Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Ένας γκρεμός περιμένει τον Πατριάρχη...

Για να μην είμαστε μονόπλευροι, ας πούμε και μερικά καλά για τους Αγιονορείτες μοναχούς.
Υπάρχουν πράγματι αρκετοί που θεωρούν τον εαυτό τους ανάξιο να μιλά, να συμβουλεύει, να στηλιτεύει, να λύνει προβλήματα άλλων, ν’ ασκεί επιρροή στον κόσμο.
Οι περισσότεροι από δαύτους έχουν αποσυρθεί στα Καρούλια και στα Κατουνάκια (βλάχικη λέξη που σημαίνει "στρατόπεδα").
Ζουν σαν ακροβάτες, απαλλαγμένοι απ’ το φόρτο της καθημερινής υλικής μέριμνας.
Συνάντησα τυχαία έναν τέτοιο. Μιλάει ρούσικα. Μετά από 20 χρόνια νταραβέρια με Ρωσίδες, μπορώ και συνεννοούμαι μαζί του. 
"Σλάβα μπόκου"! Δόξα σοι ο Θεός...
Δεν συμφωνώ με τις ασκητικές του ακρότητες, αλλά σέβομαι τις επιλογές του...
Οι πραγματικοί Άγιοι προτιμούν την αφάνεια. Δεν κοινοποιούν τα χαρίσματά τους, δεν καλλιεργούν προσωπολατρίες, δεν σε φωνάζουν με τ’ όνομά σου πριν καν σε γνωρίσουν...
Συνάντησα ασκητές που απαγορεύουν σε αφελείς προσκυνητές να διαδίδουν "θαύματα" και "προφητείες" τους.
Αποποιούνται το ρόλο του κοσμοδιορθωτή.
Δυστυχώς υπάρχουν και πολλοί ματαιόδοξοι.
Ορισμένοι έχουν κυριευθεί απ’ το πάθος του θρησκευτικού φανατισμού. Ο "ζηλωτισμός" είναι απ’ τις πιο επικίνδυνες παγίδες των Αγιορειτών.
Γνώρισα έναν συμπαθή μοναχό, αλλά τυφλωμένο απ’ τον ζήλο του.
"Να, εδώ ήθελα να ’χα τον πατριάρχη Βαρθολομαίο", μου λέει. "Θα του ’δινα μία να πέσει στο γκρεμό να σωθεί η Ορθοδοξία"!
Απομακρύνομαι τρέχοντας.
Δεν θέλει και πολύ ο τρελός να νομίσει πως είμαι ... τσιράκι του Βαρθολομαίου.

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Στ' Αγιονόρος, και δεσπότης να 'σαι μπορεί να σ' ανοίξουν το κεφάλι με δικέλλα!

Υποτίθεται πως στ' Αγιονόρος απαγορεύονται τα θηλυκά ζώα!
Ωστόσο συχνά βλέπεις και κότες και γάτες και πανέμορφα γατάκια...
Εδώ, το ρόλο του χωροφύλακα ασκούν οι Σεημένηδες. Είναι φουστανελοφόροι με δίκοχο που φέρει τ' αρχικά "Α.Ο.".
"Σεημένης" στ' αραβικά σημαίνει κάτι σαν "αρχηγός σώματος". Το αντίστοιχο στα τούρκικα είναι "μπουλούκμπασης" και στα ελληνικά "οπλαρχηγός".
Οι Σεημένηδες έχουν σημαντικές αρμοδιότητες. Μπορούν ακόμα και να γλιστρήσουν το χέρι τους στ' απόκρυφα σημεία σου αν υποπτευθούν πως είσαι γυναίκα μεταμφιεσμένη σε άντρα...
Σε τούτη τη χερσόνησο, στ' αρχαία χρόνια, υπήρχαν πολλά ιερά της ελληνικής θρησκείας. 
Ακούω συχνά να μιλούν γι' αρχαία μάρμαρα και νομίσματα, για ειδώλια της Εκάτης, αγάλματα της Αφροδίτης, της Άρτεμης, του Απόλλωνα και του Ποσειδώνα.
Το επίσημο κράτος αδιαφορεί, ή μάλλον... φοβάται. Κι οι αρχαιοκάπηλοι οργιάζουν, σε συνεργασία με κάποιους μοναχούς...
Στο Ξηροποταμινό καμπαναριό διακρίνω δυο εντοιχισμένες κεφαλές από λευκό μάρμαρο. Ρωτάω και μου λεν πως η μία είναι του Οσίου Παύλου, κι η άλλη της ευεργέτιδας βασίλισσας Πουλχερίας.
Εστιάζω την προσοχή μου στην Πουλχερία: κακάσχημη, γουρλωμάτα, δασύτριχη!
Είναι προφανές πως ο μισογυνισμός του καλλιτέχνη τον εμπόδισε να την κάνει πιο όμορφη! Πάλι καλά που δεν της έβαλε και κέρατα...
Πάντως, το νεράκι που βγαίνει απ' την πηγή της Αγίας Πουλχερίας είναι θαυματουργό! Σε γιατρεύει απ' το δάγκωμα των φιδιών...
Στη Μονή Ξενοφώντος έχουν την κάρα του αρχιερέα Βησσαρίωνα. 
Διακρίνονται δυο τριγωνικές τρύπες και ρωτάω πώς πέθανε.
Μου είπαν ότι το 1625 οι καλόγεροι των μονών Δοχειαρίου και Ξενοφώντος τσακώνονταν για κάτι κτηματικές διαφορές. 
Ο δυστυχής Βησσαρίων πήρε το μέρος των ξενοφωντινών, οπότε ένας δοχειαρίτης μοναχός, ανήμερα των Αγίων Αποστόλων, τον πλησίασε κρυφά από πίσω και με μια δικέλλα του 'σπασε το κεφάλι!

Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Θαυματοποιοί και τσαρλατάνοι...

Στο Βατοπέδι υποτίθεται πως φυλάσσεται η "Τίμια Ζώνη" της Θεοτόκου!
Οι κάπως παλιότεροι θυμούνται την εποχή που ήταν άρρωστος ο Ανδρέας Παπανδρέου, κι η Μιμή, σε συνεννόηση με τον μπίζνεσμαν ηγούμενο, έφεραν στην Αθήνα τη "Ζώνη" μπας και γιάτρευε τον καημένο τον ασθενή.
Και με την ευκαιρία, το "ιερό κειμήλιο" έκανε κάμποσες βολτούλες από Ανώνυμες Εταιρείες κι Αντιπροσωπείες Αυτοκινήτων, με το αζημίωτο εννοείται...
Συνηθισμένες ιστορίες θα μου πείτε.
Ακόμη κι ο Σουλτάνος κάποτε, όταν στη Κωνσταντινούπολη έπεσε χολέρα, έστειλε ειδικό καράβι στ’ Αγιονόρος για να μεταφέρει στην Πόλη την "Τίμια Ζώνη".
Και μια άλλη φορά, όταν η "οργή του Θεού" έπεσε στη Χίο και ψώριασαν τα οπωροφόρα, πάλι μετέφεραν τη "Ζώνη" για να σώσει την κατάσταση.
Στην παλιά ρώσικη Σκήτη του Αγίου Αντρέα, στις Καρυές, λένε πως φυλάγεται η κάρα του Αγίου Αντρέα!
Στο μοναχό που μου τη δείχνει κάνω την εύλογη ερώτηση: "Μα η κάρα του Αγίου Αντρέα δεν φυλάσσεται στο μητροπολιτικό ναό της Πάτρας;".
"Εκεί", μου λέει, "έχουν το μπροστινό μέρος της κάρας. Εμείς έχουμε το πίσω!".
Άντε να τα βγάλεις πέρα με τους καλογέρους...
Αλλά το καλογέρι είχε μερακλωθεί και συνέχισε: "Κάνε το σταυρό σου, προσκύνησε την κάρα και πες μου τι αισθάνεσαι".
Το κάνω.
"Τίποτα δεν αισθάνομαι", του λέω.
"Δεν μπορεί. Δεν σου ήρθε μια ευωδία; Ξανακάν’ το κι εγώ θα προσεύχομαι".
Επαναλαμβάνω τις ίδιες κινήσεις.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, μου έρχεται μια μυρωδίτσα από νωπό χαρτί και μούχλα.
Φαίνεται πως το καλογέρι είχε ξεχάσει να ρίξει σήμερα μύρο. Οπότε το "θαύμα" αναβάλλεται γι’ αργότερα...

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Άγιο Όρος: το «Περιβόλι των χαμαιλεόντων»!

Όταν το 1941 οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ελλάδα, οι Αγιορείτες πατέρες του έστειλαν προσωπική επιστολή καλώντας τον ν’ αναλάβει προσωπικά την προστασία του Αγίου Όρους. Να εγγυηθεί πως οι πολεμικές επιχειρήσεις δεν θα συμπεριλάβουν τη χερσόνησο του Άθω και πως δεν θα πατούσαν εκεί το πόδι τους Βούλγαροι στρατιώτες.
Δεν ξέρω αν η επιστολή έφτασε μέχρι τον Φίρερ, αλλά τα αιτήματα των καλογέρων έγιναν δεκτά, κι εκείνοι από ευγνωμοσύνη έβαλαν τη φωτογραφία του Χίτλερ στο σαλόνι του Πρωτάτου, ανάμεσα σ’ εκείνες πατριαρχών και ηγουμένων...
Ο χαμαιλεοντισμός και η υποταγή έχει μεγάλη παράδοση στο Άγιο Όρος.
Τον 14ο αιώνα, εκατό περίπου χρόνια πριν οι Οθωμανοί καταλάβουν την Πόλη, οι αγιορείτες είδαν προς τα πού φυσάει ο άνεμος κι έστειλαν αντιπροσωπεία στην Προύσα. Οι απεσταλμένοι καλόγεροι προσκύνησαν το σουλτάνο Ορχάν και του δήλωσαν αιώνια υποταγή!
Κι ο Σουλτάνος έβγαλε φιρμάνι που έλεγε: "Επειδή οι Αγιορείτες προ των άλλων ραγιάδων εδέχθησαν την υπηκοότητα.... τους παρέχω πλήρη ασυδοσία (=ελευθερία) και προνόμια".
Την ίδια πάνω-κάτω εποχή (1347) οι Αγιορείτες, για να είναι απόλυτα εξασφαλισμένοι, φλέρταραν και με το Σέρβο Στέφανο Ντουσάν, που είχε ανακηρυχθεί "τσάρος Σέρβων και Ρωμαίων". Ο Ντουσάν ετοιμαζόταν να καταλάβει την Πόλη αλλά επειδή είχε αμφιβολίες αν θα τον έστεφε Αυτοκράτορα στην Αγιά-Σοφιά ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, ετοίμαζε "Σχέδιο Β": Πήγε στ’ Αγιονόρος για δυο μήνες κι έψηνε τους καλογέρους με δώρα κι υποσχέσεις να τον αναγνωρίσουν εκείνοι ως Αυτοκράτορα την κρίσιμη ώρα.
Στη σέρβικη μονή του Χιλιανδαρίου σώζεται ακόμα το λάβαρο που την εποχή εκείνη έμπηξε ο Ντουσάν στην κορυφή του Άθω!
Έναν αιώνα νωρίτερα, γύρω στα 1210, όταν οι Σταυροφόροι είχαν καταλάβει την Πόλη, οι Αγιορείτες ζήτησαν την προσωπική παρέμβαση-προστασία του μέχρι τότε "μισητού" Πάπα. Κι ο Ιννοκέντιος ο 3ος τους την πρόσφερε αποκαλώντας το όρος "Πύλη των Ουρανών"!
Αλλά επειδή η παπική προστασία δεν έφτανε, οι αγιονορείτες απευθύνθηκαν στον ίδιο το Λατίνο Αυτοκράτορα της Πόλης, τον Ερρίκο της Φλάνδρας, του οποίου η επέμβαση αποδείχθηκε  αποτελεσματικότατη...
Το 1430 ο Σουλτάνος Μουράτ καταλαμβάνει τη Θεσσαλονίκη κι όλα δείχνουν πως η Βασιλεύουσα μετρούσε μέρες.
Οι Αγιονορείτες ξανασπεύδουν να δηλώσουν υποταγή στους Οθωμανούς και πετυχαίνουν την ανανέωση των προνομίων τους.
Πόδι Τούρκου στρατιώτη δεν πάτησε στ’ Αγιονόρος πριν το 1821, όταν οι μοναχοί, με παρακίνηση του Εσφιγμενίτη ηγουμένου Ευθύμιου Β’, αποφάσισαν να πάρουν μέρος στην Επανάσταση. Ως τότε η οθωμανική παρουσία ήταν υποτυπώδης και καλοπροαίρετη, εκπροσωπούμενη απ’ τον Πολιτικό Διοικητή ("Καϊμακάμη") που συχνά συμμετείχε και στις αγρυπνίες των μοναχών...
Οι τουρκικές δυνάμεις τους κατατρόπωσαν κι οι Αγιονορείτες ξαναδηλώνουν υποταγή και ζητούν χάρη. Ο τουρκικός στρατός έμεινε στο Όρος ως τα 1830.

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Τ' Αγιονόρος "τέλειωσε" για μένα!

Το ψυχανεμίζομαι.
Είναι η τελευταία φορά που επισκέφτομαι το Άγιο Όρος.
Το έχω πλέον απομυθοποιήσει πλήρως, κι έχω ξενερώσει!
Το ξέρω καλά πως οι πορφυροντυμένοι ηγούμενοι δεν είναι παρά αδίσταχτοι μπίζνεσμεν.
Που δεν διστάζουν να φαγωθούν μεταξύ τους σα λυσασμένα σκυλιά για πρωτοκαθεδρίες, προνόμια, τίτλους και φυσικά... κτήματα.
"Πις μιλέτ!", που λένε κι οι Τούρκοι. Δηλαδή... "Ήμαρτον Θεέ μου!".
Ο τσακωμός κι η διχόνια υπάρχεουν απ' την πρώτη μέρα που ο Αθανάσιος ο Αθωνίτης προσπάθησε να μαντρώσει τους σκόρπιους ασκητές σε οργανωμένα μοναστήρια, δηλαδή στρατόπεδα συγκέντρωσης!
Παρ' όλ' αυτά διατηρώ ακόμα κάποια ψίγματα σεβασμού για το χώρο.
Χωρίς να το επιδιώκω, μιλάω χαμηλόφωνα και περπατάω χωρίς να βιάζομαι.
Περπατάω μόνος σε μέρη με παράξενα ονόματα, παρμένα από το σχήμα τους ή από ιστορίες παλιές, οι περισσότερες φαντάστικές.
Αντικρίζω τα ερπείπια της "Νέας Θηβαϊδας". Την απόδειξη της αλαζονίας των τσάρων της Ρωσίας.
Απ' τα τέλη του 18ου αιώνα Ρώσοι μοναχοί είχαν κατακλύσει τ' Αγιονόρος.
Αλλά σαν άρχισαν οι Ρωσοτουρκικοί Πόλεμοι, πολλοί αναγκάστηκαν να γυρίσουν στην πατρίδα τους.
Τ' Αγιονόρος ανήκε στην οθωμανική επικράτεια κι όλοι ήξεραν πως ο θυμός των Τούρκων γίνεται κοφτερό γιαταγάνι και μυτερό παλούκι...
Ήρθε αργότερα κι η Οχτωβριανή Επανάσταση και τα σάρωσε όλα.
Να κι ο "Λάκος του Σκοτωμένου", στο δρόμο απ' την Καρυές προς την Ξηροποτάμου.
Λένε πως στο σημείο αυτό κύκλωσαν οι σερδάρηδες τον Μέμο, έναν φοβερό οθωμανό ληστή. Και τον χτύπησαν με τα μαχαίρια τους δίχως έλεος.
Ο Μέμος τους ξέφυγε κρατώντας τα έντερά του με τις παλάμες του.
Έφτασε μέχρι την πόρτα του μοναστηριού κι εκεί ... παρέδωσε το πνεύμα.

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Μεθαύριο φεύγω γι’ Αγιονόρος και ζητάω την τελευταία συγγνώμη απ’ τις γυναίκες της ζωής μου! (Ε’)

Το ομολογώ: Η δέσμευση δεν αποτελούσε ποτέ προτεραιότητα στη ζωή μου!
Γούσταρα μαζί σας σχέση αλλά χωρίς τα ενοχλητικά πραγματάκια που πάνε πακέτο με μια σχέση: αφοσίωση, επικοινωνία, από κοινού αντιμετώπιση των δυσκολιών...
"Και τότε τι μένει;", με ρωτάγατε.
Μόνο η διασκέδαση και το σεξ!
Τα καλοκαίρια γούσταρα να κάνουμε χωριστές διακοπές!
Πού είναι το πρόβλημα; Δεν κατάλαβα.
Το έβλεπα απλά σαν ένα ανώδυνο διάλειμμα, μια φυγή απ’ την καθημερινότητα, να κάνει ο καθένας κάτι μόνο για τον εαυτό του βρε αδελφέ...
Κι αντί να χαίρεστε που έχετε έναν φιλελεύθερο σύντροφο κι όχι έναν ζηλόφθονα σατράπη, εσείς κλωτσάγατε σαν γαϊδούρια!
Η ζωή σάς πρόσφερε απλόχερα ένα μεγάλο δώρο, δηλαδή εμένα, κι εσείς το απορρίπτατε...
Παραδέχομαι πως δεν είμαι σαν τους άλλους άντρες.
Δεν κάνω για πρωταγωνιστής μιας ρομαντικής σχέσης. Ούτε καν μιας σχέσης φλογερού πάθους και έντασης.
Δεν είμαι καλός στα 100 μέτρα αλλά άριστος στον ερωτικό μαραθώνιο.
Δεν σας μπινελίκωσα ποτέ, δεν σας ζήλεψα, δεν βρόντηξα πόρτες πίσω μου...
Είμαι απ’ αυτούς που δεν χαίρεσαι να τους αγαπάς αλλά απολαμβάνεις να ζεις μαζί τους!
Φοβάμαι τη δέσμευση, τεμπελιάζω γρήγορα συναισθηματικά, κλείνω ημερομηνία γάμου στις 30 Φλεβάρη, αλλά... ποτέ δεν βαρεθήκατε μαζί μου!
Παραδεχτείτε το.

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Στα κωλόμπαρα της Μιχαλακοπούλου! (Η’ - Νερό της βρύσης!)

Στα κωλάδικα μοναδικό κριτήριο είναι το χρήμα: το πόσα ξοδεύεις!
Κάποια στιγμή το μαγαζί είχε τιγκάρει, οπότε σκάει μύτη ένας Αλβανός. Αξύριστος, άπλυτος, απεριποίητος...
Το αφεντικό τον υποδέχεται με θερμή χειραψία στην είσοδο, τον φέρνει στον πάγκο και σηκώνει κάποιον γραβατωμένο για να κάτσει ο νεοφερμένος.
"Μα καλά, σηκώνεις εμένα για τον Αλβανό;", διαμαρτύρεται εκείνος.
"Γιατρέ μου, αν κέρναγες κι εσύ όσο ο Αλβανός...".
Πάντως, για να γίνεις αφεντικό σε τέτοια μαγαζιά πρέπει να ’σαι μάγκας.
Τα ωραιότερα κι εξυπνότερα κορίτσια, που φέρνουν και τα πολλά λεφτά, τα λεγόμενα "καλά εργαλεία", πρέπει να τα ελέγχεις πλήρως για να μη σου φύγουν.
Γι’ αυτό και τα έξυπνα αφεντικά, τέτοια "εργαλεία" τα πιάνουν γκόμενες. Έτσι, κερδίζουν κι εκείνοι (τζάμπα εκλεκτό πήδημα και το "εργαλείο" δεμένο στο μαγαζί) αλλά κι εκείνες. Έχουν λιγότερο άγχος, πληρώνονται καλύτερα, φεύγουν νωρίτερα τις νύχτες, το παίζουν και λίγο... αφεντικά.
Όσο για μας τους "πελάτες", μπορεί να είμαστε κομπλεξικοί και χαζοβιόλια, αλλά δεν μπορείς να μας πεις και εντελώς βλάκες.
Κανένας μας δεν τρέφει την αυταπάτη πως τα "ποτά" που πίνουν τα "κορίτσια" είναι αληθινά. Σκέτο νερό της βρύσης είναι, άντε, το πολύ, να ρίξουν και καμιά σταγόνα ποτό. 
Άχρωμο το νερό, άχρωμη κι η βότκα, το τζιν, το ουίσκι, η τεκίλα, άντε να τα ξεχωρίσεις...
Μερικές προσθέτουν πορτοκαλάδα ή λεμονάδα με πάγο κι όλα δείχνουν φυσιολογικά κι όμορφα...
ΤΕΛΟΣ

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Το απολυτίκιο του Ψόνθο!

Ψωμί και τυρί;
Τον Κύριον υμνείτε!

Έχει και κρασί;
Υπερυψούται!

Αν έχει και μουνί,
εις πάντας τους αιώνας!

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Στις φαβέλες του Ρίο (Δ’ - Οι σφιχτοί κώλοι!)

Ο Χουανίτο κατέβασε το φερμουάρ και κατούρησε κοιτώντας τον ουρανό.
Αχ, τι ωραία που είναι να κατουράς όπου γουστάρεις!
Μόλις είχε βγει απ’ τη φυλακή, κι επέστρεψε στα παλιά του λημέρια.
Στη "στενή" τού ’λειψαν τα ναρκωτικά, κι αναγκάστηκε να γίνει ρουφιάνος.
Η συμμορία τον ξέβρασε, αλλά τουλάχιστον του χάρισε τη ζωή.
Ήταν ειλικρινής στην απολογία του: "Ντελαπάρισα μπράδερς, ήταν μια μεγάλη γλίστρα εκείνη"...
Του αφαίρεσαν και το αυτόματο όπλο.
Αυτό του στοίχισε περισσότερο!
Τα κορίτσια της φαβέλας απ’ τα δεκατρία τους άρχιζαν να κουνάν τον κώλο τους. Αλλά οι μόνοι άντρες που τους τράβαγαν ήταν οι οπλισμένοι.
Τώρα με το Μουντιάλ όλα τα πουτανάκια της φαβέλας ξεσάλωσαν.
Όλα ονειρεύονται να τα ερωτευτεί ένας Γερμανός, να τα παντρευτεί και να τα πάρει στην πατρίδα του.
Οι Φρίτσηδες τρελαίνονται με μια κουκλάρα μουλάτα με σφιχτό κώλο.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο άνοστο απ’ τις ασπρουλιάρες Γερμανίδες. Όσο είναι έφηβες είναι όμορφες, με τις φακιδούλες, τις κοτσιδούλες και τα ροζ μαγουλάκια τους.
Αλλά σα τριανταρίσουν τις παίρνει ο διάολος! Ξεφλουδίζουν, γίνονται εντελώς τετράγωνες και κόκκινες σαν άι-Βασίληδες. Όλα τους κρεμάνε! Ένα χάλι...
Ενώ οι μαυρούλες της Βραζιλίας είναι σκέτες πέτρα!
Κάνουν και κόρακα να κελαηδήσει...

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Στις φαβέλες του Ρίο (Γ’ - Μα τον Άγιο Λάζαρο!)

Από τότε που ο Χουανίτο μπήκε στη συμμορία των λαθρέμπορων, προσπαθεί να μάθει κάθε στενάκι και κάθε τρύπα της φαβέλας.
Πρέπει να γίνει "αρουραίος"!
Οι μπάτσοι ξέρουν να μπουκάρουν και να χτυπάνε.
Όμως κάποιος πρέπει να ’χει το αβαντάζ, το "πάνω χέρι"...
Κι αυτό το ’χει μόνο αυτός που ξέρει πώς να βγει και πώς να ξεγλιστρήσει απ’ αυτό το λαβύρινθο που λέγεται φαβέλα.
Οι περισσότεροι στη συμμορία είναι θρησκευόμενοι.
Ο Πεπέτο φημίζεται για τις ερωτικές του κατακτήσεις. 
Τις περιγράφει με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια, διανθισμένες με προσευχές και επικλήσεις του θεού: "Μου ’χει ρημάξει τον πούτσο μου η καριόλα, μα τον Τίμιο Σταυρό! Είναι πολύ δυνατό μουνάκι, μου τον αρπάζει, το ξεπετσιάζει, και τον καταβροχθίζει, Παναγιά μου Δέσποινα! Πόσο ωραίο πράμα είναι να γαμάς. Η ζωή είναι να γαμάς, να τρως και να κοιμάσαι, Άγιέ μου Λάζαρε!"...
Ο Χουανίτο είχε χωθεί βαθιά στα ναρκωτικά: κρακ, χασίσι, σκόνη, αιθέρας, χλωροφόρμιο, τα πάντα όλα...
Όταν του ’λειπαν υπέφερε: ιδρώτες, τρέμουλα, πυρετοί, καψίματα στο στομάχι...
Μιλούσε μάγκικα και φορούσε τα ρούχα και τις χρυσές αλυσίδες των παρανόμων.
Είχε πλέον ξεσκολίσει, κι ας ήταν μόνο 13 χρονών.
Ήξερε καλά πως όταν σε κυνηγούν οι μπάτσοι, ένας είν’ ο καλύτερος τρόπος για να ξεφύγεις: πυροβολείς μια γριούλα που διασχίζει το δρόμο, ή έναν φοιτητή στη στάση του λεωφορείου. 
Γίνεται μεγάλη βαβούρα και η μπατσαρία μπερδεύεται...

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

Κόκκινο στην ψυχή και στη φανέλα...

Είχαμε γράψει παλιότερα για το Νίκο Γόδα, τον επιθετικό του Ολυμπιακού, που στις 13 Οκτώβρη 1944 πολέμησε με τον ΕΛΑΣ Πειραιά στη μάχη της Ηλεκτρικής Εταιρείας, στο Κερατσίνι, όταν οι Γερμανοί που αποχωρούσαν προσπάθησαν να την ανατινάξουν.
Το Δεκέμβρη του '44 πολέμησε πάλι εναντίον των Εγγλέζων σε μια ακόμη μεγάλη μάχη που δόθηκε στο νεκροταφείο της Ανάστασης στον Πειραιά.
Μετά τη Βάρκιζα τον συνέλαβαν και τον εκτέλεσαν στις φυλακές της Κέρκυρας στις 19 Νοέμβρη του 1948.
Σήμερα θα πούμε για έναν ακόμα σπουδαίο παίχτη του Θρύλου και μεγάλο αγωνιστή της Αριστεράς: τον Ανδρέα Μουράτη.
Οι γάβροι τον φώναζαν "Μιζούρι", απ' το όνομα του θρυλικού αμερικάνικου αεροπλανοφόρου που συχνά-πυκνά αγκυροβολούσε μετά το 1950 στο Φάληρο...
Μεγάλωσε στα Καμίνια κι ήταν επί Κατοχής ο καλύτερος "σαλταδόρος"!
Μετά μπήκε στην ΕΠΟΝ, στο ΕΑΜ, στον ΕΛΑΣ και συμμετείχε στις μάχες των Δεκεμβριανών.
Απ' το 1948 ήταν αναντικατάστατος παίχτης της εθνικής μας ομάδας, είχε τις περισσότερες διεθνείς συμμετοχές και διακρινόταν για τη δύναμη και το πάθος του. Μέχρι κι οι Τούρκοι τον θαύμασαν σ' έναν αγώνα και του 'βγαλαν το παρατσούκλι "Ασλάν-Μουράτ", δηλαδή "ο Μουράτης το λιοντάρι"!
Οι κρατούντες δεν τον χώνευαν λόγω των πολιτικών του φρονημάτων και τον περίμεναν στη γωνία.
Η ευκαιρία τούς δόθηκε σ' έναν αγώνα της Εθνικής μας με το Ισραήλ το 1953, όταν την παραμονή του αγώνα όλοι οι παίχτες αποφάσισαν να μην αγωνιστούν αν πρώτα δεν τους κατέβαλε η Ομοσπονδία τα χρωστούμενα.
Το καθεστώς θεώρησε την κίνησή τους "ανταρσία" και τους τιμώρησε με ισόβιο αποκλεισμό απ' την Εθνική. Στον Μουράτη όμως επέβαλε και μια επιπλέον εξοντωτική ποινή: τον διέγραψαν απ' τα ποδοσφαιρικά μητρώα, δηλαδή του "έκοψαν την μπάλα"!
Οι ποινές αργότερα ανακλήθηκαν, αλλά ο Μουράτης δεν ξανάπαιξε στην Εθνική...
Για να δείτε τι άνθρωπος ήταν ο αγράμματος Μουράτης, σας αναφέρω μόνο το εξής: όταν ανέβηκε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ και μοίραζε σ' όλους "συντάξεις αντιστασιακού", εκείνος αρνήθηκε να κάνει τα χαρτιά του με το επιχείρημα "Εγώ ρε είμαι κομμουνιστής, δεν πολέμησα για σύνταξη αλλά για την πατρίδα μου".

Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

Γκομενάκηδες και πορτοφολάδες...

Λέγαμε τις προάλλες πως απ' το 1971, που έγινε Πρόεδρός του ο εφοπλιστής Γουλανδρής, ο Θρύλος έγινε κατεστημένο κι απέκτησε πολλούς εχθρούς.
Κατά τη γνώμη μου, όμως, ο πιο λαρτζ πρόεδρος της μεταπολεμικής περιόδου ήταν ο Δημήτρης Καρέλλας του Εθνικού Πειραιώς (γνωστός και ως "Δημητράκης" ή, απλώς, "ψηλός").
Η οικογένειά του είχε το γνωστό εργοστάσιο "Αιγαίον" που έφτιαχνε παπλώματα και σεντόνια και βρισκόταν μια ανάσα δρόμο απ' το Καραΐσκάκη.
Ο Δημητράκης απ' τη δεκαετία του '50, και για 30 χρόνια περίπου, ήταν ο μεγαλύτερος γλεντζές της Αθήνας. Ξόδευε αφειδώς, και τον Εθνικό τον είχε για κομπολόι και για να βρίσκει παρέες για τα νυχτοπερπατήματα...
Έφερνε με ειδικές πτήσεις καλλονές απ' τις σκανδιναβικές χώρες για να τον συνοδεύουν στις διασκεδάσεις και στις διακοπές του
Μια φορά έσκασε μύτη με κάτι τέτοιες "θεές" και στο Καραΐσκάκη, που το χρησιμοποιούσε ως έδρα κι ο Εθνικός.
Όμως το Εθνικάκι δεν "τραβούσε" και στο ημίχρονο ο Δημητράκης, παρέα με τις αλλοδαπές, κατέβηκε στ' αποδυτήρια και είπε στους παίχτες του την παροιμιώδη ατάκα δείχνοντας τις κουκλάρες: "Βρε, παίξτε μπάλα, γιατί τα κορίτσια από δω θα πουν πως είμαστε μαλάκες"!
Ο Δημητράκης, που ήταν και ψευδούλης, περηφανευόταν πως "ποτέ δεν έχασε αγορασμένο παιχνίδι".
Στη ζωή του είχε τρία διαζύγια κι ένα σοβαρό εγκεφαλικό (ευτυχώς τη σκαπούλαρε).
Τελικά χρεοκόπησε και πέθανε στην ψάθα!
Ξεκινήσαμε με Γουλανδρή, συνεχίσαμε με Καρέλλα και κλείνουμε με Σαλιαρέλη.
Αλήθεια, τον θυμάστε τον Αργύρη Σαλιαρέλη, τον Πρόεδρο του Ολυμπιακού, τον επονομαζόμενο και "Βασιλιά των ρουμπινιών" ή σκέτο "ρουμπίνια"?
Ήμουν στο γήπεδο όταν έγινε μια φοβερή φάση.
Κόσμος όχι πολύς, αλλά η Θύρα 7 γεμάτη.
Κάποια στιγμή ακούγεται απ' τα μεγάφωνα: "Κάποιος κύριος έχασε το πορτοφόλι του. Όποιος το βρει παρακαλείται να το παραδώσει στη Θύρα 11".
Οπότε, ταυτόχρονα, λες κι ήταν έτοιμοι, όλοι οι θερμόαιμοι οπαδοί αρχίζουν να φωνάζουν: "Αργύρη, καριόλη, δως το πορτοφόλι"!

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

Κάποτε οι ποδοσφαιριστές δεν είχαν λεφτά ν’ αγοράσουν κρέας!

Ο αθλητικογράφος Μάκης Παπαζήσης, στο βιβλίο του "Η αθέατη πλευρά του ποδοσφαίρου" περιγράφει μια μικρή αλλά άκρως διαφωτιστική ιστορία.
Ένα βραδάκι, στη δεκαετία του ’60, η μεγάλη δόξα του προπολεμικού μας ποδοσφαίρου, ο Κλεάνθης Βικελίδης, του έκανε το τραπέζι σ’ ένα μικρό ταβερνάκι στην οδό Φυλής, κοντά στον Άγιο Παντελεήμονα.
Σε αυτό πήγαιναν και έτρωγαν οι παίχτες του Άρη όταν κατέβαιναν στην Αθήνα για κάποιον αγώνα.
"Ο λόγος που σ’ έφερα εδώ", του είπε ο Βικελίδης, "είναι για να δεις τις συνθήκες που αντιμετωπίζαμε εμείς στην εποχή μας. Σ’ αυτό το ταβερνάκι ερχόμασταν γιατί δεν μαγείρευε ποτέ κρέας κι έτσι μπορούσαμε να πληρώσουμε το λογαριασμό. Τη βγάζαμε με γίγαντες, φάβα, ελιές, τσίρο και σαρδέλες"!
Ο δημοσιογράφος δεν πίστεψε στα λόγια του μεγάλου ποδοσφαιριστή, οπότε ο Κλεάνθης, για να τον πείσει, φωνάζει τον γερο-ταβερνιάρη και τον ρωτάει: "έχεις κρέας σήμερα;".
Για να πάρει την απάντηση: "Γιατί, έχεις φάει ποτέ κρέας σ’ αυτή την ταβέρνα;"...

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Όταν ο Θρύλος ήταν η ομάδα των αντιστασιακών...

Το Καραΐσκάκη μέχρι το 1922 ήταν ποδηλατοδρόμιο.
Ένας μικρός περιμαντρωμένος χώρος χωρίς κερκίδες, εκτός μιας μαρμάρινης μικρής εξέδρας για τη βασιλική οικογένεια.
Ο Ολυμπιακός άρχισε να γίνεται η "ομάδα-θρύλος" απ΄το 1953.
Μέχρι να πάρει το τιμόνι της ομάδας ο εφοπλιστής Νίκος Γουλανδρής, γνωστός αντικομμουνιστής και εκλεκτός της Χούντας, ο Θρύλος ήταν η φαντασίωση της εργατικής τάξης.
Το όνομά του λειτουργούσε ως αντικαθεστωτικό σύνθημα.
Δεν υπήρχε περίπτωση να ήσουν εργάτης ή Αριστερός και να μην είσαι οπαδός, ή έστω να μην συμπαθείς, τον Ολυμπιακό.
Ο Παναθηναϊκός, αντίθετα, ήταν η ομάδα του κατεστημένου. Ιδίως μετά το 1949. Υπάρχουν επίσημα έγγραφα της αθηναϊκής ομάδας με τις φράσεις "Υψηλός Προστάτης: ο Βασιλεύς, Επίτιμος Πρόεδρος: ο Διάδοχος"!
Στις 22-11-1967 έγινε στο γήπεδο της Λεωφόρου ένα μοναδικό γεγονός: έπαιζαν Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός και ο τότε Υπουργός Εσωτερικών της Χούντας διέταξε τη διακοπή του αγώνα στο 25ο λεπτό για να απαιτήσει απ' τον παίχτη του Ολυμπιακού Γιώργο Σιδέρη να παίζει "λιγότερο σκληρά"!
Στις 23-4-1969 στο Παναθηναϊκό Στάδιο η Χούντα διοργάνωσε τη "2η Γιορτή Νεολαίας". Όλα τα Γυμνάσια και Λύκεια της πρωτεύουσας μεταφέρθηκαν στις εξέδρες για να ζητωκραυγάσουν το Δικτάτορα.
Αλλά μόλις πήρε το μικρόφωνο να μιλήσει ο Παπαδόπουλος, έπεσε μεγάλη γιούχα απ' την πιτσιρικαρία. Που μεταξύ άλλων βροντοφώναζε το τότε αντιστασιακό σύνθημα "Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ"!

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Στις φαβέλες του Ρίο (Β’ - Κατευθείαν στο λαιμό!)

Ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις σε μια φαβέλα γεμάτη με λάσπες και σκουπίδια είναι να βγεις νικητής στη μάχη του δρόμου.
Ο Χουανίτο, απ’ τα ένδεκά του είχε ρίξει ήδη αρκετά μπουνίδια. Και γύριζε πολλές φορές σπίτι του με τη μύτη σπασμένη.
Η μάνα του τον κυνηγούσε γιατί έμπλεκε συνεχώς σε καυγάδες, αλλά κατά βάθος ήταν περήφανη που ο γιόκας της είχε μάθει να καθαρίζει μόνος του τους λογαριασμούς του...
Η αδελφή τού Χουανίτο μάθαινε από νωρίς στην τηλεόραση πως σε αυτό τον κόσμο αξία έχουν μόνο το ξανθό μαλλί και τα σφιχτά κωλομέρια.
Ο Χουανίτο θυμάται την πρώτη φορά που κάπνισε χασίς. Γύρισε σπίτι του με μάτια κόκκινα, στόμα ξερό και μ’ εκείνη την παράξενη αίσθηση πως κάτι σημαντικό πρόκειται να σου αποκαλυφθεί, μια αλήθεια, ένα ταλέντο, ένα γεγονός...
Με την κοκαΐνη ήταν διαφορετικά.
Αισθανόταν ενεργητικός, αποτελεσματικός, είχε ιδέες και κέφι, ποτέ δεν ένιωθε κούραση ούτε νύστα, μέσα σε δυο λεπτά ο κόσμος γινόταν πιο υποφερτός, γεμάτος χρώματα...
Το σπίντμπολ είναι η "ατομική βόμβα" των ναρκωτικών.
Κάτι σα συνδυασμός κοκαΐνης και ηρωίνης.
Το βαράς στο λαιμό και σε πηγαίνει κατευθείαν στην άβυσσο!
Τα δόντια σου καίνε, τα πρόσωπα συμπυκνώνονται μπρος στα μάτια σου...