Μια λεπτή γυναικεία μεμβράνη μάς χωρίζει απ’ τον Θεό!

Άρχισα να καπνίζω μαζί της διάφορα απαγορευμένα τσιγαράκια. Εκείνη έστριβε με μανία, το ένα μετά το άλλο, κι έπινε όλα τα υγρά και τα οινοπνεύματα...

"Μόνο εσύ με κάνεις να ανοίγομαι σαν τρελαμένο τριαντάφυλλο", έλεγε.

Δεν είμαι σίγουρος γιατί έχουμε πάψει να 'μαστε μαζί. Εγώ την έσπρωξα να φύγει? Εγώ έφυγα κι εκείνη δεν μ' έψαξε? Ή μήπως εκείνη δεν ήρθε ποτέ?

Ώρες-ώρες σκέφτομαι μήπως αυτή η γυναίκα δεν υπήρξε ποτέ. Μήπως είναι ένα ακόμα δημιούργημα της φαντασίας μου. 

Αλλά μήπως σε τούτο δω το κρεβάτι δεν της έσκιζα τα ρούχα, δεν την αγκάλιαζα γυμνή και να καίει, να σπαρταράει σα να έκανα έρωτα σε ηδονισμένα κύματα?

"Τον έρωτα πρέπει να τον ζεις μ' όλο τον θάνατο που κουβαλάει", μου ’γραφε στα σημειώματα που άφηνε στο τραπέζι πριν φύγει αξημέρωτα...

Αλλά μήπως κάπως έτσι δεν έσμιγαν τα κορμιά μας? Εμείς το σμίξιμο δεν το ζούσαμε σαν τη γαλήνη του εμβρύου στη θαλπωρή της μήτρας, αλλά σαν ομοίωμα θανάτου...

Εμείς ήμασταν δοσμένοι κι όχι ερωτευμένοι. Μπορεί το ποτό να μας λύγιζε τα γόνατα αλλά ήμασταν το πιο αστραφτερό ζευγάρι όπου κι αν πηγαίναμε.  

Τ' άλλα ζευγάρια φιλιόντουσαν, χαϊδεύονταν στ' απόκρυφά τους με μάτια ιδρωμένα απ' τον πόθο, αλλά μόνο εμείς ζούσαμε μεθυστικές καταστάσεις, βυθισμένοι στον κανιβαλικό διονυσιασμό... 

"Μονάχα ο έρωτας κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους!", έγραφε με σπρέι στους τοίχους.

"Ποιος έρωτας?", τη ρωτούσα.

Και μου ξανάλεγε την ιστορία ενός καλόγερου ερημίτη, που την αναφέρει ο Καζαντζάκης. "Μετά από τριάντα χρόνια κλεισμένος στο κελί μου με προσευχές και νηστείες, μόνο προχθές που κατέβηκα για πρώτη φορά στην πόλη να ψωνίσω ένιωσα να βρίσκω το Θεό όταν έκανα έρωτα με τη γυναίκα που της χτύπησα την πόρτα για να ζητήσω νερό"...

Η πίστα του κλαμπ άχνιζε απ' τον ιδρώτα των όρθιων στοιβαγμένων κορμιών. Σαν απεγνωσμένοι ναυαγοί χόρευαν με τα χέρια υψωμένα να τους δουν τα περαστικά καράβια. 

Ένας προβολέας άναψε, έκανε τον γύρο της αίθουσας και σταμάτησε ακριβώς πάνω της καθώς λικνιζόταν. Εκείνη με τρεις κινήσεις πέταξε το μπλουζάκι της, γύμνωσε τα στήθη της κι έμεινε ημίγυμνη μέσα στην κόκκινη δεσμίδα του προβολέα.

Τα πλήθη ούρλιαξαν, κορμιά σφάδαζαν, σαμπάνιες εκσφενδονίζονταν...

Η στύση μου έφτασε σε εξοντωτικό αποκορύφωμα. Με καύλωνε αφάνταστα η ιδέα πως απόψε πολλοί θα τον παίξουν φαντασιωνόμενοι τα βυζιά της γκόμενάς μου.

Ούτε κατάλαβα πώς βρεθήκαμε στις τουαλέτες μ' έναν άγνωστο τρίτο. 

Καρφώθηκε πάνω του βγάζοντας ένα ουρλιαχτό. Με τράβηξε πίσω της, τον πήρε μέσα της βαθιά, ένιωσα τα όργανά μας να αγγίζονται μέσα της, καθώς τα χώριζε μόνο μια λεπτή σάρκινη μεμβράνη...

Ένιωσα, ως δια μαγείας, να ξεπερνάμε όλα τα πανάρχαια ταμπού. Να επανασυνδεόμαστε με τη χαμένη αθωότητα του ανθρώπινου είδους...

Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (Γ’)

Δεν είμαι συνομωσιολόγος, αλλά μερικές "συμπτώσεις" κάνουν μπαμ! Τη δεκαετία του ’60 η ΣΙΑ στην Αμερική προσπαθούσε να χειραγωγήσει το αντιπολεμικό και αντιρατσιστικό κίνημα ρίχνοντας τη νεολαία στα ναρκωτικά.

Την ίδια περίοδο στην Αγγλία κάποιοι προσπαθούσαν συστηματικά να στρέψουν τη νεολαία των εργατουπόλεων προς την πολιτικά ακίνδυνη γηπεδική βία. 

Την περίοδο εκείνη όταν συλλαμβάνονταν κάποιος χουλιγκάνος, καθάριζε εύκολα στα βρετανικά δικαστήρια μ’ ένα πρόστιμο 10 λιρών, περίπου 100 σημερινών ευρώ! Κι ο αστικός τύπος μόστραρε καθημερινά στα πρωτοσέλιδά του τις μούρες των "αρχηγών της εξέδρας", δήθεν με αποτροπιασμό, αλλά στην πραγματικότητα τους ηρωοποιούσε στα μάτια της "ανυπότακτης" νεολαίας...

Οι σκίνχεντς και τα "ξυρισμένα κεφάλια", πριν ταυτιστούν με τον ακροδεξιό ρατσισμό, πρωτοεμφανίστηκαν στις αγγλικές φτωχογειτονιές. 

Τα φτωχόπαιδα αντί να πολιτικοποιούνται μετατρέπονταν σε χούλιγκανς. Κι αυτό γρήγορα έγινε μόδα σε ολόκληρη την Ευρώπη...

Τα αγγλικά γήπεδα δεν έχουν καμία σχέση με τα ελληνικά. Ο "Λυγδιάρης" κι ο "Ψυχάκιας", οι κολλητοί μου της θύρας 7, είναι απλές παρθενώπες μπροστά στα αποβράσματα των Άγγλων χούλιγκαν. 

Αλλά όταν είσαι νέος τα βλέπεις κάπως διαφορετικά και ωραιοποιημένα...

Όταν έφαγα την πρώτη ξεγυρισμένη κλωτσοπατινάδα στο Λονδίνο ένιωσα ταυτόχρονα σοκαρισμένος κι ευτυχισμένος. Ήταν μια τελετή μύησης. Πλέον, αν και "αλλοδαπός", είχα γίνει επάξιο μέλος της παρέας. 

Κατά κάποιον τρόπο ένιωθα κολακευμένος που οι οπαδοί της Γουέστ Χαμ με κοπάνισαν!

Ξερνούσαμε τα έντερά μας και τα μυστικά μας...

Ειλικρινά, ποτέ μου δεν κατάλαβα τη χρησιμότητα του γάμου. 

Αν εξαιρέσεις τη μπίζνα των "γραφείων κοινωνικών τελετών", τα τυχερά των παπάδων και τις χαζοσυγκινήσεις των ηλικιωμένων συγγενών, όλα τ’ άλλα είναι μια σκέτη φαρσοκωμωδία!

Πάντα έβλεπα το γάμο σαν ένα παγωμένο κουκούλι που μπαίνεις ανάλαφρη και πολύχρωμη πεταλούδα, μετατρέπεσαι σε κιτρινοπράσινη κάμπια και, τελικά, μεταμορφώνεσαι σε μικρό μαύρο ζουζουνάκι...

Για να είμαι ειλικρινής μια φορά κόντεψα να την κάνω την κουτσουκέλα!

Ήταν μια πιτσιρίκα που στο δρόμο ίσως δεν θα της έριχνες δεύτερη ματιά. Κάποιοι κοινοί φίλοι προσπάθησαν να μας κάνουν "κατάσταση". Εκείνη, πανέξυπνη και κωλοπετσωμένη, κατάλαβε την αδιαφορία μου. Κι έσπευσε να με απορρίψει πρώτη!

Μάγκες μου, το κόλπο πιάνει σχεδόν πάντα. Όποια σε απορρίψει, θίγει τον εγωισμό σου και χωρίς να το καταλάβεις σού γίνεται έμμονη ιδέα λέμε!

Τελικά, για να μην τα πολυλογώ, γλίτωσα κι απ’ αυτή την κακοτοπιά! Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να λυπηθώ. Προσωρινά αποφασίζω να νιώθω χαρούμενος...

Γενικά, το παραμύθι δεν είχε ποτέ θέση στη ζωή μου. Οι γυναίκες όπως πάντοτε αντιστέκονται αλλά τελικά υποκύπτουν. Κι αργά ή γρήγορα μισούν αυτό που κάποτε ερωτεύτηκαν...

Οι μέρες απλώς κυλάνε. Αδιάφορα, ανόητα, άσκοπα. Με αυτοσχέδιες παρέες, μικροαντιζηλίες και μικροαποκλειστικότητες. Όλοι, πού και πού, ξεσπάμε στους άλλους. Σωρευμένοι θυμοί, ανεκπλήρωτα όνειρα, απογοητεύσεις...

Τα βράδια όμως είναι πάντα πιο απολαυστικά! Μπορείς να λες ό,τι σου καπνίσει χωρίς να φοβάσαι την κριτική. 

Υπάρχουν και στιγμές που θέλω να εξαφανιστώ. Τότε είναι που λέω από μέσα μου τα ξόρκια που με κάνουν αόρατο!

Τη συνάντησα πάλι σ’ ένα απ’ τα κλασικά στέκια. Ως τώρα προσπαθούσα να κρύψω τη λαχτάρα μου. Να παραμείνω ένας "καλός φίλος", κρυμμένος διακριτικά στη γωνιά της ζωής της.

Της προτείνω να πιούμε μια μπύρα. Μου αρνείται όχι και τόσο ευγενικά. Πιάνω στον αέρα σαν κάτι να την απωθεί.

Ίσως πέρασε σαν αστραπή απ’ το μυαλό της η τελευταία φορά που μεθύσαμε μαζί. Καταλήξαμε μισόγυμνοι να ξερνάμε τα έντερά μας και τα μυστικά μας...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" 162 - Η πτώση της Ιερουσαλήμ...

Ό,τι ήταν για τους Ρωμιούς η άλωση της Πόλης το 1453 ήταν για τους Εβραίους η καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ.

Η ιουδαϊκή εξέγερση κατά των Ρωμαίων άρχισε στα τέλη της βασιλείας του Νέρωνα. Οι επαναστάτες εκμεταλλεύτηκαν την παρακμή της αυτοκρατορίας και επιχείρησαν το "μεγάλο άλμα στο κενό". 

Τα τέσσερα πρώτα χρόνια δεν τα κατάφεραν κι άσχημα. Είχαν κυριαρχήσει σχεδόν σε όλη την ύπαιθρο και διατηρούσαν τον έλεγχο της πρωτεύουσας. Αλλά όταν τη διοίκηση των ρωμαϊκών λεγεώνων στην Παλαιστίνη ανέλαβε ο Τίτο, γιος του αυτοκράτορα Βεσπασιανού, το σκηνικό άλλαξε...

Το καλοκαίρι του 70 ο ρωμαϊκός στρατός είχε αποκλείσει την Ιερουσαλήμ από κάθε σημείο. Μέσα στα τείχη είχαν αποκλειστεί εκατοντάδες χιλιάδες Ιουδαίοι που ζούσαν στιγμές απελπισίας. Σαν εκείνες του πολιορκημένου Μεσολογγίου.

Οι επαναστάτες ήταν ένα μείγμα θρησκόληπτων ζηλωτών και καιροσκόπων ληστών που, στην αρχή τουλάχιστον, κατάφεραν να πάρουν με το μέρος και την φιλορωμαϊκή ιουδαϊκή αριστοκρατία.

Ο Τίτο για να κάμψει το ηθικό των πολιορκημένων έδωσε εντολή να σταυρωθούν εκατοντάδες αιχμάλωτοι και λιποτάκτες. Κάτω απ’ τον καυτό ήλιο σάπιζαν αναρίθμητα κορμιά. 

Πολλοί Ιουδαίοι πριν επιχειρήσουν να διασπάσουν τον κλοιό κατάπιναν χρυσά νομίσματα για να τα κρύψουν. Όταν συμπτωματικά ανακαλύφθηκε το κόλπο, οι Ρωμαίοι ξεκοίλιαζαν με τη μία κάθε αιχμάλωτο. Ιδιαίτερη αγριότητα επεδείκνυαν τα βοηθητικά στρατιωτικά σώματα των Σύριων συνεργατών των Ρωμαίων, που μισούνα τους Εβραίους...

Οι Ιουδαίοι υπεράσπιζαν την πόλη τους πόντο-πόντο. Αντιμετώπιζαν με απαράμιλλη αυτοθυσία τις πολιορκητικές μηχανές, τους καταπέλτες και ό,τι σκαρφίζονταν οι Ρωμαίοι μηχανικοί.

Το περιβάλλον του Τίτο ήταν γεμάτο από Εβραίους αποστάτες. Δηλαδή "δοσίλογους". Πρώτος και "καλύτερος" ο ιστορικός Ιώσηπος, που ενώ αρχικά ήταν διοικητής εβραϊκού επαναστατικού σώματος, στη συνέχεια αποστάτησε χωρίς καμία τύψη ή ενοχή. 

Ένας άλλος αποστάτης ήταν ο Ηρώδης Αγρίππας Β’, δισέγγονος του Ηρώδη του Μεγάλου. Μεγάλωσε στην αυλή του Κλαύδιου και διατηρούσε τον τίτλο του "Βασιλιά της Ιουδαίας". 

Τον "βασιλιά" συνόδευε κι η αδελφή του Βερενίκη, η επονομαζόμενη "Εβραία Κλεοπάτρα", που ήταν και η επίσημη ερωμένη του Τίτο.

Κατά την πολιορκία πρώτα "έπεσε" το Οχυρό Αντωνία, μετά ο Ναός και σε λίγες μέρες εξουδετερώθηκε κάθε μορφή αντίστασης στις πολυδαίδαλες υπόγειες και υπέργειες σήραγγες της πόλης. 

Φυσικά επακολούθησε μεγάλη σφαγή, λεηλασίες και ουσιαστικά η ισοπέδωση της ιερής πόλης του ιουδαϊσμού. Ο Τίτο αποφάσισε να μιμηθεί τον Ναβουχοδονόσορα. Εξαφάνισε την πόλη και κατέστρεψε το εντυπωσιακότερο μνημείο της εποχής, τον περιβόητο Ναό. 

Μόνο ένα μικρό τμήμα του Δυτικού Τείχους επέζησε, εκεί που ακόμα και σήμερα πηγαίνουν οι Εβραίοι για να προσευχηθούν και να κλάψουν...

Χριστιανική σεξουαλική συνταγή!

Πριν μερικά χρόνια οι Νιού Γιορκ Τάιμς δημοσίευσαν το άρθρο ενός πάστορα της Ευαγγελικής Εκκλησίας του Τέξας, δεν θυμάμαι τ’ όνομά του, για το πώς πρέπει να κάνουν σεξ τα παντρεμένα ζευγάρια. 

Συγκράτησα σε γενικές γραμμές το "εβδομαδιαίο σεξουαλικό μενού"...

Κυριακή βράδυ (όλα τα "πονηρά" βράδυ γίνονται) ο άντρας κάνει στη σύντροφό του ένα καλό αισθησιακό μασάζ, επικεντρωμένος στις ερωτογόνες ζώνες της.

Τη Δευτέρα, γίνεται το ίδιο αλλά με αντεστραμμένους ρόλους.

Την Τρίτη ο άντρας αγγίζει με το πέος του τα γεννητικά όργανα της γυναίκας του αλλά δεν ακολουθεί διείσδυση!

Την Τετάρτη οι ρόλοι ξανα-αντιστρέφονται, αλλά διείσδυση γιοκ!

Την Πέμπτη το ζευγάρι φιλιέται για μια ώρα συνεχόμενη.

Την Παρασκευή κάνουν τελικά έρωτα, αλλά χωρίς οργασμό. Η συνουσία κρατάει πολύ ώρα αλλά ο οργασμός απαγορεύεται. Πρέπει το ζευγάρι να μάθει να τον ελέγχει...

Το Σάββατο κάνουν επιτέλους κανονικό έρωτα και καίγονται όλη νύχτα από πάθος και σεξουαλική ένσταση!

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (ΙΓ’) - Απ’ τα Κουπόνια στο Μπούλκες

Απ’ τον Σεπτέμβρη του 1946, με απόφαση του Κόμματος, άρχισαν κάποιοι "μπουλκιώτες" να προωθούνται προς την Ελλάδα μέσα σε κλίμα αυστηρής μυστικότητας και συνωμοτικότητας. 

Εκεί που το βράδυ κουβέντιαζες με κάποιους συντρόφους, το πρωί γίνονταν άφαντοι. Όλοι καταλαβαίναμε τι συνέβαινε, αλλά κανείς δεν τολμούσε να το πει δημόσια. 

Μέχρι τέλη του 1946 κάποιες εκατοντάδες "μπουλκιώτες" βρέθηκαν στα ελληνικά βουνά, κατά κανόνα σκόρπιοι, ασύνδετοι, ελαφρά οπλισμένοι. Ορισμένοι απ’ αυτούς αυτομόλησαν ή αιχμαλωτίσθηκαν και το θέμα πήρε διεθνείς διαστάσεις. 

Η Ελληνική κυβέρνηση κατηγόρησε επίσημα τη Γιουγκοσλαβία πως επεμβαίνει στα εσωτερικά της και οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους έφεραν το θέμα στον ΟΗΕ. 

Ο Τίτο έδειξε να θορυβείται και απ’ τα τέλη του 1946 μέχρι τον Ιούνη του 1947 έκλεισε τα σύνορα και απαγόρευσε κάθε "κάθοδο" μπουλκιωτών στην Ελλάδα. 

Ο ΟΗΕ συγκρότησε "Βαλκανική Επιτροπή Έρευνας", κλιμάκια της οποίας έφτασαν μέχρι τη Σόφια και το Βελιγράδι για να ερευνήσουν το κατά πόσο οι χώρες αυτές ενισχύουν το αντάρτικο στην Ελλάδα. 

Μέλη της Επιτροπής έφτασαν τον Μάη του 1947 και στο Μπούλκες για να διαπιστώσουν επί τόπου την αλήθεια. Στην κοινότητά μας σήμανε συναγερμός. Το μεγάλο μυστικό δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί με τίποτα. Πραγματοποιήσαμε συγκεντρώσεις που καταγγείλαμε "με αγανάκτηση" τις "διαδόσεις" πως το Μπούλκες αποτελούσε την "ένοπλη εφεδρεία του ΚΚΕ". 

Οι επικεφαλής μας οργάνωσαν ειδικά "σεμινάρια" που μας καθοδηγούσαν λεπτομερώς τι να πούμε αν άτομα του Κλιμακίου μας ρωτούσαν. Δεν έπρεπε στην αφέλεια ή στον ενθουσιασμό μας να αποκαλύψουμε την αλήθεια. Τον παπά του χωριού, τον λεγόμενο "Παπαφλέσσα", τον κρύψαμε σ’ ένα υπόγειο γιατί ήταν τόσο βραδύνους που σίγουρα θα του ξέφευγαν κουβέντες...

Τον Ιούνη του 1947, όταν το Κλιμάκιο έφυγε απ’ το Βελιγράδι, σήμανε παύση συναγερμού. Τα σύνορα ξανάνοιξαν κι άρχισα πλέον να ετοιμάζομαι για την επιστροφή στη γλυκιά πατρίδα. Δεν άντεχα άλλο την αδράνεια και τη μιζέρια της αγροτικής ζωής. 

Ανυπομονούσα να μπαρουτοκαπνιστώ. Αλλά έπρεπε να περιμένω την τελική έγκριση του Κόμματος. Θα μου την ανακοίνωναν την τελευταία στιγμή κι αμέσως θα φεύγαμε για τα σύνορα. 

Θα μας συνόδευαν μέχρι το Καϊμακτσακλάν. Με το πέρασμα των συνόρων η ειρηνική μας ζωή θα τελείωνε. Τα αναγνωριστικά αεροπλάνα που πετούσαν όλη μέρα πάνω απ’ την περιοχή δεν άφηναν περιθώρια για ψευδαισθήσεις...

Η πιο δυνατή κραυγή της νύχτας...

Εισαγωγικά αναφέρω πως είμαι απ’ τους ανθρώπους που μπορούν να είναι καλοί αλλά προτιμούν να κάνουν τη μαλακία. Κι επιπλέον γουστάρω οι γυναίκες που πέρασαν απ’ τη ζωή μου να εξαφανίζονται από προσώπου γης. Χωρίς ν’ αφήνουν ίχνη κι αποτυπώματα, σαν τ’ ανάλαφρα πατήματα στην καλοκαιρινή άμμο...

Όταν τη γνώρισα ήταν στη μπυραρία με μια γυναικοπαρέα. Λάθος! Δεν ήταν γυναικοπαρέα αυτή. Ήταν μια αγέλη λυσσασμένων και αγάμητων υαινών!

Εκείνη μού άναψε πράσινο κι εγώ έκανα το πρώτο βήμα. Όλα έδειχναν πως δεν ταιριάζαμε καθόλου. Εγώ συμβιβασμένη ρεφόρμα του κερατά, εκείνη καταληψού, πέρναγε τη μολότωφ απ' την τρύπα της βελόνας. Εγώ με λευκό ποινικό μητρώο, αυτή τα "δώδεκα ευαγγέλια"...

Ήταν όμως μια γυναίκα ηδονόχαρη. Το μάτι μου ξεκουραζόταν πάνω της. 

Σα να αποτελούσε την επιβεβαίωση της θεωρίας πως όταν δυο άνθρωποι πρέπει να συναντηθούν, θα συναντηθούν. Απ’ αυτούς εξαρτάται αν θα κολλήσουν ή θα προσπεράσει ο ένας τον άλλον από εγωισμό...

Βέβαια, ήμουν κι εγώ ψημένος κι έτοιμος να χωθώ στα πρώτα καλλίγραμμα μπούτια που θα μου έκαναν κεφαλοκλείδωμα. Περνούσα φάση "Δεν ψάχνω - Βρίσκω"!

Όταν ένιωθε όμορφα χαμογελούσε. Κι όταν χαμογελούσε έγλειφε τα χείλη της μ’ έναν μοναδικό τρόπο.

"Τι πίνεις;", τη ρώτησα. "Είμαι έτοιμη να πιω τα πάντα!", μου απάντησε...

Μαζί της θέλησα να ζήσω τη μεγαλειώδη δύναμη του θηλυκού. Αυτή που κάνει τους κηφήνες να πεθαίνουν αμέσως μόλις εκσπερματώνουν στη βασίλισσα. Τη δύναμη των θηλυκών υγρών που διαλύουν το αντρικό σπέρμα που είχε την ατυχία να τα συναντήσει...

Τα ποτά διαδέχονταν το ένα το άλλο. Το αλκοόλ έμπαινε στο αίμα, ανέβαινε στο κεφάλι και καθρεφτιζόταν στα πρόσωπά μας με τη μορφή μιας ηδονικής ανταύγειας.

Ήταν μια νύχτα διονυσιακή μαζί κι απολλώνια. Ιερή μέθη. Κατέβασα μια λάγκερ μονορούφι και κόντεψα να πάθω.

"Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις", της είπα ψιθυριστά. "Ήρθες στο απόγειο της μοναξιάς μου, όταν σε χρειαζόμουν πολύ"...

"Με συνοδεύεις στην απέναντι πλατεία;", μου απάντησε. "Θέλω να κατουρήσω".

Σημειωτέον πως ποτέ δεν χρησιμοποιούσε τις τουαλέτες των μαγαζιών. Τις σιχαινόταν. Έψαχνε μια σκοτεινή γωνιά κι απολάμβανε το κατούρημά της.

Όταν ήθελε να κατουρήσει δεν τη σταματούσε τίποτα. Δε λογάριαζε κανέναν. Μου έτυχε να σταματήσει στη μέση της λεωφόρου και να καθήσει στη νησίδα τρισευτυχισμένη για κάνα τρίλεπτο, τόσο διαρκούσε συνήθως η όλη διαδικασία...

Στο κρεβάτι τρελαινόταν να μου κάνει χαρακιές με τα νύχια της, να κολλάει στις πληγές τα σαρκώδη χείλη της και να βυζαίνει το αίμα μου. 

Το μουνί της ήταν εκκλησία. Κάθε αμαρτία εξαγνιζόταν με κάθε άγγιγμά του. Όταν ολοκληρώσαμε ακούστηκε η πιο δυνατή κραυγή της πόλης εκείνη τη νύχτα...

Την συνάντησα προχθές, ένα μόλις χρόνο μετά το χωρισμό μας. 

Δεν υπάρχει πιο ξενερωτικό απ’ το ν’ ανταμώνεις παλιές γκόμενες. Τις βλέπεις και κοντεύεις να τρελαθείς. 

Τι απόγινε εκείνο το κορίτσι που είχα ερωτευτεί; Πώς κατάντησε υστερική, ξινή κι αγέλαστη γυναίκα;