Κούλη, άδειασέ μας τη γωνιά!

  

Τούτο το ιστολόγιο έχει κάνει ως τώρα πολλές λάθος εκτιμήσεις και προβλέψεις. Καμία αντίρρηση. Αλλά ποτέ δεν κρύφτηκε. Δεν φοβήθηκε μήπως τσαλακωθεί. Γι' αυτό και κάθε φορά που γινόταν εκλογές έβγαινε φόρα παρτίδα και με λόγια απλά και σύντομα εξηγούσε ποιον στήριζε και για ποιους λόγους.

Από το 2017 στηρίξαμε τον Κούλη. Όχι πως δεν βλέπαμε τις ανεπάρκειές του. Αλλά θέταμε σε προτεραιότητα κάποια άλλα θεματάκια, που τα αναφέραμε τότε αναλυτικά.

Όμως πλέον ο "βασιλιάς είναι γυμνός". Δεν τραβάει το παιδί. Ζυγίστηκε, μετρήθηκε και βρέθηκε απελπιστικά λίγος. Σε μια σειρά από θέματα...

Το τελευταίο, με τις τηλεφωνικές υποκλοπές, ξεχείλισε το ποτήρι. Θα μου πείτε σιγά το θέμα. Ίσως. Αλλά ήταν η σταγόνα που έγειρε οριστικά την πλάστιγγα.

Πού ακούστηκε πρωθυπουργός να λέει "δεν ξέρω, δεν είδα". Δεν είχε ιδέα τι γινόταν μέσα στο γραφείο του, τι έκαναν στενοί συνεργάτες και συγγενείς του. Αν είναι αλήθεια, ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα Κούλη μου; Αν δεν ξέρεις εσύ τι γίνεται στο βρακί σου, τράβα να μαζέψεις βρούβες!

Αμ το άλλο; Είχε το θράσος να αποκαλέσει "νόμιμη" την παρακολούθηση του τηλεφώνου ενός πολιτικού του αντιπάλου. Καλά, το τερμάτισες εντελώς Κούλη! Αγόρι μου, για να είναι "νόμιμη" μια τέτοια παρακολούθηση δεν αρκεί να πήρες τυπικά την έγκριση ενός εισαγγελέα. Πρέπει και να συντρέχει "σοβαρός λόγος εθνικού συμφέροντος"! 

Αλήθεια, θα μπεις στον κόπο να μας εξηγήσεις ποιος λόγος εθνικού συμφέροντος επέβαλλε την παρακολούθηση του Ανδρουλάκη;

Έλεος ρε Κούλη. Για πόσο μαλάκες μας περνάς;

Άντε από δω αγορίνα μου, άδειάσε μας τη γωνίτσα και μην ταλαιπωρείς άλλο τις ζωές μας...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΚΒ')

 

Τα καλύτερα μυθιστορήματα 

τα υπαγορεύει η ίδια η ζωή...

USA: ένας παγκόσμιος ταραχοποιός γεμάτος ανασφάλειες!

 

Το ιστολόγιο αυτό δεν είναι πολιτικό. Αλλά και πολιτικά αδιάφορο δεν το λες. Αραιά και που, όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, όλο και κάτι ψιλοσχολιάζει, με τον γνωστό του απλό και κάπως ιδιαίτερο τρόπο.

Οι ΗΠΑ, ως γνωστόν, βγήκαν απ' τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πολύ πιο ισχυρές. Η Αγγλία και η Γερμανία είχαν ουσιαστικά εξουδετερωθεί, ενώ η ΕΣΣΔ και η Κίνα μόλις τότε άρχιζαν την ανοδική τους πορεία. Η απόσταση που τους χώριζε φαινόταν αγεφύρωτη.

Σταδιακά όμως οι ΗΠΑ έχαναν έδαφος. Ακόμη κι όταν κατέρρευσε η ΕΣΣΔ, η παγκόσμια κυριαρχία τους στηριζόταν σε πήλινα πόδια και χρονικά κράτησε πολύ λίγο. Η Ρωσία του Πούτιν άρχιζε να βρίσκει τα πατήματά της και ο Κινέζικος γίγαντας έμπαινε φουριόζος στο διεθνές παιχνίδι.

Οι ΗΠΑ όλα αυτά τα χρόνια παρίσταναν τον διεθνή μπάτσο, τον επίσημο τρομοκράτη, εισέβαλαν σε αναρρίθμητες χώρες, φόρτωσαν με χούντες πολλά κράτη (μεταξύ αυτών και την Ελλάδα) και προκάλεσαν καταστροφικότατους πολέμους. 

Όμως απέφευγαν επιμελώς να προκαλέσουν ευθέως και δίπλα στην πόρτα τους τις άλλες πυρηνικές δυνάμεις. Δεν ήταν ένδειξη αδυναμίας. Αλλά ένας στοιχειώδης σεβασμός στις διεθνείς ισορροπίες.

Τα τελευταία χρόνια οι ΗΠΑ έχουν υποχωρήσει ακόμα περισσότερο ως οικονομική και στρατιωτική δύναμη. Σε λίγα χρόνια θα βλέπουν την πλάτη της κινέζικης οικονομίας. Σε μερικές δεκαετίες θα μείνουν πίσω και στρατιωτικά. Το πράγμα φαίνεται από μακριά. 

Οι Αμερικάνοι δεν είναι κορόιδα. Βλέπουν το κακό να έρχεται και φυσικά εκνευρίζονται. Τελευταία ίσως και να πανικοβάλλονται. 

Κάπως έτσι, σε ορισμένα κέντρα της αμερικανικής εξουσίας ίσως μπήκε η ιδέα να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με Ρωσία και Κίνα τώρα, που ακόμα θεωρητικά έχουν το πάνω χέρι. Όμως, όπως δείχνουν τα πράγματα, οδηγούνται από αποτυχία σε μεγαλύτερη αποτυχία.

Ήλπιζαν με το ουκρανικό να ανατρέψουν τον Πούτιν. Καταστρέφοντας την οικονομία της Ρωσίας, προκαλώντας εσωτερικό πραξικόπημα, ίσως ελπίζοντας και σε στρατιωτική νίκη δι' αντιπροσώπου. Σίγουρα προκάλεσαν κάποια φθορά στους Ρώσους. Αλλά τα σχέδιά τους απέτυχαν παταγωδώς. Και ο Πούτιν είναι σήμερα ακόμη πιο ισχυρός.

Αμέσως άνοιξαν δεύτερο μέτωπο με την Κίνα. Και τι κατάφεραν; Αφύπνιση του κινεζικού εθνικισμού, μια μοναδική επίδειξη στρατιωτικής ισχύος του "κίτρινου γίγαντα", περαιτέρω σύσφιξη των ρωσο-κινεζικών σχέσεων και ... ακόμη μεγαλύτερη μουρμούρα και γκρίνια απ' τα υπόλοιπα δυτικά κράτη.

Δυστυχώς για τις ΗΠΑ, κανένας πλέον δεν τις φοβάται. Ακόμα και η στρατιωτική τους μηχανή ρετάρει όπως φάνηκε στη Μέση Ανατολή, στη Σομαλία και κυρίως στο Αφγανιστάν που αποχώρησαν άλα Βιετνάμ. 

Ας μας αδειάζει σιγά-σιγά τη γωνίτσα ο μπάρμπα-Σαμ. Κάνοντας όσο μικρότερη ζημιά στους φουκαράδες λαούς που εμπλέκει στα σχέδιά του...

Έπαθα παράκρουση! Την έχω δει Ελύτης...

 

Πάει καιρός που ακούστηκε η τελευταία βροχή

Τώρα ο ουρανός καίει απέραντος

τα φρούτα βάφουν το στόμα μου

της γης οι πόροι ανοίγουν σιγά-σιγά.

Κι έμεινα ανάσκελα σε αμμουδιές με ελιόφυλλα

τα τζιτζίκια ζεσταίνουν τ' αυτιά μου

τα μυρμήγκια δουλεύουν στο στήθος μου

σαύρες γλιστρούν στη χλόη της μασχάλης.

Ω σώμα του καλοκαιριού, γυμνό, καμένο

φαγωμένο απ' το λάδι και τ' αλάτι.

Σώμα του βράχου και ρίγος της καρδιάς

άχνα βασιλικού πάνω απ' το σγουρό εφηβαίο

γεμάτο αστράκια και πευκοβελόνες.

Σώμα βαθύ

πλεούμενο της μέρας...

Στο πύρωμα του Ιούλη...

 

Αυτό το καλοκαίρι γι' αλλού ξεκίνησα γι' αλλού, κι αλλού η ζωή με πάει.

Κατά ευτυχή συγκυρία, άλλαξα πάλι καλοκαιρινό προορισμό. Και βρεθήκαμε (θα σας εξηγήσω πιο κάτω τον πληθυντικό) στο νησί με τα δύο πρόσωπα. Ο νότος είναι ανεπτυγμένος τουριστικά, με πράσινο, οργανωμένες παραλίες, μπαρ και όλα τα σχετικά. Κι απ' την άλλη, υπάρχει ο τραχύς, βραχώδης και φαινομενικά αφιλόξενος βορράς. Μαντέψτε ποιο μέρος επιλέξαμε...

Τη φορά αυτή δεν είμαι μόνος. Έχω για παρέα τον Μωχάμετ. Τον φωνάζω "Μωχ". Κατάγεται απ' την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, αλλά σχεδόν γεννήθηκε στην Ελλάδα. Είναι αγοράκι γλυκό, θηλυπρεπές, του γούστου μου...

Προορισμός μας ο Άγιος Φωκάς, μεγάλη η χάρη του. Τα γραφεία ενοικίασης δεν μας δίνουν αυτοκίνητο για τους κατσικόδρομους του βορρά. Αλλά και να μας έδιναν, το ταμείον είναι μείον. Κάνουμε οτοστόπ κι ευτυχώς μας πήρε ένα ζευγάρι Γάλλων με τζιπάκι.

Την ώρα του δειλινού μου αρέσει να χαλαρώνω πίνοντας μπίρες και να ακούω τον Μωχ να μου διαβάζει ποιήματα του Καβάφη. Ο πονηρούλης κάνει κάτι ψιλοπαρεμβάσεις για να φαίνονται πιο επίκαιρα...

Η ώρα οχτώ το βράδυ ήτανε

ίσως κι οχτώμισι

σε μια γωνιά της αμμουδιάς

πίσω από έναν βράχο

εκτός ημών των δύο άλλος  δεν ήτανε

Δεν θα μας έβλεπε κανείς

μα κι όλας τόσο πολύ είχαμεν εξαφθεί

που γίναμε ακατάλληλοι για προφυλάξεις

Τα ενδύματα μισανοίχθηκαν

πολλά δεν ήτανε, μας επύρωνεν ο Ιούλιος ο θείος

σάρκας απόλαυση

γρήγορο σάρκας γύμνωμα...

 

Ζήτω η αλητεία!

 

Λόγοι ανωτέρας βίας με ανάγκασαν ν' αλλάξω νησάκι. Ήρθα πιο κοντά στην Αθήνα. Αλλά μου αρέσει κι αυτό. Είναι τοσοδούλικο. Με βοηθάει να βρω τον ξένοιαστο εαυτό μου. Που πάντα με περιμένει. Τον φοράω κι ας μου πέφτει κάπως στενός...

Δεν νοικιάζω δωμάτιο. Ένα σλίπινγκ μπανγκ, αυτό που είχα στο στρατό πριν τριάντα χρόνια, μου φτάνει και μου περισσεύει. Δεν με νοιάζει η υγρασία της νύχτας. Το ελαφρύ αεράκι που φυσάει σκορπίζει την απρέπεια και την ασχήμια που έχω τριγύρω μου αλλά κυρίως μέσα μου.

Εδώ η παραμονή μου έχει χρώμα. Και έναστρο ουρανό. Η θάλασσα στα πόδια μου. Και το πεύκο μέχρι την ακροθαλασσιά. Αφήνει απλόχερα τη σκιά του να χυθεί, να ενωθεί με τους ήχους του δειλινού. Η νύχτα πάλι έρχεται μαγική, ανέγγιχτη, γεμάτη προσδοκία. 

Μου φαίνεται πως η ατμόσφαιρα μυρίζει θυμάρι. Δύο η ώρα το πρωί και βουτάω γυμνός. Κάποιο μέλος του σώματός μου αποδεικνύεται φλύαρο. Αποκαλύπτει μυστικά...

Το ξημέρωμα με βρίσκει με τους φίλους και συνομιλητές μου. Τον Καβάφη, τον Σεφέρη, τον Σικελιανό και τον Παλαμά. Σχεδόν όλοι στο νησάκι γνωρίζουν τις μυστικές συναντήσεις μου μαζί τους. 

Το σακίδιό μου γέμισε με τα ποιήματά τους. Δεν χωρούσε ούτε δεύτερο σλιπάκι να πάρω. Φοράω μονίμως ένα που το αγόρασα στη λαϊκή και το λαστιχάκι του άρχισε ήδη να κλατάρει. Το πλένω με σαπούνι δυο φορές τη μέρα, το κρεμάω σ' ένα κλαδάκι να στεγνώσει κι όλα οκ...

Διακοπές στη... φωκοσπηλιά!

 

Στις διακοπές θέλω πλέον να είμαι ολομόναχος. Ούτε γκόμενες ούτε παρέες. Δεν με νοιάζει αν με χαρακτηρίσετε μισάνθρωπο ή ανθρωποδιώχτη. 

Πώς το λένε ρε παιδί μου; Θέλω να χαρίσω στον εαυτό μου επτά μέρες διακοπών, όπως ακριβώς τις θέλω εγώ. Στα μέτρα μου. Στα κυβικά μου. 

Ευτυχώς ανακάλυψα κάτι που ταιριάζει στην παρούσα ψυχολογική μου κατάσταση. Μια ασκητική ερημιά. Να επιδοθώ στην εθελούσια απομόνωση.

Δεν γουστάρω ούτε ζευγαρονήσια ούτε μπακουρονήσια. Ο λίγος κόσμος που αναγκαστικά θα με περιβάλλει θέλω να είναι χαλαρός, θετικός και χαμογελαστός. Δεν αντέχω άλλο τους νευρωτικούς ή τους απελπισμένους.

Δίπλα μου θα έχω μια φωκοσπηλιά. Κι από πάνω μου βράχια κατάλευκα, εκτυφλωτικά. Και παραδίπλα ένα τοπίο σεληνιακό. Ό,τι πρέπει για να μην πλησιάζουν ενοχλητικοί...

Διαδίκτυο θα έχω συνολικά 30 λεπτά την ημέρα. Για τις πολύ επείγουσες υποχρεώσεις. Δυστυχώς υπάρχουν και τέτοιες. 

Όλο το υπόλοιπο 24ωρο θα απολαμβάνω την παρέα του εαυτού μου. Έχουμε πολλά να πούμε οι δυο μας. Θα ξανασυστηθούμε. Ίσως και ν' αγαπηθούμε. Πάνω στη χρυσή άμμο θα κάνουμε μια νέα αρχή. Και θα τη γιορτάσουμε ξενυχτώντας. Απολαμβάνοντας τον έναστρο ουρανό...

Θέλω οι φετινές μου διακοπές να είναι κάτι σαν το πρώτο μου φιλί. Σας μιλώ ειλικρινά. Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που έκανα έρωτα. Αλλά το πρώτο φιλί θα μου μείνει αξέχαστο.

Λίγες μέρες μακριά απ' τον πολιτισμό λοιπόν. Θα τρώω μόνο μια φορά τη μέρα. Λίγο μετά τη δύση του ήλιου σε κάποιο απόμερο ταβερνάκι. Θα πιάνω το πιο απόμερο τραπεζάκι. Σαν τον φίλο μου τον Παπαδιαμάντη ένα πράμα...