Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (ΣΤ’ - Πρωτοχρονιά στη Βραζιλία)

Στο πρώτο μου μπάρκο είχα την τύχει να ’χω καπετάνιο Χιώτη. Απ’ αυτούς που σε βουτάνε στη θάλασσα και σε βγάζουν θεόστεγνο!
Αυτός με ξεπαρθένεψε απ’ τη στεριανή νοοτροπία, με σκάρωσε απ’ την αρχή έναν άλλον άνθρωπο, μ’ έκανε από στεριανό θαλασσινό...
Μ’ έμαθε ποια ναρκωτικά ν’ αποφεύγω, πώς να φυλάγομαι απ’ τους ρουφιάνους, πως "να ράβω το βρακί μου για να μη σκίζεται", πώς να κρατάω γενικά αποστάσεις ασφαλείας και, φυσικά, πώς να αποφεύγω τις λιμανίσιες αρρώστιες. Το σλόγκαν των πουτάνων είναι "αγάπη μου δολάριο, λατρεία μου χρυσάφι κι αφροδίσιο για σουβενίρ"...
Αφήνουμε πίσω μας την Ιαπωνία και τους αγγέλους με τα λοξά χαδιάρικα μάτια. Κι ανοιγόμαστε στον Ειρηνικό. Μην επηρεάζεστε απ’ τ’ όνομα τούτης της θάλασσας. Μόνο οι ρομαντικοί, οι ποιητές κι οι ερωτευμένοι την έχουν για καλοτάξιδη και γαληνεμένη. Αλλά αυτοί είναι άναυτοι...
Τούτος ο ωκεανός έχει το σύνορο της γης. Τον 180ό μεσημβρινό. Τον περνάς κι αλλάζει το ημερολόγιο. Η μια βδομάδα έχει οχτώ μέρες κι η άλλη έξι, μέσα σ’ ένα μήνα...
Στις μέρες μας τ’ αφροδίσια περνούν σαν τον βήχα, φτάνει να τα προλάβεις. Παλιότερα τα πράγματα ήταν πολύ πιο άσχημα. Πολλοί ναυτικοί αρρώσταιναν και πέθαιναν μεσοπέλαγα. Ψυγεία δεν υπήρχαν και τάφος τους γινόταν η θάλασσα. Τύλιγαν το πτώμα σε χοντρό καραβόπανο, το έραβαν σφιχτά, έδεναν βάρη στα πόδια και το φούνταραν στο νερό...
Στο σύμπλεγμα των Αλεούτιων Νήσων άρχισαν να μας γαζώνουν βόρειοι παγωμένοι πολικοί άνεμοι μέχρι έντεκα μποφόρια. 
Το Αιγαίο κι η Μεσόγειος είναι ύπουλες θάλασσες. Αλλά οι Έλληνες ναυτικοί ξέρουν να τις κογιονάρουν. 
Μα τούτο δω το πράγμα δεν περιγράφεται. Ο αέρας ξυρίζει τα πάντα: σκάλες, σωλήνες, μουσαμάδες, ρέλια. Σημάδια προσανατολισμού δεν υπάρχουν. Τ’ αστέρια είναι κρυμμένα πίσω απ’ τα σύννεφα, τα όργανα του πλοίου υπολειτουργούν. Δεν υπάρχουν έξοδοι κινδύνου. Περάσαμε έτσι τρεις νύχτες, από κείνες που κλαίνε τα τσακάλια...
Μόνη μας παρηγοριά πως θα κάναμε πρωτοχρονιά στη Βραζιλία.
Κορίτσια φλογερά σα λάβα μας περιμένουν. Από πολύ μικρές μαθαίνουν την αξία τους και την εξαργυρώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η αντίσταση στους βραζιλιάνικους λιμανίσιους πειρασμούς είναι ανώφελη. Η χαρά πουλιέται φτηνά μα γίνεται παγίδα για όσους δεν ξέρουν. Εδώ αρπάζεις σκουλαμέντο με τη μυρωδιά...
Ποιος άγιος πέρασε απ’ τα φιλόξενα βραζιλιάνικα λημέρια και δεν κολάστηκε; Ποιος περαστικός δεν ακούμπησε και το τελευταίο σέντσι του στα σφιχτά καπούλια μιας μουλάτας;
Οι Βραζιλιάνες είναι πολύ κτητικές γυναίκες. Ακόμα κι οι πουτάνες σε διεκδικούν μέχρι τελικής πτώσεως. Αν τις εγκαταλείψεις για κάποια άλλη, δε διστάζουν να μετατρέψουν την τσατσάρα τους σε στιλέτο και να σε καρφώσουν! Πολλοί έμειναν σημαδεμένοι από τέτοια ντράβαρα...
Αποφάσισα να μείνω στο καράβι να ξεκουραστώ, να κάνω οικονομία, να το παίξω "φυτό εσωτερικού χώρου".
Αλλά, παραμονές πρωτοχρονιάς κάποιες πουτανίτσες κατάφεραν και χώθηκαν στο πλοίο! Είχαν αναδουλειές κι αποφάσισαν να κυνηγήσουν τους παρακατιανούς. Τους Έλληνες που κατέβηκαν στο λιμάνι τους καπάρωσαν οι πιο καπάτσες. Αυτές μπούκαραν στο παπόρο για να βολευτούν με τους τριτοκοσμικούς. Και πράγματι, εκτός από μένα ήταν μέσα μόνο κάτι Αιγύπτιοι κι Ινδονήσιοι.
Ας μην περιγράψω τι ακολούθησε. Αν και δεν θυμάμαι πολλά. Το μόνο που μου ’μεινε ήταν ο θρίαμβος του Μεχμέτ του Αιγύπτιου. Ήταν κυριολεκτικά μια σεξομηχανή. Δεν του άρεσε το παιχνίδι. Μετρούσε μόνο "ριξιές"! Οι Βραζιλιάνες είχαν χαζέψει μαζί του...

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

5:50 π.μ. (ποίηση Κώστα Αραβανή)

  
   Χθες βράδυ χάζευα τους σκουπιδιαρέους 
να μαζεύουν τα πολύτιμα  περιττά μας 
κι αναρωτιόμουν 
πόση αγάπη δεν υπάρχει στα έγκατα του κάδου.

   Αναρωτιόμουν πώς αυτοί οι πολύτιμοι εργάτες του τιποτά μας, έρχονται κάθε βράδυ σταθερά, επαναλαμβανόμενα, 
                   να ανασύρουν άδειες μπανανόφλουδες                          συναισθημάτων που κείτονται.

             Ανοίγοντας το καπάκι να φτάνει πρώτη στα ρουθούνια 
η δυσωδία παγιωμένων πεποιθήσεων, 
αυτή η ύλη που εξαρχής πετιέται στη μηχανή 
να πολτοποιηθεί μαζί με πλαστικές σακούλες 
ανίκητων αγκυλώσεων, 
κι όπως ήδη αναφέρθηκε
              συναισθημάτων που ποτέ δεν αφέθηκαν να εκφραστούν καταπλακωμένα από  άλλα πιο ποταπά 
και γι' αυτό πιο δυνατά, 
όπως ο φόβος κι ή ματαίωση.

Έτσι χάραξε μια άλλη μέρα!

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (Ε’ - Είναι τα τσιμπούκια διεθνής γλώσσα;)

Για τα καράβια δεν υπάρχουν σύνορα. Τη μισή ζωή σου φεύγεις και την άλλη μισή επιστρέφεις. Πας κι έρχεσαι συνεχώς...
Προσκυνάς τα καπρίτσια της θάλασσας και λατρεύεις τις στεριές και τους λιμανιώτικους παραδείσους. Αυτά τα μικρά μπουρδελάκια με τα κόκκινα κεραμίδια είναι κουκλιά! Κι εσύ ο κλασσικός Έλληνας, ο σεμνοκαβλωμένος!
Συχνά το καράβι σου βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου. Και πρέπει να πας αεροπορικώς. Να διαβείς τα μονοπάτια που γεννούν τις βροντές, τις καταιγίδες και τους κεραυνούς που θα σε ρημάξουν αλύπητα σαν βρεθείς απ’ τον αέρα στο νερό...
Μόλις κατεβαίνεις στ’ αεροδρόμιο σε παίρνει η ανατολίτικη μυρωδιά των ανθρώπων, άρωμα καρύδας και μείγμα τροπικού ξινισμένου ιδρώτα. 
Κι εσύ ξένος ανάμεσα σε ξένους, ξεκάρφωτος, μετέωρος, ν’ ακούς μόνο ξένες γλώσσες, φωνές τσιριχτές και γύρω σου μιλιούνια που κάνουν την Αθήνα να φαντάζει μικρή κωμόπολη...
Τα μπουρδέλα εδώ έχουν το δικό τους χρώμα. Αρωματικά φυτά που σιγοκαίνε, στο σαλόνι ένα μικρό ιερό του Βούδα και πίσω απ’ τις κουρτίνες κοριτσάκια ανήλικα, τρυφερά, άτριχα, γιατί τέτοια θέλουν οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι...
Στην Ανατολή το σεξ έχει φαντασία κι αισθησιασμό. 
Σ’ ένα ξενοδοχείο-πορνείο είναι κρεμασμένες απ’ το ταβάνι του δωματίου δυο κούνιες αντικριστές. Το ζευγάρι αλείφει με λίπος και λάδι καρύδας τα γεννητικά του όργανα, ανεβαίνουν στις κούνιες και συγχρονίζονται έτσι ώστε ν’ ανταμώνουν στον αέρα, να έρχονται στιγμιαία σε επαφή, ν’ απομακρύνονται, να ξανάρχονται σ’ επαφή κι όσο πάει...
Μόλις είδα το βαπόρι, μου φάνηκε τόσο τεράστιο που αναρωτήθηκα: "Ρε είναι δυνατόν να το κουνάει η θάλασσα τούτο το τέρας;"...
Η ατμόσφαιρα στις καμπίνες μύριζε μαύρη μπύρα κι εγγλέζικη τσιγαρίλα. Τα πνευμόνια μου γέμισαν άγνωστες μυρωδιές που θα ’μεναν μέσα μου ισόβια.
Το μισό πλήρωμα ήταν Έλληνες. Ο Νώντας ήταν απ’ τη Χίο. Στους ξένους που τον ρώταγαν "πού ’ναι αυτή η Χίος;", δεν έλεγε "στην Ελλάδα", αλλά "απέναντι απ’ την Τουρκία". Και συμπλήρωνε: "Ξέρετε πόσο απέχει η Χίος απ’ την Τουρκία; Όσο το μουνί απ’ τον κώλο"!
Κάποια μέρα έλαβα ένα γράμμα από μια Τσέχα γκόμενα που ’χα στον Περαία. Προσπαθούσε η καημένη να γράψει ελληνικά αλλά δεν τα κατάφερνε. Π.χ. το "Πειραιεύς", το ’γραφε "Πιρεέφς". 
Ο Νώντας την κορόιδευε. 
"Για σιγά ρε Νώντα, πότε να προλάβει να τα μάθει τα ελληνικά η κοπέλα;", τον αποπήρα. 
"Τα τσιμπούκια όμως τα ’μαθε να στα κάνει!", μου απάντησε. "Αυτή είναι διεθνής γλώσσα ρε μαλάκα"...
"Και το βίδωμα απ’ την πίσω πόρτα της υπηρεσίας, μπακ που λεν κι οι Εγγλέζοι, κι αυτό διεθνής γλώσσα είναι ρε Καρπενησιώτη;"
Κάτι πήγα να του πω για τον προπάππου του τον Οθωμανό, αλλά το κατάπια. Ήταν αλμυροψημένο, μεγαλόσωμο και μπρατσωμένο παλικάρι. Μπροστά του έμοιαζα με μια φρεσκοχεσμένη κουράδα...

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Τι κατάλαβα ως τώρα στη ζωή μου ... (Δ’)



Τα Χριστούγεννα είναι μια παράξενη περίοδος. Αν στη ζωή σου πάνε όλα καλά, αισθάνεσαι ακόμα πιο τέλεια. Κι αν όλα πάνε στραβά, είσαι ακόμα πιο σκατά...
Απ’ την 1η Νοέμβρη αισθάνομαι τις γιορτές να ζυγώνουν κι είμαι τόσο χάλια σα να με πάτησε τραίνο.
Το περασμένο Σάββατο ήμουν καλεσμένος σ’ ένα ακόμα "πάρτι διαζυγίου". Είναι αυτή η νέα μόδα που ’χει κατακτήσει και την Αθήνα την τελευταία πενταετία. 
Δεν μπορούσα να μην πάω. Η διοργανώτρια με απείλησε πως αν δεν πήγαινα θα με καταδίκαζε σε αιώνιο κοινωνικό αποκλεισμό. Κάτι σαν ... "κοινωνική Σιβηρία"!
Τελικά, τι είναι ο γάμος; Μια εξερεύνηση των ορίων; Των δικό σου και του συντρόφου σου;
Το "παντρεμένος κι ευτυχισμένος" είναι σχήμα οξύμωρο;
Έχει καταντήσει να θεωρείται ντροπή το να είναι κανείς ερωτευμένος με τον άντρα ή τη γυναίκα του;
Το δυστύχημα στο πάρτι ήταν πως η αντροπαρέα μας έφερε και τις γκόμενές της. Τραγικό σφάλμα! Τόσες φορές το ’χουμε ζήσει και μυαλό δεν βάζουμε
Οι γκόμενες των φίλων μου λατρεύουν να μισούνται! Στο τσακ προλάβαμε και δεν μαλλιοτραβηχτήκαμε κοτζάμ φίλοι για τις παπαριές των μαλακισμένων...
Χειρότερη απ’ όλες αποδείχθηκε η δικιά μου! Δεν το συζητώ, είναι ασυναγώνιστη στη μαλακία.
Διαθέτει μια κτηνώδη αυτοπεποίθηση κι έναν νεοπλουτισμό που σκοτώνει μαμούθ!
Η πρώτη κουβέντα που είπε μόλις αντάμωσε όλη  η παρέα ήταν "εγώ την παρθενιά μου δεν την έχασα όπου κι όπου", κι ανέφερε ένα πανάκριβο ξενοδοχείο στο Παρίσι που ξέχασα τ’ όνομά του.
Το πουλάκι μου ήταν μοσχαναθρεμμένο και γι’ αυτό κατάντησε ένα κακομαθημένο σπαστικό πουτανάκι. 
Κι επιβεβαιώνει τον κανόνα πως τα μεγαλύτερα πουταναριά έχουν τελειώσει αυστηρών ηθών Παρθεναγωγεία!
Ποτέ δεν δείχνει ενθουσιασμό στα μέρη που την πηγαίνω. 
Ό,τι και να της κάνω το βρίσκει λίγο κι ασήμαντο. 
Έχει πάντα ύφος μπλαζέ και βαριεστημένο. Ο Θεός δεν της χρωστάει καλή κουβέντα και γελάει μόνο ειρωνικά.
Τις απόπειρες αυτοκτονίες (πάντα ψεύτικες, εννοείται) τις έχει στο τσεπάκι, αρκεί να ’χει κάτι να κερδίσει.
Δε διστάζει να παραστήσει την τρελή. Γιατί... "παιξ’ το και λίγο τρελή, χρυσή μου, τους τρελούς όλοι τους φοβούνται"!
Το ερώτημα είναι τι μου βρήκε. Αφού δεν πληρώ καμιά απ’ τις γκομενικές της προδιαγραφές. 
Η απάντηση είναι απλή: το διαζύγιο που πήρε πέρσι, εκτός από μια καλή διατροφή, της φόρτωσε κι ένα παιδί στην πλάτη. Και τι παιδί! Μόλις μπαίνει στην εφηβεία...
Οπότε, βρήκε εμένα να κάνω το θηριοδαμαστή. Ν’ αναλάβω τον έλεγχο, την επιτήρηση και τη χαλιναγώγηση του γιόκα της, που τον έκανε ένα απ’ τα μεγαλύτερα κωλοπαίδια Αθηνών και περιχώρων.
Τις προάλλες βγήκα με τη μάνα του σε μια ταβερνίτσα και λέω του μικρού: "Γιωργάκη, τράβα κι εσύ με τους φίλου σου και ραντεβού όλοι στο σπίτι στις 12 το βράδυ"! "Ναι κύριε Ψόνθο"! (Πάντα "κύριο" με λέει).
Εμείς γυρίσαμε σπίτι στις εντεκάμισι. Δώδεκα παρά με παίρνει ο μικρός στο κινητό μου. Είχε πολύ βαβούρα, δεν ακούω τίποτα, το κλείνει.
Έρχεται τέσσερις τα ξημερώματα. 
"Ρε συ, τι ώρα είπαμε;", του λέω.
"Μα κύριε Ψόνθο, δεν σας πήρα τηλέφωνο στις δώδεκα παρά τέταρτο και σας παρακάλεσε να μου δώσετε άδεια ως τις τέσσερις κι εσείς συμφωνήσατε;".
Ο Θεός με φύλαξε και δεν άρπαξα τη μασιά του τζακιού να του ανοίξω το κεφάλι στα δύο...

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015

Τι κατάλαβα απ' τις γυναίκες όλ' αυτά τα χρόνια...

Οι γυναίκες συνήθως ξέρουν τι θέλουν και πότε να το πάρουν. Δεν βιάζονται.Έχουν καταλάβει πως δεν γίνεται να φας μεσημερινό αξημέρωτα...
Κάποιοι λένε πως οι γυναίκες δεν έχουν τόσο πολύ εξυπνάδα όση μοχθηρία. Δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω. Για κείνο που είμαι απόλυτα σίγουρος είναι ότι πολλοί σοφοί άντρες έχουν γελοιοποιηθεί από κοκορόμυαλες γυναίκες!
Το να είσαι γυναίκα δεν είναι "φύλο" αλλά "καριέρα". Γι' αυτό δεν θέλει τόσο ομορφιά όσο τέχνη και τύχη. Οι ξεσχολισμένες δε χάνουν άσκοπα το χρόνο τους. Ξέρουν να "ταΐζουν" καλά μόνο όσους τις ταΐζουν πλουσιοπάροχα.
Βλέπεις κάτι παρθενοπούτανα να βγάζουν μικρούς αναστεναγμούς και να κοκκινίζουν σα δεκάχρονες ερωτευμένες μαθητριούλες. Δεν πολυμιλάν αλλά βγάζουν και δυο-τρεις λέξεις απ' το στόμα τους. Να μη θυμίζει και μπουρδέλο η φάση. Γδύνονται πολύ αργά και μουρμουρίζουν σα να μιλάν στον εαυτό τους. Κι όταν αρχίζεις να τις μουρνταρεύεις, γυρίζουν και σου λεν όλο νάζι κι αθωότητα: "ώστε έχετε στο νου σας τόσο πρόστυχα`πράγματα κύριε?"...
Οι άντρες γουστάρουν να πιάνονται κορόιδα. Γι' αυτό και κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της μαθαίνει από μικρή να ταΐζει κουραφέξαλα τους εύπιστους. 
Φροντίζει να μη διαφωνεί ούτε ν' αμφισβητεί τους άντρες της. Ο πανύβλαξ πρέπει να πειστεί πως είναι γι' αυτή ό,τι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο. 
Κι όταν την πιάσει στα πράσα να τον κερατώνει, εκείνη έχει έτοιμη την απάντηση: "Φέρθηκα σαν παιδί, σαν ανόητη κι απερίσκεπτη γυναίκα. δεν μου αξίζει συγχώρεση!". 
Κι αμέσως "ανοίγει τις βρύσες" και σπαράζει στο κλάμα. Στην ανάγκη κάνει πως πάει να κρεμαστεί. Με τέτοια τερτίπια ξυπνάει τη συμπόνια και στην ψυχή του μονόχειρα δήμιου...
Η έμπειρη γυναίκα ξέρει να ξεγελά χωρίς να την ξεγελούν. Να παίρνει όσα περισσότερα γίνεται όσο πιο γρήγορα μπορεί. Αποφεύγει τους νεαρούς και σχετίζεται μόνο με ώριμους κι "επιτυχημένους" άντρες. 
Κι αν αυτοί είναι παντρεμένοι, φροντίζει πάντα να λέει έναν καλό λόγο για τη γυναίκα τους. Κι ο πιο μαλάκας παντρεμένος, κατά βάθος συμπαθεί τη "μόνιμη ταΐστρα" του...
Η έξυπνη γυναίκα ρίχνει μερικές βελονιές για ξεκάρφωμα, προσποιείται πως διαβάζει δυσκολονόητα βιβλία, αλλά το μόνο που πραγματικά ξέρει καλά να κάνει είναι να τεμπελιάζει με μεγαλοπρέπεια και κέρδος...

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (73) - Καραμανλίδικος παστουρμάς!

Την Καισάρεια, το κέντρο τούτο της Καππαδοκίας, το ’χω συνδέσει με τον τόπο καταγωγής του Άι Βασίλη. 
Πρόκειται για τον Βασίλειο, επίσκοπο της περιοχής τον 4ο αιώνα, που η χριστιανική Εκκλησία τον θεωρεί "μεγάλο". Αλλά εγώ, που μελέτησα συστηματικά τα έργα του, τον θεωρώ έναν φτηνό αντιγραφέα και διασκευαστή των φιλοσοφικών και επιστημονικών γνώσεων που απέκτησε όταν σπούδαζε στην Αθήνα...
Πάνω απ’ την πόλη δεσπόζει το πάντα χιονισμένο όρος Αργαίος, που φτάνει σε ύψος τα 4.000 μέτρα! Στη φαντασία μου βλέπω τον Άι Βασίλη να ξεκινάει από τούτες τις παγωμένες κορφές με το έλκηθρό του...
Το επιβλητικό κάστρο της πόλης δεν είναι σκαρφαλωμένο σε κάποιο λόφο ή ύψωμα, αλλά μέσα στην ίδια την πόλη. Το έχτισε ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Ιουστινιανός κι αργότερα το ενίσχυσαν οι Σελτζούκοι, οι Καραμάνοι κι οι Οθωμανοί.
Είπα "Καραμάνοι" και θυμήθηκα τη φυλή των Καππαδόκων Καραμανλήδων, που μιλούσαν μια ελληνική διάλεκτο, χρησιμοποιούσαν το τούρκικο αλφάβητο και πίστευαν στο Χριστό. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923 πολλοί από δαύτους ήρθαν στην Ελλάδα κι εγκαταστάθηκαν σε διάφορα μέρη της κεντρικής κυρίως Μακεδονίας.
Κάποιοι απ’ αυτούς, κυρίως στη Δράμα, συνέχισαν τη μακραίωνη παράδοση της κατασκευής του καππαδόκικου παστουρμά, κυρίως από κρέας καμήλας.
Αλλά τώρα βρίσκομαι στην πηγή του τούρκικου παστουρμά. Άσε που δεν έχω και καμιά όρεξη να θυμάμαι το όνομα της γνωστής οικογένειας πολιτικών. 
Σπεύδω να μπω σ’ ένα καισαρλίδικο παστουρματζίδικο και παραγγέλνω τον περιβόητο σκορδάτο παστουρμά.
Ψιλοαπογοητεύομαι όταν μου λένε πως δεν γίνεται πλέον από κρέας καμήλας αλλά αγελάδας. Ξαναπαίρνω όμως τα πάνω μου σαν μου περιγράφουν λεπτομερώς τη διαδικασία της παστουρμαδοποίησης.
Οι άνθρωποι είναι επιστήμονες λέμε. 
Το σφαγμένο ζώο τεμαχίζεται, ξεκοκαλίζετε, αλατίζεται, στεγνώνει, τοποθετείτε σε τενεκέδες, κρεμιέται σε τσιγκέλια και υποβάλλεται σε μια σειρά διεργασίες που η καθεμιά έχει τη δικιά της τούρκικη ονομασία και πρέπει να διαρκεί συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, που οι μερακλήδες παραγωγοί τηρούν με ακρίβεια δευτερολέπτου...

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

Ο Κώστας Αραβανής γράφει το απολυτίκιο του Μπουκόφσκι!



        
          ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ
  Σε παλιές μικροαστικές γειτονιές 
παιδί ήσουν που σημάδευες πετούμενα
       με τη σφεντόνα που σου έκανε δώρο ο μπαμπάς.

          Τοποθετούσες όλο σιγουριά 
για ικανότητες και φθόνο για ελευθερίες, 
 το βόλι εκείνο το θανατερό, 
όχι γιατί μισούσες τα πουλιά, 
αλλά να, ήθελες χιλιάδες φτερά να μαζέψεις
  να πλέξεις στους ώμους, 
να φύγεις πέρα, σε σύμπαντα όπου τα βλέμματα 
δεν θα κοντράρονταν με τη θλίψη!

          Αντ' αυτού κατάφερνες εικοσιοχτώ χιλιάδες άδεια       μπουκάλια αλκοόλης να δέσεις στην πλάτη
                  γκρεμιζοντάς τα με το βόλι της χαρισμένης 
 απ’ τον πατέρα σφεντόνας, 
σ' έναν απ' τους ουρανούς.

               Τα 'δενες εκείνα τα μπουκάλια 
σαν μπέρτα βασιλική στην πλάτη 
δηλώνοντας το ήθος και τη δόξα που περιβάλλεσαι, εξοστρακίζοντας όλη τη μοχθηρία 
που αντανακλούσε βράδυ σε σκοτεινά χαλιά, 
απομακρύνοντας βδελυρούς 
που θέλησαν να απομυζήσουν της ψυχής το σπίρτο, 
βέβαιος πως σε τόνους ξερατού 
και μίας κραιπάλης βίαιης, 
είναι τα χαρτιά και τα μολύβια σου 
                   βαρύτερα κι από δεκάλογους 
που είχαν πεταχτεί για τους ανθρώπους 
σε όρη απάτητα.

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (Δ’ - Τσιγαράς κοντραμπατζής...)

Η θάλασσα έχει ψαχνό για όλους: τίμιους και παράνομους!
Αετονύχηδες σε ναυλομεσιτικά γραφεία φτιάχνουν κυκλώματα και σκαρφίζονται τους πιο απίθανους τρόπους να πλουτίσουν.
Κι απ’ έξω, στα σοκάκια, περιμένουν οι κατάλληλοι τύποι, πάντα πρόθυμοι ν’ αναλάβουν τη "βρομοδουλειά" παίρνοντας και το αντίστοιχο ποσοστό, ανάλογα με τον κίνδυνο και το ρίσκο.
Αδελφάκι μου, εκτός απ’ το δρόμο που λέγεται "σωστός", υπάρχουν κι ένα σορό "πονηρά μονοπάτια"!
Με το τίμιο μεροκάματο δεν γεμίζουν ζαρωμένες τσέπες! Αν δεν ρισκάρεις δεν κάνεις τίποτα. Μένεις θεατής της ζωής, πιάνεις θέση στην κερκίδα κι απλά παρακολουθείς τους πρωταγωνιστές.
Για να μην τα πολυλογώ, τα χοντρά λεφτά στη θάλασσα είναι στο κοντραμπάντο. Δηλαδή στο λαθρεμπόριο. Όπλα, ναρκωτικά, ποτά, τσιγάρα. Με εννοείς...
Αξίζει να παρατήσεις τα συμβατικά βαπόρια και να δοκιμάσεις την τύχη σου στο ρίσκο. 
Στο Ντουμπρόβνικ φορτώνεις τα λαθροτσίγαρα και στη Νάπολη τα παραδίδεις.
Όσο εύκολο ακούγεται τόσο δύσκολο είναι...
Η δουλειά πρέπει να γίνει στο σκοτάδι, η αλυσίδα έχει πολλούς κρίκους, ο καθένας πρέπει να λειτουργήσει τέλεια, τίποτα δεν πρέπει ν’ αφεθεί στην τύχη κι η φουρτούνα δεν είν’ εχθρός σου αλλά ο καλύτερος σύμμαχος. Αποθαρρύνει λιμενικούς, τελωνειακούς, φιναντζιέρους, τη δίωξη λεθρεμπορίου...
Τα αλβανικά νερά είναι χειρότερα κι από αυτοκτονία. Στην Κέρκυρα και στην Κεφαλλονιά δεν απαγγιάζεις εύκολα. Κι ο πατραϊκός κόλπος είν’ πιο φιλόξενος, αλλά οι λιμενικοί πολύ άκαρδοι και δίχως κατανόηση...
Κι οι Ναπολιτάνοι μαφιόζοι δεν είν’ κι οι ευκολότεροι συνεργάτες. Σε περνούν από ιερά εξέταση πριν σε εμπιστευτούν. Δεν συγχωρούν χωρατά και λάθη. Όσο αρχοντάνθρωποι και φινετσάτοι είν’ με τους φίλους τους, τόσο αδίστακτοι και σκληροί γίνονται μ’ όσους μπουν εμπόδιο στο δρόμο τους ή αποδειχθούν ανάξιοι της εμπιστοσύνης τους!
Το μπουγάζι της Αδριατικής λυσομανάει. Δεν ξέρεις από που να φυλαχτείς. 
Διάφορα πολεμικά πλοία εμφανίζονται απ’ το πουθενά και κάνουν νηοψίες. 
Ευτυχώς που ο Θεός φρόντισε να βάλει στη μέση της Μεσογείου αυτό το ευλογημένο νησάκι, τη Μάλτα, το καταφύγιο και την ξεκούραση του κάθε δύσμοιρου πειρατή...
Αλλά κάποια στιγμή θα ’ρθει κι η ώρα της αλήθειας. Αυτή που ξέρεις πως κάποτε θα προκύψει κι ας ελπίζεις πως δεν θα σου συμβεί ποτέ. 
Και θα πέσεις στα χέρια των διωκτικών αρχών. Τα κομάντα θα κάνουν ρεσάλτο στο σκαρί σου κι ούτε θα καταλάβεις πότε θα βρεθείς στο "σωφρονιστικό κατάστημα" της Νάπολη.
Κι εκεί πολλοί καλοθελητές θα στην πέσουν για να σε "συμβουλέψουν", να σε "προστατέψουν", να σε ρουφιανέψουν...

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015

Τι κατάλαβα ως τώρα στη ζωή μου ... (Γ’)


Χθες ήμασταν μεγάλη παρέα. Και τα κορίτσια άνοιξαν κουβέντα για το "πώς θέλουν τον άντρα".
Υπήρξε σχεδόν ομοφωνία. Όλες τον ήθελαν "έξυπνο, ευαίσθητο, γοητευτικό, μορφωμένο, με χιούμορ, σύντροφο και εραστή και φίλο"!
Τόσο απλά. Καμία δεν τον ήθελε πλούσιο. Όλες ρακοσυλλέκτη τον προτιμούσαν, Νιγηριανό να πουλάει σι-ντι.
Και, φυσικά, όλες θεωρούσαν πως έχουν τα αντίστοιχα προσόντα με τον τύπο του άντρα που ψάχνουν...
Τελικά, οι γυναίκες μόνο μια φορά χρειάζεται στη ζωή τους ν' αποδείξουν την εξυπνάδα τους: στην επιλογή του κατάλληλου συζύγου. Από αυτό θα εξαρτηθεί αν θα πηγαίνουν για ιππασία ή θα παίρνουν αξημέρωτα το λεωφορείο για τη δουλειά τους...
Οι περισσότερες γυναίκες θεωρούν τους άντρες κοκορόμυαλους. Τα πιο εύκολα διαχειρίσιμα πράγματα στον κόσμο. 
Ακούς και λένε μεταξύ τους: "Ξύπνα στον άντρα πατρικά αισθήματα προστασίας, ανταποκρίσου στοιχειωδώς στους ερεθισμούς του, βάλε και μια δόση απόρριψης που ανάβει τον πόθο, και τον έκανες δουλάκι! Αν είσαι και σέξι κι έχεις κώλο που τσακίζει, ακόμα καλύτερα"!
Φίλε, να θυμάσαι πάντα πως κάτω απ' το κόκκινο τριαντάφυλλο του έρωτα κρύβεται ένας σκορπιός. 
Εκεί που πετάς με τα φτερά της αγάπης ξαφνικά συντρίβεσαι στα κοφτερά βράχια της ζήλειας, της απάτης, της ρουτίνας. Είναι νόμος κάθε σχέσης: κάποτε στερεύουν οι λέξεις, ακολουθούν σιωπές και μετά εκρήξεις. 
Και μην ξεχνάς ποτέ πως όταν η γυναίκα πλήττει, ο άντρας πρέπει ν' αρχίσει ν' ανησυχεί...
Εκεί που σχεδόν το 'χα πάρει απόφαση πως πρέπει να συμβιβαστώ με την ιδέα πως αρχίζω να θεωρούμαι "απόμαχος της ζωής", να σου και γνώρισα μια δεκαεξάχρονη σα δροσοσταλίδα.
Άρχισα να της ψιθυρίζω στ' αυτί τα "πάντα" και τα "ποτέ" των ερωτευμένων. 
Όλα φαντάζουν χλομά μπροστά στην απεραντοσύνη του έρωτα. Κι εκεί που ήμουν μονόλυκος, απορροφημένος στα διαβάσματα και στους φιλοσοφικούς στοχασμούς μου, έγινα πάλι ουτιδανό κνώδαλο, τρισαλιτήριος, φαυλόβιος, εις ηδονάς επιρρεπής...

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

Το κεντρί κρύβεται κάτω απ’ το μέλι...

Η μοναξιά  κι η σιωπή παραμονεύουν.
Το σπίτι κράτησε τη μυρωδιά σου
και με βασανίζει...

Ο έρωτας τσακίζει τις αδύναμες ψυχές.
Παραδόθηκα ανυποψίαστος στο δόκανό σου...

Η επαφή με τα νιάτα
ξύπνησε το ρημαγμένο μου κορμί,
του ’δωσε θάρρος, ζωή και λάμψη...
Της ζωής μου η έρημος ξεδίψασε
μ’ ηδονές πρωτόγνωρες...

Περίεργα παιχνίδια που παίζει η μοίρα.
Εκεί που τρέχεις να ξεφύγεις,
σκοντάφτεις πάνω της...

Ήθελα από κάπου να κρατηθώ.
Οι λέξεις νοτισμένες 
απ’ την υγρασία του έρωτα.
Όλα φαινόταν ασήμαντα
μπροστά στη δύναμη της αγάπης...
Μα τρόμαξα με τον τρόπο
που καταρρέουν οι μύθοι.
Το κεντρί κρύβεται κάτω απ’ το μέλι...

Εδώ που έφτασα 
δεν με φοβίζει τίποτα πιά!

Σε μια καρέκλα ψάθινη
τη μοναξιά μου σπουδάζω.
Πεινασμένος από νόημα κι ουσία
προσπαθώ να μείνω αξιοπρεπής
μέσα στον κόσμο μου...
Μια τρίχα χωρίζει
την αλήθεια απ’ την πλάνη.
Βαραθρώδη ερωτήματα με πλησιάζουν
έτοιμα να με καταπιούν...
Προσπαθώ να ξεφύγω.
Ταξιδεύω....
από ταβέρνα σε ταβέρνα
από κορμί σε κορμί...
Εξαντλώ όλη την κλίμακα
των ψευδαισθήσεων.
Το κακό με τραβάει 
σα μαγνήτης...
Υπόγειο καπηλειό.
Τσίκνα ψημένου κρέατος,
κλάψα του Καζαντζίδη...
Μέσα μου μια φωνή
ζητάει εξηγήσεις
για τα χρόνια που πέρασαν.
Έξω μου
οι γυναίκες μοιάζουν με γιορτή.
Πληθωρικά στήθη,
αβυσσαλέα ντεκολτέ
περπατούν αιθέρια
ανάμεσα σ’ αδηφάγα
αντρικά βλέμματα...
Έξω η ομορφιά προχωράει
χωρίς κανέναν οίκτο
για μας τους στερημένους...

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (72) - Στη Σεβάστεια του Ταμερλάνου και του Κεμάλ...

Στο δρόμο για τη Σεβάστεια περνάμε απ' το Ερζιγκιάν. Πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο ήταν σημαντικό κέντρο της αρμένικης ζωής.
Ο σεισμός του 1939 σχεδόν ισοπέδωσε την πόλη και ξαναχτίστηκε απ' την αρχή...
Το τρένο τώρα κινείται παράλληλα με τον Ευφράτη. Αυτή την τεράστια πηγή ζωής που διασχίζει την Τουρκία, τη Συρία, την Μεσοποταμία για να ενωθεί κάποτε με τον Τίγρη και να χυθεί στον Περσικό κόλπο.
Μπαίνουμε στα οροπέδια της Καππαδοκίας. Κάπου εδώ δοξάστηκε ο μυθικός Διγενής Ακρίτας. Ο ιδανικός ήρωας. Ένας συνδυασμός του νεαρού Αχιλλέα, του παντοδύναμου Ηρακλή και του δοξασμένου Αλέξανδρου. 
Τα έπη του, αν και γράφτηκαν στο κλίμα της βυζαντινής θεοκρατίας, δεν έχουν τίποτα το χριστιανικό. Ο ήρωας είναι καθαρά ομηρικός, όπως κι οι Κλέφτες επί τουρκοκρατίας...
Μπαίνουμε επιτέλους στη Σεβάστεια, με την μακραίωνη ιστορία: χιττιτική, φρυγική, ρωμαϊκή, σελτζούκικη, τούρκικη... Κάθε πολιτισμός άφησε τα σημάδια της κυριαρχίας του.
Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση εδώ θανατώθηκαν το 320 μ.Χ. οι Σαράντα Μάρτυρες επί Λικινίου. Τους έβαλαν γυμνούς στην παγωμένη λίμνη που σήμερα δεν υπάρχει γιατί έχει αποξηρανθεί.
Σώζονται ακόμα τμήματα του ρωμαϊκού τείχους που επιδιόρθωσε ο Ιουστινιανός. Αλλά κυριαρχούν τα σελτζούκικα μνημεία με τις περίφημες καλλιγραφημένες επιγραφές. Μην ξεχνάμε πως η καλλιγραφία ήταν το μόνο είδος τέχνης που επέτρεπε το παραδοσιακό Ισλάμ...
Η πόλη είναι γεμάτη με τζαμιά, μεδρεσέδες-πρώην ιεροδιδασκαλεία και τουρμπέδες-μαυσωλεία. Ένας τέτοιος μεδρεσές, το Σιφαγιέ, έχει πολλά δείγματα σελτζούκικης τέχνης καθώς και κίονες κορινθιακού ρυθμού!
Η Σεβάστεια ήταν ανέκαθεν σπουδαίος οδικός κόμβος της Μικρασίας. Μετά την ήττα του Μάτζικερτ (1071 μ.Χ.) η ρωμαίικη πόλη έγινε σελτζούκικη. 
Στη συνέχεια η πόλη πέρασε πολλές δοκιμασίες. Με χειρότερη εκείνη της κατάκτησής της απ' τον φοβερό σφαγέα Ταμερλάνο το 1400 μ.Χ.
Η Σεβάστεια έχει παίξει σημαντικό ρόλο και στην ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας. 
Ο Κεμάλ ξεκίνησε την αντίστασή του στους δυτικούς αποικιοκράτες απ' την Αμισό του Πόντου τον Μάη του 1919. Από κει πέρασε στην Αμάσεια που συγκρότησε το στρατιωτικό του επιτελείο, μετά στο Ερζερούμ που συγκρότησε το Κογκρέσο και κατάργησε τα προνόμια των χριστιανών. 
Στη συνέχεια έφτασε στη Σεβάστεια που συγκάλεσε Εθνοσυνέλευση, ανακήρυξε την απελευθέρωση όλης της Τουρκίας, οργανώθηκε καλύτερα και πορεύτηκε στην Άγκυρα που την έκανε έδρα του και πρωτεύουσα του τούρκικου κράτους...