"Ημερολόγιο λιποταξίας" (130) - Οι Θρησκείες της Περσίας, ο Ζωροαστρισμός

Οι αρχαίοι Πέρσες, όπως κι όλοι οι λαοί, ήταν φυσιολάτρες και πολυθεϊστές. Μεταξύ άλλων, λάτρευαν και τη θεά της γονιμότητα Αναχίτα, κάτι σαν την ελληνική Δήμητρα.

Στη συνέχεια ασπάστηκαν τον ινδικής προέλευσης Μιθραϊσμό, που γνώρισε μεγάλη διάδοση και στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατά τον 2ο μ.Χ αιώνα.

Γύρω στο 600 π.Χ. οι Πέρσες άρχισαν να στρέφονται προς τον Μονοθεϊσμό. Τον έναν και υπέρτατο Θεό τους τον έλεγαν Άχουρα Μάζντα, εξού και το όνομα της θρησκείας "Μαζνταϊσμός". 

Είναι μεγάλο ψέμα ο ισχυρισμός των Χριστιανών πως είναι οι πρώτοι μονοθεϊστές. Ο Μαζνταϊσμός ήταν πολύ παλιότερος του Χριστιανισμού. Αλλά κι οι Ιουδαίοι υιοθέτησαν τον δικό τους μονοθεϊσμό απ’ τους Αιγύπτιους ιερείς του Θεού Ήλιου (Ακενατόν)...

Ο Ζωροάστρης ("Ζαρατούστρα" στα φαρσί) ήταν ένας ιερέας του Μαζνταϊσμού, που συνέβαλε στην αποσαφήνιση των δογμάτων και της τελετουργίας του. 

Η θρησκεία αυτή διακρίνεται από μια δυϊστική αντίληψη της πραγματικότητας. Στον κόσμο συνυπάρχουν και βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση δύο αντίθετα πνεύματα: το καλό και το κακό, η αλήθεια και το ψεύδος, το δίκαιο και η δικαιοσύνη. Προσωρινά μπορεί να επικρατεί η θεότητα του κακού, ο Αριμάν, αλλά στο τέλος θα επικρατήσει απόλυτα ο "καλός" Θεός Άχουρα Μάζντα. Αυτό ακριβώς το πρότυπο σκέψης υιοθέτησαν κι οι Χριστιανοί πολλούς αιώνες αργότερα...

Ιερό βιβλίο του μαζνταϊσμού είναι η Αβέστα, που έχει πολλά κοινά σημεία με τις ινδικές Βέδες. Οι αλληλεπιδράσεις των θρησκειών της Ανατολής είναι πολυεπίπεδες και εντυπωσιακές. Αρχικά, μάλιστα, η Αβέστα ήταν γραμμένη στα σανσκριτικά, την ιερή γλώσσα των Ινδών. 

Σε γενικές γραμμές αποτελείται από τρία μέρη: α) Την κοσμογονία, κάτι ανάλογο με το ομώνυμο έργο του Ησιόδου, β) τους Νόμους και γ) το τελετουργικό. Τα δύο τελευταία έχουν πολλές αναλογίες με το Νόμο του Μωυσή και το Λευϊτικό της εβραϊκής Βίβλου. 

Η ζωροαστρική Ηθική συνοψίζεται στις "τρεις υποχρεώσεις" του κάθε ανθρώπου: Καλή σκέψη-Καλός λόγος-Καλή πράξη...

Περιέχονται επίσης πολλές προσευχές, ύμνοι και παρακλήσεις προς τον Θεό, σαν τα χριστιανικά προσευχητάρια.

Στους ιερούς χώρους τους δεσπόζει πάντα η άσβεστη "ιερή φλόγα". Να διευκρινίσουμε πως δε λατρεύουν τη φωτιά αλλά τη φλόγα της, το αιώνιο σύμβολο του Υπέρτατου Θεού.

Ο Ζωροαστρισμός άρχισε να υποχωρεί και να παρακμάζει με την μακεδονική κατοχή της Περσίας. 

Αλλά το οριστικό χτύπημα δέχθηκε τον 7ο αιώνα μ.Χ. με την αραβική κατάκτηση και τον βίο εξισλαμισμό του πληθυσμού. Κάποιοι διέσωσαν την πίστη τους βρίσκοντας καταφύγιο είτε σε απόμακρες περιοχές είτε στη Βομβάη της Ινδίας που συγκρότησαν την ακμάζουσα κοινότητα των Παρσιστών.

Ανάψαμε φωτιές στις γειτονιές...

Χθες Παρασκευή ήταν η μέρα μου. 

Απ’ αυτές τις σπάνιες μέρες της ζωής σου που πέφτεις απ’ τον βράχο της Ακρόπολης, στέκεσαι όρθιος και βρίσκεις και πορτοφόλι τίγκα στο "λάχανο"...

Ο κολλητός μου ο Πακιστάν έχει περίπτερο στην πλατεία Κουμουνδούρου. Φαγώθηκε να με πείσει να πάω στην αναπαράσταση του εθίμου τ’ Άι-Γιάννη του Κλείδωνα!

Κάτι τέτοια τα βαριέμαι. Αλλά αυτό το "έλα ρε μαλάκα κι όλες οι μπύρες κερασμένες!" ήταν πολύ αφοπλιστικό! 

Οκ, δεν είμαι τόσο γούρουνος να πιω τζάμπα τις μπύρες του φίλου μου. Φτωχόπαιδο είναι, ξέρω τι ζόρια τραβάει, έχει και 12 χρόνια να πάει στην πατρίδα του...

Τελικά πήγα, άραξα στο μικρό θεατράκι της πλατείας κι άνοιξα την πρώτη Βεργίνα. Και ταυτόχρονα άρχισαν όλα τα παράδοξα.

Κατ’ αρχήν, μ’ έναν μαγικό τρόπο, άρχισαν να μαζεύονται γύρω μου όλα τα ζώα της πλατείας. Κοπρόσκυλα, γάτες, περιστέρια, κοτσύφια, μέχρι και μία χελώνα! Όλος ο κόσμος με κοιτούσε σαν ούφο. Ένα το κρατούμενο.

Ανοίγω τη δεύτερη Βεργίνα και περνάει από μπροστά μου η κυρία της λαχειοφόρου. Δίνω ένα ευρώ, παίρνω έναν λαχνό, σε λίγο κληρώνομαι και κερδίζω ένα βιβλίο των εκδόσεων της Εστίας.

Ανοίγω την τρίτη Βεργίνα και φυσάει ένα ξαφνικό αεράκι και τσουπ ένα εικοσάευρω έρχεται απ’ το πουθενά και κολλάει στο στήθος μου! Το ξέρω, ακούγεται απίστευτο, αλλά συνέβη...

Μαλάκας δεν είμαι, κατάλαβα πως η βραδιά είχε κάτι το μαγικό για μένα...

Στην τέταρτη Βεργίνα αρχίζουν ν’ ανάβουν κι οι φωτιές. Τ’ αλάνια κι η μαρίδα του Μεταξουργείου άρχισαν να πηδάνε πάνω απ’ τις φλόγες.

Σε λίγο ρίχνουν μέσα κάτι μαγιάτικα στεφάνια κι η φλόγα κορώνει. Φτάνει τα δυο μέτρα. Κοιτάω τον δικό μου και του φωνάζω: "όρμα ρε!". 

Το Πακιστανό είχε μεταμορφωθεί σε Σουηδάνο! Κάτασπρος απ’ τον φόβο του. Άϊσταδιάλα σκουρέλια, καλά σας κάνουν οι αποικιοκράτες και σας ξεκολιάζουν! Χέστες!

Ξυπνάει μέσα μου το αρβανίτικο. Σαμουήλ, Κούγκι, Ανδρούτσος, Γκούρας, Κολοκοτρώνης... 

Στο μεταξύ άρχισαν κι οι τσαμπούνες, ένιωσα να εκστασιάζομαι.

Πετάω το κοντομάνικο που ήταν συνθετικό και μπορούσε ν’ αρπάξει, μένω γυμνός απ’ τη μέση και πάνω, παίρνω φόρα και βρρρουμμμμ περνάω σφαιράτος μέσα απ’ τη φωτιά.

Νιώθω σαν ένα ζεστό χάδι να με τυλίγει. Καυλώνω. 

Το ξανακάνω πολλές φορές. Δεν τσουρουφλίστηκε ούτε πουτσότριχα! Μέσα μου παίρνω την απόφαση να συμμετάσχω και στ’ Αναστενάρια.

Γύρω τα φλας των τουριστών δίνουν και παίρνουν. Έγινα το θέμα της ημέρας.

Η άκρη του ματιού μου πιάνει δυο καταπράσινα μάτια να γυαλίζουν στο σκοτάδι. Δυο μάτια σ’ ένα πανέμορφο πρόσωπο μ’ ένα κολασμένο κορμί. Ήμουν ο ήρωάς τους...

Οι τρίχες στο στήθος μου σηκώνονται κάγκελο. Αποφασίζω αμέσως να μην προκαλέσω άλλο την τύχη μου απόψε. Ο Άι-Γιάννης ο Κείδωνας δεν αστειεύεται. Παντρεύει και τους απάντρευτους!

Έτσι όπως είμαι, χωρίς καν να ξαναφορέσω το μπλουζάκι μου, κόβω στο στενάκι της Κραναού και βουρ μέσω Ψυρρή για Μοναστηράκι. 

Στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό συνειδητοποιώ πως έχω μια απίστευτη στύση...

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΙΕ’ - Εντελώς ανίκανοι οι πράκτορες των Εγγλέζων και της CIA!)

Ψόνθο: Απ’ ό,τι θυμάμαι Μήτσο μετά το 1983 η 17Ν ανέβασε ρυθμούς!

Κούφο: Πράγματι, από τότε προχωρήσαμε σε μια σημαντική ποιοτική αναβάθμιση. Δημιουργήσαμε υποδομές που ν’ αντέξουν στην πυκνή δράση της επόμενης δεκαετίας.

Ψόνθο: Ναι, αλλά το ανθρώπινο δυναμικό αναπτύχθηκε παράλληλα με την υλικοτεχνική υποδομή;

Κούφο: Εκ των υστέρων μπορώ να πω πως ιδεολογικο-πολιτικά τα μέλη μας δεν ήταν και στο καλύτερο δυνατό επίπεδο. Παρ’ όλ’ αυτά δεν πρέπει να υποτιμούμε το γεγονός πως οι σύντροφοι κατέκτησαν όλη την τεχνική υποδομή βήμα-βήμα, με μόνα εφόδια την υπομονή, αυτοδιδαχή και τον πειραματισμό. Και αντιμετώπισαν άψογα δύσκολες καταστάσεις όπως στα Σεπόλια και στη Λουίζης Ριανκούρ.

Ψόνθο: Παρά την "πυκνή δράση" σας, δεν μπορούμε να πούμε πως αυτή έφτασε και σε πολύ υψηλά επίπεδα...

Κούφο: Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Έπρεπε να λάβουμε υπόψιν μας πολλούς παράγοντες. Όπως, π.χ., την ασφάλεια της Οργάνωσης που θα κινδύνευε από μια υπερδραστηριότητα. Επιπλέον, το όλο λαϊκό κίνημα ήταν σε φάση ξεφουσκώματος, οπότε έπρεπε ν’ ακολουθούμε μια κάπως ανάλογη πορεία. Τέλος, μην υποτιμάς και τους αντιπάλους μας. Αν εμείς εντείναμε τη δράση μας, θα προκαλούσαμε την οξυμένη αντίδρασή τους, που θα την πλήρωναν κυρίως οι σύντροφοι του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου...

Ψόνθο: Είχατε σχεδιάσει κάποια εντυπωσιακή ενέργεια τύπου Ερυθρών Ταξιαρχιών;

Κούφο: Κάποιοι μας παρότρυναν να πραγματοποιήσουμε μεγάλου επιπέδου ενέργειες ή μια απαγωγή. Κάτι τέτοιες απόψεις τις αντιμετωπίζαμε με μεγάλη επιφύλαξη. Μας οδηγούσαν σε μια ολομέτωπη επίθεση, σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο με τις δυνάμεις καταστολής. Είχαμε ελπίδα να βγούμε κερδισμένοι από μια τέτοια κατάσταση;

Ψόνθο: Σας τρόμαζε η δράση των ξένων μυστικών υπηρεσιών;

Κούφο: Οι Αμερικανοί, αλλά και οι περιβόητοι Εγγλέζοι πράκτορες, αποδείχθηκαν το ίδιο αναποτελεσματικοί με τις ελληνικές διωκτικές αρχές. Άλλωστε οι Αμερικάνοι "ειδικοί" καθοδηγούσαν τις έρευνες της Ελληνικής Αστυνομίας, κάνοντας και μόνοι τους σχετικές έρευνες. Απήγαγαν και ανέκριναν πολλούς συντρόφους της ευρύτερης Αριστεράς. Πιο επικίνδυνη ήταν η τακτική να "φυτέψουν" κάποιους δικούς τους στις Επαναστατικές Οργανώσεις. Υπήρξαν πολλές τέτοιες απόπειρες και έπεσε πολύ χρήμα για την εκ των ένδω άλωσή μας...

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΣΤ’ - Μέχρι και στον κανιβαλισμό έφτασαν οι Αθηναίοι τον χειμώνα του 1941!)

29) Ο χειμώνας ’41-’42 ήταν ίσως η χειρότερη περίοδος της Αθήνας μετά τον λοιμό του Πελοποννησιακού Πολέμου επί Περικλή. Έλλειψαν όλα και ταυτόχρονα: τρόφιμα, θέρμανση, ηλεκτρισμός, συγκοινωνίες... Το πρόβλημα επιδεινώθηκε όταν η συμμαχική αεροπορία βύθισε δύο ιταλικά ατμόλοια που μετέφεραν κάρβουνα στον Πειραιά. Για αρκετές εβδομάδες η παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος παρέλυσε. Κατά διαβολική σύμπτωση εκείνος ο χειμώνας ήταν απ’ τους βαρύτερους του αιώνα...

30) Την περίοδο εκείνη οι Αθηναίοι κυριολεκτικά έτρεμαν να βγουν στο δρόμο. Όχι μόνο από ανασφάλεια και εξάντληση, αλλά και γιατί δεν άντεχαν το θέαμα των νεκρών απ’ την πείνα. Ο βαθύτερος φόβος τους ήταν πως σύντομα θα βρισκόντουσαν κι αυτοί στην ίδια θέση...

31) Εκείνο που δεν θα ξεχάσουν ποτέ οι παλιοί Αθηναίοι, εκτός της πείνας και των θανάτων, ήταν οι ατέλειωτες ουρές στα σισίτια και οι απίστευτοι ποδαρόδρομοι. Οι συγκοινωνίες ήταν πολύ αραιές, ενώ κάποιους μήνες διακόπηκαν εντελώς.

32) Τη διάχυτη ανασφάλεια επιδείνωνε η έλλειψη ενημέρωσης. Ο τύπος λειτουργούσε υπό αυστηρή λογοκρισία και τα ραδιόφωνα ήταν σφραγισμένα ώστε να "πιάνουν" μόνο τον ελεγχόμενο κρατικό σταθμό. Η πλήρης άγνοια των πολεμικών εξελίξεων και οι αντιφατικές πληροφορίες καταργούσαν στην πράξη κάθε σχεδιασμό για το άμεσο μέλλον. 

33) Τα "λουκέτα" σε εργοστάσια, επιχειρήσεις, μαγαζιά κ.λπ. ήταν μαζικά. Η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη. Για ν’ αποκτήσεις αυτά που κάποτε θεωρούνταν αυτονόητα, τώρα έπρεπε να παλέψεις και να ρισκάρεις. Τα πράγματα γίνονταν ακόμα δυσκολότερα με τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας. Πλέον η καθημερινή ζωή έπρεπε να προσαρμοστεί στο "κατοχικό ωράριο"...

34) Οι ανθρώπινες απώλειες απ’ την πείνα μόνο στην Αθήνα ξεπέρασαν τους 40.000 τον χειμώνα του 1941. Η εικόνα των πεθαμένων στους δρόμους προκάλεσε ένα μόνιμο συλλογικό τραύμα στους κατοίκους της. Πολλοί θάνατοι δεν δηλώνονταν για να παραμείνει στις οικογένειες το "Δελτίο Σίτισης" του θανόντος. Η εμφάνιση των πρώτων συμπτωμάτων ασιτίας προκαλούσε πανικό και εξαφάνιζε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Δεν έλλειψαν ούτε τα κρούσματα κανιβαλισμού, αν και οι σχετικές πληροφορίες είναι ελάχιστες για ευνόητους λόγους...

Οι έρωτές μου κάμπιες που δεν θα γίνουν πεταλούδες...

Στο σπίτι -κάθε απόγευμα-

καφέ για δύο έψηνα

μήπως νιώσει κανείς μιαν έλξη

κι αυτόβουλα δεχθεί

στο αχυρένιο το κλουβί

μαζί  μου νά ’μπει...

Είμαι συλλέκτης αλατιού

-βαρέλια ολόκληρα γεμίζω-

γιατί τη θάλασσα ολάκερη δική μου

δεν την μπορώ να έχω...

Σκέψεις-στιλέτα ορμάνε καταπάνω μου,

τις βεβαιότητες τρυπούν.

Τα κρύα βράδια, κάποια φαντάσματα

στον τοίχο με κρεμάνε

και παίζουν πάνω μου "βελάκια"

το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

Και απ’ το κορμί μου -αντί για αίμα-

τέφρα στάζει...

Της νιότης ξέφρενα παραληρήματα

σαν τα σφηνάκια σάς κατέβαζα.

Μέθαγα μ’ έρωτες, φίλους, ουρανούς.

Μα δεν ξεδίψαγα!

-αλίμονο σ’ όποιον πίνει τη ζωή 

και λέει "τώρα χόρτασα"-

Εφηβικές αναμνήσεις μου

δες σας ποτίζω

-φοβούμαι μην μεγαλώσετε

και μακριά μου φύγετε 

σαν τόσους άλλους-

Σαν πόρνες είσαστε

που σας πληρώνω απλώς παρέα

να μου κάνετε...

Για όλους εσάς που από κοντά μου φύγατε

στης ανάγκης την ώρα τη μεγάλη

-χωρίς την πόρτα πίσω σας να κλείσετε-

έναν θυμό κρύβω μέσα μου

σαν του χελιδονιού που στο καταχείμωνο

ξέμεινε να φυλάει ρημαγμένες φωλιές...

Η ζωή μου καράβι αταξίδευτο,

ραντεβού στα τυφλά

-αναγνωρίζομαι απ’ τ’ αδειανά χέρια-

σκέψεις εκ προμελέτης και κατά συρροήν.

Γύρω μου παντού διαρρηκτικά εργαλεία,

αντικλείδια, συρτάρια ανάστατα

αμάχητα τεκμήρια λεηλασίας...

Οι έρωτές μου κάμπιες

που ποτέ δεν έγιναν

-ούτε και πρόκειται να γίνουν-

πεταλούδες...

Μόχθησα άγγελος να γίνω

-πάλι δεν τα κατάφερα-

Στο χώμα σύρθηκα

πόδια βαριά με τσαλαπάτησαν.

Μα μου μείναν δυο φτερά

-στις τουαλέτας το πατάρι τα φυλάω-

Κάποιες φορές να τα χαϊδέψω πήγαινα

μα κόβουν σαν ξυράφια

κι έντρομος τα χέρια μου τραβούσα...

Προσγειώσεις ανώμαλες

απώλειες προσανατολισμού

σκισμένα αλεξίπτωτα

σωσίβια βαρύτερα κι από κοτρόνες.

Κάθε βράδυ, μόλις πέφτω για ύπνο

κάποια αόρατη ύπαρξη 

στα χέρια μου βάζει ένα περίστροφο.

Κι ως το ξημέρωμα η κάννη του

προς το κεφάλι μου είναι στραμμένη

έτοιμη να εκτελέσει τη στύση του μυαλού μου...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (130) - Οι Θρησκείες της Περσίας, το Ισλάμ

Ισλάμ σημαίνει απόλυτη υποταγή στο θέλημα του Θεού. Και η θρησκεία τους λέγεται Ισλαμισμός ή Μουσουλμανισμός (Μουσλίμ = πιστός του Ισλάμ). 

Ο όρος Μωαμεθανισμός είναι λάθος. Τον χρησιμοποιούν οι Χριστιανοί επηρεασμένοι απ’ τη δική τους θρησκεία που πήρε τ’ όνομά της απ’ τον προφήτη Ιησού-Χριστό. Το Ισλάμ δεν είναι δημιούργημα του Μωάμεθ αλλά αποκάλυψη του Αλλάχ-Θεού μέσω του αγγέλου Γαβριήλ και από το στόμα του Προφήτη...

Τα παραπάνω ισχύουν σε θεωρητικό μόνο επίπεδο. Γιατί στην πράξη το Ισλάμ είναι ένα μείγμα παραδοσιακών αραβικών θρησκευτικών αντιλήψεων, ιουδαϊσμού και μονοφυσίτικου χριστιανισμού. 

Άλλωστε όλοι οι μεγάλοι προφήτες της Εβραϊκής και Χριστιανικής Βίβλου αναγνωρίζονται και τιμώνται απ’ το Ισλάμ. Απλά, με βάση την αρχή πως "ο τελευταίος προφήτης ανακεφαλαιώνει και συμπληρώνει τους προηγούμενους", αποδέχονται την ανωτερότητα του Μωάμεθ. Και αποκλείουν το ενδεχόμενο να αποστείλει ο Θεός στον κόσμο κάποιον νεότερο (κι άρα ανώτερο) Προφήτη...

Το Κοράνι νομίζω πως μοιάζει περισσότερο με την Εβραϊκή Βίβλο. Κυριαρχούν οι ηθικές απαγορεύσεις και εντολές. 

Επειδή όμως οι κοινωνίες εξελίσσονται και, όπως είναι φυσικό, το Κοράνι δεν μπορεί να καλύψει όλες τις σύγχρονες πρακτικές ανάγκες, δημιουργήθηκαν δυο παράλληλοι ηθικοί νόμοι, η Σούνα (=Παράδοση) και η διδασκαλία των μεγάλων νομοδιδασκάλων του Ισλάμ, κάτι σαν το εβραϊκό Ταλμούδ...

Μετά το θάνατο του Μωάμεθ δημιουργήθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, σοβαρό πρόβλημα διαδοχής. Έτσι διαμορφώθηκαν και οι δύο μεγάλες ισλαμικές αιρέσεις. 

Οι Σουνίτες πιστεύουν πως ο διάδοχος του Προφήτη πρέπει να επιλέγεται από την ίδια φυλή και αξιοκρατικά. 

Οι αντίπαλοί τους υποστήριξαν την άποψη πως διάδοχος του Προφήτη μπορεί να είναι μόνο συγγενής του, και συγκεκριμένα ο γαμπρός και ψυχογιός του Αλί! Γι’ αυτό και ονομάστηκαν Σιϊτες, δηλαδή σιάτ-Αλί (= Παράταξη του Αλί).

Τελικά, ο Αλί κατάφερε να γίνει χαλίφης (πολιτικο-στρατιωτικο-θρησκευτικός ηγέτης) το 656 μ.Χ. Αλλά τον δολοφόνησε κάποιος σουνίτης την ώρα της προσευχής. 

Ο μεγαλύτερος γιος του Αλί, ο ιμάμης Χουσεϊν, επιχείρησε να διεκδικήσει το χαλιφάτο αλλά στην περιβόητη μάχη της Καρμπάλα, στο σημερινό Ιράκ, ο στρατός του ηττήθηκε και ο ίδιος κατακρεουργήθηκε.

Έτσι η Καρμπάλα έγινε τόπος προσκυνήματος των Σιϊτών. Και κάθε χρόνο τιμούν τον θάνατο του Χουσεϊν επί 48 ημέρες, όσες υποτίθεται κράτησε η μάχη της Καρμπάλα. 

Τη δωδέκατη μέρα έχουμε το κορύφωμα. Οι άντρες παρελαύνουν φορώντας αιματοβαμμένα ρούχα, φωνάζοντας το όνομα του Χουσεϊν και αυτομαστιγωνόμενοι μέχρι λιποθυμίας. Τα βλέπουμε και στην Αθήνα, συνήθως στον Πειραιά, που η Σιϊτες γιορτάζουν κάθε χρόνο το Μοχαράμ...

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΙΔ’ - Χωρίς επαναστατικές αξίες, ο αγωνιστής θα καταρρεύσει!

Ψόνθο: Μήτσο, τι θυμάσαι απ’ τις πρώτες προσπάθειες της 17Ν να συγκροτηθεί στοιχειωδώς σε επιχειρησιακή ομάδα;

Κούφο: Ξεκινήσαμε σχεδόν απ’ το μηδέν στο χτίσιμο της υλικοτεχνικής υποδομής. Αρχίσαμε από τα βασικά και σταδιακά περνούσαμε στα πιο εξειδικευμένα. Πρώτα έπρεπε να βρούμε όπλα και πυρομαχικά, εκρηκτικά, χρήματα και πληροφορίες. Σχεδιάσαμε εργαστήρια επισκευής όπλων, κατασκευής ωρολογιακών βομβών και παραγωγής πλαστών δημοσίων εγγράφων, κυρίως αδειών κυκλοφορίας, διαβατηρίων και ταυτοτήτων.

Ψόνθο: Και πού βρίσκατε τα όπλα;

Κούφο: Υπήρχε μια πρώτη μαγιά από τρία-τέσσερα όπλα. Έφερα εγώ άλλα δύο, μια άλλη οργάνωση μας πρόσφερε δυο σαρανταπεντάρια και δυο κούτες σφαίρες. Ένας παλιός αγωνιστής μάς πρόσφερε ένα αυτόματο του Δημοκρατικού Στρατού, κάποιος άλλος μας υπέδειξε το σημείο που ήταν θαμμένο ένα κασόνι χειροβομβίδες απ’ την εποχή του εμφυλίου. Οι κινήσεις αυτές είχαν μόνο συμβολικό χαρακτήρα γιατί τόσο παλιά όπλα δεν ήταν επιχειρησιακά...

Ψόνθο: Και εκρηκτικά πού βρίσκατε;

Κούφο: Αυτό ήταν μια πολύ δύσκολη διαδικασία. Γυρίζαμε σχεδόν όλη την Ελλάδα, ατέλειωτες ορειβασίες και εξερευνήσεις σε νταμάρια, ορυχεία και μεταλλεία. Το πρώτο κουτί με δυναμίτες το πήραμε από ένα συνεργείο εκβραχισμών στην Εύβοια. Και αμέσως μετά, πέντε κούτες από ένα νταμάρι στη Γκιώνα.

Ψόνθο: Οικονομικά πώς τα φέρνατε βόλτα;

Κούφο: Αυτό ήταν μια πονεμένη ιστορία. Τα λειτουργικά μας έξοδα ήταν σημαντικά. Ενοίκια σπιτιών, αγορά υλικών, κόστος μετακινήσεων, η επιβίωση των συντρόφων. Δεχόμασταν συγκινητικές προσφορές από συντρόφους και, καμιά φορά, πιέζαμε συγγενείς και φίλους να συνδράμουν. Εγώ είχα διακόψει τις σπουδές μου και έκανα μερικά μεροκάματα στην οικοδομή όποτε έβρισκα καιρό.

Ψόνθο: Σας κατηγορούσαν πως ήσασταν μια πολύ "κλειστή" οργάνωση. Αληθεύει;

Κούφο: Εν μέρει μόνο. Υπήρχε ενδιαφέρον αρκετών να ενταχθούν στην Οργάνωση, αλλά ο έλεγχος ήταν πολύ αυστηρός. Οι μυστικές υπηρεσίες προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να εισχωρήσουν στις τάξεις μας. Άσε που πολλοί μόλις ερχόταν η στιγμή να περάσουν απ’ την επαναστατική θεωρία στην πράξη δείλιαζαν κι αποχωρούσαν. Δεν άντεχαν ψυχολογικά σε έναν τόσο μακροχρόνιο και επικίνδυνο αγώνα. Αλλά είχαμε και πολλά νέα μέλη, κυρίως από επαρχία.

Ψόνθο: Πού νομίζεις ότι κυρίως υστερούσε η Οργάνωση;

Κούφο: Αποδείχθηκε πως το αδύναμο σημείο μας ήταν η φτωχή ιδεολογικο-πολιτική συγκρότηση των μελών μας. Η Οργάνωση δεν είχε στρατηγική θεωρητικής μόρφωσής τους. Όταν προτάσσεις τη δράση και επικρατεί η άποψη πως "η πολλή θεωρία βλάπτει", θα πληρώσεις το τίμημα. Γιατί την κρίσιμη ώρα της συντριπτικής επίθεσης του εχθρού, η έλλειψη επαναστατικών αξιών και το αδύναμο ιδεολογικό υπόβαθρο θα οδηγήσει τον αγωνιστή σε ψυχολογική κατάρρευση και συχνά στη μεταστροφή του στο αντίθετό του. Είναι κάτι που το ζήσαμε στο πετσί μας...