Σάββατο 29 Απριλίου 2017

Το σεξ κι η τσέπη προσδιορίζει κάθε σχέση!

Ρε φίλε, τόση ώρα δεν σταμάτησες να μπαλαμουτιάζεις το γκομενάκι σου!
Όχι, δεν ζήλεψα. Απλά θέλω να σου κάνω μια ερώτηση: "Γιατί είστε μαζί;".
Ξέρω τι θα μου πεις. Τη γνωστή καραμέλα: "γιατί αγαπιόμαστε!". Αλλά για κάτσε να το αναλύσεις λίγο παραπάνω ρε μεγάλε. 
Και γιατί αγαπιέστε δηλαδής; Επειδή αρέσει ο ένας στον άλλον, κάνετε καλό σεξ, περνάτε καλά μαζί, έχετε έναν άνθρωπο να μιλήσετε, να σας στηρίξει και τα τοιαύτα.
Κι αν πάψεις να περνάς καλά μαζί της θα πάψεις και να την αγαπάς;
Αν εκείνη δεν σε αγαπούσε θα συνέχιζες να την αγαπάς;
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν εκείνη είναι μαζί σου επειδή πραγματικά σε αγαπάει, όπως νομίζεις, ή αν τρέχει κάτι άλλο; Κάτι που μπορεί να το ψυχανεμίζεσαι αλλά δεν θες ούτε να το συζητήσεις με τον εαυτό σου και το απωθείς;
Ελπίζετε κάτι απ’ την αγάπη σας; Επενδύεται σε αυτή; 
Θυμάσαι πότε σου κάνει το καλύτερο τσιμπούκι; Μήπως όταν της κάνεις ένα μεγάλο χατήρι; Τότε ακόμα και να τα καταπιεί δέχεται και δεν τα σιχαίνεται...
Μετά από τόσα χρόνια, φίλε, ένα πράγμα κατάλαβα: κάθε ζευγάρι έχει κι ένα μεγάλο μυστικό. Είναι αυτό που προσδιορίζει τη σχέση του.
Αυτό το "μυστικό" συνήθως βρίσκεται είτε ανάμεσα στα σκέλια τους είτε στην τσέπη τους. 
Για να μάθεις τι σόι σχέση έχει ένα ζευγάρι θα πρέπει να τους δεις να κάνουν έρωτα και να συζητάνε οικονομικά θέματα και να διαχειρίζονται τα της τσέπης τους!
Πολλά είπα, άντε γεια...

Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (Β’ - Ο Ισπανικός Εμφύλιος ως "σχολείο Αντίστασης"!)

7) Όπως είπαμε, οι νοτιοανατολικές χώρες βίωσαν πολύ πιο έντονα τις συνέπειες της Κατοχής απ’ ό,τι η Δύση. Στην Πολωνία, π.χ., πέθανε ένας στους πέντε κατοίκους της. Αντίστοιχα δυσανάλογες ήταν και οι απώλειες των εμπολέμων δυνάμεων. Αυτή η παράμετρος σίγουρα συνέβαλε στη γιγάντωση των αντιστασιακών κινημάτων στην Ανατολή. Στη Δύση αξιόμαχο ένοπλο σκέλος αντίστασης είχαμε μόνο στη Γαλλία και μόνο στο τελευταίο έτος της Κατοχής. Ασφαλώς σημαντικό ρόλο έπαιξε και η διαφορετική μορφολογία του εδάφους μεταξύ ορεινής Ανατολής και πεδινής Δύσης.
8) Η Αντίσταση σε όλες τις χώρες κατέφυγε στις εθνικοαπελευθερωτικές παραδόσεις. Για τους Έλληνες "ξαναζωντάνεψε τ’ αρματολίκι", οι Πολωνοί θυμήθηκαν την εξέγερσή τους τον 19ο αιώνα κατά της τσαρικής Ρωσίας, οι Τσέχοι τους αγώνες ενάντια στην Αυστροουγγαρία, οι Γάλλοι τη δική τους επανάσταση του 1789, οι Ολλανδοί την πάλη τους κατά των Ισπανών κατακτητών τον 16ο αιώνα...
9) Τα αντιστασιακά κινήματα δεν διέθεταν ούτε το έμψυχο υλικό ούτε τον κατάλληλο εξοπλισμό για να αντιπαρατεθούν μετωπικά στους κατακτητές. Κύριος στόχος τους ήταν η ανακούφιση-προστασία των ντόπιων πληθυσμών και η φθορά της γερμανικής στρατιωτικής μηχανής. Φυσικά απέβλεπαν και στη δική τους επικράτηση στις μεταπολεμικές εσωτερικές εξελίξεις.
10) Μετά τη γερμανική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση (καλοκαίρι 1941) η παγκόσμια σύγκρουση άλλαξε χαρακτήρα. Δεν ήταν πλέον ούτε "ταξική" ούτε "ενδοαστική" ούτε μεταξύ καπιταλισμού-κομμουνισμού. Χώρες με εντελώς αντίθετα πολιτικάκοινωνικά συστήματα βρέθηκαν στο ίδιο στρατόπεδο (ΗΠΑ-Βρετανία-ΕΣΣΔ). Πλέον η σύγκρουση ήταν μεταξύ "προόδου" και "αντίδρασης", φασιστών και αντιφασιστών.
11) Ο Ισπανικός Εμφύλιος ήταν ένα "μεγάλο σχολείο" που γαλουχήθηκαν πολιτικά, ηθικά και στρατιωτικά χιλιάδες αριστεροί αγωνιστές που επάνδρωσαν την Αντίσταση σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στη Δανία οι επικεφαλής της μεγαλύτερης ομάδας δολιοφθορέων ήταν βετεράνοι κομμουνιστές του ισπανικού εμφυλίου. Οι περισσότεροι απ’ τους Γάλλους αντιστασιακούς ήταν πρόσφυγες του ίδιου πολέμου. Βετεράνοι του ισπανικού ήταν και οι ηγέτες της αντίστασης στο Τορίνο και Μιλάνο. Ο Ισπανικός Εμφύλιος ήταν μια μικρογραφία του Μεγάλου Πολέμου που ακολούθησε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο...

Τρίτη 25 Απριλίου 2017

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΙΑ’ - Οι εφοπλιστάδες προσλάμβαναν πρώην βασανιστές της Χούντας!)

Ψόνθο: Μήτσο, για πες μας λίγο πώς ξεκίνησε η οργάνωση "17 Νοέμβρη".
Κούφο: Η 17Ν προήλθε απ’ τον ΕΛΑ. Ήταν, θα λέγαμε, μετεξέλιξη ενός απ’ τους πολλούς "πυρήνες" του. Αυτός ο "πυρήνας" συγκροτήθηκε τέλη καλοκαιριού του 1974, κρατιόταν στεγανός απ’ την υπόλοιπη οργάνωση, δεν πολυσυμμετείχε στη γενικότερη δράση του ΕΛΑ. Ως ομάδα έδινε έμφαση στην αυτοπειθαρχία και στην αρχή της ομοφωνίας.
Ψόνθο: Σε ποια σημεία διαφοροποιούνταν απ’ τον ΕΛΑ;
Κούφο: Κυρίως σε θέματα πολιτικής παρέμβασης. Θεωρούσαν πως οι επιλογές δράσης του ΕΛΑ δεν ανταποκρίνονταν στη λαϊκή διάθεση που απαιτούσε τιμωρία των ενόχων για τα μεγάλα εγκλήματα εις βάρος του λαού. Ήθελαν μια πιο δυναμική αντίδραση στην κρατική βία, μια πιο αποτελεσματική προετοιμασία των εργαζομένων και της νεολαίας για τη "μεγάλη σύγκρουση". Ζητούσαν "μεγάλες" ενέργειες και πρωτοβουλίες που θα προκαλούσαν ισχυρό αντίκτυπο και θα περνούσαν ξεκάθαρα πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα. Έπρεπε οι επαναστατικές δράσεις να δημιουργούν "πολιτικά γεγονότα" που να συνιστούν κεντρικές πολιτικές παρεμβάσεις. Δεν αρκούσαν πρωτοβουλίες σε επίπεδο γειτονιάς. Τελικά ο πυρήνας αυτός αποχώρησε απ’ τον ΕΛΑ την άνοιξη του 1975.
Ψόνθο: Το πρώτο χτύπημα της 17Ν ήταν και το σημαντικότερο. Εκτέλεσε τα Χριστούγεννα του 1975 τον Ρίτσαρντ Γουέλς, σταθμάρχη της Σία στην Ελλάδα. Απορώ πώς γνωρίζατε την ιδιότητα αυτού του προσώπου. Να, κάτι τέτοια κάνουν πολλούς να υποψιάζονται πως είχατε σχέσεις με ξένες μυστικές υπηρεσίες ή το παρακράτος.
Κούφο: Αυτές είναι χιλιοειπωμένες ανοησίες. Ούτε και μπορούμε να αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες. Αρχικά είχαμε σχεδιάσει να απαγάγουμε, φυλακίσουμε και δικάσουμε τον Γουέλς, αλλά πρακτικά προβλήματα μας ανάγκασαν να επιλέξουμε την εκτέλεσή του. Ήταν ένα πρόσωπο που είχε παίξει βρόμικο ρόλο στην Ελλάδα, στη Λατινική Αμερική και στο κυπριακό. Διαχειριζόταν προσωπικά πολλούς Έλληνες πολιτικούς, ακόμα και πρωθυπουργούς.
Ψόνθο: Πόσο εύκολη υπόθεση ήταν η εκτέλεσή του στο Ψυχικό;
Κούφο: Καθόλου εύκολη. Ένα μόνο σου λέω: καθώς πηγαίναμε στο Ψυχικό για την εκτέλεση, ο οδηγός του αυτοκινήτου μας σταμάτησε κι άρχισε να μας αραδιάζει μια σειρά από διαφωνίες του για την συγκεκριμένη ενέργεια, την οργάνωση κ.λπ. Λογικό κάποιοι να δειλιάζουν μπροστά στις κορυφαίες στιγμές δράσης. Όσοι το παραδέχονται συνήθως παραμένουν στην Οργάνωση ως βοηθητικοί. Εκείνοι που επικαλούνται δήθεν πολιτικές διαφωνίες την ύστατη ώρα είναι οι πλέον επικίνδυνοι. Μπορούν να μετατραπούν ακόμα και σε εχθρούς της οργάνωσης.
Ψόνθο: Το επόμενο χτύπημα έγινε έναν χρόνο αργότερα...
Κούφο: Ναι, εκτελέσαμε τον αρχιβασανιστή της Χούντας Μάλλιο, με το ίδιο 45άρι που εκτελέσαμε και τον Γουέλς. Ήταν το τιμωρό χέρι της λαϊκής δικαιοσύνης. Ήμασταν αποφασισμένοι να μην επαναληφθεί το προηγούμενο της ατιμωρησίας του δωσιλογισμού. Πήραμε πίσω λίγο απ’ το αίμα μας. Θέλω ακόμη να πω πως πρώτος στόχος μας ήταν ο άλλος αρχιβασανιστής της ΕΣΑ, ο Θεοφιλογιαννάκος. Όμως η απειρία μας και μια σειρά συγκυριών δεν μας επέτρεψε να ολοκληρώσουμε το σχέδιό μας. Πρέπει εσείς οι νεότεροι να μάθετε πως πολλοί απ’ τους βασανιστές της Χούντας φυγαδεύτηκαν για ασφάλεια στο εξωτερικό όπου οι διάφοροι Λάτσηδες και εφοπλιστάδες τους προσλάμβαναν στις επιχειρήσεις τους ως "υπεύθυνους ασφαλείας"...

Κυριακή 23 Απριλίου 2017

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (Α’ - Υπάρχουν πολλές "αχαρτογράφητες ζώνες"!)

1) "Κατοχή" δεν ήταν μόνο πείνα, παλλαϊκή αντίσταση, Γοργοπόταμος και Σκοπευτήριο Καισαριανής. Ήταν η απόλυτη ανασφάλεια, συνεχείς διώξεις, ρουφιανιλίκι, δωσιλογισμός, μαυραγοριτισμός, εξόντωση Εβραίων, εμφύλιες συγκρούσεις, καθημερινά ξεκαθαρίσματα προσωπικών λογαριασμών... Υπάρχουν πολλές αχαρτογράφητες και γκρίζες πτυχές.
2) Η "Αντίσταση" δεν ήταν μόνο μια αυθόρμητη απάντηση των πολιτών. Ήταν και επιλογή των Συμμαχικών Δυνάμεων, εκδήλωση πολιτικών και κοινωνικών σκοπιμοτήτων, ξέσπασμα ατομικών και συλλογικών απωθημένων. Ένας συνδυασμός πολλών και ετερογενών παραγόντων...
3) Οι κατοχικές δυνάμεις επέλεξαν συνειδητά τη δημιουργία συνθηκών οικονομικού και κοινωνικού χάους. Όταν επικρατεί η απόλυτη ανομία, η πλήρης απορρύθμιση του κρατικού μηχανισμού και ο καθημερινός αγώνας για ατομική επιβίωση, χάνεται κάθε διάθεση για συλλογική δράση και αντίσταση...
4) Σε όλα τα κατεχόμενα κράτη της Ευρώπης οι Ναζί αγνόησαν επιδεικτικά τα στελέχη των φιλοναζιστικών οργανώσεων. Στελέχωσαν τις τοπικές κυβερνήσεις με εκπροσώπους της ντόπιας αστικής ελίτ: καθηγητές πανεπιστημίου, ανώτατους στρατιωτικούς, μεγαλέμπορους. Εκμεταλλεύτηκαν κάθε ίχνος εθνικής μειονότητας, έκλεισαν το μάτι στα κάθε είδους "αρπακτικά" που κυνηγούν τον εύκολο πλουτισμό, έστησαν τεράστια κυκλώματα παραοικονομίας και εξυπηρέτησης ευνοημένων, συγκρότησαν Τάγματα Ασφαλείας με μισθοφόρους που ψάρευαν στις εξαθλιωμένες μάζες. Όλοι αυτοί, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, ταυτίστηκαν με τους κατακτητές και ο σπόρος του διχασμού των τοπικών κοινωνιών ρίζωσε για τα καλά...
5) Η αντιμετώπιση των κατεχόμενων κρατών δεν ήταν ενιαία αλλά διακρινόταν βάσει της ναζιστικής "φυλετικής κλίμακας". Η βορειοδυτική Ευρώπη, που κατοικούνταν από "Άριους", διοικήθηκε μετριοπαθέστερα και σε πολλές περιπτώσεις γνώρισε υψηλή βιομηχανική ανάπτυξη. Σε αυτές τηρήθηκε πολιτική "ενσωμάτωσης". Αντίθετα, στη νοτιοανατολική Ευρώπη είχαμε τακτική οικονομικής λεηλασίας και μαζικών εξοντώσεων (Σλάβων, Εβραίων, τσιγγάνων κ.λπ). Οι χώρες αυτές προορίζονταν για "εκκαθάριση" και εποικισμό από Αρίους.
6) Η συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊκών αντιστασιακών κινημάτων προσέβλεπε σε μια μεταπολεμική αλλαγή του προπολεμικού κοινωνικο-πολιτικού συστήματος. Στην Ελλάδα ακόμα και οι βενιζελικές οργανώσεις ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ πλειοδοτούσαν σε αντιμοναρχισμό. Εννοείται πως κανείς δεν είχε διάθεση να θυσιαστεί για να επιστρέψουν στην εξουσία οι βασιλιάδες και οι Μανιαδάκηδες...

Παρασκευή 21 Απριλίου 2017

Ο κώλος μου πάει γυρεύοντας πάλι για μπλεξίματα...

Κάτι φλασιές που τρώω ώρες-ώρες αδελφάκι μου...
Περπάταγα με το κουστουμάκι μου και την καινούργια μπουφανιά στο Σύνταγμα, μοναχός και καβλωμένος, με ψιλοκρύο.
Ανέβαινα τη Φιλελλήνων (αυτοί οι καριόληδες οι "φιλέλληνες" μάς έχουν ανοίξει τον κώλο) όταν μου καρφώθηκε ξαφνικά η ιδέα να κατέβω στον Περαία. 
Μεγάλο λιμάνι ο Περαίας. Ακόμα κι ένας μπατίρης της κλανιάς, σαν του λόγου μου, κάτι μπορεί να κάνει να "φορτωθεί" με "λάχανα". Όλα τα εμπόρια από κει ξεκινάνε. "Μαύρες", "άσπρες", λαθραία σιγαρέτα, φίσκα είναι τ’ αμπάρια, γεμάτο το λιμάνι.
Έχω καιρό να κατέβω, να "δείξω πρόσωπο", να περάσω κι απ’ τη γνωστή μπαρμπουτιέρα, ν’ ακούσω απ’ τον πορτιέρο το κλασικό: "τα ζάρια είναι τίμια, όχι φασαρίες"...
Στον ηλεκτρικό καρφώνομαι σε μια τύπισσα. Οι ρώγες της μπίλιες. Μανάρι μου να στις γλείψω κι ας πάω από ζάχαρο να ουμ...
Κάποια στιγμή φτάνω στον προορισμό μου. Τέτοια ώρα δύσκολο να βρεις χειρότερο μέρος. 
Πρέπει να διασχίσω μια απόσταση τίγκα στους μεθυσμένους, στα βαποράκια, τους νταβάδες, τις πουτάνες, τους τρυπημένους. Εδώ άνετα σε σφάζουν από σιχασιά ή βαρεμάρα...
Κρύβω τη γραβάτα στην τσέπη μου. Τα μάτια μου τα ’χω ορθάνοιχτα. Το ίδιο και το μπουφάν μου. 
Δεν αρκεί να είμαι μπατίρης, πρέπει και να το δείχνω. Δεν έχω τίποτα να κρύψω, δεν έχουν τίποτα να μου πάρουν...
Κατεβαίνω κάτι σκαλάκια σ’ ένα στενό σοκάκι. Πίσω απ’ τις διαλυμένες εξώπορτες παραμονεύουν σίγουρα ανώμαλοι, σχιζοφρενείς και κλέφτες.
Επιτέλους βρίσκω τον μάγκα που ξέρει πολλά κόλπα να τη βρούμε όμορφα και τζάμπα.
Αλλά πρέπει και να τον προσέχω. Γιατί είναι μεγάλη παλιόπουστα!
Πέρσι τού ’δωσαν οι μπάτσοι να πουλήσει "πράμα", με όλα τα λεφτά δικά του, αρκεί να τους έδινε μερικά ονόματα αγοραστών. Και κάρφωσε πρώτον εμένα ο λέρας. Το φιλαράκι του υποτίθεται...
Είναι "αμφίβολος" ο καριόλης, αλλά κάνει τον ψιλονταβατζή, όλο και κάποια χαμούρα θα μου πλασάρει για κέρασμα.
Ειδικά μία έχει το πιο λαχταριστό μουνάκι που είδα στη ζωή μου.
Τρελαίνομαι να τη γλειφομουνιάζω επί τόπου, στο καλντερίμι που κάνει πιάτσα...

Τετάρτη 19 Απριλίου 2017

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (125) - Μογγολάκι ήταν ο γιος του Μεγαλέξανδρου!

Η Περσία της αρχαιότητας δεν έχει καμιά σχέση με τη σημερινή. Εκείνη η Περσία ξεκινούσε από τον ποταμό Νέστο και τη Σάμο κι έφτανε μέχρι τον Γάγγη ποταμό και την Κίτρινη Θάλασσα!
Μια απ’ τις σημαντικότερες σατραπείες της αρχαίας Περσίας ήταν η Βακτριανή. Εκεί που σήμερα είναι το Τουρκμενιστάν και το βόρειο Αφγανιστάν.
Οι Βάκτροι ήταν παράξενος λαός. Ευέξαπτοι, ανυπόμονοι, οξύθυμοι. Κι η χώρα τους πλούσια σε καλλιεργήσιμη γη και σε υπέδαφος. 
Θεωρείται και κοιτίδα του Ζωροαστρισμού. Η παράδοση θέλει τον Ζωροάστρη να έζησε στην αυλή του Βάκτρου βασιλιά Υστάτη κι εκεί αποκάλυψε στους Άρειους τους νόμους του "καλού πνεύματος".
Οι Πέρσες είχαν οχυρώσει την πρωτεύουσα Βάκτρα με επτά φρούρια. Κι ο Μεγαλέξανδρος έκανε δύο ολόκληρα χρόνια για να τους υποτάξει.
Στην πραγματικότητα δεν τους υπέταξε ποτέ, οπότε αναγκάστηκε να κάνει τον μεγάλο συμβιβασμό: με βαριά καρδιά αποφάσισε να παντρευτεί γυναίκα, κι ας είχε άλλα γούστα. Και τι γυναίκα! Την κόρη του Βάκτρου πολέμαρχου Οξυάρτη, την Ρωξάνη.
Η καημένη η Ρωξάνη είχε δύο προβληματάκια: Πρώτον, ήταν γυναίκα, δηλαδή βρισκόταν έξω απ’ τα γούστα του Μεγαλέξανδρου. Το δεύτερο ήταν πως ανήκε στην κίτρινη φυλή, ήταν σα να λέμε "Μογγόλα", κάτι σαν τους σημερινούς Ουζμπέκους.
Δεν θέλει πολύ φαντασία για να καταλάβετε πώς ήταν εμφανισιακά ο γιος τους. 
Και δεν του ’φτανε του καψερού που ήταν Μογγολάκι, είχε την ατυχία να γεννηθεί και καθυστερημένο. Όπως, άλλωστε, καθυστερημένοι ήταν κι ο πατέρας του κι ο θείος του, ο Φίλιππος Γ’ Αριδαίος, ετεροθαλής αδελφός του Αλέξανδρου!
Θεωρώ μεγάλη ατυχία που οι μακελάρηδες επίγονοι του Αλέξανδρου φρόντισαν να βγάλουν νωρίς από τη μέση τη Ρωξάνη και τον γιο της (τους φαρμάκωσαν ή τους στραγγάλισαν). 
Έτσι και ο μικρός μεγάλωνε και γινόταν Βασιλιάς των Μακεδόνων και βρίσκαμε τίποτα νομίσματα με την αφεντομουτσουνάρα του... θα πάθαιναν σοκ οι χρυσαυγίτες με τα κόκκινα μαγούλια, τα έντονα ζυγωματικά και τα σχιστά μάτια του "Έλληναρά" τους...

Σάββατο 15 Απριλίου 2017

Μέχρι και "πιστοποιητικό στειρότητας" έβγαλα!

Συνειδητοποίησα πως πρέπει να βρω κανονική γκόμενα όταν άρχισα να μην λειτουργώ στα μπουρδέλα.
Πήγαινα στις πουτάνες κι είτε δεν μου έκανε κούκου είτε έχυνα πριν βγάλω το σλιπάκι.
Τα "κορίτσια" ήταν ανένδοτα. Με το που μπήκες στο δωματιάκι, τέλειωσες δεν τέλειωσες, θα πληρώσεις μάγκα μου.
"Το δικό μου στο ’δωσα", σου λένε, "δεν φταίω εγώ αν το δικό σου έχει πρόβλημα"...
Άρχισα να πηγαίνω κάθε βράδυ και σε διαφορετικό μπαρ για να γνωρίζω καινούργιο κόσμο, μπας και βρω καμιά γκομενίτσα σαν αυτές που έχετε όλοι σας. Δεν ήμουν έμπειρος κι εξασκημένος και φυσικά έκανα πολλές πατατιές.
Η πρώτη που με σπίτωσε έπιανε δουλειά πολύ πρωί. Την πρώτη μέρα που έφυγε για το μεροκάματο, το λέω και ντρέπομαι, άνοιξα τα συρτάρια της και διάβασα τα χαρτιά της.
Σε κάποια σελίδα του ημερολογίου της έγραφε πώς φανταζόταν τον άντρα των ονείρων της: "όμορφος, ψηλός, γυμνασμένος, με χιούμορ, να έχει υπεύθυνη και σημαντική δουλειά, να βγάζει πολλά χρήματα, να είναι υγιής, πιστός, να μην την έχει μικρή, να κάνει καταπληκτικό σεξ και να με αγαπάει τρελά".
Όπως καταλαβαίνεται έγινα ράκος. Εγώ μόνο υγεία είχα και λίγο χιούμορ. Απολύτως τίποτα άλλο...
Από τότε αναλώθηκα σε μια σειρά τελείως αποτυχημένων σχέσεων. Οι περισσότερες διακόπτονταν ξαφνικά χωρίς πολλά λόγια, μελοδραματισμούς και εξηγήσεις. 
Εύκολα σηκώνονταν οι φούστες, εξίσου εύκολα κατέβαιναν τα παντελόνια μου, αλλά μέχρι εκεί...
Νομίζω πως γνώρισα τους περισσότερους τύπους γυναικών. Από κούγκαρ μέχρι την πλέον αγαθομούνα. Δεν ήξερα γιατί τις έβαζα στη ζωή μου κι ούτε καταλάβαινα πώς εξαφανιζόταν απ’ αυτήν.
Έκανα σχέσεις της μιας νύχτας, πλατωνικές, "της βανίλιας", αμφισεξουαλικές, σαδιστικές, εξ αποστάσεως, σχεδόν τα πάντα όλα. 
Αλλά σχεδόν πάντα έλειπε το πάθος κι ο πόθος. Ίσως να υπήρχε ένα νοιάξιμο, μια οικειότητα, συνήθεια, δέσιμο. Ως εκεί όμως...
Εκείνο που μου έμεινε απ’ τις γυναίκες της ζωής μου είναι οι φοβερές παραξενιές και οι τρέλες τους. Όλοι οι φίλοι με ενθαρρύνουν να γράψω βιβλίο. Πιστεύουν πως θα σπάσω στο χρήμα.
Αλλά εγώ βαριέμαι να στρώσω κώλο. Μου αρκεί να πίνουμε με τους κολλητούς τα κρασάκια μας στα ουζερί και να διηγείται ο καθένας μας τις ερωτομπερδεψοδουλειές του.
Οι πιο πρόσφατες ιστορίες μου είναι τρεις:
Η μία είχε το βίτσιο να κάνουμε σεξ σε δημόσιους χώρους. Γούσταρε να περνούν και να μας βλέπουν. Τρέχα γύρευε τι απωθημένα είχε κι αυτή. Πόσα άκυρα έφαγε στη ζωή της και τώρα θέλει να βροντοφωνάξει "δες τε ρε μαλάκες, δεν είμαι καμιά αγάμητη, τον παίρνω ως το λαιμό"!
Η δεύτερη με έβλεπε μόνο ως σπερματοδότη. Είχε φάει φλασιά και γούσταρε να κάνει παιδί μαζί μου. Με υποχρέωνε να της τον χώνω και υπό ειδική γωνία γιατί έτσι, έλεγε, αυξάνονταν οι πιθανότητες γονιμοποιήσεως. 
Με έσωσε έναν γνωστός μου μαιευτήρας που μου έδωσε ένα ψεύτικο "πιστοποιητικό στειρότητας", της το έδειξα και εξαφανίστηκε απ’ τη ζωή μου.
Η τρίτη είχε την τρέλα να κατεβάζει καθημερινά απ’ το ντουλάπι τα καθαρά πιάτα και να τα πλένει. 
Δεν μαγείρευε, δεν σφουγγάριζε, δεν καθάριζε, δεν έπλενε τα βρώμικα ρούχα. Μόνο τα καθαρά πιάτα! 
Μια μέρα τα πήρα και τα έκρυψα. Έφαγε τον τόπο να τα βρει. Όταν δεν μπόρεσε, γύρισε και μου λέει: "νομίζω πως ο κύκλος της σχέσης μας έκλεισε". Έφυγε ήσυχα απ’ το σπίτι και δεν την ξανάδα...

Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

Η μεγαλύτερη αμαρτία της ζωής μου!

Χθες απογευματάκι πέρασα τυχαία έξω απ’ τη Μονή Πετράκη. Πίσω απ’ τον Ευαγγελισμό.
Πάσχα έρχεται, σκέφτηκα, ας μπω ν’ ανάψω ένα κεράκι, έτσι για το γαμώ το!
Στην αυλή βλέπω καμιά δεκαριά κακομοίρηδες να περιμένουν σε μια ουρά.
"Τι κάνετε δω βρε παιδιά;", ρωτάω.
"Περιμένουμε εξομολόγηση!", μου λένε.
Σωστοί οι τύποι. Πώς πας κύριε γι’ Ανάσταση αξομολόγητος;
΄Ελα όμως που τα ανθρωπάκια μού ’βαλαν διαολιά στο μυαλό! Και μπήκα στο τρυπάκι να προσπαθώ να θυμηθώ αν έκανα κι εγώ καμιά αμαρτία στη ζωή μου...
Κατ’ αρχήν, αν και έχω ετήσια κάρτα απεριόριστων διαδρομών για τα λεωφορεία, ποτέ δεν την παίρνω μαζί μου. Κυκλοφορώ μονίμως σαν λαθρεπιβάτης! Έτσι, για το σασπένς και την αλητεία...
Τους φόρους μου ποτέ δεν τους πληρώνω στην ώρα τους. Πάντα με καθυστέρηση και με τις προβλεπόμενες προσαυξήσεις. Όχι πως δεν έχω τα φράγκα, αλλά έτσι, για το κατσαπλιάδικο!
Και στη γατούλα μου που έχει οίστρο, της βάζω όλη νύχτα την κεραία του ρούτερ για να ξελαμπικάρει.
Αλλά αυτά δεν είναι αμαρτίες γαμώ το μου!
Στύβω το μυαλό μου να βρω κάπου που πραγματικά έφταιξα. "Ουδείς αναμάρτητος", λέει το Ευαγγέλιο.
Και ξαφνικά τρώω τη μεγάλη φλασιά!
Έρχεται στο μυαλό μου η μεγαλύτερη αμαρτία της ζωής μου.
Πρέπει να ’ταν το 1983. Πήγαινα στην πρώτη τάξη του 4ου Λυκείου Ζωγράφου. 
Μια συμμαθήτρια με γούσταρε και ήθελε να τα φτιάξουμε. Δεν μου το είπε ευθέως, αλλά μέσω του παιδιού που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο. Έτσι ήμασταν τότε. Παιδάκια ντροπαλά και συνεσταλμένα.
Δεν ξέρω πώς μου ’ρθε, αλλά χωρίς να το πολυσκεφτώ του απάντησα ένα "πες της όχι!".
Το θυμάμαι κι ανατριχιάζω.
Ο Καζαντζάκης έλεγε πως "όποιος χαλάσει χατήρι γυναίκας, πόρτα παραδείσου δεν βλέπει"!
Αν υπάρχει κόλαση σίγουρα θα σιγοβράζω αιώνια στα καζάνια της!
Δεν θυμάμαι καν τ’ όνομα της κοπέλας. Το πιθανότερο να έχει παντρευτεί, να έκανε και παιδιά, ίσως και να πατσούρεψε εντελώς! Αλλά δεν έχει καμία σημασία. 
Πρέπει να τη βρω επειγόντως. Έχω πενηνταρίσει, δεν ξέρω πόσα χρόνια ζωής μού μένουν ακόμα, γι’ αυτό πρέπει να κλείσω σύντομα τους λογαριασμούς με το παρελθόν...

Κυριακή 9 Απριλίου 2017

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (124) - Το πιο σύντομο ανέκδοτο: οι Μακεδόνες εκπολίτησαν τους Πέρσες!

Το ’χουμε ξαναπεί: η επίσημη ελληνική ψευτοϊστορία εμφανίζει τη χώρα μας διαρκώς αμυνόμενη, αδικούμενη, πολεμούμενη. Αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! 
Πάρτε για παράδειγμα την Τουρκία. Τα τελευταία 200 χρόνια της επιτεθήκαμε πέντε φορές κι αυτή καμία. Κι όμως επιμένουμε να μιλάμε για "τουρκικό επεκτατισμό". 
Ακόμα και στην Κύπρο πρώτοι οι Έλληνες επιτέθηκαν στα τουρκοκυπριακά χωριά και μετά ενάντια στη νόμιμη κυπριακή κυβέρνηση...
Το ίδιο συνέβη και με την Περσία. Πρώτοι οι Αθηναίοι κι οι Ερετριείς επιτέθηκαν στρατιωτικά στο περσικό έδαφος και έκαψαν τις Σάρδεις το 498 π.Χ.!
Αλλά και μετά τους λεγόμενους "περσικούς πολέμου", οι "Έλληνες" συνέχισαν να επιτίθενται και να επεμβαίνουν στρατιωτικά στα περσικά εδάφη. 
Ο Κίμωνας, γιος του Μιλτιάδη, ηγήθηκε αντιπερσικής εκστρατείας το 476 π.Χ. και ανέπτυξε πολύχρονη δράση σε Θράκη και Μ. Ασία. 
Και το 460 π.Χ. η Αθήνα έστειλε στην Αίγυπτο 100 πλοία και 20.000 άντρες προκειμένου να βοηθήσουν τον Αιγύπτιο βασιλιά που εξεγέρθηκε κατά της περσικής κυριαρχίας. Αλλά ο Πέρσης στρατηγός Μεγάβαζος τους συνέτριψε, προκαλώντας τους καταστροφή ανάλογη με τη μεταγενέστερη Σικελική Εκστρατεία και την πρόσφατη Μικρασιατική Καταστροφή...
Αλλά πριν κλείσουμε το κεφάλαιο "ελληνο-περσικές σχέσεις", ας πούμε και μερικά ακόμα μελανά σημεία που προσπαθεί να αποκρύψει η επίσημη ιστορία μας.
Και πρώτ’ απ’ όλα πως χωρίς την περσική βοήθεια οι Σπαρτιάτες δεν θα είχαν νικήσει τους Αθηναίους στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Μπορεί η Αθήνα να είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος της δύναμής της και τους περισσότερους συμμάχους της, αλλά διατηρούσε την τόσο κρίσιμη ναυτική υπεροπλία. 
Ώσπου το 412 π.Χ. οι Σπαρτιάτες υπέγραψαν με τον Τισσαφέρνη, σατράπη Ιωνίας και Καρίας, συμφωνία που προέβλεπε: α) οι Λακεδαιμόνιοι, που τόσο θαυμάζουν οι "υπερπατριώτες" Χρυσαυγίτες, αναγνώρισαν την περσική κυριαρχία επί των ελληνικών πόλεων της Μ. Ασίας και β)  ως αντάλλαγμα οι Πέρσες θα αναλάμβαναν το κόστος ναυπήγησης ισχυρού σπαρτιάτικου στόλου και θα κάλυπταν εξολοκλήρου τη μισθοδοσία των πληρωμάτων τους!
Το 407 π.Χ. ο Σπαρτιάτης ναύαρχος Λύσανδρος επισκέφτηκε τον Κύρο στις Σάρδεις και συμφώνησε την αύξηση της μισθοδοσίας των πληρωμάτων του!
Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες. Από τα τέλη του Πελοποννησιακού Πολέμου όλες οι "ελληνικές" πόλεις έστελναν αντιπροσωπείες στην Περσία προκειμένου να εξασφαλίσουν την εύνοια και τη χρηματοδότηση του "Μεγάλου Βασιλέα" ώστε να κυριαρχήσουν στον ελληνικό χώρο. 
Και ποιοι δεν παρέλασαν απ’ τα περσικά ανάκτορα... Αθηναίοι, Σπαρτιάτες, Θηβαίοι, ακόμα και Βοιωτοί!
Κι οι Πέρσες σατράπες και Βασιλείς υποδέχονταν πλουσιοπάροχα τους Έλληνες απεσταλμένους. Φρόντιζαν να τους εντυπωσιάσουν με το μεγαλείο τους και πάντα τους έδιναν ένα πουγκί με 10.000 "δαρεικά", έτσι για να πορεύονται και να ... λιγουρεύονται. 
Ώσπου ο Φίλιππος ο Μακεδών έκανε την πολύ απλή σκέψη: αντί να ζητιανεύουμε τα 10.000 "δαρεικά", δεν κάνουμε έναν ισχυρό στρατό, να τους κατακτήσουμε πολεμικά και να τους τα πάρουμε όλα; 
Βέβαια ο ίδιος δεν πρόλαβε να υλοποιήσει το σχέδιό του, αλλά το πέτυχε ο γιος του ο Αλέκος! 
Αυτά που μας λέγαν στο σχολείο για "εκπολιτιστικό πόλεμο" είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο...

Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

Εγχειρίδιο του σωστού αλήτη!

Πως είμαι μέγας μπουρδελόβιος το ξέρουν κι οι θαμμένες αρχαιότητες της Αθήνας. 
Και γκόμενα να ’χω, αποκλείεται να μην περάσω μέρα παρά μέρα απ’ τα "κορίτσια". Ακόμα και τώρα που πενηντάρισα, και υποτίθεται πως μειώνονται οι χυμοί, το χούι δεν το κόβω...
Εκεί ανάβω το κεράκι μου και ηρεμεί η ψυχούλα μου. Αυτές μου κάνουν τα "μαγικά" τους χωρίς πολλά-πολλά και γυρνώ στο σπίτι μου χαλαρός και ξαλαφρωμένος...
Ξέρω ανθρώπους που ντρέπονται να παν στα μπουρδέλα, κωλώνουν, παθαίνουν κοκομπλόκο.
Εγώ, αντιθέτως, εκεί νιώθω σαν στο σπίτι μου.
Μπαίνω-"κόβω"-διαλέγω.
Χωρίς υποκριτικά γλυκανάλατα. Κι έχω έτσι εκπαιδευτεί στην ευθύτητα και ειλικρίνεια. Είτε μου αρέσεις είτε όχι στο λέω  ντε κλαρέ και κάνε το κουμάντο σου...
Οι άλλες γυναίκες, οι "κυρίες", είναι τρισχειρότερες! 
Στα τρώνε πιο χοντρά απ’ τις πουτάνες, δεν σου κάνουν τα πουτανίστικα κολπάκια, είναι μαζί σου και μετά το χύσιμο, και γενικά, αργά ή γρήγορα, καταντάνε βάσανο στη ζωή σου. Πολλά ζητάνε, ακόμα περισσότερα παίρνουν κι ελάχιστα δίνουν. 
Οπότε, όσο πιο γρήγορα φάνε πόδι τόσο καλύτερα...
Τα "κορίτσια" με έβαλαν σιγά-σιγά και στον κόσμο της νύχτας. Εκεί να δείτε "πανεπιστήμιο"! Αν είχα υπομονή θα έστρωνα κώλο και θα έγραφα το "Εγχειρίδιο του σωστού αλήτη"! 
Μετά από κάθε βόλτα στα "κακόφημα" της Αθήνας κάθομαι να πιω μια μπυρίτσα και γράφω τις εμπειρίες μου όπου βρω. Σε χαρτοπετσέτες, σε περιθώρια εφημερίδων, σε χάρτινα τραπεζομάντιλα.
Το μπουφάν μου είναι γεμάτο από τέτοια "σκονάκια". 
Να, τραβάω ένα χαρτάκι τυχαία και διαβάζω: "Μη μπλέκεις σε καυγάδες. Αλλά αν μπλέξεις να ’σαι γρήγορος κι αποφασισμένος. Μη χασομεράς προσπαθώντας να μετρήσεις τον άλλον. Γιατί μέχρι να τον μετρήσεις θα σε ’χει ξαπλώσει ανάσκελα"!
Προσπαθώ να θυμηθώ τη φάση. Πρέπει να ’χα φάει πολύ ξύλο τότε...

Τρίτη 4 Απριλίου 2017

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Ι’ - Το ΚΚΕ επί Χούντας έδωσε εξετάσεις στο Σύστημα!)

Ψόνθο: Δημήτρη, έτσι όπως σε βλέπω, δεν μου φαίνεσαι για άνθρωπος που ξεχειλίζει από μίσος.
Κούφο: Το μίσος δεν ήταν επιλογή μας. Μας το επέβαλαν. Μας ανάγκασαν να μπούμε στον κοινωνικό πόλεμο για να καταργήσουμε την αδικία και την εκμετάλλευση. Αποφασίσαμε να δώσουμε τον πιο δίκαιο αγώνα της ιστορίας. Να κάνουμε έναν πόλεμο αμυντικό, ακολουθώντας το παράδειγμα των ανυπόταχτων προγόνων μας. Των αγωνιστών του ’21 και της Εθνικής Αντίστασης. Δεν μπορούσα να μην μισώ τους χωροφύλακες, τους ρουφιάνους, τους ξένους κατακτητές και τους συνεργάτες τους.
Ψόνθο: Μπορείς να διακρίνεις κάποιους "σταθμούς" στην προσωπική σου επαναστατική πορεία;
Κούφο: Αν εξαιρέσεις την "γενέθλια ημέρα", όπως τη λέω, της 17 Νοέμβρη 1973, δεν υπάρχουν στιγμές-σταθμοί αλλά ρεύματα που διατρέχουν τη ζωή μου. Πάντως σημαντικά γεγονότα που μας "χάραξαν" ήταν σίγουρα η δολοφονία του Αλιέντε στη Χιλή το 1973 και η ήττα των Αμερικάνων στο Βιετνάμ. Σημαντική ήταν και η έμπνευση που πήραμε απ’ τα λαϊκά επαναστατικά κινήματα της λατινικής Αμερικής και κυρίως των Τουπαμάρος.
Ψόνθο: Μετά τη Χούντα η επαναστατική Αριστερά εκφράστηκε κυρίως μέσα απ’ την οργάνωση ΕΛΑ. Τι θυμάσαι από κείνη την εποχή;
Κούφο: Ο ΕΛΑ είχε ένα μάλλον πυραμοειδές οργανωτικό σχήμα με αυτόνομους αλλά ανομοιογενείς πυρήνες αγωνιστών. Για τα μέτρα μιας παράνομης ένοπλης οργάνωσης ήταν ένα σχήμα αρκετά "χαλαρό". Στην αρχή είχε αλματώδη ανάπτυξη. Συγκινούσε ιδιαίτερα το συνταίριασμα όλων των μορφών πάλης, μαζικής και παράνομης, η έλλειψη δογματισμού και ηγεμονικής νοοτροπίας καθώς και το κάλεσμα για "άμεση δράση". Στην πορεία όμως αδρανοποιήθηκε σταδιακά μέσα από τις εσωτερικές αντιφάσεις και διαφωνίες των μελών του...
Ψόνθο: Γιατί δεν επέλεξες να ενταχθείς στο παραδοσιακό ΚΚΕ;
Κούφο: Το ΚΚΕ, απ’ την εποχή κι όλας της Κατοχής, είχε ουσιαστικά απαρνηθεί την ένοπλη επαναστατική κατάληψη της εξουσίας και συμβιβάστηκε με τις "δημοκρατικές-αστικές λύσεις". Μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ τα πράγματα έγιναν πιο σαφή: εγκαταλείφθηκε οριστικά ο επαναστατικός δρόμος και έγινε στρατηγική επιλογή η ειρηνική συνύπαρξη των τάξεων και η κοινοβουλευτική δράση. Την περίοδο της Χούντας το ΚΚΕ έδωσε επιτυχείς εξετάσεις στο Σύστημα αποκηρύσσοντας την ένοπλη αντίσταση, τη στιγμή που ακόμα και σοσιαλδημοκράτες διανοούμενοι έβαζαν βόμβες στην Αθήνα! Μόνο στο ΚΚΕ εσωτερικού κάποιοι "Ρηγάδες" βγήκαν "εκτός γραμμής" ετοιμάζοντας ένοπλες αντιστασιακές οργανώσεις. Αλλά τα στελέχη του Κόμματος γύριζαν όλη την Ευρώπη για να αφοπλίσουν τους νεολαίους που κατείχαν όπλα κι εκρηκτικά ενώ στο εσωτερικό παρακολουθούσαν στενά κάθε "ύποπτο στοιχείο"...

Κυριακή 2 Απριλίου 2017

Φασιστικό ξεπλυμένο άχυρο...

Δε λέω, καλοί οι μετανάστες, ανανέωσαν αρκετά την Αθήνα, έσπασε για τα καλά η καφρίλα και η γραικίλα!
Αλλά, μάγκες μου, οι τουρίστες είναι άλλο πράμα. Ανεβάζουν την ψυχολογία της πόλης μας κατακόρυφα. 
Ιδίως αυτές οι θεές που δεν τις μουρνταρεύει ο κάθε Γερούν του βορά και περιμένουν να καλοκαιριάσει για να κατέβουν στα ζεστά κλίματα να ποτιστούν λιγάκι τα κορίτσια...
Κυριακή πρωί πάω σ’ ένα καφέ στο Κουκάκι να πιω το νεσκαφέδι μου. Κλασικός κάγκουρας, απλώνω τα σέα μου στο τραπέζι... κινητά, κλειδιά, κέρματα, ρολόγια κ.λπ.
Η καφετέρια απελπισία. Σκέτος αρχιδόκαμπος. Καμιά δεκαριά ελεεινά μπακούρια ήμασταν, αξιολύπητα και αναξιογάμητα...
Ώσπου εντελώς ξαφνικά σκάει μύτη μια θεά. Μιλάμε τώρα για πραγματική θεά. Σαν την οσία Μαρία την Αιγυπτία πριν την σταφιδιάσουν οι νηστείες...
Οι αρχιμαλάκες θαμώνες κρεμάνε τα σαγόνια μέχρι τον αφαλό. Φέρτε πατσαβούρες να μαζέψουμε τα σάλια τους.
Παθαίνω κι εγώ κοκομπλόκο, αλλά λέω μέσα μου: "χαμένος από χέρι είσαι δικέ μου, αλλά πάλεψέ το απ’ την ανάποδη"! Οπότε παίρνω στυλάκι βαρύ κι ασήκωτο... του στιλ ... δεν σας ξέρω κυρία μου, ποια είστε;
Η τύπισσα για έναν ανεξήγητο λόγο έρχεται προς το μέρος μου και ρωτά αν έχω ώρα. 
Στο τραπέζι φόρα παρτίδα το ρολόι και το κινητό, αλλά εγώ ρίχνω πάνω της τη βαριά σκιά την αρβανίτικη και της απαντώ ξερά, χωρίς καν να σηκώσω τα μάτια μου απ’ την εφημερίδα... "όχι, δεν έχω"!
Το γκομενάκι κεραυνοβολήθηκε. Βρήκε φαίνεται αυτό που έψαχνε. Στην πατρίδα της, την Ολλανδία, οι άντρες ήταν αδιάφοροι και άνοστοι. Κι εδώ ο τόπος γεμάτος λιγούρια, τρέχουν πίσω της σα σκυλάκια. 
Αλλά αυτό το ατίθασο αλογάκι γούσταρε έναν να της κρατήσει γερά τα γκέμια.
Έκατσε απέναντί μου και δεν ξεκολλούσε τα μάτια της από πάνω μου.
Αλλά εγώ ανελέητος. Βράχος. Η στάση του σώματός μου δεν άφηνε περιθώρια για παρεξηγήσεις. "Ναι, κυρά μου, σε γουστάρω, αλλά όχι πολλά-πολλά. Δεν πρόκειται ν’ ανοίξουμε κουβέντα για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Μόλις υγρανθείς φώναξέ με ν’ αναλάβω τα υπόλοιπα..."
Εντάξει, δεν το παρατράβηξα. Μπορεί να είμαστε αρβανίτες Μπιθεκούρες, αλλά έχουμε και μια σταγόνα σπέρματος απ’ τον ξένιο Δία.
Την έφερα στην ταβερνούλα της πλατείας Θεάτρου, στην "Κληματαριά".
Πήγαιναν όλα καλά ώσπου η κουβέντα έφτασε στις πρόσφατες εκλογές της Ολλανδίας. Απ’ ό,τι κατάλαβα δεν ψήφισε "σωστά". Ξενέρωσα, την καληνύχτισα και την άφησα απότιστη. 
Μωρέ καλύτερα Λούξεμπουργκ με ταγάρι και γουρουνότριχα στη γάμπα παρά αυτά τα φασιστικά ξεπλυμένα άχυρα...