Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Άργησα πολύ να μάθω το σχήμα της "σχισμής"!

Η μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία του Ολυμπιακού ήταν τον Ιούλιο του 1961, τότε που κέρδισε τη Σάντος, την "ομάδα του Πελέ", που έκανε πανευρωπαϊκή περιοδεία κι ως τότε είχε σαρώσει τις καλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες.
Ο Θρύλος έπαιξε αμυντικά και πολύ ψυχωμένα κι ο κόσμος παραληρούσε στις εξέδρες.
Τότε οι οπαδοί ήταν πιο απλοί κι αθώοι. 
Πρόλαβα κι εγώ λίγο εκείνη την εποχή, στα τελειώματά της. Μετά το ματς οι γεροντότεροι πάγαιναν στα κρασοπουλειά, κι εμείς οι έφηβοι κάναμε μπουρδελότσαρκες.
Θυμάμαι τον τότε κολλητό μου, έχω να τον δω χρόνια, που ’χε ένα μαραφέτι ως το γόνατο!
Του ’χα βγάλει το παρατσούκλι "Σλίμαν", γιατί τέτοιο όργανο μόνο για αρχαιολογικές ανασκαφές έκανε...
Τότε ήμασταν μεγάλοι λάτρεις του οθωμανικού! Αρρωστημένοι...
Πρώτος έμπαινε ο Σλίμαν. Συνήθως η πουτάνα μόλις έβλεπε το "τέρας" τον πέταγε έξω με τις κλωτσιές! Τις περισσότερες φορές έπαιρνε κι εμένα η μπάλα: "κοντοστούμπη, αν είν’ και το δικό σου παλαμάρι, να πάτε να δέσετε στους κάβους"!
Τι να κάνουμε κι εμείς, στους κάβους δεν πηγαίναμε, παίρναμε τον ηλεκτρικό για Ομόνοια και ψάχναμε στα περίπτερα για κανένα τσοντοπεριοδικό. Από κείνα τα παλιά, που στα εξώφυλλα οι ρώγες των βυζιών καλύπτονταν με ένα αστεράκι ή μια μουντζούρα. Τα θυμάστε;
Αγοράζαμε ένα, το σκίζαμε στα δυο, έπαιρνε ο καθένας το μισό και κατεβαίναμε στα δημόσια ουρητήρια. 
Εκεί, εννιά φορές στις δέκα, όλο και κάποιος πούστης θα ’ταν να μας πάρει πίπα. Κι αν δεν ήταν, τον παίζαμε μόνοι μας μέχρι τελευταίας σταγόνας.
Εκείνη την εποχή ήμασταν τόσο οθωμανοί που δεν ξέραμε καν αν η κανονική σχισμή ήταν κάθετη, οριζόντια ή διαγώνια.
Ούτε είχαμε προλάβει να δούμε ποτέ γυναίκα γυμνή από μπροστά.
Είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω πως ποτέ δεν θ’ αξιωθώ να δω στη ζωή μου ολοκληρωμένο βυζί με τη ρώγα του...

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Στο Βαρδάρη νιώθω σα στο σπίτι μου! (Αφιερωμένο στην "Κολλητούλα")

Κάθε φορά που πατάω το πόδι μου στη Σαλονίκη, δε χάνω την ευκαιρία να συναναστραφώ με το αληταριό της πλατείας Δικαστηρίων και της Χαλκέων.
Το τσιγάρο να κρέμεται απ΄το στόμα, μάγκικα, κολλημένο στο κάτω χείλος...
Τριγυρίζω στα στέκια των πουτάνων, των τραβεστί, των πούστηδων.
Ίδια αίσθηση, ίδια γεύση, ίδια μπόχα με τους "υπόνομους" της Αθήνας και του Περαία.
Περνάω έξω απ’ τη Θεολογική και πιάνω κουβέντα με ένα γεροντίδιο.
Θυμάται πως παλιά, σε τούτο δω το σημείο ήταν το γήπεδο του ΠΑΟΚ.
Δίπλα, το εβραίικο νεκροταφείο και παρακεί το γήπεδο του Ηρακλή.
Μου λέει πως στο σημείο που σήμερα είναι το Καυτατζόγλειο Στάδιο, είναι θαμμένα τα θύματα των ταγματασφαλιτών του 1944...
Μιλάμε και για ποδόσφαιρο. Κυριαρχεί πάντα το αίσθημα της αδικίας, πως "η Αθήνα μάς κλέβει το όνειρο".
Το αφήνω να περάσει ασχολίαστο. Είναι ένας απ’ τους ακλόνητους "μύθους" της πόλης και δεν έχει νόημα να το αναλύσεις...
Μεταπολεμικά, ο 6ος Αμερικάνικος Στόλος δεν έπιανε μόνο στον Πειραιά. Ερχόταν κι εδώ, στη Σαλονίκη.
Η πιτσιρικαρία έτρεχε να ζητιανέψει ένα ντόλαρ ή, έστω, έναν στρόγγυλο λουκουμά με την τρύπα στη μέση. Κάποια αλάνια εξασφάλιζαν και κανένα pall-mall.
Τα μπουρδελάκια κοντά στο λιμάνι και τα μπαρ στην οδό Μητροπόλεως (τη "Σαλονικιώτικη Τρούμπα") γέμιζαν με ναυτάκια...
Σήμερα η Σαλονίκη, σαν την Αθήνα, έγινε "χυλός".
Κάποτε ο ΠΑΟΚ κι ο Θρύλος ήταν ομάδες της εργατικής τάξης.
Ο Άρης δεν υπήρξε ποτέ πραγματική θρησκεία. 
Εκπροσωπούσε τους παλιούς αστούς της πόλης που δεν είδαν με καλό μάτι τους νεοφερμένους Μικρασιάτες και Πόντιους. Πολλοί παράγοντες του ΑΡΗ διατηρούσαν στενές σχέσης με τη κωνσταντινική Δεξιά και ορισμένοι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές. Κατά μια εκδοχή, για το λόγο αυτό ονομάστηκαν "σκουλήκια"!
Ο Ηρακλείς ίσως και να 'ναι ο "Πανιώνιος της Σαλονίκης".
Μοιάζει περισσότερο με το παλιό "ΚΚΕ εσωτερικού".
Η ομάδα αυτή είχε πάντα πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την ελληνική Αριστερά: απαίσια καθοδήγηση, πολλές χαμένες ευκαιρίες, συχνούς ξυλοδαρμούς απ' τους αντίπαλους!
Ακόμα και τα τζόβενα του Μακεδονικού, σαν έχανε η ομάδα τους, για να ξεδώσουν, έλεγαν: "πάμε στο Καυτατζόγλειο να δείρουμε τις κωλόγριες, να εκτονωθούμε"...

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Μεταφραστικό λάθος η εγκληματικότητα των Ελλήνων της Αμερικής!

Οι παλιοί αναγνώστες το ξέρουν, αλλά το επαναλαμβάνω για τους καινούργιους: τούτο το ιστολόγιο δεν σέβεται κανέναν θρησκευτικό ή εθνικό μύθο!
Πήξαμε στο ψέμα και πρέπει ν’ αρχίσουμε ν’ αναπνέουμε κάποια στιγμή καθαρό αέρα.
Ενδεικτικά, συνοψίζω μερικά απ’ όσα είπαμε ως τώρα:
1) Το "Άγιο Φως" είναι μια απ’ την μεγαλύτερες απάτες της παγκόσμιας θρησκευτικής ιστορίας. Τα χριστιανικά δόγματα ήταν απλές φανταστικές επινοήσεις κάποιων Επισκόπων. Οι λεγόμενες "Οικουμενικές Σύνοδοι" αφορούσαν αποκλειστικά το Ρωμαϊκό Κράτος, οι αποφάσεις τους ήταν αποτέλεσμα "μαγειρεμάτων και συμβιβασμών" και η τήρησή τους επιβάλλονταν με το ξίφος του κρατικού στρατού!
2) "Αρχαίοι Έλληνες" δεν υπήρξαν ποτέ στην πραγματικότητα. Ήταν ένα έξυπνο επινόημα των Αθηναίων μετά το 500 π.Χ. προκειμένου  να μην αντιμετωπίσουν μόνοι τους την Περσική επίθεση.
3) Ούτε ποτέ υπήρξε πριν το 1832 χώρα, βασίλειο, συμπολιτεία, επαρχεία, πόλη, νησί ή χωριό με το όνομα "Ελλάδα"! Μόνο τον 8ο αιώνα υπήρξε το Βυζαντινό Θέμα "Ελληνικόν" που περιελάμβανε αποκλειστικά τα νησιά του Αιγαίου. 
4) Το Αιγαίο ήταν μια τεράστια λίμνη που περιμετρικά έζησαν δεκάδες λαοί που ανέπτυξαν πολλούς και διαφορετικούς πολιτισμούς. Όλους αυτούς έσπευσαν οι "εθνόκαβλοι" να τσουβαλιάσουν κάτω απ’ την ομπρέλα "Έλληνες". Έτσι, βαφτίστηκαν "Έλληνες" ό,τι περπατούσε, πετούσε ή κολυμπούσε γύρω και μέσα στο Αιγαίο απ’ το 10.000 π.Χ!
5) Όλοι αυτοί που ονομάζουμε συμβατικά "αρχαίους Έλληνες", ουσιαστικά εξαφανίστηκαν γύρω στο 700 μ.Χ., οπότε και ερήμωσε η χώρα κάτω απ’ τις Θερμοπύλες, μέχρι που εγκαταστάθηκαν αρχικά οι Σλάβοι και στη συνέχεια κάθε καρυδιάς καρύδι...
6) Το σημερινό "Ελληνικό Κράτος" συγκροτήθηκε από τρεις "εθνικές συνιστώσες": Αλβανούς (δηλαδή Αρβανίτες), Βλάχους και Ρωμιούς. Οι τελευταίοι ήταν Χριστιανοί άνευ εθνικής συνείδησης. Κυρίως Σλάβοι που έχασαν την εθνική τους συνείδηση καθώς έζησαν αποκομμένοι επί αιώνες απ’ τον κυρίως εθνικό τους κορμό. Μετά το 1922 προστέθηκε και τέταρτη "συνιστώσα", οι Πόντιοι κι οι Μικρασιάτες.
Σήμερα, ερχόμαστε να γκρεμίσουμε έναν ακόμα μύθο: πως οι "Έλληνες της Αμερικής" ήταν δήθεν οι μεγαλύτεροι εγκληματίες πριν από 100 και πλέον χρόνια.
Το θέμα το ψάχνω και το μελετάω πολύ καιρό, μιας και τότε έζησε στο Σακραμέντο και στο Νιού Γιόρκ ο μακαρίτης ο παππούς μου απ’ το σόι της μάνας μου (βλάχικης καταγωγής). Ο άλλος παππούς μου ήταν Αλβανός.
Λοιπόν, για να μην πολυλογούμε. Όπως ξέρετε, τους Έλληνες στο εξωτερικό (και στις ΗΠΑ) δεν τους λένε "Έλληνες" αλλά Γραικούς, Γκρικς. Γραικοί όμως στην Αμερική, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα λέγονταν και οι καταγόμενοι απ’ τη Νότια Ιταλία-Σικελία.
Η λεγόμενη "γκρικ μάφια" των ΗΠΑ δεν ήταν "ελληνική" αλλά "σικελική μαφία"!
Οι ναπολιτάνοι μαφιόζοι που συλλαμβάνονταν δήλωναν "Γκρικς", οπότε οι αρχές τούς καταχωρούσαν μαζί με τους Έλληνες! 
Έκανε εμπόριο ναρκωτικών ένας Έλληνας κι εκατό Σικελοί, οι στατιστικές έγραφαν "101 Γκρικς"! Κι έτσι μας βγήκε το κακό το όνομα από μεταφραστικό λάθος...

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Οι κάφροι της Τούμπας αδικούν τη Σαλονίκη!

Ως κι οι πέτρες εδώ μέσα γνωρίζουν τα ερυθρόλευκα αισθήματα του ιστολόγου.
Όμως απόψε θ’ αρχίσω το ποδοσφαιρικό αφιέρωμα κάπως ανάποδα: όχι απ’ τον Περαία αλλά απ’ τη Σαλονίκη.
Κακά τα ψέματα. Η Σαλονίκη δεν είναι τυχαία πόλη. Έχει τεράστια ιστορία. Ήταν ένα απ’ τα μεγαλύτερα κέντρα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Κατόπιν συμβασιλεύουσα, επί Οθωμανών άτυπη πρωτεύουσα των Βαλκανίων...
Όταν η Σαλονίκη ήταν στις δόξες της, και μιλάμε για πολλούς αιώνες, η Αθήνα ήταν ένα άσημο αρβανιτοχώρι. Κι ο Πειραιάς σχεδόν ανύπαρκτος στον χάρτη!
Γι’ αυτό κι οι παλιοί Ρωμιοί της Σαλονίκης ήταν ακομπλεξάριστοι, ανοιχτόμυαλοι, πολιτισμένοι, ανεκτικοί, αφανάτιστοι.
Το πράγμα άρχισε να χαλάει μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο. Οι επαρχιώτες κι οι πρόσφυγες που άρχισαν να συρρέουν στην πόλη αλλοίωσαν τον χαρακτήρα της.
Οι νέοι κάτοικοί της, μαζί με το δυναμισμό τους, κουβάλησαν και τον κομπλεξισμό τους. Τόσο έναντι των παλιών Σαλονικιών όσο και των "πρωτευουσιάνων" της Αθήνας.
Και την Αθήνα κομπλεξικοί επαρχιώτες την κάναμε μεγαλούπολη. Αλλά τον κομπλεξισμό μας δεν τον καλλιέργησε η πολιτική, θρησκευτική και αθλητική ηγεσία μας, γι’ αυτό αποβάλαμε γρήγορα τον επαρχιωτισμό μας.
Στη Σαλονίκη, αντίθετα, πολλοί έκαναν καριέρα και περιουσία εκμεταλλευόμενοι τον επαρχιώτικο κομπλεξικισμό των νεο-Σαλονικιών.
Καλλιέργησαν σκόπιμα μια παράλογη αντιπαράθεση με "το αθηναϊκό κράτος", φέρνοντας τον ανταγωνισμό στο πεδίο που θεωρούσαν πως μπορούσαν να επικρατήσουν: στον καφρισμό!
Και τα βλέπετε τ’ αποτελέσματα στα παιχνίδια του ΠΑΟΚ στην Τούμπα.
Θα προσπαθήσω να είμαι αντικειμενικός: ο Πειραιάς ήταν ανέκαθεν η "χαβούζα" της χώρας. Έτσι συμβαίνει με όλα τα μεγάλα λιμάνια. Πλάκωσαν κι οι κάθε είδους μαφίες (Κρητική, Μανιάτικη, Εφοπλιστική) κι έδεσε το γλυκό.
Ο Πειραιάς δεν πρόκειται να γίνει ποτέ "φάρος του πολιτισμού".
Η Σαλονίκη όμως αδικείται ανταγωνιζόμενη τον Πειραιά στο καφριλίκι. Ειλικρινά, δεν της αξίζει τέτοια κατάντια...
Βέβαια, τον χουλιγκανισμό τον διδάχθηκαν οι Σαλονικείς απ’ τους Αθηναίους.
Η συμπρωτεύουσα είδε για πρώτη φορά τι εστί αρρωστημένος φανατισμός γύρω στα 1930, όταν Παναθηναϊκός κι Ολυμπιακός ανέβηκαν να παίξουν στη Σαλονίκη έναν αγώνα μπαράζ, επειδή η αστυνομία στην Αθήνα σήκωσε τα χέρια ψηλά!
Ένα πρωί οι Σαλονικείς είδαν να πιάνουν στο λιμάνι τους δύο πλοία γεμάτα κόσμο: ένα ντυμένο στα κόκκινα κι ένα στα πράσινα.
Τη μέρα του αγώνα οι καημένοι οι ντόπιοι είδαν κι άκουσαν τόση χυδαιότητα και βαρβαρότητα που το συζητούσαν με αηδία επί μήνες...
Ποιος να το ΄λεγε πως τα εγγόνια τους θα ξεπερνούσαν τους "βάρβαρους νότιους" στην καφρίλα!
Υ.Γ.: Σας το λέω μετά λόγου γνώσεως: το καλύτερα πήδημα έβερ γίνεται μεταξύ γάβρου και μΠΑΟΚτσούς! Έχω ξεφύγει απ’ όλες τις μεγάλες "γαμπροπαγίδες" της Παλιάς Ελλάδας. Λέτε να καταλήξω σε καμιά Καλαμαριά; Αφιερωμένο...

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Οι γυναίκες κόβουν φλέβες μόνο για μας τους ποδοσφαιρόφιλους!

Πάντα το έλεγα στις κυρίες: "μακριά από άντρες που δεν είν’ ποδοσφαιρόφιλοι!".
Και συμπλήρωνα: "δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβετε τους άντρες αν είστε άσχετες ποδοσφαιρικά".
Βέβαια, οι περισσότερες γυναίκες προτιμούν το μπάσκετ και τη σπυριάρα τη μπάλα του.
Όμως, κυρίες μου, το μπάσκετ είναι μια απλή αστυνομική ταινία. Ενώ το ποδόσφαιρο είναι το ίδιο το έγκλημα!
Το μπάσκετ είναι η κοκκινοσκουφίτσα που χάθηκε στο δάσος. Ενώ το ποδόσφαιρο είναι ο κακός λύκος που την παραφυλάει και του τρέχουν τα σάλια...
Από σήμερα, και μέχρι να τελειώσει το Μουντιάλ του Ιουνίου, αναλαμβάνω να εισαγάγω τις κυρίες στα μυστικά του ποδοσφαίρου. 
Θα παραδίδω δωρεάν μαθήματα αντρογνωσίας!
Και στο τέλος, αν προλάβω, θα σας ξεναγήσω και στις φαβέλες του Ρίο, την "επίγεια κόλαση"...
Ξέρω τι θα μου πείτε!
Πως το ποδόσφαιρο είναι άθλημα που καλλιεργεί τη βιαιότητα, την ανεγκεφαλιά, τον αρρωστημένο φανατισμό, την καφρίλα!
Μα, κυρίες μου, όλ’ αυτά δεν είναι αντρικά ιδιώματα;
Γι’ αυτές ακριβώς τις "αρετές" μας δεν κόβετε φλέβες για πάρτη μας;

Κυριακή 20 Απριλίου 2014

Πάσχα στην "ανθρωποχαβούζα" της Αθήνας...

Απ’ το παράθυρο βλέπω το Σταθμό Λαρίσης.
Σε τούτο το ξενοδοχείο έχω να ’ρθω απ’ το 1992!
Τότε που ’μουν κωλοφάνταρο κι όταν έμενα σόλο καπίκι δύσκολα έλεγα "όχι" σε κάτι αδελφές του ελέους.
Έσβηνα τα φώτα, έκλεινα τα μάτια κι όπως έλεγε και το αρχαίο ρητό... λυχνίας σβεσθείσης πάσα τρύπα ομοία!
Από κάτω, στο δρόμο, ένας νταβατζής ουρλιάζει στις τσούλες του: "Άμα δεν σταματούν μπρος στα βυζιά σας, βγάλτε στη φόρα τα μουνιά σας μπας και ταρακουνηθούν οι πούστηδες!"...
Τούτο το "πηδηχτάδικο" ήταν κάποτε ξενοδοχείο πολυτελείας.
Τώρα μόλις σκάσεις μύτη, αμέσως στην πέφτουν: "Έχω πρώτο πράμα, απ’ το Χαλέπι κολλητέ!"...
Στην κοινή τουαλέτα ένας γερο-μεθύστακας ξερνάει με το κεφάλι χωμένο στη λεκάνη...
Αυτή που "ψώνισα" απόψε, στο μισοσκόταδο μού φάνηκε σπουδαίος πούτανος!
Αλλά έκανα λάθος.
Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο την έπιασαν οι φρίκες της κοκαΐνης κι άρχισε να ουρλιάζει πως την κυνηγάν να τη σφάξουν μπασκίνες απ’ την Κίνα.
Βγαίνει τρέχοντας στο δρόμο και χώνετε σ’ έναν κάδο σκουπιδιάρικο.
Τρέχω στο κατόπι της.
"Τι κάνεις δω μέσα μωρή;"
"Δίνε του γιατί στην άναψα! Εδώ δεν θα με βρουν με τίποτα..."
Κάτω απ’ τη λάμπα του δήμου βλέπω καλύτερα την αλήτικη φάτσα της. Κουρελιασμένη απ’ τις μαύρες χαρακιές της πρέζας...
Κάποιος με πλησιάζει από πίσω. Τρομάζω.
Ουφ... ένα ακίνδυνο γεροντο-πρεζάκι είναι. Ένα ψοφο-ραμόλι που το ’χει τσακίσει η "παραμύθα".
"Γουστάρεις να νταγκλάααααρεις;", με ρωτάει τραγουδιστά.

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Είναι καιρός να τελειώνει η απάτη με το "Άγιο Φως"!

Έχετε συνειδητοποιήσει πως είμαστε ο μόνος λαός στον κόσμο (εμείς και οι χριστιανοί Βεδουίνοι) που πιστεύει πως ο Θεός του ανάβει κάθε χρόνο τις λαμπάδες;
Και φυσικά είμαστε η μοναδική χώρα που υποδέχεται στο αεροδρόμιο το "Άγιο Φως" με τιμές αρχηγού κράτους: στρώνονται κόκκινα χαλιά, υπουργοί στέκονται κλαρίνο, στρατιώτες παρουσιάζουν όπλα και φιλαρμονικές παίζουν ταρατατζούμ τζουμ τζουμ...
Η πίστη στο "Άγιο Φως" είχε κάποιο νόημα επί Οθωμανικής κυριαρχίας. 
Εκείνα τα μαύρα χρόνια οι νίκες των Οθωμανών ερμηνεύονταν από τους αφελείς (δηλαδή όλους) ως θεία εύνοια και ανωτερότητα της ισλαμικής έναντι της χριστιανικής θρησκείας.
Οπότε η Εκκλησία μας έπρεπε κάτι να κάνει για να αποδείξει τη δύναμη του δικού της Θεού και να συγκρατήσει τους πιστούς-πελάτες της που εξισλαμίζονταν κατά χιλιάδες.
Και δημιούργησε το παραμυθάκι του "Αγίου Φωτός".
Αλλά σήμερα δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαιωνίζεται αυτή η απάτη. Πλέον κανέναν φυσιολογικό άνθρωπο δεν πείθει και, επιπλέον, γελειοποιεί τους πάντες... κράτος, διοικούσα εκκλησία, αφελές ποίμνιο.
Αν κάποιοι επιμένουν να πιστεύουν στο "θαύμα", έχω να προτείνω μια λύση: σβήνουμε το καντήλι που καίει διαρκώς στο εσωτερικού του "Πανάγιου Τάφου", δίνουμε στον Πατριάρχη δικές μας λαμπάδες (μη αυτοαναφλεγόμενες) και, επειδή δεν θα δεχτεί να του ψάξουμε τα εσώρουχα για κανένα αναπτηράκι, τοποθετούμε στο εσωτερικό του Τάφου τρεις κάμερες που θα βιντεοσκοπήσουν όλη τη διαδικασία του "θαύματος"!
Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα παραμυθάδες μου...

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Μεγάλη Βδομάδα στην "ανθρωποχαβούζα" της Αθήνας! - Ένα βράδυ στην πλατεία Βάθης

Το να ντιλάρεις πρέζα σημαίνει μια συνεχή υπερδιέγερση των νεύρων σου.
Αργά ή γρήγορα αποκτάς μπατσοφοβία!
Ο καθένας σου μοιάζει για μπάτσος. Όσοι κινούνται στον Ηλεκτρικό νομίζεις πως σε παρακολουθούν και πως σε πλησιάζουν για να σ’ αρπάξουν πριν προλάβεις να ξεφορτωθείς το "πράμα"...
Ο Μάνθος ένιωσε τους μπελάδες να ζυγώνουν και φούνταρε το μπουκαλάκι με το κουταλάκι και το σταγονόμετρο στον σταθμό στα Κάτω Πατήσια.
"Ποιο αρχίδι με γρύλλιαξε;", αναρωτήθηκε.
Το "γρυλλιάζω" στην αγγλική αργκό σημαίνει "καρφώνω"...
Οι ρουφιάνοι ξέρουν τι τους περιμένει: ένα εκλεκτό "ψάκι"! Δηλαδή μια δόση πρέζας ανακατεμένη με στρυχνίνη. Σε ξεπαστρέφει αμέσως... η βελόνα δεν προλαβαίνει να βγει απ’ το μπράτσο σου.
Το ξενοδοχείο στη Βερανζέρου είναι άθλιο, αλλά προτιμιέται γιατί διαθέτει φωταέριο. 
Το κολπάκι το ’μαθε στο Εδιμβούργο. Περνάς φωταέριο μέσα από σκόνη γάλακτος, γίνεται σαν κιμωλία, το ρουφάς και κάνεις κεφάλι...
Κάποτε του ’πα πως οι ναυτικοί χρησιμοποιούν για "φτιάξιμο" μοσχοκάρυδο τριμμένο και αποξηραμένο. Μοιάζει με μαριχουάνα αλλά προκαλεί δυνατούς πονοκέφαλους και ναυτίες. Παλιά το χρησιμοποιούσαν και οι Μάγοι των Ινδιάνων της Νότιας Αμερικής. Έπεφταν σε σπασμούς, παραληρήματα κι έκαναν "προφητείες"...
Στο μπαρ της Μενάνδρου περνάν μετά τα μεσάνυχτα παρφουμαρισμένοι πισωκέντηδες για να βρουν αλλοδαπούς επιβήτορες.
Αγόρια από ανατολικές χώρες φουσκώνουν τα ποντίκια τους για να τα χαϊδέψουν οι "συκιές".
Κάθε τόσο, κάποιο απ’ τα παλικαράκια τραβάει στην τουαλέτα καμιά κουνίστρω και της ρίχνει ένα γερό κατούρημα...
Δεν προλαβαίνω να περάσω την πόρτα κι ένας πισωγλέντης μού την πέφτει: "Μπας και σου περισσεύει κανένα καλαπόδι;", με ρωτάει.
Αλλά εγώ ζαχαρώνω ένα αγοράκι στην άκρη του πάγκου, μ’ ένα κωλαράκι νόστιμο σαν ροδακινάκι...
Κάπου χαλάστηκα με τις κλαψομούνες "αδελφές", κι είπα να γυρίσω στη Βάθη.
Σατομβριάνου και Γ’ Σεπτεμβρίου γωνία, σκάρτα πρεζόμουνα παρακαλάνε για μια πίπα στα όρθια.
"Μόνο 5 ευρώ κούκλε!"...
Παντού μπόχα από κάτουρο, σπέρμα, μουνίλα, ιδρώτα και μούχλα διακορευμένου πισινού...

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

Ποιους, άραγε, θα υποστήριζε σήμερα ο Χριστός? Τους Χριστιανοδημοκράτες ή τους Κομμουνιστές?

Χθες φιλοξενήσαμε την παπαδοκόρη την Άντζελα, σε λίγες μέρες έρχεται το Πάσχα, τον άλλο μήνα έχουμε εκλογές κι έρχονται ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις... τα 'χω μπλέξει όλα στο μυαλό μου κι άρχισα να ρετάρω.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά απόψε έχω κολλήσει στη μεταπολεμική Ιταλία. Οι Κομμουνιστές είχαν μεγάλη δύναμη, αλλά η πολιτική κυριαρχία ήταν στην πλευρά των Χριστιανοδημοκρατών.
Απ' τον πόλεμο βγήκε ενισχυμένο και το Βατικανό! Χάρη σ' αυτό η Ρώμη είχε αποφύγει το συμμαχικό βομβαρδισμό. Όσο για τις εκκλησιές και τα μοναστήρια, μετά το 1943 είχαν μετατραπεί σε καταφύγιο των αντιφασιστών αγωνιστών.
Μέχρι κι ο Νέννι, αρχηγός των Σοσιαλιστών, είχε χωθεί για πολλούς μήνες στην κρύπτη του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού...
Το Βατικανό, βέβαια, υποστήριζε ανοιχτά τους Χριστιανοδημοκράτες, αλλά κι οι Κομμουνιστές διεκδικούσαν δυναμικά τη ... θεϊκή υποστήριξη!
Ο κομμουνιστής υποψήφιος Δήμαρχος Ρώμης έλεγε το 1953: "Εμείς είμαστε οι αληθινοί Χριστιανοί! Αν ο Χριστός ξαναρχόταν στη γη θα γινόταν μέλος του Εργατικού Συνδικάτου!".
Εδώ που τα λέμε δεν είχαν και πολύ άδικο οι Ιταλοί Κομμουνιστές.
Βέβαια, τα πράγματα μπερδεύουν κάπως καθώς είχαν κι οι Ευαγγελιστές τις πολιτικές διαφορές τους.
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, π.χ., ήταν κάργα Κομμουνιστής. Γι' αυτό και στη δική του "Επί του Όρους Ομιλία", ο Ιησούς λέει "μακάριοι οι φτωχοί" και "μακάριοι οι πεινώντες".
Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, αντίθετα, φαίνεται πως ήταν Χριστιανοδημοκράτης! Γι' αυτό και παραλλάσσει κάπως τα λόγια του Ιησού. Και προσθέτει δυο-τρεις λεξούλες που ανατρέπουν όλο το περιεχόμενο.
Έτσι, ο κοινωνικός επαναστάτης Ιησούς του Λουκά, γίνεται ρεφορμίσταρος κατά τον Ματθαίο, καθώς διδάσκει ... "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι" και "μακάριοι οι πεινώντες τη δικαιοσύνη"!
Φαντάζομαι αντιλαμβάνεστε τη διαφορά: "πτωχός τω πνεύματι" και "πεινασμένος για δικαιοσύνη" μπορεί να είναι κι ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου! Όχι όμως και "πτωχός" ή "πεινασμένος" σκέτο...

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Ζητάω συγγνώμη απ’ τις γυναίκες της ζωής μου! (Γ’) - Να μου λείπει ο ... γρύλος σας!

Ήσασταν τόσο ανόρεχτες για σεξ που νόμιζα πως θα νιώθατε απόλυτα ευτυχισμένες αν μένατε μια ζωή αγάμητες!
Σιγά μη μπω στο τρυπάκι να σκεφτώ πως δεν απεχθάνεστε το σεξ γενικώς, αλλά το σεξ μαζί μου ειδικώς ...
Έριχνα όλη την ευθύνη στις κάργιες τις μανάδες σας που σας πιπίλιζαν το μυαλό πως τα "καλά κορίτσια" δεν πρέπει να δείχνουν σεξουαλικά πεινασμένα. Και πως θα πρέπει να δαγκώνουν το μαξιλάρι ή το δάχτυλό τους για να μην ουρλιάξουν στον οργασμό τους. Για να μη φανούν "βρόμικα"...
Θυμάμαι μια σας πως ήταν κυριολεκτικά ένα "σεξουαλικό πτώμα", σκέτο κούτσουρο! Όταν την πίεσα να μου εξηγήσει το λόγο... μου είπε απλά πως "ήταν πολύ θυμωμένη μαζί μου"!
Το πιάσατε μάγκες μου το υπονοούμενο;
Αν θες ένα καλό πήδημα τη νύχτα, φρόντισε να της κάνεις όλα τα χατίρια τη μέρα!
Αμ το άλλο;
Οι γυναίκες, λέει, θέλουν "προκαταρκτικά". Έχουν ανάγκη από τρυφερότητες, φροντίδες και προδέρμ! 
Να τους πιάνουμε το χεράκι, να τους χαϊδεύουμε τα μαλάκια, τέτοιες μαλακίτσες.
Μια άλλη μού ’λεγε πως "η αγάπη δεν μπορεί να περιμένει ως το Σάββατο!".
Μάλλον εννοούσε: "πώς θέλεις να είμαι έτοιμη το Σάββατο αν δεν με είχες αγαπήσει όλη τη βδομάδα;".
Της διέφευγε όμως μια μικρή λεπτομέρεια: πως εγώ δεν πέρναγα την πρώτη φάση της νεότητάς μου! Τότε που ζούσα τους έρωτές μου με πρωτόγνωρο πάθος κι ένταση.
Αν είναι στην ηλικία μου να γυρίζω όλη τη βδομάδα αισθηματικό σήριαλ για να πηδήξω το σαββατόβραδο... ας πάει να γαμηθεί κι αυτή κι ο γρύλος της!
Άσε που από μικρό με μάθανε πως έρωτας σημαίνει κατάκτηση κι όχι συνάντηση...

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Η χελώνα...

Η χελώνα, πρέπει να ’ναι
το πιο δυστυχισμένο ζώο στον κόσμο...
... γιατί δεν έχει καν την πρόφαση
και δεν μπορεί να πει
πως δήθεν πάει σπίτι της
ή κάτι τέτοιο...

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Καιρό έχουμε να γράψουμε για την Άθη τη Ρεμπέτισσα... τη Μπολσεβίκα!

Η Άθη η Ρεμπέτισσα το παράκανε λίγο με το ... "τράβα τόνε άναφ τόνε"!. Κι άρχισε να βλέπει όλο τον κόσμο αγαπησιάρικα...
Δεν μπορεί να κρύψει την καψούρα της για το Βασιλιά Κωνσταντίνο. Είναι ψηλός, αρρενωπός... κι αυτή η στριφτή μουστάκα του της ανάβει φωτιές στην καρδιά και λίγο κάτω απ’ τον αφαλό!
Γι’ αυτό έκατσε και του ’γραψε ένα τραγουδάκι του λεβεντόπαιδου:
Τ’ αετού ο γιος 
πάει πάντα μπρος
και στη δόξα αυτός μας οδηγεί
με γυμνό σπαθί
ο αετός όπου μας πει
ο αετός όπου πατεί
και τρέμει η γη
Αλλά και τα στρογγυλά γυαλάκια του Βενιζέλου κολάζουν ως και Καθολική Καλόγρια! Άσε πια κι αυτό το τριγωνικό μουσάκι του! 
Έβγαζε κι ένα "πατρικό" ο Λευτεράκης της Αθούλας, πολύ δεν ήθελε, του αφιέρωσε κι αυτού ένα άσμα:
Βενιζέλε μας πατέρα της πατρίδας
Βενιζέλε μας πατέρα της φυλής
Βενιζέλε, τι χαρά,
μόνο εσύ το ξέρεις
το στρατί που βγάζει πέρα
στην Αγιά Σοφιά!
Κάποια μέρα του ’28 η Αθούλα διάβασε στη φημερίδα την ομιλία του Βενιζέλου στη Βουλή. Ήταν τότε που ψηφίστηκε ο νόμος περί "Ιδιωνύμου", που δίωκε ποινικά την κομμουνιστική ιδεολογία.
"Το νομοσχέδιον επιδιώκει να χτυπήσει τους οπαδούς της Τρίτης Διεθνούς, του μπολσεβικισμού!", έλεγε ο Λευταράκης.
Η Άθη η ρεμπέτισσα ήταν ευαίσθητη ψυχούλα και πάντα υποστήριζε τους κατατρεγμένους. Γι’ αυτό από κείνη τη μέρα δήλωνε "Μπολσεβίκα"! 
Οπότε έκατσε κι έγραψε ένα αυτοβιογραφικό τραγουδάκι:
Εγώ είμαι η μπολσεβίκα
με τ’ αλάνια θα γλεντώ
ρετσίνα θα ρουφάω
γλυκά θα τραγουδώ
και τους μάγκες θ’ αγαπώ!
Το Νοέμβρη του 1935 γίνεται δημοψήφισμα και με ποσοστό 105% επανέρχεται η Βασιλεία!
Νέος έρωτας της Αθούλας ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Βου!
Έστρωσε τον πισινό της κι έγραψε για χάρη του τον "Χρυσαφένιο αετό":
Καλώς τόνε τον Γιώργο μου, τον πολυαγαπημένο
που μου τον είχε η μοίρα του χρόνια ξενιτεμένο.
Ξενιτεμένο μου πουλί που ’ρθες από τα ξένα
μέσα στην πρώτη σου φωλιά ξέχνα τα περασμένα!
Τώρα, ξενιτεμένε μου, συ θα ’σαι ο Βασιλιάς μου
όπως και πάντα ήσουνα ο πόθος της καρδιάς μου.
Παίξτε λαούτα, παίξτε βιολιά, κλαρίνα
κι ο χρυσαφένιος μου αετός βρίσκεται στην Αθήνα!
Τον Μάρτη του ’36 πέθανε στο Παρίσι κι ο Βενιζέλος.
Τον έκλαψε γοερά η Αθούλα. Πήρε το μπουζουκάκι της κι έγραψε το μοιρολόι:
Κλάψτε παιδιά με την καρδιά
ντυθείτε μες στα μαύρα
γιατί η Ελλάδα έχασε
έναν μεγάλο άντρα.
Κλάψατε το δημιουργό
τη μόνη μας ελπίδα
τον Βενιζέλο που ’κανε
μεγάλη την πατρίδα!

Σάββατο 5 Απριλίου 2014

Ένας Καρπενησιώτης στα καράβια! ("Ναυτάκι του γλυκού νερού")

("Καρπενησιώτης είσαι?", με ρώτησες.
"Πού το κατάλαβες?"
"Πρύμνες! Είπες πρύμνες!"
"Και λοιπόν?"
"Ένας πραγματικός θαλασσινός
θα 'λεγε πρύμες!
Οι πρύμνες είναι των στεριανών τερτίπια...")

Εμείς δεν κάνουμε ταξίδια αναψυχής,
κοσμοπολίτικα.
Φορτία παίρνουμε, 
για πόρτα μακρινά κινάμε.
Σαν ανταμώσουμε καράβια,
δυτικά κι ανατολίτικα,
"καλά ταξίδια", τους ευχόμαστε, "παιδιά",
και προχωράμε.

Τσιγγάνοι είμαστε της θάλασσας,
απόκοσμοι και ξεχασμένοι,
στην παγωνιά της ξενιτιάς
θερμή αγκαλιά ζητάμε.

Στους τροπικούς ψηνόμαστε,
στ' ωκεανού την άβυσσο ξερνάμε.
Κι αν καπριτσιώσει η θάλασσα
και το σκαρί σπιρτόξυλο το σπάσει,
άκλαφτοι βυθιζόμαστε
χωρίς κανένα χέρι σπλαχνικό
τα μάτια μας να κλείσει...

(Ναυάγησα σ' όλες τις άκρες 
της θάλασσας!
Όμως,
στο δωμάτιό μου ήταν
που χάθηκα...) 

Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Αποφάσισα να επανασυστήσω τον "Όμιλο Κρασοπατέρων Ελλάδος"!

 
Πριν από 60 περίπου χρόνια, μια συντροφιά Αθηναίων γλετζέδων είχαν ιδρύσει στη Νεάπολη Εξαρχείων τον Όμιλο Κρασοπατέρων!
Η παρέα σύχναζε σε δυο ταβέρνες, "στου Παπίδα" και "στο Κρασοπουλειό του Γιαμπάνη", που ήταν στις αρχές της Ζωοδόχου Πηγής, στο κέντρο, μεταξύ Ακαδημίας και Σόλωνος.
Έχω έτοιμο και το καταστατικό, για κατάθεση στο Πρωτοδικείο (κάντε κλικ στη φώτο):
Έχω τυπώσει και τις "Ταυτότητες Μέλους":
 
 Να και ο Ύμνος του Συλλόγου:

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Πώς εξηγεί τα θαύματα του Ιησού ένας γκουρού απ’ το Νεπάλ (Ε’) - Η Ανάσταση των νεκρών!

Εδώ και καιρό έχουμε αρχίσει να παρουσιάζουμε σε συνέχειες την άποψη ενός Ινδουιστή δασκάλου για τα θαύματα του Ιησού.
Μια και πλησιάζει το Σάββατο του Λαζάρου και το Πάσχα, δημοσιεύω και το τελευταίο μέρος της ενότητας με θέμα την Ανάσταση των νεκρών.
Δεν χρειάζεται να επαναλάβω πως όσα ακολουθούν δεν τα ενστερνίζομαι καθόλου...
"Όλες σχεδόν οι Αποκρυφιστικές Αδελφότητες θεωρούν τον Ιησού ως τον μεγαλύτερο Μύστη!
Απόδειξη πως όχι μόνο επεχείρησε αλλά και πραγματοποίησε τρεις φορές αυτό που θεωρείται το μεγαλύτερο επίτευγμα κάθε Μυστικού: την ανάσταση νεκρού.
Σε όλη την ιστορία των Ινδιών, αυτοί που προσπάθησαν κάτι τέτοιο δεν ξεπερνούν τα δάχτυλα του ενός χεριού. Στη Δύση το έκαναν επίσης ο Απολλώνιος απ’ τα Τύανα κι ο Πυθαγόρας απ’ τη Σάμο.
Είναι μια διαδικασία που άπαξ και την ξεκινήσεις δεν μπορείς να κάνεις πίσω! Ή θ’ αναστήσεις το νεκρό ή θα πεθάνεις εσύ.
Είναι τόση η ποσότητα και ποιότητα της ζωτικής δύναμης και ενέργειας που πρέπει να διοχετεύσεις στο σώμα του νεκρού, που εσύ πρέπει, χωρίς υπερβολή, να μετατραπείς σε πυρηνικό αντιδραστήρα!
Μόνο έτσι μπορεί να ξαναγεμίσει το νεκρό σώμα με τόση ενέργεια που θα μπορέσει ν’ ανακαλέσει την Ψυχή απ’ τα ψηλά αστρικά στρώματα...
Σε τέτοια κατάσταση βρισκόταν ο Ιησούς πηγαίνοντας στην Καπερναούμ για ν’ αναστήσει την κόρη του Ιάειρου.
Ήταν ήδη κατάλληλα προετοιμασμένος, κι οι μπαταρίες του είχαν τόσο γεμίσει, που άθελά του προκάλεσε τη θαυμαστή θεραπεία μιας αιμορροούσας γυναίκας! Εκείνη, απλώς άγγιξε την άκρη των ρούχων του κι αμέσως ένιωσε έναν χείμαρρο ενέργειας να βγαίνει από το σώμα του Ιησού και να διοχετεύεται στο δικό της.
Ακόμα πιο δύσκολη θεωρείται η ανάσταση του Λαζάρου, που ήταν ήδη τρεις μέρες νεκρός!
Μόλις ο Ιησούς βρέθηκε μπροστά στον τάφο του, οι τρίχες σηκώθηκαν στο κεφάλι του, οι κόρες των ματιών του γύρισαν ανάποδα, κάθε μυς του κορμιού του ενεργοποιήθηκε, αναστατώθηκε κάθε μόριο της ύπαρξής του. Μια υπερκόσμια φωνή βγήκε από το στόμα του: Λάζαρε βγες έξω, σε διατάζω!
Ανάσταση ενός σώματος που είχε ήδη αρχίσει να αποσυντίθεται ούτε είχε ξαναγίνει ούτε πρόκειται να το ξαναπετύχει κάποιος Μυστικός"...

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Οι φίλοι με πιέζουν να γράψω βιβλίο για τους "ανθρώπινους υπονόμους" της Αθήνας!

Φέτος συμπληρώνω 22 χρόνια στο κέντρο της Αθήνας.
Δώδεκα ώρες το εικοσετράωρο μεταξύ Εξαρχείων, Κάνιγγος, Βάθης, Ομόνοιας, Μοναστηρακίου, Θησείου, Μεταξουργείου...
Δεν μ’ αρέσουν τα κυριλέ μέρη.
Γουστάρω εκεί που συχνάζει ο υπόκοσμος, τα χαμένα κορμιά, οι νταβατζήδες κι οι πουτάνες, τα πρεζόνια, οι χούλιγκανς, οι φυλακόβιοι, οι παπατζήδες...
Οι κολλητοί με πιέζουν να γράψω βιβλίο μ’ όσα είδα, άκουσα κι έζησα όλ’ αυτά τα χρόνια στη "χαβούζα" της Αθήνας.
Όντως, είδα από κοντά ανθρώπους να χρησιμοποιούν την πρέζα με κάθε μορφή. Η βελόνα δεν είναι απαραίτητη. Ή τη σνιφάρεις ή την καπνίσεις ή τη φας απ’ το στόμα ή απ’ τον κώλο με υπόθετο, είναι το ίδιο και το αυτό...
Κάνει τη σάρκα σου να μοιάζει πάνω σου δανεικιά και ξένη...
Μέχρι και "μανιτάρια του Μεξικού" είδα να παίρνουν! Αυτά που οι Ινκάς έλεγαν πως σε βοηθάνε "να δεις το Θεό"...
Η πρέζα είναι το τέλειο προϊόν!
Δεν χρειάζεται να πείσεις τον πελάτη. Από μόνος του θα συρθεί και μες απ’ τον υπόνομο παρακαλώντας σε ν’ αγοράσει.
Γι’ αυτό και θα πει ψέματα, θα κλέψει ως και τη μάνα του, θα καρφώσει τους φίλους του, θα κάνει τα πάντα για τη δόση του.
Η καθυστέρηση είναι ο νόμος στα νταραβέρια της πρέζας.
Η "Άκρη" ποτέ δεν θα ’ρθει στην ώρα της. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στον κόσμο της πρέζας.
Το κάθε "αρρωστάκι" πρέπει να περιμένει ώρες για να εμπεδώσει καλά τι ακριβώς τον περιμένει έτσι και δεν βρει τα λεφτά για την καθημερινή του δόση.
Έχω ακούσει όλων των λογιών τις πρεζάκικες δικαιολογίες και πρεζομαλακίες.
Αλλά κι είδα με τα μάτια μου τα φοβερά συμπτώματα στέρησης των "βελονάκηδων".
Δεν είναι μόνο αυτά που ξέρετε... κράμπες στα πόδια και στο στομάχι, πυρετός και το "παγωμένο κάψιμο", κάτι που αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το περιγράψεις.
Πέρα απ’ αυτά, ο κάθε τοξικομανής έχει και το δικό του ιδιαίτερο σύμπτωμα που τον κάνει να χάνει τον έλεγχο...