"Ημερολόγιο λιποταξίας" (154 - Αιρέσεις του Ισλάμ (Α’)

Το Ισλάμ μπορεί να μην παρουσιάζει την πολυδιάσπαση του χριστιανικού κόσμου, αλλά, παρά τη δογματική μονολιθικότητα και απλοϊκότητα, γνώρισε κι αυτό σημαντικά σχίσματα, έριδες και συγκρούσεις.

Οι θεολογικές έριδες στο Ισλάμ εντοπίζονται κυρίως σε τρεις τομείς:

α) Οι "θείες δυνάμεις" είναι αφηρημένες και θεωρητικές ή πραγματικές;

β) Το Κοράνι είναι "αιώνιο" ή όχι. Εκτός του αιώνιου Θεού υπάρχει και κάτι άλλο αιώνιο;

γ) Υπάρχει ή όχι "απόλυτος προορισμός"; Υφίσταται ελευθερία βούλησης του ανθρώπου ή τα πάντα εξαρτώνται απ’ τον Θεό;

Όπως και στον χριστιανικό κόσμο, έτσι και στο Ισλάμ οι πολιτικές έριδες έπαιρναν συχνά τον μανδύα της θεολογικής διαφωνίας. Ειδικά στο Ισλάμ, που δεν γίνεται διάκριση μεταξύ πολιτικής και θρησκευτικής ζωής, οι πολιτικές αντιθέσεις έλαβαν σχεδόν αμέσως θρησκευτική διάσταση. 

Δεν πέρασαν ούτε 30 χρόνια απ’ το θάνατο του Προφήτη και ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι που διέσπασαν τη μουσουλμανική κοινότητα.

Το 632 μ.Χ. διάδοχος του Μωάμεθ (δηλαδή "χαλίφης" - πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης) αναδείχθηκε ο φίλος του Αμπού Μπακρ. Αυτόν διαδέχθηκε μετά δύο έτη ο Ομάρ, τον οποίο δολοφόνησε και πήρε τη θέση του ο Οθμάν (644 μ.Χ.). Αυτός καταγόταν από ένδοξη οικογένεια της Μέκκα η οποία αρχικά είχε αντιταχθεί με σφοδρότητα στον Μωάμεθ. Αυτό προκάλεσε μέγα σκάνδαλο, ειδικά στους πιστούς της Μεδίνα, που οδήγησε στη δολοφονία του το 656 μ.Χ. και την άνοδο στο θρόνο του χαλίφη του Αλί, εξαδέλφου και γαμπρού του Προφήτη. 

Ο Αλί ήταν ο πρώτος εξ αίματος συγγενής-διάδοχος του Μωάμεθ. Οι τρεις πρώτοι ήταν εξ αγχιστείας. Στην εποχή του Αλί έγινε το πρώτο μεγάλο σχίσμα στο Ισλάμ, για το οποίο θα μιλήσουμε αργότερα. 

Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι δεν ακολούθησαν τον Αλί και συγκρότησαν την πλειοψηφούσα τάση, τους Σουνίτες. Οι οπαδοί του Αλί συγκρότησαν το δικό τους "κόμμα" και ονομάστηκαν Σιίτες (Σι-ατ-Αλί=παράταξη του Αλί).

Θα συνεχίσουμε παραθέτοντας τις γνωστότερες αιρέσεις του Ισλάμ όσο πιο συνοπτικά μπορούμε...

Πνίγηκε ποτέ Αναρχικός σε μια κουταλιά νερό;

Δεν θυμήθηκα ποτέ να κυκλοφόρησα με παπούτσια της προκοπής. Τα καλογυαλισμένα πατούμενα δείχνουν άνθρωπο που δεν κυκλοφορεί. Κι εγώ είμαι μεγάλη γυριστρούλα. 

Οι χαρακιές στο κορμί, στην ψυχή και στα παπούτσια είναι η γοητεία του ανθρώπου...

Τίποτα πλέον δεν με παραξενεύει. Όλα τα περιμένω.

Το μυαλό μου είναι πολύ φλύαρο. Έχω πολλά να πω. Αλλά δεν έχω σε ποιον να τα πω. Γι’ αυτό τα λέω μόνο στο εαυτό μου και περπατάω σκυφτός στην άδεια παραλία. 

Πάω μονίμως στο τελευταίο καφενείο της και κει πίνω το καφεδάκι μου. Το γκαρσόνι με διορθώνει: "δεν είμαστε η τελευταία αλλά η πρώτη καφετέρια της παραλίας, κύριε"!

Έχω πάντα μαζί μου ένα βιβλίο. Διαβάζω και κρατώ σημειώσεις στα περιθώρια μ’ ένα μικρό ξύλινο μολυβάκι...

Θυμάμαι τις τελευταίες διακοπές που κάναμε στη Μήλο με τη Χριστίνα. Είχα πάρει μαζί μου ένα μπαούλο βιβλία. 

"Σε τι χρησιμεύουν τόσα βιβλία;", με ρώτησε.

"Σε τίποτα!", της απάντησα. "Είναι σενάρια του εαυτού μας"...

Τότε περνούσα φάση. Ήμουν μανιώδης συζητητής και μισούσα τη θάλασσα. Πάθαινα αλλεργία στον ήχο της. Μου θύμιζε τη γυναικεία γκρίνια και μουρμούρα. Και θεωρούσα τα πάρτι στην αμμουδιά ανούσια και χάσιμο χρόνο.

Μου άρεσε όμως το αλάτι στο κορμί της Χριστίνας. Έμοιαζε σα σκόνη από ελαφρόπετρα και γούσταρα να το γλείφω.

Αλλά εκείνη δεν μπορούσε να με ακολουθήσει στις θεωρητικές μου αναζητήσεις. Της άρεσε και να με ειρωνεύεται. Ήταν πνεύμα αντιρρησίας. 

"Και για πότε με το καλό κανονίσατε την επανάσταση;", με ρωτούσε όταν διάβαζα την Παγκόσμια Αναρχική Ανθολογία.

Τελικά δεν ήταν για συζήτηση. Μόνο να τη γαμάς και να φεύγεις...

Είχε και το χούι να χασισώνεται. Μάλλον το παράκανε. Προς τα τέλη των διακοπών μας άρχισε να παραλογίζεται. 

Έτσι στο ξεκούδουνο με ρωτούσε:

"Τι γνώμη έχεις;"

"Για ποιο πράγμα;"

Δεν μου απαντούσε...

Της αγόραζα πακέτο τσιγάρων, κι εκείνη προτιμούσε να μαζεύει και να καπνίζει γόπες απ’ το δρόμο.

Ήξερε πως από κολύμπι είμαι σκράπας. Και της άρεσε να με τρομοκρατεί. "Φέτος το καλοκαίρι θα πνιγείς!", προφήτευε.

Δεν την έπαιρνα στα σοβαρά. Μέγα λάθος.

Την τελευταία μέρα πριν φύγουμε, εκεί που παίρναμε το μπάνιο μας, έκανε αυτό που μάλλον σχεδίαζε από μέρες.

"Βοήθεια, με πνίγει!", πρόλαβα να φωνάξω.

"Δεν του κάνω τίποτα, παίζουμε, μην δίνετε σημασία!", την άκουσα να απαντάει.

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (Η’) - Απ’ τα Κουπόνια στο Μπούλκες (Μέρος Τέταρτο)

Το τραίνο μας μπαίνει στην απέραντη πεδιάδα της Βοϊβοδίνας. Είναι το πρώην κομμάτι της παλιάς Αυστροουγγαρίας που πλέον αποτελεί το βόρειο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας. Απ’ τα μεσαιωνικά χρόνια ζούσαν εδώ πολλές εθνικές μειονότητες: Ούγγροι, Αυστριακοί, Γερμανοί, Ιταλοί, Ρουμάνοι...

Η ατμόσφαιρα είναι βαριά και υγρή. Βουνά δεν αντικρίζεις γύρω σου. Κατεβαίνουμε σε κάποιον σιδηροδρομικό σταθμό και με έκπληξη διαπιστώνουμε πως μας έχουν οργανώσει τιμητική υποδοχή. 

Εκατοντάδες συναγωνιστές που είχαν ήδη εγκατασταθεί στο στρατόπεδο Μπούλκες μάς καλωσορίζουν με θερμούς χαιρετισμούς και αγωνιστικά τραγούδια: "Ζήτω το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, Ζήτω το ΚΚΕ, Ζήτω οι Στάλιν-Τίτο-Δημητρώφ-Ζαχαριάδης-Χότζα"!

Το Μπούλκες είναι ένα κεφαλοχώρι, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα απ’ τα ουγγρικά σύνορα και τον χιλιοτραγουδισμένο Δούναβη. Εδώ ζούσε για πολλές γενιές ευτυχισμένα μια γερμανική μειονότητα. 

Διατήρησε τα προνόμιά της και μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και διακρινόταν για την άψογη "γερμανική" της οργάνωση: τέλεια ρυμοτομία, πεζοδρόμια, δεντροστοιχίες, σύγχρονες αποθήκες και γεωργικά εργαλεία...

Αλλά στο Β’ Παγκόσμιο έγινε το "μεγάλο κακό". Οι Γερμανοί Μπουλκιώτες εντάχθηκαν στα Ες-Ες και διέπραξαν πολλά εγκλήματα και αρπαγές σε όλες τις βαλκανικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Κάποιοι σύντροφοι ανέφεραν πως όταν πρωτόλθαν βρήκαν πλατσικολογήματα κι απ’ την Ελλάδα, αλλά προσωπικά δεν το εξακρίβωσα.

Όταν προέλαυνε ο Κόκκινος Στρατός οι Μπουλκιώτες έστησαν πολλές ενέδρες και προξένησαν μεγάλες απώλειες στους Σοβιετικούς. Φυσικό ήταν να τιμωρηθούν με τον πλέον σκληρό τρόπο. 

Γι’ αυτό κι οι Έλληνες πρόσφυγες βρήκαμε το χωριό τελείως άδειο! Εγκατασταθήκαμε στα αρχοντικά αγροτόσπιτα όλοι εμείς οι μετά τη Βάρκιζα καταδιωγμένοι αγωνιστές που αρχικά βρήκαμε καταφύγιο στα Σκόπια, στο Τέτοβο και στο Ρούμπικ. 

Πρόβλημα στέγης δεν είχαμε. Βολευτήκαμε άνετα 2-3 άτομα σε κάθε δωμάτιο και... φυσικά... ρημάξαμε τις κότες και τις χήνες που έβοσκαν αμέριμνες μετά την εξολόθρευση των πρώην ιδιοκτητών τους.

Πέρασα Πάσχα αλήτικο, κάνοντας "μπέιμπι-σίτινγκ" σε μια 16άρα!

Αν αποφασίσεις να ξενυχτίσεις με πιτσιρικαρία, ενώ ήδη έχεις κλείσει τα 50, θα πάθεις μεγάλα χουνέρια. Νόμος!

Δεν είναι μόνο πως δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα τους, ούτε πως πρέπει να αγνοήσεις χαρακτηρισμούς τύπου "Μαθουσάλα", "μαμούθ", "κύριε καθηγητά" κ.λπ. Είναι πως μπορεί να σε στείλουν αδιάβαστο στον τάφο ή στο αυτόφωρο...

Για να μην πολυλογώ, στούμπωσα με μαγειρίτσα κι αποφάσισα να συνοδεύσω στη νυχτερινή της έξοδο τη δεκαεξάχρονη κόρη ενός φίλου μου που λείπει στην επαρχεία και μου ανέθεσε το... "μπέιμπι-σίτινγκ"!

Φτάνουμε σ’ ένα σπίτι κάπου στον Κολωνό. "Σε λίγο έρχεται ο Γ. με το κοκόρι", ακούω να λένε. 

Η μικρά αντιλαμβάνεται αμέσως την άγνωστη λέξη και σπεύδει στ' αυτί να μου την εξηγήσει: "μαρμαρόσκονη" εννοεί, πώς το λένε; Κοκαΐνη"...

Εγώ είμαι αποφασισμένος να καταναλώσω απόψε μόνο μπύρες και να μην βάλω σκόνες ή καπνά στο στόμα μου. 

Καρφώνομαι στ' ανήλικα κοριτσάκια που κάτι καπνίζουν και τους ανέβηκε ήδη η ερωτική διάθεση αλλά τ’ αγόρια της παρέας δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν.

Ένας τύπος με κόβει προσεκτικά, μάλλον του βγάζω κάτι προς το αξιολύπητο, και μου προσφέρει κάτι "για να κοκαλώσω"! Αυτό το "κάτι" είναι της γενιάς μου και το αναγνωρίζω αμέσως. "Τρυπάκι"! Εμείς το LSD το παίρναμε σε σταγόνες. Χάνεις την επαφή με το χωροχρόνο, έχεις φαντασιώσεις, βλέπεις έντονα χρώματα, οι κόρες των ματιών σου συστέλλονται, μπορεί να εμφανίσεις κι έντονα ψυχωσικά συμπτώματα.

Τα ψιλοπαίρνω στην κράνα και τον αρχίζω στο κήρυγμα: "Ρε φιλάρα, αυτό είν’ να το πάρεις μέρα και στη φύση.  Τράβα σ’ ένα δάσος να δεις και χρώματα, κρίμα να το χαραμίζεις με τις μπύρες"! 

Ο τυπάς αγανάχτησε με το διδακτικό μου στυλ, πέταξε στη δικιά μου ένα "τι μας τον κουβάλησες εδώ αυτόν τον μαλάκα;" κι απομακρύνθηκε.

Παραδίπλα ήταν ένα γκέυ ζευγάρι. Κυριολεκτικά στον κόσμο τους. 

Όπως έμαθα αργότερα αυτοί παίρνουν κάτι άλλα παράξενα ναρκωτικά, που ξεχνάω τ’ όνομά τους. Σε μικρές δόσεις φέρνουν κάβλες και χαλαρώνουν τους μύες του πρωκτού, αλλά σε μεγαλύτερες ποσότητες σκοτώνουν και ταύρο...

Κάποια στιγμή έρχεται και το "κοκόρι". 80 ευρώ το γραμμάριο ακούω. Κι αυτό "σκοτωμένο"... 0,8 γρ. 

Το "κοκόρι" πλέον δεν είναι ναρκωτικό του σ/κ. Το παίρνουν σχεδόν οι πάντες καθημερινά. Γυρνάς π.χ. απ' τη δουλειά σου λιώμα στις 6, σου τηλεφωνεί ο κολλητός για καφέ στις 8, κάνεις μια γραμμή, τσιτώνεις και αποκτάς όλη την ενέργεια ακόμα και για ξενύχτι.

Δεν θα πω περισσότερα. Δεν υπάρχει λόγος να φρικάρετε όσοι είστε γονείς και νομίζετε πως τα παιδιά σας "είναι σε κάποιο παιδικό πάρτι". 

Ούτε και θέλω να "διαφημίσω" τα ναρκωτικά. Γιατί μερικοί τα διαβάζουν και τους μπαίνει ο διάολος να τα δοκιμάσουν. Τους λες πως θα "κάψουν τα εγκεφαλικά τους κύτταρα" και νομίζουν πως υπερβάλλεις "σαν τον μπαμπά τους"!

Πάντως, διαπίστωσα για μια ακόμα φορά πως "εκεί έξω" οι νέοι είναι πολύ ανασφαλείς, στρεσαρισμένοι και κλεισμένοι. Χρειάζονται κάτι άμεσο να τους χαλαρώσει, να τους κάνει πιο κοινωνικούς κι ευχάριστους, να τους δώσει αντοχές, να τους "βγάλει φίλινγκς"!

Στο κλαμπάκι που πάμε βλέπεις ουρές έξω απ' τις τουαλέτες για να τραβήξουν τη μυτιά τους. 

Ένας με πλησιάζει και μου προτείνει "μαντάμ φιγκαρό". Το κοιτάω προσεκτικά, έχει κρυσταλική μορφή. Αργότερα έμαθα πως προκαλεί εφίδρωση, κράμπες, εμετό, καταστρέφει τη μνήμη και τη σκέψη! 

Μάγκες, τελικά δεν μας ψεκάζουν! Απλά μας ντραγκάρουν...

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΙΗ’ - Βιτρίνες έσπαγαν και στις διαδηλώσεις της Κατοχής!)

81) Η αντιστασιακή δράση των κομμουνιστών στην Αθήνα δεν ξεκίνησε με την επίθεση των Γερμανών στην ΕΣΣΔ (22 Ιουνίου 1941), όπως υποστηρίζει η Δεξιά προπαγάνδα. Ήδη από τον Μάιο 1941 κομμουνιστές που απέδρασαν από τόπους εξορίας άρχισαν να δημιουργούν τους πρώτους αντιστασιακούς πυρήνες. Στις 15 Μαΐου ο Θανάσης Κλάρας (μετέπειτα "Άρης Βελουχιώτης") ενεργοποίησε στην Καισαριανή την πρώτη αντιστασιακή ομάδα. Στην πρωτοπορία βρέθηκαν οι συνοικίες Βύρωνας και Καισαριανή. Στην οδό Σειρήνων του Βύρωνα (με την οποία συνδέομαι ιδιαιτέρως) λειτούργησε ο πρώτος παράνομος πολύγραφος της Κατοχής.

82) Τα τμήματα του ΕΛΑΣ στην Αθήνα προέκυψαν από την ανάγκη περιφρούρησης των λαϊκών κινητοποιήσεων. Ένοπλες ομάδες τριών ή πέντε μελών κάλυπταν τον κινούμενο κόσμο, προστάτευαν τους ομιλητές, εξουδετέρωναν προβοκάτορες, απελευθέρωναν συλληφθέντες κ.λπ. Οι ένοπλες αυτές ομάδες επενέβησαν και στην πορεία για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου το 1942, όταν κάποιοι συμμετέχοντες καθύβριζαν περαστικούς που παρακολουθούσαν αδιάφορα και κάποιοι άλλοι έσπαγαν βιτρίνες και έκλεβαν εμπορεύματα. Βλέπετε το πλιάτσικο στις διαδηλώσεις δεν είναι σημερινό φαινόμενο. 

83) Ιδιαίτερο ρόλο στην Αντίσταση έπαιξε το περιβόητο Γυμνάσιο Παγκρατίου, απέναντι απ’ το Άλσος, που ικανοποιούσε τις εκπαιδευτικές ανάγκες των ανατολικών συνοικιών. Ήταν το φυτώριο του μαθητικού αντιστασιακού κινήματος, ακόμα κι όταν επιτάχθηκε απ’ τους Ιταλούς. Οι μαθητές του κατόρθωσαν να οργανώσουν μαθητικό συσσίτιο στην πλατεία Βαρνάβα και κατάφεραν να τους παραχωρήσουν δύο αίθουσες για λειτουργία Μαθητικής Λέσχης. Εκεί, κυριολεκτικά κάτω απ’ τη μύτη των Ιταλών, το ΕΑΜ Νέων και η ΕΠΟΝ κατόρθωσαν να στρατολογήσουν μερικά απ’ τα πιο αξιόλογα μέλη τους.

84) Οι ΕΑΜικές οργανώσεις τηρούσαν αυστηρούς συνωμοτικούς κανόνες. Όλοι χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμα και οι διάφορες δράσεις "στεγανοποιούνταν". Π.χ. ο Γραμματέας ενός Τομέα δεν γνώριζε τις γιάφκες της ΕΠΟΝ). Στον προσπάθεια αυτή συνέβαλε αποφασιστικά η εμπειρία του ΚΚΕ στην παρανομία. Ταυτόχρονα, τα μέλη της Οργάνωσης διαπαιδαγωγούνταν στην υπακοή και στην πειθαρχία στις αποφάσεις της ηγεσίας. Οδήγησε όμως και σε πλήρη χειραγώγηση της ζωής τους, αφού για λόγους αυτοπροστασίας η ηγεσία δικαιούνταν και όφειλε να γνωρίζει λεπτομέρειες της ιδιωτικής ζωής κάθε μέλους. Τα μέλη του ΕΑΜ έπρεπε να έχουν "άμεμπτο" βίο, να μην διατηρούν ύποπτες σχέσεις και επαφές, να μην εξαφανίζονται αδικαιολόγητα για πολλές ώρες, να μπορούν να δικαιολογήσουν τα έσοδά τους κ.λπ. Αν, παρά την αυστηρή τήρηση των συνωμοτικών κανόνων, κάποια μέλη του "καίγονταν", η ηγεσία φρόντιζε να τα μεταθέσει σε άλλη συνοικία ή να τα στείλει στα βουνά με τον ΕΛΑΣ...

Με θέλει μόνο για τρίψιμο;

Ποτέ ως τώρα δεν μπόρεσα να διακρίνω την οριακή στιγμή που σε μια σχέση η αγάπη μετατρέπεται σε απέχθεια και μίσος.

Αντιθέτως, συνειδητοποιώ εκείνες τις μοναδικές στιγμές που νομίζουμε πως είμαστε μαζί αλλά στην πραγματικότητα είμαστε απελπιστικά μόνοι.

Δεν ξέρω γιατί το έκανα, αλλά σχεδόν πάντα προσπαθούσα να στοκάρω κάθε χαραμάδα της ψυχής μου, να μην αφήσω να βγει τίποτα απ’ όλα εκείνα τα "απαγορευμένα" που είχα στο μυαλό μου όταν βογγούσαμε ο ένας μέσα στον άλλον...

Με την Μ. μοιάζαμε περισσότερο με δυο εμπόλεμα κάστρα. Ποτέ δεν "βασιλέψαμε" μαζί, πάντα "πολεμούσαμε".  Σε τέτοιες μάχες εξουσίας όλοι είναι χαμένοι. Η αγάπη κι ο έρωτας γίνονται ατμός. 

Πολύ φυσικό που την κοπάνησε χωρίς ένα αντίο. Κι έμεινα πάλι με τον εαυτό μου, μοναδικό φίλο και συμπότη...

Νιώθω χαμένος χωρίς αυτή. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την ιδέα πως δεν ήμουν τίποτα γι’ αυτήν. Χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου.

Ξέρω το μεγάλο μου πρόβλημα με τις γυναίκες. Δεν τους δημιουργώ αίσθημα ασφάλειας. Κι η ασφάλεια για τη γυναίκα είναι το άλφα και το ωμέγα.

Επιπλέον δεν είμαι ο τύπος του "χορηγού". Οι νέες κι όμορφες κοπέλες έχουν την απαίτηση ν’ αναλάβεις όλο το "πακέτο", διασκέδαση, ταξίδια, ρούχα, λούσα κ.λπ.

Μόλις μπήκε στο μαγαζί η Λ. Την ξέρω απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη. Είναι ένα ξέκωλλο που έβαλε βυζιά κι έδειξε γυναίκα. Τη θυμάμαι με κάτι βυζάκια-φιρίκια.

Αποφασίζω να την "καρφώσω". Αν μου "ανάψει πράσινο" θα της την πέσω άγρια. Είμαι αποφασισμένος απόψε.

Το παιχνίδι σιγά-σιγά χοντραίνει. "Είσαι μεγάλο μούτρο και δεν σου φαίνεται!", μου λέει.

Ήταν πολύ ερεθισμένη. Φύγαμε σχεδόν τρέχοντας για το πλησιέστερο ξενοδοχείο. Μπήκε πρώτη στο μπάνιο. 

Απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα την έπαιρνα μάτι. Έβγαλε απ’ το ντους το μπροστινό μέρος κι έχωσε το σπιράλ στο μουνί της και πετούσε με πίεση το νερό στην κλειτορίδα της.

Όταν ήρθε στο κρεβάτι, έβγαλε απ’ την τσάντα της έναν δονητή τύπου ράμπιτ, τον έχωσε μέσα της και γύρισε μπρούμυτα. 

Σε λίγο, γύρισε εμένα μπρούμυτα, και έκατσε πάνω μου τρίβοντας το μουνί της στον κώλο μου. Ένιωσα τα υγρά της να κυλάνε στα μπούτια μου.

Ακούμπησε στην πλάτη μου ένα τασάκι κι άρχιζε να καπνίζει ενώ ταυτόχρονα τριβόταν στα σφιχτά κωλομέρια μου.

Ρε πούστη μου, δεν κατάλαβα, τι ρόλο τραβάω εδώ πέρα; Αν με θέλει μόνο για τρίψιμο, να της βάλω ένα μαξιλάρι κι εγώ να γυρίσω στο μπαράκι...

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (ΙΗ’ - Ταυτόχρονη φτώχεια κι ανελευθερία δεν αντέχεται!)

Όπως ξανάπαμε, η επανάσταση του 1917 προδόθηκε διπλά: κι απ’ τις αντικειμενικές κι απ’ τις υποκειμενικές αδυναμίες της Ρωσίας. 

Οι συνθήκες παραγωγής και ανάπτυξης της χώρας αυτής δεν επέτρεπε το μεγάλο και ποιοτικό άλμα του σοσιαλισμού. 

Αλλά πόσο μπορούμε να εμπιστευτούμε ένα σύστημα (π.χ. τον σοσιαλισμό) που απαιτεί εξαιρετικές και ιδανικές συνθήκες για να ριζώσει και να ευδοκιμήσει;

Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο σοσιαλισμός δεν παράγει πλούτο, αλλά μοιράζει δίκαια τον υπάρχοντα πλούτο. Αυτό όμως οδηγεί σε ένα είδος ασκητικού και σπαρτιατικού κομμουνισμού που ουσιαστικά αποκλείει κάθε απόλαυση στη ζωή και απλώς αρκείται να μοιράζει δίκαια την φτώχεια και την εξαθλίωση. 

Αν μάλιστα στερηθούμε και την ελευθερία μας, δηλαδή το οξυγόνο της ζωής, τότε είναι που επιστρέφουμε οριστικά στη ζωώδη φύση μας. Αλλά αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί κάτι "ιδανικό"...

Όσο για τις "υποκειμενικές αδυναμίες" της επανάστασης του 1917, πρέπει να ομολογήσουμε πως ο λαός της Ρωσίας δεν είχε γνωρίσει ποτέ του δημοκρατία. Ακόμα και η πολιτική του πρωτοπορία, το Κομ. Κόμμα, δεν είχε κατανοήσει τη σημασία της δημοκρατίας, ούτε και πόσο σύμφυτη είναι με την ιδέα του σοσιαλισμού. 

Γι’ αυτό και δεν υπήρξαν ουσιαστικές αντιδράσεις στην επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου (κατ’ ευφημισμόν... του "δημοκρατικού συγκεντρωτισμού").

Ο Λένιν αναφέρει πως η "δικτατορία του προλεταριάτου" είναι μια ρωσική ιδιαιτερότητα και δεν αποτελεί τον απόλυτο κανόνα. Κι ο Μαρξ έγραφε πως ο σοσιαλισμός δεν μπορεί πλέον να επιβληθεί από μια δυναμική μειοψηφία που θα ηγηθεί των ασυνειδητοποίητων μαζών.  Απαιτείται μακρά και υπομονετική δουλειά για να κατανοήσουν οι μάζες το λόγο που πρέπει να θυσιάσουν ακόμα και τη ζωή τους για την επικράτηση του σοσιαλισμού.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο καπιταλισμός εξακολουθεί να μακροημερεύει. Πραγματοποιεί σημαντικές προόδους, ιδίως στους τομείς της επιστήμης, της τεχνολογίες και της παραγωγής. Διαθέτει καταπληκτική προσαρμοστικότητα και δεν διστάζει, όπου χρειαστεί, να λάβει και σοσιαλιστικά μέτρα για να επιβιώσει.

Την ίδια προσαρμοστικότητα προσπάθησε να επιδείξει κι ο Λένιν που υποσχέθηκε στον όχλο πολύ απλά και απτά πράγματα: "ψωμί και ειρήνη". Και αμέσως μετά εφάρμοσε τη ΝΕΠ, που ήταν ένας ελεγχόμενος καπιταλισμός σε πανεθνική κλίμακα. Την πολιτική αυτή ανέτρεψε ο Στάλιν με τη βίαιη κολλεκτιβοποίηση...