Tη γνώρισα επειδή χρειάστηκε τη βοήθειά μου. Μέσα στο 2020 είχε χάσει σχεδόν τα πάντα. Τον άντρα της, το διαμέρισμά της, τη δουλειά της. Και από πάνω βρέθηκε και χρεωμένη. Έμεινε σχεδόν στο τίποτα.
Κλείσαμε το ραντεβού τηλεφωνικά. Περίμενα να δω μια γυναίκα, τσακισμένη, απελπισμένη. Χωρίς ίχνος ελπίδας και ζωής. Και ως εκ θαύματος, ήταν εντελώς το αντίθετο. Μια θετική αύρα γέμισε το γραφείο μου. Το χαμόγελό της πλατύ και ο χαιρετισμός της εγκάρδιος.
Αφού συχητήσαμε τα πρακτικά προβλήματα που αντιμετώπιζε, δεν ήταν δυνατόν να μην της ομολογήσω πως η θετική της στάση με εξέπληξε. Και μέσα σε λίγα λεπτά μου έδωσε το δικό της "μανιφέστο ζωής". Πολύ διαφορετικό απ' τα συνηθισμένα. Αλλά και πολύ διδακτικό.
Όταν τα έχασε όλα, μου είπε, βίωσε μια μαγική εμπειρία ελαφρότητας. Ένιωσε σα να πέταγε από πάνω της όλα τα βάρη που η ίδια αλλά και οι άλλοι είχαν φορτώσει τη ζωή της.
Τότε ακριβώς συνειδητοποίησε πως ποτέ ως τότε δεν είχε νιώσει πραγματικά ελεύθερη. Απολάμβανε το να μην ξέρει τι θα κάνει αύριο. Την ενθουσίαζε η αίσθηση ότι απλά είναι εκεί, ζει μέρα με τη μέρα, χωρίς κάποιο σχέδιο και χωρίς να ανήκει κάπου, σε μια οικογένεια, σε μια εταιρεία, σε έναν επαγγελματικό σύλλογο.
Είδε την "αποτυχία" της σαν απάντηση σε ένα ερώτημα που δεν είχε θέσει ως τότε. Κατάλαβε πως η χαρά δεν προέρχεται απ' τις υλικές ανέσεις και την επίτευξη στόχων. Η χαρά αναδύεται μόνο όταν αισθανόμαστε ζωντανοί. Γεννιέται μέσα απ' την ανισορροπία.
Οι αποτυχίες και οι δοκιμασίες μάς φέρνουν μεγαλύτερη χαρά απ' την καθόλα μετρημένη και υπό έλεγχο ζωή. Κάθε σφαλιάρα που τρώμε στη ζωή αφαιρεί κι ένα φύλλο απ' το κρεμμύδι της ύπαρξής μας. Μας φέρνει πιο κοντά στον πραγματικό εαυτό μας. Και στο αυθεντικό νόημα της ζωής...