Απόψε θα τη χωρίσω! Πάει και τέλειωσε!

Παλεύω να πάρω την απόφαση να τη χωρίσω!

Το μόνο που με κάνει να διστάζω είναι η καύλα. Η Χ. είναι όμορφη γυναίκα. Θα έλεγα πολύ όμορφη. Αλλά αυτή είναι η μεγάλη παγίδα με τις γυναίκες ρε φίλε! Είναι όλ’ αυτά που βλέπουμε πάνω τους αλλά και πολλά άλλα που δεν τα βλέπουμε με την πρώτη ματιά. 

Πίσω απ’ την εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση, κι ενώ η βιτρίνα δείχνει μια γυναίκα δυνατή, ελεύθερη και αυτάρκη, κρύβεται εκείνο το ανασφαλές και απαιτητικό κοριτσάκι που θέλεις να αποφύγεις. Φαντασιώνεται έναν παντοτινό σύντροφο, έναν γελοίο γαλάζιο πρίγκιπα που θα κάνει μαζί του μακροχρόνια σχέση, οικογένεια και παιδιά! Έλεος...

Εγώ θέλω να είμαι μαζί της, αλλά όχι και τόσο...

Εκείνη θέλει λίγο παραπάνω, αλλά δεν ξέρει πόσο...

Ο έρωτας είναι μια θαυμάσια εμπειρία που κρατάει μόνο μερικούς μήνες και μετά ξεπέφτει σε συνήθεια, ρουτίνα, ανία και πλήξη! 

Με τον καιρό έχω μάθει ν’ αναγνωρίζω τα συμπτώματα του τέλους μιας σχέσης. Π.χ. όταν αρχίζω να μην γουστάρω τις τηλεφωνικές μας επικοινωνίες ή αποφεύγω να απαντώ στις κλήσεις της...

Έμαθα επίσης να χειρίζομαι σωστά τους χωρισμούς ώστε να αποφεύγονται κλάματα, σκάνδαλα, μίση, τραγωδίες. Απλά ρίχνω το φταίξιμο σε μένα, στην ανωριμότητά μου και στον ασταθή χαρακτήρα μου. 

Το κόλπο αυτό πιάνει συχνά εκτός απ’ τις περιπτώσεις που η άλλη μόνη της αποφάσισε πως ΕΓΩ ήμουν ο άντρας της ζωής της και δεν είναι διατεθειμένη να παραιτηθεί από ΜΕΝΑ!

Όμως εγώ δεν θέλω να εμπλακώ στα μακροπρόθεσμα σχέδια κανενός και καμιάς. Θέλω την ελευθεριά μου, την ανεξαρτησία μου, το χρόνο με τους κολλητούς μου, τις στιγμές της μοναξιάς μου. 

Αλλά όταν η άλλη επενδύει πάνω σου και καλλιεργεί από μόνη της τις δικές της προσδοκίες το πράγμα σκαλώνει. Αυτό που στην αρχή αντλούσες γλύκα κι ευχαρίστηση μετατρέπεται σε διαρκή αγωνία, καβγάδες, κλάματα και συγκαλυμμένες απειλές...

Όλ’ αυτά τα σκέφτομαι καθώς κατεβαίνω με τον ηλεκτρικό στον Πειραιά. Ένα δρομολόγιο που το ’χω κάνει άπειρες φορές  και πλέον μοιάζει μ’ ένα τελείως ανιαρό τοπίο. 

"Σαν τη συζυγική ζωή!", σκέφτηκα...

Οι τρεις κολλητοί...

Λένε πως οι δυνατότερες φιλίες είναι αυτές που ξεκινούν απ’ τα μαθητικά χρόνια. Δεν αμφιβάλλω. Αλλά εμείς είμαστε η εξαίρεση. Η γνωριμίας μας άρχισε πριν περίπου πέντε χρόνια. Και την τελευταία τριετία είμαστε αυτοκόλλητοι. 

Εγώ είμαι ο μεγαλύτερος. Μπαίνω στα 52. Οι άλλοι δυο είναι κάτω απ’ τα σαράντα. Δεν το παίζω αρχηγός λόγω ηλικίας. Ούτε κι ο σοφός της παρέας. Αλλά είμαι ο συνδετικός κρίκος της. Η συγκολλητική ουσία. Γιατί ο χαρακτήρας μου είναι κάπου στο ενδιάμεσο. Ο ένας είναι πολύ ορμητικός, ο άλλος μάλλον παθητικός κι εγώ ισορροπώ στη μέση...
Πολλά λεφτά δεν έχουμε. Αλλά όταν βγαίνουμε δεν υπάρχει δικό μου και δικό σου. Είναι όλα κοινά. Μπορούμε να μοιραστούμε μια μπύρα, να καπνίσουμε το ίδιο τσιγάρο, να χωρίσουμε στα τρία μια σοκοφρέτα.
Πηγαίνουμε μαζί στα γήπεδα. Μας ενώνει ο θρύλος. Γουστάρουμε κάτι ρεμπέτικα πάρτι σε καταλήψεις των Εξαρχείων. Εκεί συχνά κάποιοι μεθάνε ή μαστουρώνουν και γίνονται διάφορα τζέρτζελα. Αλλά εμείς είμαστε τρεις κι ενωμένοι. Μεγάλη αποτρεπτική ισχύς. Δύσκολο να στην πέσουν κάποιοι...
Δε νιώθουμε πως μας λείπει κάτι. Το αντίθετο. Πιστεύουμε πως περνάμε καλύτερα κι απ’ τους ωνάσηδες. Γιατί είμαστε μέλη μιας σφιχτής κι αλληλέγγυας παρέας. Το ιδανικότερο κλίμα για να γιγαντωθεί μια δυνατή και ειλικρινής φιλία...
Τις προάλλες χώρησε ο μικρότερος. Το πήρε βαρειά ο καημένος. Ανέλαβα τη δύσκολη αποστολή να κάνω την ύστατη προσπάθεια επανασύνδεσης του ζευγαριού. Συναντήθηκα σε ένα καφέ της Πλάκας με τη λεγάμενη. Δέχθηκα σφοδρή επίθεση. Και τι δεν άκουσαν τ’ αυτιά μου. Πως εμείς χαλάσαμε τον πρώην δικό της. Που με τον υπερπροστατευτισμό μας δεν τον αφήνουμε να ωριμάσει, πως τον κακομαθαίνουμε και πως όλο αυτό το κολλητιλίκι μας έχει κάτι το αδελφίστικο...
Γενικά, έκανα πολλές θυσίες γι’ αυτή την παρέα. Σαν πιο έμπειρος προσπαθούσα να μην αφήνω να δημιουργηθούν ανταγωνισμοί κι εσωτερικές έριδες. 

Είναι πολύ δύσκολο πράγμα να κρατηθούν οι ισορροπίες. Κι όλο αυτό κάπου με κούρασε. Κι άρχισαν να μου βγαίνουν κι εμένα κάποια κομπλεξάκια και καταπιεσμένοι θυμοί.
Πριν μια βδομάδα γέννησε ο μεσαίος της παρέας το δεύτερο παιδί του. Εννοείται πως ήμουν συνεχώς κοντά του. Περνούσαν και στριμόκωλα οικονομικά τα παιδιά κι ανέλαβα εγώ όλα τα έξοδα. Το κοριτσάκι ήταν ζαρωμένο όπως όλα τα νεογέννητα. Έμοιαζε με τον Εξωγήινο, το αγαθό τερατάκι του Σπίλμπεργκ.

Χθες βράδυ βρεθήκαμε σε μια ταβέρνα για να γιορτάσουμε το γεγονός. Κι εκεί έγινε η μαλακία. Ήπια και λίγο παραπάνω, είχα πολλά πράγματα που με βάραιναν κι άρχισα τις εκμυστηρεύσεις. Είπα στα κολλητάρια μου πως κάπου τα ζηλεύω που εκείνα έχουν οικογένειες κι εγώ όχι. Εντάξει, έχω αυτούς, αλλά δεν μου φτάνει. Κι όσο περνάει ο καιρός μου φτάνει όλο και λιγότερο. Τι, ψέματα να λέμε τώρα;
Τους είπα πως κι εγώ ονειρεύομαι να έχω μια κορούλα. Να της κάνω κοτσίδια τα μαλλιά, να τη μαθαίνω να κατουράει όρθια, να καπνίζουμε παρέα αργιλέδες, να πίνουμε τσίπουρα στα Εξάρχεια και να πηγαίνουμε μαζί στη Θύρα 7!
Τα κολλητάρια με άκουγαν χωρίς να μιλάνε. Αλλά ξέρω πολύ καλά τη σκέφτονταν. Με τέτοια μυαλά που κουβαλάω δεν υπήρχε περίπτωση να βρω γυναίκα να συμπράξει στο έγκλημα. Γιατί εγώ θέλω τη γλύκα της κόρης με την αληταμπουρία του γιού. Όλα στη συσκευασία του ενός...

Ένας Καρπενησιώτης στην Αρχαία Αθήνα (Α’ - Παρέα με τον Αριστοφάνη)

Εκείνα τα χρόνια ούτε καν σκεφτόσουν να κάνεις μόνος τη διαδρομή Καρπενήσι-Αθήνα απ’ την ξηρά. Κάθε χίλια μέτρα στην είχε στημένη και μια ληστρική συμμορία. Για να μην αναφέρω τα άγρια θηρία, τα καιρικά φαινόμενα κ.λπ. Οπότε έκανα κι εγώ το ταξίδι με πλοίο. Μέσω αυτών που σήμερα λέμε πατραϊκό και κορινθιακό κόλπο.

Όταν φτάσαμε στον Πειραιά ήταn φυσικό να εντυπωσιαστώ. Το λιμάνι ήταν γεμάτο από μεγάλα εμπορικά πλοία, τριήρεις αλλά και ψαρόβαρκες. Μια ατμόσφαιρα χαοτική αλλά γεμάτη ενέργεια. Περπάτησα μέχρι την αγορά της Αθήνας ακολουθώντας τα μακρά τείχη. Εντυπωσιάστηκα. Πώς ήταν δυνατόν ένας στενός περιτοιχισμένος διάδρομος να ενώνει μια πόλη με το λιμάνι της; Κι όμως ήταν.

Ο πόλεμος με τη Σπάρτη είχε αρχίσει προ πολλού. Αλλά δεν με ένοιαζε. Μέχρι βέβαια που με επιστράτευσαν και μένα, κι ας ήμουν μόνο ένας φουκαράς μέτοικος, χωρίς πολιτικά δικαιώματα. Αλλά αυτά θα σας τα πω άλλη φορά...

Μου άρεσε να τριγυρνώ στην αγορά και να χαζεύω την κίνηση αλλά και κάποιες παράξενες φάτσες που αργόσχολες αμπελοφιλοσοφούσαν στις στοές. 

Η αλήθεια είναι πως έκανα πολλές γνωριμίες. Με πρώτη και καλύτερη τον κωμικό ποιητή Αριστοφάνη. Εσείς νομίζετε πως αυτός ήταν ο μεγαλύτερος κωμικός ποιητής της αρχαιότητας. Γιατί μόνο οι δικές του κωμωδίες έχουν σωθεί. Σας πληροφορώ λοιπόν πως δεν είχε και καμιά ιδιαίτερη φήμη. Τα βραβεία που πήρε ήταν ελάχιστα, συγκρινόμενος με τα πραγματικά αστέρια της εποχής...

Ο Αριστοφάνης είχε μεγάλη ακίνητη περιουσία. Κι όπως όλοι οι μεγαλοκτηματίες είχε φοβερή χασούρα απ’ τον πόλεμο. Γι’ αυτό κι έκανε το συμφέρον του αρετή. Το έπαιζε φιλειρηνιστής η κουφάλα γιατί δεν άντεχε κάθε άνοιξη να βλέπει έξω απ’ τα τείχη της πόλης τον σπαρτιατικό στρατό να καίει και να κόβει τις ελιές του... 

Και πολεμούσε παθιασμένα το κόμμα των Δημοκρατικών που τώρα το έλεγχαν οι διάδοχοι του Περικλή. Ειδικά τον Κλέωνα τον είχε ξεσκίσει στη σάτιρα. Ποια σάτιρα δηλαδή; Ένα φτηνό υβρεολόγιο ήταν. "Αυτός ο αχρείος, ο ξεδιάντροπος κλέφτης, ο αχρείος, ο αχρείος... όσες φορές και να πω τη λέξη δεν είναι αρκετές"! Γελάσατε; Καθόλου! Αλλά κάτι τέτοια έγραφε στους Ιππής και έφαγε μια μηνυσάρα ξεγυρισμένη.

Σατίριζε και τον φιλόσοφο Σωκράτη. Εσείς νομίζετε πως οι "Νεφέλες" είναι αριστούργημα. Το έχετε δει ή διαβάσει ποτέ"; Δεν υπάρχει πιο χαζό και βαρετό έργο. Ανέβηκε στα Διονύσια, τότε που στην Αθήνα πλακώνουν όλοι οι επαρχιώτες. Ένας απ’ αυτούς ρώτησε κατά την παράσταση "μα ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Σωκράτης;". Κι ο φιλόσοφος που ήταν παρών και παρακολουθούσε το έργο, σηκώθηκε απ’ τη θέση του και αυτοσυστήθηκε χαμογελώντας!

Η Λυσιστράτη; Άλλη μούφα κι αυτή. Παρουσιάζει τους άντρες σαν κρετίνους πολεμόχαρους. Ρε πάτε καλά; Για μαλάκες τους έχετε τους αρχαίους Αθηναίους; Ποιος θέλει τον πόλεμο; Έλα μου όμως που ο κερατάς ο Περικλής (που σας μαθαίνουν να θαυμάζετε) είχε στήσει όλο το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα της πόλης με τρόπο που να εξαρτάται απόλυτα απ’ τον πόλεμο; 

Αλλά αυτά δεν σας τα μαθαίνουν στο σχολείο...

Δυστυχώς, δεν έχω ιδέαν από γυναίκες (Β’)

Πολλοί λένε πως μια σωστή σχέση πρέπει να σου κάνει απ' την αρχή "κλικ". Έλα μου όμως που εγώ αυτό το "κλικ" πάντα το μπερδεύω με το "τικ-τακ" που κάνει μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη ανά πάσα στιγμή να εκραγεί! 

Γενικά, πάντως, δυο άνθρωποι πρέπει να κάνουν "κλικ" για τους σωστούς λόγους. Γιατί υπάρχουν και λάθος λόγοι. Όπως, π.χ., όταν αυτό που εισπράττεις δεν είναι ειλικρινές ενδιαφέρον αλλά αποτελείς για την άλλη "επιλογή απελπισίας". Πώς το λένε? Ψώνιο απ' τα Λιντλ...

Αλλά νομίζω πως πρέπει να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος. Οι φίλοι μου λένε πως είμαι πολύ λεπτολόγος με τις γυναίκες και πως συχνά αντιδρώ υπερβολικά. 

Να, τις προάλλες σηκώθηκα κι έφυγα απ' το τραπέζι του μεζεδοπωλείου όταν η άλλη άρχισε να τσιμπολογάει απ' το πιάτο μου τις πατατούλες και κάποια στιγμή κάρφωσε με το πιρούνι της ένα απ' τα τρία μπιφτεκάκια μου. 

Στην κίνησή της αυτή είδα το δυσοίωνο κοινό μας μέλλον, αν αποφασίζαμε να κάνουμε σχέση. Τη φαντάστηκα να κάνει επιδρομές σε ό,τι τρώγεται, να παχαίνει ολοένα και περισσότερο μέρα με τη μέρα... γενικώς άρχισα να βλέπω ολοζώντανα μπροστά μου το οδυνηρά χρόνια που με περίμεναν μαζί της...

Ωραία, να το δεχτώ. Ήμουν αρκετά υπερβολικός έως και απαράδεκτος. Αλλά όταν έχω πάθει τόσες νίλες, λογικό δεν είναι να φυσάω και το γιαούρτι? 

Και για μην αυτομαστιγώνομαι συνεχώς, ορίστε μερικές περιπτώσεις που γκομενάκια με έκαναν να βγαίνω από τα ρούχα μου και από κάποια στιγμή και ύστερα να γίνομαι "υπερβολικός":

Η μία, απ' τη στιγμή που καθόμαστε στο μαγαζί δεν σταματάει να γκρινιάζει. Όλα τις φταίνε. Το κρύο, η ζέστη, η κλεισούρα, η φασαρία, η ησυχία, το ντεμοντέ, το υπερμοντέρνο, το πιπεράτο, το ανάλατο, όλα γμτ την καταδίκη μου.

Η άλλη αλλάζει τρία τραπέζια μέχρι να καταλήξει κάπου. Στέλνει πίσω το κρασί, χωρίς λόγο, έτσι για την αλητεία. Και στο φινάλε τσακώνεται με όλο το προσωπικό του εστιατορίου.

Η τρίτη χαζεύει συνέχεια και κρυφακούει τους άλλους θαμώνες. Περνάει περισσότερο χρόνο στην τουαλέτα παρά στο τραπέζι. Και τηλεφωνεί κάθε τόσο να δώσει αναφορά στην κολλητή της, στη μαμά της και στον γκέι συμφοιτητή της.

Μην ξεχάσω κι αυτή που παραγγέλνει μονίμως ό,τι πιο ακριβό, μιλάει συνεχώς χωρίς να λέει απολύτως τίποτα και καλεί κάθε τόσο τον σερβιτόρο να του υποδείξει να χαμηλώσει ή να δυναμώσει την ένταση της μουσικής, του κλιματιστικού, των φώτων...

Ε, μετά από τόσα κι άλλα τόσα και ακόμα περισσότερα πώς να μην μου σπάσουν τα νεύρα και να μην περνάω τις γυναίκες από ψιλό κόσκινο?

Εντάξει κυρία μου, δε λέω, να με τρομάξεις, αλλά μόνο στις Απόκριες!

Απόψε η κυβέρνηση Μητσοτάκη αυτοκαταργήθηκε!

Όπως έχουμε ξαναπεί, τούτο το ιστολόγιο αποφεύγει τα πολιτικά σχόλια. Μόνο τις παραμονές των εκλογών παίρνει σαφή θέση, κι αυτό για να μην κρυβόμαστε πίσω απ' το δάχτυλό μας και να μην το παίζουμε μετά Χριστόν προφήτες!

Στις τελευταίες εκλογές, όπως θυμάστε, σας ενημέρωσα πως ήταν η πρώτη φορά που ψήφισα δεξιά στη ζωή μου. Όχι πως με συγκίνησε η ΝουΔου. Αν είναι δυνατόν. 

Απλά, είχα αγανακτήσει με την τσογλανοπαρέα του Τσίπρα, κι ο Κυριάκος μου φαινόταν παιδί ευγενικό, μόνο κατ' όνομα Μητσοτάκης, εργατικό και μακριά απ' τις παλαιοκομματικές βαρβαρότητες.

Έλα όμως που στην πρώτη στραβή που του έτυχε στη βάρδια του τα τίναξε όλα στον αέρα. Κι αποδείχθηκε πολύ Κούλης. Μετρήθηκε, ζυγίστηκε και βγήκε απελπιστικά λίγος. 

Πριν λίγη ώρα ολοκληρώθηκε στη Βουλή το πραξικόπημα. Ουσιαστικά αμνηστεύτηκαν οι καραμπινάτες παρανομίες του ολιγάρχη Ιβάν Ιγνατίεβιτς Σαβίντι. Ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα της ΝουΔου αποδείχθηκαν Ζαγοράκηδες.

Δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση που με μια του μόνο κίνηση ένας πολιτικός να αυτοακυρώθηκε σε τόσο απόλυτο βαθμό. 

Μας έλεγε για "νίκη της λογικής". Κι έχουμε το απόλυτο θέατρο του παραλόγου. Μας μιλούσε για "ήττα του λαϊκισμού". Και οι φασιστικοί τραμπουκισμοί των Ορκ θριάμβευσαν. Προπαγάνδιζε την "επιστροφή στην κανονικότητα". Και γυρνάμε 200 χρόνια πίσω, στην ανομία και ασυλία των ορεσίβιων κατσαπλιάδων...

Ας ξαναβγούν οι Αδώνιδες, οι Βορίδηδες και το κακό συναπάντημα να ξαναμιλήσουν για "τάξη και νόμο"! Ας ξανατολμήσουν να αναφερθούν στην "ανομία των Εξαρχείων". Θα πέσει πολύ ντομάτα όταν θα ξεστομίσουν τις αρλούμπες τους πως δήθεν "το κράτος δεν εκβιάζεται", πως επικρατεί δικαιοσύνη και ισονομία. Παραμύθια. 

Τελικά οι νόμοι τους είναι μόνο για τον καημένο τον κουλουρά που πουλά χωρίς άδεια, για κανένα παιδάκι που πετάει πέτρες στα ΜΑΤ ή για τους απεργούς-διαδηλωτές-συνδικαλιστές. 

Ναι, αυτοί διαταράσσουν την έννομη τάξη, αυτοί πρέπει να παταχθούν ασύστολα, σε αυτούς το κράτος οφείλει να δείξει πως δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του...

Νομίζω πως από σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν μπορεί να πείσει κανέναν για τις καλές της προθέσεις. Η περίοδος της κυβερνητικής της αθωότητας τέλειωσε σύντομα και άδοξα. Βέβαια θα παραμείνει στην εξουσία, αλλά θα μας έχει απέναντί της...

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (ΚΑ’) - Το "μακεδονικό" στιγμάτισε την ιστορία του ΚΚΕ, δυστυχώς...

Το "μακεδονικό" είναι μια πολύ πομενένη ιστορία για την ελληνική Αριστερά, και κυρίως για το ΚΚΕ. Αργότερα θα πούμε πολύ περισσότερα και κάποιες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, αλλά προς το παρόν μένουμε στα βασικά.

Για να μην πάμε στα πολύ παλιά, αρχίζουμε απ’ τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν η οθωμανική αυτοκρατορία κατέρρεε και τα έθνη στα Βαλκάνια άρχισαν να αναδύονται δυναμικά. 

Την εποχή εκείνη υπήρχαν αρκετές δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι στην κεντρική και δυτική Μακεδονία που μιλούσαν μια βουλγαρική διάλεκτο αλλά δεν ήθελαν να θεωρούνται ούτε Βούλγαροι ούτε, πολύ περισσότερο, Έλληνες οι Σέρβοι. Αυτοί άρχισαν να αυτοαποκαλούνται "Μακεδόνες". 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 το ζήτημα απασχόλησε έντονα και την Κομμουνιστική Διεθνή, που αποφάσισε να ρίξει το σύνθημα "Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη". 

Για να είμαστε ειλικρινείς εκείνη την εποχή το σύνθημα-αίτημα αυτό δεν ήταν καθόλου εξωπραγματικό ούτε παράλογο. Και δεν είχε εθνικιστική βάση. Απλά, η "Διεθνής" στόχευε στη δημιουργία μιας, ας την πούμε, Σοβιετικής Ένωσης των Βαλκανίων, στα πλαίσια της οποίας θα υπήρχε και το "Σοβιετικό κράτος Μακεδονίας και Θράκης".

Το καημένο το ΚΚΕ και να ήθελε δεν θα μπορούσε να διαχωρίσει τη θέση του. Αυτό επέβαλε το στοιχειώδες καθήκον του διεθνισμού και της συμμόρφωσης στις αποφάσεις της Διεθνούς. Άλλωστε η δημιουργία μιας πολυεθνικής βαλκανικής ένωσης δεν ήταν ξένη και προς την ελληνική παράδοση, αν θυμηθούμε και το αντίστοιχο όραμα του Ρήγα.

Για να μην τα πολυλογούμε, η θέση περί ανεξάρτητης Μακεδονίας-Θράκης εγκαταλείφθηκε νομίζω γύρω στα 1925, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει. Το ΚΚΕ είχε στιγματιστεί ως "αντεθνικό" κόμμα και, εννοείται, πως οι αντίπαλοί του δεν θα άφηναν μια τέτοια μεγάλη ευκαιρία να πάει χαμένη. 

Λάδι στη φωτιά έριχναν και οι αποφάσεις της Διεθνούς, που το ΚΚΕ προσυπέγραφε, περί προστασίας των μειονοτικών πληθυσμών κ.λπ.

Και σα να μην έφταναν όλ’ αυτά, ήρθε και η τριπλή κατοχή του 1941-44 να δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Οι λεγόμενοι Σλαβομακεδόνες της Φλώρινας και της Καστοριάς συγκρότησαν το 1943 τη δική τους αντιστασιακή οργάνωση, το ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) που συνεργάστηκε, όχι και τόσο ανέφελα, με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. 

Η συνεργασία αυτή συνεχίστηκε και στον Εμφύλιο, μόνο που τώρα το ΣΝΟΦ μετονομάστηκε σε ΝΟΦ, είχε έδρα τα Σκόπια και ήταν σχεδόν απόλυτα εξαρτημένο απ’ τον Τίτο!

Φυσικά, η "εθνική κυβέρνηση" ξανάρπαξε τη νέα μεγάλη ευκαιρία, και κατηγόρησε το ΚΚΕ ότι επιδιώκει τον ακρωτηριασμό της χώρας, ψηφίζοντας τον περιβόητο νόμο 509/1947 περί εσχάτης προδοσίας που έστειλε πολλούς κομμουνιστές στις φυλακές και στο απόσπασμα...

Σελίδες αυτοβελτίωσης (3)

Στο δρόμο της μεγάλης προσωπικής αλλαγής έρχεσαι αντιμέτωπος με πολλά ζητήματα και ερωτήματα που δεν είναι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο.

Αυτόν τον δρόμο θα τον διασχίσεις μόνος ή με συντρόφους? Είναι απαραίτητος κάποιος μέντορας? Και πώς θα βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους?

Είναι δυνατόν να εκπαιδευτούμε ώστε να διακρίνουμε την ομορφιά στα μικρά και καθημερινά πράγματα?

Όσα συμβαίνουν στη ζωή μας, συμβαίνουν για κάποιο λόγο? Και με ποιον τρόπο? Μεταφυσικά? Ή μήπως είναι ζήτημα "οπτικής" η αντιμετώπιση μιας συμφοράς ως "μεταμορφωμένου δώρου"? Τι ακριβώς σημαίνει πως κάθε πάθημα είναι ένα μάθημα?

Μπορούμε να αξιολογούμε τη δύναμη της απλότητας? Να κάνουμε τη ζωή μας "έργο τέχνης"? Να αγαπάμε τον εαυτό μας?

Πώς θα ξεμπλοκάρουμε το αστείρευτο δυναμικό που κρύβεται μέσα μας?

Πόση εξάσκηση θέλει για να μην βομβαρδίζουμε το μυαλό μας με "σαβούρα"? Με άγχη και αρνητικές σκέψεις?