Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Σκέψεις στ’ αγιονορείτικο μονοπάτι...

Κάποιοι λένε πως για να βιώσεις καινούργιες εμπειρίες θα πρέπει να ζήσεις το αντίθετο απ’ αυτό που προσωπικά σ’ αρέσει.
Δεν ξέρω τι με φέρνει κάθε χρόνο στ’ Αγιονόρος...
Ίσως να φτάνει αυτό που πριν χρόνια μου ’πε ένα νέο καλογέρι:
"Το χαμόγελό σου μου δίνει τη δύναμη που χρειάζομαι για να μπορέσω να συνεχίσω"...
Είχαμε πιάσει κουβέντα θυμάμαι.
Διαπίστωσα πως ένα μέρος του εαυτού του περίμενε μια λύση "απ’ έξω".
Νοσταλγούσε απεγνωσμένα τ’ αγαπημένα του πρόσωπα.
Βίωνε μια ζωή σε ανάκληση...
Ξυπνάω με δυσκολία στις 4 τα ξημερώματα.
Είναι η ώρα που η "σχετική γνώση" αντικαθιστά την "ακριβή γνώση".
Παίρνω το μονοπάτι σκεφτικός.
Προσπαθώ ν’ ανακαλύψω το μέτρο, αν αυτό υπάρχει.
Παλεύω με τον τρόπο που μέχρι τώρα έβλεπα τα πράγματα, δηλαδή διανοητικά και γνωσιολογικά.
Πρέπει, έστω και για λίγο, ν’ απενεργοποιήσω αυτές τις ιδιότητες.
Ν’ ανακαλύψω άλλες, συμπληρωματικές και ταυτόχρονα βασικές για την ανθρώπινη ύπαρξη...

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Επιστροφή στα θρανία!

Να ’μαι στο τραίνο για Σαλονίκη.
Και το φετινό Καλοκαίρι θα ’ναι "προσκυνηματικό"!
Θα ξεκινήσω απ’ Αγιονόρος για μια πρώτη ανάσα.
Κι ακολουθεί το κυρίως πιάτο.
Πέρυσι είχαμε Μέκκα.
Φέτος Κίνα, Θιβέτ, Ινδία, Ινδονησία, Σρι Λάνκα...
Ταξίδι στους τόπους που γεννήθηκαν οι μεγάλοι πολιτισμοί και θρησκείες.
Εκεί που ο Έλληνας θα πάρει τη φυσική του θέση: στο μαθητικό θρανίο!
Οι μεγάλοι πολιτισμοί, οι επιστήμες κι οι θρησκείες γεννήθηκαν στους μεγάλους ποταμούς.
Και τέτοιους έχει η Κίνα, η Ινδία, η Μεσοποταμία, η Αίγυπτος...
Η Ελλάδα, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, δέχθηκε τον απόηχο των επιστημονικών και φιλοσοφικών κινημάτων.
Η μεγάλη προσφορά των αρχαίων Ελλήνων δεν ήταν τόσο η πρωτοτυπία του έργου τους.
Όσο ότι έσπασαν τα στεγανά της γνώσης.
Ό,τι έμαθαν απ’ τους άλλους λαούς, τα επεξεργάστηκαν, τα αφομοίωσαν και τα έκαναν κτήμα όλου του κόσμου.
Γιατί η γνώση είναι δύναμη κι εξουσία.
Και το ιερατείο της Αιγύπτου, Βαβυλώνας, Ινδίας κλπ την κρατούσε μόνο για πάρτη τους.
Ως επτασφράγιστο μυστικό!
Θλίβομαι με τη σκέψη πως εκατοντάδες Πλάτωνες και Πυθαγόρες χάθηκαν κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους των Αιγυπτιακών και Περσικών ιερών.
Αλλά ας μην τα πούμε όλα με τη μία.
Κι αυτό το Καλοκαίρι θα είναι μακρύ.
Μια αλλαξιά εσώρουχα, ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια και το μικρό λαπτόπι φτάνουν και περισσεύουν...

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Νέρων και Χριστός...

Όπως ξαναγράψαμε, ο Χριστιανισμός τους τρεις πρώτους αιώνες αποτελεί μια απ’ τις μεγαλύτερες "μαύρες τρύπες" της ιστορίας.
Οι ιστορικές πηγές έχουν συστηματικά εξαφανιστεί προκειμένου να επικρατήσει η άποψη της Εκκλησίας πως οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν κάτι φιλήσυχοι και καλοί άνθρωποι που φρόντιζαν τις χήρες και τα ορφανά αλλά οι τρελοί Ρωμαίοι αυτοκράτορες τους έριχναν στα λιοντάρια...
Αλλά ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη!
Το κλειδί για να λύσουμε το μυστήριο μάς το ’δωσαν άθελά τους οι ίδιοι οι Χριστιανοί.
Που απ΄τον 4ο αιώνα άρχισαν να παρουσιάζουν κάποια δήθεν αλληλογραφία του Παύλου με τον στωικό φιλόσοφο Σενέκα, δάσκαλο, πρωθυπουργό αλλά και οργανωτή της μεγαλύτερης συνωμοσίας κατά του Νέρωνα.
Η αλληλογραφία αποδείχθηκε βέβαια πλαστή, αλλά προβλημάτισε πολλούς ερευνητές: ποια σχέση μπορεί να είχαν ο αριστοκράτης Σενέκας με τον Παύλο, και ποιο ρόλο έπαιξαν οι φανατικοί χριστιανοί στην προσπάθεια ανατροπής του Νέρωνα;
Και μελετώντας τις ιστορικές πηγές, μεταξύ των οποίων και τις "Πράξεις των Αποστόλων", οι ερευνητές επιβεβαίωσαν πως οι Χριστιανοί αποτέλεσαν πράγματι τον εκτελεστικό βραχίωνα των συνωμοτών που τον Ιούλιο του 64 έβαλαν τη μεγάλη πυρκαγιά στη Ρώμη που έκαψε το 1/3 της πόλης.
Είχε δίκιο η αυτοκρατορική αστυνομία του Νέρωνα που έδειξε ως ενόχους τους Χριστιανούς...
Το 65 μ.Χ. εκδηλώθηκε και η κύρια συνωμοσία που καταπνίγηκε στο αίμα, ο Σενέκας αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει και, σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας, εκτελέστηκαν οι Χριστιανοί ηγέτες Πέτρος και Παύλος!
Έκτοτε, το ρωμαϊκό κράτος αντιμετώπισε το Χριστιανισμό ως αυτό που πράγματι ήταν: δηλαδή όχι ως θρησκεία αλλά ως "μυστική εταιρεία", που στόχο είχε την κατάληψη της εξουσίας με κάθε μέσο...
Οι Χριστιανοί έφτασαν πολύ κοντά στο στόχο τους όχι μόνο την εποχή του Νέρωνα (64-65 μ.Χ) αλλά και γύρω στα 250 μ.Χ. Αλλά τους εμπόδισε ο "νέος Νέρων", ο αυτοκράτορας Δέκιος, που κίνησε οκτάμηνο γενικό διωγμό και εξάρθρωσε όλους τους πυρήνες τους στην κρατική μηχανή.
Η εξουσία καταλήφθηκε τελικά τον 4ο αιώνα επί Μ. Κωνσταντίνου.
Και οι Χριστιανοί συμπεριφέρθηκαν όπως όλοι οι επαναστάτες που καταλαμβάνουν βίαια την εξουσία: πρώτα έσφαξαν τους εσωτερικούς τους αντιπάλους ("αιρετικούς") και μετά τους εχθρούς τους.
Αλλά θα ξαναεπανέλθουμε στους τρεις πρώτους αιώνες.
Και θα μιλήσουμε για τον πρώτο χριστιανό αυτοκράτορα, που δεν ήταν ο Κωνσταντίνος αλλά κάποιος άλλος... περίπου 75 χρόνια νωρίτερα...

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Ραβίνος κι όχι Χριστιανός ήταν ο Ιησούς!

Ας συνοψίσουμε όσα μέχρι τώρα έχουμε πει για τον ιστορικό Ιησού:
Ήταν ένας απ’ τους σημαντικότερους ραβίνους της εποχής του, ηγέτης μιας μετριοπαθούς επαναστατικής ομάδας Ζηλωτών απ’ τη Γαλιλαία.
Ήταν βαθύς γνώστης της ιουδαϊκής γραμματείας και κύριος άξονας της διδασκαλίας του ήταν η κατάργηση της στείρας τυπολατρίας και η στροφή προς τον έσω άνθρωπο, με έμφαση στις εσωτερικές του προθέσεις-κίνητρα κι όχι στις εξωτερικές πράξεις.
Γνώριζε μεθόδους θεραπειών δια της υπνώσεως και αυθυποβολής και διέθετε μοναδική διαλεκτική ικανότητα.
Γι’ αυτό και οι ελληνίζοντες τον αποκαλούσαν "Ιουδαίο σοφιστή".
Γύρω στα 30 μ.Χ., τις παραμονές του εβραϊκού Πάσχα, ο Ιησούς ηγήθηκε μιας περιορισμένης επαναστατικής κίνησης που είχε ως αποτέλεσμα την προσωρινή κατάληψη του Ναού του Σολωμόντα.
Αυτό φαίνεται και στα Ευαγγέλια από δύο γεγονότα:
α) Τη θριαμβευτική είσοδο στην πόλη ("Κυριακή των Βαΐων") ως Μακκαβαίος ελευθερωτής.
β) Την εκδίωξη των εμπόρων απ’ τον περίβολο του Ναού.
Η ρωμαϊκή φρουρά επενέβη αμέσως, οι σύντροφοι του Ιησού σκόρπισαν τρομαγμένοι, ίσως και κάποιοι τον πρόδωσαν συνειδητά, ο ίδιος συνελήφθη, δικάσθηκε αμέσως και καταδικάσθηκε σε σταυρικό θάνατο όπως συνέβαινε με τους επαναστάτες εκείνης της εποχής.
Αποδείξεις πως ο Ιησούς ήταν εξέχων ραβίνος βρίσκουμε αρκετές στα Ευαγγέλια της Εκκλησίας.
Κατ’ αρχήν βλέπουμε έντονο το φαινόμενο των "ιερών επτάδων" που συναντάμε στην εβραϊκή Βίβλο:
Επτά οι μακαρισμοί στην επί του Όρους Ομιλία, επτά τα "ουαί" κατά των Φαρισαίων, επτά οι συμβολισμοί της Βασιλείας του Θεού, η εντολή να συγχωρείς τον συνάνθρωπο όχι επτά αλλά εβδομήντα επτά φορές κλπ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ραβινικής προσευχής είναι και το "Πάτερ ημών"!
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως απευθύνεται αποκλειστικά στον Πατέρα-Γιαχβέ, χωρίς καμία αναφορά στον τριαδικό θεό των Χριστιανών.
Η προσευχή διαιρείται (πάλι) σε επτά παρακλήσεις και μοιάζει καταπληκτικά με δυο πανάρχαιες ιουδαϊκές προσευχές:
α) Μια ιερή προσευχή που ψάλλουν οι Εβραίοι στις κηδείες τους ξεκινάει ως εξής:
"Δόξα σοι και αγιασθήτω το μεγάλο όνομά Του στον κόσμο που δημιούργησε σύμφωνα με το θέλημά Του, και ελθέτω η Βασιλεία Του στη ζωή μας και στη ζωή όλου του οίκου Ισραήλ".
β) Στη γιορτή της εβραϊκής Πρωτοχρονιάς ψάλλεται μεταξύ άλλων και η εξής προσευχή:
"Πάτερ ημών, Βασιλιά μας, έχουμε αμαρτήσει ενώπιόν Σου.
Πάτερ ημών, Βασιλιά μας, δεν υπάρχει για μας άλλος Βασιλιάς εκτός από Σένα.
Πάτερ ημών, Βασιλιά μας, ορισθήτω το θέλημά Σου, σύμφωνα με το όνομά Σου.
Πάτερ ημών, Βασιλιά μας, για χάρη Σου ελέησον ημάς.

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Γουστάρεις; Μπουτάρης!


Ετοιμάζομαι για μακρύ προσκυνηματικό ταξίδι-έκπληξη (θα σας πως λεπτομέρειες άλλη μέρα).
Αλλά πριν φύγω θα σας αφήσω την πολιτική μου συμβουλή-παρακαταθήκη.
Τον Σαμαρά τον θεωρώ τελειωμένη υπόθεση.
Ήταν ανέκαθεν η προσωποποίηση του πολιτικού καιροσκοπισμού.
Θυμάστε το 1992 με το λεγόμενο "μακεδονικό", το 2010 με το "ψηλά οι σημαίες του αμνημονιακού αγώνα"... βλέπετε και τώρα, μετά τις τόσες τούμπες, πόσο άτσαλα και αυταρχικά προσπαθεί να εξαφανίσει πολιτικά τα κυβερνητικά συναιτεράκια του, που πέρυσι τον έσωσαν και τον έκαναν μάγκα!
Το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ έκλεισαν τον ιστορικό τους κύκλο.
Τον ΣΎΡΙΖΑ, ακόμη κι αυτοί που τον ψηφίζουν κατά βάθος δεν θέλουν να κυβερνήσει...
Οπότε τι μένει;
Τίποτα απολύτως.
Γι’ αυτό και πρέπει να ανασυγκροτηθεί εσπευσμένα η Δημοκρατική Κεντροαριστερά.
Χωρίς τα ρετάλια τύπου Μπένι και μπαρμπα-Φώτη.
Ο "πάγκος της ομάδας" δεν έχει βάθος, γι’ αυτό αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε σε "μερεμέτια" και προσωρινές λύσεις.
Προτείνω, λοιπόν, ως μεταβατικό Πρόεδρο της νέας Δημοκρατικής Κεντροαριστεράς τον "γουστάρεις-Μπουτάρης"!
Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα τον συμπαθούσα αυτόν τον άνθρωπο.
Ίσως γιατί ανέκαθεν με τραβούσαν οι τύποι με τα χαρακωμένα μάγουλα, τα σάπια δόντια και τα σπασμένα μυαλά...
Βλέποντας τον Μπουτάρη είναι σα να βλέπεις μπροστά σου τον ίδιο το Χάρο, όπως τον φαντάζεται ο λαϊκός θρύλος!
Εμένα μου θυμίζει και τον μεγάλο ρεμπέτη, τον Γιάννη τον Παπαϊωάννου!
Είχε κι εκείνος μεγάλη χαρό-φατσα!
Πάμε μπαρμπα-Γιάννη λοιπόν...

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Με την ευχή του Ερνέστου ετοιμάζομαι γι’ Αγιονόρος...

Μάλλον άρχισα να γερνάω.
Όλο λέω να ξεκινήσω για το βορρά κι όλο το αναβάλω...
Τα τελευταία χρόνια κάτι με χαλάει στ’ Αγιονόρος.
Πλέον εκεί συναντάς τα πάντα.
Από αρωματισμένους καρδινάλιους μέχρι λουτρά με αιθέρια έλαια...
Πάνε οι παλιές καλές εποχές... τότε που δεν υπήρχαν δρόμοι, ρεύμα, σαπούνια!
Σε λίγο θα χαθεί κι ο μισογυνισμός στο Όρος και τότε πλέον όλα θα γκρεμιστούν μέσα μου...
Πώς το λεν ρε αδελφέ;
Δεν γουστάρω ν’ ακούω γυναίκεια χάχανα.
Με φτιάχνουν τα ξύλινα σήμαντρα που καλούν για τον εσπερινό, και τα μελαγχολικά κουδούνια των τράγων.
Δε λέω... η γυναίκα είναι χαρούμενο ον, μελωδικό, χαριτωμένο, ακόμα κι όταν λέει βλακείες.
Αλλά εδώ στην Αθήνα η υπερβολή του πειρασμού σκοτώνει τον πειρασμό!
Υπάρχουν τόσες πολλές και τόσο "πρόθυμες" που στο τσακ είσαι να γίνεις ομοφυλόφιλος...
Δεν είν’ καθόλου τυχαίο που θεωρώ όλες τις γυναίκες της Αθήνας κακάσχημες!
Ενώ οι γυναίκες της Ιερισσού ή της Ουρανούπολης.... ω! ... πόσο τέλειες είναι μετά από ένα μήνα στ’ ασκηταριά του Όρους;
Τελικά, το μυστικό είναι να ξέρεις πότε πρέπει να φεύγεις...
Την γκόμενα πρέπει να την αφήνεις αφού σου πει το "σ’ αγαπώ για πάντα" και λίγο πριν σου πει "σ’ αγαπώ ακόμα".
Κι απ’ τ’ Αγιονόρος πρέπει να φεύγεις λίγο πριν αρχίσουν να σου κάνουν εντύπωση οι τρύπες στους τσίγκους...

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Σαββατόβραδο στο "Μπρίκι", παρέα μ’ ένα μεγάλο ποτήρι μπύρας...

Δε μπορεί ρε κωλητάρι, θα σου ’τυχε κι εσένα.
Να σε ρωτήσει μια γκομενίτσα "τι θα κάνουμε το Σαββατόβραδο;", και να της απάντησες ... "Δεν είμαι έτοιμος για δέσμευση"!
Αφού το ξέρεις δικό μου.
Ο έρωτας δεν πεθαίνει από φυσικά αίτια!
Εμείς τον σκοτώνουμε για να επιβιώσουμε.
Είναι θέμα αυτοσυντήρησης.
Το πάθος δεν αντέχεται για μια ολόκληρη ζωή.
Θα μας εξόντωνε...
Γι΄αυτό ο οργανισμός μας δημιουργεί αντισώματα και το αποβάλει!
Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε συνεχώς ερωτικούς θανάτους.
Πάντα κάτι μας φταίει, κι αντί να ψάξουμε το "τι;", προχωράμε στην επόμενη γνωριμία...
Αλήθεια, τι είναι ο έρωτας;
Αυτό που μας συμβαίνει όταν δεν αντέχουμε άλλο τη μοναξιά.
Η ανάγκη κι όχι η αυτάρκεια ενώνει δυο ανθρώπους.
Κι όταν νομίσουμε πως βρήκαμε αυτή που τα μπουρνούζια μας θα στεγνώνουν για πάντα το ένα πάνω στο άλλο στο καλοριφέρ του μπάνιου, πέφτουμε με τα μούτρα.
Γινόμαστε συναισθηματικά σπάταλοι.
Λέμε πολλά, κάνουμε πολλά, βρισκόμαστε πάρα πολύ συχνά.
Ο έρωτας όμως θέλει ρέγουλο, "οικονομία".
Θέλει χωριστές διακοπές, χωριστά σπίτια, χωριστά δωμάτια, και κυρίως χωριστά κρεβάτια.
Θέλει να κρατήσεις ζωντανό το σκίρτημα που νιώθεις στα πρώτα ραντεβουδάκια...

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Ζούμε σε πολιτικό βούρκο, περιμένουμε μπας και ξεμυτίσει ο λωτός...

Όπως ξέρετε, το ιστολόγιο τούτο αποφεύγει ν’ ασχοληθεί με θέματα τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας.
Αλλ’ απόψε θα κάνουμε μιαν εξαίρεση.
Η τρικομματική μας κυβέρνηση έπαθε το τελευταίο διάστημα δυο μεγάλα ουσιαστικά και επικοινωνιακά στραπάτσα:
α) Το "καλό σενάριο" γι’ ανάπτυξη απ’ τα τέλη του 2013 διαψεύστηκε επισήμως και παταγωδώς.
β) Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ ναυάγησε, ας ελπίσουμε όχι οριστικά.
Όλα δείχνουν (έδειχναν ήδη από καιρό) πως πάμε για εκλογές.
Άρα κάθε κυβερνητικό συνεταιράκι πρέπει να ετοιμάσει την επιχειρηματολογία του.
ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ πρέπει να αποδείξουν πως δεν είναι οι "ουρίτσες της ΝουΔου"!
Άρα, αν ρίξουν την κυβέρνηση για κάποιον "ιδεολογικό" λόγο, θα μπορούν να το παίξουν και λιγάκι ήρωες...
Χθες είχαμε το "αντιρατσιστικό", σήμερα την ΕΡΤ, αύριο κάτι άλλο... τρίτο και φαρμακερό.
Απ’ την άλλη, ο Σαμαράς οικοδομεί το προφίλ του "αποφασιστικού και αταλάντευτου μεταρρυθμιστή"!
Που δεν κωλώνει να σπάσει αυγά, να συγκρουστεί με τις συντεχνίες.
Ο ίδιος είναι βουλευτής απ’ το 1977, υπήρξε ευρωβουλευτής, υπουργός κι εδώ κι έναν χρόνο πρωθυπουργός. Μάλλον καθυστερημένα ανακάλυψε τη "δυσωδία" της ΕΡΤ...
Παράλληλα, βάζοντας λουκέτο στην ΕΡΤ, κατατρομοκρατεί τους άλλους δημοσιοϋπαλλήλους, εξυπηρετεί συμφέροντα μεγαλοκαναλαρχών, μετατοπίζει τη συζήτηση απ’ τις αποτυχημένες ιδιωτικοποιήσεις στο μισθολόγιο της ΕΡΤ...
Μ’ ένα σμπάρο πολλά επικοινωνιακά τρυγόνια ο κύριος Σαμαράκος...
Κι ερχόμαστε τώρα στα ουσιωδέστερα:
Οι πολιτικοί μας μπορεί να είναι καιροσκόποι, υποκριτές, λαϊκιστές.
Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς.
Τώρα που θα ξαναβρεθούμε μπροστά στην κάλπη.
Ευτυχώς ξεκολλήσαμε απ’ τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα, κι ελάχιστοι θα ψηφίσουν πλέον ονειρευόμενοι μια μόνιμη θεσούλα στο δημόσιο.
Έχουμε απελευθερωθεί από τις πελατειακές και ιδεολογικές αγκυλώσεις.
Αλλά κοιτάμε γύρω μας και βλέπουμε το πολιτικό χάος!
Δεκάδες πολιτικοί σχηματισμοί, ο ένας χειρότερος απ’ τον άλλον.
Κι απελπιζόμαστε...

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Εθνικοί και θρησκευτικοί μύθοι...

Ας μην το πολυζαλίζουμε.
Σαράντα κατασκευαστές εθνών και θρησκειών συνιστούν: φτιάξτε μύθους ασύστολα!
Στον Όμηρο διαβάζουμε πως "Ελλάδα" ήταν ένα μικρό χωριό της αχαϊκής Φθίας.
"Έλληνας" ήταν το όνομα ενός Αχαιού ήρωα, και "Έλληνες" ονομάζονταν ένα μικρό υποσύνολο των πολεμιστών που ακολούθησε τον βασιλιά τους Αχιλλέα στην Τροία.
Σιγά μην ήταν Έλληνες οι Πελασγοί, οι Μίνωες, οι Αιολείς, οι Δωριείς, οι Λαζοί, οι Θράκες, οι Σαρακατσάνοι, οι Βλάχοι, οι Αρβανίτες...
Όμως τον 19ο αιώνα, που συγκροτούνταν τα εθνικά κράτη, έπρεπε να βρούμε κι εμείς μια συγκολλητική ουσία που θα ένωνε όλα τα καπετανάτα του τόπου σας.
Κι αυτή η ουσία ήταν η μαγική λέξη "Έλληνας".
Δημιουργήθηκαν έτσι οι εθνικοί μύθοι που μας έκαναν να πιστέψουμε πως οτιδήποτε πετάει, περπατάει και κολυμπάει σε τούτο τον τόπο (κι όχι μόνο) είναι ... ελληνικό.
Στα πλαίσια αυτά οι εθνικοί μύθοι δεν είναι κάτι το κακό.
Άλλωστε το ίδιο έγινε παντού.
Σιγά μην υπήρξε ποτέ έθνος ιταλικό, ισπανικό, ελβετικό, αμερικανικό ή σοβιετικό.
Το πρόβλημα ξεκινάει όταν οι μύθοι ολοκληρώνουν τον αρχικό τους προορισμό, δηλαδή τη δημιουργία εθνικά ομοιογενών κρατών και κοινωνιών, κι αρχίζουν να εξυπηρετούν άλλους σκοπούς.
Σήμερα κανείς δεν αμφισβητεί πλέον την εθνική μας συνείδηση.
Οπότε δεν έχουν νόημα οι μύθοι του κρυφού σχολειού ή του χορού του Ζαλόγγου.
Εκτός κι αν τους αναπαράγουμε για άλλους λόγους: π.χ. για να καλλιεργούμε το μίσος εναντίον των Τούρκων ή για να μπορεί να διεκδικεί η Εκκλησία τον πρώτο λόγο στα εκπαιδευτικά μας πράγματα.
Ο "χορός του Ζαλόγγου" θα μπορούσε κάλλιστα να αξιοποιηθεί και στη σημερινή εποχή. 
Όχι ως σύμβολο του Ελληναραδισμού αλλά για να περάσει το μήνυμα στην κοινωνία πως υπάρχουν κάποιες αξίες, όπως η αξιοπρέπεια κι η ελευθερία, που είναι ανώτερες ακόμα κι απ’ τη ζωή μας.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους θρησκευτικούς μύθους.
Κάποιοι χρησιμοποιούν τη σταύρωση του Ιησού για να καλλιεργήσουν τον αντισημιτισμό: οι Εβραίοι είναι θεοκτόνοι.
Ενώ θα μπορούσαμε να βγάλουμε ένα υπέροχο ηθικό δίδαγμα: πόσο σημαντική είναι η θυσία για τους άλλους...

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Στ’ Αγιονόρος συνειδητοποιώ πως τα φιλιά είν’ δαγκωματιές που ’χασαν τον αντρισμό τους!

Λέω να ξεκινήσω τη φετινή μου περιοδεία στ’ Αγιονόρος απ’ το Βατοπέδι.
Σύμφωνα με την παράδοση απ’ το σημείο αυτό προσπάθησε η κόρη του αυτοκράτορα Θεοδόσιου, η Γάλλα Πλακιδία, να μπει στο Όρος.
Αλλά συνάντησε μια Παρθένο που της έκλεισε το δρόμο.
Πάντα αναρωτιέμαι ποια θέλησε η Παναγία να σταματήσει στο πρόσωπο της Πλακιδίας;
Τη Δύση; Τη γυναίκα γενικώς; Την ερωτευμένη Πλακιδία; Την αμαρτωλή Πλακιδία;
Στ’ Αγιονόρος διαπιστώνεις πως ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν είν’ προορισμένος να εργάζεται.
Είναι γεννημένος μόνο για τον έρωτα. Έστω και τον "θείο έρωτα".
Πρέπει να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις δέκα βεβαιότητες καριέρας και είκοσι δόξας για μια μονάχα ελπίδα έρωτα!
Στ’ Αγιονόρος δεν είναι ασφαλώς όλα άγια.
Σαν είν’ κανείς ηθικολόγος πάντα βρίσκει κάτι να σοκάρεται.
Τις ακολασίες που δεν μπόρεσε να ζήσει ο ίδιος, τις αποδίδει στους άλλους...
Τους άντρες τους χωρίζω σε δυο κατηγορίες:
Στην πρώτη ανήκουν αυτοί που γεννιούνται παντρεμένοι! 
Φοβούνται τη μοναξιά, αφήνουν να τρέχει όλη νύχτα το νερό στην μπανιέρα για να ’χουν παρέα.
Οι άντρες αυτοί, ακόμη κι αν καλογερέψουν, θα μπουν σε πολυάριθμο μοναστήρι.
Στη δεύτερη ανήκουν όσοι είναι γεννημένοι εργένηδες.
Αυτοί στ’ Αγιονόρος γίνονται αναχωρητές.
Κουρνιάνε στα φριχτά Καρούλια.
Εκεί θα πάω να τους βρω... Ένα μήνα με τους ακροβάτες των βράχων.
Οι αλυσίδες σκουριασμένες, τα καρφιά επικίνδυνα τοποθετημένα, ο ήλιος εκτυφλωτικός, η πλαγιά γεμάτη λευκάδα, παρθενιά, ίλιγγο. 
Κι από κάτω το λουλακί του Αιγαίου...
Ένας γκρεμός χωρίς δρόμο, ένα καταφύγιο αρπακτικών πουλιών.
Εδώ είν’ οι φωλιές των πραγματικά εργένηδων ανδρών. 
Δεν βλέπεις πρόσωπα. Μόνο γενειάδες.
Εδώ το υποσυνείδητο δεν είν’ γεμάτο επισκοπικές μίτρες. Μόνο με καταπιεσμένο σεξ.
Απ’ το ζώο ως τον άνθρωπο ένας είν’ ο έρωτας.
Για τον χυδαίο λέγεται "πήδημα".
Για κάποιους άλλους είναι "κοινωνία"...
Τις Κυριακές θα κατεβαίνω να εκκλησιάζομαι στην Αγία Άννα.
Ελπίζω να το ’χουν κόψει το παλιό χούι: έβαζαν στην είσοδο του ναού έναν καλόγερο να τραβάει τ’ αυτιά των καθυστερημένων.
Κι ένας άλλος έκανε τον γύρο της εκκλησιάς και γαργαλούσε τις μύτες των κοιμισμένων ή έριχνε μια κλοτσιά στον πισινό των αφηρημένων...


Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Αντί για αντηλιακό στην Πάρο... φυστικόλαδο στ’ Αγιονόρος!

Τελικά, μάλλον δεν με σηκώνουν οι αρχαιότητες της Κορίνθου!
Το πήρα απόφαση: θ’ ανηφορίσω για Σαλονίκη, θα ρίξω ένα φανταρίστικο πήδημα και με το ΚΤΕΛ βουρ για Ουρανούπολη κι Αγιονόρος.
Αλλά κι εκεί δεν τις γλυτώνω τις αρχαιότητες.
Κει που σήμερα είναι η Μονή των Ιβήρων υπήρχε στην αρχαιότητα μεγάλος ναός του Απόλλωνα.
Και νοτιότερα της Αφροδίτης.
Ένα καλογέρι με πήγε κάποτε σ’ ένα φαράγγι και μου ’δειξε σπασμένα κομμάτια μαρμάρου.
Του ’πα πως ποτέ δεν γούσταρα την Αφροδίτη της Μήλου. Πώς το λένε ρε παιδί μου; Τη βλέπω και δεν μου κάνει "κούκου"!
"Πολύ φυσικό", μου απάντησε ο πατήρ Γαβριήλ. "Η Αφροδίτη της Μήλου είναι ο Απόλλωνας που του πρόσθεσαν στήθη"!
Έπεσα ξερός! Πρώτη φορά άκουσα αυτή την άποψη...
Άλλες φορές δεν με ένοιαζε.
Αλλά τώρα με απασχολεί το πρόβλημα της απλυσιάς και των κοριών.
Και καλά, σαπούνι δεν πρόκειται να βρω στη Σκήτη των ... Θεωρούν μεγάλη αμαρτία το ξέπλυμα του νερού του βαπτίσματος.
Έχουν όμως ένα φυστικόλαδο για το χτένισμα του κότσου...
Αλλά γιατί να μου χαρακώσουν το κορμί αυτοί οι μικροί διαόλοι;
Ποιος ξέρει πόσα βράδια θα μείνω άυπνος κυνηγώντας ψύλλους και κοριούς.
Αλλά έχει κι η αϋπνία τα καλά της: δεν δυσκολεύεσαι να ξυπνήσεις το πρωί...
Άλλωστε γιατί να κοιμηθώ;
Το κρεβάτι ή θα είναι το άντρο του έρωτα ή αλλιώς δεν χρειάζεται...
Στο Όρος ζουν 8.000 καλόγεροι που μισούν τις γυναίκες αλλά λατρεύουν μια γυναίκα: την Παναγιά!
Όμως δεν υπάρχει πνεύμα χωρίς κορμί.
Στο θέμα αυτό είμαι απόλυτος:
Να ’σαι αγνός ενώ υπάρχουν γυναίκες με μπέιμπι ντολ σε κάθε γωνιά του δρόμου.
Αυτό μονάχα αξίζει τον Παράδεισο...

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

Στην Κόρινθο μέχρι κι ο βλάχος εκπολιτίζεται!

Όπως σας είπα, στην Κόρινθο πήγα για να βρω καμιά τρύπα της προκοπής να βάλω την καρπενησιώτικη γκλίτσα μου.
Αλλά το σενάριο άλλαξε!
Τι πράματα και θάματα είν' τούτα που βλέπω?
Πριν περάσω τ' αυλάκι έκανα μια βολτούλα μέχρι την Περαχώρα.
Κάτω, στα ριζά του βράχου, ακριβώς μπροστά απ' το μικρό λιμανάκι ο ναός της Ήρας.
Τον έφτιαξαν λίγα χρόνια πριν οι πατριώτες μου οι Δωριείς.
Συντηρητικοί άνθρωποι! 
Κι αυτές οι ιέρειες της Ήρας, ρε πιδίμ, φοράνε κάτι ράσα μέχρι το σαγόνι.
Το πήρα απόφαση πως εδώ δεν θα δω βυζόμπαλα, και πήρα τον κατήφορο.
Να 'μαι τώρα στ' αυλάκι!
"Αυλάκι" το λέτε σεις, αλλά στη δικιά μου εποχή δεν το είχαν ακόμα κόψει το μέρος.
Ένας πρωθυπουργός της Κορίνθου, ο Περίανδρος, σχεδίασε κάποτε να φτιάξει κανάλι, αλλά το ματαίωσε.
Ο Καλιγούλας ανέθεσε σε κάτι Αιγύπτιους μηχανικούς να φτιάξουν σχέδια, αλλά εκείνοι του είπαν πως έτσι και κόψουν τη στεριά, τα νερά θα σκεπάσουν την Αίγινα.
Μετά ο Νέρωνας έβαλε μπρος το έργο, μα τον σκότωσαν τον έρμο και δεν πρόκανε...
Τελικά το κανάλι έγινε το 1893, επί Τρικούπη, πακέτο με την πτώχευση...
Με το κουβεντολόι ούτε κατάλαβα πώς έφτασα στην Ισθμία.
Τι θαύμα τούτος ο ναός του Ποσειδώνα?
Πιο πίσω το θέατρο και απέναντι το στάδιο.
Είμαι και τυχερός!
Έπεσα πάνω στην ώρα που αρχίζουν οι πανελλήνιοι αγώνες των Ισθμίων.
Βλέπω και τον Πλάτωνα τον Αθηναίο!
Παίζει στον τελικό της πυγμαχίας.
Φιλόσοφος ξεφιλόσοφος, έχει έναν σβέρκο αδελφάκι μου σαν καλογέρου!
Και ξαφνικά, μια τσαπερδόνα Κορίνθια μου σκάει ένα μπεκατσοφιλάκι...