Παρασκευή 28 Αυγούστου 2020

Αναμνήσεις απ' την "ελληνική νύχτα" (Α' - Στο Τορίνο έμαθες κλαρίνο!)

Ήμουν τυχαιρός που πρόλαβα κι έζησα, έστω στα τελειώματά της, την περιβόητη "ελληνική νύχτα".
Με τις "αιώνια γελαστές" κονσοματρίς. Τις "αρρεβωνιάρες" δίπλα να λικνίζονται στην πίστα, τις γκόμενες γενικά στο νυφοπάζαρο, τα "ευυπόληπτα" μέλη της κοινωνίας να προσπαθούν να τσιμπίσουν άγαρμπα ό,τι κωλαράκι περνούσε δίπλα τους...
Θυμάμαι την εποχή που όλα τα κοριτσιάκια των λαϊκών συνοικιών ονειρεύονταν να γίνουν "θεές της πίστας". Με κάθε μέσο και τρόπο. 
Δηλαδή με τον εξής έναν: να γίνουν "γκόμενες κοινοκτημοσύνης". Ο ένας να τις πλασάρει στον άλλον, κι όλοι να εκμεταλλεύονται το ψώνιο τους υποσχόμενοι πως θα τις "αναδείξουν"...
Κωλάδικα. Σκηνικά που θυμίζουν χωματερή. Θλιβερή ατμόσφαιρα και ... "βάλε την κασέτα να χορέψουν τα μουνάκια και μην μας τα πολυπρήζεις".
Κανένας δεν τις αποκαλεί "γυναίκες". Είναι ο "αφρός", τα "εργαλεία", τα "χαζόμουνα", το "εμπόρευμα".
Πάντα απορούσα για το πόσα λιγούρια κυκλοφορούν γύρω μας. Ακούνε ζαρτιέρα κι αλληθωρίζουν. Θαμώνες ημιάγριοι, οι περισσότεροι μαστουρωμένοι.
Σκύλα πήγες στο Τορίνο
κι έμαθες καλό κλαρίνο
Σκύλα πήγες στο Παρίσι
κι έμαθες καλό γαμήσι
Σκύλα πήγες και στο Βόλο
και σου πιάσανε τον κώλο.
Οι μαγκιόρες "αρτίστριες", αυτές που ανεβάζουν τον λογαριασμό των πελατών, είναι περιζήτητες. Κατά την αργκό των σκυλάδικων, "παίρνουν κεφάλια", "κάνουν κηδείες". 
Τα καψούρια για χάρη τους είναι έτοιμα να κάνουν "μεγάλη ζημιά", δηλαδή να ξεπαραδιαστούν. Κι αυτές είναι αποφασισμένες για όλα. Γαμηθούν δεν γαμηθούν, πουτάνες θεωρούνται. Το μουνί τους και το κωλαράκι τους θα τα φάει που θα τα φάει το χώμα. Δεν είναι καλύτερα να τα "δουλέψουν", να κονομήσουν και λιγάκι?

Κυριακή 23 Αυγούστου 2020

Στο ξερατό της δυστυχίας μου...

Είναι μια υπέροχη μέρα
-για όσους τους αρέσουν οι μέρες-
Το μπαρ πρέπει να κλείσει - ξημέρωνε.
Ξεφορτώνομαι τους δύο γκέυ που με κερνούν ποτά.
Πάω να κατουρίσω και να πάρω ένα τηλέφωνο.
Η Γεωργιανή γκαρσόνα μού δίνει ένα χαρτάκι
με το κινητό της.
Μόλις βγαίνω έξω το πετάω σ' ένα χαντάκι.
Οι γκρίζες καμπάνες του ποτού
ζτυπούν στο κεφάλι μου.
Τα σοκάκια είναι γεμάτα γάτες,
αρουραίους, άδεια μπουκάλια κι αλήτες.
Κάποιος τσόγλανος πηδάει μια αδέσποτη τσούλα
που ξεφυσάει - σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Πάντα θα υπάρχουν λεφτά και πουτάνες
και μπεκρήδες - σκέφτομαι.
Φτάνω σπίτι σου.
Μ' αρέσει να γαμάω την ώρα που τα κορόιδα
πάνε στις δουλειές τους,
κάτω από μια αφίσσα του Άμστρονγκ...
Τα μεθυσμένα παντελόνια μου
κοιμούνται άρρωστα στον καναπέ σου
σ' αυτό το φτηνό διαμέρισμα 
που μυρίζει δυστυχία.
Τα τσιγάρα καπνίστηκαν
οι κονσέρβες καταναλώθηκαν
το τραπέζι είναι θεοβρόμικο
και τα σεντόνια, και τα πάντα εδώ μέσα.
Μα εγώ γελάω...
Μες στο ξερατό της δυστυχίας μου
το κτήνος που είμαι
συνοφρυώνεται μέσα μου.
"Η αγάπη είναι μια μισόκλειστη πόρτα τουαλέτας",
μου λες.
Μπαίνουμε στη μπανιέρα.
Πρώτα με πλένεις εσύ.
Ανασηκώνεις τ' αρχίδια μου και τα σαπουνίζεις.
Ύστερα πλένεις την κωλοτρυπίδα μου.
"Ώπα, αυτό το μαραφέτι άρχισε να σηκώνεται",
ξαναλές.
Μετά έρχεται η σειρά μου.
Το μουνί σου το πλένω τελευταίο.
Έτσι, για γούρι...
Στραβογαμιέμαστε κι έχουμε τα νεύρα μας.
"Δεν αντέχω άλλο τα διαολεμένα ξεσπάσματά σου
και τις γαμημένες γάτες σου", ουρλιάζω.
"Έγινε, τσόγλανε, ξεκουμπήσου
και μη βροντίσεις την πόρτα πίσω σου!"
Μεσημέριαζε.
Μπαίνω σ' ένα μικροσκοπικό καφέ.
Η θολούρα του ποτού με συνοδεύει ακόμη.
Σηκώνω το φόρεμα της όμορφης γκαρσόνας
και πιάνω κουβέντα με την καρέκλα μου...

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2020

Καταστροφικά πρώτα ραντεβού! (ΣΤ') - Σπάει χέρια η μαλακία?

 

Το γκομενάκι το έψηνα εδώ και μέρες. Είχε όλα τα προσόντα που μπορούν ν' ανεβάσουν έναν πενηνταδυάρη. Νιάτα, χαμόγελο, αισιοδοξία, ενέργεια, ανεμελειά...
Για να μην τα πολυλογώ, ήρθε κι η ώρα που μου είπε το μεγάλο "ναι". Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό. Απλά το κοριτσάκι δέχθηκε να βγούμε ραντεβού. Έτσι, στο χαλαρό. Σε μια καφετέρια στη γειτονιά μας. Στην πλατεία Βραζιλίας στη Μιχαλακοπούλου.
Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω κλασικές μεθόδους. Ξυρίστηκα καλά, φόρεσα ένα καθαρό τζινάκι και κάτι σπορ πατούμενα χωρίς τρύπες και ξεφτύδια. Επίσης ορκίστηκα να συγκρατήσω τη γλώσσα μου. Αυτή που πάντα προτρέχει της σκέψης και στο τέλος χύνει το γάλα απ' την καρδάρα που με τόσο μόχθο είχα μαζέψει.
Μπορώ να πω ότι για μεγάλο διάστημα τα πήγαινα από πολύ καλά έως τέλεια. Και για λογοτεχνία μιλήσαμε και για σινεμά. Με δυσκολία συγκρατούσα τα σάλια μου να μην τρέξουν. Μη με περάσει για κανέναν λιγούρι που μάτια, μυαλό και τα πάντα τέλως πάντως είναι κολλημένα σε κωλομέρια και βυζιά. Όοοοοχχιιιιιιι... εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους. Έχω επίπεδο, κουλτούρα, αμέ.
Αλλά όλη αυτή η φάση κάπου με χάλαγε. Πώς το λένε ρε παιδί μου. Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Δεν μπορούσα να χαλαρώσω, να μιλήσω ελεύθερα, να ξεδιπλώσω τον πραγματικό μου χαρακτήρα. Που δεν τον λες ούτε αδιάφορο ούτε και λιγότερο γοητετικό...
Ένιωσα πολύ καταπιεσμένος. Κι εγώ όταν χάνω τον αυθορμητισμό μου είμαι ικανός για το χειρότερο. Άλλωστε το είπε κι ο Φρόυδ. Ό,τι καταπιέζεις και προσπαθείς να κρύψεις κάτω απ' το χαλί, κάποια στιγμή θα σε εκδικηθεί. Θα εμφανιστεί εκεί που δεν το περιμένεις και με απρόβλεπτη ένταση...
Οπότε το "κακό" ήταν ζήτημα χρόνου να προκύψει. Και προέκυψε με τη μορφή ενός γνωστού που περνούσε τυχαία και είχε τη φαεινή ιδέα να με χαιρετήσει. Για κακή μου τύχει είχε το χέρι του σπασμένο και σ' έναν γύψο απ' τον ώμο ως τον καρπό. Αυτό ήταν! Έκανε ένα τσαφ το μυαλό μου και την πέταξα τη χειροβομβίδα: "Από τι το 'παθες ρε? Απ' τη μαλακία?".
Ξέρετε τώρα... Οι λέξεις είναι όπως οι σφαίρες. Άπαξ και τις πεις δεν μαζεύονται πίσω. Με μιας γκρεμίστηκε όλη η εικόνα του ώριμου, ευαίσθητου, καλλιεργημένου αντρός που είχα χτίσει. Κι αποκαλύφθηκε το αλάνι που τόση ώρα ζουμπούσα το κεφαλάκι του να το κρύψω μέσα στην τσέπη μου. Το γκομενάκι έκανε μια έκφραση απογοήτευσης και μεγάλης απέχθειας. Έβγαλε το κινητό της και χάθηκε κάπου μεταξύ φέις και ίνστρα.
Οκ μάγκες μου, το παιχνίδι είχε χαθεί οριστικά. Δεν είχε νόημα να το παλέψω. Πλέον ό,τι κι αν έλεγα ή έκανα θα με έκαναν να φαίνομαι ακόμα πιο γελοίος. Πλήρωσα και φύγαμε χωρίς ένα αντίο. Τώρα, τι να σας πω... Καθόλου δεν με ένοιαξε. Αντίθετα, ένιωσα απελευθερωμένος. Αν είναι να χάσω τον εαυτό μου, καλύτερα να χάσω τη μαλάκω...

Κυριακή 16 Αυγούστου 2020

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΚΖ' - Η απλότητα του "καυσοκαλυβίτη"!)

Ένα ταξίδι δεν είναι μόνο εικόνες, εμπειρίες και γνώσεις. Πρέπει να επιστρέψεις και λίγο πιο προβληματισμένος, λίγο πιο βελτιωμένος, με λιγότερα στερεότυπα και κολλήματα στο μυαλό σου. 
Είναι μια καλή ευκαιρία να ξεσαβουριάσεις. Να εξελιχθείς, να δεις τα πράγματα κι από άλλες οπτικές γωνίες.
Καθώς περιμένω το αεροπλάνο της επιστροφής κάθομαι και σημειώνω κάποιες δεσμεύεσεις προς τον εαυτό μου. Σίγουρα δεν θα τα πετύχω όλα. Αλλά όταν βάζεις ψηλά τον πήχη δεν υπάρχει περίπτωση να μην δεις βελτίωση...
Οπότε έχουμε και λέμε:
- Να λειτουργώ ανιδιοτελώς, να δημιουργώ με μεράκι, να προσφέρω χωρίς προσδοκία ανταλλάγματος.
- Να μην εγκλωβίζομαι στους λίγους "δικούς μου". Φίλοι, συγγενείς, "σχέσεις" μπλοκάρουν την ύπαρξή μου. Επιλέγω ν' ανήκω σε όλους, να μου ανήκουν όλοι...
- Να προσπαθώ περισσότερα ανοίγματα εξόδου απ' τον ευατό μου. Να βγαίνω πού και πού απ' τη βολή και το πρόγραμμά μου και να κάνω απρόβλεπτες κι αστραπιαίες συμπονετικές κινήσεις...
- Να χαίρομαι όταν επαινούνται οι άλλοι. Να βγάινω απ' το θέλημά μου. Να συμβάλλω στην ωφέλεια των πολλών. Κυρίως αυτών που περιφρονεί η κοινωνία.
- Να εντοπίζω τα κίνητρά μου. Να διακρίνω την ιδιοτέλειά μου ακόμα και κάτω απ' τη φαινομεικά "ηθικότερη" πράξη μου.
- Να είμαι προετοιμαμσένος για το καλύτερο και το χειρότερο. Και τίποτα να μη με ταράζει...
- Να ζω με την άνεση και την απλότητα του "καυσοκαλυβίτη". Ν' αδιαφορώ για όσα θεωρούνται "σπουδαία" απ' το περιβάλλον μου. Να λευτερωθώ από γήινες εξαρτήσεις. Να μην με αναπαύουν οι έπαινοι κι οι κολακείες. Να ξέρω πως κάθε εμπόδιο για καλό. Να μένω ατάραχος σε κοσμικές αποτυχίες, προσβολές, απορρίψεις.
- Να προσπαθήσω να μείνω ανένταχτος. Μακριά από κάθε είδους δεσμά. Πολιτικά, ιδεολογικά, θρησκευτικά, εθνικά. Να 'μαι λεύτερος ανά πάσα στιγμή ν' αλλάξω πορεία και σχέδια. Χωρίς να δίνω λογαριασμό ή ν' απολογούμαι σε κανέναν. Να νιώθω άνετα όπου κι αν βρίσκομαι.
- Να αφήνω τα πάντα ανοιχτά στη ζωή μου. Και να μην προγραμματίζω. Αφού ξέρω πως τελικά όλα θα γίνουν στην ώρα τους.

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2020

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΚΣΤ' - Χρειάζομαι αγρανάπαυση!)

Κανονικά, σύμφωνα με τον προγραμματισμό, δεν είμαι ούτε καν στα μισά του ταξιδιού μου. Έχουν μείνει πίσω οι τρεις μεγαλύτεροι και σημαντικότεροι προορισμοί: Κίνα, Θιβέτ και Ινδία. Τα υπόλοιπα είναι μόνο μαϊντανός και ορεκτικά.
Αλλά μου συμβαίνει κάτι το παράξενο. Αισθάνομαι ήδη "γεμάτος" από εικόνες, εμπειρίες, σκέψεις και συζητήσεις. Χρειάζομαι χρόνο για να τ' αφομοιώσω όλ' αυτά που έζησα, να τα επεξεργαστώ, να κατακάτσει στο μυαλό μου η "σκόνη", να αποθηκευτούν όσα είναι αξιόλογα στα αντίστοιχα "κουτάκια" ώστε να δημιουργηθεί χώρος για νέα πράγματα.
Υπάρχει σχετικά ένας πολύ ωραίος μύθος:
Κάποιος ψαγμένος νεαρός, αφού πέρασε από πολλούς δασκάλους και γκουρού, έφτασε και σ' ένα γερο-σοφό για να τον παρακαλέσει να τον δεχτεί ως μαθητή του. "Πολλά έχω μάθει από άλλους δασκάλους", του είπε, "αλλά από δω και πέρα μόνο εσύ μπορείς να μου ανοίξεις το δρόμο"!
Ο γερο-σοφός σηκώθηκε κι έφερε δυο πανέμορφα πορσελάνινα φλιτζάνια με τσάι και μια χάλκινη κανατούλα όπου άχνιζε το αρωματικό αφέψημα.
Ο μαθητής πήρε το ένα φλιτζάνι και ήπιε μερικές γουλίτσες. Αμέσως ο δάσκαλος σήκωσε την τσαγιέρα κι άρχισε να προσθέτει τσάι στο φλιτζάνι του μαθητή. Το υγρό έφτασε ως το χείλος της πορσελάνης, αλλά εκείνος συνέχιζε να ρίχνει.
Τότε ο μαθητής πήρε το θάρρος να επιστήσει την προσοχή του δασκάλου. "Μη ρίχνεις άλλο τσάι Δάσκαλε, το φλιτζάνι γέμισε, δεν χωράει άλλο!".
"Χαίρομαι που το πρόσεξες", είπε ο Δάσκαλος. "Το φλιτζάνι δεν έχει άλλο χώρο για τσάι, το δικό σου μυαλό έχει χώρο γι' αυτά που ζητάς να μάθεις από μένα?"...
Έτσι είναι. Πρέπει να δίνεις χρόνο στον εαυτό σου να επεξεργαστεί όσα είδε κι έμαθε. Να τα ταξινομήσει, να απορρίψει τα άχρηστα και ανούσια και να δημιουργήσει χώρο για τη νέα γνώση!
Αισθάνομαι πως αν συνεχίσω το ταξίδι θα ενεργώ κάπως σα ρομποτάκι. Θα περιφέρομαι δω κι εκεί άσκοπα και χωρίς καμία ωφέλεια. Οπότε αποφασίζω να επιστρέψω στην Αθήνα. Κι όταν με το καλό δημιουργήσω χώρους στο μυαλό μου, ξαναπέρνω το δισάκι του ταξιδευτή...

Κυριακή 9 Αυγούστου 2020

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΚΕ' - Δεν γλιτώνουμε απ' τον εαυτό μας...


Μπορεί να λείπω απ΄την πατρίδα, αλλά με τον ψυχαναλυτή μου επικοινωνώ σχεδόν καθημερινά. Γιατί τα θεματάκια μου τα έχω! Πώς να το κρύψωνεν άλλωστε...
Ρε Γιώργο, τον ρωτάω, γιατί έχω τον απαλούκωτο?  Ποιοι δαίμονες με κυνηγάνε και δεν μπορώ να ησυχάσω? Θα ηρεμήσω ποτέ?
Κι αυτός, αντί απαντήσεως, μου έστειλε ένα ποίημα του Καβάφη. Η Πόλις...
Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθειά μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. 
Για τα αλλού -μην ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2020

Με τον Θρύλο στην Ευρώπη (Α' - Γιατί η μπάλα είναι "πουτάνα"!)

Απόψε θα δούμε πάλι τον Θρύλο σε ευρωπαϊκό αγώνα. Όπως πάντα με εκλεκτή παρέα. Καφεδάκι πριν τον αγώνα και ουζερί μετά τη λήξη. Μια ωραία ιεροτελεστία που δεν την αλλάζουμε με τους κολλητούς.
Τώρα, ευλόγως θα με ρωτήσετε: είναι δυνατόν άνθρωποι στην ηλικία μας και του επιπέδου μας ν' ασχολούμαστε με το τόπί? Να βλέπουμε ένα βάρβαρο άθλημα που έντεκα αμόρφωτοι κυνηγούν μια μπάλα?
Ξεκινώ μ' ένα αξίωμα: Το ποδόσφαιρο μας συνδέει με την παιδική μας ηλικία. Εμείς που ξεκινήσαμε τη ζωή μας παίζοντας μπάλα δεν υπάρχει περίπτωση, όσο κι αν γεράσουμε, να μην βλέπουμε στον ύπνο μας ότι βάζουμε το νικητήριο γκολ σε έναν τελικό. 
Και κάθε φορά που μπαίνουμε στο γήπεδο και βλέπουμε τις σημαίες της ομάδας μας, ξέρουμε καλά πως δεν πρoδώσαμε το παιδί που κρύβουμε μέσα μας...
Όσοι από μας πέρασαν κάποια φεγγάρια απ' τις τάξεις της μαχητικής αριστεράς είχαν φάει αρκετή απαξίωση και μπούλινγκ που επέμεναν να είναι ποδοσφαιρόφιλοι. Γιατί κάποια εποχή το ποδόσφαιρο, όπως και το ρεμπέτικο και το μαυράκι και το χαμουριλίκι, ήταν χαρακτηριστικά του λούπεν προλεταριάτου.
Αλλά δεν άργησα να πετάξω από πάνω μου τη σαβουρόσκονη της Αριστεράς, οπότε ξελεφτέρωσα το μυαλό μου απενοχοποιήθηκα και με το ποδόσφαιρο...
Εμένα μ' αρέσει να ζω ανάμεσα σε ανθρώπους που μας ενώνει το συναίσθημα. Όπως έλεγε κι ο Χομπσμπάουν, το ποδόσφαιρο είναι η μόνη μορφή κοινωνικότητας που απέμεινε στον καπιταλισμό.
Ποιους να πρωτοθυμηθώ απ' τους διανοούμενους οπαδούς? 
Τον Μάνο Χατζιδάκη, που ήθελε να γράψει τον ύπνο του Ολυμπιακού και τελικά έγραψε ένα ποίημα για τον μεγάλο Τζορτζ Μπεστ? 
Τον Νίκο Εγγονόπουλο, φανατικό γάβρο, που είχε βάψει κατακόκκινο το σπίτι του? 
Τον Μανώλη Αναγνωστάκη, τον Γιάννη Ρίτσο, τον Νίκο Καρούζο?
Ο Αλμπέρ Καμύ ήταν ο ίδιος τερματοφύλακας. "Ό,τι ξέρω από καθήκον και ηθική, μου τα έμαθε το ποδόσφαιρο", έλεγε. Γιατί στο ποδόσφαιρο συνυπάρχει η γενναιότητα και η αυτοθυσία, αλλά και η απάτη, η κλεψιά, η ανυποληψία. Γιατί η μπάλα μάς έμαθε να κερδίζουμε χωρίς να αισθανόμαστε θεοί, και να χάνουμε χωρίς να νιώθουμε σκουπίδια. 
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που παρομοιάζουμε την μπάλα με γυναίκα και μάλιστα πουτάνα. Γιατί η μπαλά, όπως κι η γυναίκα, τελικά δεν πάει ποτέ εκεί που την περιμένεις. 
Και γενικότερα οι άνθρωποι συμπεριφερόμαστε σαν τη "στρογγυλή θεά". Δεν είμαστε ευθείς, παίρνουμε φάλτσα, ξεγελάμε τους πάντες και τα πάντα, είμαστε απρόβλεπτοι σαν το τελικό αποτέλεσμα του αποψινού αγώνα...

Κυριακή 2 Αυγούστου 2020

Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΚΔ' - Αν δεν ταϊσεις το ζώο πεθαίνει μόνο του, δεν το σκοτώνεις!)

Τα παζάρια στην Ασία είναι σκέτη απόλαυση. Είναι απίστευτο τι μηχανεύονται και τι ευρηματικό θέατρο παίζουν για να σου πάρουν μερικές ρουπίες παραπάνω. Κάθε τέχνασμα και απατεωνιά είναι σύμφωνη με τα εδώ επικρατούντα συναλλακτικά ήθη...
Το παζάρι στην Ποκάρα είναι τεράστιο. Στο τέλος του και σ' ένα ξεχωριστό σοκάκι υπάρχουν οι ψαράδες. Αυτοί, όπως και οι χασάπηδες, θεωρούνται "κατώτερη τάξη". Γιατί το επάγγελμά τους είναι να σκοτώνουν ζώα. Κάτι που απαγορεύει ρητά ο ινδουισμός κι ο βουδισμός.
Έλα όμως που οι πιστοί των θρησκειών αυτών τρώνε με ευχαρίστηση τόσα τα ψάρια όσο και τα λοιπά κρεατικά. Άλλωστε στις αντίξοες συνθήκες που ζουν έχουν απόλυτη ανάγκη ένα πλουσιότερο διαιτολόγιο. 
Οπότε εδώ επιστρατεύεται η περιβόητη υποκρισία που χαρακτηρίζει όλες τις θρησκείες. Δεν είναι μόνο οι δικοί μας καλόγεροι που βαφτίζουν το κρέας ψάρι και το τρώνε. Οι ανατολικές θρησκείες ίσως και να το τερματίζουν. 
Έτσι, επιτρέπουν σε μια ομάδα ανθρώπων, συγκεκριμένα τους ψαράδες και τους χασάπηδες, να "αμαρτήσουν" προς όφελος των υπολοίπων. Ταυτόχρονα όμως τους θεωρούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας και τους κρατούν σε απόσταση μην τυχόν και τους κολλήσουν την αμαρτία!
Βέβαια το ψάρεμα δεν θεωρείται τόσο μεγάλη αμαρτία. Ίσως γιατί και τα ψάρια να θεωρούνται ζώα δεύτερης κατηγορίας. Το χειρότερο έγκλημα είναι να σκοτώσεις αγελάδα. Αυτό τιμωρείται πολύ αυστηρά στο Νεπάλ. Στην Ινδία δεν υπάρχει σχετικός νόμος γιατί εκεί απλά δεν σκοτώνει κανείς αγελάδα...
Αλλά η θρησκευτική υποκρισία βρίσκει κι εδώ λύσεις. Οι Νεπαλέζοι δεν σκοτώνουν τα γιακ, αλλά τα αφήνουν στον σταύλο 5-6 μέρες χωρίς νερό και φαγητό. Μετά τα αφήνουν ελεύθερα. Τα περισσότερα πεθαίνουν σε λίγες ώρες. Κάποια άλλα τρων ή πίνουν μέχρι σκασμού. Έτσι αποκτούν το κρέας τους χωρίς να κάνουν φονικό!
Άκουσα για έναν φουκαρά Αμερικανό μιας ανθρωπιστικής αποστολής που νόμιζε πως μόνο οι αγελάδες είναι ιερά ζώα στο Νεπάλ. Και έσφαξε ένα βόδι. Έλα όμως που και τα βόδια θεωρούνται ιερά! Τον μπουζούριασαν τον άνθρωπο και κινδύνευε να μείνει πολλά χρόνια στη φυλακή. 
Τελικά επενέβησαν οι πρεσβείες κι έγινε μια δίκη παρωδία όπου το βόδι βαφτίστηκε βουβάλι, η σφαγή του οποίου επιτρέπεται απ' το νόμο. Κι έτσι τη γλίτωσε ο Αμερικάνος...