι αναφερθήκαμε στους Παλαιολόγους, ας παραθέσουμε μόνο τρία απ’ τα "χαΐρια" τους:
Πρώτον: Ο Νικηφόρος Παλαιολόγος πούλησε το 1423 τη Θεσσαλονίκη στους Βενετσιάνους. Μπορείτε να το διανοηθείτε; Μια ολόκληρη "συμβασιλεύουσα" πουλήθηκε σα να ήταν ένα τσουβάλι πατάτες!
Δεύτερον: Ο Δημήτριος Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορα και Δεσπότης του Μιστρά απ’ το 1468 ως το 1460, συνεργάστηκε απροκάλυπτα με τους Οθωμανούς, τους παρέδωσε αμαχητί το Μιστρά και πήρε ως αμοιβή τη διοίκηση των νήσων Λήμνου, Ίμβρου, Θάσου και Σαμοθράκης.
Τρίτον, αν και πρώτο χρονικά: Το 1390 οι Οθωμανοί πολιορκούν την τελευταία ελεύθερη βυζαντινή πόλη της δυτικής Μ. Ασίας, τη Φιλαδέλφεια. Ο στρατός του Σουλτάνου Βαγιαζήτ Α’ είναι παραταγμένος και γεμάτος αυτοπεποίθηση κάτω απ’ τις κόκκινες σημαίες του με την ημισέληνο. Δίπλα τους, σύμμαχοι και συμπολεμιστές, τα αδέλφια Μανουήλ Β’ και Ιωάννης Ζ’ Παλαιολόγοι. Σε λίγο η πόλη πέφτει και οι σημαίες των νικητών ανεμίζουν περήφανα: η κόκκινη της ημισελήνου κι ο δικέφαλος αετός των Παλαιολόγων!
Και ω της τραγικής ειρωνείας! Η σημερινή ποδοσφαιρική ομάδα της Νέας Φιλαδέλφειας έχει ως σύμβολο τον κατάπτυστο παλαιολόγιο δικέφαλο που μαζί με την ημισέληνο άλωσε την Παλαιά Φιλαδέλφεια...

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

Νομίζω πως την ξεπέρασα την πρώην! (Ημερολόγιο χωρισμού - Ζ')

Νομίζω πως είμαι σε καλό δρόμο. Ξεπερνάω την πρώην μου με ταχύτατους ρυθμούς!
Είδατε; Την λέω ήδη "πρώην". Έπαψα να χρησιμοποιώ ακόμα και τ’ όνομά της.
Σιγά-σιγά οι καλές μέρες γίνονται περισσότερες απ’ τις κακές. Δεν περνώ πλέον από τα μέρη που συχνάζαμε μαζί. Δεν έχω ανάγκη από εργασιοθεραπεία. Ξανάρχισα να διαβάζω "Γαύρο", δεν τη θάβω κι έπαψα ν’ ακούω στ’ αυτιά μου τη γκρινιάρα φωνή που μου ’λεγε "δεν πρόκειται ποτέ να βρεις τη γυναίκα των ονείρων σου"!
Παρατηρώ τον εαυτό μου τις τελευταίες μέρες και διαπιστώνω πως έχω αλλάξει, δεν είμαι ο ίδιος. 
Μαθαίνω ν’ αντιμετωπίζω μόνος τις ανάγκες μου κι αυτό μου δίνει μια αίσθηση αυτοπεποίθησης. Νιώθω να ξαναπαίρνω τη ζωή στα χέρια μου.
Γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου, διαπίστωσα πως η μοναξιά δεν είναι τόσο φοβερή όσο νόμιζα, πως δεν έχω κανέναν ανάγκη, πως η εμμονή σε αποτυχημένες σχέσεις είναι απλά μια άσκοπη σπατάλη χρόνου και ενέργειας.
Αν το καλοσκεφτούμε, κι αυτό ας μην ακουστεί εγωιστικό, το πιο σημαντικό άτομο στη ζωή μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Κι αυτός, με λίγη προσπάθεια, μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος μας. Άρχισα να χαίρομαι τη συντροφιά του εαυτού μου και διαπιστώνω πως αυτό με κάνει πιο ελκυστικό και ερωτεύσιμο...
Σιγά-σιγά ξανανακαλύπτω τα ωραία της εργένικης ζωής:
- Πάω για ύπνο ό,τι ώρα θέλω και μπορώ να κοιμηθώ αμέσως.
- Όταν οι κολλητοί μου γκρινιάζουν για τις γυναίκες τους, λέω "δόξα τω θεώ, καλά είμαι!".
- Μπορώ να μείνω στο κρεβάτι όλο το σαββατοκύριακο χωρίς να είμαι αναγκασμένος να πάω με την καλή μου στο καρφούρ ή στα τζάμπο, ούτε να επισκεφτώ την πεθερά μου τη φάλαινα ή τον κουνιάδο μου το δυσκοίλιο!
- Δεν υπάρχει λόγος να το παίζω καλός με τις κάργιες τις φίλες της, δε δίνω λογαριασμό σε κανέναν, κάνω ό,τι μου καπνίσει και μπορώ να πάω ακόμα και στη Τανζανία, που λέει ο λόγος, αν έτσι γουστάρω.
- Και το σπουδαιότερο: δεν θα πρέπει να απαντάω στην εκνευριστικότερη ερώτηση έβερ που μπορεί να σου κάνει γκόμενα: "τι θα γίνει με τι σχέση μας;". Που, φυσικά, μεταφράζεται "πότε θα φορέσω κι εγώ νυφικό;".

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

(Ημερολόγιο χωρισμού - ΣΤ') - Βρήκα το φάρμακο κατά της πρόωρης εκσπερμάτισης!

Όσο ήμουν με τη Μ. είχα απαιτήσει να μένουμε ο καθένας σπίτι του. Και καλά... για να έχουμε το χώρο και το χρόνο μας.
Στην πραγματικότητα μου είχε κολλήσει η ιδέα πως όλο και κάποια γκομενίτσα θα μου καθόταν κι άρα χρειαζόμουν έναν προσωπικό χώρο για να μη χάσω την ευκαιρία.
Φυσικά κανένα γκομενάκι δεν γύριζε να με κοιτάξει, κι εγώ ξημεροβραδιαζόμουν στη γκαρσονιέρα της Μ. γιατί φοβόμουν πως εκείνη θα εκμεταλλευόταν την απουσία μου για να μπάσει κανέναν γκόμενο στο κρεβατάκι της...
Η Μ., όπως όλες οι γυναίκες, ήταν η μήτρα της δολιότητας.
Πέταγε συνεχώς σπόντες που περιείχαν έμμεση απειλή χωρισμού, χωρίς να χρησιμοποιεί τη λέξη "χωρίζουμε"! Είναι η κλασική μέθοδος να σμπαραλιάζεις τις αντιδράσεις ενός μη αποφασισμένου άντρα και να τον έχεις του χεριού σου...
Η Μ. είχε το πάνω χέρι και στο σεξ. Το κάναμε πάντα και μόνο όταν αυτή ήθελε. Αν καμιά φορά είχα κι εγώ τις απαιτήσεις μου, εκτός απ' τα κλασικά περί κούρασης, πονοκέφαλου κ.λπ., άκουγα απαντήσεις όπως "ρε άσε τους έρωτες και πιάσε καμιά σφουγγαρίστρα" ή "ψάξε να βρεις καμιά δεύτερη δουλειά που 'χουμε τέσσερα νοίκια απλήρωτα"...
Βέβαια, για να λέμε και του στραβού του δίκιο, η Μ. είχε κι ένα καλό: παρότι μπορούσε να έχει όποιον άντρα ήθελε, εντούτοις οι ερωτικές της εμπειρίες ήταν συνειδητά περιορισμένες. 
Η πρώτη της σχέση ήταν στο πανεπιστήμιο και κράτησε 5 χρόνια. Έμεινε μόνη άλλα τρία χρόνια, γνώρισε για κάνα εξάμηνο έναν χλέμπουρα και στο καπάκι τα 'φτιαξε με μένα. Πολύ χαμηλό σκορ για την εποχή μας, την ηλικία της και τη γοητεία της...
Θυμάμαι πως το πρώτο πράμα που ερωτεύτηκα στη Μ. ήταν τα πράσινα μάτια της. 
Όλα γύρω μού φαίνονταν πράσινα. Ο καναπές, οι τοίχοι, το ψυγείο που έβγαζα τις πράσινες μπύρες.
Παρ' όλ' αυτά δεν είχα καμιά διάθεση να κόψω τα ξενοπηδήματα. Νόμιζα πως είμαι ο κύριος Δεν Ξέρω Που Να Πρωτοβάλω Το Καβλί Μου, Αλλά Θα Τις Προλάβω Όλες!
Φυσικά, καμιά δεν μου "καθόταν" εκτός απ' τη Μ. Αλλά κι αυτή, όσο πέρναγε ο καιρός, όλο και πιο αραιά...
Πάντως, στα πρώτα μέλια μαζί της είχα τόση κάβλα που πάθαινα πρόωρη εκσπερμάτιση! 
Μόλις άρχιζε τα πρώτα βογγητά ερεθιζόμουν τόσο, που έχυνα κατευθείαν. Οπότε βρήκα την υγειά μου χρησιμοποιώντας ωτοασπίδες!

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Πώς η Άθη η Ρεμπέτισσα έγινε αντικομμουνίστρια!

 
Στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου, η Άθη η Ρεμπέτισσα ήταν ενταγμένη στην Αριστερά ψυχή τε και σώματι που λένε.
Με τα τραγουδάκια της προσπαθούσε να εμψυχώσει τόσο τα παλικάρια που πολεμούσαν στις πόλεις και στα βουνά, όσο και τις χαροκαμένες οικογένειές τους.
Ένα απόγευμα οι ασφαλίτες μπούκαραν στο τσαρδάκι της και την έπιασαν να γράφει κάτι στιχάκια: 
"Κάποια μάνα αναστενάζει
μέρα νύχτα ανησυχεί
το παιδί της περιμένει
που ’χει χρόνια να το δει"
"Γιατί αναστενάζει η μάνα και γιατί απουσιάζει ο γιος της;", τη ρωτάνε στο άγριο.
"Και που να ξέρω γω!", λέει η Αθούλα.
"Θα στο πούμε εμείς!", της απαντούν. "Αναστενάζει γιατί ο γιος της είναι αντάρτης!".
Και το σάπισαν στο ξύλο το κορίτσι μας...
Όμως το καλοκαίρι του 1949 η Άθη η Ρεμπέτισσα είχε ένα ατύχημα. Ήταν μεγάλη κοκέτα κι έκανε μπάνιο τρεις φορές τη μέρα. Κάποια στιγμή πατάει το μοσχοσάπουνο, τρώει μια γλίστρα, χτυπάει το κεφάλι της, κάποια βίδα κουνήθηκε κι η Αθούλα το γύρισε στο αντικομουνιστικό!
Άρχισε να γράφει τραγούδια με θέμα τα εγκλήματα των κομμουνιστών αλλά και πανηγυρικά για τις νίκες του Εθνικού Στρατού!
Το ένα είχε τίτλο "Η ανταρτόπληκτη":
Σε ξένους τόπους ανταρτόπληκτη γυρίζω
γιατί μια μέρα μού γκρεμίσαν τη φωλιά,
πήραν το βιός και τα παιδιά μου
και στο σπίτι βάλανε φωτιά.
Το δεύτερο το έγραψε συγκινημένη, βλέποντας την ελληνική σημαία να κυματίζει στην κορυφή του Γράμμου, εκεί που παλιότερα ανέμιζαν τα λάβαρα του Δημοκρατικού στρατού:
Βογκάει το Βίτσι, μουγκρίζει ο Γράμμος
τα παλληκάρια πολεμούν μες στη φωτιά
μα κάποια σφαίρα σχίζει τον αέρα
κι ένας λεβέντης τραυματίζεται βαριά.
Νιώθει το βλήμα στο κορμί του
κοίτα, το αίμα τρέχει στην πληγή
χαμογελάει σα βλέπει τη σημαία
πάνω στο Βίτσι να υψώνεται η γαλανή...
Το καλοκαίρι του 1951 η Άθη έπαθε ένα άλλο ατύχημα (πάντα καλοκαίρια της συμβαίνουν τα δυσάρεστα). Καθώς ήταν ανεβασμένη σε μια συκιά κι έτρωγε σύκα, έσπασε το κλαδί, έπεσε στο έδαφος, ξαναχτύπησε το κεφάλι της κι ήρθε πάλι στα ίσα της. 
Από τότε έγινε μέλος της ΕΔΑ κι άρχισε να γράφει καμουφλαρισμένα τραγουδάκια -δήθεν ερωτικά- με αίτημα την πολιτική αμνηστία:
Μ’ έχεις κλεισμένη μέρα-νύχτα μες στο σπίτι
και δε με βγάζεις λίγο έξω να χαρώ
λες κι εγκλημάτησα και είμαι δικασμένη
και περιμένω αμνηστία για να βγω.
Μη νομίζεις πως θα μ’ έχεις σκλαβωμένη
και σαν πουλάκι στο κλουβί πάντα θα ζω.
Η ώρα ζύγωσε, θ’ ανοίξουν α φτερά μου
κι απ’ τα χέρια σου θα φύγω να σωθώ...

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

Και τι λες όταν δεν σου σηκώνεται? (Ημερολόγιο χωρισμού - E')

Όλα κι όλα. Απ' τα φιλαράκια μου δεν έχω κανένα παράπονο. Από τότε που η Μ. με χώρισε, τα παιδιά σκίζονται να με βγάζουν βόλτες για να ξεσκάω. Κι όποια γκομενίτσα ξέρουν πως ψάχνεται σπεύδουν να μου τη γνωρίσουν.
Η χθεσινή παρέα όμως ήταν μάπα. Τ' αφτί μου έπιανε κάποια γυναικεία σχόλια για γκόμενους ματσωμένους ή ωραίους. Αλλά και για τα φορέματα των άλλων γυναικών. "Το 'δες το τσουλάκι πώς ήρθε ντυμένο πάλι?".
Οι αντροπαρέες μιλούσαν για ένα μάτσο αδιάφορα πράγματα. Για κάτι δήθεν εμπιστευτικές χρηματιστηριακές πληροφορίες. αλλά και για διάφορες σεξουαλικές στάσεις.
Όταν ήμασταν μικρότεροι, τότε που και η φαντασία οργίαζε και οι αντοχές μας ήταν στην κορύφωση, το μόνο που θέλαμε ήταν να τη ρίξουμε την άλλη ανάσκελα και να της πετάξουμε έξω τα μάτια ιεραποστολικά. Αυτό τότε μας έφτανε και μας περίσσευε. 
Δεν με ένοιαζε αν η περιρρέουσα χαρά της παρέας ήταν αληθινή (που δεν ήταν). Εγώ δεν είχα τίποτα να γιορτάσω. Και καμιά αφορμή να χαρώ...
Η φάση απέκτησε κάποιο ενδιαφέρον όταν ήρθε και κάθησε δίπλα μου μια απ' τις ωραιότερες κοπέλες της παρέας.
Μου λέει στ' αυτί εμπιστευτικά πως έχει γενέθλια και μου ζητά να βρούμε μια πρόφαση να την κάνουμε οι δυο μας, για να περάσουμε κάπως πιο προσωπικά.
Για να μην σας τα πολυλογώ, σε λίγη ώρα βρεθήκαμε μόνοι μας σ' ένα δωμάτιο γνωστού ξενοδοχείου στην Αχαρνών, κοντά στις γραμμές του ηλεκτρικού.
Είχα φροντίσει να προμηθευτούμε με δυο μπουκάλια εκλεκτό ουίσκι.
Εδώ αρχίζει το δικό μου Βατερλό. Τα δικά μου Δερβενάκια.
Η λεγάμενη δεν ήπιε σχεδόν ούτε γουλιά. Κι εγώ ο μαλάκας, κάτι για να ξεχάσω τη Μ., κάτι γιατί κολακεύτηκα απ' το ενδιαφέρον της νέας γνωριμίας, κάτι το ένα, κάτι το άλλο, ήπια σχεδόν μόνος μου και ξεροσφύρι κοντά μιάμιση μπουκάλα.
Οπότε συνέβη το αναμενόμενο και καθόλου απρόοπτο. Δεν μπορούσε να μου σηκωθεί!
Όταν ένας άντρας γνωρίζει μια γυναίκα, υπάρχει μια έλξη μεταξύ τους και καταλήγουν στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, τι πιο φυσικό, αναμενόμενο και προβλεπόμενο απ' το να κάνουν έρωτα?
Αν ήταν μόνο ν' αγκαλιαστούν θα μπορούσαν να το κάνουν στο δρόμο ή στ' αμάξι. Αλλά όχι στο ξενοδοχείο. Είναι ηλίθιο, είναι αντικανονικό!
Αν και εντελώς ντίρλα, την πέταξα τη μαλακισμένη μου ατάκα. Αφού την αγκάλιασα της λέω τρυφερά... "Ο Ηρακλής δεν έχει κέφια για άθλο απόψε"!
"Καλύτερα", μου λέει. "Είχα περισσότερο ανάγκη μια αγκαλιά"!
Το εννοείτε μάγκες μου?
Εσύ να είσαι ολόγυμνος μπροστά της με το ανυπεράσπιστο μόριό σου να κρέμεται ανήμπορο ανάμεσα στα σκέλια σου, κι εκείνη να σου λέει... "Καλύτερα έτσι"!