Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Τριάντα χρόνια στην "ανθρωποχαβούζα" της Αθήνας (2) - Ο παρενδυματικός ιερεύς...

Όσοι έχουν φάει τη Συγγρού με το κουταλάκι κι γύρισαν όλα τα στέκια των τραβεστί και των εγχειρισμένων έχουν ακούσει του κόσμου τις ιστορίες. 
Στον παλιό ιππόδρομο, πίσω απ' το Ωνάσειο, απέναντι απ' την Ιντεραμέρικαν, στου Χανδρή...
Οι περισσότεροι πελάτες έχουν τις γυναίκες, τις αρραβωνιάρες και τις γκόμενές τους. Οπότε, γιατί πηγαίνουν στα τραβέλια? Μα για να εκφράσουν την ομοφυλοφιλία τους ασφαλώς! 
Από την άποψη αυτή οι εκδιδόμενοι επιτελούν κοινωνικό ρόλο: περιορίζουν τα κρούσματα αποπλάνησης ανηλίκων αγοριών...
Ακόμα και γυναίκες έρχονται να κάνουν σεξ με τραβεστί. Τις περισσότερες φορές τις φέρνουν οι άντρες τους που γουστάρουν να παίρνουν μάτι και να τον παίζουν...
Παλιότερα ήταν διάσημος πελάτης ένας γνωστός φαρμακοποιός της Αθήνας που κατέβαινε στη Συγγρού κρατώντας πάντα ένα μπουκαλάκι κολόνια. Διάλεγε έναν νεαρό τραβεστί, του το έπλενε με την κολόνια και του έκανε πεοθυλασμό!
Στη Θεσσαλονίκη όλοι ήξεραν τον 80χρονο αρχιμανδρίτη απ' τ' Αγιονόρος που έμενε στη Λεωφόρο Στρατού και ψάρευε αγοράκια στην Τσιμισκή. 
Τον βρήκαν δολοφονημένο στο σπίτι του λίγο πριν το 1980...
Υπήρχε κι ένας που ερχόταν στη Συγγρού ντυμένος παπάς. Μπορεί και να ήταν...
Υπήρχε όμως κι ένας γνήσιος παπάς που ιερουργούσε σε μια ενορία του Βοτανικού.
Τις νύχτες έβγαζε τα ράσα και με τα πολιτικά πήγαινε στα ομοφυλόφιλα στέκια του Ζαππείου. Συχνά έβαφε τα μάτια του, φορούσε γυναικεία ρούχα κι έβγαινε βόλτα.
Μιλούσε άπταιστα τα "καλιαρντά", δηλαδή τη συνθηματική γλώσσα-αργκό των τραβεστί και ομοφυλοφίλων.
Μια μέρα πήγε στην εκκλησία του μια γυναίκα να εξομολογηθεί. Αλλά ο παππούλη μας της μιλούσε στα καλιαρντά: "Μόκολα μωρή πουρή. Αβελέ με πιασμάν στη σαρμέλα μου". Δηλαδή "σκάσε μωρή και άρπα μου τον πούτσο"!
Η καημένη η γυναικούλα νόμισε πως της διάβαζε συγχωρητικές ευχές και σταυροκοπιόταν...

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (19) - Στην "Αγιά-Σοφιά των Οθωμανών"!

Αδριανούπολη!
Κάποτε ήταν η πρωτεύουσα του Οθωμανικού Κράτους. Δηλαδή πριν την άλωση της Πόλης.
Περιβρέχεται από τρεις ποταμούς: τον Έβρο, τον Άρδα και τον Τούντζα. Αλλά κανένας δεν τη διασχίζει. 
Οι παλιές αιωνόβιες γέφυρες πάνω απ' τον Έβρο αποδεικνύουν πόσο προηγμένη ήταν η οθωμανική γεφυροποιία.
Ξέρω, όλοι οι Έλληνες έχουμε μεγαλώσει με το μύθο του απολίτιστου και βάρβαρου Οθωμανού. Όμως οι Οθωμανοί, τουλάχιστον μέχρι το 1600, ήταν πρωτοπόροι στις τέχνες, στις επιστήμες και στον πολιτισμό. 
Απ' όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης οι καλύτεροι φιλοδοξούσαν να εγκατασταθούν μόνιμα στην Κωνσταντινούπολη. Πολλοί, για να το πετύχουν, ασπάζονταν το ισλάμ...
Οι Οθωμανοί περιφρονούσαν ως απολίτιστους τόσο τους κατοίκους της σημερινής Ελλάδος (τους αποκαλούσαν "αρναούτηδες", δηλαδή "Αλβανούς") όσο και τους γεωργο-κτηνοτρόφους της Ανατολίας (τους αποκαλούσαν υποτιμητικά "Τούρκους").
Στη βάση του υπερμεγέθους ανδριάντα του Ατατούρκ διαβάζω τις υποθήκες του προς τους νέους: "Ω τουρκική νεολαία, το πρώτο καθήκον σου είναι η με κάθε μέσο προστασία και άμυνα της Τουρκικής Δημοκρατίας. Η δύναμη ενυπάρχει στο ευγενικό αίμα των αρτηριών σου"!
Η Αδριανούπολη ήταν άλλοτε ξακουστή για τις δυο σκεπαστές αγορές της. 
Η σημερινή εικόνα δεν θυμίζει τίποτα από την εποχή που Ρωμιοί, Εβραίοι κι Αρμένηδες έμποροι σκυμμένοι μέσα στ' ανήλιαγα μαγαζάκια τους με τα μισοφωτισμένα είδη παζάρευαν μέχρι τελικής πτώσεως με τους μουστερήδες...
Πάνε εκείνες οι εποχές. Χάθηκαν μέσα στον κουρνιαχτό που ξεσήκωσαν οι αιματωβαμμένοι εθνικισμοί.
Χάθηκαν κι οι περιβόητοι τσιμπουκτσίδες. Όπως χάθηκαν κι εκείνοι που χρησιμοποιούσαν τα τσιμπούκια: οι πασάδες κι οι μπέηδες.
Στο ψηλότερο μέρος της πόλης είναι χτισμένο το περίφημο τέμενος του Σουλτάν Σελίμ. 
Είναι έργο του περίφημου Σινάν, ενός απ' τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες όλων των εποχών. Δικά του αρχιτεκτονήματα υπήρχαν και στον ελλαδικό χώρο αλλά καταστράφηκαν από βάρβαρα χέρια απολίτιστων εθνικιστών...
Ένας χότζας, μόλις μαθαίνει πως είμαι θεολόγος, σπεύδει να μου δείξει με μεγάλο σεβασμό, μια τούφα τρίχες απ' τα γένια του Μωάμεθ που κρέμονται ψηλά, φυλαγμένα σ' ένα κουτί.
Τον κοιτάω κάπως υπεροπτικά. 
"Δεν εντυπωσιάζομαι", του λέω. "Εμείς οι Χριστιανοί έχουμε καμιά δεκαριά κεφάλια του Ιωάννη του Βαπτιστή και κόκαλα του Αγίου Νικολάου που μπορούν να συμπληρώσουν είκοσι σπονδυλικές στήλες"...
Το συγκεκριμένο τζαμί χτίστηκε το 1564 σε ανάμνηση της κατάκτησης της Κύπρου. Ο κύριος θόλος του είναι ψηλότερος της Αγιά Σοφιάς. Χωράει πάνω από 6.000 πιστούς κι άλλους τόσους στο προαύλιο με το συντριβάνι.
Το 1913, στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, οι Βούλγαροι κατέλαβαν την Αδριανούπολη.
Ήταν τόσο γύφτοι που έσπευσαν να σουφρώσουν τα χαλιά του τεμένους!
Ο χότζας με συμπάθησε. Μου άνοιξε την πόρτα ενός μιναρέ κι ανεβήκαμε ως την κορφή. 
Θαύμασα την υπέροχη θέα. Το μαγευτικό πλούτο ταυ κάμπου, τα τρία υδάτινα φίδια των ποταμών. 
Το ελληνικό και το βουλγάρικο έδαφος μου φάνηκε τόσο κοντά...

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (18) - Πού 'σαι ρε Kαραγάτση να πάμε σε κανένα καφέ-σαντάν?

 
Επιτέλους περνάω το φιδόμορφο Έβρο και μπαίνω στο τούρκικο έδαφος.
Μπροστά μου απλώνεται η Ανατολική Θράκη. Αλλού μοιάζει με ελβετικό τοπίο, αλλού με ρώσικη στέπα κι αλλού με μια απέραντη καλλιεργήσιμη έκταση.
Κάποτε ήταν ένας αστείρευτος σιτοβολώνας και παλιότερα ο μεγαλύτερος ροδώνας των Βαλκανίων. Το θρακιώτικο ροδέλαιο ήταν παντού ξακουστό.
Τα μέρη μού φαίνονται γνώριμα κι ας τα πατάω για πρώτη φορά: Απ' τη Σηλυβρία (Σιλίβρι) καταγόταν ο Νεκτάριος Αιγίνης που σπούδασε στη Θεολογική Αθήνας κι η Εκκλησία μας τον ανακήρυξε άγιο. Απ' τη Βιζύη (Βίζε) ο μεγάλος ποιητής Γεώργιος Βιζυηνός. 
Να κι ο Άγιος Στέφανος (Γεσίλ Κιόι = πράσινο χωριό) στον Εύξεινο πόντο. Μέχρι εδώ, στα πρόθυρα της Πόλης, είχε φτάσει ο ρούσικος στρατός το 1878, κι εδώ υπογράφηκε η ομώνυμη συνθήκη που δημιουργούσε τη "Μεγάλη Βουλγαρία"!
Το Κουμ Μπουργκάζ, το άλλοτε Οικονομιό, είναι σήμερα ένα μικρό αγροτικό χωριό. Όταν ξέσπασε ο πρώτος βαλκανικός πόλεμος οι Ρωμιοί κάτοικοί του σφαγιάστηκαν από άτακτα τουρκικά σώματα. 
Η αφύπνιση των εθνικισμών δημιούργησε αγεφύρωτο χάσματα στους λαούς κι ήταν η αιτία μεγάλων σφαγών και πολυάριθμων εγκλημάτων...
Αλλά σαν πολύ βιάστηκα. Είμαι ακόμα στην "πύλη του Κάραγατς". Δηλαδή μια ανάσα απ' την  Ανδριανούπολη.
Το Κάραγατς κατά τον 17ο αιώνα ήταν το "Μικρό Παρίσι"! Εδώ ξεκαλοκαίριαζαν πολλοί πασάδες και πρόξενοι των Μεγάλων Δυνάμεων. 
Ήταν μια κοινωνία κοσμοπολίτικη. Σιδηροδρομικός και πολιτιστικός κόμβος. Με σχολειά γαλλικά, γερμανικά, βουλγάρικα και ρωμέικα. Με καζίνο και καφέ σαντάν.
Το παλιό Κάραγατς σήμερα δεν υπάρχει. Απόμεινε μόνο ένα μικρό κι ασήμαντο προάστιο της Αδριανούπολης. Παραχωρήθηκε στην Τουρκία με τη συνθήκη της Λωζάνης. 
Οι Ρωμιοί κάτοικοί της μετακόμισαν στη Δυτική Θράκη και ίδρυσαν το 1923 το "νέο Κάραγατς", δηλαδή την Ορεστιάδα...

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Τριάντα χρόνια στην "ανθρωποχαβούζα" της Αθήνας (1) - Στις πιάτσες των τραβεστί!

Οι περισσότεροι Αθηναίοι πρωτάκουσαν τη λέξη "τραβεστί" τον Απρίλιο του 1977 όταν στο Θέατρο Λουζιτάνια εμφανίστηκαν για πρώτη φορά δυναμικά και δημόσια τραβεστί κι ομοφυλόφιλοι απαιτώντας σεβασμό των δικαίωμά των τους.
Ως τότε η συντηρητική και υποκριτική κοινωνία μας τους αποκαλούσε "κίναιδους", "διεστραμμένους" κι "ανώμαλους"...
Από τότε ο κόσμος άρχισε να ρωτά και να μαθαίνει γι΄αυτούς, και οι ουρές των αυτοκινήτων στη λεωφόρο Συγγρού που έκαναν πιάτσα συνεχώς μεγάλωνε. Άλλα στέκια τραβεστί ήταν στη Βουκουρεστίου (τη λεγόμενη "Βού-Κου"), το Κολωνάκι κι η παραλιακή λεωφόρος Ποσειδώνος.
Η πιο διάσημη τραβεστί ήταν αρχικά η Μπέττυ, αλλά σύντομα την εκτόπισε η Αλόμα που συμπαρίστατο σε κάθε "συνάδελφο" που αντιμετώπιζε προβλήματα με το νόμο, μήνυε τα αστυνομικά όργανα και κυνηγούσε με πέτρες και ξύλα νεαρούς που κατεβαίναν επίτηδες στη Συγγρού για να "κράξουν" τους τραβεστί...
Η Μπέττυ το 1979 παραλίγο να συνεργαστεί επαγγελματικά με τον Καρβέλα αλλά δεν ξέρω πού τελικά χάλασε η δουλειά κι ο δίσκος δεν βγήκε...
Τον Οκτώβριο του 1980 έγιναν στην Αθήνα τα πρώτα καλλιστεία τραβεστί. Μις αναδείχτηκε η Κορίνα. Από τότε νομίζω δεν ξανακατέβηκε στο πεζοδρόμιο κι έκανε καριέρα μανεκέν...
Ωραία είναι η ιστορία της Πάολας. 
Γεννήθηκε στο Μανιάτικα του Πειραιά, εκεί που το κάθε αγόρι ήταν υποχρεωμένο να αποδεικνύει κάθε ώρα και στιγμή τον ανδρισμό του. Και που τους γυναικωτούς τους έλεγαν "κωλέτες"...
Μέχρι και μόνιμο του Πολεμικού Ναυτικού τον έκανε η οικογένειά του για να διώξει τη ρετσινιά του "πούστη". Αλλά όποιος τα βάζει με τη φύση δεν μπορεί να νικήσει...
Προσωπικά πρόλαβα την εποχή που οι νεαροί φαντάροι κατέβαιναν στις εξόδους τους στην Ομόνοια ή στο σταθμό Λαρίσης για να βρουν ηλικιωμένους ομοφυλόφιλους που τους πηδούσαν ή πηδιόντουσαν για να βγάλουν τα έξοδά τους.
Στο πάρκο του Ζαππείου μαζεύονταν κάθε νύχτα πλήθος ομοφυλόφιλων. Ενεργητικοί ("κωλομπαράδες") και παθητικοί ("πούστηδες"). Τότε ήταν πολύ της μόδας οι μπότες και τα στενά παντελόνια.
Τα ουρητήρια του Ζαππείου από κάποια ώρα και μετά έπαιρναν φωτιά. Κι αφού ξέδιναν για τα καλά, πέρναγαν απέναντι στην Πλάκα, στο μπαρ "Τάμμυς" που μαζεύονταν οι αδελφές με τα τεκνά τους.
Το μπαρ ήταν γεμάτο από τραβεστί κι εγχειρισμένες. Οι απλοί ομοφυλόφιλοι τις έβλεπαν όλες αυτές σαν βασίλισσες...
Και φιλάγαν τόσο ωραία οι άτιμες... σε ξελίγωναν!

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Η Άθη η Ρεμπέτισσα στα νύχια των Γερμανοτσολιάδων!

Το 1943 η πλάστιγγα έδειχνε να γέρνει σε βάρος των Γερμανών: μάχη του Στάλινγκραντ, νίκη των Συμμάχων στη βόρεια Αφρική, συνθηκολόγηση Ιταλίας...
Σ’ όλες τις κατεχόμενες χώρες άρχιζαν οι πάντες να κάνουν σχέδια για την "επόμενη μέρα".
Στις 11 Γενάρη του ’44 τέσσερα σμήνη εγγλέζικων αεροπλάνων κάνουν επιδρομή στον Πειραιά και βομβαρδίζουν το λιμάνι. Η Άθη έζησε το γεγονός από κοντά και σκάρωσε ένα δίστιχο:
Μπόμπες πολλές ερίξανε μέσα στο τελωνείο
και τον Περαία κάνανε σωστό νεκροταφείο.
Με τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας πολλοί Ιταλιάνοι παρέδωσαν τον οπλισμό τους στον ΕΛΑΣ κι ορισμένοι κατατάχθηκαν στις τάξεις του. Το αντάρτικο άρχισε να φουντώνει.
Ταυτόχρονα κι οι Γερμανοί με τους συνεργάτες τους Ταγματασφαλίτες σκλήραιναν κι αυτοί τη στάση τους.
Η φουστανέλα και τα τσαρούχια που φορούσαν τα Τάγματα Ασφαλείας μετατράπηκαν από σύμβολα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα σε σύμβολο δοσιλογισμού και προδοσίας.
Απ’ το Μάρτη του ’44 Γερμανοί και γερμανοτσολιάδες επιδίδονται σε αλλεπάλληλες επιδρομές στις ΕΑΜοκρατούμενες εργατικές και προσφυγικές συνοικίες της Αθήνας. Βύρωνας, Καισαριανή, Καλογρέζα, Δουργούτη, Κατσιπόδι...
Στις 17 Αυγούστου έγινε και το μεγάλο μπλόκο της Κοκκινιάς, του "μικρού Στάλινγκραντ" όπως την έλεγαν τότε την περιοχή.
Κύκλωσαν όλη τη συνοικία και μάντρωσαν στην πλατεία της Οσίας Ξένης όλους τους άντρες από 14 έως 60 ετών. Μεταξύ τους και η Άθη η Ρεμπέτισσα, που έτσι κουτσαβάκι που ήταν την πέρασαν για άντρα! Να πως περιγράφει η ίδια το γεγονός σ’ ένα τραγουδάκι της:
Ένα γλυκό ξημέρωμα βαράγαν οι τσολιάδες
τα σπίτια μας μπλοκάρανε με τους Γερμαναράδες.
Πρωί-πρωί πηγαίναμε όλοι για τη δουλειά μας
και οι τσολιάδες φώναζαν βουρ! για την Κοκκινιά μας.
Στο δρόμο που πηγαίναμε για την Οσία Ξένη
απ’ τη γωνιά που πρόβαλα βλέπω δυο σκοτωμένοι.
Ε, ρε παιδιά, τι να σας πω, ράγισε η καρδιά μου
κι από τα δόλια μάτια μου τρέχαν τα δάκρυά μου.
Ένα πρωί ξημέρωμα, δεκαεφτά Αυγούστου
οι Γερμανοί μάς σκότωσαν, έτσι για χάρη γούστου...
Ένας κουκουλοφόρος καταδότης αναγνώρισε την Αθούλα την αντάρτισσα και την έδωσε στους Γερμανούς.
Εκείνοι τη μετέφεραν στην έδρα της Γκεστάπο και των Ες-Ες, στη "Μέρλιν". Ήταν ένα μεγάλο οικοδομικό τετράγωνο στο Κολωνάκι, μεταξύ των οδών Μέρλιν, Σέκερη, Κανάρη και Βασ. Σοφίας.
Η Μέρλιν θεωρούνταν "προθάλαμος του Χαϊδαρίου", του φοβερού στρατοπέδου συγκέντρωσης των μελλοθανάτων. Στη Μέρλιν οι συλληφθέντες ανακρίνονταν με σκληρά βασανιστήρια κι όσοι επιβίωναν μεταφέρονταν στο Χαϊδάρι.
Να πώς περιγράφει η Άθη την όλη διαδικασία:
Απ’ την οδό του Σέκερη με πάνε στο Χαϊδάρι
κι ώρα την ώρα καρτερώ το χάρο να με πάρει.
Κι όταν με δεις μάνα νεκρή, να πεις στις άλλες μάνες
γιατί πονέσανε κι αυτές με πίκρες πιο μεγάλες
πως είδα τα παιδάκια τους στα κάγκελα δεμένα
με την κατάδικη στολή, αδικοσκοτωμένα.
Τον Απρίλη του ’44 οι ΕΛΑΣίτες σκότωσαν στους Μολάους Λακωνίας ένα Γερμανό στρατηγό και τους τρεις συνοδούς του. 
Για αντίποινα οι Γερμανοί τουφέκιζαν όσους άντρες συναντούσαν στο δρόμο Μολάων-Σπάρτης. Και ξημερώματα Πρωτομαγιάς διάλεξαν 200 φυλακισμένους του Χαϊδαρίου και τους έστειλαν για εκτέλεση στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. μεταξύ τους και την Άθη τη Ρεμπέτισσα.
Τώρα, ευλόγως θα με ρωτήσετε: πώς γίνεται να τη συνέλαβαν την Άθη τον Αύγουστο και να την εκτέλεσαν το Μάιο της ίδιας χρονιάς;
Ε, λοιπόν, γίνεται και παραγίνεται!
Όπως έγινε και η ανάστασή της λίγους μήνες αργότερα! Γιατί η Αθούλα ζούσε όταν οι Γερμανοί έφυγαν απ’ την Αθήνα. Ήταν μια απ’ τις ευτυχέστερες μέρες της ζωής της. Φαντασιωνόταν τον Άι Γιώργη-ΕΛΑΣ να σκοτώνει το γερμανικό θεριό της Αποκάλυψης:
Ημέρα Πέμπτη ήτανε, δώδεκα Οκτωβρίου
που σπάσαμε την κεφαλή του φοβερού θηρίου...

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας στους σταθμούς του Μετρό (Β’ - Νέα Ιωνία - Η καύλα του 46άρη!)

Το μέιλ που μου 'στειλε έγραφε μόνο μια διεύθυνση κι ένα επώνυμο: Μικράς Ασίας ..., στο σταθμό Νέας Ιωνίας.
Περπατούσα σαν υπνοβάτης. Ούτε κατάλαβα πότε κατέβηκα τις σκάλες στο σταθμό Μεγάρου Μουσικής, πότε έφτασα στο Μοναστηράκι και πότε πήρα τον ηλεκτρικό για Κηφισιά...
Γύρω μου παντού κορίτσια. Πιο νέα, πιο όμορφα από κείνη. Και προπαντός ελεύθερα. Γιατί, γαμώ το μου, να μπλέξω με την παντρεμένη?
Δεν είμαι κανένας εικοσάρης, κι απορούσα με τον εαυτό μου. Πού βρέθηκε τόση καύλα μέσα μου? Ένιωθα τρελός και σαστισμένος. Κάτι δυνατό κι άγριο με είχε κυριεύσει. 
Ψυχικά δεν μ' ένωνε τίποτε με κείνη τη γυναίκα. 
Μια φορά είχαμε ανταμώσει. Τα σαρκώδη χείλη της ήταν γεμάτα λαγνεία. Και τα μάτια της είχαν πάρει κείνη τη γλυκιά και παθιάρικη έκφραση που δίνουν τα ευτελή γύναια σα θέλουν να ερεθίσουν έναν άντρα.
Οι τρόποι της είχαν μιαν αναίδεια, μια ξεδιαντροπιά. Μου αποκάλυψε αμέσως πως ήταν πέντε χρόνια παντρεμένη, δεν είχε κάνει παιδιά, δεν της άρεσε πλέον ο άντρας της κι ήθελε να ζήσει τη ζωή της, αλλά όχι και να χωρίσει. Ζούσε άνετα, ίσως και πλούσια, και δε γούσταρε να χάσει τη βόλεψή της. 
Δεν μου το είπε ξεκάθαρα, αλλά άφησε να εννοηθεί πως εγώ ήμουν μια "καλή περίπτωση για κείνη". Δεν ανήκα στον κύκλο γνωριμιών του άντρα της, οπότε δεν θα δίναμε αφορμή για υποψίες...
Ποτέ δεν ήμουν ηθικολόγος ούτε κι είχα ενδοιασμούς. Αλλ' απόψε κάτι μέσα μου μού φώναζε "όχι, μην πας"! Αλλά εγώ συνέχιζα να πηγαίνω. 
Το τραίνο περνάει απ' τα πευκάκια. Τα δέντρα μού φάνηκαν σα να παραμιλούσαν κι εκείνα στ' αγκάλιασμα τ' ανέμου.
Ξαναθυμήθηκα το πρώτο μας ραντεβού: είχε το βήμα νεράιδας, λάγνας νεράιδας. Η φυσική της αναίδεια μετατράπηκε σε λαγνεία και σύντομα σε αγάπη τρυφερή. Είχε μιαν ωχρότητα στο πρόσωπό της που μου θύμιζε την ηδονή. 
Αχ αυτά τα μάτια της. Είχαν μια φλόγα δοσμένη από κάποια μάγισσα θεά, μάγισσα κακών λάγνων ονείρων. Στην ατμόσφαιρα σκόρπιζε μια μυρουδιά βιολέτας. Αλλά μέσα σε κείνο το σώμα, που τόσο με σκανδάλιζε, δεν έτρεχε, δεν υπήρχε ψυχή...
Τώρα κατεβαίνω στη Νέα Ιωνία. Πριν πάω σπίτι της περνάω απ' το πάρκο τ' Άι-Γιώργη. Κάποιοι πιτσιρικάδες κλωτσάνε μια μπάλα στο 4Χ4. Ένας Πακιστανός με τον παραδοσιακό φαιό ξεπλυμένο του χιτώνα μιλάει συνεχώς στο κινητό του.
Αποφασίζω να μπω στην εκκλησιά.
Η ματιά μου πέφτει στον Εσταυρωμένο. Ξεσπάω πάνω του: "Έξω ο ήλιος λάμπει. Τούτη η φύση δεν γουστάρει θεούς πένθιμους σαν κι εσένα! Άλλους θεούς ζητά. Του πάθους και του έρωτα. Τα χαιρετίσματά μου στον πατέρα σου-Γιαχβέ"!
Χτυπάω το κουδούνι της. Αλλά η εσωτερική αντίδραση φουντώνει.
Μου ανοίγει.
"Δεν περίμενα πως θα 'ρχόσουν!"
Παραδόξως, η εμφάνισή της δεν με σαγήνευσε. Περίμενα να παραλύσουν τα πόδια μου, αλλά δεν! Κάθε λέξη της μου φαινόταν σαν ένα ερπετό, ένα μικρό σιχαμερό τέρας.
Ένιωσα σα να ανακάλυψα πως δεν ήταν παρά μια γριά στρίγγλα που απλά έπαιρνε τη μορφή μια ωραίας κόρης.
"Γαμήσου κι εσύ κι ο γρύλος σου", της είπα.
Κι έφυγα.
Έψαξα στις τσέπες μου. Δεν υπήρχε ούτε σέντσι. 
Έπρεπε να βιαστώ αν ήθελα να γυρίσω σπίτι μου χωρίς προβλήματα με τους ελεγκτές και το νόμο. Είχαν ήδη περάσει 65 λεπτά από τότε που χτύπησα το εισιτήριο στο Μέγαρο.  Και τα κυριακάτικα δρομολόγια ήταν πιο αραιά...

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (17) - Ορφισμός: η ιδανική συνταγή για "κατασκευαστές θρησκειών"!



Κανείς δεν ξέρει αν ο Ορφέας είναι μυθικό ή ιστορικό πρόσωπο. Υποτίθεται πως έζησε στη Θράκη τον 13ο ή 14ο π.Χ. αιώνα! Αλλά η χρονική απόσταση μέχρι την εμφάνιση του ορφισμού (6ος αι. π.Χ.) είναι μεγάλη. 
Πάντως, τον 6ο π.Χ. αιώνα η Θράκη ξεκινούσε απ' τον Όλυμπο της Θεσσαλίας κι έφτανε μέχρι τον Ελλήσποντο ανατολικά και τον Ίστρο (Δούναβη) στα βόρεια.
Αν υπήρξε Ορφέας, πρέπει να ήταν ο κλασικός τύπος Πελασγού: ανήσυχος και φιλομαθής ταξιδιώτης! Επισκέφτηκε την Αίγυπτο και μυήθηκε στα μυστήρια της Μέμφιδος και στην αιγυπτιακή σοφία. 
Κι όταν πέθανε η αγαπημένη του Ευρυδίκη, δε δίστασε να κατέβει στον Άδη, όπως είχαν κάνει ο Θησέας κι ο Ιάσονας, κι αργότερα ο Οδυσσέας.
Η κάθοδος στον Άδη και η ανάσταση της Ευρυδίκης θα περάσει αργότερα στο χριστιανισμό με τη μορφή της Καθόδου του Ιησού και της "ανάστασης" των πρωτοπλάστων...
Η αιτία της άγριας δολοφονίας του δεν είναι σίγουρη. Κάποιες πηγές την αποδίδουν στην εκ μέρους του Ορφέα εισαγωγή στον πελασγικό χώρο της παιδεραστίας. Κάποιες άλλες στην αποκάλυψη "θείων μυστικών" στους ανθρώπους. Κατά την επικρατέστερη όμως εκδοχή, ο Ορφέας κατακρεουργήθηκε απ' τις Μαινάδες επειδή πρόδωσε τη διονυσιακή λατρεία και προσχώρησε στον Απολλωνισμό.
Ο Ορφέας φαίνεται πως ένωσε τις δυο βασικές δυνάμεις-στοιχεία που συνθέτουν το βαθύτερο είναι του κόσμου: τον ενστικτώδη  πρωτογονισμό, που εκπροσωπεί ο Διόνυσος, και τον πολιτισμό που εκπροσωπεί το απολλώνιο φως.
Υπάρχουν αρχαία αγγεία που δείχνουν τους δυο θεούς να συμφιλιώνονται και να αγκαλιάζονται. (Όπως αργότερα αγκαλιάστηκαν οι δυο μεγάλοι αντίπαλοι και απόστολοι του χριστιανισμού, Πέτρος και Παύλος. Όπως ο Ιησούς συμφιλίωσε το Θεό-Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης με το Θεό-Πατέρα της Καινής!)
Το δελφικό μαντείο αποδέχτηκε το Διόνυσο, αφαιρώντας του τα πιο ακραία στοιχεία και φέρνοντάς τον απ' τα σκοτεινά ορεινά διάσελα στο φως της ημέρας και στη ζωή της πόλης. Το θρησκευτικό έτος λατρείας του μαντείου χωρίζεται: έξι μήνες τιμάται ο Απόλλων κι έξι ο Διόνυσος.
Επιπλέον το μαντείο ξεφεύγει σταδιακά απ' την οιωνοσκοπία και, κάτω απ' τη διονυσιακή επίδραση, υιοθετεί την εκστατική προφητεία. Την τελευταία την ξανασυναντάμε έντονα τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους στις εκκλησίες της "νέας θρησκείας".
Ο Ορφέας λατρευόταν στην επέτειο του θανάτου του. Οι τελετές άρχιζαν το απόγευμα της παραμονής και τέλειωναν το πρωί της επόμενης ημέρας. Το κομμένο κεφάλι του και η περιβόητη λύρα του έκαναν "θαύματα" και έδιναν χρησμούς μέχρι και στους πρώτους αιώνες της ρωμαϊκής κυριαρχίας.
Στο μύθο του Ορφέα το θείο ενσαρκώθηκε στο ανθρώπινο και το ανθρώπινο εξυψώθηκε στο θείο.
Τα βασικά στοιχεία της χριστιανικής θεολογίας είναι ήδη στο πιάτο όσων ήθελαν να κατασκευάσουν τη "νέα θρησκεία"...

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (16) - Οι Θράκες είχαν ανακαλύψει το χριστιανισμό απ΄το 600 π.Χ.!



Το Παγγαίο σήμερα μοιράζεται ανάμεσα σε δυο νομούς: της Καβάλας και των Σερρών. Αλλά στην αρχαιότητα ανήκε στους Δάκκες της Θράκης, που οι Έλληνες τους έλεγαν Γέτες.
Πανέμορφο βουνό το Παγγαίο. Όλο πηγές και ρεματιές. Και σε μια κορφή του βρίσκεται και το ιστορικό μοναστήρι της Παναγιάς της Εικοσιφοίνισσας, που κι αυτό χτίστηκε (ω! τι σύμπτωσις!) πάνω στα ερείπια αρχαίου ναού...
Αλλά το Παγγαίο είναι και το ιερό όρος του Ορφισμού!
Εδώ ερχόταν κάθε πρωί ο μυθικός βασιλιάς της Θράκης, ο Ορφέας, για να υποδεχτεί με τη μουσική της άρπας του την ανατολή του ήλιου, δηλαδή του θεού Απόλλωνα.
Ο ορφισμός είναι τεράστιο κεφάλαιο της συγκριτικής θεολογίας.
Αποτέλεσε ένα θρησκευτικό κίνημα αντίδρασης στις ακρότητες της διονυσιακής λατρείας. Στην ωμοφαγία, στις οργιαστικές τελετουργίες, στην εκστατική παράκρουση.
Ο Ορφέας ήταν αρχικά ιερέας του Διόνυσου. Αλλά μετεστράφη στον Απόλλωνα, που στα ελληνικά σημαίνει "ο ένας Θεός". Πρόκειται για το θεό-ήλιο, τον Ατόν κατά τους Αιγύπτιους, τον "ήλιο της δικαιοσύνης" όπως αργότερα ονόμασαν το δικό τους Θεό οι χριστιανοί.
Η μεταστροφή του Ορφέα προκάλεσε την αντίδραση των οπαδών του Διόνυσου. Σύμφωνα με τη μυθολογία, οι ιέρειες του Διόνυσου, οι Μαινάδες, τον κατακρεούργησαν!
Όμως, στη μυστηριακή ορφική θρησκεία βρίσκει κανείς όλα σχεδόν τα στοιχεία που θα συγκροτήσουν αργότερα το Χριστιανισμό: τον ιδιότυπο μονοθεϊσμό, την ασκητική ζωή, την κάθαρση, τη λύτρωση, την μετά θάνατον τιμωρία, την αθανασία της ψυχής (αλλά και τη μετενσάρκωση), το προπατορικό αμάρτημα, την ένωση του ανθρώπου με το θεό και, κυρίως, την ιδέα του θεού που πάσχει, πεθαίνει κι ανασταίνεται!
Οι μύθοι του Διόνυσου-Ζαγρέα, του Ορφέα και του Ιησού Χριστού ταυτίζονται στα σπουδαιότερα και στα ουσιαστικότερα σημεία τους. 
Και οι πιστοί τους, μέσα από συγκεκριμένες μυστηριακές τελετές γεύονται το "σώμα και αίμα θεού", ταυτιζόμενοι έτσι μαζί του...
Και μην ξεχνάμε και τη γνωστή φράση του Χριστού· "Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή"!
Η σχέση ορφισμού-χριστιανισμού είναι ολοφάνερη. Πέρασε μάλιστα και στην πρωτοχριστιανική τέχνη. Στη γνωστή αναπαράσταση του Ιησού ως "καλού ποιμένα" που μαζεύονται γύρω του γητευμένα τα άγρια ζώα. Μια καθαρά ορφική εικόνα...
Χαρακτηριστική είναι ακόμα και η σφραγίδα που βρίσκεται σε κάποιο γερμανικό μουσείο, χρονολογείται στον 4ο αιώνα π.Χ. και δείχνει τον Ορφέα εσταυρωμένο!

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Αυτοψυχανάλυση (Ε’) - Θέλω να γυρίσω στην εποχή των σπηλαίων!

Έχω πάψει από καιρό να θεωρώ τον εαυτό μου σοβαρό. Και γνώστη των μεγάλων απαντήσεων.
Είχα όμως την τύχη οι ψεύτες να μου "αποκαλύψουν" την αλήθεια!
Το μέλλον μοιάζει να είναι πιο αισιόδοξο για μένα απ' ό,τι εγώ για το μέλλον.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, ξαμολήθηκα στην κοινωνία εντελώς απροειδοποίητα και απροετοίμαστα. Άρα δικαιούμαι μιας κάποιας επιείκειας...
Πάντα φοβόμουν τη φθορά απ' την επανάληψη. Γι' αυτό και δεν όριζα ποτέ το επόμενο ραντεβού! Έλεγα μόνο ένα απλό... "μη χαθούμε".
Στην πρώτη δημοτικού, που ήμουν πιο αυθεντικός άνθρωπος, ήρθε μια συμμαθήτρια και με παρακάλεσε να κάτσει δίπλα μου στο ίδιο θρανίο.
Της έριξα πρώτα δυο ανάστροφες και μετά δέχθηκα.
Ε, αυτό ήταν! Με ερωτεύτηκε αμέσως! Όλη τη χρονιά με κοίταγε στα μάτια. Και μου έδινε και το μισό κολατσιό της.
Όταν η κοινωνία άρχισε να με λοβοτομεί και να με ευνουχίζει, έγινα άλλος άνθρωπος.
Μαιρούλα, θυμάσαι στην έκτη δημοτικού, κει δίπλα στις βρύσες του προαυλίου που έπεσα πάνω σου, σε αγκάλιασα και σε έριξα στο χώμα? Πάντα θαύμαζες το θάρρος και την αυτοπεποίθησή μου! Ε, λοιπόν, σήμερα θα στο εξομολογηθώ: τότε είχα ήδη ευνουχιστεί! Δεν ήθελα να σε κουτουπώσω. Κάποια κωλοπαίδια με έσπρωξαν πάνω σου...
Τρία είναι τα γνωρίσματα του αρσενικού: να κυνηγάει ζώα, να πολεμάει και να πηδάει όποια γυναίκα γουστάρει χωρίς δεύτερη σκέψη.
Σήμερα η "πολιτισμένη" νομοθεσία τα απαγορεύει και τα τρία: και το ελεύθερο κυνήγι, και την ένοπλη βία και το βιασμό! Και μετά αναρωτιούνται οι γυναίκες "πού πήγαν οι άντρες"...
Χρόνια αργότερα γνώρισα τη Νάντια. Με κάλεσε σπίτι της: "Θα χτυπήσεις το κουδούνι χωρίς όνομα, αυτό με το ζωγραφισμένο αρκουδάκι"...
Δεν πέρασε πολύς καιρός και μου 'πε: "εδώ πλέον περισσεύεις, κόψε λάσπη"!
Νάντια, σε κοίταζα δίχως να σε βλέπω. 
Τώρα πια σ' έχω μισοξεχάσει... σ' έχω μισοπεθημίσει.
Θυμάμαι δεν γούσταρες τις καλοκαιρινές διακοπές. Τις θεωρούσες "αντιπαραγωγική δραστηριότητα"!
Ήθελες να ζήσεις πρωτόγνωρες εμπειρίες. Αλλά το άγνωστο που επιθυμούσες σε τρόμαζε κι όλας!
Γούσταρες να μείνεις έγκυος!
Έλεγες πως μόνο όταν είσαι γκαστρωμένη αφήνεις ελεύθερο το κορμί σου να χαρεί! Μου υποσχόσουν πως μόνο τότε θα ζούσαμε αληθινές στιγμές πάθους...
Δεν σου άρεσαν οι τραγωδίες που παρακολουθούσαμε στην Επίδαυρο.
Έβρισκες τους ήρωες φλύαρους, που ξέρουν μόνο να κόβουν βόλτες στη σκηνή! Που μόνο μιλούν για ένα σορό εγκλήματα, αλλά μπροστά στα μάτια μας δεν σκοτώνουν ούτε μυρμηγκάκι...
Απέρριπτες και τα σκηνικά και τα κουστούμια!
Αποκαλούσες τις παραστάσεις "κοσμικοβλάχικες εκδηλώσεις" και τους σκηνοθέτες "αρχοντοτσολιάδες"...

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (15) - Αναλαμβάνω ιεροδιδάσκαλος στα μουσουλμανόπαιδα της Ξάνθης!

Πολύ γουστάρω να κόβω βόλτες στους μουσουλμανο-μαχαλάδες της Ξάνθης.
Αράζω στους καφενέδες με τις ώρες και αμολάω το ζωνάρι μου για κουβέντα.
Στην αρχή είναι διστακτικοί μαζί μου. Μα σαν ανοίξω το κουτάκι με τις μαλακίες, οι άνθρωποι χαλαρώνουν και γινόμαστε φίλοι, καρντάσια, αρκαντάσηδες, πώς το λένε;
Είναι απλοί άνθρωποι, αφελείς, καμιά σχέση με τη δικιά μου  αρβανιτο-βλάχικη κουτοπονηριά!
Αλλά νιώθουν μεγάλη ανασφάλεια απέναντι στο χριστιανο-φασιστικό ελληνικό κράτος. Εκεί πατάει και το τούρκικο προξενείο και τους έχει στο χέρι. "Αν σταματήσει η Τουρκία να σας προστατεύει", τους λένε, "οι Έλληνες θα σας περάσουν από μαχαίρι"!
Τους εξηγώ πως δεν θέλω να ’χω καμιά σχέση μ’ αυτό το ελληνικό κράτος-τρομοκράτη. Πως το δικό μου όνειρο είναι μια παμβαλκανική ομοσπονδία που θα στηρίζεται στην ανεξιθρησκεία και στην άμεση δημοκρατία. Δεν αργώ να κερδίσω την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη τους.
Μόλις τους λέω πως είμαι θεολόγος, μου λένε "μια στιγμή" και στέλνουν να φωνάξουν κάποιον Ιμπραήμ, ιεροδιδάσκαλο. 
Ο καφενές γέμισε, κι όλοι κρέμονταν απ’ τα χείλη μας. Περίμεναν μάλλον μια συζήτηση γύρω απ΄το ποιος Θεός είναι αληθινός και ποιος ψεύτικος.
Δεν τους έκανα τη χάρη. Αρκετό κακό έκαναν ως τώρα οι θρησκείες, ας μπει ένα τέλος. Όχι άλλοι διχασμοί.
Αλλά δεν άντεξα να μην το παίξω και λίγο "σοφή κουκουβάγια"!
"Το τζιχάντ", τους λέω, "οι δυτικοί χριστιανοί το μεταφράζουν ως Ιερό Πόλεμο. Και το ταυτίζουν με βομβιστές αυτοκτονίας, αποκεφαλισμούς και άλλες τέτοιες βαρβαρότητες! 
Κάνουν λάθος. Τζιχάντ σημαίνει Μεγάλος Εσωτερικός Ιερός Πόλεμος. Είναι ο αγώνας που οφείλει να δίνει κάθε πιστός του Ισλάμ ενάντια στα εσωτερικά του πάθη, στα κτηνώδη ένστικτα.
Είναι ο πόλεμος του Απόλλωνα με τον Πύθωνα, του Άι-Γιώργη με τον εσωτερικό δράκο.
Το Κοράνι λέει πως αν σκοτώσεις έναν άνθρωπο είν’ σα να σκότωσες όλον τον κόσμο. Κι αν σώσεις έναν άνθρωπο, έσωσες όλον τον κόσμο!
Το Κοράνι απαγορεύει κάθε διάκριση χρώματος, φυλής και θρησκείας. Και προτρέπει να ανταποδίδομε το κακό με το καλό. Διατάζει τους πιστούς να μην φιλονικούν με τους οπαδούς της Βίβλου, γιατί πιστεύουν στον ίδιο Θεό.
Σύμφωνα με μια παλιά ισλαμική παράδοση, το εγγονάκι ρωτάει τον παππού του: ποιος είναι ο πιο μεγάλος αγγελιοφόρος του Θεού στον κόσμο; Ο Βούδας, ο Χριστός ή ο Προφήτης;
Ο παππούς του ’δειξε τα τρία αστέρια του αστερισμού του Κρόνου και το ρώτησε: έχει σημασία ποιο είν’ πιο μεγάλο; Όχι, του απάντησε το εγγονάκι. Και κατάλαβε...".
Φαίνεται πως ήμουν πολύ πειστικός!
Αλλιώς δεν εξηγείται πως όλοι απαιτούσαν να κάτσω και να γίνω ιεροδιδάσκαλος στα παιδιά τους. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα μου προτεινόταν να μπω στο μισθολόγιο του τουρκικού δημοσίου...
"Ποτέ δεν ακούσαμε κανέναν να μας εξηγεί τόσο καλά το Κοράνι", έλεγαν.
Ένας τους έπιασε ένα μπουζούκι κι άρχισε το τραγούδι...

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Η Άθη η Ρεμπέτισσα με τους μαυροσκούφηδες του Βελουχιώτη!


Η ζωή στην Αθήνα επί Κατοχής δεν ήταν εύκολη υπόθεση.
Κι όταν άρχισαν να την κυνηγούν θεοί και δαίμονες, ταγματασφαλίτες και γερμανοτσολιάδες, η Αθούλα το πήρε απόφαση. Έφυγε για το βουνό. Στην αρχή ως απλή κλαρίτισσα και μετά δίπλα στον καπετάν-Άρη, τον Βελουχιώτη.
Το φυσικό τοπίο, οι ατμοσφαιρικές καταστάσεις, η χλωρίδα κι η πανίδα των βουνών, οι ανοιχτοί ορίζοντες, όλ' αυτά συγκινούσαν την Άθη που γεννήθηκε καλλιτεχνική φύση.
Όμως υπήρχε ένα προβληματάκι. Η Άθη ήταν ρεμπέτισσα, και το ρεμπέτικο ήταν μουσικό είδος καταδικασμένο από το Κόμμα. Οι διανοούμενοι αντάρτες το σιχαίνονταν κι οι αγρότες-κτηνοτρόφοι δεν το καταλάβαιναν.
Οι πολυήμερες αντάρτικες πορείες χρειάζονταν τραγούδια βροντερά, με ρυθμό εμβατηρίου. Οι μεγάλες μάχες έπρεπε να υμνηθούν αλλά με μουσικές δανεισμένες από τραγούδια του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Και το ρεμπέτικο ήταν δημιούργημα του λούμπεν προλεταριάτου...
Η πρώτη μάχη που συμμετείχε η Άθη η Ρεμπέτισσα ήταν στις 18 Δεκέμβρη του 1942, στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας.
Ένα ιταλικό σύνταγμα ξεκίνησε απ' το Καρπενήσι για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Κοντά στο Μικρό Χωριό οι ΕΛΑΣίτες έστησαν ενέδρα κι αποδεκάτισαν την ιταλική εμπροσθοφυλακή.
Εκεί η Άθη γνώρισε και τον παππού του Ψόνθω. Αλλά δεν τον πολυκαταλάβαινε. Μιλούσε μια περίεργη διάλεκτο χωρίς φωνήεντα!
Ο καημενούλης ο Ψόνθω! Τα τελευταία χρόνια δεν πολυπηγαίνει στα ευρυτανικά λημέρια του. Έχουν ανοίξει παντού δρόμους, κι αν χρειαστεί να κάνουμε κανένα αντάρτικο θα ζοριστούμε πολύ, λέει...
Πάντως, τη μάχη του Μικρού Χωριού η Άθη την τίμησε γράφοντας ένα τραγουδάκι:
Το δόλιο το Μικρό Χωριό και πάλι ανταριάζει,
ο Άρης κάνει πόλεμο μ' αντάρτες παλικάρια.
Έλα βρε άπιστε Ιταλέ, μαζί να μετρηθούμε
δεν έχεις γέρους κι άρρωστους, μικρά παιδιά να σφάξεις
έχεις μπροστά σου σήμερα τ' αντάρτικο του Άρη
που γρήγορος σαν αητός, σαν το γοργό τ' αγέρι
προδότες έσφαξε πολλούς με δίκοπο μαχαίρι.
Βέβαια, ο Άρης κάθε άλλο παρά "άνεμος" ήταν! Χοντρός και δυσκίνητος ήταν, αλλά δεν το κάνουμε και θέμα...
Το Μάη του '43 ιδρύθηκε και το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ με τρεις ηγέτες: το Στέφανο Σαράφη, ως στρατιωτικό διοικητή, τον πρωτο-καπετάνιο Άρη Βελουχιώτη και τον Ανδρέα Τζίμα, γνωστό ως Σαμαρινιώτη, για  πολιτικό καθοδηγητή.
Η Αθούλα τους αφιέρωσε ένα ακόμα τραγούδι της:
Σαν ατσάλινο τείχος που αλύγιστο ορμάει
στα πεδία των τίμιων αγώνων
με αρχηγούς τον Σαμαρνιώτη, τον Σαράφη και τον Άρη
που 'ναι οι μάνες του Λαϊκού Στρατού
Δίχως τανκς αεροπλάνα
μόνο φλόγα για Ελλάδα
ούτε αφεντικά και θρόνους
μόνο δόξα από προγόνους.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (14) - Οι "σατανικοί" άγιοι του Χριστιανισμού!

Τριγυρνώντας στη Θράκη δεν μπορείς να μη χαρείς βλέποντας πόσο αρμονικά και φυσιολογικά συγκατοικούν χριστιανοί και μουσουλμάνοι. 
Συνεχίζεται μια παράδοση κοντά χιλίων χρόνων, από τότε που πρωτοπάτησαν το πόδι τους στη Μικρασία οι Σελτζούκοι Τούρκοι.
Οι θρησκείες είν’ σαν το μαχαίρι. Μπορεί να κόψεις το ψωμί και να φαν οι πεινασμένοι, αλλά μπορείς και να κόψεις λαιμούς...
Σε όλες τις θρησκείες υπάρχουν δυστυχώς άνθρωποι που καλλιεργούν το φανατισμό και το μίσος. Κι αντί να μπαίνουν στη μαύρη λίστα, συχνά ... αγιοποιούνται.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είν’ κι ο λεγόμενος Κοσμάς ο Αιτωλός. Που έδρασε γύρω στα 1770 κυρίως στην περιοχή της Ηπείρου.
Ο Κοσμάς δεν ενεργούσε από μόνος του, αλλά ήταν εντολοδόχος του Πατριαρχείου. Κι απ’ τη δράση του μπορούμε να καταλάβουμε τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζε τότε η Εκκλησία.
Το πρόβλημα δεν ήταν οι Οθωμανοί, που άλλωστε εξασφάλιζαν την ακώλυτη ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης και λατρείας. Το παραδεχόταν κι ο πατρο-Κοσμά: "Εμένα χίλιοι Τούρκοι με αγαπούν κι ένας όχι και τόσο"!
Τρία ήταν τα βασικά προβλήματα που αντιμετώπιζε η χριστιανική Εκκλησία τον 18ο αιώνα:
1) Η θρησκευτική αδιαφορία των πιστών της. Ακόμη κι οι ελάχιστοι που πήγαιναν στους ναούς, δεν ήξεραν την τύφλα τους κι ήταν κυριευμένοι απ’ τις δεισιδαιμονίες. Τα μυστήρια του βαπτίσματος και της εξομολόγησης τους ήταν εντελώς άγνωστα. Όσο κι αν σήμερα μας φαίνεται παράξενο, τότε οι περισσότεροι χριστιανοί ήταν αβάπτιστοι. Γι’ αυτό και ο πατρο-Κοσμάς πίεζε να φτιάξουν σε κάθε ναό και μια κολυμβήθρα και να χώνουν ολόκληρο το παιδί στο νερό σαν το βαπτίζουν και "να μη μένει άβρεχο ούτε του ψύλλου το μάτι γιατί κι εκεί προχωράει ο διάβολος και γι’ αυτό τα παιδιά σεληνιάζονται, δαιμονίζονται, γίνονται κακορίζικα"...
2) Η συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανών της Ηπείρου, Στερεάς και Πελοποννήσου μιλούσαν αλβανικά, της Θεσσαλίας βλάχικα και της Μακεδονίας διάφορες σλαβικές διαλέκτους. Αυτό αποξένωνε ακόμα περισσότερο τους πιστούς από την Εκκλησία που όλα τα κείμενά της ήταν γραμμένα στα "ρωμαίικα"! Σήμερα τα λέμε "ελληνικά" αλλά την εποχή εκείνη η λέξη "Έλληνας", "Ελλάδα", "ελληνικός" δεν υπήρχε ούτε στα λεξικά. Έτσι, ο πατρο-Κοσμάς πίεζε τους πιστούς να μιλούν τα "ρωμαίικα", όχι για λόγους δήθεν εθνικής συνείδησης, όπως λένε σήμερα διάφοροι εθνόκαυλοι, αλλά για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της Εκκλησίας του. Γι’ αυτό και προέτρεπε ν’ ανοίξουν παντού "ρωμαίικα σχολειά", κι έλεγε και το εξής αμίμητο: "σταματάτε να μιλάτε στα σπίτια σας αλβανικά, κι εγώ παίρνω πάνω μου όλες τις αμαρτίες σας!". Αυτό δείχνει, εκτός των άλλων, πως ο τότε μορφωμένος κλήρος θεωρούσε την "αμαρτία" παραμυθάκι για τους άξεστους πιστούς. Γιατί αν ο πατρο-Κοσμάς πίστευε πως η αμαρτία σε οδηγεί στην Κόλαση, δεν θα δεχόταν να πάρει πάνω του όλες τις αμαρτίες της αρβανιτιάς...
3) Οι Εβραίοι της εποχής έλεγχαν το λιανεμπόριο και είχαν σωρεύσει πολύ πλούτο. Αυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα για την Εκκλησία. Όχι τόσο γιατί κάποιοι πιστοί της δελεάζονταν και προσχωρούσαν στον ιουδαϊσμό, όσο γιατί τα γρόσια άνοιγαν για τους Εβραίους διάπλατα τις πόρτες της εξουσίας εις βάρος της επιρροής που ασκούσε ο ανώτερος χριστιανικός κλήρος. Γι’ αυτό κι ο πατρο-Κοσμάς στοχοποιούσε κυρίως τους Εβραίους.
Ακόμα κι ο Χίτλερ δεν τόλμησε να ξεστομίσει τέτοιες συκοφαντίες εις βάρος των Εβραίων όσες ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Απολαύστε μερικές:
- Μόλις γεννηθεί το εβραιόπουλο οι γονείς του το μαθαίνουν να βρίζει το Χριστό και την Παναγία.
- Κάθε Μεγάλη Παρασκευή οι Εβραίοι παίρνουν ένα αρνί και το χτυπούν με τα μαχαίρια και το σταυρώνουν αντί του Χριστού.
- Δίνουν και 100 και 150 πουγγιά για να βρουν κανένα χριστιανόπουλο, να το σφάξουν, να πάρουν το αίμα του και μ’ αυτό να κοινωνήσουν.
- Εσύ λες στον Εβραίο "καλημέρα" κι εκείνος σε καταριέται και λέγει από μέσα του "κακή σου μέρα"!
- Κοίταξε έναν χριστιανό, έστω κι αμαρτωλό, στο πρόσωπο. Λάμπει απ’ τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Κοίτα κι έναν Εβραίο. Τα δόντια του ασπρίζουν, το πρόσωπό του είναι σαν πανί αφορισμένο, γιατί έχει το διάβολο μέσα του.
- Σφάζει ο Εβραίος ένα αρνί, το μπροστινό μέρος το κρατά για τον εαυτό του και το πίσω το μουτζώνει και το πουλά στο Χριστιανό.
- Πλένουν με το ρακί ή το κρασί τους πεθαμένους, κι έτσι μαγαρισμένο όπως είναι το πουλάν στους χριστιανούς.
- Ανοίγει ο Εβραίος το στόμα του ψαριού, κατουράει μέσα και το δίνει στο χριστιανό.
Τέτοιο μίσος έσπερνε ο πατρο-Κοσμάς, κι ο κόπος του δεν πήγε χαμένος. Η χριστιανική Εκκλησία τον αγιοποίησε!

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (13) - Εμβαθύνω στην ισλαμική θεολογία!

Να 'μαι και στην Κομοτηνή! Κομοτηνά ή Κομοτζηνά την έλεγαν οι Ρωμιοί της Πόλης. Κι οι Οθωμανοί ... Γκιουμουλτζίνα.
Οι χριστιανοί κάτοικοι δεν μου προκαλούν κανένα ενδιαφέρον. Πού με χάνεις πού με βρίσκεις... τριγυρίζω στα τζαμιά και στους μουσουλμανο-μαχαλάδες. Εδώ είν' το ψωμί μάγκες μου!
Ο πολύς κόσμος ζει στην άγνοια και νομίζει πως το Ισλάμ κι ο Χριστιανισμός είναι αντίπαλες θρησκείες. Μέγα λάθος. Πολλοί βυζαντινοί θεολόγοι κατέτασσαν μέχρι και τον 10ο αιώνα το Ισλάμ στις χριστιανικές αιρέσεις.
Στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου υπάρχει μια αναπαράσταση που δείχνει το Μωάμεθ με τις καμήλες του να χαιρετά με υπόκλιση έναν χριστιανό μοναχό!
Η αλήθεια είναι πως ο Προφήτης εκτιμούσε τους μονοθεϊστές Εβραίους και τους μονοφυσίτες χριστιανούς. Αλλά δεν πολυγούσταρε τους ασκητικούς τους αγώνες και την αποφυγή των αισθησιακών απολαύσεων...
Ο Μωάμεθ ήταν απόλυτος: τρία είναι τα ωραιότερα πράγματα στη γη. Οι προσευχές, οι γυναίκες και τα αρώματα!
Με τις προσευχές δεν θέλω να 'χω και πολλές σχέσεις.
Ούτε και με τ' αρώματα. Αν κι ο καημένος ο Προφήτης είχε λόγους να τα συμπαθεί. Στην έρημο που ζούσε δεν υπήρχε νερό για να μπανιαρίζονται οι άνθρωποι. Γι' αυτό βρομούσαν ιδρωτίλα και καμηλίλα! Οπότε, το να λούζονται μ' αρώματα ήταν η καλύτερή τους...
Κι ερχόμαστε στις γυναίκες. Αν αυτές οι άτιμες είναι μια φορά αναγκαίες σε μας τους Αρβανιτόβλαχους, στους Άραβες είναι εκατό φορές πιο αναγκαίες. 
Γιατί εμείς στα χωριά μας είχαμε πολλές εναλλακτικές λύσεις. Όμως η καμήλα είναι ζόρικο και μοχθηρό ζώο. Δεν είν' κι ό,τι πιο εύκολο να την κουτουπώσεις και να της το κάνεις ... γιαννιώτικο κουλούρι!
Αλλά δεν είναι μονο το σεξουαλικό. Η γυναίκα για τον Προφήτη είχε πολλαπλή χρησιμότητα.
Π.χ., καθώς μια μέρα προσευχόταν σε μια σπηλιά, έρχεται ένα πνεύμα και του πιάνει κουβέντα.
Εύλογα αναρωτήθηκε ο άνθρωπος του Θεού: "τι πνεύμα να είν' αυτό? Καλό για κακό?".
Έρχεται, που λέτε, η γυναίκα του, η Χαντίτζα, μια πλούσια χήρα που του 'ριχνε και 15 χρόνια, και του βρίσκει την απάντηση.
Πάει μπροστά του, τσιτσιδώνεται και τον ρωτάει: "το βλέπεις τώρα το πνεύμα?". "Όχι!", της λέει εκείνος. 
"Άρα", του απαντά, "το πνεύμα που σου μιλούσε ήταν καλό. Γιατί αν ήταν κακό θα χαιρόταν με την αισχρότητα. Ένα καλό όμως πνεύμα εξαφανίζεται από ντροπή"...

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Αυτοψυχανάλυση (Δ’) - Ψάχνω δουλειά σε τσίρκο...

Στη ζωή μου πάντα περιτριγυριζόμουν από ανθρώπους που μου 'λεγαν πώς πρέπει να ζω. Τι να κάνω και τι να μην κάνω.
Έπαψα πλέον να συζητάω μαζί τους. Τους λέω μόνο "μάλιστα, είναι μια καλή ιδέα", και μετά κάνω το δικό μου...
Το σύμπαν είναι δημιούργημα της τύχης. Ηθικά αδιάφορο και εξαιρετικά βίαιο. 
Και δυστυχώς διαπίστωσα πως ο έρωτας δεν είναι καθόλου αποτελεσματικό γιατρικό ενάντια στην ωμότητα της ζωής...
Η ζωή είναι ένα τραίνο που σε οδηγεί στον τάφο. Αλλά εσύ έχεις δικαίωμα να διαλέξεις το βαγόνι που θα ταξιδέψεις. Θα μπεις σ' αυτό με τους καταθλιπτικούς ή στο άλλο με τους γλεντζέδες?
Η ζωή μοιάζει με το καζίνο. Κάποιες φορές κερδίζεις, αλλά στην τελική βγαίνεις πάντα χαμένος. Τουλάχιστον κοίτα να το διασκεδάσεις...
Το ξέρω, ζούμε μόνο μια φορά, αλλά φτάνει και περισσεύει αν περνάμε καλά.
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω όσους ασχολούνται με την υστεροφημία τους.
"Τι θα 'θελες να λεν για σένα μετά από 500 χρόνια?", με ρωτάνε.
Πως "κρατιέται μια χαρά για την ηλικία του!", τους απαντάω.
Περνάω ενοχική φάση.
Νιώθω πως φταίω κι ας μην έχω κάνει τίποτα κακό! Μάλλον έχει δίκιο ο παπάς της ενορίας μου που λέει πως όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού.
"Πιστεύεις στο Θεό?", με ρώτησε τις προάλλες.
"Όχι, πάτερ μου, αλλά κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι πιο ένοχος!"...
Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι να γίνω εγκληματίας.
Νομίζω πως είναι καλή δουλειά. Πληρώνει καλά, τα ωράρια μου ταιριάζουν, θα είμαι ανεξάρτητος και θα γνωρίσω κι ενδιαφέροντες τύπους.
Καμιά ανθρώπινη ή θεία δικαιοσύνη δεν πρόκειται να με σταματήσει. Θα διαπράττω τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα και είμαι σίγουρος πως ούτε οι μπάτσοι θα με πιάσουν ούτε ο ουρανός θα πέσει να με πλακώσει.
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη.
Μπα! Αδύνατον να σταδιοδρομήσω ως εγκληματίας.
Μάλλον θα πρέπει να ψάξω για δουλειά σε κανένα τσίρκο ως "ο ψηλότερος νάνος του κόσμου"!