Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Στη Λούτσα ακόμα κι οι υποχόνδριοι πηδάνε!

Δεν ξέρω γιατί, αλλά, εξ ανέκαθεν που λένε, ο "Ιππόκαμπος" στη Βραυρώνα μου ανέβαζε τη λίμπιντο.
Δεν είμαι και πολύ της θάλασσας αλλά φόρεσα το μαγιουδάκι μου, άραξα σ’ ένα σκιερό τραπεζάκι κι άφησα τους κολλητούς μου να παν να ψηθούν στην αμμουδιά.
Η αλήθεια είναι πως το μαγιό μου είναι πολύ παλιομοδίτικο. Σαν τα κοντοπαντέλονα του βρετανικού στρατού το 1941! Αλλά κάτι τέτοια ρετρό είναι που με κάνουν γοητευτικό και αποδεικνύονται μεγάλες γκομενοπαγίδες. Για σκεφτείτε το λίγο: ποιο γκομενάκι δεν θα ’θελε να γνωρίσει έναν "παράξενο κι εξωτικό τύπο";
Με το που πάω να καθίσω, "κόβω" λοξώς αριστερά ένα γκομενάκι να "καρφώνει" τον κώλο μου! 
Το μαγιό μου έχει τσέπες από κάθε μεριά αλλά σήμερα είχα ξεχάσει να βάλω στις κωλότσεπες βάτες για να "φουσκώνουν". Αλλά και πάλι έδειχνα "προσοντούχος". Οι πίσω τσέπες ήταν τίγκα στο χαρτικό. Από απλά χαρτομάντιλα μέχρι αποκόμματα εφημερίδων, διαφημιστικά έντυπα του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και τη "Φωνή Κυρίου" απ’ τον κυριακάτικο εκκλησιασμό...
Ένιωσα, που λέτε, τα μάτια της γκομενίτσας στον κώλο μου, διάβασα το μυαλό της που πάλευε να φανταστεί πώς θα ’ταν να ’χει χουφτώσει τα καπούλια μου κι ένιωσα όλη την ανατριχίλα που διαπέρασε το κορμί της, ξεκινώντας από χαμηλά κι ανεβαίνοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τα πάνω.
Ανταλλάξαμε μια στιγμιαία ματιά κι από κείνη τη στιγμή ξέραμε καλά πως μέχρι το βράδυ θα το "κάναμε"!
Σίγουρα δεν θα πηγαίναμε καρφί για πήδημα. Έπρεπε πρώτα να το "δουλέψουμε" λίγο. Προσποιηθήκαμε πως δεν είδε ο ένας τον άλλον. Αλλά πίσω απ’ τα κατάμαυρα γυαλιά μας παρακολουθούσαμε και την παραμικρή κίνησή του ...
Τον τελευταίο καιρό κάνω εντατικά μαθήματα αυτοβελτίωσης και αυτοπεποίθησης. Κι είμαι στα χάι μου. Νιώθω σαν παγωτό σοκολάτα που όλες οι γυναίκες θέλουν να γλείψουν!
Παίδες, το κόλπο πιάνει πάντα! Όταν είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου εκπέμπεις κάτι, μια ενέργεια, μια ακτινοβολία και τραβάς σα μαγνήτης την επιτυχία...
Με κάτι ψιλοαφορμές, να τες και μαζεύτηκαν γύρω μου δυο-τρεις τσούπρες. Αλλά η γκόμενα απέναντι ατάραχη. Φαίνεται πως παρακολουθεί κι αυτή μαθήματα αυτοπεποίθησης. Σίγουρα σκεφτόταν: "Δεν ανησυχώ καθόλου, αφήνω τα τσουλάκια να μου τον ανάψουν κι εγώ μετά θα τον τρυγήσω"!
Ξαφνικά το μαγαζί αλλάζει είδος μουσικής. Από ένα βαρετό ντάπα-ντούπα βάζει κάτι πολύ χορευτικό.
Η τύπισσα απέναντι σηκώνεται, παραμερίζει τις τσούπρες-τσούλες, με σηκώνει κι αρχίζουμε να χορεύουμε. Δηλαδή, δεν χορεύαμε ακριβώς, απλά τριβόμασταν. Είχα να νιώσω έτσι απ’ το Γυμνάσιο κι είχα ξεχάσει πόσο ωραίο και γκαβλαδερό ήταν.
Ήμασταν σε δημόσιο χώρο κι αντιλήφθηκα πόση προσπάθεια κατέβαλε για να μην χουφτώσει τον κώλο μου κι όλα μαζί τα υπόλοιπα.
Ένιωσε το πράμα μου να σκληραίνει στην κοιλιά της κι άκουσε την ανάσα μου κοντά στο λαιμό της.
Οι γκόμενες καυλώνουν πολύ όταν καταλαβαίνουν πως ένας άντρας γίνεται "τούρμπο" εξ αιτίας τους.
Μέχρι κι εγώ άκουσα τη βαριά ανάσα μου. Σα να ’χα άσθμα! Και ξαφνικά ξύπνησε μέσα μου η υποχονδρίαση! "Λες να ’χω άσθμα;", αναρωτήθηκα. 
Δευτέρα, πρωί-πρωί, θα πάω για εξετάσεις...

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Οι γκόμενες θέλουν τσιτσίρισμα!

Ο χωρισμός ήταν μεγάλη δοκιμασία για την Κ. Την έκανε ν’ αναθεωρήσει εκ βάθρων τον κόσμο και τη θέση της σ’ αυτόν. Άρχισε να συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να ελέγχει τους πάντες γύρω της σα να είναι μαριονέτες.
Από τη στιγμή που ’μεινε μόνη έπαθε κάτι σαν εμμονή με τους άντρες.  Μπορεί να της άρεσαν ταυτόχρονα τέσσερα αγόρια. Δεν είναι παράλογο. Το παράλογο ήταν πως έβαζε στις φίλες της "απαγορευτικό" για όλους όσους γούσταρε. Δεν καταλάβανε πόσο περιόριζε τις δυνατότητες επιλογής των κολλητών της...
Όταν τη γνώρισα μου είπε πως "θέλει να χαρεί την ελευθερία της, θέλει χρόνο ν’ ασχοληθεί με τον εαυτό της". Παρ’ όλ’ αυτά της έδωσα το κινητό μου.
Μου τηλεφώνησε σε δυο μέρες ελπίζοντας πως θα της προτείνω να βγούμε.
Τώρα που πενηνταρίζω, κι έχω βγει με άπειρες γυναίκες, διαθέτω τεράστια εμπειρία στα πρώτα ραντεβού.
Δυο βασικές και απαράβατες αρχές για το "πρώτο ραντεβού" είναι:
α) Κλείστο καθημερινή. Τρίτη ή Τετάρτη. Ποτέ Παρασκευή ή Σάββατο. Γιατί μπορεί να εξελιχθεί σε τραγωδία κι είναι κρίμα να χαραμήσεις το παρασκευο-σαββατόβραδό σου.
β) Φρόντισε να μην είσαι τελείως κούκλος. Γενικά απέφευγε να την εντυπωσιάσεις γιατί μπορεί να μην τη γουστάρεις κι εκείνη να "κολλήσει" με την πάρτη σου και μετά θα ’ναι πολύ δύσκολο να την ξεφορτωθείς...
Καλό είναι να έχεις κάτι να προτείνεις για το πού θα πάτε, τι θα δείτε, τι θα πιείτε, πώς θα διασκεδάσετε. Είναι πολύ γελοίοι εκείνοι οι άντρες που στο πρώτο ραντεβού ακούς να λένε στη γκόμενα "Δεν ξέρω, εσύ τι θες να κάνουμε;".
Γενικά, γουστάρω να τις τσιτσιρίζω τις γκομενίτσες.
Με την Κ. στο πρώτο ραντεβού παρακολουθήσαμε μια αρχαία τραγωδία σε κάποιο υπαίθριο συνοικιακό θέατρο.
"Πάμε για ένα ποτό;", μου είπε στο τέλος της παράστασης.
"Όχι, γιατί πρέπει να ξυπνήσω νωρίς αύριο, θα πάω τη γιαγιά μου στο αεροδρόμιο, πετάει για Τζαμάικα"!
Θεέ μου! Ποιος άντρας λέει "όχι" για ένα ποτό; Και ποιος πενηντάρης έχει ζωντανή τη γιαγιά του που μάλιστα ταξιδεύει αεροπορικώς για Τζαμάικα;
"Αύριο το πρωί πάμε για έναν καφέ;".
"Όχι, έχω τζόκινγκ και μετά πάω εθελοντής μάγειρας για τους μετανάστες που έρχονται απ’ τα νησιά Γκαλαμπάκος!".
Μάγκες, τις γυναίκες πρέπει να τις περνάμε από αλλεπάλληλα τεστ πριν τις κάνουμε "μόνιμες". Μόνο αν περάσουν όλες τις εξετάσεις, και μάλιστα με άριστα, περνάμε στο παρασύνθημα.
Μετά τις πρώτες ψυχρολουσίες, την πέρασα την Κ. απ’ τη δεύτερη μεγάλη δοκιμασία. Τη "σεξουαλική"!
Αρχίζουμε να γδυνόμαστε. Μένει με το σουτιέν. Κάνω μια απότομη κίνηση, ένα "μπραφ", και της βγάζω το σουτιέν αστραπιαία. Μένει "Παυλόπουλος" η τύπισσα. Πρώτη φορά βλέπει τόσο έμπειρο άντρα που ξεκουμπώνει με τη μία το σουτιέν της κι ας έχει το κλιπ από μπροστά. Αρχίζει να λειώνει. Περιμένει πολλούς οργασμούς.
Αλλά εδώ την περιμένει το μεγάλο σοκ. Βάζω όλα τα δυνατά μου και με την πρώτη ώθηση "τελειώνω"!. 
Πώς γίνεται να "τελειώνει" ένας άντρας με την πρώτη; Πού είναι οι απανωτοί οργασμοί που ονειρευόταν; Πού οι ώρες του ακόρεστου πάθους; Όλα γκρεμίζονται μέσα της και γύρω της.
Τηλεφωνεί αμέσως στην κολλητή της και την ενημερώνει. Εκείνη φρικάρει και φωνάζει: "Παράτησέ τον αμέσως! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη χαραμίζουμε σε απαίσιο σεξ! Πού είναι τώρα ο μαλάκας;" "Στην τουαλέτα. Λέει πως μετά το σεξ πρέπει να κατουράει για να αποφύγει τις μυκητιάσεις! Θεωρεί πως έκανε σεξ ο ανύπαρκτος!".
Ε, λοιπόν, για να μην τα πολυλογώ: αυτή τη γκόμενα, αν την επόμενη μέρα σου τηλεφωνήσει, κάν’ την "μόνιμη"!

Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

Γούσταρα μόνο κάνα "ξώφαλτσο"!

Τη Μ. είχα να τη δω απ’ το Λύκειο. Δηλαδή τριάντα χρόνια και βάλε...
Διατηρεί το ίδιο πάντα παιδικό πρόσωπο πάνω σ’ ένα διαφορετικό σώμα.
Ήταν μαζί με τη μητέρα της. Είχε κι εκείνη να με δει απ’ τη δεκαετία του ’80. Χάρηκε πολύ που με έβλεπε. Κι εγώ δεν είχα αλλάξει και πολύ. Φυσικά δεν είχα ψηλώσει ούτε πόντο!
Η μαμά είχε σχηματίσει τότε για μένα την ιδέα του πολύ καλού παιδιού, του λαμπρού μαθητή, του ελπιδοφόρου νέου. 
Η σημερινή μου κατάσταση σίγουρα τη διέψευσε. Δεν μου το είπε ευθέως αλλά το ’δειξε με μια γκριμάτσα...
Με τη Μ. δεν τα φτιάξαμε επίσημα.
Ανταμώναμε συνήθως τα σαββατιάτικα απογεύματα, πηγαίναμε σε κάποιο φτηνό ξενοδοχείο και προσπαθούσαμε να χαρούμε τις τελευταίες μας στιγμές πριν τη βραδινή πλήξη.
Τις καθημερινές, εκείνη ξημεροβραδιαζόταν με τις οργανώσεις και τα σφυροδρέπανα. 
Κάποια βράδια που πήγαινα σπίτι της μου ’παιρνε τ’ αυτιά με τ’ αντάρτικα που παίζαν συνέχεια στο παλιό της πικ-απ. Όλα τα προβλήματα της κοινωνίας θα τα έλυνε η Λαοκρατία!
Προσωπικά, τα βαριόμουν όλ’ αυτά. Ήθελα μόνο να της ρίχνω κάνα ξώφαλτσο. Το κωλαράκι της ήταν πάντα περιποιημένο, αποτριχωμένο, αρωματισμένο, στρωμένο. Άσε που δεν με πολυέπρηζε με τα προκαταρκτικά...
Πολλές κουβέντες δεν γούσταρα μαζί της. Απ’ τις πορείες και διαδηλώσεις η φωνή της είχε πάρει μια παράξενη χροιά κι ένταση. Θύμιζε τη σειρήνα των Πρώτων Βοηθειών...
Επισήμως δεν τα "χαλάσαμε". Δεν ανταλλάξαμε τα γνωστά... σε χωρίζω, με χωρίζεις, χωρίζουμε.
Αλλά σπάνια συναντιόμαστε πλέον.
Ουσιαστικά η σχέση μας έπαψε να υπάρχει απ’ τον πρώτο μήνα. 
Ποτέ δε νιώσαμε ο ένας την ανάγκη του άλλου. 
Σταδιακά αραίωσαν οι κοινές μας έξοδοι, ώσπου κόψαμε εντελώς και τα τηλεφωνήματα...

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Απόψε μάζεψα στο Κερατσίνι τα "σαϊνια"!

Απόψε έκανα το τραπέζι στους φίλους μου, στα "σαΐνια", στο Κερατσίνι, στο ταβερνάκι κάτω απ’ το φουγάρο της ΔΕΗ, δίπλα στην ιχθυόσκαλα.
Κι όταν λέμε "σαΐνια" εννοούμε τους φίλους της τελευταίας τριετίας, παιδάκια κωλοπετσωμένα, που πιάνουν πουλιά στον αέρα, μπεσαλίδικα και καρντάσικα, κι ας μην έχει δοκιμαστεί η φιλία μας στο χρόνο.
Το θέμα μας ήταν ένα προσωπικό πρόβλημα που αντιμετωπίζω τις τελευταίες μέρες εξαιτίας μιας "κλινικής περίπτωσης". Ένα πρόβλημα που, δυστυχώς, πήρε αμπάριζα και μερικούς παλιούς μου φίλους. Δηλαδή φίλους άνω τις τριακονταετίας.
Η "κλινική περίπτωση" δεν με αφορά. Μου προκαλεί μόνο αισθήματα λύπησης και τίποτ’ άλλο.
Το θέμα και το πρόβλημά μου ήταν η στάση των "παλιών φίλων" μου.
Δεν έχω καθαρό μυαλό και γι’ αυτό κάλεσα ολομέλεια τα "σαΐνια" να πουν τη γνώμη τους.
Και χάρηκα που οι απόψεις μας συνέπεσαν.
Ο τρόπος που αντέδρασαν οι "παλιοί φίλοι" στις δολοπλοκίες της "κλινικής περίπτωσης" απέδειξε πόσο "λίγοι" είναι.
Έσπευσαν να με καταδικάσουν, να με στήσουν στο σκαμνί, στο απόσπασμα. Και μάλιστα χωρίς καν να μου δώσουν την ευκαιρία να πω την άποψή μου. Να απολογηθώ βρε αδελφέ. Ένα δικαίωμα που το ’χει κι ο χειρότερος εγκληματίας!
Αυτό αποδεικνύει πως ουσιαστικά έψαχναν την ευκαιρία να με ξεγράψουν. Η φιλική μας σχέση φαίνεται πως είχε λήξει προ πολλού αλλά έπρεπε να βρεθεί μια ευκαιρία να υπογραφεί και η ληξιαρχική πράξη θανάτου της.
Μου έχει τύχει και μένα να έρχονται διάφοροι καλοθελητές και να κατηγορούν τους φίλους μου.
Να μου λένε πως οι φίλοι μου "με ζηλεύουν", "κατά βάθος λυπούνται που είμαι γκομενιάρης και κουλ", πως "θέλουν να με δουν σε κατάντια" και διάφορα άλλα.
Αλλά τους έστειλα στο διάολο. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να βάζει λόγια ανάμεσα σε μένα και στους φίλους μου.
Κανένας δεν είν’ αλάνθαστος. Λάθη και μαλακίες όλοι κάνουμε. Αλλά οι φίλοι τα λύνουν μεταξύ τους, αντρίκια και σταράτα. Δεν σπεύδουν να υιοθετήσουν ό,τι τους πει κάθε ψυχάκιας, ούτε τροφοδοτούν το κουτσομπολιό και την κακοήθεια.
Ευχαριστώ τα "σαΐνια" για τη στάση τους. Είναι πραγματικοί άντρες και φίλοι.
Για τους άλλους... φινίτο!
Υ.Γ.: Ένα απ’ τα "σαΐνια" είναι άστεγος του Πειραιά και τη βγάζει σ’ ένα γιαπί στην Πειραϊκή. Με προσκάλεσε να τη βγάλουμε παρεούλα απόψε...

Κυριακή 23 Αυγούστου 2015

Η Αθήνα της "μαστούρας"! (Γ' - Ψεύτικα "φλασάκια", εικονικοί "παράδεισοι")



Τελικά, απ' ό,τι κατάλαβα, λίγοι είν' αυτοί που παίρνουν ναρκωτικά επειδή έχουν προβλήματα.
Οι περισσότεροι τα παίρνουν από περιέργεια, μαγκιά, για να βρεθούν "κάπου αλλού".
Αλλά η πορεία σου είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη: φυλακή, αυτοκτονία, ψυχιατρείο, ξεπεσμός.
Ξέρω παιδιά 20 χρονών και μοιάζουν γέροι. Τους έπεσαν τα μαλλιά, τους σάπισαν τα δόντια
Οι συγγενείς συνήθως δεν ανακοινώνουν την πραγματική αιτία του θανάτου. Την καλύπτουν με άλλες διαγνώσεις...
Ξέρω μερικούς, δήθεν "ψαγμένους" που θέλουν να βρουν τη "νιρβάνα" ή να καταλαγιάσουν τα "υπαρξιακά τους άγχη". Και ταξιδεύουν στο Πακιστάν, στο Νεπάλ, στην Ινδία. 
Μου είπαν πως στη Γκόα γίνεται κάθε χρόνο κάτι σαν "γιορτή του ήλιου". Μαζεύονται παράξενα άτομα απ' όλο τον κόσμο και παίρνουν τα ναρκωτικά σαν πασατέμπο. Θέλουν να διώξουν τα σκοτάδια της ζωής τους με τα χίλια χρώματα της μαστούρας...
Είπαμε τις προάλλες για το Ελ-Ες-Ντι, που ναι πολύ άτιμο ναρκωτικό. 
Μου 'λεγε ένας γνωστός πως κάθε φορά που "ταξιδεύει" βλέπει τον εαυτό του να παίρνει διάφορες μορφές. Τον βλέπει στην άκρη μιας μακριάς σανίδας να είναι χωρίς κρέας, τα κόκαλά του να τρίζουν κι από κάτω να κινούνται τεράστιοι σαλίγκαροι. Βλέπει την καρδιά του να δουλεύει, το αίμα του να κυκλοφορεί στις φλέβες...
Το ίδιο σκατά είναι και το "Τριπ". Ένα χαρτάκι ποτισμένο με διάφορα χημικά.
Μπορεί να μη τη "βρεις" αμέσως. Σε "χτυπάει" ξαφνικά. Σου φέρνει παραισθήσεις και υπερένταση, σε κάνει υπερευαίσθητο και υπερκινητικό. Δεν μπορείς να σταθείς ούτε στιγμή σ' ένα μέρος.
Ο Μ. περιέγραψε τη φάση ως εξής: 
"Περπατούσα στη Σόλωνος κι έβλεπα τους άλλους σα μυρμήγκια. Εγώ ήμουν γίγαντας μπροστά τους. Ανέβηκα με τα πόδια στο Λυκαβηττό, περπάτησα μέχρι τη Γλυφάδα, ξαναγύρισα και δεν ένιωσα καθόλου κούραση! Την άλλη φορά όμως μ' έριξε στο αλλιώτικο. Ότι δηλαδή θα πεθάνω. Έβλεπα τον εαυτό μου στο απέναντι πεζοδρόμιο κι ήθελα όσο τίποτα να τον πλακώσω στο ξύλο".
Α πα πα... αυτά τα κωλοπράγματα σου καίνε τα εγκαιφαλικά κύτταρα!

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (61) -Στη χώρα των Αμαζόνων!

Δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσω μέχρι την Αμισό και να μην πεταχτώ παραδίπλα στην Πάφρα. 
Εδώ οι χανούμισσες ήταν οι πρώτες Τουρκάλες που όχι μόνο αποδέχτηκαν τις ενδυματολογικές μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ, αλλά τον ξεπέρασαν μακράν. Απ’ το 1930 άρχισαν να φοράνε ταγιεράκια και κοντές φουστίτσες, μέχρι που το "τερμάτισαν": πέταξαν για πάντα τα καλύμματα και τις μαντίλες και φόρεσαν τα "αντρικά"!
Λίγο έξω απ’ την πόλη διασχίζω τη μεγάλη γέφυρα του ποταμού Άλυ. Είναι ο "Νείλος της Μικράς Ασίας". Χωρίζει την Τουρκιά στα δυο της μέρη: την "ευρωπαϊκή" και την "ασιατική". 
Οι αρχαίοι τον έλεγαν "Άλυ" γιατί τα νερά του περνούσαν από μακρινά αλατούχα μέρη κι έπαιρναν αλμυρή γεύση. Μπήκα στον πειρασμό να δοκιμάσω το νεράκι. Δεν μου φάνηκε καθόλου αλμυρό!
Οι Τούρκοι το λένε "Κιζίλ Ιρμάκ", δηλαδή "κόκκινο ποταμό". Γιατί την περίοδο των βροχών κατεβάζει κοκκινόχωμα και παίρνει ένα ροδαλό χρώμα. 
Το ποτάμι αυτό έγραψε ιστορία. Η Πυθία των Δελφών είχε δώσει χρησμό στον Κροίσο πως αν διαβεί τον Άλυ θα καταλύσει μια μεγάλη αυτοκρατορία. Ο Κροίσος παρερμήνευσε το χρησμό και πέρασε το ποτάμι. Όμως ηττήθηκε απ’ τον Κύρο και καταλύθηκε η δική του αυτοκρατορία...
Επόμενη στάση μου η αρχαία Θεμίσκυρα. Οι Τούρκοι τη λένε Τσαρσαμπά που σημαίνει "Τετάρτη", γιατί τη μέρα αυτή γίνεται το μεγάλο βδομαδιάτικο παζάρι! 
Ο ποταμός Ίρις την κόβει στα δύο. Οι Τούρκοι τον λένε "Γεσίλ Ιρμάκ", δηλαδή "Πράσινο Ποτάμι". Τις δυο όχθες ενώνει ένα γεφύρι 300 μέτρων!
Λίγο περαπέρα φτάνω και στον Τερμέ. Μια κωμόπολη που πήρε τ’ όνομά της απ’ τον αρχαίο ποταμό Θερμώδοντα. Εδώ ήταν η Χώρα των Αμαζόνων, των άφοβων και αειπάρθενων πολεμιστριών!
Εδώ ο Ηρακλής έκανε έναν απ’ τους άθλους του σκοτώνοντας τη βασίλισσα των Αμαζόνων Ιππολύτη.
Μέχρι κι ο Αθηναίος βασιλιάς Θησέας έφτασε στα μέρη τούτα. Κάποιες Αμαζόνες, που δεν ξανάχαν δει πλοία, εντυπωσιάστηκαν απ’ τα αθηναϊκά πλεούμενα. Ο Θησέας τις κάλεσε ν’ ανέβουν στα πλοία του και να τα περιεργαστούν. Αλλά μόλις εκείνες βρέθηκαν στα σκαριά, τις πήρε μαζί του με το ζόρι στην Αθήνα. Και παντρεύτηκε μία απ’ αυτές την Αντιόπη.
Οι άλλες Αμαζόνες έκαναν εκστρατεία στην Αθήνα για να πάρουν πίσω τις ομόφυλές τους. Αλλά ηττήθηκαν στην τιτάνια μάχη που δόθηκε στο λόφο που σήμερα λέμε "Φιλοπάππου"!
Γενικά, οι Αμαζόνες είχαν ένα προβληματάκι με τους Έλληνες. Και στον τρωικό πόλεμο ήταν στο πλευρό των Τρώων...

Σάββατο 15 Αυγούστου 2015

Τώρα καταλαβαίνω γιατί με κεράτωναν οι γυναίκες μου!

Δεν το πιστεύω!
Έπρεπε να πλησιάσω τα 50 για ν’ αρχίσω να παίρνω μυρουδιά το τι παίζεται με τις γυναίκες.
Μιλάμε ήμουν τελείως άσχετος! Νόμιζα πως οι γυναίκες σκέφτονται και νιώθουν σαν κι εμένα. Και σαν τους κολλητούς μου: τον "Λιγδιάρη", τον "Γλόμπο" και τον "Φλιπεράκια"!
Οι γυναίκες ήθελαν να νιώθουν ασφάλεια δίπλα μου. Κι εγώ τις άφηνα να διασχίζουν μόνες την Αθηνάς ξημερώματα γιατί ήθελα να παίξω έναν ακόμα γύρο με τον "παπατζή"!
Γούσταραν να είμαι γενναιόδωρος μαζί τους. Κι εγώ τους χάριζα ένα λουλουδάκι μόνο όταν περνάγαμε από κανένα νεκροταφείο...
Ήθελαν να τις κάνω να νιώθουν σημαντικές. Κι εγώ "μαλάκω" τις ανέβαζα, "ξεκώλω" τις κατέβαζα!
Φιλοδοξούσαν να γίνουν οι καλύτερες φίλες μου. Κι εγώ τις έφτυνα για να παίξω ένα "ξυλίκι" στα υπόγεια σφαιριστήρια της Ομόνοιας με τον "Μαστουροσυνάχη"...
Δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσω ν’ ακούσω γυναίκα. Ήταν για μένα νόμος: γυναίκα = ηλίθια, κομπλεξικιά, κουτσομπόλα, βαρετή, ψωλοθήκαρο, ρίξ’ της ένα "μανίκι" και σούταρέ την!
Σιγά μην καθόμουν να θυμάμαι επετείους γνωριμιών, πρώτου ραντεβού-φιλιού-ξεσκίσματος! Εδώ δε θυμάμαι τι έφαγα χθες, θα θυμάμαι πότε τον πρωτοέχωσα στην περίοδό της;
Κι όταν τις έπιανα να ξηροτρίβονται στον πούτσο κανενός άλλου, μια φάπα, ένα "άι σιχτίρ μωρή μαλάκω" και πάμε παρακάτω. Σιγά μην κάτσω να το υπεραναλύσω. Όλες οι γυναίκες πουτάνες είναι, τι πιο φυσικό να τις πιάσω να μουτζώνουν με τα πόδια τους το ταβάνι...
Έρχεται η άλλη και μου παραπονιέται πως δεν κουβεντιάζω ποτέ σοβαρά μαζί της.
Ωραία ρε φρόκαλο, να κουβεντιάσουμε σοβαρά. Σου λέω, λοιπόν, πως ο Θρύλος στο μπάσκετ χρειάζεται ένα δυνατό "πεντάρι" για να γαμήσει και να δείρει του χρόνου. Αν έχεις αρχίδια έλα και πες μου την άποψή σου. Δεν μιλάς; Γιατί δεν μιλάς; 
Ωραία, δεν σκαμπάζεις από μπάσκετ. Πες μου πού θα βρούμε στο ποδόσφαιρο ένα σέντρα μπακ να σκουπίζει πίσω τα πάντα!
Πάλι δεν μιλάς; Και θες να μιλήσω και σοβαρά μαζί σου;
Ρε σεις, το λέω κι ανατριχιάζω. Έρχεται η άλλη και μου λέει τις προάλλες: "Όλο πορνοταινίες βλέπεις κι όλο αθλητικές εφημερίδες διαβάζεις! Άνοιξε και κανένα βιβλίο!".
Έπεσα τάβλα μιλάμε!
Τι να διαβάσω; Βιβλία διαβάζουν οι "αδελφές"! Σιγά μην αγοράσω και τις "Αδελφές Καραμαζώφ"!
Σε κάποια φάση μου κάνει: "Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Είμαστε από άλλο πλανήτη. Εσύ απ’τον Άρη κι εγώ απ’ την Αφροδίτη"!
Αυτό δεν το ’πιασα γμτ μου. Όταν κάναμε κοσμογραφία στο σχολειό, την κοπάναγα στην πλατεία Γαρδένιας στου Ζωγράφου. Τη θυμάται κανένας μαλάκας την καφετέρια "Μόρφου";

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2015

Αποτρελάθηκαν οι γυναίκες στην έρημη Αθήνα...

Η Αθήνα έχει σχεδόν αδειάσει αλλά εγώ εκεί, φύλακας άγγελός της, δεν το κουνάω ρούπι.
Κάθε Αύγουστο πάντα απολαμβάνω την πόλη μου σαν τουρίστας. Εδώ κάνω τις δικές μου "διακοπές".
Έτσι και σήμερα. Αποφάσισα να ξεφύγω απ' την μπίχλα και την κακογουστιά των Εξαρχείων. Κι είπα να πιω την μπυρίτσα μου στο Κολωνάκι, στο Παπαγκαλίνο, ακριβώς δίπλα στο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη. Ε ρε μεγαλεία και χλίδα ο δικός σου...
Αράζω στο τραπέζι, απλώνω κάπως ανάγωγα την αρίδα μου κι εκεί που πήγα να χαλαρώσω, να 'σου κάθεται στο διπλανό τραπέζι μια δεσποινιδούλα που ξεσπάει σε κλάματα.
Με το που την κοιτάζω, αρχίζει να φωνάζει: "Το παλιογουρούνι! Ακούς εκεί να μου πει κατάμουτρα πως δεν ξέρει αν είμαι η γυναίκα της ζωής του και πως χρειάζεται χρόνο και πως δεν θέλει να μείνουμε μαζί!".
Κλασική περίπτωση. Όταν ένας άντρας λέει πως "δεν είσαι η γυναίκα της ζωής του", εννοεί πως "γουστάρει να πηδάει εσένα αλλά όχι αποκλειστικά εσένα"!
Υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως είμαι σε διακοπές και της την πέφτω αμέσως και στο χύμα.
"Μα δεν έχω χωρίσει ακόμα και δεν θέλω να τον κερατώσω!", μου λέει.
"Υπάρχουν και άλλα πράγματα που μπορείς να κάνεις χωρίς να θεωρηθεί πως απατάς το σύντροφό σου", της απαντώ.
"Ορίστε? Εννοείς... εννοείς στοματικό σεξ?"
"Και όχι μόνο"
Ξαναξεσπάει στα κλάματα.
"Καλά", της κάνω, "ξανασκέψου το κι εδώ είμ' εγώ. Να, πάρε το κινητό μου".
"Γιατί δεν μου δίνεις το σταθερό σου? Ώστε είσαι παντρεμένος γι' αυτό δεν θες να σε πάρω σπίτι σου!"
Και ξαναμπίγει τα κλάματα...
Α πα πα... σηκώνομαι και φεύγω. Κατεβαίνω στην Ασκληπιού να κάνω βιβλιοθεραπεία στην Πολιτεία.
Αμ δε. Έπρεπε να το φανταστώ πως όλοι οι γοητευτικοί τύποι της Αθήνας, οι κουλτουριάρηδες, οι σοφιστικέ κι οι σφίχτες την έχουν κοπανήσει για τα νησιά, οπότε, ελλείψει ανταγωνισμού, γίνομαι ο πόλος έλξης κάθε απελπισμένης ύπαρξης.
Απίστευτο, αλλά υπάρχουν γυναίκες που μπαίνουν σ' ένα κεντρικό βιβλιοπωλείο αποφασισμένες να μην βγουν πριν δώσουν το τηλέφωνό τους τουλάχιστον σ' έναν πιθανό σύζυγο!
Στο τμήμα της λογοτεχνίας με πλησιάζει μία και μου ζητάει να της συστήσω κάποιο βιβλίο. Νομίζω αυτή είναι συνταγή Κοσμοπόλιταν: "Κάνε τον άντρα να νιώσει χρήσιμος και σπουδαίος και τον έχεις στο τσεπάκι σου!"
"Καλύτερα να ρωτήσετε έναν υπάλληλο" της απαντάω.
"Εσύ τι διαβάζεις?"
"Διονύσιο Σολωμό"
"Θα προτιμούσα να διάβαζες κάτι πιο ανδροπρεπές. Κάτι πιο χεμινγουεϊκό".
Αμάν, τρέχω να γλιτώσω απ' τη θεότρελη.
Προλαβαίνει και μου δίνει απ' την τσάντα της ένα χαρτάκι με το κινητό της προσεκτικά προετοιμασμένο και ψεκασμένο με άρωμα....
Στο σταθμό του Θησείου με σταματάει κάποια πολύ μικρής ηλικίας.
"Κύριε, σας θερμοπαρακαλώ να μου κάνετε μια χάρη. Θέλω να τρυπήσω τον αφαλό μου αλλά είμαι ανήλικη και το μαγαζί ζητάει τη συναίνεση του πατέρα μου. Ελάτε μαζί μου και κάντε τον μπαμπά μου. Σας παρακαλώ κύριε".
Δεν της χαλάω χατήρι.
Μπάνουμε στο μαγαζί, δίνουμε κάποια τυπικά στοιχεία. Αρκούνται στην προφορική μου διαβεβαίωση πως είμαι ο μπαμπάς της.
Το κοριτσάκι, στο μεταξύ άρχισε να κιοτεύει.
"Λες να πονέσω πολύ?", με ρωτάει.
"Όχι καλό μου, μη φοβάσαι, το έκανε και μια γκόμενά μου πρόσφατα, δεν κατάλαβε τίποτα!".
Μπαίνει στην αίθουσα της κοπτοραπτικής.
Σε λίγο ουρλιαχτά ακούγονται απ' τη δερμάτινη καρέκλα.
Της είχα πει ψέματα...

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (60) - Εθνάρχης ήταν ο Κεμάλ κι όχι ο... Καραμάν Αλίς!


Φτάνω στην Αμισό, δηλαδή στη Σαμψούντα του Πόντου.
Η τρικυμία δεν περιγράφεται. Μια απ’ τις κλασικές μαυροθαλασσίτικες φουρτούνες που περιγράφει κι ο Καρκαβίτσας στα "Λόγια της Πλώρης".
Αυτό το βιβλίο μού φέρνει άσχημες μνήμες. 
Θυμάμαι το 1978 μας είχαν βάλει στο Σχολείο μια εργασία για τα Λόγια της Πλώρης αλλά ο πατέρας μου δεν είχε λεφτά ν’ αγοράσουμε το βιβλίο και θερμοπαρακαλέσαμε τον βιβλιοπώλη να μας το δανείσει για ένα απόγευμα!
Και τώρα δεν έχω που να βάλω τα βιβλία και τα περισσότερα δεν πρόκειται να διαβαστούν ποτέ εκτός αν ζήσω άλλα 200 χρόνια και δεν ξαναγοράσω άλλο μέχρι να τα τεζάρω...
Κάνω μια βόλτα απ’ τις παραλιακές καφετέριες. Νιώθω λοξές γυναικείες ματιές να εξακοντίζονται εναντίον μου. Είναι προφανές πως τα συντηρητικά ανατολίτικα ήθη έχουν αμβλυνθεί σημαντικά...
Στο μεγάλο πάρκο της πόλης δεσπόζει (τι πρωτοτυπία!) ένα μεγαλόπρεπο έφιππο άγαλμα του Κεμάλ Ατατούρκ. 
Είναι μεγαλύτερο απ’ του Κολοκοτρώνη της Σταδίου, στηρίζεται μόνο στα δυο πισινά του πόδια (σαν του Καραΐσκάκη στο Ζάππειο) κι ο αναβάτης του αγριωπός παλεύει να το τιθασεύσει.
Η Αμισός ήταν η πρώτη πόλη που επισκέφτηκε ο Κεμάλ ως ηγέτης του Κινήματος για την ανασυγκρότηση του τουρκικού έθνους. Έφτασε εδώ στις 19 Μάη 1919, λίγες μόνο μέρες μετά την απόβαση των Ελλήνων στη Σμύρνη.
Οι Ρωμιοί του Πόντου, κοντά στους 7.000, είχαν ήδη πάρει τα όπλα κι οργάνωναν αντάρτικα σώματα στα βουνά διεκδικώντας τη δημιουργία του δικού τους ανεξάρτητου κράτους.
Μήπως το ίδιο δεν έκαναν κι οι Αρμένηδες κι οι Κούρδοι της Ανατολίας. 
Αλλά την τελευταία λέξη την είπε ο Κεμάλ! 
Αυτός μάλιστα, είναι εθνάρχης. Όχι σαν το δικό μας τον Καραμανλή, που δεν πολέμησε στον πόλεμο του ’40 γιατί ήταν, λέει, κουφός! Ενώ για πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας άκουγε και τον ψύλλο...

Σάββατο 8 Αυγούστου 2015

Στο Παγκράτι γαμήθηκε πάλι απόψε ο Δίας!

 

Τελευταία συχνάζω σ’ ένα μπαράκι της περιοχής Χίλτον. Εκεί κυκλοφορούν κάτι παράξενες γκομενίτσες και κάτι ξοφλημένα ναυάγια εξηντάρηδες.
Εγώ δεν έχω κλείσει ακόμα τα πενήντα, οπότε νομίζω πως διαθέτω το συγκριτικό πλεονέκτημα!
Απόψε έχει ξεπέσει μια πιτσιρίκα μούρλια.
Την πλησιάζω με θάρρος και θράσος.
"Εδώ δεν κυκλοφορούν ωραία αγόρια να τους το παίξεις αδιάφορη, ούτε τύποι που θα σου γνωρίσουν τους ελεύθερους και γοητευτικούς φίλους τους. Θες δε θες θα φας στη μάπα εμάς τους μεσόκοπους!".
Με κοιτάζει γεμάτη απορία.
"Μη με κοιτάζεις έτσι εμένα, δεν ψαρώνω. Και ναι! Είμαι απ’ τους τύπους που συνεχίζω να συμπεριφέρομαι σαν παιδάκι του Δημοτικού, διπλαρώνω τα κοριτσάκια και τους λέω... θες να γίνουμε φίλοι;".
Ο μπάρμαν κατάλαβε πως κάτι παίζεται μεταξύ μας και έστελνε διαρκώς σφυνάκια. Εκείνη δεν τα έπινε και τα κατέβασα όλα μόνος μου.
Της πρότεινα να πάμε στην πλατεία Μεσολογγίου στο Παγκράτι. Αυτός ο τόπος για μένα είναι ιστορικός. Μόλις γεννήθηκα στο μαιευτήριο Αλεξάνδρα, εδώ ήταν το πρώτο σπίτι που έμεινα στην Αθήνα. Στην οδό Αστυδάμαντος.
Κάτσαμε σε ένα μεζεδοπωλείο. Συνέχισα να πίνω μπυρόνια.
Η γκομενίτσα αποδείχθηκε κουλτουριάρα. Μου πρότεινε κι ένα κουλτουριάρικο παιχνίδι. Ο ένας θα έλεγε τον τίτλο ενός βιβλίου παραλλαγμένο κι ο άλλος θα προσπαθούσε να βρει το συγγραφέα.
Ξεκίνησε πρώτη. "Ο γέρος και τα χάλασα!".
"Χέμινγουεϊ!", φώναξα θριαμβευτικά.
"Μπράβο! Η σειρά σου τώρα".
"Τα λόγια της ψώλης!"
Ξερόβηξε κι άλλαξε κουβέντα. Μάλλον το είχα παρακάνει. Αλλά είχα ήδη πει τη δέκατη μπύρα κι άρχιζα να χάνω τον έλεγχο.
Τελευταία, διαπίστωσα πως όταν αρχίζω να χάνω τον έλεγχο απ’ το πιοτί, γυρίζω τουλάχιστον ογδόντα χρόνια πίσω.
Άρχισα, που λέτε, τα τρελά μου. Να της λέω πως η περιοχή αυτή του Παγκρατίου ήταν η έδρα, επί Κατοχής, της χίτικης οργάνωσης του Παπαγεωργίου, του "κομαντάτε Παπατζώρτζ" όπως τον έλεγαν οι Γερμανοί. Και της διηγήθηκα λεπτομερώς πώς τους εξολόθρευσαν  οι ΕΛΑΣίτες της Καισαριανής.
ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΟΠΛΑ, Χίτες, Ταγματασφαλίτες, Βουρλιώτες της Καισαριανής, ήταν εντελώς άγνωστες λέξεις για την κοπελίτσα.
Αδίστακτα της πρότεινα να πάμε να πηδηχτούμε στο ξενοδοχείο Πρίαμος. Με ρώτησε πού ακριβώς είναι. Η σωστή απάντηση ήταν "κοντά στο Καλλιμάρμαρο". Αλλά εγώ, λόγω του πιοτιού, ζούσα ήδη 80 χρόνια παλιότερα, οπότε της απάντησα "στο βατραχονήσι" και μάλλον την ξενέρωσα!
Παρόλ’ αυτά κατεβήκαμε την Ευτυχίδου, περάσαμε το Άλσος Παγκρατίου, τις πλατείες Πλαστήρα και Βαρνάβα, κατεβήκαμε τα σκαλάκια της οδού Άγρα και φτάσαμε στο Καλλιμάρμαρο.
"Εδώ", της λέω, "ήμασταν οι ΕΛΑΣσίτες, κι απέναντι στο Ζάππειο τα Αγγλάκια"! Ζούσα κυριολεκτικά τα Δεκεμβριανά του 1944.
Σπάω ένα κλαδί, το κάνω σαν πολυβόλο κι αρχίζω να ουρλιάζω προς το άγαλμα του Καραΐσκάκη στο Ζάππειο... "φάτε μολύβι φασίστες!".
"Εσύ είσαι εντελώς ψυχάκιας!", σχολίασε η δικιά μου.
Προχωράμε παρακάτω και κατεβαίνουνε στην εκκλησούλα της Αγίας Φωτεινής στην Καλλιρόης. 
Εδώ, της λέω, ήταν αρχαίος ναός της Εκάτης, της σκοτεινής θεάς, της χθόνιας κι ανώμαλης!
Και της χώνω τη γλώσσα μου μέχρι το λαρύγγι της.
"Πάμε σπίτι σου!", μου λέει.
"Πάμε!"
Ανεβαίνουμε με τα πόδια τη Βασιλέως Κωνσταντίνου και το μυαλό μου είναι στα κατοικίδιά μου.
Έχω να σφουγγαρίσω το σπίτι απ’ το 1980. Οι Τερέζες κι οι Τζέρηδες κάνουν πάρτι μόλις κλείνω τα φώτα και κλειδώνω την πόρτα.
Και δεν έχουν και κινητό να τους τηλεφωνήσω να εξαφανιστούν...

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2015

Η Αθήνα της "μαστούρας"! (Β' - Σιγά μη φταίνε τα καβλόσπυρα!)



Η Ν. έχει ήδη ένα μήνα που το ’σκασε απ’ το σπίτι της.
"Πολύ μιζέρια μωρ’ αδελφάκι μου σ’ αυτή τη Δραπετσώνα. Σου παίρνει ο διάολος τα όνειρα"!
Βέβαια, το όνειρο της κάθε Ν. είναι να εξασφαλίσει την καθημερινή "τζούρα" της...
Ο Π. είχε αρχίζει τις μορφίνες. Νόμιζε πως ταξίδευε καβάλα σε μια ακτίνα για το Αφγανιστάν.
Έφυγε κι αυτός απ’το σπίτι του γιατί δεν άντεχε, λέει, ν’ ακούει τη μάνα του στο διπλανό δωμάτιο να πηδιέται με τον γκόμενό της.
Παράτησε και το σχολειό. Γιατί ντρεπόταν, λέει, που ’χε στη μάπα του πολλά γκαβλόσπυρα...
Αυτοί οι τυπάδες είναι γενικώς επικίνδυνοι. Όχι γατί το θέλουν. Αλλά γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Μην ψάχνεις να βρεις εγκληματικά ένστικτα. Ψάξε να βρεις δυστυχία...
Πριν η Μερκούρη αποφασίσει την ανάπλαση της Πλάκας, η συγκεκριμένη περιοχή, μόλις έπεφτε η νύχτα, μετατρεπόταν σε γκέτο. Το τι ναρκωτικό κυκλοφορούσε δε λέγεται. Μακράν πίσω ακολουθούσαν το Κουκάκι, το Παγκράτι, η περιοχή Χίλτον, το Κολωνάκι και η Φ. Νέγρη.
Μόλις έκλεισαν τα κακόφημα μαγαζιά της Πλάκας, το ναρκωτικό σκόρπισε σ’ όλη την Αθήνα. Μεγάλο θύμα κι η περιοχή των Εξαρχείων...
Πριν τον πόλεμο η Αθήνα, και κυρίως ο Πειραιάς, είχαν μεγάλο πρόβλημα ναρκωτικών. Μετά το ’50 το πράγμα συμμαζεύτηκε κάπως, για να ξαναφουντώσει γύρω στο ’70.
Υπήρχαν πολλοί τουρίστες που ξεκινούσαν άνοιξη απ’ την Αμερική, μ’ ένα σακουλάκι ναρκωτικών κρυμμένο, και ταξίδευαν μέσω Ευρώπης προς την ανατολική Ασία. 
Την έβγαζαν πουλώντας τα ναρκωτικά που ’χαν καβάτζα. Στην Ασία προμηθεύονταν νέες ποσότητες κι έτσι χρηματοδοτούσαν το ταξίδι της επιστροφή τους. Αυτό το πήγαιν-έλα το έκαναν επί χρόνια. Μέχρι να τους πιάσει η αστυνομία ή μέχρι να πεθάνουν απ’ τις καταχρήσεις
Η Αθήνα, η Ύδρα, η Μύκονος, η Κρήτη κι η Ρόδος ήταν κάποιοι απ’ τους ενδιάμεσους σταθμούς τους. Έμεναν μερικές βδομάδες και γέμιζαν τις πιάτσες με φτηνό "πράμα"...
Το LSD είναι ο διάολος μεταμορφωμένος.
Βλέπω τη Δ. να βγάζει απ' το πουθενά ένα χαπάκι μικρό σαν κεφαλάκι καρφίτσας. Σε "πιάνει" για 24 ώρες, μου λέει. Μ' αυτό "ταξιδεύεις" συνέχεια. Αλλά και μετά την επήρεια μπορεί να σε "ξαναταξιδέψει"! Είναι τα λεγόμενα "φλας μπακ" που διαρκούν ακόμα κι ένα μήνα!
Το κοριτσάκι έχει σαλτάρει εντελώς.
"Τώρα είμαι φίδι", μου λέει. "Σέρνομαι. Δεν με καταλαβαίνεις που σέρνομαι? Μπαίνω στην πλάτη σου. Με νιώθεις?"...

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015

Πάλι ναυάγησα απόψε στα Εξάρχεια!

Απόψε ήμουν αποφασισμένος να τη βγάλω μόνος μου. Να σκεφτώ, να επαναπροσδιοριστώ, να παλέψω να ξαναβρώ τον εαυτό μου.
Ξεκινάω να πίνω μπύρες απ' του "Χασάν", Λόντου και Μεσολογγίου γωνία. Διαβάζω την Εφημερίδα των Συντακτών, κατεβάζω τέσσερις Άμστελ και περνάω τρία μέτρα μετά στη "Σπύρα" του Βαγγέλη.
Εκεί διαβάζω την Αυγή και ρουφάω άλλες τρεις Βεργίνες με τα ξηροκάρπια τους.
Σηκώνομαι και πάω δύο μετρά μετά, στη Μπίλια. Άλλα τρία μπυρόνια και διαβάζω την Εστία.
Τώρα τον Αύγουστο που χαλαρώνω αγοράζω κάθε πρωί Αυγή-Εφημερίδα Συντακτών και Εστία. Την καταβρίσκω.
Καθώς κάθομαι στη Μπίλια χτυπάει το κινητό. 
Στο μπυρωμένο μου μυαλό περνάει η ιδέα πως είναι ο φίλος μου ο Παπατζώρτζ για να κουβεντιάσουμε το σημερινό άρθρο του Κουρή στη Κόντρα Νιούζ για το "βούτυρο Κερκύρας".
Αλλ' ακούω μια άγνωστη γυναικεία φωνή. Μάλλον κάποια απ' τις πολλές που έδωσα τον αριθμό μου και τώρα τον Αύγουστο που ξέμειναν από παρέες και γκόμενους με θυμούνται.
"Η Νίκη είμαι, με θυμάσαι? Θες να τσιμπήσουμε κάτι στο Λόφο του Στρέφη? Σε περιμένω στα σκαλάκια τέρμα Μπενάκη".
Δεν θυμάμαι καμία Νίκη, στην κατάστασή μου είναι γολγοθάς ν' ανέβω στου Στρέφη, αλλά το τολμώ.
Ανηφορίζοντας τη Μπενάκη σκέφτομαι σα γκόμενα: να το παίξω σφίγγα, απρόσωπος και ασαφής, μυστήριος κι αινιγματικός ώστε να την εξιτάρω και να της κεντρίσω την περιέργεια να με εμβαθύνει...
Φτάνοντας στα σκαλάκια που γράφουν "Αστέρας 1928", τι να δω!
Μια θεογκόμενα να με περιμένει δίπλα σε κάτι τσογλάνια που καπνίζουν χασίς, και σε σπασμένα μπουκάλια μπύρας που ξέμειναν απ' τις χθεσινές ολονυχτίες.
Η τύπισσα μου το ξεκόβει: "Μην κολακεύεσαι που σε διάλεξα. Το 'κανα μόνο και μόνο γιατί έχεις τ' όνομα του πατέρα μου και κάθε φορά που το ψιθυρίζω στ' αυτί σου καυλώνω! Είναι φροϋδικό... καταλαβαίνεις!".
Δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω πόσο νούμερο είναι η γυναίκα. Την ακολουθώ σα μαγνητισμένος στο μεζεδοπωλείο "Εξωστρεφές" στο Λόφο και πιάνουμε ένα τραπέζι.
Έρχεται το γκαρσόνι και μας παρακαλεί να μεταφερθούμε σ' ένα άλλο μικρότερο τραπέζι γιατί "όπου να 'ναι έρχονται τα λεωφορεία" και το μαγαζί θα γεμίσει κόσμο.
Όταν είμαι πιωμένος είτε θα μου βγει φοβερή επιθετικότητα είτε η απόλυτη ανεκτικότητα.
Τώρα μου βγήκε το πρώτο: "ποια λεωφορεία ρε αρχίδι θ' ανέβουν Τετάρτη βράδυ στου Στρέφη για να γεμίσουν το κωλομάγαζό σου?".
Η Νίκη τρέχει να κρυφτεί από ντροπή στην τουαλέτα.
Ωραία ευκαιρία να ψαχουλέψω το γαμημένο μαύρο τσαντάκι της με τις χρυσές χάντρες. Βρίσκω μέσα ένα κραγιόν, ένα έξτρα καλσόν, μια αλλαξιά εσώρουχα και μια οδοντόβουρτσα"!
Προφταίνω να την κλείσω πριν επιστρέψει. Αλλά στο άξαφνο εμφανίζεται απ' το πουθενά μπροστά μας ο κολλητός μου ο Κνίτης!
Αυτός ο άνθρωπος έχω την εντύπωση πως με παρακολουθεί. Κι άλλες φορές εμφανίστηκε σα φάντης μπαστούνι.
Πιάνει καρέκλα δίπλα μου απρόσκλητα κι επιμένει να συνεχίσουμε μια συζήτηση που 'χαμε αφήσει μισή πριν ένα μήνα για το δημοψήφισμα.
Παραβιάζω τον κανόνα νούμερο χέσε μέσα του Κοσμοπόλιταν σελίδα γάμησέ τα που λέει μην πουλάς τον κολλητό σου για μια γκόμενα, και τον διαολοστέλνω.
Η υπόλοιπη βραδιά με τη Νίκη ήταν ένα ακόμη βατερλό. Σίγουρα πήρα το Όσκαρ του Χειρότερου Καβαλιέρου!
Η κοπέλα σίγουρα θα σκέφτεται πως θα πρέπει να της αγοράσω ένα διαμάντι χιλίων καρατίων για να εξιλεωθώ γι' αυτό το βράδυ!
Την καληνυχτίζω αμήχανα...
Δεν είμαι σε θέση να γυρίσω σπίτι μου απόψε.
Θα κοιμηθώ στο μικρό θεατράκι του λόφου και μόλις ξημερώσει θα το κόψω με τα πόδια για Ζωγράφου.
Άλλωστε δεν έχω τίποτα να φοβηθώ τη νύχτα που θα κοιμηθώ στο ύπαιθρο.
Ο κώλος μου είναι ατροφικός, οι τσέπες μου άδειες και το ρολόι μου κιού εντ κιού...

Τρίτη 4 Αυγούστου 2015

Εκείνα τα καλοκαίρια...

Εκείνο το καλοκαίρι αισθανόμουν να πνίγομαι.
Η Κ. έμοιαζε με μια τεράστια μέδουσα που μου ’σφιγγε δυνατά το λαιμό.
Ήταν μάλλον μια κλασική χαζογκόμενα.
Από κείνες που θέλουν τον άντρα ελκυστικό, ευφυή, με συναρπαστική καριέρα, μεγάλα περιθώρια εξέλιξης, να έχει όλα τα μαλλιά του κι όχι να δανείζεται απ’ τα πλάγια για να κρύψει τη φαλάκρα του, να μη φοράει ποτέ ζιβάγκο (γιατί "ζιβάγκο φοράνε οι αδελφές"), να μην έχει ακμή και τρίχωμα στην πλάτη, να φοράει ωραία πιπεράτη κολόνια, να είναι ευγενικός με τη μαμά του αλλά όχι και μαμάκιας, να είναι ευαίσθητος αλλά να μην το παρακάνει, να μπορεί να κλαίει μπροστά της αλλά όχι πολύ συχνά, αραιά και πού...
Της είπα πως για κάποιο διάστημα θα φύγω μακριά. Ήθελα να ψάξω να βρω τον εαυτό μου.
Το δέχτηκε σχετικά εύκολα, αλλά κατά βάθος περίμενε πως απ’ τη δεύτερη μέρα θα της τηλεφωνούσα και θα της έλεγα πως δεν αντέχω μακριά της και παίρνω την πρώτη πτήση για Αθήνα, αγοράζω ένα πανάκριβο δαχτυλίδι, τη ζητάω σε γάμο κι εκείνη αρνείται... εντάξει, μπορεί και να με παντρευόταν, δεν είναι και τόσο τρελή!
Η διαίσθησή της όμως της έλεγε πως δεν θα με ξαναδεί. Ήμασταν τόσους μήνες μαζί και δεν είχε ακούσει απ’ το στόμα μου ούτε είχε διαβάσει από το χέρι μου τη λέξη "αγάπη"! Ήταν ένας συνδυασμός γραμμάτων που μάλλον αδυνατούσα να τον κάνω λόγω γενετικού προγραμματισμού...
Καλοκαίρι ήταν κι όταν γνώρισα τη Μ. σ’ ένα μπιτσόμπαρο στην Αλλόνησο. Έτσι, για χαβαλέ, της πρότεινα να ξαναβρεθούμε ένα μεσημεράκι να την κεράσω χταποδόπιτα.
Μου ’δωσε το τηλέφωνό της και την πήρα νωρίς το επόμενο πρωί.
Σάστισε!
"Μα δεν ξέρεις τους κανόνες του παιχνιδιού; Ποτέ δεν παίρνουν μια γυναίκα αμέσως τηλέφωνο. Όσοι το κάνουν δείχνουν λιγούρια ή απελπισμένοι"!
"Βρε άσε τις μαλακίες κι έλα να στουμπώσουμε χταπόδι!"
"Λυπάμαι. Δεν βγαίνω σήμερα απ’ το σπίτι! Έχω χοντρύνει!"...
Η Χ. ήταν η "βασίλισσα των ραντεβού". Πρέπει να ’βγαινε τουλάχιστον με πέντε άντρες κάθε μέρα στις καλοκαιρινές της διακοπές.
Τη γνώρισα σ’ ένα κλαμπ με παράξενο όνομα. "Οργασμός", "Σημείο Τζι"... δεν θυμάμαι ακριβώς τ’ όνομά του. Θυμάμαι όμως τα τραγούδια που ’παιζε. Σε μια τεξανή προφορά, κάτι σαν μπουμ μπουμ μπουμ... τσούλα... μπουμ... δώστα όλα.
"Είσαι γιατρός;", με ρωτάει.
"Όχι, γιατί;"
"Γιατί οι γιατροί δεν σε πρήζουν μέχρι να βρουν την κλειτορίδα σου και γιατί θέλω να κάνω τις φίλες μου να σκάσουν απ’ τη ζήλια τους"...
Μόλις άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο βούρλο ήταν, με αποτέλειωσε:
"Πρότεινέ μου κάτι για αύριο βράδυ"
"Και γιατί να σου προτείνω;"
"Για να σε καταλάβω καλύτερα"
"Δηλαδή πώς θα με καταλάβεις;"
"Να, όποιος προτείνει δείπνο σημαίνει πως δεν φοβάται ν’ αντιμετωπίσει άμεσα την κατάσταση. Όποιος προτείνει καφέ σημαίνει πως είναι δειλός"
"Καλά, εγώ σου προτείνω να πάμε θέατρο"
"Γιούπι! Μια θεατρική παράσταση σημαίνει πολύ μεγαλύτερη διάθεση για δέσμευση απ’ ό,τι ένα ποτό! Είμαστε σχεδόν αρραβωνιασμένοι!"...

Κυριακή 2 Αυγούστου 2015

Η διαφορά του Έλληνα με τον Γερμανό!

Σας γράφω σουρωμένος απ’ την πλατεία Συντάγματος. Είδηση φρεσκότατη!
Ξεκινάω με κάτι άσχετο: φέτος το καλοκαίρι δεν έφυγα ούτε θα φύγω λεπτό απ’ την Αθήνα. Εδώ γεννήθηκα εδώ και θα πεθάνω γμτ του!
Έχω πιει τόσες μπύρες και τόσα τσίπουρα φέτος που δεν έχω ξαναπιεί σ’ όλη μου τη ζωή.
Μια ώρα γυρνάγαμε με τον κολλητό μου τον ΚΝίτη όλα τα σούπερ μάρκετ των Πετραλώνων για να βρούμε καμιά προσφορά της προκοπής για μπυρόνια. Στο τέλος κάτι βρήκαμε, αγοράσαμε δυο καφάσια Βεργίνες κι ανεβήκαμε να τις πιούμε στον Άρειο Πάγο.
Δεν είχαμε πιει ούτε τρία κουτάκια ο καθένας και να ’σου ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Γερμανών που ανέβηκε στο λόφο του Αρείου Πάγου να δει το ηλιοβασίλεμα αλλά έπαθε κάτι σα βέρτιγκο, πανικοβλήθηκε απ’ τη γλίστρα των βράχων, γενικώς απελπίστηκε.
Εμείς ούτε καν το σκεφτήκαμε. Αφήσαμε τα τιμημένα μπυρόνια στο έλεος των Πακιστανών κλεφτρονιών, και πήραμε τους Γερμανούς στις πλάτες μας να τους κατεβάσουμε στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου να βρουν οι άνθρωποι τα ζύγια τους να συνέλθουν...
Δεν είμαι κανένας σαπιοκοιλιάς. Κάνω κάθε μέρα 200 κοιλιακούς και 100 πους απς για να συντηρούμαι σε στοιχειώδη φόρμα.
Αλλά η Μέρκελ ήταν υπέρβαρη και κοψομεσιάστηκα.
Μόλις τους κατεβάσαμε, οι Γερμαναράδες ήθελαν να μας δώσουν από 20 ευρούλια για τον κόπο μας.
Εμείς δεν τα δεχτήκαμε. 
Κι εκεί φάνηνε η διαφορετική κουλτούρα των δυο λαών. 
Οι Γερμανοί θεωρούσαν αυτονόητο να πληρώσουν εμάς που κουραστήκαμε να τους κατεβάσουμε στις πλάτες μας απ’ τους γλιστερούς βράχους, αλλά απαράδεκτο να παίρνει ΕΚΑΣ η γιαγούλα που δε δούλεψε ποτέ στη ζωή της.
Εμείς, αντίθετα, θεωρούμε αυτονόητο η γιαγιούλα να παίρνει το ΕΚΑΣάκι κι εμείς να μην πάρουμε τίποτα γιατί το κάνουμε από ... "καλή μας καρδία"!
Τελικά, μερικοί λαοί δεν πρόκειται ποτέ να επικοινωνήσουν ουσιαστικά. 
Οπότε... από μακριά κι αγαπημένοι!