Με περιτριγυρίζουν αγέλες πεινασμένων θηλυκών!

"Τα πάντα ρει και ουδέν μένει!", έλεγαν οι αρχαίοι. Ή, επί το λαϊκότερον, "με τον έρωτα περνάει ο καιρός και με τον καιρό ο έρωτας"...

Στην αρχή όλα ήταν υπέροχα.

Στο μυαλό και στο σώμα μας ένας συνεχής ηλεκτρισμός. Σα νά ’ναβαν διαρκώς γύρω μας φλας και βεγγαλικά. 

Ποτάκια μ’ αισθησιακή μουσική, κινητά κλειστά, στην κάθε μας κίνηση δείχναμε πόσο πολύ ήθελε ο ένας τον άλλον.

Το σεξ ήταν πάντα εκεί, μονίμως και πεισματικά παρόν στη ζωή μας. Στις ντουζιέρες των φτηνών μοτέλ, στο πίσω κάθισμα του παλιού αυτοκινήτου, στις καμπίνες των πλοίων, στις κουκέτες των τραίνων, στη γαλαρία των εκδρομικών λεωφορείων...

Η ζωή μας περνούσε ευχάριστα ανάμεσα σ’ αγκομαχητά και ανταλλαγές υγρών...

Εκείνη, μες στο καταχείμωνο, έκανε ολόκληρα ταξίδια για να με συναντήσει. Φορούσε ένα μακρύ μαύρο παλτό. Κι από κάτω ένα πλεχτό φόρεμα κομμένο επίτηδες στα επίμαχα σημεία, μπρος και πίσω. 

Αλήθεια, τι θα γινόταν αν στο δρόμο της συνέβαινε ένα ατύχημα; Το σκεφτόμασταν και σκάγαμε στα γέλια...

Περνάγαμε υπέροχα σου-κου με ζαρτιέρες, σέξι εσώρουχα, γαλακτώματα, κρέμες και κεριά.

Αφήναμε εντελώς ελεύθερες τις φαντασιώσεις μας, τολμούσαμε πράγματα ενάντια σε κάθε τι το συντηρητικό ή φεμινιστικό που είχαμε γαλουχηθεί.

Αλλά, δυστυχώς, όλα έχουν ένα τέλος. 

Σταδιακά, χωρίς να το καταλάβουμε, μετατραπήκαμε σε δυο φιλαράκια.  Οι "εκπλήξεις", που τόσο μας άρεσαν, άρχισαν ν’ αραιώνουν ανησυχητικά. 

Με το χρόνο οι μάσκες έπεσαν κι αποκαλύφθηκαν οι ανεπάρκειές μας, τα εξοργιστικά λάθη, οι εκνευριστικές μονομανίες μας...

Οι νυχτερινές επιδόσεις μου στο σεξ έγιναν αξιοθρήνητες. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν θέμα ηλικίας. Γιατί, πώς να το κάνουμε; Δεν είμαι πια το κοκοράκι της πρώτης μου νιότης!

Της ζητούσα να δείξει κατανόηση. Άρχισα να προφασίζομαι "δουλειές" και "κούραση" για να ματαιώνω ραντεβού. 

Το έβλεπα όλο και πιο καθαρά: ο έρωτας εξανεμίστηκε κι έπρεπε να πάω παρακάτω. 

Τελικά ανήκουμε μόνο εκεί που ικανοποιούνται οι ανάγκες κι οι επιθυμίες μας...

Σήμερα το πρωί έφαγα τη φλασιά! 

Δεν έπρεπε να χάνω άλλο χρόνο και ενέργεια σε βαρετές κι αδιέξοδες σχέσεις. Έχω κάνει όλες μου τις επαναστάσεις εκτός της τελευταίας και κρισιμότερης: ενάντια στον εαυτό μου!

Νιώθω πως έχω ήδη μπει με το ένα πόδι στη συντήρηση και σπεύδω να το τραβήξω έξω! 

Πενηνταρίζω κι οι ευκαιρίες να διεκδικήσω ταυτότητα κι επιβεβαίωση ελαττώνονται δραματικά. Όσο το σκέφτομαι γίνομαι πιο αποφασιστικός κι επιθετικός...

"Η ζωή ΤΩΡΑ αρχίζει!", φωνάζω δυνατά για να καρφωθεί βαθιά στο υποσυνείδητό μου.

Αμέσως ανεβαίνει το ηθικό μου, η αυτοπεποίθησή μου, η λίμπιντό μου!

Νιώθω να με περιτριγυρίζουν αγέλες πεινασμένων θηλυκών.

Ή, μήπως, είναι ιδέα μου;

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΙΖ’ - Η τσοντοφυλλάδα" κι η "άγρια διμοιρία")

Ψόνθο: Καλά, ας πούμε πως οι επιθέσεις ενάντια στους Αμερικάνους στρατιωτικούς, που έβλεπαν την Ελλάδα σαν ξέφραγο αμπέλι, έχουν κάποια λογική. Αλλά εσείς ξεκάνατε πολύ κόσμο. Ας πούμε τον εκδότη Μομφεράτο...

Κούφο: Ο Μομφεράτος δεν ήταν ένας απλός εκδότης όπως λες. Είχε στηρίξει ενεργά τη Χούντα, και ο τρόπος που αντιμετώπιζε τις δικές μας ένοπλες ενέργειες ήταν κατευθυνόμενος απ’ τις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες. Φτηνή προπαγάνδα, απαξίωση, συκοφαντίες. Μέσα από την εφημερίδα του, την "Απογευματινή", δαιμονοποιούσε την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και διαμόρφωνε το κατάλληλο κλίμα για την κλιμάκωση των διώξεων εις βάρος των στελεχών της...

Ψόνθο: Δεν ξέρω πού τα πληροφορηθήκατε όλ’ αυτά, αλλά αυτό το να σκοτώνουμε όποιον διαφωνεί μαζί μας ή μας επιτίθεται δημοσιογραφικά, με ξεπερνάει...

Κούφο: Ο Μομφεράτος ήταν άνθρωπος των Αμερικανών, είχε κάνει την "Απογευματινή" βασικό εργαλείο χειραγώγησης και παραπληροφόρησης, ήταν κύριος εκφραστής του σχεδίου της ΣΙΑ για ιδεολογική επίθεση στο ένοπλο κίνημα.

Ψόνθο: Εδώ δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε, αλλά ας πάμε λίγο παρακάτω. Την κλούβα των ΜΑΤ γιατί την ανατινάξατε;

Κούφο: Όχι, μην αλλάζεις θέμα. Η "Απογευματινή" ήταν τότε μια τσοντοφυλλάδα, απευθυνόταν στα χυδαία ένστικτα των καθυστερημένων κοινωνικών ομάδων, άρα ήταν το ιδανικό εργαλείο της ΣΙΑ!

Ψόνθο: Εντάξει, ξεκόλλα, πάμε στα ΜΑΤ...

Κούφο: Η επίθεση στα ΜΑΤ έγινε αμέσως μετά την εκτέλεση του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά τον Νοέμβριο του 1985. Έπρεπε να περάσουμε άμεσα το μήνυμα πως πλέον τα εγκλήματα κι η αστυνομική βία κατά των διαδηλωτών δεν θα ’μενε πλέον ατιμώρητη. Γι’ αυτό και δεν χτυπήσαμε μια οποιαδήποτε αστυνομική δύναμη. Αλλά τη λεγόμενη "άγρια διμοιρία"...

Ψόνθο: Ποια ήταν με λίγα λόγια η άποψή σας για την Αστυνομία;

Κούφο: Για μας τα ΜΑΤ ήταν μια ένοπλη συμμορία στην υπηρεσία των ισχυρών. Για τους απλούς αστυνομικούς ξεκαθαρίζαμε πως δεν τους θεωρούμε εκ προοιμίου εχθρούς μας με την προϋπόθεση να μην βγάλουν πιστόλι και πυροβολήσουν. Αυτό φαίνεται πως το κατανόησαν σε βάθος, γι’ αυτό συνήθως απέφευγαν να μας καταδιώκουν ή να έρχονται σε άμεση επαφή μαζί μας...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (133) - Οι Θρησκείες επηρεάζουν την ψυχοσύνθεση των λαών...

Οι Πέρσες ήταν ένας λαός που ζυμώθηκε επί αιώνες με τη θρησκεία του Ζωροαστρισμού, για να περάσει βιαίως στο Ισλάμ τον 7ο αιώνα και γύρω στα 1500 μ.Χ. να βρεθεί υπό την επιρροή του Σιϊσμού.

Ο Ζωροαστρισμός δεν ήταν βέβαια σαν τη φυσιολατρική θρησκεία των Ελλήνων, αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, είχε μια αρκετά ευχάριστη και αισιόδοξη νότα. 

Μπορεί να μην είχε θεοποιήσει την αναπαραγωγή και την ηδονή που τη συνοδεύει, αλλά είχαν κι αυτοί πολλές γιορτές αφιερωμένες στις έξι εποχές του περσικού έτους, μια μέρα κάθε μήνα ήταν αφιερωμένη στον εορτασμό μιας μεγάλης θεότητας, ενώ ο κάθε Πέρσης γιόρταζε την ημέρα των γενεθλίων του.

Η πιο μεγάλη γιορτή του έτους ήταν το Νεβρόζ, δηλαδή η Πρωτοχρονιά στις 21 Μαρτίου που ξεκινά η άνοιξη. Και σήμερα γιορτάζουν τη μέρα αυτή πολλοί λαοί και φυλές που βρέθηκαν επί αιώνες υπό την περσική κυριαρχία (Κούρδοι, Τατζίκοι, Ουζμπέκοι, κ.λπ).

Η ζωροαστρική ηθική δεν ήταν ούτε παράλογη ούτε υπερβολικά αυστηρή. Απέβλεπε στη διατήρηση της ζωής και στη νίκη κατά του κακού. Οι ηγέτες θεωρούνταν μεν "θεία επιλογή" αλλά δικαιούνταν να παραμείνουν στη θέση τους μόνο αν επαγρυπνούσαν κατά του ψεύδους και της αδικίας.

Εντάξει, δεν θα ωραιοποιήσουμε τον Ζωροαστρισμό, αλλά σε σύγκριση με το Ισλάμ είναι απείρως προτιμότερος.

Η ισλαμική θεοκρατία, όπως και κάθε θεοκρατία, δεν σου αφήνει οξυγόνο να αναπνεύσεις. Προσπαθεί να ελέγξει και ρυθμίσει τη ζωή σου ως και την παραμικρή λεπτομέρεια. Η θρησκευτική ηθική γίνεται ποινικός νόμος κι αλίμονο σε όποιον τον παραβεί...

Ειδικά ο Σιϊσμός είναι πέρα για πέρα καταθλιπτικός. Γιατί δεν έχουν μόνο το Ραμαζάνι που κρατάει έναν μήνα με απόλυτη νηστεία (και από νερό) απ’ την ανατολή ως τη δύση του ήλιου. 

Γιορτάζουν έξτρα και το Μοχαράμ, τον μαρτυρικό θάνατο του ιμάμη Χουσεϊν, πρωτότοκου γιου του Αλί στη μάχη της Καρμπάλα πριν 1000 χρόνια. 

Επί 40 σχεδόν μέρες πενθούν και συμπάσχουν με τον Χουσεϊν χωρίς καν ν’ ακολουθήσει η χαρά της Ανάστασης, όπως έχουν σκαρφιστεί οι Χριστιανοί για να ισορροπούν ψυχολογικά μετά την καταθλιπτική Μεγάλη Εβδομάδα!

Όλα αυτά έχουν επηρεάσει την ψυχοσύνθεση του περσικού λαού και μάλλον τους έχουν βυθίσει στην απαισιοδοξία και στην κατάθλιψη. Αν προσθέσεις σ’ αυτό και την καθημερινή αστυνόμευση της ζωής τους, απορώ πως δεν έχουμε ακόμα μαζικές αυτοκτονίες...

Τραβώντας μαλακία στα Εξάρχεια...

Νύχτες σκούρες, σκοτεινές. Στριγκλοπούλια του Λυκαβηττού κρώζουν επίμονα...

Τσαλακωμένο πουκάμισο. Λεκέδες καφέ. Σπασμένα μπουκάλια μπύρας...

Τη στήνω στη Δερβενιών. Μόλις περάσει κανένα κοριτσόπουλο του δείχνω την ψωλή μου κάτω από μια διπλωμένη "Εστία"...

Έχω βρει μια καβατζούλα στου Στρέφη. Κάτι σαν σπηλίτσα. Με θέα τη μισή Αθήνα. Εκεί αράζω μόνος μου και τραβάω μαλακίες...

Απόψε τα πράγματα είναι λίγο ζόρικα. Οι μπάτσοι πλησιάζουν την πλατεία. Τα παιδιά στα οδοφράγματα προσπαθούν να τους το κάνουν δύσκολο.

Εγώ μεθυσμένος, προσπαθώ να επικοινωνήσω. Τηλεφωνώ στο Λος Άντζελες, στο Σακραμέντο, στο Νιού Γιορκ... ζητάω τον Μπουκόφσκι, τον Κέρουακ, τον Μπάροουζ. Όλοι τους είναι απασχολημένοι...

Έχω βγάλει κάτι σπυριά στ’ αρχίδια και θέλουν ταλκ.

Το στομάχι μου βγάζει ξινίλες. Αντανακλάσεις του εαυτού μου σε βρόμικα τζάμια αυτοκινήτων.

Κάποιοι λεν πως λίγα είναι ακόμα τα ψωμιά μου. Άλλοι βάζουν στοίχημα πως θα πηδάω σφιχτά κωλαράκια ως τα εκατό μου! Οι απόψεις διίστανται...

Οι κολλητοί όσο πάνε κι αραιώνουν. Φυλακές, ψυχιατρεία, νεκροταφεία...

Ως και τη γατούλα  μου τη Μάινχοφ την ξεκοίλιασε το λυκόσκυλο ενός μαλάκα...

Με τους ποινικούς δεν θέλω πολλά πάρε-δώσε. Ούτε με τις σύριγγες, τα κουταλάκια, τα σπερματσέτα...

Τη Μόνικα απ’ το Βέλγιο την πρόλαβα στο τσακ. Ένα στομάχι γεμάτο χάπια. Ευτυχώς την βρήκα γρήγορα και της κάναμε πλύση...

Κάποιοι παλιοί γνωστοί έγιναν ρουφιάνοι. Δεν έχω διάθεση να τους κρατήσω κακία. Κι ας με "δώσαν"...

Παλιά αγόραζα φτηνιάρικες ζώνες απ’ τον Σχιστό. Η Δ. (καλή της ώρα όπου και να ’ναι) μου δώρησε κάποτε μια ωραία δερμάτινη. Και από τότε δεν την αποχωρίζομαι. 

Κάποιοι μαλάκες χτυπάν με το στιλέτο ακριβώς κάτω απ’ τον αφαλό! Αλλά στο σημείο εκείνο η ζώνη κι η πόρπη της δεν αφήνουν να περάσει τίποτα...

Τελευταία διέγραψα και κάτι κολλητούς που πήγαν να ληστέψουν μια τράπεζα. Πόσο μαλάκες θεέ μου. Δεν πήραν ούτε ευρώ και σκότωσαν κι έναν άσχετο...

Πλέον αράζω στα καφέ της Μεσολογγίου και διαβάζω Τέο Ρόμβο...

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (Η’ - Την ένοπλη αντίσταση δεν την κάνουν δικηγόροι!)

39) Ένας πολύ διαδεδομένος τρόπος επιβίωσης στα χρόνια της Κατοχής ήταν και η κλοπή. Και δεν μιλάμε τόσο για τους θρυλικούς "σαλταδόρους" που με κίνδυνο της ζωής τους πηδούσαν εν κινήσει πάνω στις καρότσες των γερμανικών καμιονιών και σε κάθε στροφή του δρόμου άδειαζαν τις καρότσες τους. Αναφερόμαστε κυρίως για τις κλοπές υλικών απ’ όσους εργάζονταν σε διάφορες επιταγμένες παραγωγικές μονάδες. Ο καθένας έκλεβε ό,τι έβρισκε κι ό,τι μπορούσε. Και το διοχέτευε στη Μαύρη Αγορά για να ενισχύσει το εισόδημά του. Ένα κλασσικό παράδειγμα ήταν η αγορά ελαστικών στο Μοναστηράκι που τροφοδοτούνταν κυρίως από τα κλεψιμέικα όσων εργάζονταν στο κεντρικό βουλκανιζατέρ του γερμανικού στρατού, εκεί που σήμερα είναι το Άλσος Χωροφυλακής στο Γουδί.

40) Μπορεί οι επίσημοι ιστορικοί μύθοι να παρουσιάζουν τους Γερμανούς στρατιώτες ως "ανθρωπόμορφα κτήνη", αλλά η πραγματικότητα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Οι επίλεκτες και σκληρότερες γερμανικές μονάδες μεταφέρονταν στο ανατολικό μέτωπο, και στις κατεχόμενες χώρες τοποθετούνταν ουσιαστικά οι εφεδρείες. Κυρίως αξιωματικοί και στρατιώτες περασμένης ηλικίας, τραυματίες και "μειωμένης ιδεολογικής καθαρότητας". Αρκετοί απ’ αυτούς βοήθησαν ακόμα και Έλληνες αντιστασιακούς να αποδράσουν από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πολλοί περισσότεροι συνεργάζονταν με τα μαυραγορίτικα κυκλώματα της Αθήνας κι έκαναν τα στραβά μάτια στις κλοπές υλικών απ’ τις γερμναικές εγκαταστάσεις. Η ιδιότυπη αυτή συνεργασία Γερμανών στρατιωτών με Έλληνες εργάτες και μαυραγορίτες κινούνταν στην γκρίζα ζώνη μεταξύ αγώνα για επιβίωση-δωσιλογισμό-σαμποτάρισμα του εχθρού...

41) Ας μη γελιόμαστε. Την ένοπλη αντίσταση δεν θα μπορούσαν να την κάνουν γιατροί, δικηγόροι και συμβολαιογράφοι. Χρειάζονταν άνθρωποι της πιάτσας με θάρρος και θράσος, με εμπειρία στην παρανομία, στην ανυπακοή, στις συγκρούσεις με τις Δυνάμεις Ασφαλείας. Τέτοιου είδους ανθρώπους προσέγγιζε και επιστράτευε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία. Τους πρόσφερε ιδεολογικο-πολιτική κάλυψη, έθετε στη διάθεσή τους τα ευρύτατα δίκτυά του κι εκείνοι, με τη σειρά τους, πρωτοστατούσαν στις κορυφαίες αντιστασιακές ενέργειες (σαμποτάζ, εκτελέσεις δωσιλόγων, ένοπλες συγκρούσεις κ.λπ.). Όμως δεν είναι και τόσο εύκολο (αλλά κι ούτε έπρεπε) να γίνει ο λύκος αρνάκι. Τα λούμπεν στοιχεία που εντάχθηκαν στην αντίσταση διέπραξαν και πολλά εγκλήματα που δυσφήμισαν την Αντίσταση και την Αριστερά...

42) Έτσι, για την ιστορία, ν’ αναφέρουμε πως επί Κατοχής στην περιοχή του σημερινού ΝΙΜΙΤΣ στρατοπέδευαν ιταλικές δυνάμεις, ενώ στο Νομισματοκοπείο λειτουργούσαν τεράστιες αποθήκες του γερμανικού στρατού. Οι αντιστασιακές οργανώσεις φρόντιζαν  να στρατολογούν εργαζομένους στους χώρους αυτούς που είτε έκλεβαν πολύτιμα για την αντίσταση υλικά (όπλα, δυναμίτες, ανταλλακτικά) είτε έκαναν διάφορα σαμποτάζ που μείωναν το αξιόμαχο του εχθρού...

Φιλιά "δόντια με δόντια"! (Επικήδειος)

Όλοι μού το ’λεγαν

να φύγω μακριά σου.

Ήσουν, λέει, παράξενο κορίτσι

και σ’ άρεσε έριδες να προκαλείς

και πόνους...

Κι όμως, εγώ δεν δίστασα

ούτε στιγμή.

Έψαξα και σε βρήκα.

Έσκυβες το κεφάλι ως το πάτωμα

για να κοιτάς ανάποδα τον κόσμο...

Σ’ άρεσε να βγάζεις στους άλλους παρατσούκλια.

Έτσι κι εμένα

"σουρωτήρι" μ’ έλεγες!

Έβλεπες πάνω μου όσα οι άλλοι δεν μπορούσαν.

Γεμάτο τρύπες, έλεγες, είν’ το κορμί

-και η ψυχή μου-

Κι εσένα πολύ σ’ άρεσαν οι τύποι οι "διάτρητοι"

γιατί είχες ταλέντο

τα κενά τους να γεμίζεις...

Κι εγώ

είδα τις πόρτες σου ανοιχτές και δεν προσπέρασα

-όπως συνήθως κάνω-

ούτε και σε φοβήθηκα

γιατί μια σιγουριά μού ενέπνεες,

μια οικειότητα

απ’ αυτές που εξατμίζουν κάθε τρόμο...

Τις νύχτες τα όνειρά μου διάβαζες

πριν κοιμηθείς 

και ξαφνικά, στα σκληρά χαράματα, ξυπνούσες

κι επιζητούσες φιλιά άγρια

-σαν δαγκωνιές-

χωρίς ν’ αγγίζονται τα χείλη

-δόντια με δόντια μόνο- 

γιατί η ηδονή απογειώνει, έλεγες, 

σαν βγουν από τη μέση

έρωτες, συναισθήματα και λόγια αγάπης...

Μόλις "αδειάζαμε",

εγώ μια μπύρα άνοιγα

κι εσύ τσιγάρο έστριβες.

Κουβέντα δεν αλλάζαμε

-κάπως μονότονα, μα βολικά

περνούσαν οι νυχτιές μας-

Ώσπου ένα απόγευμα

-"μεσημέρι" σύμφωνα με τ’ αστυνομικό δελτίο-

σε βρήκε η κολλητή σου

στην τουαλέτα πεθαμένη

-"αυτοκτονία" έγραψαν τα επίσημα χαρτιά-

Εγώ πρόλαβα μόνο τ’ ασθενοφόρο

την ώρα που ’φευγε

-ούτε που ξέρω πού σε πήγαινε-

Ανέβηκα στ’ άδειο σπίτι.

Άνοιξα μια μπύρα

κι έστριψα -μετά πολύ καιρό-

ένα απ’ τα τσιγάρα σου.

Τελικά είμαι εξοικειωμένος

με τον θάνατο των άλλων...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (131) - Όταν γελάνε οι μουλάδες, οι νέοι κλαίνε!

Λέγαμε τις προάλλες πως η περίοδος του Σάχη στην Περσία έχει πολλές ομοιότητες με τη δική μας Χούντα των Συνταγματαρχών.

Αλλά νομίζω πως και το θεοκρατικό καθεστώς των μουλάδων που ακολούθησε μοιάζει πολύ με τη δική μας μεταξική δικτατορία.

Κατ’ αρχήν να διευκρινίσουμε πως ο Μεταξάς δεν ανέβηκε στην εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα. Έγινε πρωθυπουργός με την ψήφο της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και εξελίχθηκε σε δικτάτορας με την ανοχή των αστικών κομμάτων και τη στήριξη του Παλατιού.

Αλλά ας κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή στην πρόσφατη ιστορία της Περσίας. 

Απ’ τη δεκαετία του ’60 στο καθεστώς του Σάχη αντέδρασαν δυναμικά κυρίως οι αριστερές δυνάμεις, το κομμουνιστικό κόμμα Τουντέχ και δύο ένοπλες οργανώσεις, οι "Μουτζαχεδίν" (= "πολεμιστές του λαού") και οι "Φενταγίν" (= "Μάρτυρες"). Οι δυο αυτές οργανώσεις είχαν μια παράξενη ιδεολογία, ένα μίγμα μαρξισμού-λενινισμού-ισλαμισμού.

Η ισχυρότερη, όμως, αντιπολιτευτική προσωπικότητα ήταν ένας σιϊτης μουλάς γεννημένος στο Χομεϊν, σπούδασε στη φημισμένη Θεολογική Σχολή του Κομ, φυλακίσθηκε το 1963-3 και αυτοεξορίστηκε αρχικά στο Ιράκ και μετά στο Παρίσι.

Ναι, καλά καταλάβατε, είναι ο περιβόητος Αγιατολλάχ Χομεϊνί, ηγέτης της μεγάλης επανάστασης του 1979, που γκρέμισε το σάπιο καθεστώς του Σάχη και δημιούργησε ελπίδες για μια δημοκρατικότερη διακυβέρνηση.

Μη νομίζετε πως ο Χομεϊνί έγινε απ’ την αρχή δικτάτορας. 

Είχε τη στήριξη σχεδόν ολόκληρου του πολιτικού κόσμου. Οι πρώτοι υπουργοί του ανήκαν στο "δημοκρατικό τόξο", αλλά σταδιακά, όπως έκανε κι ο Μεταξάς, άρχισε να αλώνει το Κράτος, να περιορίζει τις ελευθερίες, να εγκαθιστά ένα στυγνό θεοκρατικό καθεστώς. 

Ο Χομεϊνί δεν επέβαλε με τη βία το καθεστώς του. Με συνεχή δημοψηφίσματα, εκμετάλλευση απουσίας ισχυρών αντιστάσεων και τη στήριξη που του παρείχε ο συντηρητισμός της επαρχίας, οικοδόμησε μια αποκρουστική θεοκρατία, τύπου Σαουδικής Αραβίας.

Το μόνο ελπιδοφόρο στην περσική κοινωνία είναι η νεολαία των πόλεών της. Όσο κι αν ακούγεται εντυπωσιακό, το 70% του περσικού πληθυσμού είναι νέοι κάτω των 30 ετών!

Αλλά αυτοί μπορούν να τα βάλουν με τους "Φρουρούς της Επανάστασης", τους παραστρατιωτικούς "Μπασίτζ" και την "Αστυνομία προστασίας των ισλαμικών ηθών";