Είμαι ο "Τσιτσιπάς των χωρισμών"!

Όταν τη γνώρισα έδειχνε να πληροί όλες τις προδιαγραφές της ιδανικής (για μένα) γυναίκας. 

Με είχε εντυπωσιάσει ο ανεξάρτητος, δυναμικός κι αυτάρκης χαρακτήρας της. Έμοιαζε (να τονιστεί το "έμοιαζε", παρακαλώ), ν' απέχει πολύ απ' τη γυναίκα που θέλει να παντρευτεί γιατί τα χρόνια περνάνε. 

Η ίδια δήλωνε (να τονιστεί επίσης και το "δήλωνε") πως δεν ήθελε μόνιμα μπερδέματα, αλλά την ενδιέφερε απλά να περνάει καλά. Κι έτσι τα φτιάξαμε για όσο θα περνούσαμε κι οι δυο μας καλά...

Η τύπισσα έμοιαζε να είναι "κάπως", αλλά τελικά αποδείχθηκε πως δεν ήταν!

Κι έρχομαι τώρα στην αυτοκριτική. 

Εγώ γιατί έφαγα το παραμυθάκι που μου πούλαγε? Γιατί πίστεψα αυτό που μου έλεγε εκείνη κι αυτό που "έβλεπα" εκ πρώτης όψεως και δεν κρατούσα πισινή μέχρι να διαπιστώσω την πραγματικότητα?

Τελικά, ομολογώ πως δεν "έβλεπα" εκείνη, αλλά πρόβαλα στο πρόσωπό της τους δικούς μου ανεκπλήρωτους πόθους. Τα όνειρα και τις προσδοκίες που δεν μπόρεσα να ζήσω με τις άλλες γυναίκες...

Δυστυχώς, όλες οι σχέσεις που έκανα στιγματίστηκαν απ' την ανωριμότητά μου, την κλίση μου προς την απογοήτευση, την απόγνωσή μου μπροστά στη μοναξιά...

Και έφτανα πάντα στο ίδιο σημείο. Οι καυγάδες να γίνονται όλο και πιο συχνοί και να τελειώνουν με φωνές ή ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Κι όταν ξαναγύριζα, σε πολύ λίγο άρχιζε πάλι η επανάληψη. Η ίδια μακριά λίστα παραπόνων, τα ίδια εξαντλημένα επιχειρήματα, τσακωνόμασταν χωρίς καν ν' ακούει ο ένας τον άλλον.

Και κάποια στιγμή, νομοτελειακά, ερχόταν ο χωρισμός. Που τον βίωνα με τον ίδιο πάντα τρόπο. Αρχική ευφορία και απόλαυση της μοναξιάς. Και η ίδια αγωνία μην την βρω κάποια στιγμή στην πόρτα μου να με περιμένει κλαμένη και μετανιωμένη.

Αλλά σταδιακά, όσο χόρταινα την ελευθερία και την ανεξαρτησία μου, άρχιζε να μου λείπει. Με έτρωγαν τα δαχτυλάκια μου να της τηλεφωνήσω. Έδινα συγχαρητήρια στον εαυτό μου που δεν ενέδιδε στον πειρασμό. Και του έκανα το τραπέζι για επιβράβευση.

Αλλά ξέχναγα όλες τις κακές στιγμές μαζί της και θυμόμουνα μόνο τις ευχάριστες. Κι αυτό με έκανε να την σκέφτομαι όλο και περισσότερο. Να μου λείπει ακόμα πιο πολύ... 

Πίνω ρακόμελα κι αρχίζω να της γράφω ποιηματάκια:

Καμιά δεν έχει το πρόσωπό σου,

τα χέρια σου, τα μάτια σου, τη φωνή σου.

Καμιά δεν τα έχει όλ' αυτά

ούτε καν εσύ η ίδια!

Ποτέ ξανά στη ζωή μου

δεν θα ξαναδώ τα ρούχα σου

δίπλα στα δικά μου...

Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (Ι’)

Όταν μετακόμισα στη Φούλαμ ρόουντ δεν είχα και πολλές επιλογές. Έπρεπε και ν' αλλάξω ομάδα. Εδώ όλοι και όλα κινούνταν γύρω απ' την Τσέλσι και τη Σεντ, την περιβόητη θύρα ορθίων με τους φανατικούς οπαδούς της ομάδας.

Με το που έφτασα στη νέα γειτονιά μου, διάβασα σε μια στάση λεωφορείου ένα ποιηματάκι:

"Της Τσέλσι τ' αγόρια

τ' αγόρια της Σεντ

κάνουν το καλύτερο σεξ"!

Μου άρεσε, κι όλοι οι δισταγμοί μου υποχώρησαν...

Τώρα πλέον θα ζούσα στα γεμάτα τα περιβόητα μεγάλα ντέρμπι του Λονδίνου, με Άρσεναλ και Τότεναμ. Είναι αυτά τα ματς που προσελκύουν όλα τα τσακάλια της πόλης που εκείνη τη μέρα ενώνονται με τους χουλιγκάνους του ποδοσφαίρου. 

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις κόβεις την ένταση της ατμόσφαιρας με το μαχαίρι...

Δεν είχα βαρύ βιογραφικό ως τραμπούκος των γηπέδων. Ήμουν μικρόσωμος και μάλλον αδύνατος, οπότε δεν άργησαν να μου δώσουν το ειρωνικό παρατσούκλι... "ο μπρατσαράς"!

Με τους άντρες της τοπικής αστυνομίας είχαμε αναπτύξει μια σχέση ανοχής και απρόθυμου σεβασμού. Άλλωστε, αν δεν ήμασταν εμείς, οι μπάτσοι μπορεί να έμεναν άνεργοι και σίγουρα θα έχαναν τις παχυλές υπερωρίες τους κάθε Κυριακή και αργία...

Τα πίναμε σ' ένα μπαρ όταν ένας μπάτσος του τοπικού τμήματος μπήκε να πιει ένα ποτάκι με κάποιον συνάδελφό του απ' τον Βορρά. "Εδώ βλέπεις τα πρωτοπαλίκαρα της Τσέλσι", του είπε. Τα μάτια του ξένου έπεσαν συμπτωματικά πάνω μου κι έδειξε να γκρεμίζεται μέσα του όλος εκείνος ο μύθος περί επικινδυνότητας και αγριότητας που έχτιζαν επί δεκαετίες οι οπαδοί μας.

"Μην τους βλέπεις έτσι", έσπευσε να αποκαταστήσει την αλήθεια ο ντόπιος μπάτσος. "Αν σε πετύχαινε έξω, αυτό το παρεάκι θα σε έτρωγε λάχανο"...

Ήταν το πρώτο ματς της σεζόν και το ταξίδι μας στον αφιλόξενο βορρά ήταν μακρινό και επικίνδυνο. Εννοείται πως δεν είχαμε καπίκι για να πληρώσουμε τρόφιμα, εισιτήρια κ.λπ. Βλέποντας και κάνοντας. 

Στο τρένο πιάσαμε τον ελεγκτή στον ύπνο και γεμίσαμε το μπλοκάκι των προστίμων με τα ονόματά μας ή... μάλλον... με τα ψευδώνυμά μας! "Χοντρός", "Κοκκινοτρίχης", μέχρι και ... "Μπρατσαράς".

Στον προορισμό μας φτάσαμε πριν ξημερώσει. Η παγωνιά μάς τσάκιζε τα κόκαλα. 

Μέχρι ν' ανοίξουν οι παμπ σωριαζόμαστε στις εισόδους των καταστημάτων παίρνοντας έναν μικρό υπνάκο και προσπαθώντας να μεταδώσει ο ένας θερμότητα στον άλλον...

Κάποιοι έκαναν ντου σ' ένα μουσουλμανικό τέμενος, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μου πως τα καλόπαιδα της Τσέλσι έχουν έντονες ρατσιστικές και ναζιστικές τάσεις. 

Εκείνη τη μέρα έγιναν πολλά παρατράγουδα εις βάρος διάφορων εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων. Ώσπου μια πολυάριθμοι ομάδα Πακιστανών μας επιτέθηκε οπλισμένη ως τα δόντια με μπαλτάδες, πλάστες, τηγάνια, κατσαρόλες και κάθε είδους επικίνδυνο κουζινικό. 

Ο επικεφαλής μας έδωσε το σύνθημα της υποχώρησης με τον κλασικό φλεγματικό αγγλικό τρόπο: "Γαμώ το, πίσω όλοι, πέσαμε στη Μπλακ Φράντεϊ"...

Η υποχώρηση αυτή ήταν βαρύ πλήγμα στο γόητρό μας, αλλά αν καθόμασταν και τα βάζαμε μαζί τους τώρα οι περισσότεροι θα ήμασταν στην εντατική...

Τις γυναίκες πρέπει πρώτα να τις πηδάς στο μυαλό!

Δεν σας λέω κάτι καινούργιο. Οι άντρες στο σεξ πάντα βιάζονται, θέλουν πήδημα απ’ το πρώτο ραντεβού, φτάνουν γρήγορα στον οργασμό και μετά ή γυρίζουν την πλάτη ή το βάζουν στα πόδια!

Ενώ οι γυναίκες είναι πάντα φρέσκιες κι έτοιμες για έναν ακόμα γύρο...

Παρ’ όλ’ αυτά δεν γνώρισα ακόμα γυναίκα που ν’ αντικατέστησε τον εραστή της με δονητή. Ένας άντρας αντικαθίσταται πάντα και μόνο από έναν άλλον άντρα.

Οι σημερινοί άντρες υποτίθεται κάτι ξέρουν για κλειτορίδες και σημεία τζι. Αλλά παραμελούν εξοργιστικά το κατεξοχήν σεξουαλικό όργανο της γυναίκας: το μυαλό της!

Τη γυναίκα πρώτα την πηδάς στο μυαλό και μετά στο αιδοίο. Νόμος! 

Μάγκες μου, ακούστε με έστω για μια φορά! Όταν θέλετε σεξάκι, απλώς μην το ζητάτε! Μην επιμένετε, μην εκλιπαρείτε. Κι η τύπισσα το ίδιο γουστάρει, αλλά με άλλον τρόπο, με όλο το "πακέτο" που λένε. 

Γουστάρει να τη χτυπήσεις ελαφρά στον πισινό την ώρα που σκύβει να σου μαζέψει το σλιπάκι που πέταξες στο πάτωμα. 

Να της χαμογελάς πάντα, να την κάνεις να γελάει, να την κοπλιμεντάρεις. 

Η γυναίκα πρέπει πρώτα να σε φαντασιωθεί και μετά θα σε ποθήσει! 

Να φροντίζεις να την αιφνιδιάζεις. 

Βγάλ’ την βόλτα σε μια κακόφημη συνοικία. Στρίμωξέ την σε ένα σκοτεινό σοκάκι και σήκωσε τη φούστα της. 

Να την πηγαίνεις σε βρόμικα ξενοδοχεία ημιπαραμονής και γενικά να το παίζεις βρόμικα. Είναι πολύ καβλαδερό. Με τον κρίνο στο χέρι θα σε πει μαλάκα...

Να τις σκίζεις τα ρούχα, να την ξυρίζεις από κάτω, καν’ την να πιστεύει πως κινδυνεύει. Αυτό την ερεθίζει. Καλύτερα να σε βλέπει σαν βιαστή παρά σαν καληνυχτάκια...

Κι όταν νιώσεις πως πλησιάζει στον οργασμό, σφίξ’ της ελαφρά το λαιμό. Η αίσθηση του πνιγμού θα την απογειώσει...

Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (Θ’)

Ποιος τη χάρη μας. Αυτή την Κυριακή δεν θα ταξιδέψουμε με τους κωλοαγγλικούς σιδηροδρόμους. Έχουμε κλείσει πουλμανάκια και μάλιστα πολυτελείας! Πενήντα-δύο θέσεων και με υπηρεσία σερβιρίσματος παρακαλώ. 

Αλλά το σερβίρισμα δεν κράτησε πάνω από δέκα λεπτά. Η καημένη η σερβιτόρα πανικοβλήθηκε. Όλοι οι επιβάτες τσιμπούσαν και χούφτωναν τον πισινό της καθώς περνούσε στον διάδρομο! Οπότε κι αυτή τα βρόντηξε και πήγε κι έκατσε δίπλα στον οδηγό για μεγαλύτερη ασφάλεια...

Ξέχασα να πω ότι το πούλμαν διέθετε και βίντεο. Σε λίγο, πάνω απ’ τα κεφάλια μας άρχισε να αχνοπαίζει μια τσόντα. Εμείς προσποιούμασταν τον αδιάφορο αλλά δεν κρυβόταν η αγαμία μας. 

Ρε σεις, έλεος. Ποιος καλογαμημένος θα ταξίδευε κυριακάτικα ως το Πλίμουθ για να δει κλωτσοσκούφι και να πλακωθεί με τους μπάτσους και τα τοπικά χουλιγκάνια;

Στη γαλαρία άρχισαν να καπνίζουν φούντες. Σε λίγο δεν μπορούσες να διακρίνεις τίποτα απ’ την καπνίλα. Ο οδηγός παρακάλεσε να σταματήσουμε γιατί θα μαστούρωνε κι αυτός κι υπήρχε κίνδυνος ατυχήματος...

Δίπλα μου ήταν όλη η "αφρόκρεμα" των σκληροπυρηνικών οπαδών μας. Γνωστές αδίστακτες μούρες που, ειλικρινά σας λέω, δεν τους είδα ποτέ να κάνουν πίσω σε κάποιον τσαμπουκά. Οπότε μαζί τους ένιωθα, όπως και να το κάνεις, μια ασφάλεια και αυτοπεποίθηση...

Στο Πλίμουθ τα πράγματα ήταν όπως ακριβώς τα περιμέναμε. Μας την έπεσαν όλοι κι από παντού.  Σύσσωμη η πόλη μάς "υποδέχθηκε", συμπεριλαμβανομένου και του Ναυτικού! Μιλάμε για μεγάλο κωλολίμανο. Μη σου πω χειρότερο κι απ’ τον Πειραιά μας. 

Ακόμα κι οι κοπέλες -γιατί εκεί υπήρχαν και χουλιγκάνες- ήταν ντυμένες λες και μόλις κατέβηκαν απ’ τα ψαροκάικα: μάλλινα μπουφάν και σκούφους, αρβύλες με καρφιά στις σόλες κ.λπ.

Να μην σας τα πολυλογώ, στο πούλμαν της επιστροφής ήμασταν μόνο δέκα. Οι άλλοι σαράντα ήταν αγνοούμενοι. Κάποιοι θα διανυκτέρευαν σε κάποιο αστυνομικό τμήμα, άλλοι στα επείγοντα των νοσοκομείων, κάποιοι θα κρύβονταν σε γιαπιά μέχρι να ξημερώσει και λίγοι, οι πιο τυχεροί, θα είχαν βρει απάγκιο σε κάποια απ’ τα πολλά μουρδελάκια της πόλης....

Στο βίντεο άρχισε πάλι η τσόντα. 

Η ξεκούραση του κουρασμένου και δαρμένου τραμπούκου-οπαδού. Όλο οργασμούς ήταν η αποψινή μέρα...

Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (Δ' - Ο "άγιος" που δολοφώνησε τον Αυτοκράτορα!"

Ο πόλεμος μεταξύ Ρωμαίων και Περσών κράτησε πολλά χρόνια, με επίκεντρο των συγκρούσεων την Αρμενία και Μεσοποταμία. Κάποια στιγμή ο Κωνστάντιος έκρινε πως χρειαζόταν στρατιωτικές ενισχύσεις, οπότε ζήτησε απ' τον ανιψιό του Ιουλιανό, που ο ίδιος είχε στείλει στη Γαλατία για να αντιμετωπίσει τους Αλαμανούς και τους Φράγκους, να του στείλει ένα μέρος του δικού του στρατού.

Όμως τα γαλατικά στρατεύματα στασίασαν, ανακηρύσσοντας αυτοκράτορα τον Ιουλιανό. Ο Κωνστάντιος έσπευσε να καταστείλει την εξέγερση αλλά πέθανε καθ' οδόν. Μ' αυτόν τον ανέλπιστο τρόπο ο Ιουλιανός έγινε αυτοκράτορας.

Ο Ιουλιανός είχε πατέρα έναν ετεροθαλή αδελφό του Μ. Κωνσταντίνου. Ο μικρός Ιουλιανός έζησε μάλλον φριχτά παιδικά χρόνια. Είδε τον πατέρα του και όλο του το σόι να σφαγιάζεται απ' τον Κωνστάντιο. Γλίτωσαν μόνο δύο: ο ίδιος ο Ιουλιανός, χάρη στην παρέμβαση της συζύγου του Κωνστάντιου, κι ο ετεροθαλής αδελφός του Γάλλος, που όπως είπαμε αποκεφαλίστηκε αργότερα απ' τον Κωνστάντιο!

Τα πρώτα χρόνια έζησε υπό την κηδεμονία του αρειανιστή επισκόπου και συγγενή του Ευσέβιου Νικομηδείας. Όταν ο επίσκοπος πέθανε, ο Κωνστάντιος ουσιαστικά φυλάκισε τον Ιουλιανό και τον Γάλλο σε ένα φρούριο της Καππαδοκίας για έξι σκληρά χρόνια. 

Η τύχη των δυο αδελφών άλλαξε όταν ο Κωνστάντιος χρειάστηκε τη συνδρομή του Γάλλου, οπότε τα δυο αδέλφια ελευθερώθηκαν και εγκαταστάθηκαν αρχικά στη Νέα Ρώμη. Από κει ο Ιουλιανός έφυγε για Νικομήδεια, όπου δέχθηκε την επίδραση του φιλοσόφου Λιβανίου, και ύστερα για σπουδές στην Αθήνα, απ' όπου ο Κωνστάντιος τον ανακάλεσε και τον έστειλε στη Γαλατία, ως καίσαρα, όπως προαναφέραμε, και στη συνέχεια αναδείχθηκε αυτοκράτορας.

Από τα πρώτα μέτρα του Ιουλιανού ήταν να επαναφέρει την ανεξιθρησκεία, ν' ανοίξει όσες φιλοσοφικές σχολές και εθνικοούς ναούς είχαν κλείσει και να τους επιστρέψει τις περιουσίες. 

Απαρνήθηκε τον χριστιανισμό-αρειανισμό της οικογένειάς του και επέστρεψε στην πατροπαράδοτη λατρεία του "Ανίκητου Ήλιου". Με τόσα εγκλήματα που είδε στη "χριστιανική" οικογένειά του, τι πιο λογικό να αποστατήσει απ' τη θρησκεία τους? 

Παράλληλα ενίσχυσε τους Ιουδαίους, προωθώντας την ανοικοδόμηση του Ναού, επιτρέποντας την επιστροφή τους στην Ιερουσαλήμ και καταργώντας κάθε αντι-ιουδαϊκό νόμο των φανατικών χριστιανών προκατόχων του. 

Όμως δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το έργο του. Το καλοκαίρι του 363 μ.Χ., σε μια αψιμαχία με τους Πέρσες, εναντίον των οποίων είχε εκστρατεύσει, σκοτώθηκε πισώπλατα απ' το ακόντιο ενός μάλλον χριστιανού στρατιώτη του. 

Η χριστιανική εκκλησία έκτοτε τιμά ως "άγιο" τον στρατιωτικό Μερκούριο που φέρεται να δολοφόνησε τον αυτοκράτορα Ιουλιανό...

Εσύ κι ο γρύλος σου...

Αυτός δεν ήταν κεραυνοβόλος έρωτας. Μπελάς ήταν! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα κάπως απ' την αρχή. 

Ερωτεύτηκα την "κόρη" μου. Μια φοιτήτρια. Αλλά δεν ξέρω ακριβώς τι ερωτεύτηκα. 

Μάλλον τα 22 της χρόνια, την εύθραυστη εικόνα της, το απόμακρο βλέμμα της. Ίσως και τ' όνομά της: Λυγερή. Μου θύμιζε μυθιστόρημα του Ξενόπουλου, ή μήπως κάνω λάθος τον συγγραφέα?

Η συμπεριφορά αυτής της μικρής ήταν κάτι καινούργιο για μένα. Δεν είχε καμιά σχέση με τις κάργιες που μαύρισαν ως τώρα τη ζωή μου. Που συνέχεια γκρινιάζουν, απαιτούν, διαμαρτύρονται.

Όχι! Αυτή ήταν διαρκώς "απούσα". Της άρεσε να σωπαίνει. Κι αυτό το πακετάκι φάνταζε στα μάτια μου πολύ δελεαστικό. Αλλά γι' άλλη μια φορά έκανα λάθος. 

Αυτό που έκανε ήταν μια συγκροτημένη στρατηγική αποπλάνησης. Δεν ήταν "στάση ζεν" αλλά αβουλία. Ό,τι θεώρησα πάνω της ως "πρόωρη σοφία", δεν ήταν παρά αδιαφορία και παραίτηση...

Αλλά ας μην το φιλοσοφήσω άλλο. Τώρα είμαι σε κρίσιμη φάση. Την περιμένω από στιγμή σε στιγμή σπίτι μου κι έχω πάθει έναν ψιλοπανικό. Θέλω, αν όχι να την εντυπωσιάσω, τουλάχιστον να μην γελοιοποιηθώ.

Κρύβω βιαστικά το βιβλιάριο καταθέσεων στον κάδο του πλυντηρίου. Αυτός ο λογαριασμός έχει υπόλοιπο 0,03 ευρώ κι έχει να κινηθεί κάτι χρόνια.

Προσπαθώ να πείσω τις οικόσιτες κατσαριδούλες και τα ποντικάκια μου να μην εμφανιστούν απόψε. Να μείνουν όλη νύχτα κρυμμένα στις φωλίτσες τους, κι εγώ θα τα ανταμείψω τις επόμενες μέρες με έξτρα ζαχαρίτσα και τυράκι.

Χώνω ένα παλιό και χαλασμένο σι-ντι-πλέιερ κάτω απ' τον καναπέ και βάζω μια μεγάλη πολυθρόνα μπροστά στη ρωγμή του τοίχου.

Σκέφτομαι να κατεβάσω απ' τους τοίχους τις αφίσες του Θρύλου, που θυμίζουν μάλλον εφηβικό δωμάτιο παρά σπίτι ενός σοβαρού πενηντάρη. Αλλά το μετανιώνω γιατί δεν βρίσκω κάδρο στα ίδια μέτρα που να κρύβει τη στάμπα στον τοίχο. Θα της πω πως τις έβαλε το ανηψάκι που δεν έχω.

Κάνω ένα γρήγορο ξεσκαρτάρισμα στο ψυγείο. Πετάω ένα σάπιο λάχανο και ένα βαζάκι με κέτσαπ που απ' την πολυκαιρία έχει πάρει μια απαίσια πράσινη όψη. Τ' αυγά είναι του περασμένου μήνα, αλλά ελπίζω να μην θέλει ομελέτα.

Κάνω και μια γρήγορη αναδιάταξη της βιβλιοθήκης. Βάζω φόρα παρτίδα τα άπαντα Λένιν, να φανώ λίγο ψαγμένος και κουλτουριάρης, και παραχώνω τα πλέι-μπόυ και τις αθλητικές.

Το μπάνιο δεν προλαβαίνω να το σιγυρίσω. Ο θεός βοηθός...

Το κουδούνι χτυπάει.

Με πιάνει κάτι σαν ίλιγγος. Ξαφνικά θυμάμαι την ωμοπλάτη που έχει πιαστεί, το γόνατο που εδώ και καιρό με πονάει, την υπερφορολόγηση, την εργασιακή ανασφάλεια, τους απλήρωτους λογαριασμούς, την πρόωρη εκσπερμάτωση, τον κομήτη του Χάλεϊ που όπου να' ναι θα ξανάρθει.

Πάει να με πιάσει κρίση πανικού.

Ανοίγω την πόρτα και την βλέπω σαν ολόλαμπρο ήλιο που ήρθε να φωτίσει τη μίζερη ζωή μου.

"Γαμήσου κι εσύ κι γρύλος σου", της λέω. Και της κοπανάω την πόρτα στα μούτρα...

Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (Γ' - Οικογένεια-Χίτλερ!)

Ο Κωνσταντίνος όταν πέθανε άφησε τρεις γιους, οι οποίοι συνέχισαν την "ιερή παράδοση" του πατέρα τους και εξολόθρευσαν όλους τους συγγενείς που ενδεχομένως προέβαλαν διεκδικήσεις στο θρόνο. Εννοείται πως με την πρώτη ευκαιρία δεν θα δίσταζαν να σφαχτούν και μεταξύ τους.

Οι τρεις γιοι συναντήθηκαν το καλοκαίρι του 338 μ.Χ. στην Παννονία και προέβησαν στην οριστική διανομή του ρωμαϊκού κράτους που τόσο αίμα έχυσε για να ενοποιήσει ο πατέρας τους. Ο μεγαλύτερος, Κωνσταντίνος, διατήρησε τα εδάφη που έλεγχε ως τότε, δηλαδή Γαλατία-Ισπανία-Αγγλία. Ο Κώνστας πήρε την Ιταλία, τη Ρώμη και κάποια εδάφη της Β. Αφρικής. Ο Κωνστάντιος έμεινε κάτοχος της Ανατολής, δηλαδή από Ελλάδα, Θράκη, Νέα Ρώμη και πέρα...

Δυο χρόνια αργότερα ο Κωνσταντίνος, που αισθανόταν "ριγμένος" απ' τη μοιρασιά, διεκδίκησε την Ιταλία, αλλά σκοτώθηκε σε μια συμπλοκή κι έτσι ο Κώνστας έμεινε μόνος κυρίαρχος στη Δύση.

Δέκα χρόνια αργότερα, το 350 μ.Χ. ένας αξιωματούχος, ο Μάγνος Μαγνέντιος, αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας στη Γαλατία. Ο Κώνστας έχασε τον έλεγχο, προσπάθησε να διαφύγει στην Ισπανία, αλλά οι διώκτες του τον συνέλαβαν και τον σκότωσαν. Έτσι, σιγά-σιγά, το σόι του Κωνσταντίνου του "Μεγάλου" άρχισε να εξαφανίζεται από προσώπου γης...

Τώρα όμως έρχεται η "μεγάλη ώρα" του Κωνστάντιου. Που είχε φροντίσει να σφάξει όλα τα ξαδέλφια και ανήψθα του, εκτός δύο, του Γάλλου και τον Ιουλιανού, τους οποίους σχεδίαζε να ξεκάνει την κατάλληλη στιγμή. 

Ο Κωνστάντιος, λοιπόν, αρπάζει την ευαιρία, και στρέφεται με μεγάλο στρατό ενάντια στον Μαγνέντιο, τον οποίο κατατροπώνει και γίνεται αυτοκράτορας ολόκληρης της αχανούς αυτοκρατορίας. 

Όμως, πριν εκστρατεύσει εναντίον του Μαγνέντιου, άφησε στην Ανατολή ως υπερασπιστή των συνόρων τον ανιψιό του Γάλλο, τον οποίο πάντρεψε με την κόρη του Κωνσταντία. Ο Γάλλος έδειξε μεγάλες στρατιωτικές ικανότητες, έγινε αγαπητός στο στρατό, οπότε άρχισε να γίνεται "επικίνδυνος". Έτσι, ο Κωνστάντιος τον αποκεφάλισε το 354 μ.Χ. στη Νόλα της Ιστρίας, εκεί που ο πατέρας του Μέγας Κωνσταντίνος είχε σκοτώσει τον γιο του Κρίσπο. Μιλάμε τώρα για "οικογένεια-Χίτλερ"!

Σταδιακά ο Κωνστάντιος γίνεται όλο και πιο καχύποπτος και ωμός. Προχωράει σε συλλήψεις και εκτελέσεις κάθε αξιωματούχου που κάτι ψιθυρίζεται εις βάρος του. Σκοτώνει μέχρι και τον Σιλβανό, που ήταν φίλος του Μαγνέντιου και με την αποστασία του βοήθησε καθοριστικά στην επικράτηση του Κωνστάντιου. 

Στα ανατολικά σύνορα οι Πέρσες επιχειρούν εισβολή. Ο Κωνστάντιος αναθέτει τη διοίκηση του δυτικού στρατού στον Ιουλιανό, τον μόνο συγγενή του που έμενε ζωντανός, κι ο ίδιος κατευθύνεται στα ανατολικά σύνορα.

Ως προς τα θρησκευτικά, ο Κωνστάντιος ακολούθησε την οικογενειακή παράδοση, υποστηρίζοντας τους Αρειανιστές, αλλά με πολύ φανατικότερο τρόπο. 

Παρά την προσπάθεια της Εκκλησία να συσκοτίσει την ιστορική αλήθεια, και ο "άγιος" Κωνσταντίνος μάλλον έκλινε προς τον αρειανισμό, καθώς οι σημαντικότεροι ιεράρχες που συνεργαζόταν ανήκαν σε αυτή την παράταξη. Βέβαια, ο ίδιος αδυνατούσε να αντιληφθεί τις λεπτές δογματικές διαφορές, καθώς μάλιστα αγνοούσε και την ελληνική γλώσσα που κατεξοχήν χρησιμοποιούσαν οι επίσκοποι της εποχής του...