Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Αυτοψυχανάλυση (Β’) - Ο χωματόδρομος που ’γινε μονόδρομος...

Πέρασα κι εγώ απ’ τη φάση
που ερωτευόμουν όποια γυναίκα γνώριζα.
Προφανώς γιατί δεν είχα την ευκαιρία
να γνωρίσω και πολλές γυναίκες...

Τα πιο ευτυχισμένα μου ραντεβού
αυτά που πήγαινα υπερβολικά καθυστερημένος.
Γιατί δεν μάθαινα ποτέ 
πως η τύπισσα δεν είχε έρθει...

Τι είναι "ζωή" σε τελική ανάλυση; 
Μια σειρά συναντήσεων που μας προσδιορίζουν.
Αλλά πόσες σανίδες σωτηρίας
δεν αποδείχθηκαν αγχόνες που μας πνίγουν;

Η πρώτη στύση του άντρα
είν’ σαν την πρώτη περίοδο της γυναίκας:
έρχεται ξαφνικά, βίαια,
χωρίς τη θέλησή μας...

Τα έντονα πάθη είν’ επίφοβα.
Τ’ απωθώ
για να μην με παρασύρουν...

Μ’ αρέσουν τα βιβλία που παρακολουθούνται
κι οι ταινίες που διαβάζονται.
Που δείχνουν πως είμαστε όλοι
τσαλακωμένα ανθρωπάκια, αδέξια,
κομπλεξικά και νευρωτικά.

Κατά βάθος δεν επιθυμώ ν’ αλλάξω.
Η ζωή είναι κίνηση
και μου προκαλεί ναυτία.
Αναζητώ μια νησίδα μονιμότητας,
να οργανώσω με τάξη τη ζωή μου...

Αλλά έχω ανάγκη να είμαι ανικανοποίητος.
Ακόμα κι η αρρώστια μου παρέχει πλεονεκτήματα.
Δεν θέλω να θεραπευτώ...

Δίνω μια ακόμα ευκαιρία στο παρόν.
Οι αυτοκτονικές τάσεις
μεταμορφώνονται σε δυναμισμό.
Η ψυχανάλυση προσηλυτίζει
δεν θεραπεύει...

Δεν θέλω να μπλέκω,
να πληγώνω και να πληγώνομαι.
Προσπαθώ να μην μπερδεύω
τον κόσμο με τον "κόσμο μου".
Να γίνω αυτός που είμαι...

Διαπιστώνω πως δεν είμαι πάντα
το "αθώο θύμα"!
Η αυτοεικόνα μου ανατρέπεται,
πονάει αλλά κι απελευθερώνει.

Η ζωή είναι γενναιόδωρη
αλλά δεν μπορώ να την απολαύσω.
Προτιμάω να ονειρεύομαι την τέλεια σχέση
παρά να τη ζω!

Η ελευθερία περιπλέκει το πρόβλημα,
δεν το λύνει.
Η συνείδησή μου δεν με αποτρέπει
απ’ την αμαρτία.
Απλά με εμποδίζει να την απολαύσω.

Οι φλόγες της κόλασης
φουντώνουν στον παράδεισο...

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (5) - Ράσελ: ο "σύγχρονος Παύλος"!

Ο Φρόυδ ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα φαινόμενα του αποκρυφισμού και του μυστικισμού. Οι παρατηρήσεις του νομίζω μας βοηθούν να κατανοήσουμε τις λεγόμενες "μυστικές εμπειρίες" των Αγιορειτών.
Ο μυστικισμός ήταν ενδημικό φαινόμενο στην Ινδία. Κι από κει μεταδόθηκε κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους σε ολόκληρη τη λεκάνη της Μεσογείου.
Οι "μυστικές εμπειρίες" είναι μορφές "μεταλλαγμένης συνείδησης" που περιγράφονται ποικιλοτρόπως: ως ευφροσύνη, ευδαιμονία, άρρητο βίωμα κλπ.
Ίδια ακριβώς βιώματα προκαλεί και η χρήση ψυχοτρόπων και παραισθησιογόνων ουσιών, όπως μαριχουάνα, πεγιότ, LSD, οπότε και οι αντίστοιχες εμπειρίες χαρακτηρίζονται ως "ψυχεδέλεια"...
Οι εμπειρίες αυτές, είτε θρησκευτικές είτε ψυχεδελικές, συνοδεύονται με διακαή πόθο για ειρήνη και αδιάκριτη αγάπη.
Ο μυστικιστής συγκρούεται με την επιθετικότητα, τόσο την εξωτερική όσο και αυτή που ενυπάρχει μέσα του.
Όσοι ακολουθούν μυστικιστικές πρακτικές βρίσκουν πως η μοντέρνα κοινωνία είναι επικίνδυνη και ανήθικη. Και προσπαθούν ν' αποδράσουν αποκηρύσσοντας την τεχνολογία κι επιστρέφοντας σ' έναν απλοϊκότερο κι ειρηνικότερο κόσμο.
Ο φιλόσοφος και μαθηματικός Μπέρτραντ Ράσελ ήταν ένα πολύ επιθετικό άτομο με βίαιη ιδιοσυγκρασία. Αλλά περιγράφει τον τρόπο που, μέσα από μια εμπειρία "μυστικής έλαμψης", μετατράπηκε σε σταυροφόρο της ειρήνης και της αγάπης.
Η εμπειρία αυτή μοιάζει πολύ με την αντίστοιχη του Αποστόλου Παύλου στο δρόμο για τη Δαμασκό.
Ο Ράσελ λέει πως μόλις είχε διαβάσει την τραγωδία του Ευρυπίδη "Ιππόλυτος", όταν επισκέφτηκε την άρρωστη σύζυγο ενός φίλου του. 
Ξαφνικά ένιωσε τη γη να χάνεται κάτω απ' τα πόδια του, κι ο ίδιος να μεταφέρεται σ' έναν άλλο κόσμο. Εκεί αναλογίστηκε την αφόρητη μοναξιά της ανθρώπινης ψυχής, την οποία τίποτε δεν μπορεί να διαπεράσει παρά μόνο εκείνο το είδος αγάπης που δίδασκαν οι θρησκευτικοί ηγέτες...

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (4) - Στ’ Αγιονόρος διδάσκεται η "Χριστιανική Γιόγκα"!

Για να λέμε και την πικρή αλήθεια, υπάρχουν και σήμερα πολλοί νέοι με μυστικιστικές τάσεις που έλκονται απ’ την αγιονορείτικη παράδοση.
Το κλίμα το καλλιεργούν με τις μπουρδολογίες τους και κάποιοι διανοούμενοι, σαν τον Χρήστο Γιανναρά, που ωραιοποιούν και εξιδανικεύουν αδιέξοδες καταστάσεις...
Η ιδέα πως μπορεί κάποιος να φτάσει στην τελειότητα μέσα απ’ την κατά μόνας προσευχή δεν είναι ούτε καινούργια ούτε χριστιανική πατέντα.
Οι Χριστιανοί, που ανέκαθεν επιδίδονταν στον αυτοθαυμασμό, θεωρούν τον "Ησυχασμό" αποκλειστικά δική τους παράδοση. Νομίζουν πως αυτοί ανακάλυψαν τις σωματικές τεχνικές, τις ελεγχόμενες αναπνοές, την καθήλωση του βλέμματος στον αφαλό, όπου πιστεύουν πως βρίσκεται η ανθρώπινη ψυχή...
Όλοι οι μυστικιστές, χιλιάδες χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού, με την εντατική αυτοσυγκέντρωση εκμηδένιζαν κάθε άλλη σκέψη πέραν του Θεού κι έφταναν σε μια κατάσταση έκστασης που τη βίωναν ως "καθαρό φως". Αυτό το φως οι Χριστιανοί το αποκαλούν "άκτιστο" ή "θαβώρειο"...
Η σύγχρονη συγκριτική θρησκειολογία απέδειξε πως παρόμοιες τεχνικές έκστασης, όπως π.χ. αυτή των "ζωτικών αναπνοών", χρησιμοποιούνταν χιλιάδες χρόνια πριν στην Ανατολή. Όσοι γνωρίζουν για τη "ράντζα γιόγκα" (= βασιλική γιόγκα) και για τις "ασκήσεις Ζεν" καταλαβαίνουν τι εννοώ...
Ο "Ησυχασμός είναι η "Χριστιανική γιόγκα" όπως κι ο Σουφισμός είναι η "Ισλαμική γιόγκα"!
Η Ψυχιατρική, εμπειρίες σαν αυτές που περιγράφουν οι μυστικιστές όλων των θρησκειών, της ονομάζει "ψευδαισθήσεις". Είναι αποκυήματα της φαντασίας ψυχωτικών ή υστερικών ατόμων που μπορούν να δημιουργηθούν και τεχνητά σε πειραματικό εργαστήριο αλλά και σε ένα σιωπηλό ή μονότονο φυσικό περιβάλλον όπως η έρημος και η πολική τούντα...

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Είναι σκληρή του μούτσου η ζωή - Ναυτικές ιστορίες (Α’) Ο "ελληνικός τρόπος"!

Μόλις έπιασαν Περαία έτρεξε στο σπίτι της Κικής. Την είχε γκόμενα απ’ την τρίτη Λυκείου.
Φάγανε σ’ ένα ταβερνάκι στο Κερατσίνι, ήπιανε τα κρασάκια τους, τα κουβέντιασαν...
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα την ανέβασε στη βέσπα και γύρισαν στα Λεμονάδικα. 
Το ξενοδοχείο ήταν ένα παλιό δίπατο. Οι σκάλες ξύλινες, έτριζαν σε κάθε βήμα.
Οι πελάτες κάτι ξέμπαρκοι ναυτικοί, λιποτάχτες του ναυτικού κι επαρχιώτες που ψώνιζαν γυναίκες απ’ τα καμπαρέ της Νοταρά.
Η Κική κοίταζε τρομαγμένη γύρω της.
"Γιατί με έφερες εδώ;", τον ρώτησε.
Εκείνος την έσπρωξε μαλακά στο δωμάτιο.
Την άρπαξε, της έβγαλε το τζιν, την έσπρωξε στο κρεβάτι μπρούμυτα κι έπεσε πάνω της.
Η Κική ένιωσε σαν να τη σφάζουν. Αλλά δεν ούρλιαξε. Απλώς δάγκωσε δυνατά το μαξιλάρι.
Εκείνος μόλις τέλειωσε έγειρε δίπλα της.
Η Κική δεν κουνήθηκε. Μόνο τον ρώτησε: "Έτσι έμαθες στα λιμάνια;".
Δεν της απάντησε. Σε λίγο τον πήρε ο ύπνος. Η Κική σηκώθηκε, μάζεψε τα πράγματά της κι έφυγε.
Σαν ξύπνησε, δεν την είδε δίπλα του. Κατάλαβε.
Πήγε σπίτι της και βρήκε την πόρτα κλειδωμένη. Έγραψε ένα σημείωμα "Ήμουν μεθυσμένος, σχώρα με, σε περιμένω στο καφενεδάκι απέναντι", και το ’ριξε κάτω απ’ τη χαραμάδα.
Αγόρασε τον "Γαύρο", αλλά δεν είχε όρεξη να διαβάσει. Σκεφτόταν συνέχεια την Κική.
Σίγουρα θα τον δεχόταν πίσω. Άλλωστε δεν είχε κι άλλη επιλογή. Μπορεί να ’λειπε καιρό στα καράβια, αλλά μήνας έμπαινε μήνας έβγαινε το εμβασματάκι το λάμβανε η Κική. 
Την παρθενιά της την είχε χάσει απ’ τα δεκαεφτά, είχε γνωρίσει κάμποσους άντρες κι ήξερε πως όλοι ίδιοι είναι. Μ’ αυτόν έτυχε να "κολλήσει", τα δικά του χούγια έπρεπε να συνηθίσει...
Η Κική δεν ήρθε τελικά, αλλά αυτός δεν είχε ούτε όρεξη ούτε και χρόνο να την κυνηγήσει.
Την άλλη μέρα μπάρκαρε.
Μόλις το γκαζάδικο άφησε πίσω του τη Σαλαμίνα, του ξανάρθαν στο μυαλό τα λόγια της Κικής: "Γιατί με πήγες σ’ αυτό το ξενοδοχείο; Πουτάνα είμαι; Γιατί δε με σεβάστηκες; Και τι ήταν αυτό που μου ’κανες;".
Είχε δίκιο. Σαν πουτάνα της φέρθηκε.
Όμως τόσους μήνες στα καράβια ξεσπούσε, όπως οι περισσότεροι, στον καμαρότο.
Το ήξερε πως του είχε γίνει βίτσιο κι αρρώστια. Είναι πιο εθιστικό κι απ’ την πρέζα.
Γι’ αυτόν δεν υπήρχε πλέον μουνί...

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Για μένα "Ολυμπιακός" είν’ το μουνί που με ξεπαρθένεψε!


Για μένα "Ολυμπιακός" δεν είναι ούτε οι Γουλανδρήδες ούτε οι Κοκαλιάρηδες ούτε οι Μαρινάκηδες. Χεσμένους τους έχω όλους αυτούς...
Για μένα "Ολυμπιακός" είν’ οι χωματόδρομοι πίσω απ’ το εργοστάσιο του Παπαστράτου.
Είν’ οι κολλητοί μου απ’ τα Μανιάτικα, που μπορεί τώρα να ’χουν γίνει Χρυσαυγίτες, αλλά τότε ήμασταν δεμένοι σαν αδέλφια, γιατί είχαμε μετρήσει ο ένας τη μπέσα του άλλου.
"Εσείς οι κομμουνιστές είστε άρρωστοι, βάζετε πάνω απ’ όλα το Κόμμα", μού ’λεγαν. "Ενώ για μας, και το ξέρεις, πάνω απ’ όλα είν’ οι φίλοι! Δεν θα πουλήσουμε τους φίλους μας επειδή το λέει ο Βασιλιάς. Να πάει να γαμηθεί. Κατάλαβες τώρα ποια είν’ η διαφορά;".
Για μένα "Ολυμπιακός" είν’ τα ζεϊμπέκικα, τα αντρίκια φερσίματα του αποχωρισμού, οι όρκοι φιλίας μες το μεθύσι.
Τα ’χαμε όλα κοινά. Μόνο τις γκόμενες δεν είχαμε κοινές, γιατί απλά δεν είχαμε γκόμενες.
Πηγαίναμε στη Θύρα 7 τουλάχιστον δυο ώρες πριν τον αγώνα. Ένα ραδιοφωνάκι έπαιζε βαριά λαϊκά και κάποιοι έψηναν κρέατα σε αυτοσχέδιες ψησταριές.
Όταν έβγαιναν στο χόρτο οι παίχτες μας, στα πρόσωπά τους βλέπαμε τους Ρομπέν των Δασών και των Κατατρεγμένων. Σε λίγο αυτοί θα αποκαθιστούσαν όλες τις αδικίες του κόσμου. Η Κοκκινιά θα ’παιρνε εκδίκηση απ΄ το Κολωνάκι...
Μόλις έπεφτε η νύχτα, οι φωτεινές επιγραφές στα μπαρ και στα καμπαρέ της Τρούμπας άναβαν.
"Ολυμπιακός" ήταν οι ναύτες κι οι φαντάροι που μπαινόβγαιναν στα "σπίτια". 
"Ολυμπιακός" ήταν τα "κορίτσια" που μόστραραν τα κάλλη τους μασουλώντας λιόσπορο...
"Ολυμπιακός" ήταν τα μπουρδελιάρικα δωμάτια που φωτίζονταν μ’ ένα πορτατίφ. Δίπλα στο κρεβάτι μια λεκάνη, μια πετσέτα και μια κανάτα νερό μ’ ένα αντισηπτικό στόματος. Μ’ αυτό έκαναν γαργάρες οι πουτάνες μετά από κάθε "ολοκληρωτικό τσιμπουκάκι"...
Στους καφενέδες μιλούσαμε μόνο για Ολυμπιακό και για κανένα γκομενάκι. Μέχρι εκεί. Τ’ άλλα μας ζάλιζαν.
Για μένα "Ολυμπιακός" ήταν η Νατάσα, ζωντοχήρα απ’ τα 25. Μ’ ένα παιδί, φεμινίστρια και κομμουνίστρια.
Αυτή με ξεπαρθένεψε. 
Η μοναξιά την έκανε "πόρτα ανοιχτή". Μ’ έβαλε στη ζωή της και μου ’μαθε τα κόλπα που της είχε δείξει ο πρώην άντρας της, ο ναυτικός.
Όταν με είδε να διαβάζω "Φως των Σπορ" με αποπήρε: "Το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού"!
Η αλήθεια ήταν πως είχα χωθεί στο μουνί της. Αλλά βρήκα τη δύναμη να της το ξεκαθαρίσω: "Δεν θα ξεκόψω από δυο πράγματα, τους φίλους μου και τον Ολυμπιακό".
Η Νατάσα γνώριζε το προλεταριάτο μέσα απ’ τα βιβλία. 
Δώσαμε ραντεβού σ’ ένα ουζερί στη Δραπετσώνα. 
Οι εργάτες, οι "αρχάγγελοι που είν’ επιφορτισμένοι με την αλλαγή του κόσμου" ήταν μπροστά της, με πρόσωπα τσακισμένα απ’ τη δουλειά και βλέμματα χαμηλωμένα απ’ το βάρος της ζωής.
Τους είδε κι απογοητεύτηκε.
Για μένα, κι αυτή η απογοήτευση είναι "Ολυμπιακός"...

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (3) - Στο Άγιο Όρος διαπίστωσα πως η Παναγία δεν ήταν παρθένα!

Όλοι οι ψυχαναλυτές του κόσμου να μαζευτούν δε νομίζω να βγάλουν άκρη με την εμμονή των Χριστιανών για την παρθενιά.
Έχουν αναγάγει την παρθενία της μητέρας του Ιησού σε δόγμα, έχουν θεοποιήσει τον παρθενικό υμένα, κι εκατομμύρια άνθρωποι πέταξαν στα σκουπίδια τις ζωές τους για να υπηρετήσουν το δήθεν θεάρεστο ιδανικό της αγαμίας...
Το ’χα γράψει και παλιά. Η παρθενία της μητέρας του Ιησού ήταν ένα ατυχές μεταφραστικό σφάλμα μιας προφητείας του Ησαΐα.
Το πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο χρησιμοποιεί τη λέξη "αλμαά" που σημαίνει "νεαρή κοπέλα", "έφηβη σε αναπαραγωγική ηλικία".
Οι αλεξανδρινοί φιλόλογοι του 3ου π.Χ. αιώνα. που μετέφρασαν τη Βίβλο στα ελληνικά, τη λέξη "αλμαά" την απέδωσαν εσφαλμένα ως "παρθένα". 
Βέβαια, δεν πρόκειται και για κανένα τεράστιο λάθος γιατί την εποχή εκείνη οι έφηβες ανύπαντρες γυναίκες ήταν κατά κανόνα παρθένες, εκτός κι αν έπεφταν θύματα ενδοοικογενειακής σεξουαλικής βίας.
Οι Χριστιανοί, που έφτιαξαν τη θρησκεία τους βασισμένοι στις προφητείες της Εβραϊκής Βίβλου, δεν αντιλήφθηκαν αρχικά το μεταφραστικό λάθος, κόλλησαν στη λέξη "παρθένος" κι έστησαν ένα ολόκληρο ψυχασθενές αντισεξουαλικό δογματικό οικοδόμημα.
Είχα πάντα την απορία: καλά, πόσο παχύδερμα πρέπει να ’ναι αυτοί οι Χριστιανοί, που ακόμα και σήμερα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν για το μεταφραστικό λάθος! Είναι δυνατόν να σφυρίζουν αδιάφορα, να το παίζουν ανήξεροι, να μην προσπαθούν να βρουν έστω και μια φτηνή δικαιολογία;
Ε λοιπόν, η απορία αυτή μού λύθηκε απόψε που είχα την τύχη και την άδεια να περάσω κάμποσες ώρες στην πλούσια βιβλιοθήκη της αγιονορείτικης Σκήτης.
Ανακάλυψα πως οι Χριστιανοί είχαν εντοπίσει το μεταφραστικό λάθος τουλάχιστον απ’ τον 11ο αιώνα. Και για να ξεπεράσουν το πρόβλημα έφτιαξαν έναν μύθο. Πως δήθεν απ’ τους εβδομήντα σοφούς άντρες που ανέλαβαν να μεταφράσουν στα ελληνικά την Παλαιά Διαθήκη, μόνο ένας επέμενε να αποδοθεί το "αλμαά" του Ησαΐα ως "νεαρή κοπέλα" κι όχι ως "παρθένος". Αλλά επενέβη άγγελος Θεού και ξεκαθάρισε πως "αλμαά" σημαίνει "παρθένα"!
Το μύθο αυτόν τον βρήκα στην ερμηνεία του Ευθυμίου Ζιγαβινού, που έζησε περίπου στα 1100 μ.Χ., και στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Νικηφόρου Κάλλιστου Ξανθόπουλου.
Νομίζω τώρα πως καταλαβαίνετε σε τι σαθρές βάσεις οικοδομήθηκε όλο το χριστιανικό οικοδόμημα!
Η Μαριάμ δεν ήταν σε καμία περίπτωση παρθένα. Έζησε σα μια φυσιολογική γυναίκα της εποχής της και μάλιστα ήταν και πολύτεκνη.
Ξέρω τι σκέφτεστε. Πως αν δεχθούμε πως ο Ιησούς είχε βιολογικό πατέρα τότε όλη η χριστιανική πίστη καταρρέει.
Ας καταρρεύσει κι ας κάνει όσο πάταγο θέλει. Δεν με ενδιαφέρει. Η αλήθεια πρέπει κάποτε να ειπωθεί...

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (2) - Νύχτα στ’ Ακρωτήρι-Φονιάς τ’ Αγιονόρους, γαμημένη μοναξιά, τρώω μια ληγμένη κονσέρβα, και σκέφτομαι...

Νομίζω πως στη ζωή μας δεν μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς ένα "πλαίσιο αρχών". Χωρίς κάποιες "αξίες" που να λειτουργούν ως "άξονες αναφοράς", ως "πυξίδες" που σε κάθε περίσταση θα μας βοηθούν να βρίσκουμε το "δέον".
Αν επιλέξουμε μια ζωή χωρίς "αξίες", πιστεύω πως σύντομα θα καταρρεύσουμε κάτω απ΄το βάρος των αδιεξόδων και των αντιφάσεών μας. Το έζησα και το ξέρω...
Ως εδώ οι περισσότεροι συμφωνούν. Τα ζόρια αρχίζουν απ’ τη στιγμή που θα προσπαθήσουμε να επιλέξουμε τις "αξίες" που θα γίνουν άξονες της ζωής μας.
Εδώ κρύβεται ο κίνδυνος να γίνουμε ηθικολόγοι ή να χωθούμε στη "φυλακή" των κοινωνικών συμβάσεων που από μικροί εσωτερικεύουμε.
Προσωπικά δεν πιστεύω σε "αιώνιες ηθικές" και σε "υπερφυσικές δυνάμεις" που δήθεν επιβραβεύουν τους δίκαιους και τιμωρούν τους άδικους. 
Η ζωή μας είναι μια αδιάκοπη σειρά επιλογών που καθεμιά τους έχει και το αντίστοιχο τίμημα. Που το πληρώνουμε πάντα στο ακέραιο και με τόκο...
Κατά τη γνώμη μου, ο καθένας μας θα πρέπει ν’ αναζητήσει μόνος του τις "αξίες" που του ταιριάζουν, κι αυτές να κάνει "μπούσουλα" στη ζωή του.
Κι οι "αξίες" που μας ταιριάζουν είναι αυτές που ενισχύουν την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας.
Πόση ντροπή δεν ένιωσα όταν εξασφάλιζα αθέμιτο κέρδος εξαπαπατώντας τους διπλανούς μου;
Πόσο μειωνόταν η αυτοπεποίθησή μου όταν εκμεταλλευόμουν την αδυναμία γυναικών για να τις εκμεταλλευτώ σεξουαλικά. Όταν χρησιμοποιούσα δόλο κι απάτη για να πετύχω το σκοπό μου...
Πού πήγαινε η αξιοπρέπειά μου όταν έγλειφα, ρουφιάνευα, συκοφαντούσα, κουτσομπόλευα;
Κι εσείς οι γυναίκες, που χρησιμοποιείτε τα κάλλη σας για ν’ ανεβείτε κοινωνικά και επαγγελματικά, πώς νιώθετε σε τελική ανάλυση; Επιτυχημένες ή κοινές πόρνες;
Όταν εμείς οι ίδιοι, υποσυνείδητα έστω, σιχαινόμαστε τον εαυτό μας, πώς έχουμε την απαίτηση να μας σέβονται και να μας εκτιμούν οι άλλοι;

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (1) - Με τους "ακροβάτες του Θεού"...

Στην άκρια του Άθω, κάτω απ’ τα Κατουνάκια, βρίσκεται ένα απ’ τ’ αγριότερα σημεία του κόσμου: τα "φριχτά Καρούλια".
Πήραν τ’ όνομά τους απ’ τις τροχαλίες με τις οποίες οι ερημίτες, που κατοικούν ψηλά στα βράχια, κατέβαζαν τα καλάθια τους στη θάλασσα για να ρίχνουν μέσα ψάρια ή κανένα κομμάτι ξερό ψωμί οι περαστικοί ψαράδες...
Παλιότερα, ολόκληρος ο βραχώδης γκρεμός ήταν σκεπασμένος μ’ ένα δίχτυ από καρφωμένες στα βράχια αλυσίδες με τις οποίες κρατιόντουσαν οι αναχωρητές κατά τις ελάχιστες μετακινήσεις τους.
Πρέπει να ’μαι τυχερός που γνώρισα έναν απ’ τους τελευταίους ερημίτες των Καρουλιών.
Ζει σε μια ιδιόμορφη κατασκευή από σανίδες, λαμαρίνες και πλίνθους που έστησε μόνος του πάνω στο βράχο.
Μπροστά ένας μικρός αυτοσχέδιος εξώστης, διαμορφωμένος σε λαχανόκηπο.
Στο πίσω μέρος ένα μεγάλο άνοιγμα σπηλιάς με μια στέρνα που γέμιζε νερό από κάποια κρυφή πηγή.
Ο ασκητής είναι σέρβικης καταγωγής και δεν το κρύβει.
Στο μικρό τοίχο της κάμαράς του βλέπεις εικόνες των τελευταίων Τσάρων της Ρωσίας, των Κράληδων της Σερβίας αλλά και της βασιλικής οικογένειας των Γλίξμπουργκ!
Βλέπει την έκπληξή μου και σπεύδει να διευκρινίσει: "Βασιλιάντες από ντία χάρι. Κι όταν κάνουν λάντι, το επιτρέπει ντεός και κάνουν"...
Παραδίπλα βλέπω έναν χάρτη της "Μεγάλης Σερβίας". Της αυτοκρατορίας του Στέφανου Ντουσάν την περίοδο 1331-1355. Περιλαμβάνει όλη σχεδόν την Ελλάδα, μέχρι τον Κορινθιακό.
Ξέρω πως στα σεντούκια όλων των εθνόκαβλων των Βαλκανίων είναι κρυμμένοι τέτοιοι χάρτες.
Οι δήθεν "Ορθόδοξοι Χριστιανοί" είναι έτοιμοι να αλληλοσφαχτούν για τις ... "Μεγάλες Πατρίδες" τους.
Μιας κι αναφερθήκαμε στη "χριστιανική αγάπη", ας γράψω και τούτο: Το 1988 ο γνωστός αγιορείτης υμνογράφος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης έγραψε ένα τροπάριο εναντίον του κινηματογραφικού έργου του Σκορτσέζε "Ο τελευταίος πειρασμός". 
Το τροπάριο ακούστηκε πρώτη και τελευταία φορά στον Άγιο Δημήτριο της Σαλονίκης στη διάρκεια αγρυπνίας κατά του έργου. Ιδού μερικοί στίχοι του:
Ουρανόθεν επίβλεψον υπερουράνιε Κύριε
και τους καθυβρίζοντας το Σον Σώμα...
αφάνισον εκ προσώπου γης!

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Απ’ τ’ Αγιονόρος στη Σρι Λάνκα! Ένα οδοιπορικό λιποταξίας και αυτογνωσίας που δεν ξέρω καν αν έγινε...

Λένε πως εκείνο που έχει αξία δεν είν’ η Ιθάκη αλλά το ταξίδι για την Ιθάκη.
Διαφωνώ.
Αν ήταν όπως τα λέει ο ποιητής τότε όλοι θα περνάγαμε τη ζωή μας μέσα σε πλοία, αεροπλάνα, τρένα κι αμάξια...
Όπως και να το κάνουμε, ο προορισμός έχει μεγαλύτερη αξία απ’ το ταξίδι.
Εκτός κι αν δεν υπάρχει προορισμός.
Αν προορισμός είναι το ίδιο το ταξίδι.
Απόψε ξέθαψα ένα παλιό μου ημερολόγιο.
Περιγράφει ένα μοναδικό ταξίδι, π’ αρχίζει απ’ τ’ Αγιονόρος και φτάνει μέχρι τη μακρινή Σρι Λάνκα.
Ενδιάμεση σταθμοί: Τουρκία, Αίγυπτος, Παλαιστίνη, Συρία, Ιράκ, Περσία, Πακιστάν, Θιβέτ, Ινδία...
Η πορεία μοναχική, ποδαράτη, αυτογνωσιακή.
Συνομιλώ με φαντάσματα, αγίους, φιλοσόφους, σεΐχηδες, γιόγκι.
Γνωρίζω από κοντά το Ισλάμ, τους Σούφι, τους ανατολίτες μυστικιστές. Τρώω απ’ το πιάτο βουδιστών μοναχών, και κοιμάμαι στο ίδιο δωμάτιο με γητευτές φιδιών και δηλητηριωδών εντόμων.
Καθώς διαβάζω τις σελίδες του αναρωτιέμαι: έγινε ποτέ το ταξίδι αυτό;
Ή είναι ένα απ’ τα πολλά δημιουργήματα της φαντασίας μου;
Πήγα ποτέ στην Πόλη, την Προύσα, την Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια, τη Βαγδάτη, το Καράτσι, το Δελχί, τη Λάσα;
Ή μήπως ποτέ δεν πέρασα τα σύνορα της Αθήνας;
Ριζούπολη, Προμπονάς, Κυνοσάργους, Παλιά Σφαγεία, Δρουγούτι, Ελληνορώσων, Μπύθουλας;
Δεν μπόρεσα ν’ απαντήσω σ’ αυτό το ερώτημα.
Αν εσείς καταλάβετε κάτι, πες τε το μου σας παρακαλώ...

Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

Αναμνήσεις απ’ τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου! (Ένα ακόμα διάλειμμα απ’ την αγιονορείτικη μουντρουχίλα)

Τα παιδικά μου καλοκαίρια δεν τα πολυθυμάμαι.
Μόνο κάποιες αμυδρές εικόνες...
Η μάνα έκοβε το μελένιο πεπόνι, πέταγε τα σπόρια και μου ’δινε το μισό. Άρπαζα το κουτάλι της σούπας και το ’τρωγα σκάβοντας περιμετρικά τη φλούδα του...
Όταν είχαμε καρπούζι, κρατούσα στο στόμα μου τα κουκούτσια, πήγαινα στο κοριτσάκι που ’χα ερωτευτεί και τα ’φτυνα πάνω του κάνοντας το πολυβόλο!
Μεγάλωσα σε ορεινό μέρος.
Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, η βουτιά που μου ταίριαζε είναι άλα θείας Μαρίκας: γυαλί-καπέλο-σωσιβιοεξοπλισμός!
Πρώτη φορά σε νερό βούτηξα σ’ ένα ποτάμι της Ευρυτανίας.
Είχα φτιάξει ένα χειροποίητο σωσίβιο: δυο ξερές νεροκολοκύθες δεμένες με σπάγκο που περνούσε κάτω απ’ τις μασχάλες μου.
Φορούσα κι ένα κόκκινο σορτσάκι με το σήμα του Ολυμπιακού.
Τ’ αλάνια τα κολλητάρια μού φώναζαν: "Βγάλε το σορτσάκι! Το κόκκινο τραβάει τους καρχαρίες!"...
Μετά μεγαλώσαμε, αρχίσαμε να μετράμε τα θαλασσινά μπάνια και τα παγωτά-ξυλάκια που τρώγαμε.
Μεγαλώσαμε κι άλλο, κι αρχίσαμε να καθόμαστε σε ζαχαροπλαστεία.
Κάποια στιγμή μπήκαν κι οι γυναίκες στη ζωή μας.
Γούσταρα να μυρίζω τα μαγιουδάκια τους, να γράφω στις πλάτες τους "Σκιάθος 2001", να τους κάνω γουρουνιές, να επιστρέφω στο ξενοδοχείο με διάφορα λάφυρα... κοχύλια, βοτσαλάκια αλλά και κανένα σουτιενάκι απ’ τη διπλανή ξαπλώστρα... έτσι, για το φετίχ.
Η συλλογή κοχυλιών μεγάλωσε, αλλά πάντα ψάχνω στις παραλίες το κοχύλι που τόσα χρόνια μού λείπει...
Θυμάμαι έναν Αύγουστο είχα πάει πρώτος στο νησί.
Εσύ θ’ αρχόσουν πέντε μέρες αργότερα. Είχες κάτι δουλειές είπες...
Ο ευκάλυπτος στο κάμπινγκ δεν πρόσφερε μόνο σκιά.
Άφησα δίπλα μου το μπουκάλι του ούζου. Κι άρχισα να κόβω με το σουγιαδάκι, που ’χα σουφρώσει απ’ έναν τουρίστα, ένα ζουμερό νεκταρίνι.
Χτύπησε το κινητό μου. ΄Ησουν εσύ.
"Ξέρεις, δεν είμαι πια ερωτευμένη. Θέλω να χωρίσουμε", μου είπες.
Εκείνη τη χρονιά διαπίστωσα πως η καλύτερη εποχή να χωρίσεις είναι το καλοκαίρι... 

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014

Παναγιά η υπόσκαφη... (του Δημήτρη Καμπουράκη - protagon.gr)

Στην άκρη του μεγάλου βράχου είναι σκαρφαλωμένη μια μικρή, τόση δα νησιώτισσα Παναγιά. Κάτασπρη, χωμένη μέσα στη σπηλιά, βγάζει την πρόσοψή της προς το ανοικτό πέλαγος, με το στενό καμπαναριό της σχεδόν ανάγλυφο πάνω στον γρανίτη. 
Η αυλή της είναι ένα μικρό μπαλκονάκι πάνω στο φρύδι του βράχου, χωράνε δεν χωράνε εκεί δέκα νομάτοι. Μέσα στο καθολικό χωράνε λιγότεροι. Στέκει εκεί δυο, μπορεί και τρεις αιώνες, ποιος θυμάται πια; Έχουν γίνει σκόνη ακόμα και τα κόκαλα των δισέγγονων του μάστορα που έφραξε την εμπασιά του βράχου για να στεγάσει τη Χάρη της.
Έμαθε η Παναγιά εκεί πάνω. Την αρμύρα του πελάγου, τη φθινοπωρινή μελαγχολία των γλάρων, τους δαιμονισμένους αέρηδες του χειμώνα, την ανακουφιστική αύρα της άνοιξης, τη φρικτή κάψα της καλοκαιρινής μέρας, την ολόφωτη φεγγαράδα των πανσελήνων. 
Της αρέσει. 
Ειδικά οι Δεκαπενταύγουστοι, όταν αποσώνουν ως εκεί λιγοστοί ντόπιοι κι εκκλησιάζονται. Κουβαλάνε ξερά κουκιά, ελιές, ψωμί, παστές σαρδέλες και κρασί. Αλληλοκερνιούνται, ανταλλάσσουν ευχές και νέα για τα σπαρτά και τα ζωντανά, τρώνε με τα χέρια δίχως μαχαιροπίρουνα, πίνουν από το ίδιο ποτήρι, κοιτάζουν λίγο το πέλαγος, κάνουν τον σταυρό τους και φεύγουν. Ευχαριστιέται κάθε Δεκαπενταύγουστο η Παναγιά, γιατί αγαπά τους ανθρώπους κι αποζητά την παρέα τους.
Μόνο που άλλες μέρες εκτός απ' τη γιορτή της, κανένας δεν την πλησιάζει. Ότι δεν διαθέτει πολύτιμες εικόνες ή σκαλιστό τέμπλο κι είναι το μπαλκονάκι της στραμμένο προς τον βοριά χωρίς να προσφέρει ρομαντικό ηλιοβασίλεμα. Κι είναι το μονοπάτι απ' το δρόμο ως την εκκλησιά κακοτράχαλο κι ο δρόμος από τον τελευταίο οικισμό του νησιού ως εκεί χωμάτινος γεμάτος κοτρόνες, κι ο οικισμός μακριά απ’ την πρωτεύουσα του νησιού και το νησί μακριά απ’ τους τουριστικούς χάρτες. Και κανένας δεν φτάνει ως την υπόσκαφη Παναγιά.
Και κάθεται αυτή όλο τον υπόλοιπο χρόνο κι αναπολεί τις λιγοστές χαρές της ζωής της σε κείνη την ερημιά. Έναν καλόγερο με γουρουνοτσάρουχα που την κατοίκησε για δύο ολόκληρους μήνες κάποτε, κάτι χαροκαμένες μάνες που ψάχνανε παρηγοριά στην αγκαλιά της, κάτι πειρατές που την περάσανε από μακριά για πλούσια και σκαρφάλωσαν στην αυλή της με γάντζους ή κάτι φυγάδες Ιταλούς στον πόλεμο που ξεβράστηκαν στα βράχια της. 
Μα πιο πολύ απ’ όλα θυμάται κάτι παιδιά με σακίδια στην πλάτη, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι με κατάξανθα μαλλιά και ασπριδερό δέρμα που εμφανίστηκαν ένα καλοκαίρι λίγο πριν δύσει ο ήλιος και ξάπλωσαν καταϊδρωμένα στο μπαλκόνι της.
Δεν θα την ξεχάσει ποτέ αυτή την επίσκεψη η Παναγιά, γιατί σαν νύχτωσε τα παιδιά επιδόθηκαν εκεί μπροστά της στα χειρότερα αίσχη που μπορεί να βάλει ο νους ανθρώπου και Θεού. 
Και κυλιόντουσαν στις πλάκες όλη τη νύχτα κι βγήκαν λέξεις απ’ το στόμα τους που κανονικά θα ‘πρεπε να ανοίξει το καταπέτασμα του ναού και να βουλιάξει σούμπιτος ο βράχος μέσα στη θάλασσα. Κι έκαναν πράγματα που θα έριχναν -κεραυνοβολημένους από συμφόρηση-  όλους μαζί τους απλοϊκούς παπάδες του νησιού που είχαν λειτουργήσει εδώ και δυο αιώνες πάνω στην κοτρόνα που έχει για Αγία Τράπεζα.
Δεν θα την ξεχάσει ποτέ αυτή την επίσκεψη η Παναγιά, γιατί με το ξημέρωμα στάθηκε σκεφτική πάνω απ’ τα δυο γυμνά κορμιά, τα αποσταμένα απ' το αλκοόλ, τις ουσίες και τις ανήκουστες πράξεις. Και μετά, απλώνοντας στοργικά τα χέρια της, τους έδωσε την πιο πλατιά συγχώρηση κι ευλογία που μπορεί να γεννήσει μια θεϊκή και μητρική ψυχή μαζί, ότι η αγάπη δεν είναι αμαρτία αλλά ευλογία, κι ας λένε οι γραφές που δεν ξέρω ‘γω ποιος άσχετος τις έγραψε.
Ήξερε και κάτι άλλο η μοναχική υπόσκαφη Παναγιά. 

Πως ακόμα κι οι Θεοί παίζουν με τις πιθανότητες και ότι πότε-πότε (όχι πάντα, μα συμβαίνει) η ζωή ενός ακόλαστου δεν είναι τίποτα άλλο από την προετοιμασία της ζωής ενός μύστη.

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

Προσεύχομαι στην Παναγιά να μου φέρει στο πιάτο ένα "πουρναρόψαρο"!

Χθες βράδυ άκουγα τα καλογέρια της Σκήτης να ψέλνουν τον Ακάθιστο Ύμνο.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου έκατσα κι ανέλυσα κάθε στίχο χωριστά!
Η Θεοτόκος παρουσιάζεται ως "στρατηγός" που έχει υπό τη σκέπη της την πρωτεύουσα του βυζαντινού κράτους. Κάτι σαν την αρχαία Αθήνα που είχε ως πολιούχο την Αθηνά.
Ο ύμνος παρομοιάζει την Παναγία με "ασάλευτο πύργο", με βροντή που κατατρομάζει τους εχθρούς. Περιγράφει μια γυναίκα μαχητική, αγέρωχη, πολεμοχαρή, εντελώς διαφορετική απ’ αυτή που βλέπουμε στα εικονίσματα.
Έχω την εντύπωση πως ο ύμνος αναφέρεται περισσότερο στη δορυφορούσα Αθηνά παρά σ’ ένα μικρό και συνεσταλμένο κοριτσάκι του Ισραήλ.
Ο ύμνος δεν λέει να τελειώσει.
Η Θεοτόκος δεν είναι μόνο γενναία. Είναι και σοφή! Κατέχει την αλήθεια, το φως που "καταυγάζει τας φρένας".
Αποκαλύπτει τις απάτες των Αθηναίων φιλοσόφων, διαλύει τους μύθους τους, θριαμβεύει εις βάρος των δεινών συζητητών. Όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει...
Είμαι σίγουρος πως η απλή κι αγράμματη γυναικούλα της Γαλιλαίας θα δυσκολευόταν ν’ αναγνωρίσει τον εαυτό της σ’ αυτό το εγκώμιο!
Η Παναγία έχει όλες τις αρετές.
Είναι κι απειρόγαμη!
Τι σημαίνει άραγε "απειρόγαμη"; Μάλλον πως έχει ενωθεί με το άπειρο...
Υπάρχει και μια ακόμα λεπτομέρεια που με εντυπωσιάζει: Γενικώς επικρατεί η άποψη πως ο Θεός δε λησμονεί μεν αλλά αργεί να επέμβει.
Η Παναγία, αντίθετα, δεν καθυστερεί καθόλου! Παρακολουθεί τους ανθρώπους από πολύ κοντά. Είναι η μόνη "ταχέως προστατεύουσα".
Τις προάλλες είδα ένα αγριογούρουνο στο λόγγο. Αυτά τα ζώα αφθονούν στον Άθω.
Το κρέας τους είναι ιδιαίτερα νόστιμο το φθινόπωρο που τρέφονται με βελανίδια.
Πολλοί καλόγεροι τα κυνηγούν και τα τρώνε.
Θεωρητικά στ’ Αγιονόρος απαγορεύεται η κρεατοφαγία. 
Γι’ αυτό και τ’ αγριογούρουνα τα βαφτίζουν "πουρναρόψαρα"! Απ’ το πουρνάρι που παράγει τα βελανίδια, την εκλεκτή τροφή των αγριογούρουνων...

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

Πώς τη "βρίσκουν" σεξουαλικά οι Αγιονορείτες;

Κατά τη γνώμη μου η σεξουαλική εγκράτεια των μοναχών είναι ένας μύθος.
Και δεν αναφέρομαι τόσο στον αυτοερωτισμό, που αποτελεί τον κανόνα, όσο στην ομοφυλοφιλία που αποτελεί μια πονεμένη ιστορία στον Άθω.
Κρατάω στα χέρια μου το παλιό βιβλίο ενός Άγγλου περιηγητή που περιγράφει κρούσματα ομοφυλοφιλίας στ’ Αγιονόρος. 
Σε κάποιο σημείο γενικεύει: "Το 90% των σύγχρονων Ελλήνων είναι, όπως οι Λεβαντίνοι, αμφιφυλόφιλοι"! Δεν έχει κι άδικο ο άνθρωπος...
Προπολεμικά ο Θέμος Κορνάρος είχε κάνει λόγο για "ρασοσάτυρους" και "εμπόρους παιδικής σαρκός"!
Στα πηγαδάκια των αλλοδαπών εργατών στις Καρυές ακούς πολλές κι ανατριχιαστικές ιστορίες για σεξουαλικές επιθέσεις που δέχονται από καλογέρια.
Αδύνατο όμως να τις τεκμηριώσεις.
Ένας μοναχός μου εκμυστηρεύεται πως συχνά ονειρεύεται πως πετά. 
Θυμήθηκα τη φροϋδική θεωρία που λέει πως τέτοια όνειρα συμβολίζουν την ερωτική πράξη. Αλλά δεν του το είπα.
Παραδόξως η ομοφυλοφιλία δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των πειρασμών που αντιμετώπισε ο Άγιος Αντώνιος! Οι παγίδες του διαβόλου περιλάμβαναν μόνο γυμνές γυναίκες και πλούσια φαγητά. 
Πάντως, ο διάβολος αποδείχθηκε μεγάλος μπουνταλάς. Μια εντελώς γυμνή γυναίκα είναι ντε καβλέ. Αν φορούσε όμως ένα μπέιμπι ντολ θα του γινόταν κατάρτι του Αγίου...
Κατά τύχη συναντάω έναν ψυχαναλυτή και πιάνουμε κουβεντούλα. Είναι απόλυτος στις απόψεις του:
"Οι μοναχοί είχαν μια πολύ στενή σχέση με τη μητέρα τους. Μια σχέση που τη μετέθεσαν στην Παναγία, τη βασίλισσα τ’ Αγιονόρους, που στο φαντασιακό τους μετατρέπεται σε Περιβόλι της Παναγιάς. Και το Περιβόλι έχει σαφώς τη μεταφορική σημασία του αιδοίου. 
Ο μοναχός που υποτάσσεται σε γέροντα εξισορροπεί το οιδιπόδειο σύμπλεγμά του και προσπαθεί να διατηρήσει αυτή τη λεπτή κατάσταση ισορροπίας  με τη νηστεία, τη σεξουαλική αποχή και τη νοερά προσευχή. 
Οι μοναχοί μπορούν θεωρητικά να εκτρέψουν τη σεξουαλική τους ορμή προς ένα ισχυρότερο ενδιαφέρον, όπως π.χ. το Θεό, κι έτσι γλυτώνουν απ’ τη σχιζοφρένεια"...

Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

Τι κρύβεται πίσω από κάθε μοναχό?

Ο μοναχισμός στην αφετηρία του (4ος αιώνας μ.Χ.) ήταν στην ουσία του αντιεκκλησιαστικός και αναρχικός!
Καθώς η Εκκλησία άρχιζε να γίνεται κατεστημένο και "μακρύ χέρι" της κρατικής εξουσίας, κάποιοι επέλεξαν ν' αποσυρθούν στις ερήμους της Αιγύπτου και της Συρίας για να συνεχίσουν, μέσω της εγκράτειας και της αυτοθυσίας, την παράδοση των πρώτων χριστιανών.
Εννοείται πως η πλειοψηφία των ασκητών ανήκε στους απόκληρους της κοινωνίας. Άνθρωποι φτωχοί, αμόρφωτοι, απλοϊκοί κι αποτυχημένοι, αποκήρυσσαν τα υλικά αγαθά και τον έρωτα τα οποία, ούτως ή άλλως, δεν μπορούσαν να απολαύσουν...
Ο Άγιος Παχώμιος επέβαλε στους υποτακτικούς του αυστηρή σιωπή, ακολουθώντας τα πυθαγόρεια πρότυπα.
Πολλοί ερημίτες επέλεγαν ακραίες μεθόδους άσκησης. Κάποιοι, όπως οι λεγόμενοι "στηλίτες", έπαιρναν μόνιμες στάσεις "αιώνιας προσευχής", μ' έναν τρόπο που θυμίζει όσους πάσχουν από κατατονική ψύχωση.
Σήμερα όλα έχουν αλλάξει. Αλλά παραμένει το ερώτημα γιατί κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν το μοναχισμό, δηλαδή έναν απόλυτα μονότονο τρόπο ζωής που σκοτώνει...
Κάποιοι θα πουν πως τους τραβάει η υπέροχη φύση του Άθω. Όμως τους χειμερινούς μήνες εδώ τα πράγματα είναι άγρια και αφιλόξενα.
Άλλοι επικαλούνται τη φυσική ροπή ορισμένων ανθρώπων στη μοναξιά. 
Αυτό ακούγεται πιο λογικό, αν και θα μας χρειαστεί η βοήθεια των ψυχολόγων για να κατανοήσουμε την επιλογή τους.
Προσωπικά δεν αποδέχομαι την εκδοχή περί "πνευματικών κινήτρων του μοναχισμού". Αυτά περί "αχανούς πελάγους θείων γλυκασμών" μού προκαλούν γέλια.
Δεν τρέφω καμιά αυταπάτη. Όσοι επιλέγουν τον μοναχικό βίο, απλά έχουν χάσει τις ισορροπίες τους.
Προσπαθούν να συμβιβαστούν με τις ανεπάρκειες και τις ανασφάλειές τους. Και αγωνίζονται να βολευτούν όσο καλύτερα μπορούν στις συνθήκες τις μοναχικής ζωής.
Και, φυσικά, πίσω από τις στρατιές των μοναχών κρύβεται συνήθως η εικόνα μιας υπερβολικά θρήσκας μάνας που ατύχησε στο γάμο της...

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014

Στ' Αγιονόρος ούτε ο Θεός δεν ξέρει την ακριβή ώρα!

Δεν φαντάζεστε πόσο δυσκολεύομαι να υπολογίσω την ακριβή ώρα στ' Αγιονόρος.
Εδώ ο χρόνος υπολογίζεται κατά το βυζαντινό ωρολογιακό σύστημα. Δηλαδή το δικό μας μεσημέρι αντιστοιχεί στη δύση του ήλιου.
Κι άντε τώρα εσύ να βρεις πότε ακριβώς δύει ο ήλιος!
Ρωτάω και μου λένε πως ο ήλιος θεωρείται πως δύει όταν κι οι τελευταίες του ακτίνες εγκαταλείπουν την ψηλότερη κορυφή του Άθω.
Παρ' τ' αυτό και κούρευτο!
Δεν βλέπουμε όλοι την ίδια κορυφή, ούτε υπάρχει κάποιος να μας βεβαιώσει πως αυτή είναι η "τελευταία ακτίνα".
Γι' αυτό και στα οργανωμένα μοναστήρια υπάρχει ειδικός μοναχός, ο "Ρολογάρης", που ρυθμίζει με ακρίβεια τα ρολόγια της Μονής.
Πάντως, έχω διαπιστώσει πως υπάρχουν σημαντικές αποκλίσεις, που μπορεί να φτάσει και τη μία ώρα.
Αυτή η ασάφεια πελαγώνει εμάς τους κοσμικούς, αλλά για τ' Αγιονόρος δεν είναι τίποτα μια ώρα πάνω ή κάτω...
Και στο ημερολόγιο υπάρχει κάποιο μπέρδεμα καθώς ακολουθείται το "παλαιό", δηλαδή το Ιουλιανό Ημερολόγιο κι όχι το "παπικό", δηλαδή το Γρηγοριανό.
Αυτό σημαίνει στην πράξη πως στο Όρος οι άνθρωποι ζουν 13 μέρες πίσω απ' τον υπόλοιπο κόσμο.
Αλλά αντιμετωπίζεται εύκολα, γιατί είναι κάτι σταθερό και δεν κυνηγάς τις ηλιαχτίδες στην κορυφή του Άθω για να ρυθμίσεις το ρολόι σου...

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Η "καθ’ ημάς Ανατολή" είναι θεριακλίδικη και "καλογερίτζικη"!

Η απαγόρευση της εισαγωγής θηλυκών ζώων στο Όρος τυπικά εξακολουθεί να ισχύει.
Φαίνεται λίγο γελοίο, αλλά πρέπει να προστατευτούν και τα καημένα τα καλογέρια "απ’ την αδιάντροπη θέα της σεξουαλικής πράξης"! Έστω κι αν αυτή αφορά κοτούλες, γατούλες και προβατάκια...
Αρχικά απαγορευόταν η είσοδος όχι μόνο γυναικών αλλά και παιδιών, αγένειων αντρών και κάθε αλλόθρησκου ή αλλόδοξου. Σήμερα ισχύει η απαγόρευση μόνο για τις γυναίκες. 
Όσοι δεν έχουν Ορθόδοξο βάπτισμα απλά δεν δικαιούνται κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας να παραμένουν στον κεντρικό χώρο του ναού.
Απαγορεύονται επίσης τα μουσικά όργανα, τα τραγούδια, οι χοροί και κάθε είδους αθλήματα και παιχνίδια.
Αν κι απ’ ό,τι διάβασα, στα βυζαντινά χρόνια επιτρεπόταν ο χορός και η πάλη των νεαρών καλογέρων στις εορταστικές ημέρες. Ήταν τα λεγόμενα "καλογερίτζια"!
Καθρέφτες σπάνια βρίσκεις στα Μοναστήρια. Η χρήση τους θεωρείται ψυχοφθόρα.
Ο Νικόδημος ο Αγιορείτης συμβούλευε να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη μόνο όταν είμαστε θυμωμένοι, για να βλέπουμε τη θηριωδία του προσώπου μας...
Τυπικά απαγορεύεται και το κάπνισμα ως "εφεύρεση του διαβόλου"!
Η απαγόρευση είναι πιο έντονη στη Δυτική Εκκλησία. Ο Πάπας είχε απαγορεύσει το κάπνισμα με ποινή αφορισμού!
Στη θεριακλίδικη Ανατολή το ζήτημα αντιμετωπίζεται πιο χαλαρά.
Άλλωστε, το κάπνισμα αποτελούσε κάποτε στοιχείο της αντρικής ταυτότητας. Με λίγο τράβηγμα απ’ τα μαλλιά, θα μπορούσε να θεωρηθεί και σύμβολο εξορκισμού της γυναίκας απ’ τη ζωή των μοναχών.
Γι’ αυτό και οι παλιοί γεροντάδες έκαναν τα στραβά μάτια σε όσους φούμερναν...