Μερικά κολπάκια για να ’χεις τον άντρα σου σαν κανισάκια!

1) Μπροστά σε άλλους μην τον φέρνεις σε δύσκολη θέση, μην του πας κόντρα, μην τον προσβάλλεις, μην τον απαξιώνεις! Το ξέρω: είναι βλίτο! Όμως είναι το δικό σου βλίτο...

2) Μην αποκαλύπτεις τα μυστικά που σου εκμυστηρεύτηκε. Όχι για να είσαι εχέμυθη. Αλλά για να σε εμπιστεύεται σαν τυφλός και να του αποσπάς για πάντα κάθε χρήσιμη πληροφορία...

3) Να τον ικανοποιείς πάντα σεξουαλικά. Άντρας σεξουαλικά ικανοποιημένος σπάνια θα σου χαλάσει χατήρι. Κόψε τις μιξοπαρθενιές και δώσε κώλο. Θα δεις πως θα σου αρέσει κι εσένα...

4) Υποκρίσου πως "ξέρεις τα πάντα"! Χωρίς να μπαίνεις σε λεπτομέρειες. Να τον έχεις συνεχώς στην τσίτα και στην ανασφάλεια. Μιμήσου τον Ρίζο που έλεγε μάγκικα στον Χατζηχρήστο... "θα τα πούμε Ζίκοοοο".

5) Εκπαίδευσέ τον σαν να ’ναι σκυλάκι. Δίδαξέ του τα όριά του, να μην δαγκώνει το χέρι του αφεντικού του, να μην κατουράει όπου βρίσκει και κυρίως να μην τον χώνει σε κάθε διαθέσιμη τρύπα. Ενστάλαξέ του τον φόβο της τιμωρίας και το δέλεαρ της ανταμοιβής. Κι αν ο κοπρίτης είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως, πέταξέ τον στο δρόμο..

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΚΓ’ - Αστυνόμοι που καλούσαν τους γείτονες για βοήθεια!)

Ψόνθο: Θυμάμαι το φθινόπωρο του 1988 πόσο μεγάλη εντύπωση είχε κάνει η εισβολή σας στο Αστυνομικό Τμήμα Βύρωνα. Γιατί επιλέξατε να χτυπήσετε έναν τέτοιο στόχο και γιατί αυτόν τον συγκεκριμένο;

Κούφο: Χρειαζόμασταν οπλισμό, στολές και πηλήκια, σφραγίδες και προπαντός άγραφα δελτία ταυτοτήτων. Τα τελευταία βοήθησαν πολύ τη δουλειά που κάναμε στο εργαστήρι πλαστογραφίας. Αλλά και το οπλοστάσιό μας ενισχύθηκε με τα αξιόπιστα όπλα Τζι-3. Από τότε τα ελικόπτερα της Αστυνομίας άρχισαν να πετούν  ψηλότερα, έξω απ’ το βεληνεκές των όπλων μας. Όσο για την επιλογή του Βύρωνα, έγινε για πολλούς λόγους. Ξέραμε καλά την περιοχή, είχαμε ήδη κοντά μια γιάφκα και, φυσικά, ήταν το ίδιο Τμήμα που χτύπησε ο ΕΛΑΣ το 1944!

Ψόνθο: Τελικά, πώς ήταν αυτή η παράδοξη εμπειρία να φυλακίσετε αστυφύλακες μέσα στο ίδιο τους το Τμήμα;

Κούφο: Εκτός από πολύ επικίνδυνη ήταν και αρκετά διασκεδαστική! Αρχικά οι αστυνομικοί κι οι ασφαλίτες νόμιζαν πως τους κάναμε πλάκα. Αλλά τελικά ήταν απόλυτα συνεργάσιμοι. Τους σεβαστήκαμε και δεν τους ξευτιλίσαμε εντελώς. Μόνοι τους γελοιποιήθηκαν κάποιοι που ζητούσαν φωναχτά βοήθεια απ’ τους γείτονες! Γενικά, περάσαμε το σαφές μήνυμα πως οι αστυνομικοί που δεν μας χτυπούν πρώτοι δεν θα χτυπηθούν...

Ψόνθο: Πέρα από όπλα κι αντάρτικες επιχειρήσεις, πώς ήταν η προσωπική σου ζωή; Γκόμενα είχες;

Κούφο: Δεν μου αρέσει η χρήση τέτοιων όρων. Προτιμώ να λέω "συντρόφισσα ζωής". Ε, λοιπόν, ναι. Εκείνη την περίοδο βρήκα ένα συνειδητοποιημένο έρωτα, αγάπη μαζί και τρυφεράδα, έναν άνθρωπο που πρώτη φορά ένιωσα να συγγενεύω τόσο πολύ μαζί του στο κάθε τι. Φυσικά με έτρωγαν οι σκέψεις αν εγώ, που προτίμησα ένα δρόμο τόσο επικίνδυνο, είχα δικαίωμα να ονειρεύομαι μια κοινή ζωή με κάποια σύντροφο και την απόκτηση ενός παιδιού που τόσο λαχταρούσα.

Ψόνθο: Ας μην μπούμε σε πιο προσωπικά ζητήμα. Αλλά θέλω να σε συγχαρώ για το γιο σου γιατί είναι πολύ ξηγημένος. Αντίθετα με κάτι άλλα παιδιά μεγάλων αγωνιστών που συμπεριφέρθηκαν σαν γενίτσαροι και υπηρέτησαν το αντίπαλο στρατόπεδο...

Κώλος κερματοδοχείο!

Μ’ αρέσει να ταξιδεύω μέσα απ’ τις υπόγειες, τις βυθισμένες ζωές. Η ζωή των δρόμων με υπνωτίζει!

Σε κάποια σημεία της πόλης, μετά από συγκεκριμένη ώρα, ισχύει μόνο ένας νόμος: "Βγάλ’ τα πέρα όπως μπορείς". Πουτάνες, τεκνά, "βασίλισσες", ζόρικα αντράκια και ώριμοι άντρες που γουστάρουν πολύ "ειδικά" σεξουαλικά παιχνίδια, πρόσωπα που προβλέπουν ήδη τη Συμφορά...

Και στο καπάκι, κουρελιασμένοι αλήτες, πρώην άνθρωποι, βαποράκια και χαρμάνια, νευρικά σαν μαϊμούδες στο κλουβί...

Ο καπνός απ’ τα τσιγάρα ανακατεύεται με τη μυρωδιά της μαριχουάνας πάνω απ’ τα κεφάλια μας, σα δυσοίωνο χέρι. 

Με πλευρίζει ένα ανήλικο πουτανάκι. Πρέπει να ’σαι τελείως ανώμαλος για να μη σου σηκωθεί ως το σαγόνι!

Παραδίπλα μια πόρνη της κατώτατης υποστάθμης, μια καλντεριμιτζού, μια ψωλαρπάχτρα της κακιάς ώρας, την πέφτει σ’ ένα γέρο. Της προσφέρει ένα δίευρω για οθωμανικό. "Τι τον πέρασες τον κώλο μου μαλάκα; Μηχανή για κέρματα;"...

Τις προάλλες πέτυχα μια παράξενη φάση. 

Τρεις κωλόφατσες, για χρυσαυγίτες τους έκοψα, την είχαν στημένη έξω από ένα μπαρ που συχνάζουν τραβέλια. Μόλις βγαίνει μια θεά, της την πέφτουν, της ξεσκίζουν το φόρεμα κι αρχίζουν τα ... "Αν είσαι κορίτσι όλος ο κόσμος δικός σου μανάρι μου, αλλά αν μας βγεις πουστάρα κάνε την προσευχή σου"!

Κάτι τέτοιοι μαλάκες φοβίζουν τα "κορίτσια" και μας αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη. 

Μπαλαμουτιαζόμαστε στις τουαλέτες. Μόλις βάζω το χέρι μου "κει κάτω", ταράχτηκε. "Όχι αγάπη μου, όχι αυτό, έχω περίοδο"!. 

Της εξηγώ πως δεν είχα καμιά όρεξη για μουνί. Βέβαια, είχε φροντίσει να τυλίξει καλά τ’ αρχίδια της και τον πούτσο. Μου βγάζει το παντελόνι και το βρακί, ανοίγει την πόρτα και το βάζει στα πόδια. μαζί με τα λεφτά που ’χα στην τσέπη μου εννοείται...

Η νύχτα είναι θαυμαστά γλυκιά και διάφανη. Το φεγγάρι κρέμεται απ’ τον ουρανό τόσο αδιάφορο όσο και το σύμπαν. Κι εγώ προσπαθώ να βρω μια ερωτική άκρη.

Το μαγαζί είναι πολύ μυστήριο και ζόρικο. Περνάς από ένα μικρό χωλ σε μια σκοτεινή σαν σπηλιά σάλα. Ένα κοκαλιάρικο αγόρι πουλάει ποτά, χαπάκια, τσιγαριλίκια. Με πλησιάζει αθόρυβα και μου λέει: "Για σένα έχω κάτι δυναμίτες, γουστάρεις να φτιαχτείς;". Ανοίγει το χέρι του και κάτι μικροσκοπικά τσιγάρα μαριχουάνας σαλεύουν στην παλάμη του.

Η σεξουαλική πείνα καίει τα μάτια όλων των θαμώνων δίπλα μου. 

Κάποιος τύπος φαίνεται δεν σήκωσε το συνδυασμό ποτών-χαπιών-τσιγάρων. Ξαφνικά άρχισε να ουρλιάζει: "Τι σκατά κάνω εδώ μέσα εγώ μ’ αυτά τα σκουπίδια; Ποιος; Εγώ! Εγώ που πήγα πανεπιστήμιο και διάβασα και Σαίξπηρ!".

"Ποιο σκατόμουνο μάς κουβάλησε αυτόν τον μαλάκα;", ακούστηκε μια φωνή απ’ το πουθενά. 

Δυο μπράβοι αραπάδες τον πήραν σηκωτό και κάπου τον πέταξαν. Ποιος νοιάζεται πού;

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (139 - Ελ Αλαμέιν: η "μάχη της βενζίνας")

Ποιος θα ήξερε σήμερα το Ελ Αλαμέιν, αυτό το ασήμαντο αιγυπτιακό χωριουδάκι περίπου 110 χλμ δυτικά της Αλεξάνδρειας, αν δεν είχε γίνει εκεί μια απ’ τις σημαντικότερες μάχες του Β’ Παγκ. Πολέμου;

"Ελ Αλαμέιν" στα αραβικά σημαίνει "Άγιος Μηνάς". Κι η περιβόητη μάχη προς τα τέλη του 1942 άλλαξε την τύχη του Πολέμου, κι όχι μόνο στη Βόρεια Αφρική. 

Ως τότε οι Βρετανοί συνεχώς έχαναν. Από τότε συνεχώς κέρδιζαν. Λίγο μόνο κινδύνευσαν τον Δεκέμβρη του ’44 στην Αθήνα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..

Αλλά ας δούμε την τότε κατάσταση λίγο πιο σφαιρικά. 

Στα τέλη εκείνου του καυτού καλοκαιριού του 1942 οι σοβιετικές δυνάμεις αντιστέκονταν ηρωικά στις επιθέσεις των γερμανικών μεραρχιών κι ετοίμαζαν τη φοβερή χειμερινή αντεπίθεσή τους.

Οι Σύμμαχοι ετοίμαζαν την κατάληψη της Αλγερίας κι οι Αμερικάνοι την απόβαση στο Μαρόκο για να χτυπήσουν πισώπλατα τον Ρόμελ, που απ’ τις αρχές του έτους, σε μια κεραυνοβόλα του επίθεση είχε εισβάλει στην Αίγυπτο φτάνοντας ως το Ελ Αλαμέιν. 

Σχεδίαζε να κάνει Χριστούγεννα στην Αλεξάνδρεια, να ξεκουράσει λίγο το στρατό του, και μετά να καταλάβει το Σουέζ, τα πετρελαιοφόρα κοιτάσματα του Ιράκ και Ιράν και να χτυπήσει τη Σοβιετία απ’ το νότο...

Δημιουργήθηκε ένα μέτωπο περίπου 65 χλμ. Απ’ τη Μεσόγειο ως βαθιά στην έρημο. Οι Σύμμαχοι υπερείχαν αριθμητικά και σε οπλισμό, αλλά οι Γερμανοί σε πολεμική ετοιμότητα. 

Απ’ τη μια πλευρά είχαν παραταχθεί Εγγλέζοι, Ινδοί, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί, Νοτιοαφρικάνοι, Έλληνες και Κύπριοι, κι απ’ την άλλη Γερμανοί και Ιταλοί. Ανάμεσά τους εκτεινόταν "ο κήπος του Διαβόλου", ένα τεράστιο φονικό ναρκοπέδιο.

Η κυρίως μάχη ξεκίνησε στις 23 Οκτώβρη. Απ’ τις 4 Νοεμβρίου ο Ρόμελ άρχισε να συμπτύσσεται. Το περιβόητο και ως τότε αήττητο "Άφρικα Κορπς" υποχωρούσε. 

Τον Γενάρη του ’43 οι Σύμμαχοι, μετά από προέλαση 2.500 χλμ, έμπαιναν νικητές στην Τρίπολη της Λιβύης.

Σήμερα οι ειδικοί αναλυτές θεωρούν πως η μάχη αυτή κρίθηκε στην έλλειψη καυσίμων που καθήλωσε κυριολεκτικά τα γερμανικά τανκς και αεροπλάνα. 

Ο αποκλεισμός του βρετανικού ναυτικού ήταν απόλυτα καθοριστικός. Η μάχη ίσως να κρίθηκε τη στιγμή που δυο ιταλικά πλοία γεμάτα βενζίνη βυθίστηκαν λίγο έξω απ’ το Τομπρούκ...

Πολλοί έριξαν το βάρος της ήττας του Άξονα και στην έλλειψη μαχητικότητας και πειθαρχίας των Ιταλών στρατιωτών. 

Άλλοι τόνισαν πως οι Γερμανοί του Άφρικα Κορπς δεν διέπραξε ωμότητες, λες και υπήρχαν στην έρημο Εβραίοι, τσιγγάνοι ή γκέι!

Υπήρχαν και κάποιοι στην Ευρώπη και στην Ελλάδα που φώναζαν "κράτα Ρόμελ", αλλά ας μην ξύνουμε παλιές πληγές...

Καημένε Μπαϊρακτάρη, τζάπα κουράστηκες. Τα ζάρια ζουν και βασιλεύουν!

Το τάβλι είναι παιχνίδι ανατολίτικο. Κι οι πόλεις της Ανατολής, για λόγους ασφαλείας, ήταν στριμόκωλες, δεν υπήρχαν ανοιχτοί χώροι για μεγάλα ομαδικά αγωνίσματα και αθλήματα. Στο κέντρο τους, στο παζάρι, στο καφενείο και στην ταβέρνα, οι ανταγωνισμοί εκφράζονταν με τρόπο συμβολικό.

Στη μεσαιωνική Περσία πρωτοσυνδέθηκαν οι δυο πολιτισμοί: των πόλεων, με χαρακτηριστικό την επιδεξιότητα, και των νομάδων της υπαίθρου με χαρακτηριστικό την τόλμη και το ρίσκο. 

Κι έτσι γεννήθηκε το τάβλι, ένας συνδυασμός τύχης και τέχνης.

Τα πούλια κινούνται μιμούμενα τις κινήσεις των καραβανιών του 8ου αιώνα. 

Κάθε μετακίνηση είχε το ρίσκο του, παντού κρύβονταν παγίδες, έπρεπε να ακολουθήσουν τον ασφαλέστερο δρόμο, αλλά ερχόταν κι η ώρα που έπρεπε να ρισκάρουν. Το αποτέλεσμα δεν ήταν ποτέ βέβαιο. 

Έπρεπε να διαθέτεις ισχυρά τοπικά ερείσματα, τις "πόρτες", να ξέρεις να ξεγλιστράς, το "φεύγα", να τα έχεις καλά με τον φοροεισπράχτορα (το "φεύγα" στα τούρκικα λέγεται "μουλτεζίμ", που δηλώνει τον ενοικιαστή των δημόσιων φόρων). 

Και φυσικά σε κάθε καραβάνι παίζονται πολυάριθμα ειδύλλια, εξ ου και το τέταρτο παιχνίδι του ταβλιού, το "γκιούλ", που σημαίνει "τριαντάφυλλο" και σχετίζεται με τη θρυλική Γκιούλ Μπαχάρ των παραμυθιών της Χαλιμάς...

Το τάβλι είναι και παιχνίδι ψυχοθεραπευτικό. Παιγνιδοθεραπεία. Οι νέοι διδάσκονται τον αναλυτικό και συνθετικό τρόπο σκέψης καθώς και τη διαδικασία της κοινωνικής πρόβλεψης. 

Κι οι γεροντότεροι ξαναβρίσκουμε την ισορροπία μας, χτίζουμε αυτοπεποίθηση, με την πείρα και την τέχνη μας "σπάμε την γκίνια", που υποσυνείδητα τη θεωρούμε ως συνέπεια των νεανικών μας παραστρατημάτων...

Το τάβλι, και γενικώς τα τυχερά παιχνίδια, είναι ένα σαφές υποκατάστατο των πρωτόγονων τελετών ενηλικίωσης. Ένας έφηβος για να θεωρηθεί ενήλικας έπρεπε να περάσει κάποιες δοκιμασίες, να κάνει ορισμένους άθλους, να διακριθεί σε αγωνίσματα δύναμης, δεξιοτεχνίας και εξυπνάδας. 

Με τη εγκατάλειψη της αγροτικής και κτηνοτροφικής ζωής, η αρετή της "ανδρείας" άρχισε να ξεπέφτει. Εκείνο που πλέον μετρούσε ήταν η γνώση, η εξειδίκευση κι η τύχη. Στους τομείς αυτούς έπρεπε να διακριθεί ο νέος. Κι έτσι προέκυψαν τα παιχνίδια που συνδυάζουν τέχνη και τύχη, που παραδοσιακά στην Ανατολή θεωρούνται κατεξοχήν αντρικά "αθλήματα".  Αυτά τα σύνθετα παιχνίδια προτιμούσαν οι παζαρίτες. Ενώ εκείνοι που ήταν επιφορτισμένοι με την τήρηση της τάξης, προτιμούσαν τα αμιγώς τυχερά παιχνίδια, σαν το μπαρμπούτι. Εκεί παίζει ρόλο μόνο το θράσος, το ρίσκο κι η μαγκιά. Ήταν και είναι παιχνίδια νταηλίδικα...

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΚΒ’ - Οι Αμερικάνοι δεν έβρισκαν ρουφιάνους!)

Ψόνθο: Λέγαμε τις προάλλες πως η εμμονή της 17Ν με το Κυπριακό και η στοχοποίηση Τούρκων διπλωματών στην Αθήνα δίνει την εντύπωση πως εσείς οι μαρξιστάρες διολισθήσατε στον εθνικισμό...

Κούφο: Παραβλέπω το ειρωνικό σου ύφος και απαντώ επί της ουσίας. Πάγιες θέσεις του μαρξισμού είναι το δικαίωμα των εθνοτήτων στην αυτοδιάθεση και το δικαίωμα άμυνας στις ιμπεριαλιστικές επεκτατικές επιθέσεις. Εμείς δεν στραφήκαμε ενάντια στον τουρκικό λαό, που άλλωστε έδινε τον δικό του άνισο αγώνα κόντρα στο φασιστικό καθεστώς της χώρας του. Η εισβολή των Τούρκων ιμπεριαλιστών ήταν ένα διαρκές έγκλημα εις βάρος του ηρωικού λαού της Κύπρου και τα δικά μας χτυπήματα ήταν πράξεις αλληλεγγύης.

Ψόνθο: Δεν είμαι ειδικός μαρξιστολόγος για να ελέγξω την ακρίβεια όσων προανέφερες, οπότε πάω παρακάτω. Το καλοκαίρι του 1988 εκτελέσατε στο Κεφαλάρι τον Νορντίν, τον στρατιωτικό ακόλουθο της πρεσβείας των ΗΠΑ. Φαντάζομαι δεν ήταν κι ό,τι ευκολότερο...

Κούφο: Ο Νορντίν ήταν επίλεκτο μέλος του αμερικάνικου Υπουργείου Αμύνης. Προοριζόταν μάλλον και για υπουργική θέση. Τον θεωρούσαν στόχο απαγωγής και του είχαν εμφυτεύσει στο σώμα μικροτσίπ εντοπισμού. Φυσικά και η επιχείρηση ήταν πολύ δύσκολη. Όχι μόνο λόγο του στόχου αλλά και της περιοχής που ήταν γεμάτη ασφαλίτες, σεκουριτάδες και μυστικούς πράκτορες ξένων κρατών. Έγιναν πολλές απόπειρες πριν την επιτυχή ενέργεια. Προηγήθηκαν πολλά μερόνυχτα παρακολουθήσεων και ανάληψη μεγάλου ρίσκου. Πολλοί σύντροφοι κατά καιρούς τραυματίστηκαν από τα αέρια του μπαζούκας ή το ωστικό κύμα των εκρήξεων. 

Ψόνθο: Μετά από κάθε χτύπημά σας, η Αμερική αύξανε το ποσό της επικήρυξή σας. Αυτό σας φόβιζε;

Κούφο: Οι ΗΠΑ είναι μια χώρα χωρίς ιστορία. Μια χώρα 2-3 αιώνων γεμάτους γενοκτονίες, πολέμους και στρατιωτικές επεμβάσεις. Η μόνη αξία που αναγνωρίζουν είναι το χρήμα. Νόμιζαν πως αν προσφέρουν σε πληροφοριοδότες άφθονο χρήμα και άδεια εγκατάστασης στη χώρα τους θα κάνουν ουρές οι "πρόθυμοι"! Όμως στην Ελλάδα η ρουφιανά θεωρούνταν ανέκαθεν η χειρότερη κατάντια ενός ανθρώπου. Κι έτσι οι Αμερικάνοι έμεναν με την απορία που οι επικηρύξεις τους δεν έπιαναν τόπο...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (138 - Πού είναι ο τάφος του μεγαλύτερου κερατά;)

Ένα απ’ τα μεγαλύτερα ιστορικά αινίγματα είναι ο τόπος που τάφηκε ο Μεγαλέξανδρος. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.

Ο Αλέκος πέθανε στη Βαβυλώνα το καλοκαίρι του 323 π.Χ., στις 18 του μήνα Δέσιου, κι απ’ τις Θερμοπύλες και κάτω στήθηκε μεγάλο πανηγύρι, αλλά δεν είν’ αυτό το θέμα μας.

Ο θάνατος του Μακεδόνα Βασιλιά έλυσε πολλά προβλήματα, αλλά δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερα. Και πρώτο απ’ όλα αυτό της διαδοχής στο θρόνο της τεράστιας αυτοκρατορίας.

Εδώ λοιπόν παίχτηκε ένα άγριο παιχνίδι πάνω απ’ το νεκρό σώμα του Αλέξανδρου. Όποιος θα το έπαιρνε και θα το ενταφίαζε στην επικράτειά του, αυτομάτως αποκτούσε το ηθικό (και όχι μόνο) προβάδισμα της διαδοχής.

Το νεκρό σώμα ταριχεύθηκε και πρώτος το άρπαξε ο Περδίκκας με σκοπό να το μεταφέρει στις Αιγές της Μακεδονίας. Παρεμβαίνει ο Πτολεμαίος, γιος του Λάγου, και το κλέβει με σκοπό δήθεν να το μεταφέρει στην όαση της Σίβα, στο ναό του Άμμωνα Δία, όπου ο νεκρός είχε εκφράσει την επιθυμία να ταφεί.

Εδώ ανοίγουμε μια παρένθεση. Όταν ο Αλέξανδρος κατέκτησε την Αίγυπτο πήγε για προσκύνημα στο Ναό του Άμμωνα. 

Εκεί, θες γιατί το παπαδαριό ήταν ασυναγώνιστο στην απάτη και στο γλείψιμο, θες γιατί ο Αλέξανδρος κολακευόταν και επένδυε πολιτικά στη θρησκοληψία του πλήθους, ανακηρύχθηκε "γιος του Άμμωνα Δία" και έκτοτε εικονογραφείται με κέρατα κριαριού. 

Βλέπετε, την εποχή εκείνη τα κέρατα δεν ήταν σύμβολο συζυγικού εξευτελισμού αλλά δύναμης, εξουσίας και θεϊκής καταγωγής!

Ο Πτολεμαίος, λοιπόν, φορτώσει το μουμιοποιημένο σώμα του Αλέξανδρου σε μια ολόχρυση άμαξα και με συνοδεία ισχυρού στρατού το κατευθύνει προς την Αίγυπτο. 

Κάνουν μια στάση στη Μέμφιδα, αλλά εκεί γίνεται η δεύτερη ατιμία. Αντί να το πάει στην όαση της Σίβα το μεταφέρει στην Αλεξάνδρεια, δηλαδή στην πρωτεύουσα του δικού του κράτους!

Εκεί τοποθέτησε το σώμα σε μια ολόχρυση λάρνακα και την έβαλε σε ένα μεγαλοπρεπέστατο μαυσωλείο. Το σημείο αυτό φέρονται να επισκέφτηκαν σχεδόν όλοι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες μέχρι τις αρχές του 3ου αιώνα. Έκτοτε, και κυρίως μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού, το μαυσωλείο εξαφανίζεται. 

Ο Χρυσόστομος, γύρω στα 400 μ.Χ., σε μια επιστολή του, και προκειμένου να αποδείξει την ματαιότητα της κοσμική δόξας, γράφει: "ποιος μπορεί να μου πει πού είναι το μνήμα του Αλέξανδρου;". Άρα, μπορούμε να υποθέσουμε πως είχαν ήδη εξαφανιστεί τα ίχνη του.

Βέβαια, ο τάφος του είχε ήδη συληθεί από την εποχή της πτολεμαϊκής παρακμής. Τον 1ο αι. π.Χ. ο Πτολεμαίος Κόκκης, ο λεγόμενος και "Παρείσακτος", είχε βουτήξει τη χρυσή σαρκοφάγο και την αντικατέστησε με γυάλινη!

Για να μην τα πολυλογώ, σήμερα όλοι οι Αλεξανδρινοί πιστεύουν πως ο τάφος του Μεγαλέξανδρου βρίσκεται στο υπόγειο του τζαμιού Νάμπι Ντανιάλ. 

Εκεί βρίσκεται το κενοτάφιο του προφήτη Δανιήλ. Αλλά η είσοδος ενός εκ των υπόγειων διαδρόμων έχει εμφανώς χτιστεί ώστε να εμποδίζεται η συνέχιση της πορείας των περιέργων.

Το "χτίσιμο" έγινε περίπου πριν δύο αιώνες προκειμένου, όπως ισχυρίζονται οι ντόπιοι, να εμποδιστούν οι φιλόδοξοι τυμβωρύχοι, ακόμα κι αν καταφέρουν να διεισδύσουν στα υπόγεια του τζαμιού που φυλάσσεται μέρα-νύχτα...