Άντρας-δονητής...

Καμιά φορά αναπολώ

τα χρόνια

της μεγάλης μου παρακμής.

Σε μια σοφίτα-κοτέτσι

παρέα με μια ξεπεσμένη πουτάνα.

Πίναμε φτηνό κρασί 

και καπνίζαμε κλεμμένα πουράκια.

Περπατούσα ξυπόλυτος

μ' ένα σκισμένο σώβρακο

και τ' άσχημα παπάρια μου

να κρέμονται απ' έξω...

"Είμαι διάνοια!", ούρλιαζα.

"Σκατά! Ένας μαλάκας είσαι!"

μου απαντούσε εκείνη.

Κι ο διαχειριστής της πολυκατοικίας

έκανε παράπονα πως ενοχλούμε

και καλούσε την αστυνομία.

Κι εμείς βάζαμε το κρεβάτι

πίσω απ' την πόρτα.

Κι οι μπάτσοι προσπαθούσαν 

να μας καλοπιάσουν:

"Ξέρουμε πως είστε καλοί άνθρωποι,

απλά ανοίξτε μας!".

Κι εμείς κάναμε τους ψόφιους κοριούς

και συνεχίζαμε να πίνουμε

αγναντεύοντας αμίλητοι

την κορυφή του πύργου Αμπελοκήπων...

Τη φωτεινή διαφήμιση της Ιντεραμέρικαν

και της Άραγκ-νομική προστασία.

Αυτή ήταν η μόνη ζωή

που μου επέτρεπαν

τα οικονομικά μου...

Σάπιες αναμνήσεις

ενός σάπιου παρελθόντος...

Αν ρωτούσες για μένα

τις γκόμενες που είχα τότε

θα σου απαντούσαν

"του αρέσει να κοιμάται,

να πίνει,

δεν θέλει να πηγαίνει πουθενά...

εκτός απ' τον ιππόδρομο,

τι ηλίθιο μέρος!"

Γυναίκες μαλακισμένες,

σπαζαρχίδες,

που εξαφανίζονταν ξαφνικά

χωρίς προειδοποίηση

ή εξηγήσεις...

Αλλά είχαν φοβερά κορμιά

κι εγώ ήμουν νέος

και τρελός από κάβλα...

Έχω εξαφανίσει όλα τα τηλέφωνα

των πρώην μου.

Γιατί όταν μεθάω

τους τηλεφωνώ!

"Έλα μωρό μου, εγώ είμαι"

"Ζεις ακόμα σ' εκείνο το κοτέτσι?"

"Ναι, κι είμαι σκνίπα

κι είπα να σου ρίξω

ένα τηλεφώνημα"

"Ώστε πάλι μέθυσες..."

"Ναι. Το λοιπόν εντάξει

σε χαιρετώ τώρα..."

Εικοσιπέντε χρόνια πέρασαν

κι ακόμα με μισεί!

Τόσο κακός ήμουν

γαμώ το μου?

Αλλά εδώ και χρόνια

είμαι σε άλλη φάση.

Αποφάσισα λίγο να συμμαζευτώ

κι αποτραβήχτηκα.

Άλλωστε και να θέλω

δεν μπορώ πλέον να είμαι 

ένας άντρας-δονητής...

Με τον Θρύλο στην Ευρώπη (Ε' - Ευτυχώς υπάρχει η μπάλα και οι πουτάνες!)

 

Απόψε παίζουμε στην Πορτογαλία με την ομάδα ενός ακόμα σπουδαίου λιμανιού, αυτή τη φορά του Ατλαντικού. Η Πόρτο είναι μεγάλη ομάδα. Απ' αυτές που και να χάσεις στο γήπεδό τους δεν τρέχει τίποτα. Αρκεί να μη σε διασύρει...

Ώρες-ώρες κάθομαι και σκέφτομαι πως η ζωή είναι όντως άδικη. Όταν ήμουν πιο νέος, το αίμα έβραζε κ.λπ. δεν είχα τα λεφτά να κάνω ταξίδια με τον Θρύλο στην Ευρώπη. Τώρα που λεφτά υπάρχουν (που έλεγε και μια ψυχή) πλάκωσαν οι κορωνοϊοί και τα χίλια κακά της μοίρας μας) και βλέπουμε τα ματσάκια στην τι-βι σαν τους παππούδες...

Τελικά, ο Θρύλος αποδείχθηκε ένας βασικός άξονας της ζωής μας. Αυτή η ομάδα μας πρόσφερε όλη την γκάμα των συναισθημάτων. Βέβαια, κυρίως είχαμε θριάμβους, μεγάλες χαρές και πανηγύρια. Αλλά υπήρξαν και μαύρες στιγμές, λύπες, απογοητεύσεις. 

Ο απολογισμός όμως είναι θετικός. Π.χ. δεν θα ήθελα να ήμουν βάζελος της τελευταίας 20ετίας. Πόση πικρά ν' αντέξεις πια!

Ο Θρύλος, λοιπόν, έκανε και κάνει πολλά για μας. Κυρίως βελτιώνει την καθημερινότητά μας. Μας κάνει να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι μας μέσα στη γενική μιζέρια και κατήφεια. 

Αλλά κι εμείς κάτι κάναμε για τον Θρύλο. Τι να πρωτοθυμηθώ. Τις ατέλειωτες ουρές για ν' αγοράσουμε ένα εισιτηριάκι? Τις ώρες που καθόμασταν στις κερκίδες υπό καταρρακτώδη βροχή ή θερμοκρασία κάτω απ' το μηδέν? Τους τσακωμούς με αντίπαλους οπαδούς? Τα κορίτσια που στήσαμε για να μην χάσουμε έναν αγώνα?

Το περασμένο Σάββατο τα κουτσοπίναμε σ' ένα καπηλειό με τον ψυχαναλυτή μου. Κάποια στιγμή η κουβέντα ήρθε και στο ποδοσφαιρικό μου οπαδιλίκι. Εκείνος έκανε την επίσημη διάγνωση που επιστημονικά είναι "νευρωτική μετάθεση ψυχαναγκαστικού τύπου - εξάρτηση από θεσμοποιημένα ομαδικά πρότυπα".

Μου το έκανε πιο λιανά. Η ζωή είναι σκληρή. Για κάθε άντρα η επιβίωση στην κοινωνία είναι μια μάχη. Ένας πόλεμος που κάθε αρσενικό μπαίνει να τον κερδίσει. Κι αυτή η ορμή εκπέμπει μεγάλο βαθμό οργής και έντασης. Που πρέπει κάπου να εκδηλωθούν. Να εκτονωθούν. Ως πολιτισμένα όντα που είμαστε αυτή η εκτόνωση δεν πρέπει να γίνεται με τρόπο ανεξέλεγκτο. Για να βρούμε τις ισορροπίες μας πρέπει να διοχετευτεί σε ένα πεδίο κοινωνικά αποδεκτής σύγκρουσης. Το ποδόσφαιρο είναι μια θεσμοποιημένη πάλη που λειτουργεί ως βαλβίδα ασφαλείας για την αντρική εκτόνωση.

Εγώ θα έλεγα πως χωρίς μπάλα και πουτάνες η ζωή μας θα ήταν μια κόλαση...

Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (Ζ ' - Για πασατέμπο τις έχουμε τις Ρίτες!)

1985! 

Για μένα ήταν μια ωραία χρονιά. Μπήκα με την πρώτη στο πανεπιστήμιο, τη χρονιά με το περιβόητο θέμα έκθεσης... "αρωγή και ευδοκίμηση", αν θυμάστε οι παλιότεροι.

Το καλοκαίρι το πέρασα ξέγνοιαστα κι ερωτικά, δεν χρειάζεται να σας πω περισσότερα, το βλέπετε και στη φώτο...

Τη χρονιά εκείνη ο Αντρέας εγκαινίασε το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και η Αθήνα έγινε πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, οπότε και πρωτοφωταγωγήθηκε ο βράχος και τα μνημεία της Ακρόπολης. 

Την περίοδο εκείνη τα πολιτικά πάθη είχαν αναζωπυρωθεί λόγω της μη επανεκλογής του Καραμανλή ως Προέδρου της Δημοκρατίας. Το ΠΑΣΟΚ είχε επιλέξει τον Σαρτζετάκη, έγιναν κι εκλογές με τον γνωστό νικητή...

Στα μουσικά το πολιτικό τραγούδι είχε πεθάνει. Κι η διαμάχη ροκάδων και καρεκλάδων άρχισε να γίνεται παλιομοδίτικη. Νέα ρεύματα και σχήματα άρχιζαν να εμφανίζονται, μπασταρδεμένα, λίγο απ’ όλα. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι αδελφοί Κατσιμίχα. Που δεν μπορούσες εύκολα να τους κατατάξεις. Ροκάδες; Έντεχνοι; Εναλλακτικοί;

Ο Πάνος είχε γίνει γνωστός απ’ το 1982 που κέρδισε έναν μουσικό διαγωνισμό στην Κέρκυρα με το "Μια βραδιά στο λούκι". Η ιστορία του άσματος ήταν αληθινή, την έζησε ο τραγουδοποιός σε ένα υπόγειο μπαρ στην οδό Χάρητος στο Κολωνάκι. 

Λίγο πριν το 1980 στο Κολωνάκι εύρισκες ακόμα εναλλακτικά στέκια όπως το εν λόγω μπαρ και το ρεμπετάδικο Κουασιμόδος στην Τσακάλωφ. Το θυμάται κανείς;

Όμως τα δύο αδέλφια έγιναν ευρύτερα γνωστά το 1985 με τον δίσκο τους  "Ζεστά ποτά". Τα τραγούδια ήταν όλα ένα κι ένα. Όμως περισσότερο γνωστό έγινε το "Ρίτα Ριτάκι". Αυτό ένωσε όλες τις μουσικές φυλές. Και χιλιοτραγουδήθηκε παντού κι όχι μόνο στις σχολικές εκδρομές.

Οι αδελφοί Κατσιμίχα δεν ήταν μοιραίοι σαν τον Βαγγέλη Γερμανό, ούτε τυπάδες σαν τον Κηλαηδόνη. Αλλά ήταν πολύ συμπαθείς και μουσικά... ανένταχτοι και ανεξίθρησκοι.

Όσο για τη Ρίτα, τι να πω. Το τραγούδι αυτό το έχω ξεπεράσει προ πολλού. Δεν είμαι πια 45, ούτε καν στο παρά πέντε. Είμαι πενήντα πλας αλλά δεν αφήνω Ρίτα για Ρίτα απότιστη...

Με τον Θρύλο στην Ευρώπη (Δ' - Απ' τη Μασσαλία ως το Βίτσι, μια σουτιά απόσταση...)

Απόψε παίζουμε με τη γαλλική Μαρσέιγ στο Καραϊσκάκης. 

Οι δυο ομάδες έχουν πολλά κοινά σημεία. Κατ' αρχήν μοιράζονται το ίδιο όνομα. Ολυμπιακός Πειραιώς η μία, Ολυμπιακός Μασσαλίας η άλλη. Και οι δύο έχουν έδρα τα μεγαλύτερα λιμάνια της Μεσογείου. Τέλος, οι οπαδοί τους έχουν "αιώνια έχθρα" με τις ομάδες της πρωτεύουσας. Οι Μαρσεγέζοι δεν θέλουν ούτε ν' ακούν το όνομα της Παρί, κι οι γάβροι τον βάζελο...

Κάποτε ο Πειραιάς ήταν μια εντελώς ξεχωριστή πόλη απ' την Αθήνα. Υπήρχαν πολλοί Πειραιώτες που δεν είχαν ποτέ επισκεφτεί την πρωτεύουσα. Ήταν η περίοδος της μεγάλης αντιπαλότητας. 

Όμως η δημιουργία του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου και η οικοδομική ενοποίηση του λεκανοπεδίου ομογενοποίησε και τον πληθυσμό Πειραιά κι Αθήνας, παρότι οι λιμανιώτικες συνοικίες κρατούν ακόμα κάτι απ' το αλανιάρικο του παρελθόντος.

Αντίθετα, η αντιπαλότητα Παρισιού και Μασσαλίας δεν μειώθηκε. Οι Μασσαλιώτες έχουν κάτι απ' το κόμπλεξ των Σαλονικιών με την πρωτεύουσα. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να νικήσουν τους Παριζιάνους. Και με κάθε ευκαιρία διαφοροποιούνται απ' την κεντρική εξουσία του Παρισιού. 

Αυτό φαίνεται και στις πολιτικές τους επιλογές. Οι Μαρσεγιέζοι ψήφιζαν πάντα αυτό που έδειχνε να ενοχλεί τα Παρίσια. Παλιότερα το Κομμουνιστικό Κόμμα και πρόσφατα το ακροδεξιό κόμμα της οικογένειας Λεπέν...

Αλλά για να επιστρέψουμε στο δημοφιλέστερο και λαϊκότερο ομαδικό άθλημα, το ποδόσφαιρο, πρέπει να παραδεχθούμε πως συχνά γίνεται όχημα πολιτικών επιδιώξεων και μεθοδεύσεων. Και μην πάει το μυαλό σας κατευθείαν στην περίοδο της Χούντας που η ομάδα της Αθήνας σπρώχτηκε για να φτάσει ως το Γουέμπλεϊ. Το κορδόνι πάει αρκετά πίσω...

Σημαδιακό ήταν το τελευταίο έτος του εμφυλίου, το 1949. Τότε διοργανώθηκαν δύο ποδοσφαρικοί αγώνες με έντονη πολιτική στόχευση. 

Στις 26 Ιανουαρίου στο γήπεδο του βάζελου δόθηκε ένας παράξενος φιλικός αγώνας. Ο πρωταθλητής Ολυμπιακός έπαιξε με τη "Μικτή Μακρονήσου", που αποτελούνταν από ποδοσφαιριστές εξόριστους στο περιβόητο ξερονήσι. Φυσικά, όλοι ήξεραν από πριν τον νικητή. Οι Μακρονησιώτες έπρεπε να νικήσουν για να αποδειχθεί παγκοσμίως σε πόσο άριστη φυσική κατάσταση βρίσκονται οι εξόριστοι "στρατιώτες"! Τα παλικάρια έχαιραν άκρας υγείας και η ψυχολογία τους ήταν στα ουράνια, εξού και νίκησαν σχετικά εύκολα τον πρωταθλητή-θρύλο...

Ο δεύτερος αγώνας έγινε στις 18 Σεπτέμβρη του ίδιου έτους, λίγες μέρες μετά την οριστική επικράτηση του κυβερνητικού στρατού. Τόπος διεξαγωγής το Λειβάδι Καστοριάς, σε πολύ μικρή απόσταση από τα μέρη που διεξήχθησαν οι τελευταίες και σκληρότερες μάχες του εμφυλίου. Η διοργάνωση πήρε το όνομα "Κύπελλο Βίτσι", αλλά περιελάμβανε έναν μόνο αγώνα. Για την ιστορία αναφέρουμε πως ο Βάζελος νίκησε τον Άρη Θεσσαλονίκης με 2-1.

Το βασικό μήνυμα που πέρασε ήταν πως πλέον όλα τα σημεία της χώρας βρίσκονται στον απόλυτο έλεγχο του καθεστώτος και επικρατεί απόλυτη τάξη και ασφάλεια σε κάθε γωνιά της επαρχείας...

Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (ΙΗ' - Παντρεύτηκε καλόγρια!)

Όπως είπαμε, μόλις στη Βασιλεύουσα μαθεύτηκε πως ο Ρωμανός ο Διογένης συνελήφθη απ' τους Σελτζούκους, οι συνωμότες ανέβασαν στο θρόνο τον Μιχαήλ Ζ' Δούκα. Ο οποίος όταν έμαθε πως ο Ρωμανός απελευθερώθηκε κι επιστρέφει, έστειλε στρατό εναντίον του, τον συνέλαβε, τον τύφλωσε και σε λίγες μέρες πέθανε...

Ο νέος αυτοκράτορας έκανε πρωθυπουργό έναν ευνούχο (αυτό ήταν ο κανόνας τότε), τον Νικηφόρο, που λόγω της εμφάνισής του του κόλλησαν το προσωνύμιο Νικηφορίτζης. Αυτός, όπως όλοι οι ευνούχοι της Αυλής, διέπρεψε στην ίντριγκα και στο παρασκήνιο. Εκμεταλλεύτηκε ακόμα και τη σιτοδεία που ενέσκηψε, πουλώντας στη μαύρη αγορά τεράστιες ποσότητες σιτηρών που φρόντισε να αποθηκεύσει. 

Την περίοδο εκείνη πολλοί στρατηγοί στασίαζαν και ένας εξ αυτών, ο Νικηφόρος Βοτανιάτης, ανέτρεψε τον Μιχαήλ και τον ανάγκασε, αυτόν και τη γυναίκα του Μαρία, να γίνουν μοναχοί. Τόσο πολύ σέβονταν οι περιβόητοι βυζαντινοί αυτοκράτορες το μοναχισμό, που τον είχαν μετατρέψει σε τιμωρία και μέσω εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων!

Η πλάκα είναι πως όταν αργότερα ο Βοτανιάτης χώρισε τη νόμιμη γυναίκα του, ξεκαλογέρεψε τη Μαρία και την παντρεύτηκε! Μιλάμε για θεάρεστα πράγματα, έτσι?

Αλλά και τον Βοτανιάτη εκθρόνισε με κίνημα ο Αλέξιος Α' Κομνηνός, ιδρύοντας μια νέα δυναστεία στη Βασιλεύουσα. Αυτός ήταν άξιος άνθρωπος, και στα στρατιωτικά και στα διοικητικά. Αλλά ανέλαβε ένα κράτος εντελώς διαλυμένο. 

Επί των ημερών του υπογράφηκαν οι πρώτες συμβάσεις με τη Βενετία που επέτρεπαν στους πολυάριθμους Ενετούς της Πόλης και των άλλων περιοχών του Βυζαντίου να αποτελούν αυτόνομες κοινότητες, με φορολογικά, εμπορικά και πολιτικά προνόμια. Αυτή την επιλογή θα την πληρώσει ακριβά στη συνέχεια η αυτοκρατορία. Γιατί μετέτρεψε τους Ενετούς σε κράτος εν κράτει...

Όταν ο Αλέξιος ψυχοραγούσε, πάνω απ' το κρεβάτι του δόθηκε φοβερή μάχη διαδοχής. Τελικά το δαχτυλίδι το άρπαξε ο γιος του Ιωάννης Β΄, που αναγορεύτηκε βασιλιάς πριν ξεψυχήσει ο πατέρας του! Λεπτομέρειες θα μου πείτε... 

Αλλά κι αυτός δεν είχε καλή τύχη. Ενώ βρισκόταν στην Κιλικία, πήγε για κυνήγι αγριογούρουνου, αυτοτραυματίστηκε με ένα απ' τα δηλητηριασμένα βέλη του και πέθανε σε λίγες μέρες. Τουλάχιστον αυτή ήταν η επίσημη εκδοχή...

Απέρριψα την "κόρη" μου!

Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Οι φίλοι μου κοντεύουν να με λιτζάρουν! Δεν μπορεί να είναι κάποιος πενήντα δύο ετών, δηλαδή σε μια ηλικία που τα περιθώρια για ανανέωση και περιπέτειες περιορίζονται δραματικά,  κι αυτός να απορρίπτει την "κόρη" του! Κι όμως εγώ το έκανα!

Το κοριτσάκι ήταν σαν τα κρύα τα νερά. Φρέσκο δέρμα και αίμα. Με διάθεση παιχνιδιάρικη, με την ανέμελη και γοητευτική αναίδεια της νεότητας.

Ηλικιακά και εμφανισιακά ήμασταν το απολύτως αταίριαστο ζευγάρι. Πριν ένα μήνα πήγαμε μια εκδρομούλα και είχα την κακή ιδέα να περάσουμε από έναν γυφτομαχαλά. Τα γυφτάκια μας περικύκλωσαν κι άρχισαν να τραγουδάνε προς την κοπέλα... "για τα λεφτά τα κάνεις όλα"! 

Ίσως άλλος στη θέση μου να ένιωθε άβολα. Αλλά εγώ γουστάρω να προκαλώ πάθη, φθόνους και ζήλειες...

Όμως, αδελφάκι μου, τα φαινόμενα απατούσαν. Εγώ ήμουν αυτός που πρώτος άρχισε να βαριέται. Πολύ σύντομα διαπίστωσα πως απ' το κοριτσάκι δεν είχα να πάρω πράγματα. Ούτε κι εκείνο είχε διάθεση να δεχθεί κάτι από μένα. Εκπέμπαμε σε εντελώς διαφορετικές συχνότητες. Σε τέτοιες περιπτώσεις μόνο το σεξ, όσο καλό κι αν είναι, δεν μπορεί να αποτελέσει συγκολλητική ουσία.

Η κοινή μας ζωή σταμάτησε να με πηγαίνει μπροστά. Ο έρωτας αν δεν γεννά μια καθημερινότητα αντάξιά του, να τον βράσω. Κι η καθημερινότητα μαζί της άρχισε να με πλακώνει. Υποτίθεται πως αυτή έπρεπε να εξελίσσεται διαρκώς κι εγώ να τρέχω να την προφτάσω. 

Κι όμως, συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Η μικρή παρέμεινε στάσιμη κι εγώ ήμουν το τούρμπο. Φτάσαμε στο σημείο να παρακολουθούμε τα χαζοσήριαλ στην τηλεόραση. Αν είναι δυνατόν! Αντί να ζούμε τη δικιά μας ζωή κρυφοκοιτούσαμε τις ζωές των άλλων...

Φυσικά, δεν έκατσα να το πολυσκεφτώ. "Άντε γεια και πάμε παρακάτω". 

Θέλει θάρρος και τόλμη η ελευθερία αδέλφια. Και προπαντός αυτοπεποίθηση κι αισιοδοξία...

Καταστροφικά πρώτα ραντεβού! (Δ‘ - Κάποιες σε στέλνουν στο τρελάδικο!)

Εντάξει, να το δεχτώ. Στο πρώτο ραντεβού πληρώνει ο άντρας. Αλλά αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει καθεστώς. 

Οι καλές σχέσεις απαιτούν ισορροπία. Στα έξοδα, στη φροντίδα, στα συναισθήματα, παντού. Κάποιες κακομαθημένες κυρίες απαιτούν και ισότητα αλλά και να τους κάνεις όλα τα χατίρια.

Απ’ το πρώτο ραντεβού προσπαθώ να διαπιστώσω αν η άλλη είναι απ’ τις γυναίκες που εκτιμούν τον χαρακτήρα σου κι όχι τα λεφτά σου, γουστάρουν τη συντροφιά σου κι όχι το αυτοκίνητό σου, θαυμάζουν το χιούμορ σου κι όχι το σπίτι σου...

Ένα άλλο σημείο που πρέπει να μην το ξεχνάμε ποτέ είναι πως όλοι οι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, λειτουργούν βάσει των ως τότε εμπειριών τους. Όλοι κουβαλάμε μέσα μας το σύνολο των σχέσεων της ζωής μας, ερωτικών, οικογενειακών, φιλικών, επαγγελματικών κ.λπ. Και όλες οι σχετικές εμπειρίες έρχονται στην επιφάνεια και ξεσπάνε σε κάθε νέα μας σχέση. 

Πολύ συχνά ερμηνεύουμε τη συμπεριφορά του συντρόφου μας με βάσει τις παλιότερες εμπειρίες μας, οπότε είναι φυσικό να έχουμε παρεξηγήσεις και φαινομενικά αδικαιολόγητες συγκρούσεις. Οπότε, η κοπέλα που έχεις απέναντί σου πρέπει να μπορεί να κατανοεί τη διαφορά ανάμεσα σε σένα και στον μαλάκα που την είχε στήσει όταν πήγαινε στο λύκειο... Αν η άλλη έχει μάθει να περιμένει τα χειρότερα από έναν άντρα, έχεις μπλέξει φίλε. Φύγε μακριά γιατί θα σε στείλει στο τρελάδικο...

Στο πρώτο ραντεβού πρέπει να είμαστε αλεπούδες. Να πιάνουμε πουλιά στον αέρα. Ένα να βλέπουμε ή ν’ ακούμε και δέκα να καταλαβαίνουμε.  

Προσποιηθείτε πως πάτε τουαλέτα και εξαφανιστείτε αν διαπιστώσετε πως η άλλη είναι τίγκα στο στερεότυπο. Μία φορά μου έτυχε κάποια που στο πρώτο ραντεβού προδιέγραψε όλη την επόμενη ζωή μας. Μετά την τρίτη έξοδό μας θα κάνουμε σεξ. Και θα το κάνουμε τρεις φορές την εβδομάδα. Στους έξι μήνες θα δεσμευτούμε επίσημα, στον χρόνο παντρευόμαστε και σε 12 μήνες απ’ τον γάμο μας θα μείνει έγκυος. 

Μια άλλη μου είπε στο πρώτο ραντεβού, απέξω-απέξω, πως περιμένει από έναν άντρα να της κάνει ένα πολύ ακριβό δώρο στην πρώτη επέτειο της γνωριμίας τους, και πως δεν θα ήθελε σχέση με κάποιον που δεν βγάζει τουλάχιστον τα διπλάσια χρήματα από εκείνη...