Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (Ι’ - Είναι η θρησκεία όπιο του λαού;

Η κριτική του Μαρξ στη θρησκεία με βρίσκει σε γενικές γραμμές σύμφωνο. 
Η θρησκεία είναι η κατάσταση του ανθρώπου που δεν έχει βρει ακόμα τον εαυτό του ή τον έχει χάσει. 
Ο έρωτας για το "μετά" και η περιφρόνηση του "τώρα", η "άρνηση της ζωής", όπως θα έλεγε κι ο Νίτσε, είναι η "μαστούρα" του λαού, μια ψευδαίσθηση, μια αυταπάτη. Που αφήνει ανοιχτό το πεδίο στους κάθε είδους εκμεταλλευτές να οργιάσουν. Αλλά αυτούς, όπως λένε κι οι παπάδες, "θα τους τιμωρήσει ο Θεός στη μέλλουσα ζωή"...
Αν ακόμα και σήμερα η θρησκεία στις δυτικές κοινωνίες παίζει κάποιο ρόλο, στην εποχή του Μαρξ τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα. Γι’ αυτό και ο φιλόσοφός μας θεωρούσε την κριτική της θρησκείας ως προϋπόθεση κάθε κριτικής. 
Γιατί οι θρησκείες είναι η κορύφωση της απάτης, της παράνοιας, της εθελοδουλίας. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική και πολιτική απελευθέρωση χωρίς υπέρβαση της θρησκευτικής αποβλάκωσης, χωρίς να σπάσουμε τα "δεσμά του Προμηθέα", που τόσο εύστοχα βροντοφώναξε απ’ τον Καύκασο: "Μισώ όλους τους Θεούς". Γιατί οι θεοί είναι δημιουργήματα του ανθρώπου που προβάλλει σε αυτούς όλα τα απαίσια και μισάνθρωπα ένστικτά του...
Από δω και πέρα αρχίζουν και οι επιφυλάξεις-διαφωνίες μου με την μαρξιστική θεώρηση των θρησκειών. 
Διαφωνώ με την άποψη του Μαρξ πως η θρησκεία εκφράζει την απομάκρυνση του ανθρώπου απ’ τον άνθρωπο, πως είναι ένα απλό στοιχείο του "υλικού εποικοδομήματος", πως εκφράζει το πνεύμα της αστικής κοινωνίας.
Οι θρησκείες είναι ένα πανάρχαιο φαινόμενο, που το συναντάμε πριν καν εμφανιστούν οι παραγωγικές σχέσεις και δυνάμεις. Είναι κάτι πολύ συνθετότερο και, φυσικά, δεν πρόκειται να εξαφανιστούν όταν "οι συνθήκες της πρακτικής καθημερινής ζωής των ανθρώπων αλλάξουν ώστε να αποκατασταθούν οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους και με τη φύση". Θεωρώ το σκεπτικό αυτό πολύ παιδαριώδες...
Χοντροκομμένη (και αντιφατική) θεωρώ και την άποψη του Μαρξ πως οι θρησκείες πρέπει να καταργηθούν ολοκληρωτικά. Αναθέτει δε στο προλεταριάτο τον ιστορικό ρόλο της πραγμάτωσης του αθεϊσμού. 
Η θεωρία αυτή δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Αφού οι θρησκείες θα εξαφανιστούν με την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων προς τι ο μαχητικός τρόπος κατάργησής τους; 
Και από πού ως πού θα αναλάβει αυτό το ρόλο το προλεταριάτο, δηλαδή το πιο καθυστερημένο και θρησκόληπτο κομμάτι της κοινωνίας;  Αν έλεγε "η προοδευτική διανόηση" θα το καταλάβαινα περισσότερο...
Στο ζήτημα αυτό διαφώνησε κάθετα η σοσιαλδημοκρατία. Που θεώρησε τη θρησκεία "προσωπική υπόθεση" των ανθρώπων και διακήρυξε σεβασμό στην ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης. 
Αλλά οι μαρξιστές θεωρούν "πολύ αστική" τη σοσιαλδημοκρατική άποψη...

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

Κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα γίνομαι ντίρλα!

Τι να σου λέω τώρα ρε φίλε...
Αν ήμουν δεξιός μπορεί να ’χα πηδήξει και περισσότερες γκόμενες στη ζωή μου.
Γιατί αυτοί οι δεξιοί, εκτός από κρετίνοι, είναι και καταπιεσμένοι, αξιολύπητοι! Συγκινούν με τα χάλια τους τις γυναίκες, ξυπνούν μέσα τους το μητρικό ένστικτο και τους "κάθονται"...
Όμως σήμερα, μέρα που ’ναι, θέλω να ’μαι ειλικρινής.
Μη με βλέπετε που το παίζω αριστερός φιλελεύθερος. Αυτά τα σάπια που λέω στα γκομενάκια ("είσαι ελεύθερη να νιώσεις αυτό που θες, όπως κι όταν το θες" κ.λπ.) είναι για το θεαθήναι.
Κατά βάθος (όχι και πολύ βάθος) είμαι σεξιστικός γούρουνος, σατράπης και ζηλιάρης,
Προχθές στο ρεβεγιόν η δικιά μου είχε φορέσει ένα μακό, πέταγαν οι ρώγες της, οι άλλοι γύρω είχαν αλληθωρίσει, εγώ ζήλεψα, την τραβάω παράμερα και της λέω μέσα απ’ τα δόντια: "μάζεψε τις ρώγες σου ΤΩΡΑ!"...
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κάνω έναν ψιλοαπολογισμό. 
Αχ ρε χρονάκια μου, πώς σας τσαλαπάτησα έτσι;
Πώς τα κατάφερνα πάντα και μεταμόρφωνα τον έρωτα σε πάλη ηλίθιων υπαρξιακών ανταγωνισμών; 
Πώς ρε εαυτέ πας και κάνεις σχέσεις πριν ακόμα μάθεις ποιος είσαι και τι θέλεις;
Πόσες φορές δεν έφτασα στο σημείο να είμαι το "βαρίδι" της σχέσης...
Γιατί σε κάθε σχέση πάντα έρχεται η στιγμή που τουλάχιστον ο ένας δεν "λέει πλέον τίποτα" για τον άλλον. 
Που ο άλλος σε βλέπει και τον τρώει η αγωνία πότε θα ξεκουμπιστείς και θα του αδειάσεις τη γωνιά!
Κι εσύ ο μάλαξ ούτε που το καταλαβαίνεις! Τέτοια πράγματα...
Τώρα τελευταία, που νομίζω πως άρχισα να ωριμάζω κάπως, όσο πιο ολοκληρωμένος νιώθω τόσο πιο ολοκληρωμένες γυναίκες ψάχνω.
Θέλω την άλλη να χαίρεται να με βλέπει και να με ακούει. Δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο.
Αμ το άλλο, πού το βάζεις; Πλέον δεν απορρίπτω μετά βδελυγμίας, που λένε, το ενδεχόμενο να κάνω παιδί. Και είμαστε σε καλό δρόμο νομίζω...
Εκτός γάμου εννοείται. Αλλά με αυτή που με θέλει και την θέλω. Μόνο έτσι πρέπει να ’ρχονται άνθρωποι στη ζωή. Αυτό να κατοχυρωθεί συνταγματικά!
Μάγκες μου, θα πω κάτι κι ας το πάρει ο Ιλισός!
Κάπου αρχίζω να ζηλεύω τις γυναίκες.
Όπως και να το κάνουμε, οι άτιμες είναι η πηγή της ζωής. Κι έχουν φοβερά αποθέματα δύναμης κι υπομονής!
Εμείς, ρε πούστη μου, δεν θα νιώσουμε ποτέ μέσα μας να κάνει κωλοτούμπες μια ζωούλα...

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Η πρωινή πίπα εξαφανίζει το κέρατο!

Τη γνώρισα τυχαία. Στον "Σχοινοβάτη", στην οδό Σουλτάνη στα Εξάρχεια.
Καθόμουν σε μια γωνίτσα, έπινα μπιρόνια και διάβαζα Βίλχελμ Ράιχ. Αυτός ο καριόλης ο αυστριακός ψυχαναλυτής είναι άπαιχτος. Γράφει λες κι έχει εμένα για πελάτη του... "Ο ψυχικά ασθενής χρειάζεται ένα μόνο πράγμα για να επιστρέψει στη φυσιολογική κατάσταση: συχνή και πλήρη γενετήσια ικανοποίηση!".
Ένα παράξενο έντομο κάθεται στο χέρι μου και ρουφάει αίμα.
"Πού να σε γαμήσω!", φωνάζω και το λειώνω με την παλάμη του άλλου χεριού.
Στο διπλανό τραπέζι κάθεται μια τύπισσα που δεν την είχα καν προσέξει. Άκουσε αυτό που είπα αλλά δεν κατάλαβε σε ποιον το είπα.
"Έχει κάβλες το αγόρι;", με ρωτάει και χασκογελάει.
Μην τα πολυλογώ. Αποφασίσαμε να τα "φτιάξουμε". Στην αρχή απλώς δοκιμαστικά. 
Είναι ξύπνια κοπέλα και φαίνεται κατασταλαγμένη. 
Αμέσως κατάλαβε πως δεν θα είμαι μαζί της ούτε γιατί φτιάχνει ωραία ντολμαδάκια (που δεν φτιάχνει) ούτε γιατί έχει γνώσεις ψυχανάλυσης (που δεν έχει).
Τα πρωινά, πριν φύγω από κοντά της, με ξεζουμίζει κανονικά. 
"Γιατί το κάνεις αυτό;", τη ρωτάω.
"Γιατί δεν έχει ακόμα γεννηθεί ο άντρας που θα κερατώσει τη γκόμενα που κάθε πρωί τον τρελαίνει στις πίπες"!.
Όλες οι ξύπνιες γκόμενες στην εποχή μας το ’χουν καταλάβει: ο άντρας που το πρωί φεύγει απ’ το σπίτι του σεξουαλικά χορτασμένος, δεν έχει όρεξη ούτε να μιλήσει σε γυναίκα. Όλες του είναι αδιάφορες. Για να μην σας πω κι ενοχλητικές!
"Όσο καιρό είσαι μαζί μου", μου είπε, "δεν πρόκειται να φαντασιωθείς άλλη γκόμενα!".
Βάζω τα γέλια. "Αυτό δεν γίνεται!", της απαντάω.
Κι όμως γίνεται! Τουλάχιστον ως τώρα.
Η μόρτισσα ξέρει όλους τους λόγους που ένας άντρας φαντασιώνεται άλλες γυναίκες. Κάνει αδιαμαρτύρητα πρωκτικό και μου επιτρέπει να την πέσω χωρίς κανέναν ενδοιασμό στην κολλητή, στην αδελφή και στην κόρη της!
Λες κι είναι στο μυαλό μου η καριόλα. Ξέρει ακριβώς τι με "φτιάχνει"!
Κι ως τώρα τα καταφέρνει περίφημα.
Όσο είμαι μαζί της ούτε ξενοπήδησα ούτε μαλακίστηκα ούτε φαντασιώθηκα άλλη!
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που πηδάω με ανοιχτά τα μάτια!
Ως τώρα πάντα τα έκλεινα για να μπορώ να φαντασιωθώ πως πηδάω μία άλλη...

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΣΤ’ - Οι αντάρτες πόλης είναι πολιτικά όντα κι όχι καουμπόιδες!)

Ψόνθο: Για περιέγραψέ μας βρε Δημήτρη μια γιάφκα. Πώς είναι μέσα;
Κούφο: Οι πρώτες γιάφκες του ΕΛΑ ήταν μικρές και θύμιζαν φοιτητικά δωματιάκια. Τα τζάμια στο παράθυρο ήταν καλυμμένα προσεκτικά με χοντρό μπλε χαρτί και στο ταβάνι υπήρχε μια λάμπα με κιτρινωπό φως. Η επίπλωση ήταν εξίσου λιτή. Με σπαστά ντιβάνια, τραπεζάκια και καρέκλες. Αργότερα μάθαμε να αποφεύγουμε τις πρόχειρες επιπλώσεις που θυμίζουν ερωτικές φωλιές. Θέλαμε οι γιάφκες μας να δείχνουν πως κατοικούνται από οικογένειες. Προσωπικά είχα μια εμμονή με τη σκόνη. Διέθετα ένα "σκονόμετρο". Από το πάχος της σκόνης στο πάτωμα υπολόγιζα την πολιτική συνειδητοποίηση και το ηθικό των ενοίκων. Λίγη σκόνη έδειχνε πολιτική υγεία.
Ψόνθο: Και πώς φέρνατε έναν υποψήφιο αγωνιστή στη γιάφκα;
Κούφο: Ήταν μια ολόκληρη διαδικασία. Περνούσαμε τον υποψήφιο σύντροφο μέσα από μια μαιανδρική διαδρομή κι εκείνος ήταν υποχρεωμένος να βλέπει μόνο τις μύτες των παπουτσιών του. Φυσικά, κατά τη διαδρομή παρακολουθούσαμε κάθε ύποπτη κίνηση...
Ψόνθο: Και ποια προσόντα πρέπει να έχει ένας ηγέτης μιας ομάδας ανταρτών πόλεως;
Κούφο: Πάρα πολλά. Πρέπει να είναι πάντα σε εγρήγορση. Να έχεις τις κεραίες του συνεχώς υψωμένες ώστε να πιάνει κάθε σου λέξη και να βρίσκει τι βρίσκεται πίσω της. Πρέπει να είναι ψύχραιμος, να παίρνει γρήγορες αποφάσεις, να μπορεί να διαβάζει σωστά ανθρώπους και καταστάσεις.
Ψόνθο: Περιέγραψέ μας έναν κλασικό αντάρτη πόλεως.
Κούφο: Εκτός απ’ την απαραίτητη πολιτική και ταξική συνειδητοποίηση πρέπει να αποκτήσει μια σειρά από ειδικές δεξιότητες. Ν’ ανοίγει κλειδαριές εισόδων και αυτοκινήτων, να κατασκευάζει εκρηκτικά υλικά, να ξέρει να χρησιμοποιεί τα όπλα της οργάνωσης, να κατασκευάζει ωρολογιακούς εκρηκτικούς μηχανισμούς, να μεταμφιέζεται, να κάνει παρακολουθήσεις απαρατήρητος, να μην διστάζει και να μην δειλιάζει την ώρα της δράσης. Και φυσικά να διαθέτει αυτοσυγκράτηση, να είναι απόλυτα εχέμυθος, να μην εκθέτει τον εαυτό του και την οργάνωση σε παράλογους κινδύνους...
Ψόνθο: Είχατε κάποια διαδικασία μύησης;
Κούφο: Υπήρχε μια κάποια τελετουργία. Στον υποψήφιο σύντροφο δείχναμε ξαφνικά κάποια όπλα και βλέπαμε αντιδράσεις. Θα τρομάξει; Θα τα απομακρύνει με τα ακροδάχτυλά του σαν κάτι βρόμικο, θα τα αγαπήσει με την πρώτη; Όλ’ αυτά δείχνουν χαρακτήρα και προδιάθεση...
Ψόνθο: Γενικά, ποια ήταν η σχέση σας με τα όπλα;
Κούφο: Εμείς δεν είμαστε οπλό-καυλοι. Τα όπλα είναι απλά εργαλεία του αγώνα μας. Η κατοχή τους είναι βαθιά πολιτική πράξη. Δεν είναι παιχνίδια. Ούτε τα έχουμε για επίδειξη, μαγκιά η καουμποϊλίκι. Είναι τεράστια η ευθύνη. Αναγκαστικά πρέπει να είμαστε εξοικειωμένοι μαζί τους, να τα διατηρούμε στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, να ξέρουμε άριστα το χειρισμό τους, αλλά μέχρι εκεί. Δεν επιτρέπεται να γίνονται αυτοσκοπός.

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (115) - Κρίμα που το ελληνικό κράτος έδιωξε απ’ τους "Αέρηδες" τους δερβισάδες!

Η Περσία δεν είναι μόνο η χώρα που γεννήθηκε ο Ζωροαστρισμός. Είναι και μια απ’ τις σημαντικότερες κοιτίδες του Σουφισμού.
Οι Σούφι είναι η ισλαμική εκδοχή του μυστικισμού. 
Κι όταν λέμε γενικά "μυστικισμός" εννοούμε την ένωση του ανθρώπου με το θείο. Μια ένωση που μετατρέπεται σε τρόπο ζωής και πηγή ανώτερης γνώσης. Και συνήθης κατάσταση της "ένωσης" αυτής είναι η "έκσταση", ένα είδος εξόδου απ’ τον υλικό εαυτό μας.
Εμείς στην Ελλάδα ξέρουμε τους Σούφι με το όνομα "δερβίσηδες". Είναι ουσιαστικά οι "καλόγεροι" του Ισλάμ που, προκειμένου να έρθουν στην πολυπόθητη έκσταση, χρησιμοποιούσαν τον γνωστό χορό περιστροφής γύρω απ’ τον εαυτό τους (είδος ομφαλοσκόπησης) αλλά έκαναν και χρήση ναρκωτικών ουσιών-παραισθησιογόνων. 
Εξ ου και στα ρεμπέτικα τραγούδια τα μαστούρια ονομάζονται "δερβισάδες" και τα καταγώγια του "τεκέδες". 
"Τεκέδες" ονομάζονταν τα μοναστήρια των δερβίσηδων-σούφι. Ένα τέτοιο λειτουργούσε και στην Αθήνα στους "Αέρηδες" στην Πλάκα...
"Σούφι" στην αραβική γλώσσα σημαίνει "αυτός που φοράει μάλλινα ρούχα". Γιατί οι ασκητές σούφι τέτοια ρούχα φορούσαν συνήθως και μάλιστα κατάσαρκα για να ταλαιπωρούν το σώμα τους. Κάτι σαν τον Ιωάννη τον Βαπτιστή...
Κατ’ άλλη άποψη το "σούφι" προέρχεται απ’ την ελληνική λέξη "σοφός", γιατί όντως οι Σούφι είναι οι "σοφοί του Ισλάμ".
Οι Σούφι μοιάζουν πολύ με τους Χριστιανούς ασκητές. Άλλωστε απ’ αυτούς (κυρίως τους μονοφυσίτες της Συρίας) διδάχθηκαν τον ασκητικό βίο. 
Έχω σκοπό να πούμε πολλά για τους Σούφι και τον μυστικισμό. Πρόκειται, φυσικά, για αρρωστημένες καταστάσεις καθώς ούτε Θεός υπάρχει για να ενωθείς μαζί του ούτε πρόκειται να κερδίσεις τίποτα ταλαιπωρώντας το σώμα σου και προσευχόμενος μέρα-νύχτα. 
Αλλά μέσα στην τρέλα τους είναι συμπαθείς άνθρωποι και αξίζουν την επιείκειά μας...
Οι Σούφι δίδασκαν μια ανιδιοτελή αγάπη για τον Θεό. Που δεν στηρίζεται στο συμφέρον. Τον αγαπάμε χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση ή από τον φόβο τιμωρίας. 
Ο Κεμάλ στην Τουρκία τους θεώρησε πολύ οπισθοδρομικούς και το 1925 κατάργησε τα 350 μοναστήρια τους. 
Αλλά και το "ορθόδοξο" Ισλάμ τους κυνηγάει. Γιατί οι Σούφι, επηρεασμένοι απ’ τον Χριστιανισμό, λατρεύουν τους δικούς τους Αγίους, πιστεύουν πως θαυματουργούν, προσκυνούν τους τάφους τους, θεωρούν "αλάθητους" τους πνευματικούς τους πατέρες που τους λένε "σεΐχηδες". Κάτι σαν τους δικούς μας "γεροντάδες"...

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

Μια καλόβολη γκόμενα...

Είχα πολλές μέρες να γαμήσω. Δεν σας λέω πόσες για να μην σοκαριστείτε! Όλοι με βλέπετε πάντα χαμογελαστό κι ευδιάθετο και νομίζετε πως πηδάω τρεις φορές τη μέρα.
Δυστυχώς δεν ισχύει...
Μπαίνω στην "Μπυραρία", ξέρετε τώρα, στην πλατεία Εξαρχείων προς την οδό Τσαμαδού.
Είμαι ψυχολογικά φορτισμένος. Νιώθω συναισθηματικά ευάλωτος. Η γκόμενα που τον τελευταίο καιρό νταραβερίζομαι, μάλλον με κερατώνει!
Με πιάνετε τώρα... πληγωμένο εγώ, αίσθημα απόρριψης, αποτυχίας, νιώθω περίγελος και μόνος.
Έχει σχετική υγρασία και ψύχρα. Πιάνω τραπέζι μέσα. Παραγγέλνω μια λάγκερ. 
Ωπ! Τι βλέπω; Απέναντί μου μια τύπισσα κάθετε μοναχούλα και κατεβάζει τις μπύρες μονορούφι!
Ξανθιά, γεροδεμένη, καυτό σορτσάκι, μπούτια γυμνασμένα και μυώδη.
Σίγουρα Γερμανιδούλα, σκέφτομαι.
Έτσι όπως είμαι καβλωμένος μέχρι και τη Μέρκελ θα πήδαγα απόψε. Όχι αυτό το τρυφερούδι...
Την κερνάω ένα μεγάλο ποτήρι. Πιάνουμε κουβέντα.
Εγώ κλασικός αρβανιτόβλαχος. Όσο το σπέρμα ξεχειλίζει στ’ αρχίδια μου είμαι όλο γλύκες και τρυφερότητες. 
"Είσαι πανέμορφη!", της λέω.
"Πόσο καιρό έχεις να γαμήσεις;", με ρωτάει σε καλά ελληνικά. "Ν’ αδειάσεις θέλεις και μετά να πας να κοιμηθείς!". Και σκάει στα γέλια...
Άπαιχτη η τύπισσα. Ξέρει πώς λειτουργούν οι άντρες, το αποδέχεται και γουστάρει. 
"Εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες γκόμενες που μετά το πήδημα δεν θες καν να τις κοιτάξεις!".
Μάγκες μου, μένω Παυλόπουλος! Τι κουβέντα ξεστόμισε το πλάσμα;
Φαίνεται μεθυσμένη.
"Να, κοίτα!", μου λέει, και κατεβάζει το σορτσάκι της. "Πουθενά κυτταρίτιδα!".
Συνεχίζει να μου απαριθμεί τα προσόντα της: "Έλα απόψε μαζί μου, κι αν δεν νιώσω οργασμό, μην αγχώνεσαι! Δεν τρέχει τίποτα. Εσύ κοιμήσου κι εγώ θα συνεχίσω με το μαξιλάρι"...

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (Θ’ - Αγνοούμε την πραγματικότητα...)

Ας συνοψίσουμε όσα είπαμε ως τώρα:
1) Ο μαρξισμός, όπως όλες οι "μεγάλες αφηγήσεις" της ανθρωπότητας, αποδείχθηκε ατελής και εσφαλμένος. Καμιά ιδεολογία δεν λειτούργησε σε πραγματικές συνθήκες. Ίσως αυτή να είναι και η κρύα εκδίκηση του υλισμού...
2) Ίσως ποτέ οι εργάτες δεν απέκτησαν "ταξική συνείδηση". Η πλειοψηφία τους ποτέ δεν ένιωσε την τάξη τους ως καθοριστικό παράγοντα της ταυτότητάς τους. Αντίθετα, το όνειρο κάθε εργάτη ήταν να ανέλθει την κοινωνική ιεραρχία, να γίνει μικροαστός, νεόπλουτος κ.λπ. Ειδικά στην εποχή μας η έννοια της κοινωνικής τάξης έχει τελείως εκφυλιστεί.
3) Το Κράτος είναι πάντα επικίνδυνο, διεφθαρμένο, καταπιεστικό. Αλλά σήμερα είναι το μόνο "δίχτυ ασφαλείας" των φτωχών απέναντι στα αρπακτικά του νεοφιλελευθερισμού.
4) Ο Κεντρικός Σχεδιασμός έχει αποδειχτεί στην πράξη αναποτελεσματικός. Το σύγχρονο "φρούτο" που ακούει στο όνομα "Κοινωνία των Πολιτών" προτείνει μεν την επίλυση των προβλημάτων σε τοπική βάση, αλλά με έναν τρόπο που τέμνει οριζόντια κι όχι κάθετα (δηλαδή "ταξικά") την κοινωνία.
5) Οι κοινωνίες είναι πολυδιασπασμένες σε ανταγωνιστικές μεταξύ τους ομάδες. Κάθε μία προσπαθεί να επιβάλλει το δικό της "αφήγημα". Αυτό προκαλεί ατέρμονες και αναπόφευκτες συγκρούσεις. Θεωρούνται φυσιολογικό κοινωνικό φαινόμενο, είναι "χαμηλής έντασης" αλλά στην πράξη αποκλείουν το ενδεχόμενο της "μεγάλης επανάστασης".
6) Οι επαναστάσεις, γενικά, είτε είναι μη εφικτές είτε έχουν άσχημη εξέλιξη και τέλος. Στην παγκόσμια ιστορία οι μεγαλύτερες αλλαγές έγιναν χωρίς να το καταλάβει κανείς...
7) Η πραγματικότητα είναι εξαιρετικά πολύπλοκη, αλληλεξαρτώμενη, παγκοσμιοποιημένη. Μέχρι σήμερα κανένα σύστημα και καμιά διάνοια δεν μπόρεσε να την περιγράψει σε όλες της τις διαστάσεις. Είναι ο μεγάλος γνωστός-άγνωστος...

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (114) - Με τους Πυρολάτρες της Περσίας (Β')

Απόψε είχα την τύχη ν' ανταμώσω έναν Πέρση ιερέα του Ζωροαστρισμού. Τον παρακάλεσα να μου δείξει την "ιερή φλόγα" τους. Μου αρνήθηκε ευγενικά. Τρέμουν τη βεβήλωσή της.
Προσφέρεται όμως να μου πει τα πάντα για τα "ιερά βιβλία" τους. Αυτά που ο Θεός είχε την καλοσύνη να τους στείλει για την ανθρώπινη σωτηρία. 
Τα "θεόσταλτα" βιβλία δόθηκαν κατά επτάδες. Η πρώτη επτάδα περιείχε τους "Νόμους", κάτι σαν την εβραϊκή πεντάτευχο. Η δεύτερη εφτάδα βιβλίων περιείχε την ερμηνεία όλων των ανθρώπινων ονείρων. Η τρίτη και τελευταία περιείχε όλα τα μυστικά της ιατρικής.
Τα βιβλία αυτά είχαν άσχημη τύχη. Όταν ο Αλέξανδρος κατέκτησε την Περσία, την πρώτη επτάδα την κατέστρεψε απ' τη ζήλια του γιατί ήταν γραμμένη σε μια γλώσσα που καταλάβαιναν μόνο οι άγγελοι! Τις άλλες δύο σειρές τις πήρε μαζί του θεωρώντας τες "μεγάλο θησαυρό". Αλλά κάπου τις έχασε. Ο Θεός για να τον τιμωρήσει του πήρε πρόωρα τη ζωή.
Όμως κάποιοι Πέρσες ιερείς και γιατροί που είχαν καταφύγει στα βουνά για να γλιτώσουν απ' τους Μακεδόνες έγραψαν ένα νέο βιβλίο με βάση τα όσα θυμόντουσαν απ' τα παλιά βιβλία. 
Κι αυτό το βιβλίο ο ιερέας αρνήθηκε να μου το δείξει. Όπως μου είπε, ακόμη κι ο ίδιος όταν το διαβάζει τοποθετεί στο στόμα του ένα μαντίλι για να μην μολυνθούν τα ιερά γράμματα.
Έμαθα πολλές ακόμα απ' τις συνήθειες και δεισιδαιμονίες των Περσών πυρολατρών.
Οι άντρες δικαιούνται να έχουν μέχρι πέντε γυναίκες, αρκεί να μπορούν να τις συντηρήσουν. Κι επιτρέπεται να τις διώξουν μόνο αν γίνουν μοιχαλίδες ή μουσουλμάνες.
Απ' τις πέντε γυναίκες μόνο μία είναι επίσημη σύζυγος. Με αυτή είναι υποχρεωμένος να κοιμάται τις νύχτες της Παρασκευής και του Σαββάτου.
Οι γυναίκες, όταν τους έρχεται περίοδος, φεύγουν γρήγορα απ' το σπίτι και μένουν μόνες στην ύπαιθρο, σε μια καλύβα. 
Γενικά, με την γυναικεία περίοδο έχουν κάποιο προβληματάκι οι άνθρωποι. Π.χ. δεν τρώνε λαγούς γιατί το θηλυκό τους έχει την ίδια συχνότητα εμμήνων με τη γυναίκα. Ούτε και μούρα τρώνε γιατί το χρώμα τους θυμίζει τη γυναικεία φύση...
Μισούν τις γάτες και τις θεωρούν "πλάσματα του διαβόλου". Το ίδιο κι ό,τι σέρνεται στη γη... φίδια, σαύρες, μυρμήγκια. Αλλά και τους βατράχους και τα ποντίκια.
Ιερό ζώο θεωρούν την αγελάδα και το βόδι. Κι όχι μόνο γιατί μ' αυτά οργώνουν τη γη και πίνουν το γάλα τους. 
Κυρίως γιατί τα ούρα τους τα θεωρούν "μέγα γιατρικό" για κάθε αρρώστια!
Ήμαρτον Θε μου...

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

Σταμάτα γαμημένη γη!

Πίναμε στη σιχαμο-μπυραρία. Υποτίθεται κουβεντιάζαμε. Τι κουβεντιάζαμε δηλαδή, τα ίδια και τα ίδια, καταλαβαίνεις...
Λέγαμε διάφορα σκόρπια, τάχα γελάγαμε, τάχα ακούγαμε ο ένας τον άλλον, ήμασταν και δεν ήμασταν...
Έβγαλα το σακουλάκι με το θαυματουργό χόρτο. Μόλις το καπνίζω τα νεύρα μου τεντώνονται, οι αισθήσεις μου γίνονται βιονικές. 
Άρχιζω ν’ ακούω ακόμα και τον ήχο του ρολογιού μου. Ακούω τι ψιθυρίζουν τα ζευγάρια στις διπλανές πολυκατοικίες. Και στα ξημερώματα ακούω όλα τα ξυπνητήρια της Αθήνας και τα καζανάκια της τουαλέτας που τραβούν όλοι αυτοί οι μαλάκες πριν ξεχυθούν για το μεροκάματο του τρόμου.
Αυτό το χόρτο κανείς απ’ την παρέα δεν τολμάει να το καπνίσει. "Ρε μαλάκες, γιατί δεν τραβάει κανείς μαζί μου, έτσι για την παρέα ρε καριόληδες!"...
Βγαίνω μόνος μου στο δρόμο. Κεφάλι γεμάτο χρώματα και σχήματα. Περπατάω σαν αεροπλάνο με χασισωμένους κινητήρες. 
Έχω πάθει πριαπισμό. Πιάνω τον πούτσο μου, τον σφίγγω, εντάξει... Σκέφτομαι να τραβήξω καμιά μαλακία μπας κι ηρεμήσω. Αλλά προτιμώ να γαμήσω καμιά ξεφτιλισμένη. Καμιά απ’ αυτές τις πρεζούδες, με τα σάπια δόντια και τις φλέβες σουρωτήρι. Μια τυχαία. Το τυχαίο έχει άλλη γεύση...
Συναντάω έναν παλιό γνωστό. "Γεια!", του λέω. "Γεια", μου απαντάει.
Είμαι στην τσίτα, έτοιμος ν’ αρπαχτώ.
"Ρε μαλάκα σε χαιρέτησα, εσύ γιατί δεν με χαιρετάς;"
"Σε χαιρέτησα, σου είπα ‘γεια‘"
"Είπες ένα ‘γεια‘ σαν μουνόπανο, ρε μαλάκα. Και με προσπέρασες σα να χαιρέτησες κανέναν κώλο".
Φαίνεται γυάλιζε το μάτι μου κι ο τύπος το ’βαλε στα πόδια...
Στρίβω ένα ακόμα τσιγαριλίκι. Ψάχνω για κάτι συνταρακτικό. Με προσπερνάει μια Μερτσέντες. 
Την οδηγεί ένας πατσοκοιλιάς. Απορώ πώς γαμεί ο μαλάκας. Μάλλον τη βγάζει τραβώντας μαλακία για την πάρτη της αμαξάρας του...
Πέφτω πάνω σε μια τσούλα του δρόμου. Μπορεί κι αυτή να ’πεσε πάνω μου, θα σας γελάσω.
"Κανείς δεν μου κάνει παρέα να καπνίσει μαζί μου", της λέω.
Δεν ξέρω αν με κατάλαβε, ούτε ποια γλώσσα μιλούσε.
Στο πάρκο της ΕΑΤ-ΕΣΑ τα κάνουμε όλα, ξέρετε τώρα. Της δίνω διπλάσια απ’ ό,τι συμφωνήσαμε. Σκύβει, τον ξαναπαίρνει στο στόμα της, τον γλείφει για το ευχαριστώ, και φεύγει...
Βγαίνω πάλι στη Βασ. Σοφίας. Περνάω απ’ το "Αλεξάνδρα", το μαιευτήριο που γεννήθηκα το 1968. 
Γαμημένη γη, σταμάτα να κατέβω!

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (113) - Με τους Πυρολάτρες της Περσίας (Α')

Ό,τι έκανε ο Χριστιανισμός στον ελληνο-ρωμαϊκό κόσμο, το έκανε το Ισλάμ στην Περσία. Κατέστρεψε τον 8ο αιώνα ό,τι υπήρχε απ' τον αρχαίο περσικό πολιτισμό και τη θρησκεία του, τον Ζωροαστρισμό.
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα μικρές εστίες πιστών της αρχαίας περσικής θρησκείας, αλλά περισσότερο εκτός της ιρανικής επικράτειας. Τέτοιοι είναι οι Κούρδοι Γεζίντι της Μοσούλης που πρόπερσι παρά λίγο να τους εξολοθρεύσουν οι τζιχαντιστές...
Η επιβίωση ζωροαστρικών ομάδων στην Περσία μαρτυρείται και σε κάποια ταξιδιωτικά απομνημονεύματα Ευρωπαίων ταξιδευτών. Σ' ένα απ' αυτά, του 17ου αιώνα, οι πυρολάτρες αναφέρονται ως "Γκόροι".
Διαβάζω τη ζωροαστρική θεολογία και πέφτω απ' τα σύννεφα! Ακόμη κι αυτή αντέγραψαν οι αθεόφοβοι Χριστιανοί! Και προς απόδειξιν, ιδού μερικές ιστορίες.
Όταν η μανούλα του Ζωροάστρη ήταν έγκυος σε αυτόν, οι αστρολόγοι εκείνης της εποχής διαπίστωσαν στ' άστρα ότι επίκειται η γέννηση ενός "μεγάλου Βασιλιά". Τρέχουν, λοιπόν, στον τότε σάχη Νεμπρούτ και του αποκαλύπτουν πως όπου να 'ναι θα γεννηθεί αυτός που θα του αφαιρέσει το στέμμα.
Ο Νεμπρούτ δίνει εντολή να σφαχτούν όλες οι έγκυες γυναίκες της περιοχής. Αλλά η μητέρα του Ζωροάστρη γλίτωσε γιατί ο καλός Θεός φρόντισε να μικρύνει την κοιλιά της και να μην γίνει αντιληπτή. Κάτι δεν σας θυμίζει η ιστοριούλα αυτή?
Μόλις το παιδί γεννήθηκε, αντί να βάλει τα κλάματα όπως κάνουν όλα τα νεογέννητα, εκείνο γελούσε συνέχεια αφού ερχόταν στους ανθρώπους για να φέρει τη χαρά. 
Βλέπει ο Νεμπρούτ αυτή την παράξενη συμπεριφορά και διατάζει να το φέρουν μπροστά του για να το σφάξει με τα ίδια του τα χέρια. Αλλά ο Θεός του ξέρανε το χέρι και δεν πέτυχε το σκοπό του.
Αλλά ο Βασιλιάς δεν το βάζει κάτω. Δίνει εντολή ν΄ανάψουν μια τεράστια φωτιά και να ρίξουν μέσα το παιδί. 
Όμως με τη δύναμη του Θεού η φωτιά αντί να το κάψει μετατράπηκε σ' ένα κρεβάτι στρωμένο με τριαντάφυλλα όπου εκείνο αναπαύθηκε γλυκά.  Κι αυτή η ιστορία θυμίζει πολλά χριστιανικά συναξάρια...
Πολλοί συγκλονίστηκαν απ' το θαύμα και δέχθηκαν το παιδί ως "μεγάλο προφήτη". Κατόρθωσαν,  μάλιστα, να πάρουν λίγη από κείνη τη φωτιά και μέχρι σήμερα τη διατηρούν αναμμένη δείχνοντάς της απέραντο σεβασμό και μεγάλη τιμή. Οι άνθρωποι δεν είναι "ειδωλολάτρες" ούτε κατά κυριολεξία "πυρολάτρες".
Ο διάδοχος του Σάχη συνέχισε να διώκει το "νέο προφήτη" και διέταξε να τον φυλακίσουν. Την ίδια μέρα όμως παρέλυσαν και τα τέσσερα πόδια του αγαπημένου του αλόγου. Κατάλαβε πού οφείλεται η συμφορά, ελευθέρωσε τον Προφήτη και του ζήτησε συγγνώμη. 
Τότε εκείνος προσευχήθηκε τέσσερις φορές και μετά από κάθε προσευχή θεραπευόταν κι ένα απ' τα πόδια του αλόγατου. Κάτι σαν τις θεραπείες των παραλυτικών απ' τον Ιησού...
Παρ' όλ' αυτά ο Σάχης ήθελε κι άλλες αποδείξεις για να πιστέψει. 
Διέταξε να φτιάξουν ένα μπάνιο με λιωμένο ασήμι και να βουτήξουν μέσα τον Προφήτη για να δει αν θα βγει ζωντανός. Τελικά έγινε πάλι το θαύμα κι όλοι πίστεψαν στον Μέγα Προφήτη που πήρε και το όνομα "Ζερ-Ατέστ" (ελληνιστί "Ζαρατούστρα") που σημαίνει "λουσμένος στο ασήμι"...

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

Πόσο "δικτάτορας" ήταν ο Κάστρο;

Δεν αμφέβαλα πως οι φιλελέδες τρέφουν άσβεστο μίσος σε κάθε μορφής επαναστάτη, αλλά τόσο πάθος και χολή κατά του Φιντέλ δεν το περίμενα. 
Όχι πως υπήρχε περίπτωση να σεβαστούν τον μεγάλο επαναστάτη τη στιγμή του φυσικού του θανάτου, αλλά να... έλεγα πως θα διαφυλάξουν κάπως την αξιοπρέπεια και την αξιοπιστία τους...
Οι φιλελέδες, όπως και κάθε καθεστωτική δύναμη, ζουν με το άγχος και τον εφιάλτη της ανατροπής τους. Κι αυτό τους κάνει να χάνουν το μέτρο, να βυθίζονται στην ανασφάλειά τους και να παραλογίζονται...
Πασχίζουν ψυχαναγκαστικά να μας πείσουν πως ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός είναι το "τέλος της ιστορίας", "ό,τι καλύτερο και τελειότερο δημιούργησε ο άνθρωπος", "το πιο λογικό και σύμφωνο με την ανθρώπινη φύση σύστημα".
Όσοι διαφωνούν μαζί τους είναι "περιθωριακοί", "σαλεμένα μυαλά", "τρελή Αριστερά", όπως μας αποκαλούσαν οι Πρετεντέρηδες!
Η τακτική και επιχειρηματολογία τους είναι τυποποιημένη και συντονισμένη σε παγκόσμια κλίμακα. 
Κάθε φωνή, και κυρίως κάθε μαζικός πολιτικός φορέας, που διατυπώνει κάποια διαφορετική πρόταση χαρακτηρίζεται "λαϊκιστής". 
"Λαϊκιστές" η Λεπέν κι ο Τραμπ, "λαϊκιστές" κι ο Σύριζα, οι Ποδέμος, το Εργατικό Κόμμα Αγγλίας. Έτσι, άκριτα, τσουβαλιασμένα, ανιστόρητα, ανεγκέφαλα.
Όμως, πέρα απ’ την προπαγάνδα του, ο καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός φρόντιζε πάντα να μην αφήσει κανένα περιθώριο επικράτησης και ευδοκίμησης οποιασδήποτε "εναλλακτικής λύσης". 
Κάθε λαϊκή ή κομμουνιστική επανάσταση έπρεπε είτε να ισοπεδωθεί εν τη γενέσει της είτε να στραγγαλιστεί το συντομότερο δυνατόν.
Μόλις στη Ρωσία άρχισε να επικρατεί η Οκτωβριανή Επανάσταση, οι Αγγλογάλλοι (μαζί με τους Έλληνες του Βενιζέλου) έσπευσαν να στείλουν το 1919 στρατό για την ανατροπή της. Και μόλις άρχισε να εδραιώνεται, 20 χρόνια αργότερα, φρόντισαν να στείλουν καταπάνω της τον Χίτλερ για να τους διαλύσει.
Τα ίδια έκαναν και στην Κούβα, τα ξέρετε, μην τα επαναλάβω.  Φυσικά, τα "μαύρα κοράκια" του καπιταλισμού ήξεραν καλά πως όταν ένα νέο καθεστώς δεχθεί εξ αρχής μια τόσο ασύμμετρη επίθεση και απειλή, είτε θα καταρρεύσει είτε, για να επιβιώσει, θα μετατραπεί σε τόσο σκληρό που θα γίνει κάποια στιγμή και αντιπαθητικό.
Όταν ο Λένιν κι ο Κάστρο βρέθηκαν στην μπούκα των δυτικών κανονιών και πυραύλων, με εμπάργκα, εμπορικούς αποκλεισμούς και χώρες διαλυμένες απ’ τα προηγούμενα καθεστώτα και την επανάσταση, το τελευταίο που θα τους ενδιέφερε ήταν να είναι συνεπείς με τον σοσιαλιστικό ουμανισμό.
Δεν θέλω να γίνω απολογητής κανενός καθεστώτος ούτε να αγιοποιήσω ιστορικές προσωπικότητες. 
Αλλά ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν σε συνθήκες οριακές. Ο σοσιαλισμός για να υλοποιηθεί θέλει μακρά περίοδο εσωτερκής και εξωτερικής ειρήνης. Δεν πατάς ένα κουμπάκι ή τραβάς μια σκανδάλη και έρχεται.
Αυτό το ξέρουν οι καπιταλιστές και δεν πρόκειται να δώσουν χρόνο να ανασάνει καμία "εναλλακτική" πρόταση εξουσίας στον κόσμο. Θα την πολεμήσουν μέχρις εσχάτων ώστε να την ανατρέψουν ή να την αναγκάσουν να σκληρύνει εσωτερικά, να μετατραπεί σε μια μορφή "δικτατορίας" ώστε να μπορούν να προπαγανδίζουν πως "είτε εμείς είτε τα γκούλαγκ", "κάθε επανάσταση εναντίον μας οδηγεί νομοτελειακά σε δικτατορία" κ.λπ. 
Στην Ελλάδα ζήσαμε ένα τέτοιο σενάριο, σε πολύ λάιτ μορφή, το πρώτο επτάμηνο του 2015. Όπου εσωτερική και εξωτερική τρόικα βάλθηκαν με κάθε τρόπο να απαλλαγούν απ’ την ανεπιθύμητη και ενοχλητική "ριζοσπαστική Αριστερά" που νίκησε στις εκλογές του Γενάρη.
Ο τρόπος που αντιμετώπισε τη διπλή αυτή επίθεση η κυβέρνησή μας ήταν, κατά τη γνώμη μου, επιτυχής γιατί αξιοποίησε την εμπειρία της παγκόσμιας Αριστεράς. 
Ούτε σε "εσωτερική σκλήρυνση" οδηγήθηκε, τα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες έμειναν στο απυρόβλητο, ούτε τους έκανε τη χάρη να ισοπεδώσει τη χώρα στο όνομα μιας δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας δίνοντας στους απέναντι το δικαίωμα να τσιρίζουν "ποτέ ξανά Αριστερά"!
Η κυβέρνησή μας έκανε τους αναγκαίους και επίπονους συμβιβασμούς, έκανε τις υποχωρήσεις που έπρεπε, κέρδισε πολύτιμο χρόνο ώστε σήμερα να μπορεί να διεκδικήσει κάτι καλύτερο...