Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

Κόλπα για να τρέχουν πίσω σου όλες οι γκόμενες (Β’ - Η γοητεία είναι παιχνίδι του μυαλού!)

Στις γκόμενες να το παίζεις αδιάφορος.
Καμιά δεν εκτιμά έναν πέφτουλα. Με το πρώτο δείγμα λιγουρίασης χάνει αμέσως κάθε ενδιαφέρον και σεβασμό για σένα.
Όταν κάνεις κωλοτούμπες για χατήρι της δεν είσαι εραστής αλλά γελοτοποιός. Αλλά εκείνη ψάχνει για εραστή κι όχι καραγκιόζη.
Μην είσαι διαρκώς διαθέσιμος ρε μαλάκα. Στις σχέσεις το πυρηνικό οπλοστάσιο είναι το "δεν φοβάμαι μη σε χάσω, δεν με τρομάζει η μοναξιά"!
Μην παρατάς τα πάντα για να τρέξεις πίσω της μόλις σου κουνίσει λίγο το δαχτυλάκι ή τον κώλο της. Κανείς δεν εκτιμά τα στανταράκια και τα σιγουράκια. Πέρνα της το μήνυμα πως εσύ της κάνεις χάρη κι όχι εκείνη σε σένα.
Μη μπεις στη διαδικασία ν’ αλλάξεις για να σε γουστάρει. Πες της με τρόπο πως "αυτός είμαι, σου φτάνω και σου περισσεύω".
Μη μαθαίνεις πριν η γνωριμία κλείσει εξάμηνο το επίθετό της. Ούτε να δεχτείς να σε γνωρίσει κανένας συγγενής της. Προς Θεού: ούτε κουβέντα για γάμους και παιδάκια. Κι αν αρχίσει να σου μιλάει για τους "πρώην" της, μην ψαρώνεις. Κοίτα βαριεστημένα το ρολόι σου ή παίξε με το κινητό σου.
Οι γκόμενες απ’ το πρώτο ραντεβού ανιχνεύουν το έδαφος. Μετράναι πόσο απαραίτητες σου είναι, ως πού μπορεί να φτάσεις, γενικά τσεκάρουν τη μαλακία που σε δέρνει.
Γι’ αυτό να είσαι απρόβλεπτος. Δείξ’ τους πως δεν έχεις την ανάγκη τους. Καν’ τες να νιώσουν την ανασφάλεια που εκείνες προσπαθούν να σου προκαλέσουν!
Το βασικότερο όμως είναι να έχεις αυτοπεποίθηση. Η ταπεινοφροσύνη που διδάσκουν οι παπάδες είναι η χειρότερη αρρώστια. Μακριά κι αλλάργα. 
Πείσε τον εαυτό σου πως είσαι υπέροχος και "κελεπούρι"! Και θα δεις πως θα το πιστέψουν όλοι! Γιατί οι άλλοι υιοθετούν την άποψη που έχεις εσύ για τον εαυτό σου.
Κι ο ομορφότερος να είσαι, αν δείχνεις ανασφαλής, θα σε βλέπουν για κακάσχημο. Η εμφάνιση δεν μετράει. Το μυστικό είναι ο τρόπος που εσύ πλασάρεις τον εαυτό σου. 
Η γοητεία είναι παιχνίδι του μυαλού. Άλλο βλέπεις κι άλλο νομίζεις πως βλέπεις. Είναι ένα είδος υπνωτισμού. Δοκίμασέ το, κι αν δεν πέσει ανάσκελα για πάρτη σου η Μις Κόσμος να μου τρυπήσεις τη μύτη...
Δυο ακόμα συμβουλές:
Α) Μη μπαίνεις στη διαδικασία να συγκρίνεσαι με άλλους. Αμέσως τους δίνεις αξία και υποτιμάς τον εαυτό σου. Αν βρεθείς σε μια παρέα που κάποιος μάγκας κλέβει τις εντυπώσεις, αγνόησέ τον πλήρως. Κάνε σαν να μην υπάρχει. Και θα δεις πως σύντομα εσύ θα γίνεις το επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Β) Βρε μαλάκα κάγκουρα, στο πρώτο ραντεβού δεν πάνε τη γκόμενα σε μέρη που πηγαίνουν με τους κολλητούς τους. Ξέχνα τη Θύρα 7, το Ιπποδρόμειο, τις μπαρμπουτιέρες, τα στριπτιζάδικα, τα πατσατζίδικα, τις παράνομες κυνομαχίες. Κι αν δεν έχεις πάει ποτέ σε άλλα μέρη, κάνε κανα-δυο προπονησούλες σε μερικά ρομαντικά μέρη πριν κλείσεις το πρώτο ραντεβού...

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (Δ’ - Οι "πατατιές" του Μαρξ)

Κολλητός του Μαρξ ήταν ο Ένγκελς. Γόνος πλούσιας οικογένειας με κλωστοϋφαντουργικά εργοστάσια στο Μάντσεστερ και στη Βεστφαλία.
Ο Ένγκελς είχε επισκεφθεί τον Μαρξ στην Κολωνία όταν εκείνος εργαζόταν ως αρχισυντάκτης εφημερίδας. Τότε ο Μαρξ δεν τον καλοδέχτηκε. Αλλά ξανασυναντήθηκαν στο Παρίσι όπου τον έκανε δεκτό ως ισότιμο διανοούμενο και πολιτικό σύντροφο.
Ο Ένγκελς γνώριζε καλύτερα από το Μαρξ τη λειτουργία του καπιταλισμού και είχε επισημάνει το ρόλο της Αγγλίας στο καπιταλιστικό σύστημα. Ο Μαρξ ήταν ένας εριστικός άνθρωπος. Ο Ένγκελς ήταν ο μόνος πιστός του σύντροφος, ο χρηματοδότης του, αλλά και αυτός που τον προσγείωνε κάπως στην πραγματικότητα.
Ο Μαρξ, αν και απέκτησε οικογένεια, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του άνεργος, φτωχικά και μάλλον μοναχικά. Πέθανε στο Λονδίνο το 1883, ενώ ο Ένγκελς το 1895 αφήνοντας όλη την περιουσία του στα παιδιά του Μαρξ...
Ενώ ο Χέγκελ δεν απέδιδε κανέναν ιστορικό ρόλο στους φιλοσόφους, ο Μαρξ θεωρούσε πως οι φιλόσοφοι δεν αρκεί να ερμηνεύσουν τον κόσμο αλλά πρέπει και να τον αλλάξουν. Δηλαδή προτείνει την πολιτική στράτευση των φιλοσόφων. 
Καλό ακούγεται, αλλά σημασία έχει το αποτέλεσμα της πολιτικής στράτευσης. Αν είναι ν’ αλλάξουμε τα πράγματα προς το χειρότερο... καλύτερα να λείπει το βύσσινο.
Οι απόψεις του Μαρξ περί συνεχούς αλλαγής των κοινωνιών και του κόσμου δεν είναι καινούργιες. Σας θυμίζω ενδεικτικά τον Ηράκλειτο με "τα πάντα ρει". 
Αλλά και οι συγκρούσεις-συνθέσεις των αντιθέτων είναι μια πανάρχαιη φιλοσοφική άποψη (π.χ. το γινγκ και γιανγκ των Κινέζων).
Όμως μόνο οι ιδεαλιστές φιλόσοφοι και θεολόγοι υποστηρίζουν πως κάποτε έρχεται το "τέλος της ιστορίας". Αυτό είναι μια απ’ τις μεγαλύτερες "πατατιές" του Μαρξ.  
"Τέλος της ιστορίας" θα έχουμε μόνο όταν εξαφανιστεί και το τελευταίο ζευγάρι ανθρώπων. Ως τότε θα γράφονται συνεχώς νέες σελίδες και επεισόδια της ανθρώπινης ιστορίας.
"Ο υλικός κόσμος φτιάχνει τις ιδέες κι όχι το αντίστροφο", έλεγε ο Μαρξ. Μακάρι να ήταν απολύτως έτσι, αλλά δεν είναι. Και γι’ αυτό οργιάζουν γύρω μας οι κάθε είδους προπαγάνδες που παλεύουν να μας βραχυκυκλώσουν απ’ τα παιδικά μας χρόνια.
Κοιτάξτε δίπλα σας όλους αυτούς τους φασίστες-ρατσιστές-ψωνισμένους. Σας ερωτώ: ο υλικός κόσμος τους έφτιαξε έτσι ή το "κακό συναπάντημα" οικογένεια-σχολείο-εκκλησία-ΜΜΕ;

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (106) - Ελλάδα-Αρμενία: Βίοι παράλληλοι...

Το Ερεβάν είναι πολύ παλιά πόλη. Στους λόφους Αρίν Μπερντ και Καρμίρ Μπλουρ έχουν γίνει ανασκαφές και βρέθηκαν τα ερείπια οικισμών και κάστρων της εποχής των Ασυροβαβυλωνίων. 
Εντυπωσιάζει μια αρχαία επιγραφή, που χρονολογείται στα 782 π.Χ., και λέει πάνω-κάτω: "Ήταν ερημικός ο τόπος κι έφτιαξα εδώ μεγάλα έργα"...
Το Ερεβάν δεν θα το έλεγα "κλασική τσιμεντούλη". Γιατί οι Αρμένιοι έχουν άφθονη και καλή πέτρα, και ξέρουν να τη χρησιμοποιούν. Είναι μεγάλοι μαστόροι. Άλλωστε η Αρμενία λέγεται και "Καραστάν", δηλαδή "Βασίλειο της πέτρας"...
Τόπος άνυδρος και ξηρός. Το πολύ νερό το κρατούν πάνω στις κορυφές τα υψηλά οροπέδια με την αλπική τους βλάστηση.
Πέφτουν και βροχές αλλά δεν φτάνουν να ποτίσουν την καλλιεργήσιμη γη. Γι’ αυτό χρησιμοποιούσαν για πολλά χρόνια τα νερά της λίμνης Σεβάν. Ώσπου κόντεψαν να την εξαφανίσουν!
Η αρμένικη πρωτεύουσα είναι ουσιαστικά μια προσφυγούπολη. Όταν ιδρύθηκε η Σοβιετική Αρμενία κι ένιωσαν λίγη ασφάλεια, οι Αρμένηδες άρχισαν να καταφθάνουν απ’ όλο τον κόσμο. Κάτι σαν τους Εβραίους που μετά τον πόλεμο μετανάστευαν κατά κύματα στο Ισραήλ.
Έτσι κι Αρμένιοι στο Εραβάν. Έρχονταν καραβανιές και κουβαλούσαν μαζί τους όλες τις μνήμες της παλιάς τους ζωής. Η λέξη "Ναρ" κυριαρχεί στα περισσότερα τοπωνύμια. "Ναρ" θα πει "Νέος-α". Σαν τις δικές μας "Νέες Σμύρνες" και "Νέες Ιωνίες"...
Οι Συνθήκες των Σεβρών και της Λωζάνης στοιχειώνουν και την αρμένικη ιστορία. 
Αλλά το γεγονός που γκρέμισε τα όνειρα της "Μεγάλης Αρμενίας" ήταν η Οκτωβριανή Επανάσταση. Η Ρωσία εγκαταλείπει τον πόλεμο κι οι Αρμένηδες χάνουν το μεγάλο προστάτη τους.
Τον Μάρτη του 1918 υπογράφεται η Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόσφκ. Τα ρωσικά στρατεύματα αποσύρονται απ’ τον Καύκασο κι ανοίγει ο δρόμος για τους Γερμανούς και τους Τούρκους. 
Οι Γεωργιανοί τίθενται στη γερμανική σφαίρα επιρροής κι οι Αζέροι περιμένουν τους ομόγλωσσους και ομόθρησκους Οθωμανούς ως ελευθερωτές. Η αδύναμη και μόνη Αρμενία είναι το τελευταίο εμπόδιο για να υλοποιηθεί το μεγάλο όραμα του Παντουρανισμού...
Ακολουθεί η γερμανική ήττα στην Ευρώπη, η διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η καταγγελία της Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόσφκ, η είσοδος των συμμάχων στην Κωνσταντινούπολη, η επέμβαση των δυτικών στην Κριμαία, η υπόσχεση αρμενικού κράτους με λιμάνι την Τραπεζούντα. Λέγεται πως τα σύνορα της Αρμενίας τα χάραξε με το ίδιο του το χέρι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ουίλσον!
Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά. 
Οι Σοβιετικοί ενισχύουν τον Κεμάλ στον αντι-ιμπεριαλιστικό του αγώνα. 
Κι οι δυτικοί δεν ενδιαφέρονται για την υλοποίηση της Συνθήκης των Σεβρών. Με το πρώτο φύσημα του Κεμάλ οι Ιταλοί φεύγουν απ’ τα μικρασιατικά παράλια κι οι Γάλλοι αποσύρονται απ’ την Κιλικία. 
Κι έμειναν μόνο οι Έλληνες κι οι Αρμένιοι να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα...

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Α’ - Χτίζεις με το μίσος μια πιο δίκαιη κοινωνία;)

Ψόνθο: Δημήτρη, ας ξεκινήσουμε λίγο απ’ το "τέλος". Εκείνη τη μοιραία νύχτα του Σαββάτου, 29 Ιούνη 2002. Στο λιμάνι του Πειραιά μετέφερες με τον Ξηρό δυο βόμβες, αλλά η μία έσκασε στα χέρια του Σάββα. Εσύ τον βλέπεις σοβαρά τραυματισμένο, έχετε μια σύντομη συνομιλία και καλείς ασθενοφόρο. Εγώ που είμαι άσχετος με τ’ αντάρτικα πόλεων και την ένοπλη πάλη, αναρωτιέμαι: στις κρίσιμες αυτές στιγμές πώς αντιδρά ένας έμπειρος αντάρτης σαν κι εσένα; Τόσο συναισθηματικά ή πιο κυνικά. Δεν θα ήταν σκόπιμο να σκοτώσεις τον Σάββα ώστε να μην πέσει ζωντανός στα χέρια της αστυνομίας και να αφαιρέσεις από πάνω του κάθε "επικίνδυνο" αποδεικτικό στοιχείο;
Κούφο: Η αλήθεια είναι πως μεταξύ σοβαρού και αστείου συζητούσαμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο στην Οργάνωση. Ο ίδιος ο Σάββας ευχόταν μια τέτοια λάθος έκρηξη να είναι "τόσο γερή" που να σκοτώσει επί τόπου τον σύντροφο που θα μετέφερε τη βόμβα. Να τον εκτελέσω εν ψυχρώ για να σώσω την Οργάνωση ήταν αδιανόητο για μένα. Δεν ξέρω αν είναι συναισθηματισμός, αλλά κάνεις λάθος αν φαντάζεσαι έναν αντάρτη πόλεως σαν μια φονική μηχανή που πάνω απ’ τον σύντροφο-άνθρωπο βάζει το φάντασμα οποιασδήποτε Οργάνωσης...
Ψόνθο: Λες πως γεννήθηκες πολιτικά στις 17 Νοέμβρη του 1973. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ήσουν ένα επαρχιωτόπουλο που μόλις είχες κατέβει οικογενειακώς στην Αθήνα κι όλ’ αυτά σου φαίνονταν κοσμοϊστορικά και πρωτόγνωρα. Αργότερα όμως έγινες ένα άτομο έντονα πολιτικοποιημένο και σίγουρα απέκτησες μεγαλύτερη πληροφόρηση για τα γεγονότα εκείνα. Νομίζω πως είναι υπερβολική αφέλεια να μιλάμε για "λαϊκό ξεσηκωμό και πανηγύρι λύτρωσης". Η συμμετοχή κάποιων χιλιάδων Αθηναίων και κατοίκων της Αττικής δεν σώζει την παρτίδα. Πού ήταν ο λαός να σταματήσει τα τανκς στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ώστε να μην φτάσουν ποτέ στο Πολυτεχνείο; Τι θα πει "μαζική λαϊκή αντίδραση" το είδαμε στο πρόσφατο πραξικόπημα της Τουρκίας. Κι ένα ακόμη: δεν μπορεί να μην έχεις ακούσει μέχρι σήμερα πως μέσα στο Πολυτεχνείο δρούσαν και τότε χαφιέδες του Ιωαννίδη που έσπρωχναν τους φοιτητές σε "βίαιες ενέργειες" για να εμποδίσουν τον "εκδημοκρατισμό" που δρομολογούσε ο Παπαδόπουλος;
Κούφο: Δεν τα έζησες τα γεγονότα οπότε δικαιολογείσαι να τα βλέπεις ακαδημαϊκά. Μόνο όσοι συμμετείχαν σ’ εκείνη τη συλλογική έξαρση, που έβλεπαν στα μάτια των συντρόφων τη φλόγα, ένιωθαν το πύρωμα της ψυχής και ύψωναν τις γροθιές σφιγμένες μέχρι αίματος μπορούν να το καταλάβουν. Η εξέγερση ήταν και μαζική και παλλαϊκή και αυθόρμητη. Δεν ξέρω αν δρούσαν και χαφιέδες, αλλά αυτό δεν "σκιάζει" ούτε τον ηρωισμό ούτε την αγνότητα του αγώνα. Οι χαφιέδες κι αν έδρασαν σίγουρα δεν ήταν σε θέση να επηρεάσουν καθοριστικά τις εξελίξεις...
Ψόνθο: Έχεις γράψει πως απ’ την εξέγερση του Πολυτεχνείου άρχισες να βιώνεις λυσσαλέο μίσος, οργή και πόθο για εκδίκηση απέναντι σ’ αυτούς που έπνιξαν στο αίμα το όνειρο. Πάντα έχω μια απορία. Απ’ το μίσος και το πάθος για εκδίκηση είναι ποτέ δυνατόν να βγει κάτι εποικοδομητικό; Χτίζεται με τέτοια υλικά μια πιο ανθρώπινη κοινωνία;
Κούφο: Στον κόσμο της επανάστασης όλα βιώνονται στον υπέρτατο βαθμό: η αγάπη και το μίσος, η ελπίδα κι η απελπισία, η θυσία και η προδοσία. Όλ’ αυτά είναι στοιχεία της μεγάλης περιπέτειας του ανθρώπου απέναντι στην απανθρωπιά των ισχυρών της Γης. Χωρίς πάθος, οργή, συναισθηματική φόρτιση δεν ξεκινάς ποτέ τον μακρύ και γεμάτο κινδύνους δρόμο για την αλλαγή της κοινωνίας...

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Βραχιόλια στον πούτσο πρώτη φορά μού φόρεσαν!

Τι να πρωτοθυμηθώ απ' τις μπουρδελοϊστορίες μου...
Πέρυσι είχα έναν φίλο που μέρα παρά μέρα επισκεπτόμασταν τους "βωμούς της θυσίας". 
Αλλά ο τύπος ήταν τόσο σιχασιάρης που πάντα κουβαλούσε μαζί του δικά του κλινοσκεπάσματα! Όλη η πιάτσα τον ήξερε ως "Φορμόλη"!
Θυμάμαι μια φορά πως την ώρα που πηδούσα μια πουτάνα, εκείνη διάβαζε ένα περιοδικό!
Μια άλλη μου φόρεσε ένα μαύρο προφυλακτικό που δεν είχα ξαναδεί. "Έμεινα πρόσφατα χήρα", μου δικαιολογήθηκε.
Όταν υπηρετούσα στην Αεροπορία ήμουν στο Γραφείο Προσωπικού και υπεύθυνος των εξοδούχων. Είχα κατασκευάσει μια δικιά μου πατέντα. Τρίωρη άδεια για παρακολούθηση ποδοσφαιρικού αγώνα ή επίσκεψη σε μπουρδέλα. Την είχα ονομάσει "Άδεια εξόδου μετά δημοσίων θεαμάτων και οίκου ανοχής"! 
Κάποιο απ' αυτά τα χαρτάκια έπεσε στα χέρια ενός βουλευτή της τότε Αντιπολίτευσης, ο καριόλης ετοίμασε επερώτηση στον Υπουργό Αμύνης, είδα κι έπαθα να το κουκουλώσω το θέμα για να μην μου κόψουν τον κώλο...
Πάντως όταν ήμουν Αεροπόρος έκαιγα καρδούλες. Σκάγαμε μύτη με τα ραφ στις μπουρδελογειτονιές και γινόταν σεισμός. "Αεροπόρε, θες να πετάξουμε μαζί?"...
Γενικά, τα μπουρδέλα είναι μεγάλα σχολεία. Προτείνω ανεπιφύλαχτα να στέλνετε τα παιδιά σας αμέσως μόλις κλείσουν τα δεκατρία. 
Στην αρχή για χαβαλέ  κι οφθαλμόλουτρο, και σταδιακά για εξοικείωση με τον υπόκοσμο, ανθρωπογνωσία, εμπειρίες πολύτιμες και απαραίτητες για την επιβίωση...
Οι νέοι πρέπει να έχουν οράματα, να έρχονται σε επαφή με την κινηματική Αριστερά, αλλά μην ξεχνάμε πως έχουν και γενετήσιες ορμές. Αν δεν γαμήσουν όσο πρέπει κι όταν πρέπει μπορεί να γίνουν σταλινικοί ή μαοϊκοί...
Εμένα, όσο ήμουν μικρός, οι πουτάνες με καλομεταχειρίστηκαν. Δεν έχω κανένα παράπονο. Άλλωστε το θεωρούν τιμή τους να τις επισκέπτονται "μορφωμένοι νέοι". 
Αρκεί να μην το παρακάνεις με ζητωκραυγές και τις γνωστές εφηβικές καφρίλες κάθε φορά που στο "σαλόνι" κάνει την εμφάνισή του ένα "νέο φρούτο"...
Κάθε φορά που θα πας σε μπουρδέλο κάτι καινούργιο θα μάθεις.
Κοντεύω τα πενήντα, κι εκεί που λέω "τώρα τα έχω δει όλα", όλο και κάτι συμβαίνει και νιώθω του νηπιαγωγείου!
Πάω τις προάλλες με μια πουτανίτσα ασιατικής καταγωγής. Μου φοράει το προφυλακτικό με το στόμα και ξαφνικά μου περνάει στον πούτσο κάτι παράξενα λαστιχένια κρικάκια και τα εφαρμόζει στη βάση του. 
Δεν το ΄χω ξαναδεί κάτι τέτοιο, μπήγω τις φωνές, έρχεται τρέχοντας η τσατσά, νόμισε πως έγινε φονικό.
"Τι 'ναι τούτοι οι διαόλοι?", τη ρωτάω.
"Ααααα", μου κάνει, "αυτά είναι πεοκουλούρες! Τα φοράνε τα κορίτσια στα μεγάλα όργανα για να μειώνεται το μήκος τους και να αποφεύγονται οι εσωτερικοί τραυματισμοί!"...
Βέβαια, το δικό μου είναι "γαριδάκι", αλλά φαίνεται πως η Αλίσα έχει κάποιο πρόβλημα στις σάλπιγγες και φοράει σε όλους τα "βραχιολάκια"...

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (105) - Επικίνδυνο πράμα να κυνηγάς βούβαλους...

Λένε πως καταλαβαίνεις καλύτερα ένα λαό μελετώντας τη λογοτεχνία του. Πιάνω κι εγώ δυο-τρία αρμένικα βιβλία κι αρχίζω την ανάγνωση.
Το πρώτο είναι μια συλλογή επικών τραγουδιών αυτού του λαού. Διακρίνεις κι εδώ το πνεύμα μεγαλομανίας και εθνικής υπεροχής που χαρακτηρίζει διαχρονικά τον κάθε λογής εθνοκαβλισμό.
Ανοίγω τυχαία σε μια σελίδα και βλέπω τον Πέρση σατράπη να υποδέχεται στο παλάτι του τον Αρμένιο αρχιστράτηγο Μαμικονιάν. Η οικογένεια Μαμικονιάν μάλλον καταγόταν απ’ την Κίνα, γι’ αυτό τα μέλη της ήταν κοντοστούπηδες, σχεδόν νάνοι.
Βλέπει ο μεγαλοπρεπής Πέρσης αυτό το υπολειπόμενο γονίδιο και σκέφτεται: "Μα είναι δυνατόν να πολεμώ αυτό το σιαμαμίδι τριάντα ολόκληρα χρόνια και να μην μπορώ να το κάνω ζάφτι;".
Στις σκέψεις αυτές απάντησε ο ίδιος ο Αρμένης: "Μπορεί να είμαι μικρός στο σώμα αλλά για σένα είμαι λιοντάρι και γίγαντας! Απλώνω τα πόδια στις κορφές δύο βουνών κι αυτά απ’ το βάρος μου βουλιάζουν, τρέμουν μόλις ακούν τ’ όνομά μου".
"Και ποια είν’ τα δυο βουνά;", ρωτάει ο σατράπης.
"Το ένα είσαι συ και το άλλο ο Ρωμαίος αυτοκράτορας"! 
Το άλλο βιβλίο είναι ένα θεατρικό έργο του 1910. Πραγματεύεται το αιώνιο πρόβλημα των Αρμένηδων "τι φταίει για τα δεινά μας;".
Ο συγγραφέας δίνει τη δική του απάντηση που την αποδέχονται και πολλοί στην Αρμενία: Φταίει η χριστιανική θρησκεία που αφοπλίζει τον άνθρωπο και τον κάνει ανίκανο ν’ αντισταθεί και να πολεμήσει. Ενώ οι Αρμένηδες πριν τον χριστιανισμό ήταν περιβόητοι πολεμιστές και κανείς δεν τολμούσε να τους πειράξει. 
"Σήμερα την αλήθεια θα τη βρεις μόνο με το σπαθί στο χέρι", τονίζει ο συγγραφέας.
Το τρίτο βιβλίο είναι ένα χαριτωμένο και διδακτικό πεζογράφημα με τίτλο "Η βουβάλα"! Σας λέω την ιστορία εν συντομία:
Ζούσε μια βουβάλα στ’ αρμένικα οροπέδια και κάποια στιγμή ήρθε η ώρα της να θέλει βούβαλο. Βούβαλος όμως δεν υπήρχε στα μέρη της. Τι να κάνει κι η καημένη η βουβάλα, δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, γυρνάει όλες τις ρεματιές και τις ραχούλες ψάχνοντας για βούβαλο. Κάποιες φορές της φαίνεται σα να βλέπει από μακριά έναν βούβαλο να μουκανιέται και να την καλεί, αλλά μόλις πλησιάζει το όραμα εξαφανίζεται.
Περιπλανήθηκε πολύ η βουβαλίτσα ώσπου καταλήγει στη μεγάλη πόλη. "Τι ψάχνεις κυρά βουβάλα;" την ρωτούν οι περαστικοί. "Έναν βούβαλο", απαντάει εκείνη. "Αααα υπάρχουν πολλοί εδώ κοντά", της λένε εκείνοι και της δείχνουν τα σφαγεία.
Πάει τρέχοντας στα σφαγεία η βουβάλα, την πιάνουν, τη σφάζουν, την τεμαχίζουν και τη μοσχοπουλούν με το κιλό...

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Αναμνήσεις σε φόντο απόγνωσης...


Έκτη δημοτικού. Νέα συμμαθήτρια. Είχε τα χρώματα των λουλουδιών. Δεν είχα ξαναδεί τίποτα πιο ξανθό απ’ τα μαλλιά της.
"Καλωσήλθατε δεσποινίς κοπελίτσα", της είπα.
"Δεν είμαι και τόσο κοπελίτσα", μου απάντησε. Τότε δεν είχα ιδέα τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η φρασούλα.
Ερχόταν στο σχολείο με το ποδηλατάκι της. Πήγαινα κρυφά και μύριζα την κάθιδρη σέλα του. Διέκρινα κάτι ασπριδερούς  λεκέδες...
Πρώτη γυμνασίου. Οι περισσότερες συμμαθήτριες δεν μας άφηναν να δούμε. Ανασήκωναν λίγο τις φουστίτσες τους κρατώντας πάντα τα γόνατα σφιγμένα.
Αλλά η Κική ήταν από άλλον πλανήτη. Πόδια μακριά, απαλά, που τα κάλυπτε ένα ελαφρύ ξανθό χνουδάκι. Ήταν τόσο όμορφη μέσα στη νωχέλειά της. 
Αυτό το κορίτσι τάραζε την αθωότητά μου. Με γοήτευε το κάτι άσεμνο που είχε πάνω της. Μερικές φορές με αγκάλιαζε. Με υποδεχόταν στις κοιλότητες του σώματός της. "Να το φιδάκι μου!", έλεγε. Και μάλλον προσδοκούσε τα ερωτικά φιλιά που δεν ήξερα να δίνω...
Τρίτη γυμνασίου. Ο πρώτος έρωτας. Με μια κοπελίτσα που, εννοείται, δεν είχε ακόμα αποφασίσει τι είναι και τι θέλει. Έπληττα του κερατά μαζί της. 
Καθόμουν δίπλα της και δεν με έπαιρνε είδηση. Της μιλούσα και δεν με άκουγε. Βαριόταν τα πάντα. Με είχε χεσμένο. Ήταν μονίμως στον κόσμο του αυτό το κορίτσι.
Δευτέρα λυκείου. Το πρώτο σεξ. Με μια γειτόνισσα μεγαλύτερη. Ήταν φως φανάρι πως η γυναίκα ψόφαγε να κάνει έρωτα. Ξαφνικά αισθάνθηκα ο τυχερότερος άνθρωπος του κόσμου.
Με ένα φιλί της με ρούφαγε ολόκληρον. Δεν με άφηνε να τη γδύσω για να λιώσω από κάβλα. Άσε που έλεγε κι ολοκληρωμένες προτάσεις.
Τελικά, το σεξ με μια που γουστάρεις είναι ολόκληρο ταξίδι...
"Να ’ξερες πόσο μου έλλειπε όλο αυτό...", μου είπε μια φορά καθώς ξάπλωσε εξαντλημένη δίπλα μου.
Η φωνή της ήταν πολύ καβλιάρα. Τότε απέκτησα και το πρώτο μου σεξουαλικό χούι. Ήθελα να επισφραγίζω κάθε γαμήσι με μια μεγαλειώδη μαλακία για πάρτη της!

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

Κόλπα για να τρέχουν πίσω σου όλες οι γκόμενες (Α’ - Ξεκίνα με ποπ κορν!)

Αυτό που κατάλαβα ως τώρα είναι πως τις γυναίκες για να τις ισοπεδώσεις πρέπει να τις πολεμήσεις με τα ίδια τους τα όπλα: να είσαι κι εσύ απ’ έξω λουλούδι κι από μέσα ατσάλι!
Θέσε όρια, μη συμβιβάζεσαι, μη δείχνεις 100% δεδομένος.
Έχε το πάνω χέρι, μην τα δίνεις ποτέ όλα, να είσαι "αλήτης", γιατί αυτοί οι τύποι ελκύουν τις γκόμενες. Και προπαντός μη δείχνεις στερημένος. Γιατί η στέρηση και το τρέξιμο των σάλιων λειτουργούν ως γυναικοδιώχτες!
Μη λες πάντα "ναι", μη γίνεσαι χαλί να σε πατήσουν, μη περιστρέφεσαι γύρω τους συνεχώς, μη σκέφτεσαι πως πρέπει να σε εγκρίνει καμία τσούλα, ούτε πως πρέπει ν’ αποδεικνύεις συνεχώς κάτι...
Μη σκέφτεσαι συνεχώς την απόρριψη. Προσπάθησε να πουλήσεις τον εαυτό σου στη διπλάσια τιμή. Για να πιάσεις το 75%. Αν τον πουλήσεις στη μισή τιμή δεν θα πιάσεις μία.
Δείξε στη γυναίκα που γουστάρεις πως είναι επιλογή σου, όχι ανάγκη σου. Εσύ να οδηγείς. Ν’ ακολουθείς τους δικούς σου κανόνες. 
Μην προσπαθείς να διατηρήσεις μια σχέση με κάθε τίμημα. Παίξ’ το κι εσύ "δύσκολος", απαιτητικός, εκλεκτικός. Μη φαίνεσαι βόδι ή μπούφος...
Εσύ να κάνεις το πρώτο βήμα. Άναψέ της πράσινο, αλλά απέφευγε τις υπερβολές. Αυτές δείχνουν απελπισμένο κάγκουρα και λιγούρη. 
Μη γίνεσαι υπερπροστατευτικός. Τους θυμίζεις τον μπαμπά τους και ξενερώνουν. Ούτε να σπεύδεις να τις ικανοποιήσεις κάθε πραγματική ή υποθετική επιθυμία τους. Γιατί τότε θα είσαι απλά το "καλό παιδί" αλλά θα "λείπει η χημεία"...
Μην είσαι επιδειξίας. Είναι γελοίο να δείχνεις τα μούσκουλα και τα μελάνια στο κορμί σου. Η φαντασία εξάπτεται μόνο απ’ τα κρυμμένα.
Όλο το μυστικό είναι στην αυτοπεποίθηση. Όταν λες "δέξου με όπως είμαι" δεν δείχνει αυτοπεποίθηση. Η αποδοχή δεν αρκεί. Πρέπει να σε θέλει σαν τρελή. Χρειάζεται πάθος και κάβλα η δουλειά.
Μην ανοίγεις απ’ την αρχή όλα τα χαρτιά σου. Κράτα τους άσους για το τέλος. Προχώρα σταδιακά. Ξεκίνα με ποπ κόρν και μπύρα στο παγκάκι, μετά πυτόγυρο στο πεζούλι, εκδρομούλα με ταπεράκι, ύστερα ταβερνάκι και στο τέλος το εστιατόριο πολυτελείας.
Έχω κάνει καντηλανάφτης και ξέρω πως η δυνατή φλόγα καίει γρήγορα το λάδι. Τσιτσίριξέ τες σταδιακά, σιγόψησέ τες για να είναι πάντα καλοφάγωτες...

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (104) - Οι Μονοφυσίτες έχουν δίκιο!

Για να κατανοήσουμε την εθνική ιδιομορφία των Αρμενίων πρέπει να έρθουμε σε επαφή με την μονοφυσίτικη θρησκευτική τους ταυτότητα. Άρα θα πρέπει να πούμε δυο λόγια, όσο πιο απλά γίνεται, για τα χριστιανικά δόγματα.
Από τον 1ο αιώνα οι Χριστιανοί δεν μπορούσαν να διαχειριστούν αποτελεσματικά τις δύο φύσεις του Ιησού: τη θεία και την ανθρώπινη. Γι’ αυτό και οι διάφορες χριστιανικές ομάδες υποστήριζαν διαμετρικά αντίθετες απόψεις.
Μια ομάδα, οι Εβιωνίτες, έλεγαν πως ο Ιησούς ήταν 100% άνθρωπος, φυσικό τέκνο του Ιωσήφ και της Μαρίας, που κατά τη στιγμή της Βάπτισης ο Θεός τον έχρισε Μεσσία.
Μια άλλη ομάδα, οι Δοκηταί, υποστήριζαν ακριβώς το αντίθετο. Ο Ιησούς ήταν 100% Θεός και έπαιρνε ανθρώπινη όψη μόνο φαινομενικά και για καθαρά πρακτικούς λόγους για να φέρει εις πέρας την αποστολή του.
Αυτές οι απόψεις, με διάφορες παραλλαγές, κυριαρχούν και στους επόμενες αιώνες.
Στις αρχές του 4ου αιώνα ο Άρειος υποστήριξε πως ο Ιησούς ήταν το "τελειότερο κτίσμα" του Θεού, αλλά Θεός δεν ήταν. Τελικά, τον καημενούλη τον Άρειο τον ξεκοίλιασαν οι μπράβοι του Αθανασίου και καθάρισαν με το νόμο αποδίδοντας το φονικό σε "θεία τιμωρία"...
Έναν αιώνα αργότερα ο Νεστόριος δίδασκε τους "δυο Χριστούς". 
Τον έναν, 100% άνθρωπο, τον γέννησε η Μαριάμ, την οποία ονόμαζε "Χριστοτόκο" ή "Ανθρωποτόκο". Κατά τον Νεστόριο ο άνθρωπος-Χριστός ήταν τόσο αφοσιωμένος στο Θεό ώστε τράβηξε σα μαγνήτης τον Υιό και Λόγο του Θεού, που μπήκε μέσα του, τον κατοίκησε, κι έτσι προέκυψε ο "Χριστός-Υιός του Θεού". 
Τον Νεστόριο δεν μπόρεσαν να τον ξεκοιλιάσουν οι "Ορθόδοξοι". Απλά τον εξόρισαν σε μια περιοχή του σημερινού Σουδάν...
Κι ερχόμαστε τώρα στους Μονοφυσίτες, που ανήκουν κι οι Αρμένηδες. Αυτοί, αντιδρώντας στη διδασκαλία του Νεστόριου, κι εκφράζοντας την ανατολίτικη θεο-πληξία, υποστήριξαν πως απ’ τα σπλάγχνα της Θεοτόκου ο Ιησούς ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, αλλά στη συνέχεια η θεία φύση, ως σαφώς ισχυρότερη, απορρόφησε πλήρως και εξαφάνισε την ανθρώπινη. Γι’ αυτό και οι Μονοφυσίτες ονομάζουν τη Μαριάμ "Θεοτόκο".
Η επίσημη ρωμαϊκή Εκκλησία προσπάθησε να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Ήθελε να είναι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ. Πήγε να κόψει το καρπούζι στη μέση, να τους έχει όλους ικανοποιημένους αλλά τα έκανε θάλασσα.
Το επίσημο ρωμαϊκό δόγμα για δύο φύσεις που είναι ενωμένες χωρίς να μπορούν να διασπαστούν, χωρίς να μπουρδουκλώνονται μεταξύ τους και να αλληλοαναιρούνται, χωρίς να συγχέονται και να απορροφά η μία την άλλη, είναι για τα πανηγύρια. 
Άλλωστε, και μόνο που η ρωμαίικη εκκλησία υιοθετεί το μονοφυσίτικο όρο "Θεοτόκος" αποδεικνύει την τρικυμία στο κρανίο της. Αν ήταν συνεπής με το δόγμα της θα την έλεγε "Θεανθρωποτόκο"!
Προσωπικά πιστεύω πως ο Ιησούς ήταν 100% άνθρωπος. 
Αλλά αν θέλουμε να τον κάνουμε και Θεό, ε... τότε οι Μονοφυσίτες έχουν απόλυτο δίκαιο. Δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξει η θεία φύση με την ανθρώπινη χωρίς να την εκμηδενίσει.

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2016

Άνθρωπος χωρίς γενέθλια

Πέντε και τέταρτο ξημερώματα.
Το πρώτο λεωφορείο περνάει.
Ακούω τα φρένα του.
Στάση "Άλεξ", 
Παπαδιαμαντοπούλου και Μικράς Ασίας γωνία.

Το ξυπνητήρι μου φωτίζει αχνά.
Πρέπει ν' αλλάξω μπαταρία.
Οι ήχοι της μέρας τρυπώνουν ντροπαλά
στο μικρό μου δωματιάκι.
Όλοι προσπαθούν να κάνουν κάποια φασαρία.
Ν' αποδείξουν πως απλά επιβίωσαν
κι αυτή τη νύχτα.

Το ασανσέρ πιάνει δουλειά.
Καζανάκια ακούγονται.
Τηλεοράσεις ανοίγουν.
Λέω ν' αναβάλω την πρωινή μαλακία...

Κάποτε ξυριζόμουν κάθε μέρα.
Τώρα δυο φορές τη βδομάδα.
Νομίζω πως αν κρύψω τις ρυτίδες του δέρματος
δεν θα φαίνονται κι οι ρυτίδες της ψυχής...
Τα γένια μου γκρίζαραν.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Τις προάλλες μ' είδε μια παλιά συμφοιτήτρια
-έρωτας ανεκπλήρωτος-
κου μου 'πε πως τώρα
είμαι πολύ πιο γοητευτικός κι ερωτεύσιμος...
Το σπίτι δεν με κρατάει.
Πίνω στα γρήγορα ένα ελληνικό σκέτο
-κουπάτο-
βγαίνω στο δρόμο.
Η ώρα ακόμα έξι.
Όλα τριγύρω μου ίδια
-όπως και χθες και προχθές-
Ο καιρός μόνο άλλαξε, φθινοπώριασε
μπορεί και να βρέξει.
Άντε να δούμε και σήμερα τι μας περιμένει...

Τύποι περιφέρονται 
χωρίς στέγη, τροφή, σκοπό.
Τουλάχιστον εγώ έχω ακόμα μια τρύπα
να τον χώχω και να χωθώ.
Δικαιούμαι άραγε τέτοια εύνοια της τύχης?

Έχω την εντύπωση
πως οι ερωτευμένοι χάθηκαν
μαζί με τις καλές δουλειές 
και τις παραφουσκωμένες πιστωτικές...
Όμως εσύ τις προάλλες μου 'πες "σ' αγαπώ"!
Ένα "σ' αγαπώ" όχι διακριτικό
αλλά διεκδικητικό.
Όχι σαν κι αυτά που περιφέρονται άσκοπα δω κι εκεί
χωρίς λόγο κι αιτία.

Με ρώτησες πότε έχω γενέθλια.
Και σου 'πα πως είμαι ένας άνθρωπος
χωρίς γενέθλια.
Οι τύποι σαν κι εμένα
είτε γιορτάζουν τη ζωή τους κάθε μέρα
είτε περιμένουν να γιορτάσουν το θάνατό τους...

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (Γ’ - Συχνά μπερδεύω τη βούρτσα με την ... μπλούζα!)

Εντάξει, δεν υπήρχε περίπτωση να είσαι Γερμανός φοιτητής στα 1830 και να μην έχεις για θεό σου τον μεγάλο φιλόσοφο Χέγκελ. 
Προσωπικά, εγώ τον έχω χεσμένο πατόκορφα, όπως κι όλους τους ιδεαλιστές τύπου Πλάτωνα, Πλωτίνου κ.λπ. Αλλά ο Μαρξ στα νεανικά του χρόνια επηρεάστηκε αφάνταστα απ’ τον Χέγκελ, όσο κι αν μεταγενέστερα απέρριψε τον μυστικισμό του μεγάλου δασκάλου ακολουθώντας τις υλιστικές ιδέες ενός άλλου ιερού τέρατος της γερμανικής φιλοσοφίας, του Λούντβιχ Φόιερμπαχ.
Αλλά μια και μιλάμε για φοιτητικά χρόνια, ας εξομολογηθώ κι εγώ μια δική μου φοιτητο-ιστορία. Στα 19 μου ήθελα να το παίξω -πανάθεμά με- διανόηση και κουλτούρα, προσπαθούσα να εντυπωσιάσω και κάτι γκομενάκια, άρχισα την πάρλα, μπέρδεψα τον Χέγκελ με τον Ένγκελς, και ξεφτιλίστηκα. 
Αλλά και πρόσφατα, παρότι έχω διαβάσει τη μισή Εθνική Βιβλιοθήκη, σε ένα κουλτουρο-αριστερό πάρτι μπέρδεψα τον Μπελογιάννη με τον Μανδηλαρά  κι έγινα κοινώς ρεζίλι!
Απόψε δεν σκοπεύω να σας τα πρήξω με τις φιλοσοφικούρες του Χέγκελ, αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε ποια στοιχεία της Εγελιανής φιλοσοφίας διαμόρφωσαν τον μαρξισμό.
Και ξεκινάμε από την άποψη του Χέγκελ για την ιστορία. Που δεν την έβλεπε σαν μια σειρά τυχαίων γεγονότων αλλά σαν μια συγκεκριμένη διαδικασία εξέλιξης που κινείται από αόρατες δυνάμεις και οδηγεί σε ένα συγκεκριμένο σκοπό, στο "τέλος της ιστορίας": την παγκόσμια κυριαρχία του πρωσικού κράτους!
Αυτό ακριβώς το μοτίβο υιοθέτησε κι ο Μαρξ, απλώς άλλαξε λίγο τους πρωταγωνιστές: η ιστορία κινείται νομοτελειακά κι όχι τυχαία και το "τέλος" της θα είναι η σοσιαλιστική κοινωνία!
Δεν χρειάζεται να σχολιάσω το πόσο ανόητη είναι αυτή η άποψη. Έξυπνοι είστε, το καταλαβαίνετε και μόνοι σας.
Η δεύτερη βασική άποψη του Χέγκελ που υιοθέτησε ο Μαρξ ήταν αυτή της "Διαλεκτικής". Είναι το γνωστό σχήμα θέση-αντίθεση-σύνθεση. Κάθε θεωρία έχει μέρος της αλήθειας. Οπότε εμφανίζεται μια άλλη που την ανατρέπει-συμπληρώνει και προκύπτει μια νέα θεωρία, σύνθεση των δύο προηγούμενων. Με τον τρόπο αυτό καταλήγουμε στην "απόλυτη αλήθεια".
Ο Μαρξ υιοθέτησε κι αυτό το μοτιβάκι για να περιγράψει τη συνεχή αλλαγή της κοινωνίας μέσα από μια παρέλαση ιδεών και καταστάσεων που η επόμενη ανατρέπει και συνθέτει τις προηγούμενες, ώσπου φτάνουμε στο απόλυτο τέλος της ιστορίας, στην σοσιαλιστική κοινωνία που ο άνθρωπος απελευθερώνεται απ’ τις ανάγκες του, τους ανταγωνισμούς και το φυσικό περιβάλλον...
Ωραία και συγκινητικά ακούγονται όλ’ αυτά, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε πως δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα...

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (103) - Οι πανούργοι Ρωμιοί παπάδες βρήκαν τον Αρμένη δάσκαλό τους!

Σε προηγούμενη ανάρτηση αναφερθήκαμε στην κατάπτυστη Δ’ Οικουμενική Σύνοδο που ουσιαστικά απέκοψε τον χριστιανισμό του ρωμαίικου απ’ τον αρχέγονο χριστιανισμό που διέσωζαν οι λαοί των νοτιοανατολικών επαρχιών και του Καυκάσου.
Οι Αρμένιδες μονοφυσίτες είναι απόλυτα βέβαιοι για την ορθότητα της πίστης τους. Το αποδεικνύουν κι όλας με δυο μύθους-θρύλους. Ας τους καταγράψουμε:
Α) Κάποια χρονιά οι Βυζαντινοί σκέφτηκαν να ξεφτιλίσουν την αρμένικη πίστη γι’ αυτό και κάλεσαν στην Τραπεζούντα τον Αρμένιο Πατριάρχη στην τελετή του αγιασμού των υδάτων. 
Το σενάριο προέβλεπε ένα είδος διαγωνισμού. Να ρίξουν στο ποτάμι ο κάθε πατριάρχης (ο Ρωμιός κι ο Αρμένης) το σταυρό του για να δουν με ποιον θα πάει το Άγιο Πνεύμα. Τα λαμόγια οι Ρωμιοί είχαν εκπαιδεύσει κι ένα περιστέρι ώστε να πετάξει πάνω απ’ το σημείο που ήταν ο δικός τους Πατριάρχης κι ο Αυτοκράτορας για να επιβεβαιωθεί, ως δήθεν θεϊκό σημάδι, η Ορθοδοξία τους.
Έλα όμως που ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη!
Μόλις ρίχνει ο Αρμένης Πατριάρχης το σταυρό του, ω του θαύματος, τα νερά του ποταμού γυρίζουν προς τα πίσω και το χρώμα του γίνεται λαμπρότερο κι απ’ τις ακτίνες του ήλιου. 
Πανικοβάλονται οι Ρωμιοί, οπότε για να ισοφαρίσουν αμολάνε το εκπαιδευμένο περιστέρι. Αλλά ξαφνικά εμφανίζεται ένας αετός, το αρπάζει με τα νύχια του, το ανεβάζει ψηλά και το κάνει μια μπουκιά.
Β) Οι Ρωμαίοι κληρικοί μισούσαν θανάσιμα τους Αρμένιους "αιρετικούς". Ο Ρωμιός Επίσκοπος της Σεβάστειας τους είχε τέτοιο μίσος που ονόμασε το σκύλο του "Αρμένη".
Το μαθαίνει ένας Αρμένιος άρχοντας και καθώς περνούσε απ’ τη Σεβάστεια πάει στο σπίτι του Επισκόπου με τη συνοδεία του. Τι να κάνει ο Επίσκοπος, φοβήθηκε και λίγο, τους ανοίγει και τους στρώνει τραπέζι. Κάποια στιγμή ο άρχοντας λέει του Επισκόπου: "Δεν φωνάζεις και το σκύλο σου να έρθει;". "Σκυλάκι, έλα", φωνάζει ο παπάς. "Να το φωνάξεις με το κανονικό του όνομα", λέει ο άρχοντας.
"Μα, άρχοντά μου, κουταβάκι είναι ακόμα, δεν του έχω δώσει όνομα!", λέει ο τραγόπαπας.
Σηκώνεται ο άρχοντας, αρπάζει τον δεσπότη απ’ τα γένια, τον χώνει σ’ ένα σάκο, πετάει μέσα και τον σκύλο, κι αρχίζει και τους βαράει κλωτσιές. 
Ο σκύλος τρομοκρατημένος αρχίζει να δαγκώνει τον δέσποτα κι εκείνος ο καημένος εκλιπαρεί έλεος. "Με τρώει αφέντη μου!", φωνάζει. Αλλά πήρε την πρέπουσα απάντηση απ’ τον Αρμένη: "Κοτζάμ δεσπότη και σε τρώει ένα κουταβάκι;"...