Ημερολόγιο αλητείας... (Ε‘) -- Ποτέ φωλιά δε φτιάχνει το μοναχό πουλί!

Ανταποκρίθηκα χωρίς να το πολυσκεφτώ στην πρόσκληση για ένα "ξέφρενο μασκέ πάρτι".

Έφτασα σχετικά νωρίς και κάπως χαλάστηκα όταν άρχισαν να με εξετάζουν σα ζώο στο παζάρι. Εννοείται πως ήμουν αμασκάρευτος.

"Εσύ τι ντύθηκες;", με ρώτησαν.

"Ευχή που ζητά την εκπλήρωσή της! Έτσι λέγεται το κουστούμι μου"...

Άρχισε να μπαίνει κόσμος και κοσμάκης. Όλοι τους ανώμαλοι. Τρέχα γύρευε τι ψάχνει να βρει ο καθένας. Σφίγγεται το στομάχι μου. Από διέγερση; Από αηδία; Δεν ξέρω...

Όλοι πέφτουν πάνω σου σαν πεινασμένα σεξουαλικά όρνια. Ένας τύπος γονατίζει μπροστά μου, αρχίζει να γλείφει τις αρβύλες μου και... "γουστάρω άγριο γαμήσι, θα πληρώσω"! Όσο περισσότερο μιλάει τόσο πιο παιχνιδιάρικο θηλυκό γίνεται...

Με πνίγει η ατμόσφαιρα της έξαλλης ακολασίας. Η ευκολία που σου ψιθυρίζουν "πόσο ωραίος είσαι" προτού επιχειρήσουν να σε κατασπαράξουν. 

Τα ναρκωτικά παίρνουν και δίνουν. Αποφασίζω να φύγω. Είναι ανόητο να πολεμάς κι εσύ τον εαυτό σου όταν τόσα γύρω σου σε πολεμούν...

Οι δρόμοι πάλι με περιμένουν. Τόσος κόσμος γύρω μου και κανείς δεν βρίσκεται να με ρωτήσει κάτι σαν "κοιμήθηκες καλά τη νύχτα;" ή "πώς θα τη βγάλεις σήμερα;". 

Τόσοι και τόσοι πέρασαν απ’ τη ζωή μου και σχεδόν όλοι εξαφανίστηκαν με χίλιους δυο τρόπους. Σπάνια μάθαινα τι απέγιναν ή αν ζούσαν. 

Τόση σπατάλη ενέργειας για να ξαναβρεθώ πάλι στο σημείο που ξεκίνησα. Μόνος σε μια πάροδο της Ομόνοιας...

Παρ’ όλ’ αυτά ήμουν ερεθισμένος. Αν η καύλα πονούσε θα έπρεπε να κυλιέμαι απ’ τους πόνους. 

Πάτησα τα πενήντα και είναι τραγικό να ξέρεις πως αυτό είναι το μόνο που πάτησες και που σε πατάει! Αλλά για στάσου! Κάπου εδώ κοντά δεν μένει η Μ.; Μια παλιά μου καβάτζα;

Έχω να τη δω πάνω από χρόνο, αλλά, αν θυμάμαι καλά, είχα το ταλέντο και όλη τη λεκτική δεινότητα που απαιτείται για να υποσταλεί η κιλότα της.

Η τελευταία της φράση πριν χωρίσουμε ήταν "παραδέξου το Ψόνθο, ιδέα δεν έχεις τι πα να πει αγάπη"!

Χτυπάω το κουδούνι της. Η πόρτα ανοίγει, εμφανίζεται εκείνη, με κοιτάει λίγα δευτερόλεπτα και μου βροντάει στα μούτρα την πόρτα ουρλιάζοντας "άντε γαμήσου ρε μαλάκα!". 

Αν πήγαινα να γαμηθώ κάθε φορά που μου το λένε, τώρα θα ήμουν αδελφή με κουδούνες. 

Αλλά, όπως και να το κάνεις, δεν ήμουν προετοιμασμένος για τέτοια αντιμετώπιση. Ένιωσα σα να περπατούσα στο σκοτάδι και να τράκαρα σε τοίχο...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" 164 - Εβραίοι ιερείς κρατούσαν διονυσιακούς φαλλούς!

Οι περισσότερες πολυεθνικές αυτοκρατορίες της ιστορίες ήταν θρησκευτικά ανεκτικές. 

Ακόμα και οι Οθωμανοί σεβάστηκαν σε γενικές γραμμές τις άλλες δύο "Αβραμικές" θρησκείες, δηλαδή τον ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό.

Μια από τις χτυπητές εξαιρέσεις ήταν η περίπτωση του Αντίοχου Δ’, βασιλιά της ελληνιστικής αυτοκρατορίας των Σελευκιδών από το 175 π.Χ. μέχρι τον θάνατό του το 164 π.Χ. Κάποιοι τον χαρακτηρίζουν "παράφρονα", και του αποδίδουν πολλά απ’ τα χαρακτηριστικά του μεταγενέστερου Ρωμαίου αυτοκράτορα Νέρωνα.

Πάντως ο Αντίοχος ήταν σίγουρα μεγάλο ψώνιο, αφού φρόντισε να αυτοχαρακτηριστεί "Επιφανής", δηλαδή "Αποκάλυψη των Θεών". Οι σύγχρονοί του τον περιγελούσαν, παραλλάζοντας το προσωνύμιο σε "Επιμανής", δηλαδή "τρελός"!

Μια απ’ τις φιλοδοξίες του ήταν να ενώσει την αχανή αυτοκρατορία του επιβάλλοντας μια ενιαία θρησκεία, αυτή των Μακεδόνων που είχε ως κεντρικό άξονα τη λατρεία του Διονύσου. 

Το μεγαλύτερο εμπόδιο στα σχέδιά του ήταν, φυσικά, οι Εβραίοι. Αυτός ο παράξενος λαός που θαύμαζε τον ελληνικό πολιτισμό αλλά απεχθάνονταν την κυριαρχία του. Θεωρούσαν τους Έλληνες πλαδαρούς και λάγνους, αν και οι ανώτερες κοινωνικές τους τάξεις αντέγραφαν τον ελληνικό τρόπο ζωής χρησιμοποιώντας ελληνικά ονόματα, την ελληνική γλώσσα και περιβολή κ.λπ.

Ουσιαστικό κουμάντο στο Ισραήλ έκανε ο εκάστοτε Αρχιερέας, που ήταν πολιτικο-θρησκευτικός ηγέτης. Στον αρχιερατικό θρόνο ανέβαινε όποιος έδινε μεγαλύτερο μπαχτσίσι στον Μακεδόνα βασιλιά της Αντιόχειας. 

Δυο αδέλφια διεκδίκησαν την αρχιεροσύνη, ο καθένας προσπάθησε να προσφέρει τα περισσότερα στον Αντίοχο, και τελικά επικράτησε ο εξελληνισμένος Ιάσων, που ως Μέγας Αρχιερέας του Ισραήλ επεχείρησε να εξελληνίσει το Ισραήλ και να μετατρέψει την Ιερουσαλήμ σε ελληνική πόλη!

Και τι δεν είδαν τότε τα δόλια τα ματάκια των Εβραίων της ιστορικής πόλης. Μέχρι και πλαστικές εγχειρήσεις έκαναν για να ακυρώσουν την περιτομή τους.

Για να μην τα πολυλογούμε, επόμενο ήταν να εξεγερθούν οι ζηλωτές Ιουδαίοι, που άρχισαν έναν σκληρό απελευθερωτικό αγώνα στα πλαίσια του οποίου έγιναν τεράστια εγκλήματα κι απ’ τις δυο πλευρές.  

Σε κάποια φάση του πολέμου ο Αντίοχος κυρίευσε την Ιερουσαλήμ, απαγόρευσε κάθε τελετή στο Ναό, τον οποίον μόλυνε με χοιρινό κρέας και μετέτρεψε σε Ιερό του Διός, απαγόρευσε την αργία του Σαββάτου, την περιτομή και τον μωσαϊκό Νόμο. Οργάνωσε μάλιστα και παρέλαση διονυσιακή μέσα στην αυλή του Ναού, με τους συμμετέχοντες να φορούν στεφάνια από κισσό, ίσως κρατώντας και φαλλικά σύμβολα, και τέλος οργανώθηκαν γυμνικοί παλαιστικοί αγώνες που οι Ιερείς αναγκάστηκαν να τους παρακολουθήσουν! 

Τελικά, όπως ξέρουμε, η ιουδαϊκή επανάσταση των Μακκαβαίων πέτυχε, ο συρο-μακεδονικός στρατός κατατροπώθηκε, ο δε Αντίοχος ο Επιφανής έπεσε νεκρός απ’ το άρμα του λόγω κάποιας επιληπτικής κρίσης. 

Αυτό ήταν το άδοξο τέλος ενός γοητευτικού αλλά παράφρονος βασιλιά...

Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (Ε’)

Τους φίλους μου τους χωρίζω σε δύο κατηγορίες: στην πρώτη ανήκουν αυτοί που πας μαζί τους στην ταβέρνα, ενώ στη δεύτερη εκείνοι που πάτε μαζί γήπεδο. 

Με τους πρώτους δεν θα πας ποτέ σε μια "σκληρή" αντίπαλη έδρα. Αλλά τους δεύτερους δεν θα τους βάλεις ποτέ σπίτι σου. 

Εδώ μας απασχολούν τα άτομα της δεύτερης κατηγορίας. Συνήθως ζουν σε κάποιες πραγματικά "σκληρές" περιοχές της πόλης, συχνάζουν μόνο εκεί που ένας καυγάς φαίνεται πολύ πιθανός, που συνήθως δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο αλλά ενδιαφέρονται μόνο για την αδρεναλίνη που παράγεται κάθε φορά που θα συγκρουστούν με αντίπαλες συμμορίες! 

Ξέρω πολλά άτομα που δεν μπαίνουν καν στο γήπεδο αλλά περιμένουν υπομονετικά να τελειώσει το ματς και να βγουν οι αντίπαλοι οπαδοί για να τους "την πέσουν". Γενικά, η αδρεναλίνη είναι πολύ εθιστική...

Οι τύποι αυτοί συνήθως προσυγκεντρώνονται σε κάποια πάρκα ή πλατείες (στην Ελλάδα) ή σε παμπ και μπυραρίες στην Αγγλία. 

Εκεί κυκλοφορούν του κόσμου οι φήμες για τη διαδρομή που θ’ ακολουθήσουν οι οπαδοί της "φιλοξενούμενης" ομάδας, καθώς και χιλιάδες ψεύτικες ιστορίες για "ανδραγαθήματα" κάποιων "ηγετών της εξέδρας"...

Απόψε συμπεριφερθήκαμε πάλι σα να βγήκαμε μόλις απ’ τη φυλακή. Αύριο οι δημοσιογράφοι θα γράφουν ξανά πως είμαστε "αρρωστημένα κτήνη", η "μάστιγα της κοινωνίας".  

Δεκτόν. Αλλά κι οι δημοσιογράφοι τι είναι; Ποιοι ανάβουν τα αίματα πριν τα "μεγάλα" ματς; Ποιοι μεταδίδουν επεισόδια που δεν έγιναν ποτέ; Και ποιοι κατασκευάζουν βαθμολογικούς πίνακες με τους "σκληρότερους" χούλιγκανς στα Βρετανικά Νησιά; Ποιοι διεγείρουν κάθε τόσο τον αγγλικό εθνικισμό; 

Η αστυνομία δημοσιεύει φωτογραφίες του οπλισμού που δήθεν κατάσχεσε στον τόπο της συμπλοκής: ματσέτες, σπαθιά σαμουράι, μπαστούνια του μπέιζμπολ! 

Μα δεν έχουν τον θεό τους; Ποιος μπορεί να πιστέψει τέτοιες τερατολογίες; 

Οι μπάτσοι είναι μεγάλα κουμάσια. Συχνά τα κάνουν πλακάκια με τους ντόπιους οπαδούς και οδηγούν τους "φιλοξενούμενος" σε καλά στημένες ενέδρες. 

Άλλες πάλι φορές χρησιμοποιούν τους "φιλοξενούμενους" για να δείρουν "δι’ αντιπροσώπου" τους ντόπιους σαματατζήδες. Πολλές φορές η τοπική αστυνομία έκανε τα στραβά μάτια όταν κάναμε ντου στους οπαδούς των γηπεδούχων. Μας υποδείκνυαν τις παμπ που έπιναν οι παλαβοί της περιοχής τους. "Γαμά τε τους λίγο", μας έλεγαν, "αλλά όχι καταστροφές κι όχι σοβαρούς τραυματισμούς"!

Κι όταν μπαίναμε στο δικό μας πέταλο, χαλάρωναν επίτηδες τα λουριά των σκυλιών για να μας χώσουν μια γερή δαγκωνιά στον κώλο κι αυτοί έσκαγαν στα γέλια βλέποντας τα ασπρουλιάρικα κωλομέρια μας να "χαμογελούν" κάτω απ’ τα σκισμένα τζιν και λι βάις...

Όταν πενηνταρίσεις τα βλέπεις κάπως διαφορετικά...

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος άνθρωπος στη γη που να ’χει φάει περισσότερες χυλοπίτες από μένα. Όμως έβγαλα και μερικά σούπερ γκομενάκια. 

Τέλος πάντων, παράπονο δεν έχω, άσε που συνεχίζει να ψιλοπερνάει η μπογιά μου...

Κανονικά έπρεπε να στρώσω κώλο και να γράψω ένα βιβλίο για "Τις γυναίκες της ζωής μου". Με λίγη τύχη θα μπορούσε να γίνει μπεστ σέλερ και να κονόμαγα και μερικά φράγκα. 

Αλλά, το ομολογώ, πως είμαι τεμπέλης. Γι’ αυτό και εκτονώνω τον συγγραφικό μου οίστρο στις μικροϊστορίες του ιστολογίου...

Αλλά κάτι βράδια σαν απόψε, που ήπια μερικές ρακές και χαλάρωσα, δεν μπορώ να μην θυμηθώ πολλές απ’ τις τραγελαφικές καταστάσεις του γκομενικού παρελθόντος μου. Και κάθομαι λίγο και το φιλοσοφώ...

Κατέληξα, που λέτε, πως δεν υπάρχει αυτό που λέμε "κεραυνοβόλος έρωτας". Απλά, βρίσκουμε έναν τρόπο να πούμε κάπως ευγενικά τη μεγάλη καύλα, τον άγριο και πρωτόγονο πόθο μας. 

Αλλά το ξεκαύλωμα μ’ ένα "στα γρήγορα" είναι κάτι πολύ διαφορετικό απ’ τη σχέση. Οι σχέσεις είναι σαν τον κήπο που θέλει πολύ δουλίτσα και προσπάθεια για να σου δώσει πράγματα. Θέλει υπομονή, χρόνο, κόπο, ενέργεια, συμβιβασμούς, αγγαρείες. Είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε τόσες θυσίες; Τι να πω... δεν ξέρω κι αν αξίζει τον κόπο τελικά. Η σχέση είναι μια ατέλειωτη πορεία που σε κάθε βήμα της σε περιμένουν νέες προκλήσεις. 

Αλλά ένα είναι σίγουρο: αυτό που σου φάνηκε τόσο χαριτωμενιά στο πρώτο ραντεβού, σε λίγο θα σε αφήνει αδιάφορο, και λίγο αργότερα μπορεί και να σε εκνευρίζει μέχρι αηδίας...

Μην ακούτε όσα γράφουν τα ελαφρο-λαϊκά περιοδικά. Τα δύο φύλα δεν είμαστε από διαφορετικό πλανήτη. Στα ίδια σκατά μεγαλώσαμε και τα ίδια στερεότυπα φάγαμε στη μάπα. Προσωπικά έχω σιχαθεί ν’ ακούω μαλακίες του τύπου οι άντρες μένουν πάντα μωρά, ενδιαφέρονται μόνο για σεξ-ποδόσφαιρο-αυτοκίνητα-φίλους, τους ενδιαφέρει το επάγγελμα περισσότερο απ’ την οικογένεια κ.λπ.

Νομίζω πως όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Έχουμε την ίδια ανάγκη συντροφικότητας, ν’ αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε, να καλύψουμε τα κενά μας, να βρεθεί κάποιος να μας δώσει αξία-σημασία-ενδιαφέρον. Όλ’ αυτά είναι κοινά σε γυναίκες και άντρες. Κι ας μην το ομολογούμε οι περισσότεροι. Γιατί πρέπει να δείχνουμε δήθεν σκληροί και αυτάρκεις. 

Τέλος πάντων, ήδη μακρηγόρησα. Τώρα που πενηντάρισα κάπως ηρέμησα. Σίγουρα είναι και θέμα ορμονικό. Αλλά το εστιάζω κυρίως στο "φιλοσοφικό". 

Κατάλαβα, επιτέλους, πως δεν έχει αξία (ούτε και αποτέλεσμα) να προσπαθείς με κάθε τρόπο ν’ αρέσεις. Να προδίνεις τον εαυτό σου, να γίνεσαι μαλάκιο για να τραβήξεις την προσοχή και την αποδοχή των άλλων. 

Δεν είμαι από κείνους που λένε "αυτός είμαι και σ’ όποιον αρέσω". Απλά λέω, "αυτός είμαι, προσπαθώ να εξελιχθώ και να βελτιωθώ, αλλά δεν θα γίνω όπως με θες εσύ για να σου αρέσω"...

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (Κ’ - Η Αριστερά κι ο Χριστιανισμός τροφοδοτούν τη μιζέρια μας!)

Τελικά, το να είσαι μονίμως φτωχός κι απένταρος φαίνεται πως έχει πολλά πλεονεκτήματα. Γι' αυτό και οι περισσότεροι από μας νιώθουμε τόσο άνετα στη μιζέρια μας που δεν αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι για να ξεφύγουμε απ' αυτήν...

Τόσο οι θρησκείες όσο και οι αριστερές ιδεολογίες έχουν "αγιοποιήσει" τους φτωχούς και την φτώχεια. Ποιος είναι ο "εκλεκτός λαός" κατά την μαρξιστική ιδεολογία? Μα "της γης οι κολασμένοι", φυσικά. Και ποιο είναι το χριστιανικό πρότυπο της ηθικής ανωτερότητας? Μα ο φτωχός Λάζαρος, φυσικά!

Όταν ο άλλος μεγαλώνει με τη θεωρία πως κανένας πλούσιος δεν θα πάει στον παράδεισο, πως όλοι οι πλούσιοι είναι στυγνοί εκμεταλλευτές του φτωχού λαού κ.λπ., πώς περιμένουμε να μην έχει κόμπλεξ με το χρήμα και την επιτυχία? Κι όποιος είναι εσωτερικά "τσακωμένος" με κάτι, φυσικό και επόμενο είναι να μην μπορεί να το αποκτήσει ποτέ. Κι αν τυχαία το αποκτήσει θα κάνει ασυνείδητα οτιδήποτε για να επιστρέψει στην οικεία και τόσο ευχάριστη θέση της αποτυχίας και της απελπισίας. Γιατί μόνο εκεί έμαθε να αισθάνεται άνετα.

Το να είναι κάποιος φουκαράς και φτωχαδάκι έχει κι άλλα πολλά πλεονεκτήματα:

Δεν είναι μόνο πως νιώθει "άγιος" κι "ευλογημένος". Ταυτόχρονα ελκύει τη λύπηση αλλά και τη συμπάθεια των άλλων. Κανείς δεν τον ζηλεύει, δεν τον φθονεί, άσε που κάποιοι μπορεί να του δίνουν συστηματικά και μια βοηθειούλα. Βάλε στην εξίσωση και τα κρατικά επιδοματάκια, όλο και κάπως θα τα κουτσοβολέψει χωρίς να δουλεύει...

Επιπλέον, απαλλαγμένος από τις ενοχές της αποτυχίας, θα μπορεί να κατακεραυνώνει το "παλιοσύστημα" και την "άτιμη κενωνία", την κυβέρνηση, όλους τους πλούσιους και επιτυχημένους, και φυσικά κανείς δεν θα τολμά ή δεν θα καταδέχεται να τον αντικρούσει.

Ο μονίμως απένταρος θα εξακολουθήσει να έχει πολλούς φίλους, όλους τους ομοίους του που δεν είναι καθόλου λίγοι. Και στο καπάκι δεν θα χρειάζεται να βάλει όρια στον εαυτού του ή να μπει στη δοκιμασία ν' αλλάξει συνήθειες και τρόπο ζωής. Γιατί ένας φτωχός δεν έχει επιλογές, άρα αποφεύγει τα δύσκολα διλήμματα και την ευθύνη...

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΚΕ’ - Η ιταλική συνθηκολόγηση έκρινε τα πάντα!)

105) Όπως προαναφέραμε, η πολιτική γιγάντωση του ΕΑΜ στην Αθήνα ξεκίνησε με τους επιτυχημένους αγώνες κατά της πολιτικής επιστράτευσης την περίοδο Φεβρουάριος-Μάρτιος 1943. Όμως η ανάπτυξη του ένοπλου σκέλους του συνδέεται χρονικά με τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας που τυπικά ανακοινώθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1943. 

Ως τότε ο πολεμικός εξοπλισμός του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Αθήνας περιοριζόταν σε μερικές δεκάδες περίστροφα, λίγα τουφέκια και μόνο δύο αυτόματα. Ο οπλισμός αυτός προερχόταν από κλοπές εις βάρος των κατοχικών δυνάμεων ή μέσω αφανών διασυνδέσεων με τον χώρο του κοινού εγκλήματος...

Η κατάσταση άλλαξε απ’ τον Ιούλιο του 1943, όταν πλέον είχε γίνει γνωστή η ανατροπή του Μουσολίνι και, εν όψει της συνθηκολόγησις, Ιταλοί αξιωματικοί αλλά και απλοί οπλίτες άρχισαν να διοχετεύουν στη μαύρη αγορά ό,τι είχαν διαθέσιμο, από σακίδια και κουβέρτες μέχρι περίστροφα, σφαίρες και χειροβομβίδες...

Μετά την οριστική συνθηκολόγηση της Ιταλίας ένα μεγάλο μέρος του ιταλικού οπλισμού στην Αθήνα πέρασε απευθείας στα χέρια της εαμικής αντίστασης. Ταυτόχρονα, πολλοί Ιταλοί αντιφασίστες προτίμησαν να ενταχθούν στο ΕΑΜ-¦ΛΑΣ αντί να παραδοθούν στους Γερμανούς. Μαζί τους μετέφεραν και τον οπλισμό των πρώην μονάδων τους που, σε συνδυασμό με την στρατιωτική τους εμπειρία, αναβάθμισαν επιχειρησιακά τον αντιστασιακό αγώνα και τόνωσαν το ηθικό των αγωνιζόμενων νέων στις συνοικίες. 

Αρκετοί απ’ αυτούς τους Ιταλούς σκοτώθηκαν σε ένοπλες συγκρούσεις με τα Τάγματα Ασφαλείας και τις γερμανικές δυνάμεις τους επόμενους μήνες.

Οι εξελίξεις αυτές, σε συνδυασμό με την αναγκαστική μείωση της στρατιωτικής παρουσίας των κατοχικών δυνάμεων στις συνοικίες, έδωσαν το δικαίωμα στο ΕΑΜ να αμφισβητήσει την εξουσία των κατοχικών κυβερνήσεων όχι μόνο σε πολιτικό αλλά και σε στρατιωτικό επίπεδο μέσα στην ίδια την πρωτεύουσα της χώρας...

Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (ΣΤ’)

Οι αγγλικές εφημερίδες και τηλεοράσεις δαιμονοποιούσαν και μεγαλοποιούσαν το φαινόμενο του χουλιγκανισμού. Περιέγραφαν επεισόδια που δεν έγιναν ποτέ. Έπαιρναν συνεντεύξεις από δήθεν "αρχηγούς της εξέδρας" που δεν τους ήξερε κανείς.

Προετοίμαζαν το έδαφος της νεοφιλελεύθερης αντεπίθεσης. Κάτι σαν τη σημερινή δαιμονοποίηση των ελληνικών Εξαρχείων...

Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική, αλλά σίγουρα όχι ιδανική. Τσαμπουκάδες, μπουνιές, σπασίματα, μαχαιρώματα σίγουρα υπήρχαν. Αλλά ταυτόχρονα ίσχυαν και "άγραφοι νόμοι". 

Η οπαδική βία δεν έπρεπε να μεταφέρεται στην καθημερινή ζωή. Απαγορευόταν αυστηρά να την "πέσεις" στον άλλον έξω απ’ το σπίτι, τη δουλειά ή το σχολείο. Ό,τι ήταν να γίνει, γινόταν στα περιορισμένα τοπικά και χρονικά πλαίσια του ποδοσφαιρικού αγώνα. 

Στα νάιτ κλπαμπς διασκέδαζαν παρέα μερικά απ’ τα σκληρότερα αντίπαλα "μούτρα" των γηπέδων...

Πλησιάζουμε στην "εμπόλεμη ζώνη". 

Οι γαμημένοι οπαδοί της Γουλβς πάλι θα μας την έχουν στημένη στη γνωστή υπόγεια διάβαση πριν το γήπεδό τους. Αλλά δεν έχουν τ’ αρχίδια να εμφανιστούν στο νότιο Λονδίνο.

Οι μπάτσοι στο πέταλο έρχονται καταπάνω μας ψάχνοντας να βουτήξουν μερικούς. 

Όλοι μας είμαστε ειδικοί να προσποιούμαστε κάτι τέτοιες στιγμές τους "αγνούς φιλάθλους". Σχεδόν πάντα πιάνει.

Στο τέλος του αγώνα κάνουμε όλη τη συνοικία λίμπα. Μοιάζει λίγο με τη βομβαρδισμένη Βηρυτό. 

Το βράδυ όλα τα μέσα ενημέρωσης θα ξεσαλώσουν πάλι για "την ανάγκη λήψης έκτακτων μέτρων κατά της βίας και της αναρχίας"...