"Ημερολόγιο λιποταξίας" (136 - Ψοφίμι ο Βουκεφάλας μπροστά στην καμήλα του Μοχάμεντ Άλι!)

Η ρωμαϊκή κυριαρχία στην Αίγυπτο κράτησε ως το 639 μ.Χ. Τη χρονιά αυτή εισβάλλουν στη χώρα οι Άραβες, το 641 ο πατριάρχης Κύρος παραδίδει την Αλεξάνδρεια στον στρατηγό Αμρ Ιμπν και το επόμενο έτος εγκαταλείπουν το αιγυπτιακό έδαφος οι τελευταίες ρωμαϊκές φρουρές...

Οι Άραβες, όπως κι αργότερα οι Οθωμανοί, χαρακτηρίζονταν απ’ τη θρησκευτική τους ανεκτικότητα. Οι χριστιανικές εκκλησίες διατηρήθηκαν ενώ χτίστηκαν και νέες. 

Βέβαια, οφείλουμε να τονίσουμε πως οι μονοφυσίτες χριστιανοί της Αιγύπτου υποδέχθηκαν τους Άραβες ως ελευθερωτές απ’ τον ρωμαϊκό ζυγό των Ορθοδόξων...

Γύρω στα 1250 μ.Χ. την εξουσία κατακτούν οι Μαμελούκοι, που εγκαθιστούν στην Αίγυπτο δικό τους Σουλτάνο. 

Οι Μαμελούκοι δεν ήταν κάποια ιδιαίτερη φυλή, αλλά υποτελείς-δούλοι στρατιώτες που αποτελούσαν το σημαντικότερο σώμα του στρατού της Αιγύπτου. Κάτι σαν τους Γενίτσαρους των Οθωμανών. 

Κυριάρχησαν για 264 χρόνια, ως το 1517, που οι Οθωμανοί κατέκτησαν την Αίγυπτο.

Στις 2 Ιουλίου 1798 το εκστρατευτικό σώμα του Ναπολέοντα καταλαμβάνει την Αλεξάνδρεια κι αρχίζει η σύντομη περίοδος της γαλλικής κυριαρχίας (κράτησε μόνο τρία χρόνια). 

Την ίδια περίοδο οι Άγγλοι επιβάλλουν ναυτικό αποκλεισμό των γαλλικών κτήσεων στη Μεσόγειο. Οι Γάλλοι απαντούν χορηγώντας προνόμια σε κάθε είδους κουρσάρο που προσφέρεται να σπάσει τον αποκλεισμό και να τροφοδοτήσει με τρόφιμα τα γαλλικά στρατεύματα. 

Έτσι πλούτισαν οι αρβανίτες πειρατές-πλοιοκτήτες των νησιών του Αιγαίου που λίγο αργότερα θα συμμετάσχουν στη λεγόμενη "ελληνική" επανάσταση...

Μετά τη γαλλική κατοχή στην Αίγυπτο κυριάρχησε μια ισχυρή ιστορική προσωπικότητα, που αν ήταν πιο τυχερός ίσως να είχε υποσκελίσει κι αυτόν τον Μεγαλέξανδρο.

Μιλάμε για τον περιβόητο Μοχάμεντ Άλι. Αλβανικής καταγωγής, καταγόμενος απ’ την Καβάλα κι αρχηγός της οθωμανικής στρατιωτικής δύναμης στην Αίγυπτο. Αυτοανακηρύσσεται Πασάς, αυτονομείται σταδιακά απ’ την Υψηλή Πύλη και κάνει τολμηρά βήματα εξευρωπαϊσμού της αιγυπτιακής κοινωνίας.

Αρχικά δείχνει εύνοια στην ελληνική επανάσταση αλλά μετά αποφασίζει να συμβάλλει στην κατάπνιξή της στέλνοντας στην Κρήτη και στον Μωριά το γιο του Ιμπραήμ. 

Τα ανταλλάγματα που του υποσχέθηκαν οι Οθωμανοί ήταν πολύ δελεαστικά. Τα επαναστατημένα εδάφη θα περνούσαν υπό αιγυπτιακή κυριαρχία κι έτσι η ανατολική Μεσόγειος θα μετατρεπόταν σε "αιγυπτιακή λίμνη"! 

Αυτό όμως δεν θα το επέτρεπαν ποτέ οι τότε μεγάλες δυνάμεις. Γι’ αυτό και όταν πλέον η ελληνική επανάσταση είχε ουσιαστικά πνιγεί στο αίμα, επεμβαίνουν οι ευρωπαϊκοί στόλοι, γίνεται η ναυμαχία του Ναβαρίνου και τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε...

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΙΘ’ - Στην Εκάλη δεν τολμούσαν να βουν στα μπαλκόνια τους!)

Ψόνθο: Η εκτέλεση Αγγελόπουλου ήταν από μόνη της μια κορυφαία ενέργεια. Αλλά, αν θυμάμαι καλά, ακολούθησε μια σειρά μικρότερης έντασης ενεργειών.

Κούφο: Τα επόμενα χτυπήματά μας αποφασίσαμε να έχουν περισσότερο κοινωνική κατεύθυνση. Τοποθετήσαμε όχι μεγάλης ισχύος βόμβες σε τέσσερις Εφορίες και τραυματίσαμε στα πόδια προειδοποιητικά τον μεγαλογιατρό και έμπορο της υγείας Καψαλάκη. Ήταν μια σκόπιμη αποκλιμάκωση της επιθετικής μας τακτικής.

Ψόνθο: Πώς τα πηγαίνατε με τις νέες στρατολογήσεις;

Κούφο: Το 1987 έχουμε ένα άλμα στην υποδομή και στη στελεχιακή συγκρότηση της Οργάνωσης. Εξασφαλίσαμε επαρκή αυτοχρηματοδότηση, φτιάξαμε ένα ολοκληρωμένο δίκτυο παράνομων σπιτιών στην Αθήνα και σε κάποιες μεγάλες πόλης. Τότε γνώρισα και τον Σάββα. Γινόμαστε αχώριστοι φίλοι και σύντροφοι. Είχε πολύ έξυπνες ιδέες και πολλές ικανότητες.

Ψόνθο: Εσείς όμως επιμένατε να χτυπάτε αμερικανικούς στόχους κι ας άλλαζε σταδιακά ο πόλος εξάρτησης της χώρας μας. Οι ΗΠΑ παρέδιδαν τα κλειδιά στην ΕΟΚ και στη Γερμανία.

Κούφο: Το 1987 κάναμε δύο βομβιστικές επιθέσεις σε αμερικανικούς στρατιωτικούς στόχους. Η πρώτη στου Ρέντη κατά προσωπικού των αμερικανικών βάσεων στην Αθήνα και η δεύτερη στο Καβούρι εις βάρος πιλότων και ιπτάμενων που συμμετείχαν στο βομβαρδισμό της Λιβύης.

Ψόνθο: Οι ενέργειες αυτές ποια λογική εξυπηρετούσαν; 

Κούφο: Αφενός ήταν ενέργειες διεθνιστικής αλληλεγγύης. Ένας θερμός συναγωνιστικός χαιρετισμός στους λαούς της περιοχής που πάλευαν κατά του ιμπεριαλισμού. Αφετέρου ήταν και μια απάντηση στο προκλητικό σιγοντάρισμα των Αμερικάνων στις τουρκικές προκλητικότητες στο Αιγαίο. Κατά την κρίση του Μαρτίου 1987, όταν φτάσαμε κοντά σ’ ένα θερμό επεισόδιο, η αμερικανική βάση της Νέας Μάκρης έκανε ηλεκτρονικές παρεμβολές στα ελληνικά πολεμικά πλοία του Αιγαίου και ουσιαστικά τα κατέστησαν επιχειρησιακά άχρηστα! Γι’ αυτό κι ο Αντρέας με μια κίνηση εντυπωσιασμού την έκλεισε προσωρινά...

Ψόνθο: Η δράση της 17Ν τι αντίκτυπο είχε στην υψηλή κοινωνία;

Κούφο: Τα μέλη της λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης είχαν κυριολεκτικά αλαλιάσει. Δεν τολμούσαν ούτε στα παράθυρα του σπιτιού τους να πλησιάσουν. Κυκλοφορούσαν συνεχώς σαν τους Ιταλούς μαφιόζους, με θωρακισμένα αυτοκίνητα και σωματοφύλακες. Πολλοί δεν τολμούσαν καν να πατήσουν το πόδι τους στην Αθήνα. Αλλά κάποιοι δεν δίσταζαν να χρησιμοποιούν το όνομα της 17Ν για να θησαυρίζουν. Εκβίαζε με μας η κάθε "αγία οικογένεια" την άλλη. Κι όλοι μαζί ζούσαν μέσα στα νοσηρά βίτσια τους, στο χρήμα, στη βρομιά και στο αίμα...

Χωρισμός με γουρνοτσάρουχο και τάμπλετ!

Άρχισα να νταραβερίζομαι μαζί της στις αρχές του καλοκαιριού. Τις προάλλες είχαμε μια μικροεπέτειο κι είπα να το γιορτάσουμε κάπως χαϊλίδικα. Την πήρα και πήγαμε σε μια ψαροταβέρνα στην Πειραϊκή, απ’ τις κυριλάτες κι ακριβές.

Μόλις ήρθε το γκαρσόνι εκείνη παρήγγειλε αστακό. Δεν με πείραξε αυτό, όσο το άλλο. Μόλις ήρθε το τέρας, έφαγε δυο μπουκίτσες και το άλλο το άφησε.

- Γιατί καλό μου δεν τρως; Μήπως δεν είναι καλά ψημένος να το πούμε στον σεφ;

- Όχι μωρέ, απλά δεν πείναγα απόψε.

Μόλις τ’ ακούω, γυρίζει το μάτι μου, σκύβω, βγάζω το αριστερό ολ σταρ, φοράω το αρβανίτικο γουρνοτσάρουχο, αυτό με τη παχιά φούντα, και της δίνω κλοτσιά στον κώλο να εξαφανιστεί.

Μετά φωνάζω τον σερβιτόρο, του επιστρέφω τη σαμπάνια με τα παγάκια, παραγγέλνω ένα κιλό σπατανέικη ρετσίνα, βγάζω απ’ τον σάκο το μικρό λαπτοπάκι ("τάμπλετ" το λένε;) κι αρχίζω να της  γράφω συμπληρωματικό μέιλ:

"Κάργια, δεν σε άντεχα άλλο γιατί:

α) Το ’πνιγες το κουνέλι. Με ήθελες συνέχεια απίκο. Όπου κι όταν κι αν εσύ γούσταρες. Δεν μπορούσα να περάσω μια μέρα χωρίς να μου ανεβάσεις την πίεση...

β) Δεν το έκλεινες ποτέ το ρημάδι. Έτρεχα να κρυφτώ στην τουαλέτα μπας και γλιτώσω το μπίρι-μπίρι κι εσύ ερχόσουν και μου τα ’ψελνες απ’ την κλειδαρότρυπα.

γ) Έκανες την κλωστή τριχιά και μάλιστα προκαταβολικά. Το πιο ασήμαντο πράγμα ήταν για σένα ζήτημα ζωής και θανάτου.

δ) Το ’παιζες αρειοπαγίτισσα Θάνου και με τρέλαινες κάθε φορά στην ανάκριση. Γιατί έπρεπε εγώ να πληρώσω για όλα τα παιδικά σου τραύματα και όσα σου έκαναν οι πρώην σου; Δεν μπορώ να σου δίνω για τα πάντα αναφορά. Αισθάνομαι σα να χτυπάω κάρτα.

ε) Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τις ώρες. Δεν είναι όλες κατάλληλες για όλα. Όταν κάνουμε σεξ δεν μπορείς να μου λες τι σου συνέβη στο γραφείο.

στ) Τι κόλλημα ήταν αυτό που είχες φάει να με αλλάξεις; Τα κάνεις χειρότερα, δεν το καταλαβαίνεις; Έχε τη δική σου ζωή και μην κάνεις σκοπό σου ν’ αλλάξεις τη δική μου.

ζ) Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις πως δεν ανταγωνίζεσαι τη μπάλα και τους φίλους μου; Και τον κολλητό μου αν ζούσα μαζί του όλο το 24ωρο και κάναμε τρεις φορές σεξ τη μέρα θα τον είχα βαρεθεί. Μην το παίρνεις προσωπικά.

η) Με εκνευρίζει αφάνταστα να ελέγχεις συνεχώς τι μάρκα ρολόι, παπούτσι, πουκάμισο φοράω. Και, ρε γαμώ το, σταμάτα μετά από κάθε πήδημα να τρέχεις στη μαμά σου και να της περιγράφεις τι σου έκανα με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια!

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΙΑ’ - Πόσο μοιάζει το 1944 με το 1981;)

51) Όπως προαναφέραμε η αντιστασιακή δράση ήταν για τους νέους επί Κατοχής γεγονός κομβικής σημασίας. Ασχέτως αν είχε ως αφετηρία της τον πατριωτισμό, το μίσος στον κατακτητή ή λειτουργούσε ως ψυχαγωγική διέξοδος. Ένα είναι το σίγουρο: μέσα απ’ την Αντίσταση αναδείχθηκαν νέες συλλογικότητες, νέες εμπειρίες, νέα πεδία παραγωγής νοήματος, νέοι τρόποι αντίληψης του εαυτού και κοινωνικοποίησης. Καταλύθηκαν οι παραδοσιακές εξουσιαστικές δομές (γονείς, δάσκαλοι, εργοδότες, κράτος) και δημιουργήθηκαν νέες ταυτότητες. Οι νέοι δεν ήταν πλέον "τα παιδιά των γονιών τους" ούτε απλά οι "μαθητές". Ήταν μέλη αντιστασιακών οργανώσεων.

52) Την περίοδο 1940-42 τα σχολεία και τα πανεπιστήμια υπολειτούργησαν. Έτσι, χιλιάδες νέοι αποκόπηκαν απ΄τη σχολική και φοιτητική ζωή. Βρήκαν χώρο και χρόνο να δημιουργήσουν τα δικά τους πεδία ελεύθερης δράσης. Περνούν απότομα στο πολιτικό προσκήνιο που ως τότε το μονοπωλούσαν οι γονείς τους. Οι αντιστασιακές οργανώσεις δεν είναι μόνο χώροι πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης. Ταυτόχρονα καλλιεργούν αρετές όπως συντροφικότητα, καθήκον, ευθύνη, ηρωισμό, αλληλεγγύη.

53) Η Ελλάδα και η Αθήνα απείχαν πολύ απ’ τα μεγάλα ανοιχτά πολεμικά μέτωπα. Οι δυνατότητες για αποτελεσματική ένοπλη αντίσταση ήταν περιορισμένες. Γι’ αυτό και οι βασικοί στόχοι των αντιστασιακών οργανώσεων ήταν κυρίως τρεις: 1) Να διατηρήσουν υψηλό το ηθικό του λαού, 2) να μετριάσουν τις αρνητικές συνέπειες της ξένης κατοχής και 3) να δεσμεύσουν στη χώρα μας όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις του εχθρού ώστε να μην προωθηθούν κυρίως στο ανατολικό μέτωπο. Η τελευταία επιδίωξη πόνεσε περισσότερο τους αστούς πολιτικούς που ήθελαν μεν την τελική ήττα του Χίτλερ αλλά αφού προηγουμένως εκείνος θα είχε διαλύσει τη Σοβιετική Ένωση! Είναι ο βασικός λόγος που οι Έλληνες (και όχι μόνο) αστοί δεν συγχώρησαν ποτέ την αντιστασιακή δράση του ΕΑΜ και συνεχώς προσπαθούν να τη συκοφαντήσουν...

54) Το καλοκαίρι του 1944 όλα δείχνουν πως πλησιάζει η μέρα αποχώρησης των Γερμανών. Η κοινωνία ξεθαρρεύει και χιλιάδες σπεύδουν να ενταχθούν στο ΕΑΜ. Όλοι θέλουν να είναι με τον νικητή, τον ισχυρό, αυτόν που θα ελέγχει την πολιτική κατάσταση. Μεταξύ τους και πολλοί καιροσκόποι, μωροφιλόδοξοι, ακόμα και άτομα που δεν είχαν σχέση με την Αντίσταση ή είχαν εχθρική προδιάθεση με την αριστερή ιδεολογία. Ένα πλήθος γεμάτο ιδιοτέλεια, πάθος για εκδίκηση, με την ελπίδα συμμετοχής στη διαφαινόμενη νομή της εξουσίας. Οι μέρες εκείνες μοιάζουν πολύ με την περίοδο 1980-1981, που ξαφνικά η μισή Ελλάδα συνειδητοποίησε πως είναι "Αριστερή" και έσπευσε να ενταχθεί στις τοπικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ...

Μπέιμπι ντολ στο πάτωμα...

Φίλε, με τις μικρές θα έχεις πάντα κάποιο πρόβλημα. Νόμος! Αυτό μην το ξεχνάς.

Ήταν ένα πλάσμα πανέμορφο. Της πιάνω κουβεντούλα, φλερτάκι, αλλά στο κρεβάτι πάντα ο νους μου εμένα.

"Όσο σε κοιτάω νιώθω πιο όμορφος!", της λέω. "Γι’ αυτό κι εσύ όσο κοιτιέσαι στον καθρέφτη τόσο ομορφαίνεις. Η ομορφιά σου είναι παραγωγική και μεταδοτική"...

Πήγαμε σ’ ένα ήσυχο κι εχέμυθο μέρος στην καρδιά της ανήσυχης πόλης. 

Σε λίγη ώρα το δωμάτιο θύμιζε μακελειό: Τα σεντόνια και τα μαξιλάρια ήταν σα να τσακώθηκαν πάνω τους αφιονισμένοι ελέφαντες. Άδεια μπουκάλια μπίρας είχαν κυλίσει ως την πόρτα του μικρού λουτρού. Ένα πεταμένο μπέιμπι ντολ στο πάτωμα κι ένα σπορτέξ γυναικείο παπουτσάκι ήταν τα μόνα απομεινάρια μιας γυναίκας που το ’σκασε, εξαερώθηκε, κρύφτηκε, φαγώθηκε, πετάχτηκε απ’ το παράθυρο, ποιος ξέρει;

Το επόμενο βράδυ της έκανα το τραπέζι σπίτι της. Κουβάλησα τα πάντα, ως και σαμπάνια. Προσπάθησα να την ανοίξω βάζοντας το μπουκάλι ανάμεσα στα πόδια μου. Το βρήκε πολύ πρόστυχο και ξίνισε. 

Τη δεδομένη στιγμή ήθελε μόνο ατμόσφαιρα υπεραφθονίας και ευγένειας. Ενώ εγώ βιαζόμουν να ηρεμήσω το καυλί μου.

Τελικά εκείνο το βράδυ δεν έγινε τίποτα...

Αυτή η σχέση απ’ την αρχή δεν φαινόταν να ’χει καλή εξέλιξη. Ένας κολλητός λέει πως φταίει ότι άρχισε κατευθείαν με πήδημα. 

Στο μεταξύ τα ’φτιαξα μ’ ένα άλλο τρυφερούδι. Στην αρχή φιληθήκαμε άτσαλα μερικές φορές. 

Κι εδώ έδειχνε κάτι να μην πηγαίνει καλά. Συζητούσαμε τα πάντα εκτός απ’ όσα θέλαμε πραγματικά. Στην πορεία κατάλαβα πως δεν την πολυγούσταρα. Ίσως φταίει και το απολιτίκ υφάκι της.

Μάγκες, νόμος: αν μια γκόμενα δεν σου κάνει "κλικ" φύγε μακριά. Κινδυνεύεις να ξεφτιλιστείς. Έτσι την πάτησα κι εγώ. Όταν, μετά πολλών βασάνων και ενδοιασμών, βρεθήκαμε γυμνοί στο κρεβάτι, δεν μου σηκώθηκε. Ίσως να ξενέρωσα που μόλις βγήκε απ’ το μπάνιο μου είπε... "μπορείς να τελειώσεις μέσα μου, δεν υπάρχει κίνδυνος"...

Τελευταία "στάση" μια γκομενίτσα που την βαρέθηκε ένας φίλος και μου την έκανε πάσα. 

Ως τότε τη γούσταρα στα κρυφά. Συζούσαν σε μια μεζονέτα κι εγώ καθόμουν στο κομβικό σημείο ώστε να βλέπω τ’ αποκάτω της όταν ανέβαινε την εσωτερική σκάλα.

Όσο τα ’χε με τον φίλο μου με αναστάτωνε. Όταν μου την πρόσφερε στο πιάτο, σα να χαλάστηκα κάπως. 

Στις ιδιαίτερες στιγμές μας την ήθελα να φορά μαθητική μπλε ποδιά. Το έβρισκε γελοίο και πρόστυχο. Ήθελα να τη φτύνω στο στόμα, ν’ ανακατεύονται τα σάλια μας και να τα μαζεύω με τη γλώσσα μου μέσα απ’ το λαρύγγι της. Της προκαλούσε αναγούλα...

Έτσι όπως πάω, μου φαίνεται θα ξαναγυρίσω στη φάση της μπουρδελότσαρκας και του αυνανισμού. Δεν περνούσα κι άσχημα στα δεκατέσσερα που το ’χα κάνει μαγγανοπήγαδο... "πληρωμένες" και μαλακία.

Θυμάμαι πως τις απολαυστικότερες μαλακίες τις έκανα φαντασιωνόμενος τις ξαδέλφες μου. 

Γενικά, οι ξαδέλφες μου, οι αδελφές των κολλητών κι οι καλόγριες μού εξασφάλιζαν τις απολαυστικότερες στιγμές αυτοϊκανοποίησης!

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (135 - Οι Πατριάρχες ήλεγχαν τη Θύρα 7 της Αλεξάνδρειας!)

Η σημερινή Αλεξάνδρεια σε τίποτα δεν θυμίζει το ένδοξο ελληνιστικό και ρωμαϊκό της παρελθόν. Γιατί η νέα πόλη χτίστηκε ακριβώς στη θέση της παλιάς και μάλιστα με τα οικοδομικά υλικά των αρχαίων κτιρίων. 

Ευτυχώς όμως έχουμε λεπτομερείς περιγραφές της παλιάς πόλης και των λαμπρών οικοδομημάτων της.

Η κυρίως πόλη αποτελούνταν από 7 οριζόντιες και 11 κάθετες (προς την παραλία) οδούς. Κάθε οδός είχε δύο λουρίδες. Μία για τους ιππείς και μία για τα άρματα και τις άμαξες. 

Οι πεζοί κινούνταν αριστερά και δεξιά των οδών σε στοές με κιονοστοιχίες. 

Η αριστοκρατική συνοικία (Βρουχείον) βρισκόταν στο κέντρο της παραλιακής ζώνης. Εκεί υπήρχαν τα βασιλικά ανάκτορα και το βασιλικό νεκροταφείο (Σήμα) όπου και ο λαμπρός τάφος του Μεγαλέξανδρου.

Άλλα σημαντικά κτίσματα ήταν το Ποσείδειον, προς τιμήν του θεού Ποσειδώνα, το Εμπορείον (χρηματιστήριο), τα ναυπηγεία (Νεώρια) κ.λπ.

Το σημαντικότερο όμως οικοδόμημα ήταν το Σεράπειον, ο λαμπρότερος ναός της Μεσογείου, προς τιμήν του θεού Σέραπι, μια μίξη ελληνικών και αιγυπτιακών θρησκευτικών αντιλήψεων...

Παράρτημα των βασιλικών ανακτόρων ήταν το Μουσείο, αφιερωμένο στις Μούσες, δηλαδή στα γράμματα και στις τέχνες. 

Τμήμα του Μουσείου ήταν η περιβόητη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας στην οποία εργάζονταν οι περιβόητοι αλεξανδρινοί φιλόλογοι που ίσως έγραψαν όλα τα έργα που εμείς αποδίδουμε στους "αρχαίους Έλληνες συγγραφείς"...

Το Σεράπειον, ως γνωστόν, κατέστρεψαν οι Χριστιανοί με προτροπή του Πατριάρχη Θεόφιλου. Οι ίδιοι έβαλαν και το χεράκι τους στη μερική καταστροφή της Βιβλιοθήκης. 

Απ’ το δεύτερο μισό του 4ου αιώνα η Εκκλησία της Αλεξάνδρειας ήταν κράτος εν κράτη. Ήλεγχε δε και το περιβόητο λιμάνι της πόλης με όλον τον εμπορικό της στόλο και τους λιμενεργάτες. 

Αυτά τα καθίκια του υποκόσμου εξόπλιζαν οι διάφοροι Πατριάρχες για να γκρεμίζουν τους εθνικούς ναούς, να κατακρεουργούν τις Υπατίες, να καταστέλλουν τις εξεγέρσεις των μοναχών της ερήμου αλλά και να επιβάλλονται στις λεγόμενες Οικουμενικές Συνόδους λιτζάροντας τους επισκόπους της Αντιόχειας!

Πάντως στην Αλεξάνδρεια λειτούργησε και το πρώτο Χριστιανικό Πανεπιστήμιο ("Κατηχήσεως Διδασκαλείον"). 

Εκεί δίδαξαν αξιόλογοι φιλόσοφοι όπως ο Κλήμης Αλεξανδρεύς (με αθηναϊκή καταγωγή), ο Ωριγένης κ.λπ.

Ο σταδιακός υποβιβασμός της πόλης και η εύνοια των αυτοκρατόρων στην Κωνσταντινούπολη οδήγησε στη ρήξη τα δυο ιστορικά κέντρα της Ανατολής. 

Οι Αλεξανδρινοί, όπως ήταν ο κανόνας την εποχή εκείνη, αντέδρασαν ακολουθώντας διάφορες χριστιανικές αιρέσεις, αρειανισμό, μονοφυσιτισμό κ.λπ., ώσπου αποκόπηκαν πλήρως απ’ τον ρωμαϊκό κορμό.

Τελειώνουμε με τον περιβόητο Φάρο της Αλεξάνδρειας, ένα απ’ τα επτά θαύματα του κόσμου. 

Κατασκευάστηκε λίγο έξω απ’ το λιμάνι τον 3ο αι. π.Χ., είχε ύψος σχεδόν 140 μ. και φώτιζε τόσο τη νύχτα (με την καύση ρητινούχων ξύλων) όσο και τη μέρα με ειδικά ηλιακά κάτοπτρα. Πρέπει να λειτουργούσε μέχρι τον 14 αιώνα, οπότε και καταστράφηκε από έναν συνδυασμό σεισμών και διάβρωσης της βάσης του...

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΙΗ’ - "Δεν ήμασταν ούτε καθηγητές Πανεπιστημίου ούτε μαρξιστικά αναλφάβητοι"!)

Ψόνθο: Εκτός απ’ τις γνωστές ενέργειες, η 17Ν σχεδίασε κι άλλες που δεν τις ξέρουμε;

Κούφο: Φυσικά. Είχαμε ένα πολύ ευρύτερο πλάνο που εκ των πραγμάτων δεν ήταν δυνατόν να υλοποιηθεί 100%. Π.χ. σχεδιάζαμε ενέργειες κατά του Αραπάκη, πρώην Αρχηγού του Ναυτικού που κατά την τουρκική απόβαση στην Κύπρο διέταξε τα ελληνικά υποβρύχια να γυρίσουν πίσω. Κατά του Παπανικολάου, αρχηγού της Αεροπορίας την ίδια περίοδο, αλλά και πολλών αξιωματικών της Χούντας που είχαν παίξει κομβικό ρόλο στην προδοσία της Κύπρου.

Ψόνθο: Έχω την εντύπωση πως ήσασταν λίγο θολωμένοι. Απ’ το αντικαπιταλιστικό περνάγατε εν μία νυκτί στο εθνικοπατριωτικό κι από κει στο αντιαμερικανικό και πάλι απ’ την αρχή.

Κούφο: Καμιά θολούρα. Για μας ο αγώνας ήταν ενιαίος: αντικαπιταλιστικός-αντιιμπεριαλιστικός-πατριωτικός.

Ψόνθο: Οπότε, αφού εκτελέσατε τον Αγγελόπουλο ... ο καπιταλισμός τράπηκε σε άτακτη φυγή!

Κούφο: Στο πρόσωπο του Αγγελόπουλου χτυπήσαμε την λούμπεν μεγαλοαστική τάξη. Η Χαλυβουργική ήταν συνώνυμο της κολοσσιαίας εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Δεκάδες εργάτες νεκροί, εκατοντάδες σακατεμένοι, λεηλασία του δημόσιου χρήματος, τα λεφτά στο εξωτερικό, συμπεριφορά ξιπασμένων αριστοκρατών...

Ψόνθο: Και τι καταφέρατε σκοτώνοντας έναν άνθρωπο;

Κούφο: Ήταν η πρώτη καθαρά αντικαπιταλιστική ενέργεια της 17Ν. Τη συνόδευσε ένα πολυσέλιδο κείμενο οικονομικής ανάλυσης. Το κείμενο αυτό είχε τεράστια λαϊκή απήχηση. Ευρύτερα κοινωνικά στρώματα ένιωθαν πλέον πως αντιπροσωπεύονται απ’ το λόγο και τη δράση μας. Ανοίγαμε επιτέλους δίαυλο επικοινωνίας με τα λαϊκά στρώματα...

Ψόνθο: Και τι λέγατε σε κείνη την ανακοίνωση με λίγα λόγια;

Κούφο: Ήταν ένα προφητικό κείμενο. Αναλύαμε την βαθιά οικονομική κρίση του 1985, την αποβιομηχάνιση, υπερχρέωση, αναλύαμε τον μεταπρατικό χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού. Το λέγαμε ξεκάθαρα πως πλέον εξαρτυόμαστε απ’ τις δυτικές τράπεζες κι ότι η χώρα οδηγείται μαθηματικά στη χρεοκοπία.

Ψόνθο: Και ποιες ήταν οι αντιδράσεις στην εκτέλεση Αγγελόπουλου και στην προκήρυξή σας;

Κούφο: Χαμός έγινε. Ο Αντρέας διέκοψε την επίσκεψή του στην Κίνα, έδιωξε τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης, τους Αρχηγούς της Αστυνομίας και της ΚΥΠ, κάλεσε ειδικούς αναλυτές ξένων μυστικών υπηρεσιών, γινόταν λόγος πως συγγραφέας του κειμένου ήταν εξέχων οικονομολόγος. Κάποιος επιστρατευμένος δημοσιογράφος του γνωστού συγκροτήματος μας αποκάλεσε "μαρξιστικά αναλφάβητους"!

Ψόνθο: Τελικά, ήσασταν όντως άσχετοι από μαρξισμό;

Κούφο: Ακριβώς το αντίθετο. Ο Μαρξ στο βιβλίο του "Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία" ουσιαστικά περιγράφει τη σύγχρονη ελληνική καπιταλιστική τάξη. Τη μανία της για πλουτισμό, την ξετσίπωτη απάτη, το επιτήδειο τσέπωμα του έτοιμου πλούτου, τις απολαύσεις που μετατρέπονται σε ακολασία και το χρήμα που γίνεται ένα με τη βρομιά και το αίμα. Δηλαδή αυτά ακριβώς που γράφαμε κι εμείς στην προκήρυξή μας...