Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

Το αξιογάμητο του πρωτάρη!

Δεν θυμάμαι αν απ’ τον ιππόδρομο άρχισα να διαβάζω Μπουκόφσκι ή αν απ’ τον Μπουκόφσκι άρχιζα να παίζω ιππόδρομο.
Σίγουρα όμως θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκα στο ιπποδρόμιο. Τότε ήταν στο Δέλτα Φαλήρου, εκεί που σήμερα είναι το κωλοϊδρυμα του Νιάρχου...
Σίγουρα θα ’χετε ακούσει για την τύχη του πρωτάρη. Ισχύει! Σας το δηλώνω με πάσα υπευθυνότητα και βεβαιότητα.
Αλλά εγώ κάτι τέτοια δεν τα καταπίνω αμάσητα. Κάθομαι και τ αναλύω εις βάθος. Τι σκατά είναι αυτό που λέμε "τύχη του πρωτάρη"; Θα σας το εξηγήσω με πολύ απλά λόγια.
Όλο το μυστικό πριν παίξεις τζόγο είναι να μπορείς να οραματιστείς τα νούμερα ή τ’ άλογα που θα νικήσουν. Κι αυτό είναι εφικτό. Αλλά απαιτείται αθωότητα και καθαρότητα. Αυτό ακριβώς είναι η τύχη του πρωτάρη.
Έτσι κι εγώ, παιδάκι άβγαλτο κι αθώο τότε, μπήκα στον ιππόδρομο και κοίταζα αριστερά και δεξιά σαν ηλίθιος. Δεν ήμουν όμως ηλίθιος. Αθώος ήμουν!
Έμπαινα σα νεογέννητο μωρό σ’ έναν κόσμο καινούργιο κι άγνωστο. Οι αλογομούρηδες δίπλα ξεφύλλιζαν ιπποδρομιακά περιοδικά, συνέκριναν χρόνους, διέδιδαν φήμες. 
Ενώ εγώ ήμουν τελείως άδειος, χωρίς σχέδια και συστήματα. Και πρωτοστοιχημάτισα στο δίδυμο Αστραχάν-Ντόλι. Και μ’ ένα κατοστάρικο έβγαλα, τότε, τριάντα χιλιάρικα...
Κείνη τη μέρα ό,τι έπαιζα έβγαινε! 
Το μυαλό μου δεν είχε ακόμα πονηρέψει, ήταν καθαρό και γαλήνιο, δεν το είχε κυριεύσει η χολέρα της αρπαγής και της πλεονεξίας. Λειτουργούσα περισσότερο με την καρδιά, αυτό το παράξενο μέρος του σώματός μας που σπάνια μας προδίδει...
Το παιχνίδι δεν ήταν καθόλου απλό. Απλός ήμουν εγώ ο ίδιος. Κι η ζωή αγαπάει και ανταμείβει τους απλούς!
Δυστυχώς, όμως, η πρώτη έντονη γεύση του εύκολου κέρδους ήταν και το απαγορευμένο μήλο του παραδείσου. 
Όταν ο πρωτάρης αρχίζει ν’ αποκτάει γνώση του παιχνιδιού παύει αυτομάτως να είναι απλός, αγαθός κι ονειροπόλος. Γίνεται συμφεροντολόγος, πονηρός, αρχίζει να κυκλοφορεί με χαρτί και μολύβι, να προσπαθεί να μπει στα κόλπα, να μαντέψει τα στημένα. Και στο τέλος τα χάνει όλα...
Το ίδιο πάνω-κάτω γίνεται και με τις γυναίκες. 
Όσο ήμουν πρωτάρης έβγαζα τις ωραιότερες γκομενίτσες. Ήμουν χαλαρός, δεν φοβόμουν μην τις χάσω. Δεν αισθανόμουν πως αν μου φύγουν θα λιώσω σαν παγωτό που το ’βγαλαν απ’ το ψυγείο.
Όσο είχα πάντα τα κλειδιά στο χέρι και τη βαλιτσούλα μου έτοιμη για να φύγω, εκείνες έπεφταν στα πόδια μου.
Όταν άρχισα να σκέφτομαι υστερόβουλα, πονηρά, ξετσίπωτα, κτητικά, έγινε το μεγάλο κακό. Η αθωότητα χάθηκε, η τύχη του πρωτάρη με εγκατέλειψε, αξιογάμητο μουνί σπάνια χαίρονταν τα σκέλια μου...

Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (Γ’) - Μετά τον Λειβαδίτη, ήρθε στον ύπνο μου κι ο Ρίτσος!

Ήμασταν, λέει, σε μια πλατεία
σε κάποιο νησί, σαν των Σποράδων έμοιαζε.
Ο αγέρας έτριζε τις πόρτες,
απ’ τις τρύπες των παλτών μας
μπαινόβγαινε ο θάνατος
κι η γλώσσα μας στυφή, σαν το κυπαρισσόμηλο.
(Σε τούτο τον τόπο όλοι πεινάνε,
όλοι σκοτώνονται, μα κανείς δεν πεθαίνει).
Μπαίνουμε σ’ ένα καπηλειό.
Οι ναύτες πίνουν την πικροθάλασσα 
στην κούπα του Οδυσσέα.
Κερνούν ρακί τον θάνατο
στο καύκαλο του Διγενή Ακρίτα.
Κάθε άντρας έχει στο χέρι το ζερβί του χαραγμένο
-βελόνα τη βελόνα- μια κόκκινη γοργόνα.
Και τα κορίτσια τους έχουν μια χούφτα αλατισμένο νερό
κάτω απ’ τη φούστα τους.
Κι άξαφνα ένας ξένος έρχεται.
Στο πρόσωπό του λάμπει ο ιδρωμένος ήλιος.
τα μάτια του κόκκινα απ’ την αγρύπνια.
Μια χαρακιά ανάμεσα στα φρύδια του
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά
το λιόγερμα.
Κάτω απ’ τη μασχάλη του
κρατάει σφιχτά τον "Ριζοσπάστη",
όπως κρατάει ο εργάτης την τραγιάσκα του
μέσα στην εκκλησία.
"Ήρθε η ώρα σύντροφοι, να ’σαστε έτοιμοι"!
Αυτό είπε μόνο, κι έφυγε.
Στους ώμους του κουβάλαγε
το λαβωμένο καλοκαίρι.
Περπάταγε μπροστά απ’ τη σκιά του
σαν τα δελφίνια μπρος απ’ τα σκιαθίτικα καΐκια.
Στάζει πικρό το γάλα της συκιάς
κι ο αποσπερίτης έστριβε στα δάχτυλά του
τις ψυχές μας σαν τσιγάρο.
Ήμουν ο μόνος που τον γνώρισε.
Τον Γιάννη απ’ τη Μακρόνησο!
Είχε γεράσει.
Μα τον πρόδωσε κείνο το ρολόι
που κρεμόταν απ’ τη ζώνη του
κι έδειχνε μονίμως ώρα εφτά...

Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΙΔ’ - Στο συσσίτιο γινόταν το μεγάλο αντιστασιακό ψηστήρι!

65) Την περίοδο της Κατοχής το ΕΑΜ δίνει ιδιαίτερη έμφαση στον μαζικό εορτασμό των εθνικών επαιτείων. Χρησιμοποιεί κατεξοχήν εθνικά σύμβολα, υποστέλλοντας τα κόκκινα λάβαρα και εγκαταλείποντας τις φαντασιώδεις για "έφοδο στα θερινά ανάκτορα" ή για "εκτελέσεις των αριστοκρατών". Στόχος να ανατραπούν παγιωμένες κοινωνικές αντιλήψεις που ήθελαν την Αριστερά να δρα περιθωριακά και αντεθνικά. Το ΕΑΜ απευθύνεται ανοιχτά στον πατριωτισμό των Ελλήνων και συνδέει άμεσα την Εθνική Αντίσταση με τον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα του 1821. Κάτι αντίστοιχο κάνει και η Γαλλική Αντίσταση. Συνδέει τον Αγώνα της με τη Γαλλική Επανάσταση του 1789 και στο τρίπτυχο της δωσιλογικής κυβέρνησης του Βισσύ (Εργασία-Πατρίδα-Οικογένεια) αντιπαραθέτει το παραδοσιακό "Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφοσύνη".
66) Η οργανωτική ανάπτυξη του ΕΑΜ πέρασε απ’ όλα τα αναγκαία στάδια. Αρχικά συγκροτήθηκαν οι πρώτοι πυρήνες που λειτουργούσαν σε άκρως συνωμοτικές συνθήκες. Σταδιακά έγινε άνοιγμα στους μαζικούς χώρους (σχολεία-πανεπιστήμια-εργοστάσια-δημοσιοϋπαλληλία). Ταυτόχρονα δραστηριοποιήθηκε έντονα στην επίλυση του επισιτιστικού προβλήματος. Η μαζικοποίηση συνοδεύτηκε από απεργιακές κινητοποιήσεις και ογκώδεις διαδηλώσεις και κατέληξε στην ένοπλη δράση. Οι κατοχικές δυνάμεις και κυβερνήσεις έχαναν σιγά-σιγά τον έλεγχο των συνοικιών. Τη νύχτα οι τοίχοι, ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας, γέμιζαν με αγωνιστικά συνθήματα. Κι οι πολύγραφοι αντικαταστάθηκαν από οργανωμένα τυπογραφία που τύπωναν μέρα-νύχτα αντιστασιακό προπαγανδιστικό υλικό...
67) Μεγάλη διείσδυση πέτυχε το ΕΑΜ στο χώρο των φοιτητών. Μέσω πολυάριθμων φοιτητικών συλλόγων ("Επαρχιωτών", "Ταμείο Απόρων" κ.λπ), αλλά κυρίως μέσω των φοιτητικών συσσιτίων, κατόρθωσε να βρει πρόσβαση στο δυναμικότερο κομμάτι της αθηναϊκής κοινωνίας. Πίσω απ’ τον Άγιο Νικόλαο Πευκακίων, στην οδό Διδότου (Νεάπολη Εξαρχείων) λειτουργούσε καθημερινά το κεντρικό φοιτητικό συσσίτιο. Στις πολύωρες αναμονές οι νέοι του ΕΑΜ έβρισκαν την ευκαιρία να προσεγγίσουν και να στρατολογήσουν πολλούς συμφοιτητές τους.

Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018

Κάνε το καλό και θα το ’βρεις στο κρεβάτι σου!

Γουστάρω να είμαι παρατηρητής καταραμένων ζωών.
Να συναντιέμαι με τους εσωτερικούς δαίμονες των άλλων και να καταγράφω τις ιστορίες τους.
Μερικοί λένε πως οι πρωταγωνιστές μου είναι πρόσωπα φανταστικά. Και τους απαντώ: τα φανταστικά πρόσωπα είναι τα πιο επικίνδυνα. Γιατί μπορούν να ζωντανέψουν ανά πάσα στιγμή...
Πάντα με γοήτευαν οι άνθρωποι της νύχτας και του περιθωρίου. Ποτέ δεν κατάλαβα τι παραπάνω από μένα έχουν κι είναι τόσο γοητευτικοί. Γιατί εγώ δεν θα κυκλοφορήσω ποτέ με γκομενάρες σαν τις δικές τους;
Τον Γιάννη τον γνώρισα πορτιέρη σ’ ένα κλαμπ. 
Γεννήθηκε σε μια φτωχογειτονιά του Περαία. Η πορεία του κλασική: άφησε νωρίς το σχολείο, πέρναγε όλη τη μέρα στο γυμναστήριο, μετά σεκιουριτάς στο Καραϊσκάκη, τώρα πορτιέρης σε κλαμπ στο Τουρκολίμανο, αύριο μπράβος σε μια συμμορία εκβιαστών, ίσως κάποτε να γίνει κι αρχηγός...
Δεν ψήνεται με μεγάλα λόγια και παπαρολογίες. Δεν χάνει χρόνο με υπεραναλύσεις και μπαρούφες.
Κάποια στιγμή έμπλεξε χοντρά με το νόμο. Δεν συνεργάστηκε με τους μπάτσους, δε ρουφιάνεψε.
Και στη φυλακή την έβγαλε καθαρή γιατί τήρησε πιστά τις δυο βασικές αρχές της πυγμαχίας: Ποτέ μην υποτιμάς κανέναν, ειδικά αν δεν τον ξέρεις. Και... ποτέ μη χαλαρώνεις την άμυνά σου.
Τον Γιάννη τον βοήθησα όσο μπορούσα. Τον επισκεπτόμουν τακτικά στη φυλακή, του ’κανα και κάτι έξτρα εξυπηρετήσεις, όταν πήρε αποφυλακιστήριο τον περίμενα απ’ έξω, του ’δωσα καινούργια ρούχα κι ένα ποσό για τα πρώτα του έξοδα.
Τον υποχρέωσα. Μου χρωστούσε ευγνωμοσύνη, μου ’δωσε κι έναν αριθμό κινητού να τον πάρω "μόλις έχω ανάγκη". "Και μέχρι να ’ρθω", μου πε, "πάρε αυτό και να το ’χεις πάντα μαζί σου".
Ήταν ένα γάντι με τριμμένο σίδερο. "Δεν σου δίνω σιδερογροθιά γιατί δεν ξέρεις να τη χρησιμοποιείς και θα φας τις κλειδώσεις σου. Ενώ μ’ αυτό θα κάνεις τη δουλειά σου χωρίς να κινδυνέψεις".
Είδε πως δεν ενθουσιάστηκα με το δώρο του, κατάλαβε πως δεν είμαι άνθρωπος των καυγάδων και φρόντισε να μου κάνει ένα δώρο πιο χρηστικό: μου πάσαρε ένα γκομενάκι πύρκαβλο!
Το μωρό δεν μου σπάει τ’ αρχίδια, δεν ζητάει πολλά, μαζί της δεν χρειάζεται να προσποιούμαι και στο κρεβάτι είναι σκέτη αποκάλυψη...

Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2018

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (ΙΕ’ - Οικονομισμός ή Ουμανισμός;)

Επικρατεί γενικά η άποψη πως ο μαρξισμός έχει μια μονομανία με την οικονομία. Πως είναι ένας μονοσήμαντος "οικονομισμός" που υπερτιμά τις αλλαγές των οικονομικών συνθηκών και υποτιμά το ανθρώπινο στοιχείο.
Δεν αμφιβάλλω πως η πρακτική εφαρμογή του μαρξισμού, όπως και όπου έγινε, τον κατάντησε ένα απλό οικονομικό σύστημα. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. 
Ο ίδιος ο Ένγκελς το είχε επισημάνει απ’ το 1890, κάνοντας και τη σχετική αυτοκριτική, αποδίδοντάς το στην τότε κοινωνική και πολιτική συγκυρία. Όταν οι ιδεαλιστές-αντίπαλοι της υλιστικής θεωρίας αρνούνταν το ρόλο των οικονομικών συνθηκών, οι Μαρξ και Ένγκελς ήταν λογικό να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση και βαρύτητα στον οικονομικό παράγοντα...
Στην πραγματικότητα, ο μαρξισμός είναι ουμανιστικός. Η οικονομία είναι μέσο κι όχι αυτοσκοπός. Βασική στόχευση παραμένει ο άνθρωπος. Η πρακτική του καθημερινότητα κι η αλλαγή στην ποιότητα της ζωής του.
Π.χ., στο βιβλίο του Ένγκελς "Η καταγωγή της οικογένειας", αναλύεται με σαφήνεια η ιστορική υποδούλωση της γυναίκας και προτείνονται λύσεις για το απαράδεκτο φαινόμενο.
Ο Μαρξ, επίσης, ασχολήθηκε εκτεταμένα με την αλλοτρίωση και την υπέρβασή της, όχι μόνο από φιλοσοφική αλλά κυρίως πρακτική σκοπιά. 
Και μην ξεχνάμε την παροιμιώδη φράση του πως σκοπός του φιλοσόφου δεν είναι να ερμηνεύει αλλά να αλλάζει τον κόσμος...

Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2018

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (149 - Όλες οι "Ιερές Γραφές" έχουν πλαστογραφηθεί!)

Στην προϊσλαμική Αραβία υπήρχε έντονο το χριστιανικό στοιχείο. Τον 5ο αιώνα η μητρόπολη Βόστρων ήταν το εκκλησιαστικό κέντρο της Πετραίας Αραβίας, και στην περίοδο της ακμής της περιελάμβανε 33 επισκοπές. 
Τον 6ο αιώνα ανέπτυξαν έντονη ιεραποστολική δράση μεταξύ των Αράβων οι μονοφυσίτες κι οι νεστοριανοί. Πολλές αραβικές φυλές ασπάστηκαν τον χριστιανισμό και ιδρύθηκαν δυο χριστιανικά αραβικά βασίλεια, των Γασανιδών και των Λαχμιδών.
Στον νότιο άκρο της Αραβίας, στη σημερινή Υεμένη, ο αρειανός αυτοκράτορας Κωνστάντιος απέστειλε ομάδα χριστιανών ιεραποστόλων το 356 μ.Χ. με επικεφαλής τον Θεόφιλο τον Ινδό, που ίδρυσε μεγαλοπρεπή ναό στο Άντεν...
Οι Βυζαντινοί δεν αντιμετώπισαν το Ισλάμ με ενιαίο τρόπο. Αρχικά η στάση τους ήταν σκωπτική και υποτιμητική. Ο Ιωάννης Δαμασκηνός έβρισκε τα δόγματα του Ισλάμ "γέλωτος άξια". Σταδιακά η στάση τους σκλήρυνε. Η νέα θρησκεία χαρακτηρίζεται "ασυνάρτητη" κι ο Θεός του Μωάμεθ αναθεματίζεται!
Όσο όμως πλησιάζουμε προς την κατάρρευση της αυτοκρατορίας παρατηρείται μια σταδιακή διάθεση κατανόησης του ισλάμ, και οι λεγόμενοι "Ανθενωτικοί" συμμαχούν μαζί του είτε ανοιχτά είτε συγκαλυμμένα.
Ο ιδρυτής του Ισλάμ Μωάμεθ πέρασε από πολλά και διάφορα στάδια στην πολυτάραχη ζωή του. Ξεκίνησε από βοσκός, δίπλα στους βεδουίνους, διατρέχοντας και γνωρίζοντας κάθε σπιθαμή της αμμώδους ερήμου.
Συνέχισε δίπλα στον θείο του ως έμπορος, όπου φιλοξενήθηκε πολλές φορές από χριστιανούς ερημίτες, δεχόμενος ισχυρές θρησκευτικές επιρροές. Ακολούθως άσκησε το επάγγελμα του οδηγού καραβανιών και του καμηλαγωγού, όπου διαπίστωσε την ανάγκη ενότητας των ληστρικών αραβικών φυλών. 
Σταδιακά μετατράπηκε σε ένθερμο οραματιστή, ευαίσθητο ποιητή, δυναμικό θρησκευτικό αναμορφωτή, ικανό πολεμικό και πολιτικό ηγέτη, άξ δικαστής και αρχηγό θεοκρατικού κράτους.
Δημιουργός του Κορανίου δεν θεωρείται ο Μωάμεθ αλλά ο ίδιος ο Αλλάχ. Είναι βιβλίο αιώνιο, προϋπάρχον της ιστορίας, ανεξάρτητο από συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες και μη εξαρτώμενο απ’ την προσωπικότητα του Προφήτη.
Βέβαια περιέχει πολλές φανταστικές ιστορίες και χιλιάδες πλαστογραφημένα γνωμικά. Η εκ των υστέρων προσθαφαίρεση ανεπιθύμητων χωρίων του Κορανίου χαρακτηρίζει και την ισλαμική θρησκεία, όπως ακριβώς έκαναν κι οι Χριστιανοί λίγους αιώνες νωρίτερα που κυριολεκτικά κατακρεούργησαν της "ιερές γραφές" τους...

Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018

Ιστορίες ενός Εξαρχειόβιου! (Α΄ - Ευδοκιμώ στις κατάρες των παπάδων!)

Εσύ: Τι σκατά είσαι επιτέλους;
Εγώ: Ελευθεριακός κομμουνιστής!
Εσύ: Τι είν’ τούτο πάλι;
Εγώ: Δεν ξέρω!
Εσύ: Και πώς είσαι κάτι που δεν ξέρεις;
Εγώ: Έτσι συμβαίνει σε μένα. Όταν μαθαίνω τι είναι αυτό που είμαι, παύω πλέον να είμαι αυτό που είμαι!

Χαλάρωσε κύριε Κούλη,
Δεν γίνεται πόλεμος στα Εξάρχεια!
Το ξέρεις άλλωστε από πρώτο χέρι:
τα μεγαλύτερα εγκλήματα 
γίνονται σε καιρό ειρήνης...

Ομολογώ κύριε Πρόεδρε,
εγώ είμαι ο σχιζοφρενής δολοφόνος
Εγώ σκότωνα την ώρα μου 
με τρόπο ιδιαζόντως ειδεχθή!

Κι εσύ κύριε Εισαγγελέα
να με καταδικάσεις, δε λέω,
αλλά μόνο για το έγκλημα που διέπραξα.
Πώς το λέει ο Ποινικός Κώδικας των Αρίστων;
"Έκπτωση της ελληνικής γλώσσας"!
Ναι, το ομολογώ:
εγώ ευθύνομαι που το "σ’ αγαπώ" εξέπεσε σε "μ’ αρέσεις"!

Νιώθω σαν φυτό.
Ευδοκιμώ σε φόβους μανάδων
και σε κατάρες παπάδων.
Οι ρίζες μου αντέχουν τα πάντα,
εκτός απ’ τη μόνωση...

Κοριτσάκι μου, τρελαίνεσαι να με πειράζεις!
Ειδικά από τότε που στο ενυδρείο
είδαμε εκείνο το μεγάλο ψάρι που το λένε "βλάχο"!
Δεν είμαι ψάρι μάνα μ’.
Αν και ενίοτε τσιμπάω...

Δύσκολο πράμα ο χωρισμός.
Άλλοι πάνε στο τρελάδικο
κι άλλοι φτάνουν στην αυτοκτονία.
Εγώ έκανα μια βδομάδα πυρετό
κι ούτε που φώναξα γιατρό.
Κι έτσι σε ξεπέρασα 
σαν παιδική ασθένεια.

Απόψε κάποιον σκότωσαν
Θεμιστοκλέους και Ανδρέα Μεταξά γωνία.
Υπάρχει ως και πτώμα!
Πλησιάζω.
Ο μπάτσος με αποπαίρνει.
"Κάντε στην άκρη κύριε, δεν υπάρχει κάτι να δείτε".
"Τι λες ρε καριόλη που δεν υπάρχει κάτι!
Εγώ είμαι το πτώμα!"...

Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2018

Η σιωπή επιτίθεται!

Υποσχέσεις που δίνονται για να μην υλοποιηθούν.
Έτσι απλά... για να πάμε ήρεμοι για ύπνο
κι ίσως αύριο περάσει η μελαγχολία.
Η ζωή είναι ένα δέντρο που φυλλορροεί σιωπηλά.
Οι απουσίες στη ζωή δεν έχουν τέλος.
Πάντα κάποιος φεύγει 
παίρνοντας μαζί του κι ένα κομμάτι
απ’ όσα ζήσαμε...
Κάπου-κάπου συναντώ μια άγνωστη
που μου θυμίζει παλιές ξεχασμένες ιστορίες.
Επικοινωνώ μαζί της με τρόπο μυστικό.
Ξεπηδούν κι από κείνη θύμησες νεανικές,
αναμειγνύονται με τις δικές μου,
ερωτοτροπούν
κι ύστερα επικρατεί σιωπή.
Η απόλαυση της εξάγνισης, 
ένα προνόμιο κι αυτό
(πυρήνας της ύλης είναι η σιωπή).
Προσπαθώ να διαβάσω λογοτεχνία.
Λέξεις στεγνές, χωρίς συναίσθημα
βαριές σαν πέτρες,
ένα εκτενές κατά συνθήκην ψεύδος
(αλλά δεν θέλω άλλα ψέματα στη ζωή μου)
Και σήμερα με ξύπνησε η σιωπή.
Η έλλειψη των γνωστών πρωινών θορύβων
έκαναν τον εγκέφαλό μου ν’ ανησυχεί.
Είναι η σιωπή κομμάτι του εαυτού μας;
Υπάρχει κάτι στον κόσμο να τη νικήσει;
Η αμηχανία είναι το τίμημα των ανθρώπων
που δεν έχουν κάνει την υπέρβαση.
Ο ύπνος ξεπλένει ανασφάλειες και άγχη.
Οι καθρέφτες άραγε λένε πάντα την αλήθεια;
Ή μόνο αυτό που "βλέπουν"
και ποτέ το "πίσω";
Παράξενο να αγαπάς κάτι έξω από σένα,
να δένεσαι μαζί του.
Επιβιώνει ο έρωτας μόνο με την ομορφιά;
Γιατί θέλουμε να νιώθουμε απαραίτητοι;
Είμαστε για τους άλλους "μοναδικοί";
Θα τους λείψουμε αν εξαφανιστούμε ξαφνικά;

Ξανά η σιωπή επιτίθεται.
Κοιτάζω το τηλέφωνο.
Μόνο από αυτό μπορώ πλέον
να περιμένω κάποιον ήχο...

Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2018

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΛΓ’ - Τα όπλα δεν ατιμάζονται!)

Ψόνθο: Το καλοκαίρι του 2002, μετά το ατύχημα στον Πειραιά, μείναμε όλοι κατάπληκτοι στο πόσο εύκολα "έπεσε" η 17Ν. Σαν χάρτινος πύργος. 
Κούφο: Πράγματι, εκείνη την τραγική περίοδο ζήσαμε μια διπλή ντροπή. Απ’ τη μια είχαμε τις χειμαρρώδεις ομολογίες των συντρόφων μου κι απ’ την άλλη το ατιμωτικό κενό της σιωπής. Κανείς δεν υπερασπιζόταν την Οργάνωση, κανείς δεν αναλάμβανε τις ευθύνες των ενεργειών της.
Ψόνθο: Ναι, αλλά διαβάσαμε πως πολλές ομολογίες ήταν αποτέλεσμα χρήσης ωμής βίας ή και ψυχοφαρμάκων.
Κούφο: Ο μόνος που μπορεί να μιλάει βάσιμα για όλ’ αυτά ήταν ο Σάββας. Πολυτραυματίας, με τα μάτια πάντα κλειστά, δεμένος μονίμως χειροπόδαρα, συνεχώς άυπνος και πειραματόζωο Άγγλων ψυχιάτρων, τελικά έσπασε αλλά μόνο μετά από πέντε μέρες ανακρίσεων. Ήταν χρόνος αρκετός ν’ αδειάσουμε τις γιάφκες και να λάβουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα απόκρυψης και διαφυγής.
Ψόνθο: Ενώ οι υπόλοιποι;
Κούφο: Δυστυχώς ομολόγησαν πλήρως και άκοπα. Απαρνήθηκαν τον εαυτό τους και την ιστορία τους. Για μένα, διέπραξαν προδοσία. 
Ψόνθο: Πώς εξηγείς αυτό το φαινόμενο; 
Κούφο: Σίγουρα επικράτησε ψυχολογία ναυαγού. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Οι σύντροφοι ένωσαν απόλυτα απροστάτευτοι, έχασαν τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους. Ο τρόμος παρέλυσε τη λογική. Επικράτησαν ατομικές στρατηγικές, μόνο ένα παραλυτικό "εγώ". Βέβαια πολλοί απειλήθηκαν και με απέλαση στο Γκουαντάναμο. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και ο "αντιτρομοκρατικός νόμος" που προέβλεπε πως θα έπεφταν στα μαλακά όσοι ομολογούσαν και συνεργάζονταν με τους ανακριτές. Αλλά αυτά δεν δείχνουν επαναστατικό ήθος. Πού είναι η πίστη και η αξιοπρέπεια; Εδώ σίγουρα συνέβαλε και η ελλιπής επαναστατική-θεωρητική κατάρτιση και συνείδηση...
Ψόνθο: Η στάση της Αριστεράς ποια ήταν;
Κούφο: Από την "ήρεμη Αριστερά" δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο. Αλλά, δυστυχώς, βγήκαν και κάτι εκπρόσωποι της άκρας Αριστεράς που πανηγύριζαν για την "πολιτική και ηθική ήττα της 17Ν". Οι άμυαλοι δεν καταλάβαιναν πως εκτός απ’ τη δική μας ήττα παιζόταν πολύ περισσότερα.
Ψόνθο: Σαν τι δηλαδή;
Κούφο: Μέσα από την απομυθοποίηση και γελοιοποίηση των συλληφθέντων, το Σύστημα επιδίωκε πολλά πράγματα. Όπως την απαξίωση της ένοπλης πάλη συνολικά, την εγκληματοποίηση κάθε δυναμικής αντίδρασης, τη νομιμοποίηση του χαφιεδισμού...
Ψόνθο: Τελικά μόνο εσύ υπερασπίσθηκες την Οργάνωση. Μάλιστα παραδόθηκες μόνος μετά από ένα διάστημα παραμονής σου στο Αγκίστρι, απ’ ότι θυμάμαι. Πώς σου συμπεριφέρθηκαν οι ανακριτές;
Κούφο: Η αυτόβουλη παράδοσή μου δεν ήταν πράξη απελπισίας, επειδή δεν είχα ελπίδα διαφυγής όπως λένε μερικοί. Αντίθετα ήταν πράξη ευθύνης. Έπρεπε κάποιος να αντιδράσει στην αντίπαλη προπαγάνδα, να υπερασπιστεί τις αξίες και την ιστορία μας. Όσο για τους ανακριτές... δεν με εξέπληξαν καθόλου. Χρησιμοποίησαν τις κλασικές μπατσομεθόδους, ελαφρά βελτιωμένες. Αμέσως τους ξεκαθάρισα πως δεν πρόκειται να παζαρέψω οτιδήποτε και, κυρίως, δεν πρόκειται να τους παραδώσω τα όπλα-σύμβολα της 17Ν και πρωτίστως το γνωστό 45άρι. Τα όπλα με ιστορία δεν ατιμάζονται!                                                                                         ΤΕΛΟΣ

Τετάρτη 3 Ιανουαρίου 2018

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (148 - Βαγδάτη, η "Αθήνα της Ανατολής"!)

Οι αραβικές και ισλαμικές ακαδημίες, που άρχισαν ν’ αναπτύσσουν τις επιστήμες και να προωθούν τη μελέτη των κλασικών κειμένων απ’ τον 9ο αιώνα, υπήρξαν οι πρόγονοι των μεσαιωνικών ευρωπαϊκών πανεπιστημίων.
Η Βαγδάτη αναδείχθηκε σε "Αθήνα της Ανατολής". Ήταν η πολιτιστική κληρονόμος της Αλεξάνδρειας, η νέα κοιτίδα του κλασσικού πολιτισμού, που τον διδάχθηκε όχι απ’ τους Ρωμαίους αλλά απ’ τους συρόφωνους νεστοριανούς και μονοφυσίτες. 
Κάθε εξέχων μουσουλμάνος θεωρούσε χρέος του ν’ αποκτήσει και να διαδώσει τα έργα των αρχαίων Ελλήνων σοφών. Κλασσικά χειρόγραφα πλειστηριάζονταν για ασύλληπτα ποσά κι οι μεταφραστές ήταν απ’ τους πιο ακριβοπληρωμένους εργαζόμενους της εποχής. 
Τόση ήταν η "ελληνομανία" των μουσουλμάνων της εποχής που διασώζεται μαρτυρία πως ακόμα κι ο Αρχηγός της Αστυνομίας της Βαγδάτης, κάποιος Ιμπραήμ Αλ Φαχίρ, ανέλαβε τη δαπάνη μετάφρασης ενός έργου του Γαληνού!
Η "τρέλα" των Αράβων για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό "κόλλησε" και την πνευματική ελίτ των Ρωμαίων της Κωνσταντινούπολης. Παρά τις αντιδράσεις της Εκκλησίας και τις απειλές για καταδίκης τους ως αιρετικών, εξέχοντες βυζαντινοί αξιωματούχοι, πρίγκιπες, βασιλιάδες, ακόμα και Πατριάρχες έπεσαν κι αυτοί με τα μούτρα στη μελέτη και αναπαραγωγή των κλασσικών κειμένων. 
Εννοείται πως οι Βυζαντινοί είχαν το πλεονέκτημα της γλώσσας, καθώς μπορούσαν να μελετήσουν την αρχαία γραμματεία απ’ το πρωτότυπο κι όχι από μεταφράσεις όπως οι Άραβες. 
Γενικά, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά την περίοδο της εικονομαχίας, το ανατολικό ρωμαϊκό κράτος βρέθηκε σε φάση μεγάλης παρακμής. Αναζητούσε εναγωνίως πνευματικά και πολιτικά στηρίγματα και, όπως γίνεται συνήθως στις περιπτώσεις αυτές, προσπάθησε να μιμηθεί τον ακμαίο αραβικό κόσμο, υιοθετώντας, μεταξύ άλλων και την "ελληνολατρία" του. 
Σίγουρα δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι δυο πρώτοι βυζαντινοί αυτοκράτορες του 9ου αιώνα ήταν αραβικής καταγωγής. Μιλάμε για τον Νικηφόρο Α’ (802-811) και τον διάδοχό του Σταυράκιο που βασίλευσε λίγους μήνες το 811...
Κλείνω με μια χαρακτηριστική ιστορική λεπτομέρεια: Γύρω στα 840 μ.Χ. ο χαλίφης της Βαγδάτης Αλ-Μα-Μουν έφαγε τα λυσσακά του να φέρει στην αυλή του τον βυζαντινό Λέοντα τον Σοφό. Αλληλογράφησε μαζί του, του έθεσε μια σειρά γεωμετρικά και αστρονομικά προβλήματα και εντυπωσιάστηκε απ’ τις απαντήσεις του.  
Ο αυτοκράτορας Θεόφιλος έκανε τα πάντα για να αποτρέψει τη μετανάστευση του Λέοντα, τον οποίο, για να "δέσει" ακόμα περισσότερο, ανέδειξε αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, μια θέση που εξασφάλιζε μεγάλη δόξα και πλούτο την εποχή εκείνη...

Δευτέρα 1 Ιανουαρίου 2018

Μαύρη Πρωτοχρονιά πέρασα!



Ο χωρισμός είναι σαν το κάταγμα. Στην αρχή, που ’ναι ζεστός ακόμη, δεν νιώθεις πόνο ή φόβο. Αυτά έρχονται αργότερα...
Αρχίζω τον ποδαρόδρομο για να ξελαμπικάρω. Περπατώ σαν κυνηγημένος. Ίσως και σαν υπνοβάτης. 
Η μέρα έχει ένα φως μαύρο και σκληρό σαν τιμωρία. Αλλάζει το σχήμα και τη μορφή των πραγμάτων. Τα κάνει αγνώριστα. Σα να περπατάω σε ξένη πόλη.
Το κέντρο της Αθήνας και τις γύρω συνοικίες τις ξέρω σαν το κρεβάτι μου. Έχω παντού κάποια σημεία αναφοράς. Κάποιες γωνίτσες "δικές μου", που νιώθω σαν το σπίτι μου, ένα παγκάκι, ένα πεζούλι... 
Περνάω και τα χαιρετάω: "γειά σου λεύκα μου", "γειά σου παγκάκι μου"...
Είχε ωραία μακριά μαλλιά. Χρυσαφιά, φουντωτά, σαν φωτοστέφανο. 
Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε την ερωτεύτηκα. Ίσως τότε που μου ’πε "Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν μου λείπει τίποτα, πιστεύω σε μας!"...
Όλη μου η ζωή είναι ένα "αν". Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, αν το ένα, ον το άλλο... άι σιχτίρ πια, καταλήγουμε στην αν-ανδρεία. 
Απ’ τη ζωή παίρνεις ό,τι διεκδικείς τελικά κι όχι ό,τι αξίζεις. Έτσι δε λένε; Κι εγώ δε θυμάμαι τι διεκδίκησα τελευταία φορά απ’ τη ζωή μου...
Περνάω δίπλα από έναν μπλε κάδο. Αναρωτιέμαι αν ανακυκλώνονται οι άνθρωποι. Μήπως κι εμείς σκουπίδια δεν είμαστε;
Αποφασίσω να μπω σ’ ένα λαϊκό ταβερνάκι, που συχνάζουν εργάτες κι απόμαχοι της ζωής. 
Ουζερί "Υπάρχω". Έτσι το λένε. Οι τοίχοι καλυμμένοι με αφίσες του Καζαντζίδη. Και το κασετόφωνο παίζει μόνο Στελάρα.
Παραδόξως είναι γεμάτο. Δεν βρίσκω τραπέζι αλλά ένας μοναχικός τύπος μού κάνει νόημα να καθίσω στο δικό του. 
Είναι πρόσχαρος, λιγομίλητος και θέλει να κεράσει. Χρόνια είχα να δω άνθρωπο γαλήνιο. Είχα ξεχάσει πώς είναι.
Στη διπλανή παρέα κάποιος μιλάει για τους Γερμανούς. "Όλο μπίρες πίνουνε και τρων κάτι σκατολοϊδια που τα λένε σνακς".
Παρατηρώ έναν προς έναν όλους τους θαμώνες. Άνθρωποι φοβισμένοι, τσακισμένοι απ’ τη δουλειά και την ανεργία. Δε γίνεται πια να δουλεύεις χωρίς φόβο. Λες και σε πληρώνουν όχι για να ζεις αλλά για να φοβάσαι!
Κάποιος τα βάζει με τους νέους. "Όλη μέρα στα κομπιούτερ. Πότε θα ζήσουν, πότε θ’ αγαπήσουν;".
Το τσίπουρο είναι φωτιά και λαύρα. Το πουστεύω αρκετά ρίχνοντας κάμποσα παγάκια. Παρ’ όλ’ αυτά λάλησα! 
Βγάζω τη χτένα κι αρχίζω να χτενίζομαι μέχρι γδαρσίματος. Απ’ την κάψα νιώθω πως οι τρίχες της κεφαλής μου σηκώθηκαν κάγκελο...
Ψάχνω να βρω τρόπο να μην περάσει η ώρα. Να μην χρειαστεί να γυρίσω σπίτι. 
Όταν έχεις προβλήματα, οι νύχτες στο σπίτι είναι μαρτύριο. Τη μέρα αντιμετωπίζεις τα προβλήματα κατά πρόσωπο και κάπως την παλεύεις. Τις νύχτες σου τρώνε το μυαλό. Οι αναμνήσεις καταφθάνουν τρομαχτικές. Σαν φίδια που σέρνονται στο σεντόνι σου. Πώς να ξεχάσω τη ζεστασιά που ’βγαινε απ’ τα κορμιά μας μόλις λευτερώνονταν απ’ τα ρούχα τους;
Ένας γεροντόμαγκας με βλέπει μεθυσμένο κι έρχεται και κάθεται δίπλα μου. 
Αρχίζει να μου λέει μια ιστορία. Δεν είμαι σε θέση να την καταλάβω. Θυμάμαι μόνο πως προχθές η γυναίκα του τον κλείδωσε σπίτι για να μην πάει στην ταβέρνα, κι αυτός έκατσε κι ήπιε όλες τις κολόνιες της!
Γύρω μου όλα στροβιλίζονται και βρωμάνε τσίπουρο, τσιγάρο κι εργατίλα. 
Αποφασίζω να κόψω τον κάβο που με δένει με το παρελθόν. Και να λευτερώσω το καράβι της ζωής μου. Γιατί, κακά τα ψέματα, κανείς μας δεν είναι νησί. Όλοι καράβια είμαστε...