Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΚΓ’ - Το "Μηχανοκίνητο" κι η Ειδική Ασφάλεια)

98) Τα Τάγματα Ασφαλείας πλαισιώθηκαν κι απ’ τα προπολεμικά Σώματα Ασφαλείας που είχαν εμπειρία και εξειδίκευση στην αντιμετώπιση του "κομμουνιστικού κινδύνου". Πρόκειται για το Μηχανοκίνητο Τμήμα της Αστυνομίας Πόλεων που είχε ιδρύσει ο Μεταξάς το 1939 με επικεφαλής τον αστυνόμο Νίκο Μπουραντά (οι περιβόητοι "μπουραντάδες") και τη Διεύθυνση Ειδικής Ασφάλειας που συνέστησε ο Βενιζέλος το 1929 σχεδόν ταυτόχρονα με την ψήφιση του "ιδιώνυμου".

99) Οι άντρες των Σωμάτων Ασφαλείας εκπαιδεύονταν εντατικά σε συνθήκες πολέμου τόσο εντός πόλεως όσο και στην ύπαιθρο, στα δάση κ.λπ. Ουσιαστικά λειτουργούσαν ως "μονάδες κρούσης" κι έπαιξαν κομβικό ρόλο στα περιβόητα "μπλόκα", κυρίως το 1944. Επόμενο ήταν να στοχοποιηθούν απ’ την Αντίσταση. Μετά τις πρώτες εκτελέσεις ταγματασφαλιτών, οι επικεφαλής τους προσπαθούσαν να ανορθώσουν το ηθικό τους τονίζοντας πως πλέον δεν υπερασπίζονται μόνο την "πατρίδα" αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς τους...

100) Η Ειδική Ασφάλεια της Χωροφυλακής (που προαναφέραμε) αναδείχθηκε σε αιχμή του αντικομμουνιστικού αγώνα της κυβέρνησης Ράλλη. Πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε ο επικεφαλής της Αλέξανδρος Λάμπου. Στο Σώμα αυτό εντάχθηκαν άτομα ακόμα και του κοινού ποινικού δικαίου, επιδιώκοντας μια ιδιόμορφη ασυλία που τους εξασφάλιζε η συγκεκριμένη Υπηρεσία. Στρατολογήθηκαν επίσης και αντικομμουνιστές αξιωματικοί του ΕΔΕΣ  που απ’ τον χειμώνα του 1943 κατέφευγαν στην Αθήνα μετά την έναρξη των εμφύλιων συγκρούσεων και τη διάλυση των μονάδων τους απ’ τον ΕΛΑΣ. 

101) Η Ειδική Ασφάλεια λειτουργούσε ως "συγκοινωνούν δοχείο" με τις γερμανικές οργανώσεις αντικατασκοπίας. Τα μέλη της ήταν εφοδιασμένα με ειδικές ταυτότητες που τους επέτρεπαν να κυκλοφορούν ελεύθερα στην πόλη και να δρουν ανεξέλεγκτα. Πολλοί απ’ αυτούς κατάφεραν να πλουτίσουν μέσα από μια ιδιόμορφη "αγορά" συλλήψεων και απελευθερώσεων που οι ίδιοι έστηναν. Συχνά συλλάμβαναν εύπορους πολίτες που δεν είχαν καν σχέση με την Αντίσταση, για να εκβιάσουν τις οικογένειές τους και να εισπράξουν λίτρα (πάντα σε λίρες Αγγλίας)...

"Της αγάπης αίματα"...

Θα το ξεκινήσω πολιτικά.

Όταν κάποιοι χοντρομαλάκες Έλληνες δηλώνουν "γερμανόφιλοι", ξέρετε τι εννοούν;

Μήπως νομίζετε πως εννοούν τους Γερμανούς πιτσιρικάδες που γυρνάνε τον κόσμο με τις ξανθές μπουκλίτσες τους, τα σακίδια και τις κιθάρες στους ώμους; Αυτούς τους ξανθούς αγγέλους που αγαπάνε τους πάντες και τα πάντα, τρώνε και καπνίζουν μόνο χορταράκια και χαμογελάνε ακόμα και στον ύπνο τους;

Μήπως εννοούν τους Γερμανούς "πράσινους", τους Γερμανούς αριστερούς και διανοούμενους; Ή, έστω, τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες;

Όχι βέβαια! Εννοούν τη σκληρή κρυφοναζίζουσα σκληρή γερμανική δεξιά! Από Σόιμπλε και πάνω. 

Αυτούς με τα σφιγμένα πρόσωπα, που ακόμα κι όταν κοιμούνται τρίζουν τα δόντια ονειρευόμενοι κυριαρχίες, τιμωρίες, σιδηρές πειθαρχίες...

Ε, εγώ είμαι "γερμανόφιλος" με τη νορμάλ έννοια. 

Δεν υπάρχουν πιο γαμάτα άτομα απ’ τους Γερμανούς οικολόγους, χίπηδες, αντιεξουσιαστές. 

Μόνο που τους παρακολουθείς πώς ζουν και πώς κινούνται χαλαρώνεις και γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος...

Τη Φρίντα τη γνώρισα στο παρκάκι της Ναβαρίνου. Την κέρασα μπύρες απέναντι στου Γιλμάζ και δεν αργήσαμε να πάμε λίγο παρακάτω.

Τα φιλιά της μ’ αναστάτωσαν. Ήταν γεμάτα πάθος και προσδοκία.

"Εσείς οι υπέροχοι Έλληνες!", ήταν η μόνη φράση που ήξερε να λέει στα ελληνικά η Φρίντα.

"Αρβανιτόβλαχοι!", τη διόρθωσα.

"Γουότ ιζ ιτ;"

Καλά, πού να κάτσω να της εξηγώ τώρα. Δεν θα τα χαλάσουμε στο ελληνικό ντι-εν-έι. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Θα δοκιμάσει την "καρπενησιώτικη γκλίτσα", κι απ’ τη βάση της θα κρεμάσω κι έναν μυκηναϊκό αμφορέα, έτσι για φολκλόρ!

"Βιάστηκες και πόνεσα!", μου λέει.

Για να είμαι ειλικρινής ζοριστήκαμε κάπως. 

Δεν ήταν παρθένα αλλά πολύ στενή. Κάτι κόπηκε, δεν έψαξα αν ήταν στο δικό μου ή στο δικό της, και γεμίσαμε αίματα. "Της αγάπης τα αίματα" που λένε κι οι ποιητές...

Είχαμε όμως ένα προβληματάκι. Δεν μπορούσε να "τελειώσει". Κι αναγκαζόμουν να παίζω την κλειτορίδα της με το χέρι μου.

Την τελευταία βραδιά, πριν φύγει για Ιταλία, τα καταφέραμε χωρίς χέρι!

Και το πανηγυρίσαμε έξαλλα...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" 158 - Ερωτικές τρελίτσες στα νερά του Γάγγη...

Στην Ινδία πρέπει να πας μονάχος, ούτε καν με ανδροπαρέα. Μόνο έτσι θα ’χεις την ευκινησία που απαιτούν οι συνθήκες. Εγώ έκανα το λάθος να πάω με παρέα, και μάλιστα γυναικεία. 

Η Μ. είναι ανεπιτήδευτα εντυπωσιακή. Πολύ όμορφη δεν τη λες, αλλά ξέρει να το χρησιμοποιεί το πράγμα της. Κι έχει φοβερή αυτοπεποίθηση. Αυτό είναι η μεγαλύτερη γκομενοπαγίδα. Έτσι εξηγείται που την κυνηγούν όλοι οι άντρες. Την ακολουθούμε όλοι σα να μας έχει κάνει μάγια. 

Η λέξη-κλειδί στη ζωή της είναι "κουλ". Δείχνει μια γοητευτική αδιαφορία. Με τον τρόπο της είναι σα να σου λέει: "αν θες, αν δεν θες χέστηκα"...

Κάπως έτσι βρέθηκα μαζί της στην ιερή πόλη του ινδουϊσμού, στα βορειοανατολικά της χώρας, προς το Νεπάλ, στις όχθες του Μεγάλου Γάγγη. 

Μιλάμε για μια πανάρχαια πόλη, που μπροστά της η Αθήνα μοιάζει νεόκτιστη συνοικία. 

Ο υδράργυρος χτυπάει κόκκινο κι από ώρες έχουμε διακοπή ρεύματος. Δεν δουλεύουν κλιματιστικά ούτε και ανεμιστήρες. Γι’ αυτό μου αρέσει η Ινδία. Είναι χώρα χαοτική και απρόβλεπτη, πολύ μεγαλύτερο μπουρδέλο απ’ την Ελλάδα.

Ο ιδρώτας προσελκύει τις μύγες κι η μπύρα μου τις κατσαρίδες. Εδώ αναθεωρείς πολλές απ’ τις απόψεις σου. Έννοιες όπως ο πλούτος, η φτώχεια, η καθαριότητα, η ζωή κι ο θάνατος αποκτούν σαφώς άλλη διάσταση.

Στις όχθες του Γάγγη καίνε ασταμάτητα οι ιερές φλόγες του Σίβα. Αν αποτεφρωθείς εδώ, φτάνεις μια ώρα νωρίτερα στη Νιρβάνα. Θα μετατραπείς απευθείας σε ενέργεια και δεν θα μετενσαρκωθείς σε νεροβούβαλο, αγελάδα ή πίθηκο. 

Έχεις κι άλλη μια εναλλακτική λύση: να σε δέσουν (πεθαμένο εννοείται) σε μια σανίδα όρθιο, να σου κρεμάσουν και μια πέτρα και να σε ρίξουν στο ποτάμι. Θα σε φάνε τα ψάρια και θα μετενσαρκωθείς μέσα στον Γάγγη. Όσο και να πεις, δεν είναι και μικρό πράγμα...

Κάθε μέρα στις όχθες του Γάγγη τελούνται ειδικές θρησκευτικές τελετές, επιδοτούμενες από το κράτος, τον δήμο, δεν ξέρω κι εγώ από πού. Νεαρά αγόρια ανάβουν συνεχώς φωτιές, χιλιάδες λαού ψέλνουν ύμνους προς τιμή του Σίβα και του Ποταμού, κάτι παράξενα φαγητά σερβίρονται δωρεάν στους παριστάμενους. 

Υπό φυσιολογικές συνθήκες ξερνάς και μόνο που τα βλέπεις. Όμως είμαι προσαρμοστικός. Σίγουρα οι περί υγιεινής και καθαριότητας αντιλήψεις των δυτικών είναι υπερβολικές...

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (Ι’) - Η "σκοτεινή" πλευρά του Μπούλκες!

Η κοινότητα των αυτοεξόριστων κομμουνιστών στο Μπούλκες δεν ήταν ούτε κοινωνία αγίων ούτε και κάτι το "δαιμονικό", όπως ήθελαν να την παρουσιάσουν οι αντίπαλες προπαγάνδες. Συζούσαμε διαφορετικοί άνθρωποι, με τεράστιες ηλικιακές, κοινωνικές και μορφωτικές αποκλίσεις. 

Ασφαλώς και μας ένωναν πολλά πράγματα, αλλά μόλις βρεθείς ηττημένος και μακριά απ' την πατρίδα και μάλιστα μαντρωμένος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, τα πράγματα αλλάζουν.

Δε λέω, η συνειδητή πειθαρχία ήταν αναγκαία, αλλά η κομματική και ιδεολογική μας καθοδήγηση το παράκανε σε ανελαστικότητα και στην αφόρητη χρήση γραφειοκρατικών και αστυνομικών μεθοδεύσεων.

Όποιος τολμούσε να εκφράσει διαφορετική άποψη, έστω και αμφιβολία, χαρακτηριζόταν "φραξιονιστής" κι αντιμετωπιζόταν ως "προδότης". Η ηγεσία έβλεπε παντού "πράκτορες", "κατασκόπους" και "χαφιέδες". 

Δεν μας έφταναν οι βαριές εργασίες στην ύπαιθρο, μας αλάλιαζαν καθημερινά σε ατέλειωτες συνεδριάσεις, συνελεύσεις και συσκέψεις. 

Εκεί αρχίζαμε ένα συναξάρι για τον Ζαχαριάδη τραγουδώντας "το μπουντρούμι δεν τον λυγά..." και συνεχίζαμε με αίνους των "σοφών και φωτισμένων" καθοδηγητών μας Μιχάλη-Περικλή.

Την ασφάλεια της Κοινότητας ανέλαβε ειδική γκρούπα, η περιβόητη Υπηρεσία Τάξης Ομάδας, συγκροτούμενη από μέλη της πρώην ΟΠΛΑ, μάλλον διαταραγμένα ψυχολογικά. 

Υπήρχαν πολλές φήμες πως λειτουργούσαν μυστικές φυλακές-κρατητήρια, πως πολλοί σύντροφοι βρέθηκαν σε πηγάδια ή εξαφανίστηκαν στα δάση κοντά στον Δούναβη. Προσωπικά δεν είδα κάτι και δεν θέλω να πιστεύω πως διαπράχθηκαν τέτοιες ωμότητες.

Εκείνο όμως που μπορώ να βεβαιώσω προσωπικά, γιατί το έζησα, ήταν το αποκορύφωμα της χαφιεδοφοβίας την Άνοιξη του 1946.  Μάλιστα συντάχθηκε μια επίσημη κατάσταση με τα ονόματα 98 συντρόφων που υποτίθεται πως ήταν "βαλτοί" και "εχθροί του αγώνα". 

Τα άτομα αυτά εκδιώχθηκαν απ' την Κοινότητα, παραδόθηκαν στη γιουγκοσλαβική υπηρεσία ασφαλείας και οδηγήθηκαν με τρένο στα ελληνικά σύνορα, δηλαδή παραδόθηκαν στο στόμα του μοναρχοφασιστικού λύκου. 

Κατά την επιβίβασή τους στο τρένο έλαβε χώρα δημόσια διαπόμπευσή τους, με χλευασμούς, φτυσίματα και κατάρες που εκτοξεύονταν απ' τα στόματα των ως τότε συντρόφων τους. Τις βάναυσες χειρονομίες συνόδευαν ανατριχιαστικοί χαρακτηρισμοί όπως "προδότες", "σκουλήκια" κ.λπ...

Μπρατσωμένες "βασίλισσες"!

Ο καιρός αρχίζει σιγά-σιγά να κρυώνει. Ο χειμώνας πλησιάζει κι ο κόσμος των τραβεστί γίνεται όλο και πιο σκληρός. Ο ανταγωνισμός στην πιάτσα θα μεγαλώσει.

Έχουμε γίνει σχεδόν φίλοι. Μου εκμυστηρεύεται πως ζει από βράδυ σε βράδυ, από στέκι σε στέκι. Ή μένει στους κινηματογράφους με διαρκή προβολή.

Στο μικρό δωματιάκι ίσα που χωράμε τα δυο μας. "Δεν με κολλάει ύπνος", μου λέει. "Θέλω να καπνίσω ένα τσιγάρο και να κουβεντιάσω λιγουλάκι"...

Κάποτε υπήρξε ωραία. Μου έδειξε παλιές φωτογραφίες της αναστενάζοντας. 

Είναι ικανή να μιλάει επί ώρες με τόσο πάθος και τόση μοναξιά. "Όλοι κυνηγούν κάτι, αλλά τι;" αναρωτιέται.

"Θες να βγάλεις κάνα φράγκο;", με ρωτάει. "Βλέπεις εκείνο το πουρό; Μας καλεί και τους δυο σπίτι του, πληρώνει καλά. Μην κωλώνεις. Ό,τι και να κάνει ένας άντρας, αν το κάνει για λεφτά, δεν είναι ανώμαλος. Μόνο αν αρχίσει να γαμιέται τζάμπα του φυτρώνουν τα φτερά και γίνεται νεραϊδούλα"!

Γουστάρω να μου διηγείται ιστορίες της ρημαγμένης ζωής της. Για κάποια πολύ ζόρικα και σκληρά αντράκια που μόλις ξαπλώσουν στο κρεβάτι γυρνάνε αμέσως μπρούμυτα! 

Για τους οργασμούς σε εξώστες κινηματογράφων, σε σκοτεινές σκάλες, πίσω απ’ τ’ αγάλματα του Πάρκου, στα παγκάκια, στους θάμνους... 

Για τις συμμορίες νεαρών που παραφυλάνε απειλητικά ανάμεσα στα δέντρα και για τους μπάτσους που πάνε δυο-δυο με αναμμένους τους φακούς τους, φορώντας τις "άγιες" στολές τους, κρατώντας το Παντοδύναμο Κλομπ και τον Αήττητο Νόμο! 

Μου λέει και για τη φυλακή και πόσα πράγματα έμαθε εκεί μέσα. Όπως, π.χ., πώς να ξεβάφει με σάλιο το μπλου τζιν και να φτιάχνει σκιά για τα μάτια. "Και, αγάπη μου, οι πίπες που πήρα δεν περιγράφονται. Κανείς δεν μπορεί να πει πως είχε παράπονο από μένα!"...

Πηγαίνω συχνά και τη βρίσκω στην πιάτσα της. 

Πρέπει πρώτα να περάσω απ’ τον "προθάλαμο": ρουφηγμένοι ναρκομανείς, μικρο-πρεζέμποροι, ψιλομαστούρια, πού και πού καμιά νυμφομανής που ψάχνει θύμα  να ξεξωλιάσει. Και πολλοί πούστηδες με πεινασμένα μάτια. 

Και στο βάθος με περιμένουν οι "βασίλισσες", με τα πολύχρωμα μπλουζάκια, να στριγγλίζουν και να χαχανίζουν με προσποιητή ευτυχία. 

Αυτές ξέρουν την τεχνική να σε κάνουν να νιώσεις τόσο άντρας, τόσο σέξι και τόσο ακαταμάχητος όσο καμία πραγματική γυναίκα δεν θα το καταφέρει. 

Μόνο οι "βασίλισσες" μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις "βασιλιάς"! Κι ας είναι πιο μπρατσωμένες απ’ όλα τα ταυριά του Τέξας...

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΚΒ’ - Απ’ τα βενιζελικά "Δημοκρατικά Τάγματα" στα κατοχικά "Τάγματα Ασφαλείας"!

95)  Η προσπάθεια των κατοχικών αρχών για "πολιτική επιστράτευση" των Ελλήνων προκάλεσε μια πρωτοφανή αντίδραση της αθηναϊκής κοινωνίας. Η περίοδος Φεβρουαρίου-Μαρτίου 1943 σημαδεύτηκε απ’ το απόλυτα επιτυχημένο "δεκαήμερο της εξέγερσης" που ματαίωσε τα σχέδια των κατακτητών. Ήταν ένα ιστορικά κομβικό σημείο, απ’ το οποίο το ΕΑΜ εξελίχθηκε από μια απλή αντιστασιακή οργάνωση στον βασικό φορέα κοινωνικής αντίστασης και ανατροπής. Η ιταλική παράδοση τον Σεπτ. 1943 και το πέρασμα του ιταλικού οπλισμού στα χέρια του ΕΛΑΣ επιτάχυνε τις εξελίξεις. Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ μετατρέπεται σε ισχυρότατος αντίπαλος του "συστήματος", σε κορυφαίος κίνδυνος του μεταπολεμικού καθεστώτος. Αναδεικνύεται πλέον σε φορέας διεκδίκησης της εξουσίας. Κι όπως ήταν επόμενο προκαλεί αλυσιδωτές αντισυσπειρώσεις.

96) Άμεση συνέπεια των ανωτέρω ήταν η αντικατάσταση (Απρ. 1943) του κατοχικού πρωθυπουργού Λογοθετόπουλου απ’ τον Ιωάννη Ράλλη, μια έμπειρη πολιτική προσωπικότητα που ανέλαβε να ηγηθεί του "αντικομμουνιστικού αγώνα". Ως πρωταρχικό στόχο έθεσε τη συγκρότηση ελληνικών ενόπλων σωμάτων που θα εξοπλίζονταν και θα συνεργάζονταν με τις κατοχικές δυνάμεις για την αντιμετώπιση των "αναρχοκομμουνιστών". Πρόκειται για τα περιβόητα "Ευζωνικά Τάγματα Ασφαλείας", η δράση των οποίων επεκτάθηκε σταδιακά και στην ύπαιθρο. Είναι πλέον σαφές πως στην Ελλάδα άρχισαν να συγκροτούνται τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα που θα συγκρουστούν για τη μορφή της μεταπολεμικής κατάστασης της χώρας.

97) Η στελέχωση των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν πολυσυλλεκτική. Από λούμπεν και κακοποιά στοιχεία, πεινασμένους φουκαράδες που δελεάστηκαν απ’ το γενναίο σιτηρέσιο, ως και μέλη αντικομμουνιστικών οργανώσεων που αναζητούσαν προστασία και καταφύγιο για να γλυτώσουν απ’ τον ανερχόμενο και καλά εξοπλισμένο ΕΛΑΣ. Το καλοκαίρι του 1944 η κατοχική κυβέρνηση απέστειλε και ατομικές προσκλήσεις σε νεαρά και εμπειροπόλεμα μέλη της αστικής τάξης για υποχρεωτική κατάταξη. Στα Τάγματα Ασφαλείας εντάχθηκε κι ένα μεγάλο μέρος των προπολεμικών "Δημοκρατικών Ταγμάτων" που ίδρυσε ο Πλαστήρας το 1922 και είχαν πρωταγωνιστήσει στις δικτατορίες Πάγκαλου και Κονδύλη την περίοδο των συνεχών στρατιωτικών κινημάτων 1923-1926...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" 157 - Αιρέσεις του Ισλάμ (Γ’) - Οι Σηίτες

Κάποιοι θεωρούν τους Σηίτες ως "προτεστάντες του ισλαμισμού". Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο προτεσταντισμός είναι ένα κλαδί που ξεπετάχτηκε σχεδόν 1500 χρόνια απ’ την πρώτη εμφάνιση του χριστιανισμού. Ενώ ο Σηιτισμός είναι ένας απ’ τους δυο αρχικούς κορμούς του Ισλάμ.

Μετά τον θάνατο του Μωάμεθ η μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμάνων της Μέκκας συσπειρώθηκε γύρω απ’ τον διάδοχό του Αμπού Μπακρ. Μόνο μια μικρή μερίδα στάθηκε στο πλευρό του Αλή, εξαδέλφου και γαμπρού του Προφήτη. 

Ο Αλή κατά την περίοδο των τριών πρώτων χαλιφών αποσύρθηκε και αφοσιώθηκε στη διδασκαλία των οπαδών του. Αλλά μετά τον θάνατο του Οθμάν ανέλαβε τη χαλιφεία το 656 μ.Χ. Αντιμετώπισε όμως πολλές αντιδράσεις, μεταξύ των οποίων και της Αϊσα, μιας απ’ τις χήρες του Μωάμεθ. 

Αρχικά κατόρθωσε να τους εξουδετερώσει αλλά τελικά ανατράπηκε φονευόμενος το 661 μ.Χ. Ακολούθησε διωγμός των οπαδών του Αλή με αποκορύφωμα τη σφαγή του γιου του Χουσεϊν στην Καρμπάλα το 680 μ.Χ., γεγονός που σημάδεψε την ιστορία και την ιδιοσυγκρασία των σηιτών. 

Έκτοτε υπερτονίζουν τη θρησκευτική σημασία του πάθους, της θυσίας και του μαρτυρικού ιδεώδους.  Ο Χουσεϊν ανακηρύχθηκε ως ο κατεξοχήν μεγαλομάτης και η επέτειος του θανάτου του, τη 10η μέρα του μηνός μουχαράμ γιορτάζεται με σκληρές αυτομαστιγώσεις και αυτοτραυματισμούς των οπαδών του.

Κεντρικό ρόλο στην παράταξη των σηιτών παίζει ο θεσμός των ιμάμηδων. Πρώτος και μεγαλύτερος ιμάμης ήταν ο Αλή που θεωρείται "άγιος του Θεού", που μαζί με τον Προφήτη προϋπήρχε της Δημιουργίας. 

Ο ιμάμ είναι πολιτικο-θρησκευτικός ηγέτης της κοινότητας, φορέας του θείου φωτός, φίλος του Θεού και έχει επιλεγεί από αυτόν ως εκπρόσωπος της θεότητας και οδηγός προς τη σωτηρία.

Η πλειοψηφία των σηιτών δέχονται την ύπαρξη 12 ιμάμηδων, ενώ μια μικρότερη ομάδα αποδέχεται μόνο 7. Ο δωδέκατος ιμάμης, ο Αλ-Μαχντί, δεν πέθανε αλλά εξαφανίσθηκε το  878 μ.Χ. και θα επανέλθει για να ανακαινίσει το Ισλάμ και να εγκαθιδρύσει παγκόσμια βασιλεία. Πρόκειται για τη σηιτική εκδοχή του Μεσσία...