Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (H' - Παραλίγο να γίνω ... ανταλλακτκά!)

 

Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιείς σε τούτη την τερατούπολη είναι η απίστευτη φασαρία της. Παντού κόρνες, φωνές, κατάρες, μπινελίκια, μεγάφωνα, μουσική. Ακόμα και οι ιεροκήρυκες συναγωνίζονται ποιος θα ακουστεί περισσότερο...

Από την πρώτη στιγμή προσπαθώ να δείχνω συνειδητά πάμπτωχος. Το μόνο που δεν θα ήθελα σε τούτη τη φάση είναι να αποτελέσω στόχο ληστών. 

Για τα ευρωπαϊκά δεδομένα είμαι σίγουρα αρκετά κάτω από τον μέσο εισοδηματικό όρο. Αλλά, δόξα τω θεώ, ποτέ δεν μου έλλειψε κάτι. Με βοήθησε σε αυτό και η παροιμιώδης ολιγάρκειά μου.

Εδώ όμως δεν αρκει να είμαι φτωχός. Πρέπει και να το δείχνω. Ίσως και να το παράκανα κάπως. Πίνω μια μπύρα σε ένα πεζουλάκι, οπότε κάποιος με πλησιάζει όχι απειλητικά αλλά μάλλον διστακτικά. Με είδε αξιολύπητο και προσφέρθηκε να μου προτείνει τρόπο να βγάλω λεφτά.

"Καλησπέρα όινμπο!". Σημειωτέον η λέξη "όινμπο" σημαίνει "λευκέ". Αλλά μάλλον με υποτιμητική και ρατσιστική χροιά, σαν να λέμε... "ασπρουλιάρη".

Δεν απαντάω, αλλά παίρνει μόνος του θάρρος και συνεχίζει.

"Θα βγάλεις καλά λεφτά αν δουλέψεις για το Μεγάλο Αφεντικό. Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Μόνο πες το ναι. Και σε μισή ώρα περίμενε στο απέναντι παρκάκι. Κάποιοι θα έρθουν, θα σου δέσουν τα μάτια και θα σε βάλλουν σε ένα βανάκι. Μη φοβηθείς, είναι μέρος της διαδικασίας. Θα σε πάνε στο σπίτι του Μεγάλου Αφεντικού. Μπορεί να μην τα βρείτε, οπότε δεν πρέπει να ξέρεις το δρόμο".

Τον αγριοκοίταξα λίγο, του έγνεψα "όχι" και έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.

Την επόμενη μέρα ρώτησα διακριτικά και έμαθα για το Μεγάλο Αφεντικό. Άλλωστε τον ξερει όλη η πόλη. Ο τύπος κάνει εμπόριο ανθρώπινων οργάνων. Τα πουλάει στη μαύρη αγορά. Σε ιδιωτικά νοσοκομεία, στο εξωτερικό, σε εγκληματίες που καταζητούνται και δεν μπορούν να επισκεφτούν δημόσιο νοσοκομείο, παντού τέλος πάντων.

Έχει στήσει ένα τεράστιο δίκτυο ανεύρεσης φρέσκων οργάνων. Σε τούτη την πόλη γίνονται καθημερινά αναρίθμητες ανθρωποκτονίες. Σχεδόν πάντοτε βρίσκονται εκεί κοντά κάποιοι συνεργάτες του Μεγάλου Αφεντικού. Μαζεύουν τα πτώματα και τα οδηγούν στο κατάλληλο μέρος για την άμεση αφαίρεση των οργάνων. Φυσικά, αν υπάρξει αναδουλειά, αναλαμβάνουν οι ίδιοι την αύξηση των... ανθρωποκτονιών!

Δεν μπορώ να φανταστώ τι δουλειά θα μπορούσε να μου αναθέσει το Μεγάλο Αφεντικό. Μάλλον θα ήθελε να με αποσυναρμολογήσει και να με κάνει ανταλλακτικά...

Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (Ζ' - Το ξύρισμα της συμφοράς!)

 

Κάποια στιγμή έπρεπε να ξυριστώ. Τα γένια μου είχαν μεγαλώσει αρκετά και αποφάσισα, λάθος μου, να πάω σε έναν μπαρμπέρη. Τυχαία επέλεξα ένα μικρό μαγαζάκι, κοντά στο λιμάνι. Ο κουρέας ήταν συμπαθής τύπος αλλά κάπνιζε συνεχώς μια πίπα που έβγαζε μια παράξενη μυρωδιά. Όπως έμαθα αργότερα ήταν όπιο ή κάτι τέτοιο.

Ο μάγκας ήταν συνεχώς φτιαγμένος, αλλά αυτό τον έκανε γοητευτικά ομιλητικό αλλά και πολύ βραδή στις κινήσεις του. Όλα σε σλόου μότιον.

Μου διηγόταν διάφορες ιστορίες κι εγώ του έλεγα συνεχώς "ναι, έχεις δίκιο, όπως τα λες είναι". Σίγουρα το παράκανα, το αντιλήφθηκε κι εκείνος και μου το χτύπησε: "Εσύ λές μόνο ναι;".

Μα είσαι καλά άνθρωπέ μου; Φουμάρεις συνέχεια αυτόν τον διάολο, κρατάς στα χέρια σου μια φαλτσέτα, την έχεις διαρκώς στον λαιμό μου και υπάρχει περίπτωση να σου φέρω αντίρρηση;

Εκεί που μου είχε ξυρίσει σχεδόν το μισό μάγουλο, αφήνει το μαχαίρι και πιάνει το ψαλίδι. Κι αρχίζει να με κουρεύει.

"Μα δεν σου ζήτησα κούρεμα!", του λέω.

"Ω, γράψε λάθος, αφαιρέθηκα. Σταματάω το κούρεμα και δεν θέλω να με πληρώσει γι' αυτό. Ήταν δικό μου λάθος και είναι άδικο να σου πάρω λεφτά!"

Όμως μου είχε κουρέψει ήδη τον δεξιό κρόταφο...

Κάποια στιγμή με αφήνει σύξυηλο και πετάγεται στο δρόμο. Κάποιος γνωστός του πέρασε και ήθελε να τον χεραιτήσει. Επιστρέφει σε 45 λεπτά!

Όταν γυρίζει, με βλέπει και φωνάζει: "Θεέ μου, κάθεσαι ακόμα εδώ; Δεν έφυγες;".

Μα πώς να φύγω μισοξυρισμένος και μισοκουρεμένος;

"Ετυχώς που το φιλαράκι μου είχε μια επείγουσα δουλίτσα, αλλιώς θα καθόσουν εδώ όλη μέρα!" μου λέει.

Τελικά δεν το γλίτωσα το χουνέρι.

Σε λίγα λεπτά, αφήνει τα εργαλεία του και βγαίνει απ' το μαγαζάκι του κλειδώνοντας απ' έξω την πόρτα. Κι εγώ έμεινα μέσα. 

Υπέθεσα ότι θα επέστρεφε σε λίγο, άντε να έκανε πάλι 45 λεπτά. Αλλά ο φίλος πήγε σπίτι του, έφαγε, κοιμήθηκε και ήρθε πρωί-πρωί στο κουρείο του έχοντας φυσικά ξεχάσει την παρουσία μου. 

Ήταν γραφτό της μοίρας μου να κοιμηθώ μια νύχτα σε κουρείο της τερατούπολης. 

Ο κουρέας ήταν ευδιάθετος. άναψε πάλι την πιπούλα του, χαλάρωσε, έφτιαξε τσάι και μου το πρόσφερε...

Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (ΣΤ' - "Κλοτσιά Ενάντια στην Απειθαρχία")

 

Τον θυμάστε τον Νίκωνα Αρκουδέα; Αυτό το συμπαθητικό ανθρωπάκι που στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ έγινε διοικητής των ΜΑΤ και ανέλαβε να "καθαρίσει" τα Εξάρχεια; 

Ε, λοιπόν, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει αυτή την εποχή στο Λάγος. Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τον γλυκούλη Νίκωνα αλλά με ανθρωπόμορφα τέρατα. 

Η αστυνομία, υποτίθεται για να περιορίσει την μικροεγκληματικότητα (κυρίως αυτή) κάνει αυθαιρεσίες που δεν μπορεί να φανταστεί ένας Ευρωπαίος. Μάλιστα, η αντίστοιχη με τα δικά μας ΜΑΤ μονάδα της Αστυνομίας σημαίνει κάτι σαν Κλοτσιά Ενάντια στην Απειθαρχία (ΚΕΑ)!

Φυσικά τα "μεγάλα ψάρια" έχουν κι εδώ τον τρόπο τους να διαφεύγουν. Αρκεί να ξέρεις το "σωστό τηλέφωνο" και να "λαδώσεις" κατάλληλα τη "μηχανή". 

Για να καταλάβετε, πολλοί μεγαλο-εγκληματίες κάνουν πλαστική προσώπου, παίρνουν καινούργιο όνομα και ταυτότητα και συνεχίζουν μια νέα ελεύθερη ζωή. Και στη φυλακή χώνεται κάποιος σωσίας τους ή και ένα αθώο ανθρωπάκι...

"Εδώ, για να βρεις μια δουλειά της προκοπής", μου λέει ένα γκαρσόνι, "πρέπει να είσαι κωφάλαλος και να έχεις μικρό όνομα!".

Καλά, το πτώτο σκέλος το κατάλαβα. "Κωφάλαλος" σημαίνει να ξέρεις να μην ακούς και να μη μιλάς. Αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα. Αλλά γιατί πρέπει να έχεις μικρό όνομα;

"Κοίτα", μου λέει το γκαρσόνι. "Στη Νιγηρία τα ονόματά μας είναι συνήθως μεγάλα. Το αφεντικό δεν έχει καμία διάθεση να σπαταλήσει πάνω από μισό δευτερόλεπτο απ' τη ζωή του για να προφέρει το όνομά σου!".

Τι να πω... το άκουσα κι αυτό!

Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (Ε' - Αποφάσισα να πηγαίνω τοίχο-τοίχο!)

 

Ίσως αργότερα αναφερθούμε στις θρησκευτικές δοξασίες των ανθρώπων του παράξενου τούτου τόπου. Πάντως διάχυτη είναι η άποψη πως οι Θεοί χάνουν τη δύναμή τους αν σταματάς να πιστεύεις σε αυτούς. 

Μου θυμίζει κάποιο χωρίο του Ευαγγελίου που λέει πως κι ο Ιησούς δεν πήγαινε στην ιδιαίτερη πατρίδα του γιατί οι κάτοικοί της ήταν δύσπιστοι μαζί του και αυτό αποδυνάμωνε την θαυματουργή του ενέργεια.

Κάτι άλλο που παρατήρησα στους κατοίκους αυτής της πόλης είναι πως τρελαίνονται να ακούν ιστορίες. Όσο πιο παράξενες αλλά και πιο αληθοφανείς γίνεται. 

Όπως καταλαβαίνετε, αυτό δημιουργεί πολλούς "παραμυθάδες" που κάθονται στις άκρες των δρόμων και είναι πάντα πρόθυμοι να σου πουν μια ιστορία αλλά με το αζημίωτο.

Δίνω σε κάποιον ένα ευτελές κέρμα κι αρχίζει να μου λέει, μάλλον ανόρεχτα, μια ιστοριούλα. Πως την παλιά εποχή στον τόπο αυτόν ζούσαν βασιλιάδες. 

Όταν κάποιος βασιλιάς πέθαινε, δεν γινόταν να πάει ασυνόδευτος. Οπότε η φρουρά του έβγαινε στους δρόμους κι όποιον έβρισκε μπροστά της τον μάζευε για να ακολουθήσει τον Βασιλιά στον τάφο. Τους έθαβαν μαζί του ζωντανούς. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, τις κρίσιμες εκείνες ώρες οι πάντες κλειδαμπαρώνονταν σπίτια τους.

Η ιστορία αυτή μόνο χασμουρητά μου προκάλεσε. Ίσως ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Ο μάγκας το κατάλαβε και μάλλον σκέφτετηκε να μου πει κάτι πιο δυνατό:

"Φίλε, θα σου δώσω μια συμβουλή. Τούτη είναι μια πόλη που καταβροχθίζει ανθρώπους. Μη βιαστείς να κάνεις φίλους. Και να προσέχεις πολύ λίγες μέρες πριν τις γιορτές. Οι άνθρωποι πρέπει κάτι να εμπορευτούν για να βρουν τα χρειαζούμενα χρήματα να γεμίζουν το οικογενειακό τους τραπέζι. 

Τότε παίρνει και δίνει το εμπόριο ανθρώπινων οργάνων. Να αποφεύγεις την πολυκοσμία τέτοιες εποχές. Ούτε που θα καταλάβεις πως θα μείνεις ανάπηρος. Αρκεί κάποιος να περάσει σύριζα από σένα και... τα γεννητικά σου όργανα μπορεί να εξαφανιστούν"...

Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (Δ' - Στροβιλιζόμενη λαγνεία...)

 

Μου είπαν πως τη συγκεκριμένη φάση δεν έπρεπε να τη χάσω με τίποτα. Ένα ιδιωτικό πάρτι σε ένα παράνομο κλαμπ. Στον όροφο κάποιου ουρανοξύστη-φάντασμα. Που κανείς δεν ήξερε ποιους στέγαζε. Αλλά και κανείς δεν τολμούσε να ρωτήσει.

Ο πληροφοριοδότης μου με διαβεβαίωσε πως σε αυτό το μέρος, αν έχεις λεφτά, μπορείς να ζήσεις κάθε φαντασίωσή σου. Μου πρότεινε να επιλέξω τη "Μεγάλη Ιέρεια". Σε αυτή εξομολογείσαι κάθε αμαρτία σου μπουσουλώντας σε χαλίκια και εκλιπαρώντας για συγχώρεση...

"Η ζωή είναι για να τη ζεις!", σκέφτηκα, και το πήρα το ρίσκο. Και όντως, μπορώ να πω πως έζησα κάτι πρωτόγνωρο. 

Όλα παρέπεμπαν σε μεταχείριση VIP. Χώροι ευρύχωροι, επίπλωση πολυτελείας, παντού αυτόματα μηχανήματα για πιστωτικές κάρτες, ένα ψηφιακό άλμπουμ με πριβέ στρίπερς κι ένα πλούσιο μενού με ποτά και ναρκωτικά.

Επέλεξα μια τύπισσα που μάλλον είχε τα χρονάκια της. Διέκρινα τη σκοτεινιά πίσω απ' τα μάτια της. Και κάμποσες άγριες ιστορίες αποτυπωμένες στα μάγουλα και στο κούτελό της. Μαλλιά κοντά, αμακιγιάριστη, κορακίσια πόδια, γλυκά τονισμένες κνήμες, μαύρο κραγιόν, με παρακμιακή σκοτεινία μέσα της...

Με έγλειψε ανάμεσα στα σκέλια. Ήταν η πιο κρύα γλώσσα που ένιωσα ποτέ. Με τράβηξε στο δωμάτιό της. Στο ράφι πρόλαβα να διακρίνω μαστίγια, περιλαίμια, σφιγκτήτρες, δονητές, κουκούλες, καυτά κεριά...

"Μη με κοιτάζεις λες και σου οφείλω έλεος και τέτοιες μαλακίες! Δεν είμαι η γαμημένη η μαμάκα σου!"

Τα δωμάτια σκοπίμως δεν είχαν ηχομόνωση. Άκουγες από παντού ήχους μικρού θανάτου από στόματα που βογκούσαν. 

Δεν είναι καθόλου εύκολο να διαχειριστείς την ασταμάτητη αδρεναλίνη που κινείται ξέφρενα μέσα σου. Η μουσική παλλόταν στην ατμόσφαιρα. Παντού κορμιά γυμνά ή ντυμένα με λάτεξ, δεκαπεντάποντες γόβες-στιλέτο, άσπρη σκόνη να αναδεύεται στα ποτήρια του ουίσκι, χρήμα και ηδονή άλλαζαν συνεχώς χέρια.

Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (Γ' - Ο Άγιος Στριφτάκιας)

Απ' το πρώτο κι όλας βράδυ έπιασα σχέσεις με τον υπεύθυνο του ξενοδοχείου. "Ξενοδοχείο" κατ' ευφημισμόν βέβαια. Καθώς το μπάτζετ μου είναι πολύ χαμηλό, βρήκα ένα δωμάτιο σε έναν όροφο με κοινή τουαλέτα, ντουζιέρα και κουζινίτσα. 

Ο τύπος που σας λέω, ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο να με εισαγάγει στο σκοτεινό πνεύμα της τερατούπολης. Έχει μακριά γκρίζα και λιγδιασμένα μαλλιά, λίγο καμπούρης, τα πόδια του γυμνά και πρησμένα. 

Τα απογεύματα έστριβε συνέχεια τρίφυλλα και πολλά τα μοίραζε με αξιοθαύμαστη γενναιοδωρία. Του έβγαλα το παρατσούκλι "Άγιος Στριφτάκιας"! Μια Δανέζα αλητοτουρίστρια του βρήκε κάτι εξίσου καλό: τον αποκαλούσε "φούμα-κάπνα"!

Για κάποιο λόγο ο Άγιος Στριφτάκιας με συμπάθησε ιδιαίτερα. Μου έλεγε συνεχώς να αποφεύγω τους "ουαχάλα", δηλαδή τους μπελάδες κατά την τοπική γλώσσα. Έτσι και με τσάκωνε η αστυνομία, θα με πέταγαν σε ένα μπουτρούμι και μάλλον δεν θα ξανάβλεπα τον ήλιο...

Το βράδυ που έλειπα η αστυνομία μπούκαρε στο ξενοδοχείο και έψαχνε για ναρκωτικά. Κάποιοι πρόλαβαν να καταπιούν τα τσιγάρα που κάπνιζαν. Άλλοι πέταξαν τις καβάτζες τους στη λεκάνη της τουαλέτας. 

Δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη. Μόλις επέστρεψα τους βρήκα να προσπαθούν να ψαρέψουν απ' τον βόθρο τα πεταμένα ναρκωτικά. Και τον Άγιο Στριφτάκια σε κατάσταση υστερίας να φωνάζει: "Φέρτε μου να καπνίσω τη λεκάνη"!

Εντάξει, οκ. Δεν με σήκωνε άλλο το κλίμα. Αποφάσισα να αλλάξω περιβάλλον. Βρήκα ένα δωμάτιο λίγο ακριβότερο αλλά τουλάχιστον θα μπορούσα να κοιμηθώ κάπως ήσυχος...

Όταν αποχαιρέτησα στον Άγιο Στριφτάκια, έσπευσε να μου δώσει τις τελευταίες συμβουλές:

"Για να επιβιώσεις σ' αυτή την πόλη, για να μη σε ληστέψουν και σε βιάσουν, πρέπει να δείχνεις τρελός. Να περπατάς με ένα καδρόνι στον ώμο και να ουρλιάζεις ενάντια στους μπάσταρδους φασίστες, στους συνωμότες κομουνιστές, ό,τι σου 'ρχεται στο κεφάλι τέλος πάντων. Κι όλοι οι άνθρωποι θα κάνουν στην άκρη για να περάσεις"...

Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (Β' - Μια αύρα ερωτικά απωθητική...)

 

Στο ταξίδι πήρα μαζί μου να διαβάσω τον Δρόμο του Τζακ Κέρουακ. Κάπου νιώθω κι εγώ πως όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο πουθενά. Ίσως να αισθάνομαι και λίγο απόκληρος, ένα αουτσάιντερ που δεν έχει και πολλά να χάσει.

Μόλις φτάνω στην αφρικανική τερατούπολη έχω μια αίσθηση σκοτεινής ενέργειας. Σαν κάποια δύναμη να με απωθεί αλλά και ταυτόχρονα να με τραβάει. 

Μου βγάζει και μια κρίση ταυτότητας. Στην Ευρώπη είμαι ένας από τους κάπως μικρόσωμους άντρες που κάθε γυναίκα θέλει να πάρει σπίτι της και να του φτιάξει ένα πιάτο ζεστό φαΐ. Στην Αφρική όμως τι ακριβώς είμαι; Ελπίζω πως όχι μόνο το φαΐ...

Είμαι σίγουρα αρνητικά προκατειλημμένος. Νομίζω πως είμαι στο πιο απαίσιο μέρος του κόσμου. Σε μια πόλη φτωχική, βρώμικη, τελειωμένη. Που ποτέ δεν πρόκειται να μου κάνει κλικ συναισθηματικά.

Απ' το αεροδρόμιο πήρα το λεωφορείο που θα με οδηγούσε στο ξενοδοχείο. Στο τελευταίο κάθισμα κάθεται ένας τύπος που πίσω από μια εφημερίδα μαλακίζεται. 

Δίπλα μου στέκεται ένας άλλος που το σώμα του μοιάζει με έναν φθαρμένο χάρτη της ζωής. Στα χέρια του διακρίνω κάτι απαίσια τατουάζ και αποκρουστικά σημάδια, ίσως από χρήση ναρκωτικών...

Διασχίζοντας τα λίγα μέτρα από τη στάση του λεωφορείου ως την είσοδο του ξενοδοχείου πιάνω τον εαυτό μου να εστιάζει σε ό,τι παράδοξο κυκλοφορεί. 

Στο απέναντι πεζοδρόμιο κινείται ένα πλάσμα από άλλον κόσμο. Ερμαφρόδιτο. Εκπέμπει μια συγκλονιστική αύρα. Θα τη χαρακτήριζα "ερωτικά απωθητική". Υποψιάζομαι πως η επαφή μου με αυτό το σώμα θα μπορούσε να με φτάσει στα όρια του σύμπαντος. Ένα συμπαγές κορμί που περιείχε μυστικά πολύ χυδαία για να αποκαλυφθούν.

Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (Α' - Η οδός Γερανίου, το Κολωνάκι της Αφρικής!)

 

Οι περισσότεροι από σας σχεδιάζετε τις διακοπές σας. Έστω και για λίγες μέρες. Όσες αντέχει η τσέπη σας. Αλλά ονειρεύεστε ένα μέρος ειδυλλιακό. Όσο γίνεται πιο ασφαλές και ονειρεμένο. Να ξεκουραστείτε, να χαλαρώσετε, να αποφορτίσετε.

Ε, εγώ σκέφτομαι εντελώς το αντίθετο. Αποφάσισα και ήδη σχεδιάζω να φύγω για διακοπές σε ένα τεράστιο λιμάνι της δυτικής Αφρικής. Όνομα και μη χωριό που λένε! 

Αλλά δεν θα περάσω στο ασφαλές περιβάλλον ενός πολυτελούς ξενοδοχείου. Σκέφτομαι να το τερματίσω. Να κατέβω στα καταγώγια της πόλης. Να χωθώ στις τρύπες του λιμανιού, να γνωρίσω τρόπους ζωής που εμείς δεν φανταζόμαστε.

Με ρωτάτε αν φοβάμαι. Φοβάμαι και πολύ μάλιστα. Κάποτε δεν φοβόμουν. Δεν υπολόγιζα τους κινδύνους. Τώρα που μεγάλωσα υπολογίζω πλέον τα πάντα. Κι αυτό κάνει τη ζωή μου πιο δύσκολη.

Προσπάθησα να παρηγορήσω τον εαυτό μου: "Τι φοβάσαι ρε μεγάλε; Εδώ και 20 χρόνια περνάς τη μισή σου μέρα στο Γεράνι της Ομόνοιας. Τι χειρότερο θα ζήσεις;".

Έλα ντε; Αλλά μια κοπέλα που 'ρθε από κει κάτω με προειδοποίησε: "Φίλε, η Γερανίου είναι το Κολωνάκι του Λάγος"!

Τι να πω; Σίγουρα θα κινδυνέψω. Κάποιος μαστουρωμένος αράπης μπορεί να με κόψει φέτες και να με πετάξει στα βρομόνερα του λιμανιού να με φάνε τα ψάρια. Ίσως κάποια συμμορία να με ξεκοιλιάσει στην ψύχρα για να μου κλέψει ό,τι έχω. Ή και μόνο επειδή φοράω λευκό δέρμα...

Ελπίζω να τη γλιτώσω. Φυσικά θα λάβω και τα μέτρα μου. Φτωχικά ρούχα, χωρίς κοσμήματα κ.λπ., ύφος αδιάφορο. Θα εκμεταλλευτώ και την εξωτερική μου εμφάνιση. Είμαι μικρόσωμος και αχαμνούλης, κάθε άλλο παρά φόβο ή μίσος εμπνέω...

Μην ξέχναμε την ουσία της ζωής. Είναι μία μόνιμη μάχη για επιβίωση. Ίσως το ταξίδι αυτό να με ξανασυνδέσει με τα ουσιώδη. 

Αύριο φεύγω και θα σας γράφω...

Καλοκαιρινή ευτυχία είναι...

 

Ένα πεζουλάκι για να κάτσεις.

Λίγη θάλασσα ν' αγναντεύεις.

Ένα καφεδάκι να πίνεις.

Ένα βιβλίο να διαβάζεις.

Ένα πεύκο να σου κάνει σκιά...

Αίαντας ή Οδυσσέας;

 

Σήμερα μου συνέβη μια περίεργη φάση. Είχα πάει για μια δουλίτσα στην πλατεία Αγίου Θωμά στο Γουδή. 

Ξαφνικά, από την είσοδο του Λαϊκού Νοσοκομείου πετάγεται τρέχοντας ένας νεαρός, σε κατάσταση αμόκ, προφανώς με κάποια σοβαρή ψυχική διαταραχή. Έτρεχε προς την οδό Μιχαλακοπούλου, όπου τα αυτοκίνητα κινούνταν με σχετικά υψηλή ταχύητητα.

Τον κυνηγούσαν δύο μεσόκοποι νοσηλευτές που ήταν προφανές πως δεν επρόκειτο να τον προφθάσουν. Και πιο πίσω η καημένη η μανούλα του να τον φωνάζει... "Νίκοοοοο, Νίκοοοοο".

Ο νεαρός ερχόταν προς το μέρος μου. Στον δρόμο του υπήρχε μια ψαροταβέρνα, άρπαξε μια ψάθινη καρέκλα και την έσπασε στο κεφάλι του καθώς έτρεχε. 

Τώρα εγώ τι έπρεπε να κάνω; Αν αδιαφορούσα, κανείς δεν θα μου έλεγε τίποτα. Αλλά σε λίγα δευτερόλεπτα ο νεαρός θα επιχειρούσε να διασχίσει την οδό Μιχαλακοπούλου. Ο κίνδυνος να τον χτυπήσει ένα διερχόμενο όχημα ήταν σχδόν 80%.

Μεγάλο το δίλημμα. Αποκλείεται να αδιαφορίσω. Αλλά έπρεπε να αποφασίσω άμεσα αν θα αντιδρούσα ως Αίαντας ή ως Οδυσσεάς. 

Αν επέλεγα τη δυναμική λύση μάλλον θα αποτύγχανα. Ο τύπος ήταν σε έξαλλη κατάσταση, πολύ ογκώδης και γεροδεμένος. Σίγουρα θα με παρέσερνε με τη φόρα του. Ίσως να μου έχωνε και καμιά γερή μπουνιά ή κλωτσιά.

Οπότε αποφάσισα να γίνω Οδυσσέας. Παραμέρισα λίγο και την κατάλληλη στιγμή του έβαλα τρικλοποδιά. Ο καημένος έφαγε τα μούτρα του, έπεσε στο πεζοδρόμιο και μάτωσαν αγκώνες και γόνατα. Όμως γλίτωσε τα χειρότερα. Οι νοσηλευτές πρόλαβαν να τον φτάσουν και κάπως κατάφεραν να τον τιθασεύσουν...

Δεν έκατσα να δω τη συνέχεια. Απομακρύνθηκα αθόρυβα. Δεν ήθελα και να μπλέξω σε διαδικασίες του τύπου ... τραυμάτισες τον άνθρωπο κ.λπ.

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΜΘ')

 

 Τα μόνα αληθινά ταξίδια

είναι αυτά χωρίς επιστροφή...

 

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (ΙΒ' - Να γίνουμε κηπουροί της ζωής μας!)

 

Απόψε η διδασκαλία γίνεται στον υπέροχο κήπο του κοινοβίου. Ο πιο ηλικιωμένος μοναχός μας δείχνει τα διάφορα λουλουδάκια και μας λύνει κάποιες απορίες για τον τρόπο που πρέπει να τα φροντίζουμε.

Ξαφνικά γυρίζει προς το μέρος μας και παίρνει ύφος κάπως σοβαρό. "Γίντε κι εσείς κηπουροί στη ζωή σας!", μας λέει.

Οι περισσότεροι αιφνιδιαστήκαμε και δείξαμε πως μάλλον δεν καταλάβαμε τι εννοεί. Γι' αυτό και συνέχισε...

"Να φυτεύετε στον κήπο της ζωής σας μόνο σπόρους καλών προθέσεων. Αλλά και πάλι δεν αρκεί. Αν φυτέψεις σπόρους σε έναν κήπο, και τον αφήσεις στην τύχη του, δεν θα ανθίσουν όμορφα λουλούδια!".

Αυτά είπε μόνο και έφυγε. Εμείς μείναμε πίσω και πιάσαμε τη συζήτηση. Ήταν προφανές πως μας έδωσε μια καλή αφορμή για προβληματισμό.

Πολλοί ισχυρίζονται πως όταν κάνουμε κάτι, μόνο το αποτέλεσμα μετράει. Αλλά αυτό είναι κάπως κοντόφθαλμο. Ακόμα κι ο χριστιανισμός τονίζει πως αν κάνεις κάτι καλό με λάθος πρόθεση χάνει την αξία του. Αν, π.χ., προσευχηθείς μόνο για λόγους επίδειξης, είναι σαν να μην το έκανες...

Πρέπει να κάνουμε δουλίτσα με τον εαυτό μας και κάθε φορά να ρωτάμε "Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί το είπαμε αυτό; Γιατί σκεφτήκαμε αυτό; Κάπως έτσι φτάνουμε στην αυτογνωσία.

Πάω στο γυμναστήριο. Γιατί το κάνω; Για τη σωματική μου υγεία και ευεξία; Για να αποκτήσω γραμμωτό σώμα και να εντυπωσιάζω τους άλλους και ειδικά τις γυναίκες; Για να πάρω μάτι ωραία κορμιά; 

Παίρνω τηλέφωνο έναν φίλο να βρεθούμε για καφέ. Το κάνω επειδή δεν έχω κάτι καλύτερο να περάσω την ώρα μου; Για να σκοτώσω τη μοναξιά μου; Επειδή αγαπάω αυτόν τον φίλο και η παρουσία του με βελτιώνει ως άνθρωπο; Είμαι έτοιμος να ανταποκριθώ σε μια δική του έκκληση για παρέα ή τον θυμάμαι μόνο όταν έχω εγώ την ανάγκη;

Κάπως έτσι ανακαλύπτουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Και πάνω εκεί χτίζουμε αυτό που θέλουμε να γίνουμε...