Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017

Κρίσεις μαύρου πυρετού! (Α’ - "Κόλαση" ή "Παράδεισο";)

Μη ρωτάτε πώς βρέθηκα στο Σάντος της Βραζιλίας. Θα σας το πω άλλη φορά. Ή, μάλλον, δεν θα σας το πω ποτέ!
Το παπόρο δεμένο στο λιμάνι κι εμείς, λιγούρια ανήμερα, να κυνηγάμε μουλάτες στα καλντερίμια. Με παντελόνια διαρκώς φουσκωμένα από μπροστά αλλά πάντα άδεια στα πλάγια...
Τότε έκανα παρέα μ’ έναν Σικελό, τον Λορέντζο, μεγάλο ρεμάλι αλλά πολύ πιστό καθολικό! 
Δούλευε στους ιταλικούς σιδηροδρόμους, έπλενε πιάτα στο βάγκον-ρέστοραν. Αλλά ο μάγκας δεν έπλενε κανένα πιάτο. Εκσφενδόνιζε τα βρώμικα πιάτα έξω απ’ το παράθυρο την ώρα που δεν τον έβλεπε κανείς κι έβαζε στη θέση τους καινούργια. Ώσπου τον τσάκωσαν, τον απέλυσαν κι αναγκάστηκε να μπαρκάρει...
Ο Λορέντζο ήταν μεγάλος γαμιάς αλλά δεν είχε λέγειν και δυσκολευόταν να προσεγγίσει τα κορίτσια. Αυτή τη δουλίτσα την αναλάμβανα εγώ. 
Τον άφησα να πηδάει μια γριέτζω που μας έδινε καλό χαρτζιλίκι, αλλά είχε ακράτεια ούρων και την ώρα που τη γλειφομουνιάζαμε της "έφευγαν". Εγώ δεν το άντεχα, αλλά ο Λορέντζο ήταν σκληροπυρηνικός κι ανθεκτικός.
Καθώς χαζολόγαγα σ’ ένα σεξομάγαζο, εντόπισα μια πωλήτρια μούρλια. Πολύ καλός πάτος, με τα όλα της, στρουμπουλούλα, τσιμπουκοχειλάκια, τσαχπινούλα. 
Αγόρασα ένα σέξι κιλοτάκι και της πρότεινα να ’ρθει να το προβάρει στο δωμάτιο που χαμε νοικιάσει. Το κιλοτάκι ήταν σούπερ, απ’ αυτά με τις τρύπες σε σχήμα καρδιάς, με φερμουάρ μπροστά και με στόχο, λες κι υπήρχε περίπτωση να κάνουμε λάθος...
Μόλις σχόλασε ήρθε κατευθείαν στο δωματιάκι μας. Ο Λορέντζο ήταν ήδη "απασφαλισμένος"!
Η μικρή με γρήγορες κινήσεις γδύθηκε μπροστά μας, αλλά δεν φορούσε το κιλοτάκι που αγόρασα. Είχε ένα άλλο που από μπροστά έγραφε "παράδεισος" κι από πίσω "κόλαση"!
Αυτό διευκόλυνε κάπως την κατάσταση. Γιατί ο Λορέντζο, ως φανατικός καθολικός, γούσταρε μεν να περάσει για λίγο απ’ το καθαρτήριο της κολάσεως, αλλά τελικός προορισμός του ήταν ο παράδεισος.
Ενώ εγώ, ως ταπεινός ορθόδοξος, ένιωθα πολύ αμαρτωλός, εντελώς ανάξιος για τον παράδεισο κι ήμουν αποφασισμένος να μην ξεκολλήσω απ’ την ηρεμία της κόλασης...
Την άλλη μέρα ένας άγνωστος Άραβας προσφέρθηκε να μας κεράσει και να μας κάνει μια "πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση". Ήταν μέλος μιας μαφίας που εντόπιζε ξένους ναυτικούς, κάτι χαμένα κορμιά σαν κι εμάς, και τους πρότεινε μπίζνα. "Έχουμε τόσα κιλά πράμα, δέχεστε να τα πάτε μέχρι το Νιού Γιορκ;".
Τα λεφτά ήταν πολλά, δε λες εύκολα "όχι". Φύγαμε λοιπόν...
Στο δρόμο είπα να δοκιμάσω λίγο. Ήταν η πρώτη φορά. Άρχισα σχεδόν αμέσως να ’χω παραισθήσεις. Στο μισοσκόταδο έβλεπα αμέτρητα γυμνά κορμιά. Είχαν μαζευτεί ολόγυμνες όλες οι γυναίκες της ζωής μου. Που με αγάπησαν και τις αγάπησα, έστω και για μια μέρα.  
Γλείφαμε, δαγκώναμε, χουφτώναμε σ όλες τις γλώσσες του κόσμου. Γλωσσολαλιά δικέ μου! Παντού μυρωδιά από σπέρμα, υγραμένα μουνιά, ιδρώτας από μασχάλες, κραγιόν, βαριά αρώματα, όπου άπλωνα το χέρι μου έπιανα κώλους και βυζιά!
Την άλλη μέρα ο γιατρός είπε πως ήταν κρίση μαύρου πυρετού. Δεν μπορώ να εκφέρω άποψη...
Μόλις μπήκαμε στο λιμάνι του Νιού Γιορκ πλάκωσε η μπατσαρία. Μπούκαραν τα καρακόλια με δυο γαμόσκυλα κι άρχισαν να ψάχνουν κάθε γωνιά του πλοίου. 
Εγώ πρόλαβα και σκόρπισα παντού πιπέρι. Αυτό το μπαχάρι εξουδετερώνει την όσφρηση των χαφιεδόσκυλων. 
Αλλά ο μαλάκας ο Λορέντζο πανικοβλήθηκε, πήρε το πράμα και το πέταξε στη θάλασσα. Γαμώ το... πάλι μπατίρια θα μείνουμε...

Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (134) - Πάλι στην οδό Δεινοκράτους κάνω τις βόλτες μου!

Για τον Ευρωπαίο που αποφασίζει να σεργιανίσει τις αραβικές χώρες, καλό είναι να ξεκινήσει απ’ την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Βοηθάει στη σταδιακή και ομαλή προσαρμογή σ’ έναν άλλον κόσμο...
Δίπλα στην Πύλη του Ήλιου δεσπόζει ο έφιππος ανδριάντας του Μεγαλέξανδρου. Φυσικό να υπάρχουν τέτοια αγάλματα στην πόλη που ίδρυσε και δόξασε ο Μακεδόνας Βασιλειάς. 
Εννοείται πως στην Αθήνα δεν υπάρχει ούτε πρέπει να υπάρξει ποτέ τέτοιο άγαλμα. Γιατί η μακεδονική κατοχή ήταν ο θάνατος της αθηναϊκής δημοκρατίας και η έναρξη των σκοτεινών χρόνων της πόλης...
Ο Αλέξανδρος διάλεξε το δυτικό άκρο του Δέλτα του Νείλου για την πόλη που προόριζε ως πρωτεύουσα της Αιγύπτου. Ως τότε το Δέλτα αποτελούνταν από λιμνοθάλασσες και έλη που σιγά-σιγά συρρικνώνονταν απ’ τις προσχώσεις του ποταμού.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έχτιζαν τις πόλεις τους στην ενδοχώρα, κατά μήκος του Νείλου ή σε οάσεις. Απεύφευγαν σαν ο διάολος το λιβάνι τα παραθαλάσσια μέρη και τις θάλασσες. Γιατί θεωρούσαν πως η επικοινωνία με τους άλλους λαούς είναι σκέτος υποβιβασμός και διαφθορά. 
Γι’ αυτό είχαν αναθέσει στους Φοίνικες τα σχετικά με τις θαλάσσιες μεταφορές, τους πολεμικούς στόλους κ.λπ.
Οι Φοίνικες, με τη σειρά τους, γέμισαν με αποικίες όλη την ανατολική Μεσόγειο. Σχεδόν όλες αυτές που σήμερα ονομάζουμε "αρχαίες ελληνικές πόλεις" ήταν αποικίες και εμπορικοί σταθμοί των Φοινίκων. Ακόμα και την Αθήνα τη συγκρότησε σε πόλη ο Φοίνικας Κέκρωψ με τους συνοδούς του, που δίδαξαν τους ντόπιους Πελασγούς τους πολιτικούς θεσμούς και την καλλιέργεια του αμπελιού και της ελιάς...
Στις λιμνοθάλασσες του Δέλτα είχαν εγκατασταθεί κατά καιρούς απ’ τον 8ο π.Χ. αιώνα διάφορα ιωνικά και μικρασιατικά φύλα. Κυρίως Κάρες και Μιλήσιοι. 
Τον 6ο αιώνα Ελληνο-Φοίνικες ίδρυσαν στην περιοχή και την αποικία Ναύκρατις, μεγάλο χωνευτήρι πολιτισμών και σπουδαίο εμπορικό κέντρο.
Η Αλεξάνδρεια χτίστηκε στη θέση ενός παλιού ψαροχωριού, τη Ραχώτιδα. Τα σχέδια της πόλης ο Αλέξανδρος ανέθεσε στον Ρόδιο αρχιτέκτονα Δεινοκράτη. 
Στη συνοικία Μαζαρίτα υπάρχει "οδός Δεινοκράτους", ακριβώς όπως στο Κολωνάκι που τη διασχίζω κάθε μέρα!
Μετά το 30 π.Χ. η Αλεξάνδρεια γίνεται ρωμαϊκή επαρχία. Μπορεί σταδιακά να παρακμάζει, αλλά οι περισσότεροι αυτοκράτορες τη σεβάστηκαν και την τίμησαν. 
Μόνο ο Καρακάλας και ο Διοκλητιανός την πυρπόλυσαν και τη λεηλάτησαν, αλλά αυτά είναι ιστορικές λεπτομέρειες...

Κυριακή 23 Ιουλίου 2017

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (Ι’ - Η Αντίσταση ως ψυχοθεραπεία!)

47) Οι λόγοι που κυρίως οι νέοι της Αθήνας εντάχθηκαν στο ΕΑΜ ήταν πολλοί και διάφοροι κι όχι όλοι "ηρωικοί"!
Σίγουρα το ισχυρό πατριωτικό αίσθημα έπαιξε σημαντικό ρόλο. Ο πατριωτισμός ήταν σε έξαρση την περίοδο του ελληνο-ιταλικού πολέμου και, παρότι ξεφούσκωσε μετά τη γερμανική εισβολή, δεν ξεριζώθηκε τελείως απ’ την ελληνική συνείδηση. Οι περισσότεροι αφέθηκαν να πιστέψουν πως ο αγώνας προδόθηκε απ’ τους "πουλημένους πολιτικούς και τους συμβιβασμένους στρατηγούς". Το ΕΑΜ κατηύθυνε το πατριωτικό αίσθημα προς την ανάπτυξη οργανωμένης αντιστασιακής δράσης και όλ’ αυτά μαζί τα συνέδεσε με το κοινωνικό στοιχείο, διακηρύσσοντας τη διπλή απελευθέρωση, εθνική και κοινωνική. Αντίθετα, οι περισσότερες δεξιές ή κεντρώες αντιστασιακές οργανώσεις είτε προέβαλλαν το όραμα μιας "μεταπολεμικής μεγάλης Ελλάδας" είτε πρότασσαν κάποιο κοινωνικό όραμα αλλά εντελώς προσχηματικά.
48) Ισχυρός παράγοντας ώθησης προς την αντιστασιακή δράση ήταν και το μίσος ενάντια στον κατακτητή. Ένα μίσος που τροφοδοτούνταν απ’ τις πολλές και καθημερινές ταπεινώσεις που κυρίως οι Αθηναίοι βίωναν. Οι κατακτητές δεν έδειχναν κανέναν σεβασμό στη ζωή τους, όπως δείχνουν και τα πολυάριθμα τροχαία δυστυχήματα που προκαλούσαν μεθυσμένοι Γερμανοί και Ιταλοί οδηγοί. 
49) Το μήνυμα που έλαβαν οι Αθηναίοι τον χειμώνα του 1941 ήταν σαφές: δεν έχασαν μόνο την ελευθερία τους αλλά κινδύνευε άμεσα και η ίδια η ζωή τους. Ο κίνδυνος δεν αφορούσε μόνο τους "ανυπάκουους" αλλά και τους "νοικοκυραίους"! Οι Αθηναίοι βρέθηκαν ένα βήμα πριν την μοιρολατρική κατάθλιψη. Ένα μόνο τους έσωσε: η εκτόνωση κι η ελπίδα της αντιστασιακής δράσης. Με το πέρασμα απ’ την απραξία στη δράση μπόρεσαν να υπερβούν τις διαλυτικές συνέπειες της πείνας και της τρομοκρατίας, κι έδωσαν κάποιο νόημα και στόχο στην ύπαρξή τους. Η Αντίσταση ήταν η ψυχολογική τους διέξοδο, μια άκρως αποτελεσματική ψυχοθεραπεία. 
50) Ειδικότερα για τη νεολαία, η αντιστασιακή δράση ήταν και κάτι παραπάνω: μια ευκαιρία να βγουν απ’ τα σπίτια τους, να συναναστραφούν με συνομηλίκους, να κοινωνικοποιηθούν. Ήταν ένα υποκατάστατο εκτόνωσης της σωρευμένης ενέργειας, ικανοποίησης της ανάγκη τους για δράση, διασκέδαση, ψυχαγωγία. Άλλωστε, είναι προτιμότερο να επιλέξεις εσύ τους κινδύνους που θα εκτεθείς παρά να δέχεσαι παθητικά αυτούς που σου επιβάλλουν οι άλλοι. Μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία το παιχνίδι, η διασκέδαση και ο ακτιβισμός μετασχηματίστηκαν σε πολιτική δράση...

Πέμπτη 20 Ιουλίου 2017

Με περιτριγυρίζουν αγέλες πεινασμένων θηλυκών!

"Τα πάντα ρει και ουδέν μένει!", έλεγαν οι αρχαίοι. Ή, επί το λαϊκότερον, "με τον έρωτα περνάει ο καιρός και με τον καιρό ο έρωτας"...
Στην αρχή όλα ήταν υπέροχα.
Στο μυαλό και στο σώμα μας ένας συνεχής ηλεκτρισμός. Σα νά ’ναβαν διαρκώς γύρω μας φλας και βεγγαλικά. 
Ποτάκια μ’ αισθησιακή μουσική, κινητά κλειστά, στην κάθε μας κίνηση δείχναμε πόσο πολύ ήθελε ο ένας τον άλλον.
Το σεξ ήταν πάντα εκεί, μονίμως και πεισματικά παρόν στη ζωή μας. Στις ντουζιέρες των φτηνών μοτέλ, στο πίσω κάθισμα του παλιού αυτοκινήτου, στις καμπίνες των πλοίων, στις κουκέτες των τραίνων, στη γαλαρία των εκδρομικών λεωφορείων...
Η ζωή μας περνούσε ευχάριστα ανάμεσα σ’ αγκομαχητά και ανταλλαγές υγρών...
Εκείνη, μες στο καταχείμωνο, έκανε ολόκληρα ταξίδια για να με συναντήσει. Φορούσε ένα μακρύ μαύρο παλτό. Κι από κάτω ένα πλεχτό φόρεμα κομμένο επίτηδες στα επίμαχα σημεία, μπρος και πίσω. 
Αλήθεια, τι θα γινόταν αν στο δρόμο της συνέβαινε ένα ατύχημα; Το σκεφτόμασταν και σκάγαμε στα γέλια...
Περνάγαμε υπέροχα σου-κου με ζαρτιέρες, σέξι εσώρουχα, γαλακτώματα, κρέμες και κεριά.
Αφήναμε εντελώς ελεύθερες τις φαντασιώσεις μας, τολμούσαμε πράγματα ενάντια σε κάθε τι το συντηρητικό ή φεμινιστικό που είχαμε γαλουχηθεί.
Αλλά, δυστυχώς, όλα έχουν ένα τέλος. 
Σταδιακά, χωρίς να το καταλάβουμε, μετατραπήκαμε σε δυο φιλαράκια.  Οι "εκπλήξεις", που τόσο μας άρεσαν, άρχισαν ν’ αραιώνουν ανησυχητικά. 
Με το χρόνο οι μάσκες έπεσαν κι αποκαλύφθηκαν οι ανεπάρκειές μας, τα εξοργιστικά λάθη, οι εκνευριστικές μονομανίες μας...
Οι νυχτερινές επιδόσεις μου στο σεξ έγιναν αξιοθρήνητες. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν θέμα ηλικίας. Γιατί, πώς να το κάνουμε; Δεν είμαι πια το κοκοράκι της πρώτης μου νιότης!
Της ζητούσα να δείξει κατανόηση. Άρχισα να προφασίζομαι "δουλειές" και "κούραση" για να ματαιώνω ραντεβού. 
Το έβλεπα όλο και πιο καθαρά: ο έρωτας εξανεμίστηκε κι έπρεπε να πάω παρακάτω. 
Τελικά ανήκουμε μόνο εκεί που ικανοποιούνται οι ανάγκες κι οι επιθυμίες μας...
Σήμερα το πρωί έφαγα τη φλασιά! 
Δεν έπρεπε να χάνω άλλο χρόνο και ενέργεια σε βαρετές κι αδιέξοδες σχέσεις. Έχω κάνει όλες μου τις επαναστάσεις εκτός της τελευταίας και κρισιμότερης: ενάντια στον εαυτό μου!
Νιώθω πως έχω ήδη μπει με το ένα πόδι στη συντήρηση και σπεύδω να το τραβήξω έξω! 
Πενηνταρίζω κι οι ευκαιρίες να διεκδικήσω ταυτότητα κι επιβεβαίωση ελαττώνονται δραματικά. Όσο το σκέφτομαι γίνομαι πιο αποφασιστικός κι επιθετικός...
"Η ζωή ΤΩΡΑ αρχίζει!", φωνάζω δυνατά για να καρφωθεί βαθιά στο υποσυνείδητό μου.
Αμέσως ανεβαίνει το ηθικό μου, η αυτοπεποίθησή μου, η λίμπιντό μου!
Νιώθω να με περιτριγυρίζουν αγέλες πεινασμένων θηλυκών.
Ή, μήπως, είναι ιδέα μου;

Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΙΖ’ - Η τσοντοφυλλάδα" κι η "άγρια διμοιρία")

Ψόνθο: Καλά, ας πούμε πως οι επιθέσεις ενάντια στους Αμερικάνους στρατιωτικούς, που έβλεπαν την Ελλάδα σαν ξέφραγο αμπέλι, έχουν κάποια λογική. Αλλά εσείς ξεκάνατε πολύ κόσμο. Ας πούμε τον εκδότη Μομφεράτο...
Κούφο: Ο Μομφεράτος δεν ήταν ένας απλός εκδότης όπως λες. Είχε στηρίξει ενεργά τη Χούντα, και ο τρόπος που αντιμετώπιζε τις δικές μας ένοπλες ενέργειες ήταν κατευθυνόμενος απ’ τις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες. Φτηνή προπαγάνδα, απαξίωση, συκοφαντίες. Μέσα από την εφημερίδα του, την "Απογευματινή", δαιμονοποιούσε την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και διαμόρφωνε το κατάλληλο κλίμα για την κλιμάκωση των διώξεων εις βάρος των στελεχών της...
Ψόνθο: Δεν ξέρω πού τα πληροφορηθήκατε όλ’ αυτά, αλλά αυτό το να σκοτώνουμε όποιον διαφωνεί μαζί μας ή μας επιτίθεται δημοσιογραφικά, με ξεπερνάει...
Κούφο: Ο Μομφεράτος ήταν άνθρωπος των Αμερικανών, είχε κάνει την "Απογευματινή" βασικό εργαλείο χειραγώγησης και παραπληροφόρησης, ήταν κύριος εκφραστής του σχεδίου της ΣΙΑ για ιδεολογική επίθεση στο ένοπλο κίνημα.
Ψόνθο: Εδώ δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε, αλλά ας πάμε λίγο παρακάτω. Την κλούβα των ΜΑΤ γιατί την ανατινάξατε;
Κούφο: Όχι, μην αλλάζεις θέμα. Η "Απογευματινή" ήταν τότε μια τσοντοφυλλάδα, απευθυνόταν στα χυδαία ένστικτα των καθυστερημένων κοινωνικών ομάδων, άρα ήταν το ιδανικό εργαλείο της ΣΙΑ!
Ψόνθο: Εντάξει, ξεκόλλα, πάμε στα ΜΑΤ...
Κούφο: Η επίθεση στα ΜΑΤ έγινε αμέσως μετά την εκτέλεση του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά τον Νοέμβριο του 1985. Έπρεπε να περάσουμε άμεσα το μήνυμα πως πλέον τα εγκλήματα κι η αστυνομική βία κατά των διαδηλωτών δεν θα ’μενε πλέον ατιμώρητη. Γι’ αυτό και δεν χτυπήσαμε μια οποιαδήποτε αστυνομική δύναμη. Αλλά τη λεγόμενη "άγρια διμοιρία"...
Ψόνθο: Ποια ήταν με λίγα λόγια η άποψή σας για την Αστυνομία;
Κούφο: Για μας τα ΜΑΤ ήταν μια ένοπλη συμμορία στην υπηρεσία των ισχυρών. Για τους απλούς αστυνομικούς ξεκαθαρίζαμε πως δεν τους θεωρούμε εκ προοιμίου εχθρούς μας με την προϋπόθεση να μην βγάλουν πιστόλι και πυροβολήσουν. Αυτό φαίνεται πως το κατανόησαν σε βάθος, γι’ αυτό συνήθως απέφευγαν να μας καταδιώκουν ή να έρχονται σε άμεση επαφή μαζί μας...

Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (133) - Οι Θρησκείες επηρεάζουν την ψυχοσύνθεση των λαών...

Οι Πέρσες ήταν ένας λαός που ζυμώθηκε επί αιώνες με τη θρησκεία του Ζωροαστρισμού, για να περάσει βιαίως στο Ισλάμ τον 7ο αιώνα και γύρω στα 1500 μ.Χ. να βρεθεί υπό την επιρροή του Σιϊσμού.
Ο Ζωροαστρισμός δεν ήταν βέβαια σαν τη φυσιολατρική θρησκεία των Ελλήνων, αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, είχε μια αρκετά ευχάριστη και αισιόδοξη νότα. 
Μπορεί να μην είχε θεοποιήσει την αναπαραγωγή και την ηδονή που τη συνοδεύει, αλλά είχαν κι αυτοί πολλές γιορτές αφιερωμένες στις έξι εποχές του περσικού έτους, μια μέρα κάθε μήνα ήταν αφιερωμένη στον εορτασμό μιας μεγάλης θεότητας, ενώ ο κάθε Πέρσης γιόρταζε την ημέρα των γενεθλίων του.
Η πιο μεγάλη γιορτή του έτους ήταν το Νεβρόζ, δηλαδή η Πρωτοχρονιά στις 21 Μαρτίου που ξεκινά η άνοιξη. Και σήμερα γιορτάζουν τη μέρα αυτή πολλοί λαοί και φυλές που βρέθηκαν επί αιώνες υπό την περσική κυριαρχία (Κούρδοι, Τατζίκοι, Ουζμπέκοι, κ.λπ).
Η ζωροαστρική ηθική δεν ήταν ούτε παράλογη ούτε υπερβολικά αυστηρή. Απέβλεπε στη διατήρηση της ζωής και στη νίκη κατά του κακού. Οι ηγέτες θεωρούνταν μεν "θεία επιλογή" αλλά δικαιούνταν να παραμείνουν στη θέση τους μόνο αν επαγρυπνούσαν κατά του ψεύδους και της αδικίας.
Εντάξει, δεν θα ωραιοποιήσουμε τον Ζωροαστρισμό, αλλά σε σύγκριση με το Ισλάμ είναι απείρως προτιμότερος.
Η ισλαμική θεοκρατία, όπως και κάθε θεοκρατία, δεν σου αφήνει οξυγόνο να αναπνεύσεις. Προσπαθεί να ελέγξει και ρυθμίσει τη ζωή σου ως και την παραμικρή λεπτομέρεια. Η θρησκευτική ηθική γίνεται ποινικός νόμος κι αλίμονο σε όποιον τον παραβεί...
Ειδικά ο Σιϊσμός είναι πέρα για πέρα καταθλιπτικός. Γιατί δεν έχουν μόνο το Ραμαζάνι που κρατάει έναν μήνα με απόλυτη νηστεία (και από νερό) απ’ την ανατολή ως τη δύση του ήλιου. 
Γιορτάζουν έξτρα και το Μοχαράμ, τον μαρτυρικό θάνατο του ιμάμη Χουσεϊν, πρωτότοκου γιου του Αλί στη μάχη της Καρμπάλα πριν 1000 χρόνια. 
Επί 40 σχεδόν μέρες πενθούν και συμπάσχουν με τον Χουσεϊν χωρίς καν ν’ ακολουθήσει η χαρά της Ανάστασης, όπως έχουν σκαρφιστεί οι Χριστιανοί για να ισορροπούν ψυχολογικά μετά την καταθλιπτική Μεγάλη Εβδομάδα!
Όλα αυτά έχουν επηρεάσει την ψυχοσύνθεση του περσικού λαού και μάλλον τους έχουν βυθίσει στην απαισιοδοξία και στην κατάθλιψη. Αν προσθέσεις σ’ αυτό και την καθημερινή αστυνόμευση της ζωής τους, απορώ πως δεν έχουμε ακόμα μαζικές αυτοκτονίες...

Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017

Τραβώντας μαλακία στα Εξάρχεια...

Νύχτες σκούρες, σκοτεινές. Στριγκλοπούλια του Λυκαβηττού κρώζουν επίμονα...
Τσαλακωμένο πουκάμισο. Λεκέδες καφέ. Σπασμένα μπουκάλια μπύρας...
Τη στήνω στη Δερβενιών. Μόλις περάσει κανένα κοριτσόπουλο του δείχνω την ψωλή μου κάτω από μια διπλωμένη "Εστία"...
Έχω βρει μια καβατζούλα στου Στρέφη. Κάτι σαν σπηλίτσα. Με θέα τη μισή Αθήνα. Εκεί αράζω μόνος μου και τραβάω μαλακίες...
Απόψε τα πράγματα είναι λίγο ζόρικα. Οι μπάτσοι πλησιάζουν την πλατεία. Τα παιδιά στα οδοφράγματα προσπαθούν να τους το κάνουν δύσκολο.
Εγώ μεθυσμένος, προσπαθώ να επικοινωνήσω. Τηλεφωνώ στο Λος Άντζελες, στο Σακραμέντο, στο Νιού Γιορκ... ζητάω τον Μπουκόφσκι, τον Κέρουακ, τον Μπάροουζ. Όλοι τους είναι απασχολημένοι...
Έχω βγάλει κάτι σπυριά στ’ αρχίδια και θέλουν ταλκ.
Το στομάχι μου βγάζει ξινίλες. Αντανακλάσεις του εαυτού μου σε βρόμικα τζάμια αυτοκινήτων.
Κάποιοι λεν πως λίγα είναι ακόμα τα ψωμιά μου. Άλλοι βάζουν στοίχημα πως θα πηδάω σφιχτά κωλαράκια ως τα εκατό μου! Οι απόψεις διίστανται...
Οι κολλητοί όσο πάνε κι αραιώνουν. Φυλακές, ψυχιατρεία, νεκροταφεία...
Ως και τη γατούλα  μου τη Μάινχοφ την ξεκοίλιασε το λυκόσκυλο ενός μαλάκα...
Με τους ποινικούς δεν θέλω πολλά πάρε-δώσε. Ούτε με τις σύριγγες, τα κουταλάκια, τα σπερματσέτα...
Τη Μόνικα απ’ το Βέλγιο την πρόλαβα στο τσακ. Ένα στομάχι γεμάτο χάπια. Ευτυχώς την βρήκα γρήγορα και της κάναμε πλύση...
Κάποιοι παλιοί γνωστοί έγιναν ρουφιάνοι. Δεν έχω διάθεση να τους κρατήσω κακία. Κι ας με "δώσαν"...
Παλιά αγόραζα φτηνιάρικες ζώνες απ’ τον Σχιστό. Η Δ. (καλή της ώρα όπου και να ’ναι) μου δώρησε κάποτε μια ωραία δερμάτινη. Και από τότε δεν την αποχωρίζομαι. 
Κάποιοι μαλάκες χτυπάν με το στιλέτο ακριβώς κάτω απ’ τον αφαλό! Αλλά στο σημείο εκείνο η ζώνη κι η πόρπη της δεν αφήνουν να περάσει τίποτα...
Τελευταία διέγραψα και κάτι κολλητούς που πήγαν να ληστέψουν μια τράπεζα. Πόσο μαλάκες θεέ μου. Δεν πήραν ούτε ευρώ και σκότωσαν κι έναν άσχετο...
Πλέον αράζω στα καφέ της Μεσολογγίου και διαβάζω Τέο Ρόμβο...

Τρίτη 11 Ιουλίου 2017

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (Η’ - Την ένοπλη αντίσταση δεν την κάνουν δικηγόροι!)

39) Ένας πολύ διαδεδομένος τρόπος επιβίωσης στα χρόνια της Κατοχής ήταν και η κλοπή. Και δεν μιλάμε τόσο για τους θρυλικούς "σαλταδόρους" που με κίνδυνο της ζωής τους πηδούσαν εν κινήσει πάνω στις καρότσες των γερμανικών καμιονιών και σε κάθε στροφή του δρόμου άδειαζαν τις καρότσες τους. Αναφερόμαστε κυρίως για τις κλοπές υλικών απ’ όσους εργάζονταν σε διάφορες επιταγμένες παραγωγικές μονάδες. Ο καθένας έκλεβε ό,τι έβρισκε κι ό,τι μπορούσε. Και το διοχέτευε στη Μαύρη Αγορά για να ενισχύσει το εισόδημά του. Ένα κλασσικό παράδειγμα ήταν η αγορά ελαστικών στο Μοναστηράκι που τροφοδοτούνταν κυρίως από τα κλεψιμέικα όσων εργάζονταν στο κεντρικό βουλκανιζατέρ του γερμανικού στρατού, εκεί που σήμερα είναι το Άλσος Χωροφυλακής στο Γουδί.
40) Μπορεί οι επίσημοι ιστορικοί μύθοι να παρουσιάζουν τους Γερμανούς στρατιώτες ως "ανθρωπόμορφα κτήνη", αλλά η πραγματικότητα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Οι επίλεκτες και σκληρότερες γερμανικές μονάδες μεταφέρονταν στο ανατολικό μέτωπο, και στις κατεχόμενες χώρες τοποθετούνταν ουσιαστικά οι εφεδρείες. Κυρίως αξιωματικοί και στρατιώτες περασμένης ηλικίας, τραυματίες και "μειωμένης ιδεολογικής καθαρότητας". Αρκετοί απ’ αυτούς βοήθησαν ακόμα και Έλληνες αντιστασιακούς να αποδράσουν από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πολλοί περισσότεροι συνεργάζονταν με τα μαυραγορίτικα κυκλώματα της Αθήνας κι έκαναν τα στραβά μάτια στις κλοπές υλικών απ’ τις γερμναικές εγκαταστάσεις. Η ιδιότυπη αυτή συνεργασία Γερμανών στρατιωτών με Έλληνες εργάτες και μαυραγορίτες κινούνταν στην γκρίζα ζώνη μεταξύ αγώνα για επιβίωση-δωσιλογισμό-σαμποτάρισμα του εχθρού...
41) Ας μη γελιόμαστε. Την ένοπλη αντίσταση δεν θα μπορούσαν να την κάνουν γιατροί, δικηγόροι και συμβολαιογράφοι. Χρειάζονταν άνθρωποι της πιάτσας με θάρρος και θράσος, με εμπειρία στην παρανομία, στην ανυπακοή, στις συγκρούσεις με τις Δυνάμεις Ασφαλείας. Τέτοιου είδους ανθρώπους προσέγγιζε και επιστράτευε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία. Τους πρόσφερε ιδεολογικο-πολιτική κάλυψη, έθετε στη διάθεσή τους τα ευρύτατα δίκτυά του κι εκείνοι, με τη σειρά τους, πρωτοστατούσαν στις κορυφαίες αντιστασιακές ενέργειες (σαμποτάζ, εκτελέσεις δωσιλόγων, ένοπλες συγκρούσεις κ.λπ.). Όμως δεν είναι και τόσο εύκολο (αλλά κι ούτε έπρεπε) να γίνει ο λύκος αρνάκι. Τα λούμπεν στοιχεία που εντάχθηκαν στην αντίσταση διέπραξαν και πολλά εγκλήματα που δυσφήμισαν την Αντίσταση και την Αριστερά...
42) Έτσι, για την ιστορία, ν’ αναφέρουμε πως επί Κατοχής στην περιοχή του σημερινού ΝΙΜΙΤΣ στρατοπέδευαν ιταλικές δυνάμεις, ενώ στο Νομισματοκοπείο λειτουργούσαν τεράστιες αποθήκες του γερμανικού στρατού. Οι αντιστασιακές οργανώσεις φρόντιζαν  να στρατολογούν εργαζομένους στους χώρους αυτούς που είτε έκλεβαν πολύτιμα για την αντίσταση υλικά (όπλα, δυναμίτες, ανταλλακτικά) είτε έκαναν διάφορα σαμποτάζ που μείωναν το αξιόμαχο του εχθρού...

Κυριακή 9 Ιουλίου 2017

Φιλιά "δόντια με δόντια"! (Επικήδειος)

Όλοι μού το ’λεγαν
να φύγω μακριά σου.
Ήσουν, λέει, παράξενο κορίτσι
και σ’ άρεσε έριδες να προκαλείς
και πόνους...

Κι όμως, εγώ δεν δίστασα
ούτε στιγμή.
Έψαξα και σε βρήκα.
Έσκυβες το κεφάλι ως το πάτωμα
για να κοιτάς ανάποδα τον κόσμο...

Σ’ άρεσε να βγάζεις στους άλλους παρατσούκλια.
Έτσι κι εμένα
"σουρωτήρι" μ’ έλεγες!
Έβλεπες πάνω μου όσα οι άλλοι δεν μπορούσαν.
Γεμάτο τρύπες, έλεγες, είν’ το κορμί
-και η ψυχή μου-
Κι εσένα πολύ σ’ άρεσαν οι τύποι οι "διάτρητοι"
γιατί είχες ταλέντο
τα κενά τους να γεμίζεις...

Κι εγώ
είδα τις πόρτες σου ανοιχτές και δεν προσπέρασα
-όπως συνήθως κάνω-
ούτε και σε φοβήθηκα
γιατί μια σιγουριά μού ενέπνεες,
μια οικειότητα
απ’ αυτές που εξατμίζουν κάθε τρόμο...

Τις νύχτες τα όνειρά μου διάβαζες
πριν κοιμηθείς 
και ξαφνικά, στα σκληρά χαράματα, ξυπνούσες
κι επιζητούσες φιλιά άγρια
-σαν δαγκωνιές-
χωρίς ν’ αγγίζονται τα χείλη
-δόντια με δόντια μόνο- 
γιατί η ηδονή απογειώνει, έλεγες, 
σαν βγουν από τη μέση
έρωτες, συναισθήματα και λόγια αγάπης...

Μόλις "αδειάζαμε",
εγώ μια μπύρα άνοιγα
κι εσύ τσιγάρο έστριβες.
Κουβέντα δεν αλλάζαμε
-κάπως μονότονα, μα βολικά
περνούσαν οι νυχτιές μας-

Ώσπου ένα απόγευμα
-"μεσημέρι" σύμφωνα με τ’ αστυνομικό δελτίο-
σε βρήκε η κολλητή σου
στην τουαλέτα πεθαμένη
-"αυτοκτονία" έγραψαν τα επίσημα χαρτιά-
Εγώ πρόλαβα μόνο τ’ ασθενοφόρο
την ώρα που ’φευγε
-ούτε που ξέρω πού σε πήγαινε-

Ανέβηκα στ’ άδειο σπίτι.
Άνοιξα μια μπύρα
κι έστριψα -μετά πολύ καιρό-
ένα απ’ τα τσιγάρα σου.
Τελικά είμαι εξοικειωμένος
με τον θάνατο των άλλων...

Πέμπτη 6 Ιουλίου 2017

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (131) - Όταν γελάνε οι μουλάδες, οι νέοι κλαίνε!

Λέγαμε τις προάλλες πως η περίοδος του Σάχη στην Περσία έχει πολλές ομοιότητες με τη δική μας Χούντα των Συνταγματαρχών.
Αλλά νομίζω πως και το θεοκρατικό καθεστώς των μουλάδων που ακολούθησε μοιάζει πολύ με τη δική μας μεταξική δικτατορία.
Κατ’ αρχήν να διευκρινίσουμε πως ο Μεταξάς δεν ανέβηκε στην εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα. Έγινε πρωθυπουργός με την ψήφο της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και εξελίχθηκε σε δικτάτορας με την ανοχή των αστικών κομμάτων και τη στήριξη του Παλατιού.
Αλλά ας κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή στην πρόσφατη ιστορία της Περσίας. 
Απ’ τη δεκαετία του ’60 στο καθεστώς του Σάχη αντέδρασαν δυναμικά κυρίως οι αριστερές δυνάμεις, το κομμουνιστικό κόμμα Τουντέχ και δύο ένοπλες οργανώσεις, οι "Μουτζαχεδίν" (= "πολεμιστές του λαού") και οι "Φενταγίν" (= "Μάρτυρες"). Οι δυο αυτές οργανώσεις είχαν μια παράξενη ιδεολογία, ένα μίγμα μαρξισμού-λενινισμού-ισλαμισμού.
Η ισχυρότερη, όμως, αντιπολιτευτική προσωπικότητα ήταν ένας σιϊτης μουλάς γεννημένος στο Χομεϊν, σπούδασε στη φημισμένη Θεολογική Σχολή του Κομ, φυλακίσθηκε το 1963-3 και αυτοεξορίστηκε αρχικά στο Ιράκ και μετά στο Παρίσι.
Ναι, καλά καταλάβατε, είναι ο περιβόητος Αγιατολλάχ Χομεϊνί, ηγέτης της μεγάλης επανάστασης του 1979, που γκρέμισε το σάπιο καθεστώς του Σάχη και δημιούργησε ελπίδες για μια δημοκρατικότερη διακυβέρνηση.
Μη νομίζετε πως ο Χομεϊνί έγινε απ’ την αρχή δικτάτορας. 
Είχε τη στήριξη σχεδόν ολόκληρου του πολιτικού κόσμου. Οι πρώτοι υπουργοί του ανήκαν στο "δημοκρατικό τόξο", αλλά σταδιακά, όπως έκανε κι ο Μεταξάς, άρχισε να αλώνει το Κράτος, να περιορίζει τις ελευθερίες, να εγκαθιστά ένα στυγνό θεοκρατικό καθεστώς. 
Ο Χομεϊνί δεν επέβαλε με τη βία το καθεστώς του. Με συνεχή δημοψηφίσματα, εκμετάλλευση απουσίας ισχυρών αντιστάσεων και τη στήριξη που του παρείχε ο συντηρητισμός της επαρχίας, οικοδόμησε μια αποκρουστική θεοκρατία, τύπου Σαουδικής Αραβίας.
Το μόνο ελπιδοφόρο στην περσική κοινωνία είναι η νεολαία των πόλεών της. Όσο κι αν ακούγεται εντυπωσιακό, το 70% του περσικού πληθυσμού είναι νέοι κάτω των 30 ετών!
Αλλά αυτοί μπορούν να τα βάλουν με τους "Φρουρούς της Επανάστασης", τους παραστρατιωτικούς "Μπασίτζ" και την "Αστυνομία προστασίας των ισλαμικών ηθών";

Δευτέρα 3 Ιουλίου 2017

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΙΣΤ’ - "Αστοχούσαμε απ’ τα δύο μέτρα"!)

Ψόνθο: Μήτσο, απ’ όσο θυμάμαι, η 17Ν έριχνε συχνά-πυκνά κάτι εθνικοαπελευθερωτικές κορόνες, αντιαμερικανικές και αντιιμπεριαλιστικές. Μήπως είχατε υποτιμήσει το κοινωνικό ζήτημα;
Κούφο: Στη μεταπολίτευση εκτιμούσαμε πως η αμερικανοκρατία και τα πρόσφατα εγκλήματά της ενάντια στο λαό μας έθεταν σε πρώτη γραμμή το σύνθημα "Έξω οι Αμερικάνοι". Για μας ο καπιταλισμός κι ο ιμπεριαλισμός ήταν οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και δεν πέφταμε στην παγίδα να δεχθούμε ως κύρια αντίθεση αυτή μεταξύ ιμπεριαλισμού και έθνους. Για μας πάντα η ταξική πάλη ήταν η κινητήρια δύναμη της ιστορίας...
Ψόνθο: Θυμάμαι πάντως πως είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η απόφασή σας να χτυπήσετε την αμερικάνικη στρατιωτική αποστολή στην Ελλάδα. Απαιτούσε θράσος και τόλμη. Αυτό σας ηρωοποίησε σ’ ένα μεγάλο κομμάτι του λαού.
Κούφο: Αρχικά στοχοποιήσαμε έναν ανώτατο Αμερικάνο αξιωματικό που έκανε κάθε πρωί τζόκινγκ στον Εθνικό Κήπο, και μάλιστα χωρίς σωματοφύλακες. Αλλά πριν συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη ευκαιρία, σταμάτησε το τρέξιμο. Η συνέχεια είναι γνωστή. Εκτελέσαμε στη Φιλοθέη τον ελληνικής καταγωγής Αμερικάνο πλοίαρχο Τσάντες. Ήταν κορυφαίο στέλεχος της ΣΙΑ κι είχε ήδη παίξει βρόμικο ρόλο στην Ιταλία...
Ψόνθο: Και λίγους μήνες αργότερα ακολούθησε η εκτέλεση του αρχισμηνία Τζαντ...
Κούφο: Το καθυστερήσαμε κάπως γιατί δεν θέλαμε να κλιμακώσουμε τόσο πολύ την επίθεσή μας στην αμερικάνικη αποστολή. Όμως η επιχείρηση αποδείχθηκε πολύ δύσκολη στην πράξη. Ο καλά εκπαιδευμένος Αμερικάνος ενήργησε ενστικτωδώς σωστά, και τραυματισμένος πέρασε πάνω απ’ τη νησίδα της λεωφόρου Βουλιαγμένης και μπήκε στο αντίθετο ρεύμα. Μάθαμε πως μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Γερμανίας αλλά δεν επέζησε...
Ψόνθο: Τότε η εφημερίδες έγραφαν διάφορα σενάρια για σας...
Κούφο: Ναι, εκδηλώθηκε μια στημένη εκστρατεία παραπληροφόρησης. Γράφονταν απίστευτα πράγματα, για δήθεν "μελαψούς εκτελεστές", "επαγγελματίες πιστολέρο", "ύποπτους πράκτορες" κ.λπ. Για να φανταστείς πόσο "επαγγελματίες" ήμασταν, ένα μόνο σου λέω: ο "επαγγελματίας" μας δεν κατάφερε να βρει τον Τζαντ απ’ τα δυο μέτρα. Είχαμε στη διάθεσή μας τόσο λίγες σφαίρες που η εκπαίδευση της επιχειρησιακής ομάδας περιοριζόταν σε δυο ή τρεις βολές για τον καθένα...

Σάββατο 1 Ιουλίου 2017

Στα Εξάρχεια με καύσωνα (Πότε και πώς θα γκρεμιστεί ο καπιταλισμός?)

Τα Εξάρχεια, γενικά, είναι μια ασφαλής περιοχή. Εκτός αν είσαι μπάτσος, πρεζέμπορας ή ρουφιάνος. 
Κυκλοφορεί όμως πολύ νεολαία, βράζει το αίμα, μπυρόνια καταναλώνονται, κι όταν το θερμόμετρο χτυπάει 40άρια τα νεύρα είναι τσαντάλια και μπορεί να γίνει και κανένας τσαμπουκάς.
Οπότε, ας κρεμάσω στη ζώνη μου την αλυσιδίτσα. Και καλά για ντεκόρ, οπλοφορία δεν θεωρείται αλλά αν χρειαστεί την κάνει τη δουλίτσα της...
Στην γκαρσονιέρα της Λίζας δεν πρόκειται να ξαναπάω. ΟΚ, δεν είμαι πουριτάνας, αλλ' αυτό να την πιάνω γονατιστή με την ψωλή στο στόμα με ξενέρωσε...
Δικό μου σπίτι στα Εξάρχεια δεν έχω. Ποτέ δεν είχα. Αλλά τα τελευταία δέκα χρόνια πάντα στην ευρύτερη περιοχή υπήρχε ένα μέρος που ήμουν καλοδεχούμενος. 
Ως άνθρωπος είμαι ολιγαρκής. Μου φτάνει μια γωνίτσα να πλαγιάσω κι ένας άνθρωπος να μου πει μια καλή κουβέντα.
Δεν χρειάζομαι ούτε τουαλέτα ούτε ντουζιέρα. Έχω βρει έναν τρόπο και χώνομαι τις νύχτες στον Εθνικό Κήπο. Χέζω κάτω απ' τις ουασιγκτώνες της Αμαλίας και μπανιαρίζομαι στα τρεχούμενα ρυάκια του. 
Καμιά φορά παίρνω και κανέναν υπνάκο στα παγκάκια. Κι ονειρεύομαι πως είμαι στα κλουβιά με τις μαϊμούδες, τους αρπάζω τα φιστίκια, μου την πέφτει μια τουρίστρια, την μπάζω μέσα, μου λέει "τρελάθηκες?", αλλά μπαίνει, ξεσκιζόμαστε πίσω απ' τα ψεύτικα βραχάκια και τα πιθήκια μας παίρνουν μάτι και τον παίζουν...
Κι όταν καμιά φορά με κόβει η πείνα στήνω αξημέρωτα ξόβεργες και σε λίγη ώρα έχω στο χέρι τα μεζεδάκια που κελαηδάνε στα κλαδάκια...
Απόψε όμως νιώθω αδύναμος κι απαισιόδοξος.
Κάτι χίπηδες έχουν απλώσει την πραμάτεια τους στο πεζοδρόμιο. Πουλάνε κάτι αρωματικά στικ και όπιο.
Γαμημένα περιστέρια τσιμπολογούν ψιχουλάκια ανακατεμένα σε ροχάλες. Σκελετωμένες γάτες κυκλοφορούν σε κατουρημένα γρασίδια, σπασμένα μπουκάλια μπύρας, άδειες κονσέρβες που τις γλείφουν εξαθλιωμένοι σκύλοι, φάτσες αποβλακωμένες απ' τη ζέστη...
Λίγο προτού σκοτεινιάσει περνάω απ' το μίνι μάρκετ της γειτονιάς μπας και βουτήξω κανένα φαγώσιμο. Φοράω το καθιερωμένο φουλ μέταλ τζάκετ. Όλοι το ξέρουν πια, όλοι καταλαβαίνουν, κι όλοι παριστάνουν τον αδιάφορο...
Ούτε κατάλαβα πώς βρέθηκα σε μια παρέα από σκυλόφατσες, άπλυτους και ξελιγωμένους. Συζητούν με ένταση για το πότε και πώς θα γκρεμιστεί ο καπιταλισμός.
Τους μοιράζω απαλλοτριωμένες μπύρες και μου δίνουν το λόγο. Γιατί, ως γνωστόν, όταν πίνεις δεν μιλάς.
Πήρα ύφος βαρύγδουπο, καστοριαδικό, και πέταξα τις μαλακίες μου.
"Λοιπόν, μάγκες, ακούστε. Ο καπιταλισμός θα γκρεμιστεί μόλις το συνδικάτο θα κάνει απεργία επειδή ένας εργάτης πήγε για χέσιμο και δεν βρήκε χαρτί στην τουαλέτα. Ή όταν θα γυρνάμε σπίτι μας, θα βρίσκουμε μέσα άλλους, θα τους χαιρετάμε, θα πίνουμε ένα καφεδάκι και θα ψάχνουμε γι' άλλο σπίτι..."