Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Να σας τα πώ;

Χριστούγεν’ αδελφάκια μου, 
Φωτών παραμονή
στο σπίτι μου δεν βρίσκεται 
ούτε μπουκιά ψωμί!

Από μέρες κι από νύχτες
λεν πως θα μου δώσουνε
κανά δυο κιλά πατάτες
μήπως και με σώσουνε!

Ο Θεός να τα φωτίσει
όλα τα γειτονάκια μου
να μου δώσουν να μασήσουν
κάτι τα δοντάκια μου!

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
χαρούπια ήρθανε πολλά
στο γουδί τα κοπανώ
και την πείνα μου ξεχνώ!

Μα σα θα φύγουν οι τροϊκανοί
θά βρει και ο Ψονθώ ψωμί.
Περιμένετε ως το Πάσχα
πεινασμένα μου εντεράκια
που θα φύγουν τα λαμόγια
και θα φάμε μακαρόνια!

Τότ’ εφτάζυμες κουλούρες
και λαγάνες τόσες δα
σαν το μπόι μας μεγάλες
θε να τρώμε μια βδομά!

Τώρα δώστε μου κι εμένα
ό,τι σας ευρίσκετε
είτε γρόσι είτε ρούβλι
να μ’ ευχαριστήσετε!

Να σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου, εγώ δεν ήξερα τι θα πει μαγείρεμα!
Λεφτά υπήρχαν και τρώγαμε χαλαρά στο έξω...
Τώρα που στριμοκωλιάσαμε, φόρεσα ποδίτσα, αγόρασα κατοχικό τσελεμεντέ, κι έγινα σεφ!
Και σας προτείνω σούπερ κατοχική συνταγούλα: Ασουρές με πλιγούρι του Συσσιτίου!
Τον ασουρέ τον έφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες. Γίνεται από στάρι που βράζει μαζί με ξηρούς καρπούς και ρόδια μέχρι να μελώσει.
Υλικά:
1 πιάτο πλιγούρι του συσσιτίου 
Λίγα καρύδια και μύγδαλα
Λίγες σταφίδες μαύρες και ξανθές
Κανέλα
Για τους ζάμπλουτους, 1-2 κουταλιές πετιμέζι για να γλυκάνει.
Βάζετε το πλιγούρι να πάρει βράση.
Προσθέστε τα μύγδαλα, καρύδια, σταφίδες και το πετιμέζι διαλυμένο σε λίγο νεράκι.
Μόλις ξαναπάρει βράση κι αρχίσει να πήζει, το ρίχνεται σε άδεια κεσεδάκια γιαουρτιού,το πασπαλίζετε με κανέλα και κοπανισμένο καρύδι ... κι έτοιμο το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι!

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Γίνομαι ιερέας του Βάκχου και ψάχνω για πνευματοκόρες!

Ας το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: οι θρησκείες είναι ανθρώπινα δημιουργήματα, προϊόντα της δημιουργικής μας φαντασίας. Σας το βεβαιώνω εγώ που τις έχω φάει όλες με το κουταλάκι του γλυκού!
Ξέρω τι θα μου πείτε: τα βάσανα και τα άγχη της ζωής, οι αρρώστιες κι ο θάνατος είναι καταστάσεις δυσβάσταχτες για τους περισσότερους από μας. Χρειαζόμαστε κάποια παρηγοριά, έναν Θεό να στηρίξουμε τις τελευταίες μας ελπίδες...
Αλλά, βρε αδελφέ, αν είν’ έτσι, ας διαλέξουμε επιτέλους μια θρησκεία που θα μας κάνει το κέφι και θα μας αποφορτίζει!
Όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Δεν βλέπω για ποιο λόγο πρέπει να πεθαίνουμε κάθε μέρα.
Οι Χριστιανοί θέλουν, ντε και καλά, να ζούμε καθημερινά με "δάκρυα μετανοίας" και "μνήμη θανάτου"!
Αμ δεν σφάξανε!
Για να είμαι ειλικρινής, τους λυπάμαι τους καημένους τους Χριστιανούς.
Όχι μόνο γιατί πετάνε τη μικρή ζωούλα τους στα σκουπίδια.
Αλλά και γιατί τον τελευταίο καιρό έχουν φάει πολύ ξύλο από την τεχνολογία και την επιστήμη! Κυρίως απ’ την παλαιοντολογία, τη γενετική και τη νευροβιολογία.
Δεν έμεινε τίποτα όρθιο απ’ τη χριστιανική πίστη. Ούτε ο κόσμος δημιουργήθηκε όπως λέει η Γραφή, ούτε προπατορικό αμάρτημα υπήρξε, ούτε πτώση, ούτε διάβολος, ούτε ψυχή υπάρχει, ούτε πνευματικός κόσμος, ούτε αμαρτία, ούτε τίποτ’ απ’ τα παραμύθια που μας σερβίριζαν οι θεολόγοι εδώ και 2000 χρόνια.
Μεταφυσικός άνθρωπος δεν υπάρχει (δυστυχώς για τους πλατωνιστές και τους χριστιανούς)! 
Μόνο βιολογικός!
Όλα όσα ως τώρα λέγαμε "ψυχή", "συνείδηση", "συναισθήματα", "χαρακτήρα", "νοοτροπία", "συνήθειες και έξεις", όλα μα όλα είναι ανώτερες λειτουργίες του εγκεφάλου.
Το "πνεύμα" πάει! Μας τέλειωσε! Θεός σχωρέστο.
Οι καημένοι οι Χριστιανοί βλέπουν πως στο σύγχρονο κόσμο δεν υπάρχει θέση γι’ αυτούς.
Γι’ αυτό γκετοποιούνται, μιλάνε πλέον μόνο μεταξύ τους, απομονώνονται στο νησάκι τους και χώνουν σαν τη στρουθοκάμηλο το κεφάλι τους στο χώμα, βάζοντας τσιμέντο γύρω-γύρω μην τυχόν κι ακούσουν ή δουν κάτι διαφορετικό!
Οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει και την παραμικρή ρωγμή στην καρακοσμάρα τους είναι επικίνδυνο!
"Για μας είναι όλα τα ζητήματα λυμένα!", σου λένε, και σε διαγράφουν από "φίλο" στο φέις, μην τους μεταδόσεις το μικρόβιο της αμφιβολίας.
Όλα όσα λέω είναι αυτονόητα στις υπόλοιπες δυτικές χώρες, εκτός απ’ το Τέξας, τη Νεβάδα και τη Γιούτα της Αμερικής.
Αλλά η Ελλαδίτσα μας είναι ιδιαίτερη περίπτωση: πέρασε κατ’ ευθείαν απ’ τον μεσαίωνα στη νεότερη εποχή, χωρίς να βιώσει και ν’ αφομοιώσει το πνεύμα της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού.
Γι’ αυτό και ζούμε κάποια γεγονότα απείρου κάλους.
Όπως, λ.χ., κάθε Πάσχα να ’ρχετε στην Αθήνα με πτήση τσάρτερ το Άγιο Φως και στο αεροδρόμιο να το υποδεχόμαστε "με τιμές αρχηγού κράτους": απλώνεται κόκκινο χαλί, μουσική μπάντα παίζει ταρατατζούμ, στρατιωτικό άγημα παρουσιάζει όπλα και υπουργοί της κυβέρνησης στέκονται κλαρίνο!
Είναι αυτοί που την επόμενη μέρα θα πάρουν αποφάσεις για τις ζωές μας...

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Ο Διόνυσος θα ξαναγυρίσει στην Ελλάδα, να μου το θυμηθείτε!

Σας έχω ξαναπεί για έναν φίλο μου, γόνο παμπάλαιης αθηναϊκής οικογένειας, εβραϊκού θρησκεύματος.
Άνθρωπος καλλιεργημένος, κοσμοπολίτης, ψύχραιμος και χαμηλών τόνων, αλλά και πιστός στη θρησκεία του.
Χθες το απόγευμα πίναμε τα ζεστά μας σπίτι του και κουβεντιάζαμε για τα πάντα.
Όπως συνήθως, κάποια στιγμή το γυρίσαμε και στα θρησκευτικά.
Για πρώτη φορά τον είδα να χάνει την ψυχραιμία του.
Σε μένα μιλούσε, αλλά ουσιαστικά απευθυνόταν σ’ όλους τους χριστιανούς:
"Αφήστε μας, επιτέλους, στην ησυχία μας!", φώναξε. "Εμείς σας ενοχλούμε; Με ποιο δικαίωμα κάνατε Θεό σας έναν Ιουδαίο και κατηγορείτε εδώ και 2000 χρόνια όλους τους Εβραίους ως δολοφόνους; Θα σας άρεσε αν εμείς λέγαμε πως Μεσσίας μας ήταν ο Σωκράτης, πως γεννήθηκε στη Βηθλεέμ απ’ το γένος Δαβίδ, πως για κάποιο λόγο ήρθε στην Αθήνα κι εσείς τον σκοτώσατε; Και διαδίδαμε σ’ όλο τον κόσμο πως οι θεοκτόνοι Έλληνες είναι υπεύθυνοι για όλες τις συμφορές;".
Δεν έχει και πολύ άδικο ο άνθρωπος.
Όντως, είναι πολύ άτιμο το γένος των Χριστιανών!
Αλλά κάπου είχε λάθος και του το είπα:
"Κοίτα φίλε, δεν ήρθαμε εμείς στην πατρίδα σας να σας πάρουμε τον Ιησού και να τον κάνουμε Θεό μας. Εσείς τον φέρατε στα μέρη μας με κάτι Παύλους, Σαύλους και το σκοτεινό συναπάντημα! Οι δικοί μας πρόγονοι είχαν τη θρησκεία τους, έκαναν χαβαλέ με τους γκομενιάρηδες θεούς τους και κουτσοπέρναγαν τη ζωούλα τους με νταούλια και ζουρνάδες. Από τότε που ήρθατε εσείς και μπαστικωθήκατε στο σβέρκο μας, και μας φορέσατε κολάρο τους Γιαχβέδες και τα υποπροϊόντα του, μαύρισε η ψυχή μας! Οι Μαινάδες κλείστηκαν στους γυναικωνίτες κι ο θεός Πρίαπος υπέστειλε τη σημαία του! Μη ρίχνεις σε μας όλο το φταίξιμο. Φταίμε κι εμείς φταίτε κι εσείς φταίει κι ο φίλος μας ο ... Χατζη-μουρτζουφλής!"...
Ας πάρουμε τώρα μια τζουρίτσα διονυσιακής ατμόσφαιρας. Με τον νταουλιέρη Σιληνό και τα παλικάρια του τους Σάτυρους...

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Δεν έχουν τέλος τα παραμύθια των Χριστιανών!

Από προχθές που άρχισα να γράφω για την ανυπαρξία της ψυχής και την παρθενία της Θεοτόκου δέχθηκα δεκάδες μέιλ.
Παραδόξως τα περισσότερα ήταν ενθαρρυντικά!
Αυτό δείχνει πως η κοινωνία μας αρχίζει να ωριμάζει και να γίνεται πιο έτοιμη από ποτέ ν’ ακούσει την "πικρή αλήθεια", χωρίς να σοκαριστεί.
Μου ζητάτε να κωδικοποιήσω όλα τα ψεύδη ή τις ανακρίβειες της Χριστιανικής Εκκλησίας.
Μα από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω ρε παιδιά;
Ψεύδος είναι πως ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ. Η μεγάλη απογραφή που διέταξε ο Καίσαρας, για την οποία υποτίθεται πως η Αγία Οικογένεια πήγε στη Βηθλεέμ, έγινε δέκα χρόνια μετά τη γέννηση του Ιησού.
Ψέμα και το άστρο της Βηθλεέμ. Η σύζευξη των τριών πλανητών Άρη-Ερμή-Αφροδίτης, που προκάλεσε ένα εντυπωσιακό ουράνιο φαινόμενο, έγινε 6 χρόνια πριν τη γέννηση.
Ψέμα και η προσκύνηση των Μάγων. Αυτό είναι ένα κατασκεύασμα της Εκκλησίας της Περσίας για ν’ αποδείξει πως δήθεν η χριστιανική πίστη δεν είναι ασύμβατη με την επίσημη περσική θρησκεία, την Αστρολατρεία.
Ψέμα και η φυγή στην Αίγυπτο. Γι’ αυτό και ο Λουκάς γράφει πως αμέσως μετά τη γέννηση και την υπαπαντή η οικογένεια του Ιωσήφ πήγε κατευθείαν στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας.
Τεράστιο ψέμα και η υποτιθέμενη σφαγή των ... χιλιάδων νηπίων.
Όλ’ αυτά κατασκευάστηκαν από τους Χριστιανούς για ν’ αποδειχθεί πως επαληθεύτηκαν οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης. Γι’ αυτό βάφτισαν τον Ιησού και Εμμανουήλ, τον έστειλαν να γεννηθεί σε μια σπηλιά της Βηθλεέμ, τον πέρασαν μια βολτούλα από την Αίγυπτο κι έσφαξαν και 10.000 νήπια γιατί, κατά την προφητεία, έπρεπε να κλάψει κι η Ραχήλ!
Ας πω και δυο λογάκια για ένα λιγότερα γνωστό χριστιανικό ψέμα.
Όπως είναι ιστορικά εξακριβωμένο, το αναφέρει ρητά και η Επιστολή του Βαρνάβα (που γράφτηκε μεταξύ 70-130 μ.Χ), το σχήμα του πραγματικού-ιστορικού σταυρού του Ιησού είχε σχήμα ελληνικού ταφ κεφαλαίου (δηλαδή "Τ").
Οι πρώτοι όμως Χριστιανοί προτίμησαν να χρησιμοποιούν τον σταυρό που ξέρουμε και σήμερα, με το οριζόντιο ξύλο να τέμνει το κάθετο λίγο πάνω απ’ τη μέση (συμβολικός σταυρός).
Αυτό το έκαναν γιατί το "Τ" ήταν ήδη καπαρωμένο και το χρησιμοποιούσε ως ιερό σύμβολο μια άλλη μυστικιστική-αποκρυφιστική λατρεία.
Τα χρόνια πέρασαν και το σχήμα του πραγματικού σταυρού ξεχάστηκε.
Ώσπου φτάνουμε στον 4ο αιώνα που ο Μεγάλος Κωνσταντίνος αποφασίζει να μετατρέψει τον Χριστιανισμό σε επίσημη αυτοκρατορική λατρεία.
Ένα ειδικό επιτελείο αναλαμβάνει να κατασκευάσει εκείνους τους μύθους που θ’ αυξήσουν το κύρος και το γόητρο της νέας θρησκείας.
Μεταξύ αυτών των μύθων περιλαμβάνεται και η "εύρεση του Τιμίου Σταυρού"!
Το σχέδιο ήταν σχετικά απλό: θα θάβονταν ένας σταυρός σ’ έναν λόφο της Ιερουσαλήμ κι η μάνα του Αυτοκράτορα, κατόπιν οράματος βεβαίως, θα υποδείκνυε το σημείο κι εκεί θαυματουργικώς θα ανακαλύπτονταν ο Τίμιος Σταυρός.
Αλλά για να υλοποιηθεί το σχέδιο έπρεπε πρώτα να κατασκευαστεί ένας σταυρός.
Τι σχήμα θα είχε; Μα τι άλλο απ’ αυτό που χρησιμοποιούσαν ήδη οι Χριστιανοί;
Έλα όμως που, όπως προαναφέραμε, οι Χριστιανοί χρησιμοποιούσαν τον συμβολικό κι όχι τον πραγματικό σταυρό σχήματος "Τ";
Οπότε, την πάτησαν σαν αγράμματοι κι "ανακάλυψαν" έναν σταυρό σαν αυτόν που ξέρουμε σήμερα κι όχι σαν αυτόν που πραγματικά σταυρώθηκε ο Ιησούς.
Και το ψεύδος, από αυτοκρατορικό έγινε εκκλησιαστικό, και συνέχισε ανά τους αιώνες αυξημένο και βελτιωμένο!
Με τις υγείες μας...

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Μεταφραστικό λάθος η "παρθενία" της Παναγίας!

Ποτέ δεν γούσταρα τους χριστουγεννιάτικους στολισμούς.
Ειδικά τα κρεματζούλια στα χριστουγεννιάτικα δέντρα μού προκαλούσαν ανέκαθεν αλλεργία.
Πέρυσι, έτσι "για το καλό", κρέμασα μια αρμαθιά φωτάκια στον καλόγερο του χολ.
Φέτος είχα μια άλλη ιδέα.
Ο γείτονας πήγε στο χωριό του και μού 'δωσε να φυλάω τον σκυλάκο του.
Δυο μέρες τον έχω, κι απ' το πάτωμα δεν σηκώθηκε.
Οπότε σκέφτηκα να τον μετατρέψω σε χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Τον σκέπασα με κάτι παλιά λαμπιόνια και κάθομαι κι απολαμβάνω το θέαμα...
Γενικά, αποφεύγω να συζητάω με Χριστιανούς.
Είναι οι πιο στενόκαρδοι και στενόμυαλοι άνθρωποι που 'χω γνωρίσει.
Η Ελλάδα είναι μυστήρια χώρα.
Δεν ξέρω αν φταίει το νερό που πίνουμε ή ο αέρας π' αναπνέουμε, αλλά το κλίμα παράγει θεομπαίχτες!
Αυτό γινόταν απ' τ' αρχαία χρόνια, που οι προγόνοι μας φαντάζονταν τους Θεούς τους γκομενάκηδες και κατεργαρέους.
Το ίδιο και σήμερα, που οι δεσποτάδες μας ζητούν δήθεν τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος για αποφάσεις που έχουν ήδη πάρει με πολύ παρασκήνιο και άγρια συναλλαγή!
Γι' αυτό προτιμάω να μιλάω με αλλόθρησκους!
Χθες το βραδάκι ήμουν με κάποιον Εβραίο, γόνο παλιάς αθηναϊκής οικογένειας.
Κάποια στιγμή ήρθε η κουβέντα και στα θρησκευτικά και στην ημέρα των Χριστουγέννων.
Ο φίλος μου ήταν λίγο εκνευρισμένος. Και τον δικαιολογώ απόλυτα.
Μου έδειξε την Εβραϊκή Βίβλο (αυτό που εμείς λέμε "Παλαιά Διαθήκη") και συγκεκριμένα την προφητεία του Ησαΐα, απ' την οποία υποτίθεται προκύπτει πως ο Χριστός θα γεννιόταν από "παρθένα".
Η αντίστοιχη εβραϊκή λέξη ("αλμαά", αν δεν κάνω λάθος) δεν σημαίνει "παρθένα" αλλά "έφηβη", "νεαρή γυναίκα ώριμη για γάμο και τεκνοποίηση"!
Οι ελληνιστές αλεξανδρινοί φιλόλογοι του 3ου π.Χ που μετέφρασαν στα ελληνικά την Παλαιά Διαθήκη, έκαναν λάθος κι αντί "έφηβη" έγραψαν "παρθένα".
Το λάθος αυτό το πήραν στη συνέχεια οι Χριστιανοί Θεολόγοι, που κατασκεύασαν τη νέα θρησκεία στη βάση των εβραϊκών προφητειών, και μετέτρεψαν την "παρθενία" (δηλαδή ένα μεταφραστικό λάθος) σε δόγμα!
Και ανέδειξαν το μεταφραστικό αυτό λάθος σε "πρότυπο ζωής", καταδικάζοντας από τότε εκατομμύρια ανθρώπους να υποστούν τα δεινά του παρθενικού βίου προκειμένου να μιμηθούν την "Παρθένο" Μαρία.
Απίστευτο?

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Απ’ το ημερολόγιο ενός εργένη (Β’) - Τα κάλαντα της ζούγκλας!

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι κι ο καθαρότερος άνθρωπος του κόσμου!
Το τσαρδάκι μου έχω να το σιγυρίσω πάνω από 20 χρονάκια.
Σκούπα, ξεσκόνισμα, απορρυπαντικά... μου είναι εντελώς άγνωστες λέξεις.
Εδώ κι εκεί κρέμονται αραχνούλες, ζωάκια άκακα, χωρίς καμιά διάθεση να με ανταγωνιστούν σε οτιδήποτε...
Ο τόπος γεμάτος κατσαρίδες!
Στην αρχή με κυνηγούσαν εκείνες, μετά εγώ, αλλά δω και κάμποσα χρόνια βρήκαμε τις ισορροπίες μας και συνάψαμε τριακονταετή ειρήνη.
Κάποτε έφερα και μια γατούλα να πιάνει και κάνα ποντίκι.
Η καημενούλα, δεν άντεξε τη βρώμα και το ’σκασε!.
Εντάξει, αποδείχτηκε μεγάλη παλιοπουτάνα αλλά δεν της κρατάω κακία.
Φέτος όμως δεν πήγαινε άλλο.
Αποφάσισα να κάνω γενική καθαριότητα κι απολύμανση!
Ελλείψει χρημάτων έψαχνα για μια καθαριστριούλα φτηνιάρα κι ανθεκτική στις μολυσματικές ασθένειες.
Ρώτησα δεξιά κι αριστερά, βρήκα μια μαυρούλα, την πήρα.
Ο κολλητός μου διαφωνούσε: "Καλά, μαύρη θα βάλεις να σου καθαρίσει;".
"Γιατί, ρε μεγάλε, φοβάσαι μην ξεβάψει πάνω στα έπιπλα;".
Σήμερα, πρωί-πρωί, έπιασε δουλειά η δικιά μου.
Εγώ καθόμουν παράμερα, τυλιγμένος με το παπλωματάκι μου  -καλοριφέρ έχει δυο χρόνια να μπει- κι αποχαιρετούσα με μια δόση θλίψης τη σαβούρα και τα μικροβιάκια που με συντρόφευαν απ’ το 1990!
Ξαφνικά, κατά τις 10, χτυπάει το κουδούνι.
"Ποιος διάολος να ’ναι", αναρωτήθηκα, κι αναγκάστηκα να ξεβολευτώ.
Ανοίγω την πόρτα, κοιτάω καλά-καλά, κανένας.
"Να τα πω;", ακούω μια παιδική φωνούλα.
Κοιτάω χαμηλά, τι να δω;
Ένα μαυράκι τοσοδούλι, ίσα που ’φτανε μέχρι το γόνατό μου.
"Πού ξεφύτρωσες εσύ πανάθεμά σε;".
Οπότε, ακούω από μέσα τη μαυρούλα: "Γκιός μου ήρτε σου πει κάλαντος. Κύριος πολύ μίζερος και στριμμένος, του κρειάζεται λίγκο παιντική χαρά".
Είπα να τη διαολοστείλω, αλλά μήπως ήταν κι η πρώτη που μ’ έλεγε "στριμμένο και γεροντοπαράξενο";
Γυρνάω στο μικρό και του λέω: "Και τι κάλαντα θα μου πεις καλό μου; Λέτε κι εσείς κάλαντα στη ζούγκλα;".
"Στην Αθήνα ζω κύριε, όχι στη ζούγκλα!".
Αμάν! Με ρούμπωσε ο πιτσιρής!
"Καλά, πες τα!", του κάνω.
Κι αρχίζει το μπάσταρδο να τα λέει αλάνθαστα, χωρίς παραφωνία, σε άψογα ελληνικά, λες κι ακούς τον Χατζηνικολάου!
Όχι σαν κι εμένα τον καράβλαχο τον φωνηεντοφωνιά, που ’χω να προφέρω ολόκληρη λέξη από 6 μηνών που φώναζα "μαμά"!

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Να σας πω ένα μυστικό? Δεν υπάρχει ψυχή!

Έχεις και τον Χριστιανό να σε πρήζει πως υπάρχει Ψυχή, πως αυτήν προσβάλλουν οι δαίμονες και δημιουργούνται τα πάθη και πως πρέπει να ταλαιπωρήσεις το σώμα σου για να σώσεις την ψυχή σου.
Και τον ρωτάς εύλογα: "Και πού ξέρεις ρε φίλε πως υπάρχει ψυχή? Έχεις καμία απόδειξη?".
"Μα το λέει η Εκκλησία!", σου απαντάει, και σε αφήνει ξερό!
"Και πού βρίσκεται αυτή η ψυχή?", τον ρωτάς.
"Δεν ξέρουμε", σου απαντάει.
"Κι από τι αποτελείται η ψυχή?", ξαναρωτάς.
Πάλι "δεν ξέρουμε".
Αλλά κι εσύ δεν το βάζεις κάτω! Θέλεις να βγάλεις λαβράκι κι επιμένεις: "Ποιος τη φτιάχνει την ψυχή και πότε?".
Εδώ ο Χριστιανός ξεθαρρεύει. Νομίζει πως παίζει πλέον στο γήπεδό του, κι η γλωσσούλα του λύνεται: "Μόνο ο Θεός φτιάχνει ψυχές! Κατά τη στιγμή της σύλληψης αμέσως φτιάχνει μια ψυχή και την ενώνει με το σώμα. Γι' αυτό και δεν μπορεί να γεννηθεί άνθρωπος αν δεν το θελήσει και δεν συμπράξει ο Θεός"!
Εντάξει, η υπομονή έχει και τα όριά της, έχεις κι εσύ καιρό να εκτονωθείς σεξουαλικώς, μπαρουτιάζεις και με τις βλακείες του Χριστιανού, και τον αρχίζεις κατά ριπάς:
"Στην κλωνοποίηση, που έχουμε γονιμοποίηση χωρίς σπέρμα, τι γίνεται με την ψυχή? Έχουν κι οι κλώνοι ψυχή και ποια? 
 Όταν από εμβρυικά κύτταρα φτιάχνουμε νέους ιστούς (π.χ. καρδιακούς) έχουν κι αυτοί οι ιστοί ψυχή? 
Κι όταν καταψύχουμε ένα έμβρυο, και αναστέλλουμε την βιολογική του εξέλιξη, πώς αντιδρά η ψυχή. Καταψύχεται κι αυτή ή τα παίρνει στην κράνα, το σκάει κι επιστρέφει μόλις εμείς ξεπαγώσουμε το έμβρυο? 
Κι όταν ένα έμβρυο διασπάται στα δύο και δημιουργούνται οι γνήσιοι δίδυμοι, να υποθέσουμε πως κι η ψυχή χωρίζεται σε δυο κομμάτια? 
Αλλά συμβαίνει και το ανάποδο, αυτό που οι γιατροί λένε "φαινόμενο χίμαιρας": δυο έμβρυα ενώνονται σε ένα. Τότε τι γίνεται με τις ψυχές τους? Ενώνονται κι αυτές ή η ψυχή του ενός φεύγει και πάει πού?  
Αμ το άλλο? Οι στατιστικές λένε πως το 20% των κυήσεων καταλήγουν σε ακούσια αποβολή? Δηλαδή ο Θεός που έδωσε ψυχή σ' ένα έμβρυο, το μετάνιωσε και την πήρε πίσω πριν γεννηθεί ο άνθρωπος? Τότε ο Θεός είναι ο μεγαλύτερος φονιάς έβερ, αφού επιμένεις πως η έκτρωση είναι φόνος. Και μη μου πεις πως οι αποβολές αυτές "είναι τυχαίες"! Όποτε σας συμφέρει όλα τα αποδίδετε στο Θεό "γιατί δεν υπάρχει τύχη", κι όταν δεν σας συμφέρει τα ρίχνετε στην τύχη!".
Ήθελα κι άλλα να πω στον Χριστιανό αλλά δεν πρόλαβα!
Με διέγραψε από "φίλο" του στο φέις...

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Απ’ το ημερολόγιο ενός εργένη (Α’)

Νωρίς χθες το απόγευμα μπήκα να κάνω ένα ντουζάκι.
Στα γρήγορα, γιατί δεν είχε πολύ ζεστό νερό.
Έχω ήδη απλήρωτους δυο λογαριασμούς της ΔΕΗ και πρέπει να κάνω οικονομία.
Μόλις βγήκα απ’ τη μπανιέρα έβαλα μια πετσετούλα στο κεφάλι μου σαν τουρμπάνι.
Η καημένη... τσιγαρόχαρτο κατάντησε απ’ την πολύ χρήση.
Μου την είχαν δώσει όταν κατατάχθηκα στην αεροπορία πριν 23 χρόνια...
Είπα να κοιταχτώ λίγο στον καθρέφτη.
Είχα πάνω από χρόνο να το κάνω.
Από πέρσι τον Οκτώβρη που άρχισα να ξυρίζομαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, με μια λεκάνη νερό...
Το τζάμι του καθρέφτη είχε ψιλοθολώσει απ’ τους υδρατμούς.
Έσκυψα στη βρύση, γέμισα το στόμα μου νερό, έκανα μια γαργάρα και το ’φτυσα στον καθρέφτη να ξεθολώσει.
Δεν μου άρεσε αυτό που είδα και δεν θα το ξανακάνω...
Σε λίγο χτύπησε το κουδούνι ο κολλητός μου, ο Λιγδιάρης, να πάμε γήπεδο με το μηχανάκι του.
Ο Θεός να το κάνει μηχανάκι δηλαδή. Καταλαβαίνετε τώρα... ασυντήρητο, ανασφάλιστο, ρόδες λείες σαν τη φλούδα μήλου. 
Αλλά έτσι δεν είν’ η ζωή; Σε κάθε γωνιά σε περιμένει κάποιος κίνδυνος.
Η άλλη παρέα μάς περίμενε έξω απ’ το Ωνάσειο.
Όσοι είχαμε κανένα κέρμα παραπάνω τσοντάραμε ν’ αγοράσουν εισιτήρια οι άφραγκοι.
Ευτυχώς ο ταληροφονιάς ο Πρόεδρος έβαλε φτηνές τιμές: μόνο 5 ευρούλια η είσοδος.
Το ματσάκι χάλια, ξενερώσαμε, ανάψαμε κάτι καπνογόνα μπας και γίνει ατμόσφαιρα, τίποτα...
Από τότε που ο Γαύρος έγινε κατεστημένο κάτι μας χαλάει...
Μετά πήγαμε σ’ ένα ουζερί στις Τζιτζιφιές.
Θεωρούμαστε ξηγημένα παιδιά κι ο ιδιοκτήτης μάς κάνει πίστωση.
Την Καλλιθέα πάντα τη γούσταρα.
Ίσως γιατί εδώ βρίσκεις ακόμα σωστές γκόμενες.
Που δεν κάνουν περίεργες ερωτήσεις. Ή, μάλλον, δεν κάνουν καν ερωτήσεις. Ούτε πώς σε λένε! Αν θες να τους το πεις μόνος σου, έχει καλώς.
Αλλά ποτέ δεν στέριωσε σχέση μου με Καλλιθιώτισσα.
Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον μ’ έχει στοιχειώσει η ιστορία της Φούλας.
Εκείνης της μικροπαντρεμένης που στα 1931, μαζί με τη μάνα της και τον ξάδελφό της, ξέκανε τον άντρα της, τον καημένο τον Αθανασόπουλο.
Το έγκλημα είχε γίνει στου Χαροκόπου, στην οδό Θησέως και Αγ. Πάντων.
Το πτώμα το έκαψαν, το τεμάχισαν και το πέταξαν στον Ιλισό.
Βούιξε τότε όλη η Ελλάδα. Μέχρι και τραγούδια γράφτηκαν για το γεγονός. Ας ακούσομε το γνωστότερο:

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Σωκράτης: ήταν κι αυτός μεγάλη "λέρα"!

Απ’ το Δημοτικό μάς έχουν κάνει μεγάλη πλύση εγκεφάλου για το πόσο "σπουδαίος" κι "αγνός" ήταν ο Σωκράτης.
Στην πραγματικότητα όμως ήταν μεγάλο κουμάσι!
Ν’ αγιάσουν τα χεράκια της γυναικούλας του της Ξανθίππης που τον παντόφλιαζε καθημερινά...
Κατ’ αρχήν, ο Σωκράτης όντως "διέφθειρε" τους νέους.
Όχι βέβαια εξοθώντας τους στην ακολασία, αν κι ο ίδιος ήταν περιβόητος παιδεραστής, αλλά κλονίζοντας την πίστη τους στο Δημοκρατικό Πολίτευμα και καλλιεργώντας τους ολιγαρχικές τάσεις.
Τους διέφθειρε ακόμη διδάσκοντάς τους ν’ ακούν διάφορες "εσωτερικές φωνές" και "δαιμόνια" αντί να γίνουν ορθολογιστές και ρεαλιστές, δηλαδή άνθρωποι χρήσιμοι στην κοινωνία.
Ο Σωκράτης ήταν ο ιδεολογικός καθοδηγητής των Τριάκοντα Τυράννων, αυτών των φασιστών-δοσιλόγων που με τα σπαρτιατικά όπλα πήραν την εξουσία στην Αθήνα αμέσως μετά την ήττα της πόλης στο Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Αρχηγοί των Τυράννων ήταν δυο επίλεκτοι μαθητές του Σωκράτη, ο Κριτίας κι ο Χαρμίδης.
Μαθητής του ήταν κι ένας υποψήφιος δικτάτορας, ο Πλάτωνας, που ευτυχώς δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να εφαρμόσει την ιδανική του "Πολιτεία"!
Στον κύκλο των μαθητών του ανήκε κι ένα ακόμα γνωστό "μπουμπούκι" του αρχαίου κόσμου, ο "πολύς" Ξενοφών, ένα πουλημένο τσιράκι των Σπαρτιατών. Γι’ αυτό, αν και Αθηναίος, ακολούθησε τους Σπαρτιάτες μισθοφόρους στην Ανάβαση του Κύρου.
Μαθητής του Σωκράτη ήταν κι Αλκιβιάδης, που στην πιο κρίσιμη στιγμή της Σικελικής Εκστρατείας πούλησε την πατρίδα του και προσχώρησε στη Σπάρτη!
Πράγματι, σπουδαία αγωγή πρόσφερε ο "μεγάλος φιλόσοφος" στην αθηναϊκή νεολαία...
Αλλά ο Σωκράτης ήταν και "άθεος", σύμφωνα με τα κριτήρια της εποχής του.
Γιατί δεν αναγνώριζε ούτε θυσίαζε στους Θεούς-Προστάτες της Αθήνας, την Αθηνά, τον Ποσειδώνα και τον Ερμή.
Όλως τυχαίως προτιμούσε την Ήρα και τον Απόλλωνα, δηλαδή τους προστάτες της Σπάρτης!
Επίσης περιφρονούσε την Εκκλησία του Δήμου, στην οποία δεν συμμετείχε, κι ούτε θυσίαζε στο Θεό των Δημοκρατικών Θεσμών, στον "Δία Αγοραίο" (ή "Εκκλησιόδημο"). Ο βωμός του σώζεται ακόμα στην Πνύκα, ακριβώς πίσω απ’ το βήμα των αγορητών...
Εντάξει, ο Σωκράτης δεν στήριξε ανοιχτά τους Τριάκοντα Τυράννους, που μέσα σε οχτώ μήνες σκότωσαν πάνω από 1.500 δημοκράτες Αθηναίους.
Κι όταν οι Τύραννοι του ζήτησαν να παγιδεύσει τον Λέοντα απ’ τη Σαλαμίνα για να τον συλλάβουν, δεν το έκανε αλλά κι ούτε ειδοποίησε τον άνθρωπο να κρυφτεί για να γλιτώσει...
Δυστυχώς όσα ξέρουμε για τον Σωκράτη τα οφείλουμε στους μαθητές του Πλάτωνα και Ξενοφώντα.
Που είχαν κάθε λόγο να "αγιοποιήσουν" το δάσκαλό τους.
Κι ήρθαν στο καπάκι οι σύγχρονοι αντι-δημοκράτες, σε συμμαχία με τους Χριστιανούς, να ειδωλοποιήσουν το εμετικό δίδυμο Σωκράτη-Πλάτωνα!
Προσωπικά δεν πιστεύω πως δόθηκε στο Σωκράτη η ευκαιρία να το σκάσει απ’ τη φυλακή και να σώσει τη ζωή του.
Αυτό είναι ψέμα του Πλάτωνα.
Αν ο Σωκράτης σεβόταν τόσο πολύ τους νόμους της πατρίδας του, θα τιμούσε τον υπέρτατο νόμο της Δημοκρατίας και δεν θα ειρωνευόταν το μεγαλύτερο δικαστήριο της πόλης του, την Ηλιαία!
Ένα ακόμα ψέμα των μαθητών του ήταν πως δεν έπαιρνε δίδακτρα.
Και τότε πώς βιοποριζόταν τόσα χρόνια ρε σεις παλικάρια;
Πάντως, επειδή ξέρω πως σας αρέσουν τα κουτσομπολιά, σας κράτησα για το τέλος το καλύτερο:
Την εποχή της Δίκης του είχε βουίξει η Αθήνα πως ο Άνυτος του έκανε μήνυση από ερωτική αντιζηλία!
Λέγαν πως λιμπιζόταν κι εκείνος τα κάλλη του Αλκιβιάδη...

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Σα δε μιλάς για γιασεμιά...

(Σε καφενέ αράπικο 
θα μπω να ξαποστάσω.
Με ένα γέροντα σοφό
εκεί να κουβεντιάσω)

Μένω σε σπίτι 
μεγάλων διαστάσεων
-εγώ, μιας σπιθαμής άνθρωπος-
κι όμως, μέσα δεν χωράω.

Αφόρητο το βρίσκω
ισόβια κλεισμένος να ’μαι
στις πέντε αισθήσεις.

Ζυγίζω το δώσε και το πάρε
απ’ αδιέξοδο σ’ αδιέξοδο οδεύω.
Η ψυχή μου 
απ’ ασιτία θα πεθάνει.

Άδειο δωμάτιο
μ’ αμπαρωμένες πόρτες η ψυχή μου.
Το μονοπάτι της αέναης προσμονής
αδειανό.

Τη γνώση θεοποίησα
και στη απόγνωση παγιδεύτηκα.

Τα λόγια παραπλανούν,
η σιωπή ποτέ.
Σα δε μιλάς
για χελιδόνια ή γιασεμιά
καλύτερα να σωπαίνεις.

Του νου
τα σκονισμένα υπόγεια ψάχνοντας
πολύτιμα κουβάλησα κοτρόνια
και τα κλειδιά του κάστρου πέταξα
στης λησμονιάς το άπατο πηγάδι.

Ξένος
μπροστά στον προορισμό 
που οι άλλοι μού έταξαν.
Πακετάρω 
και την τελευταία βαλίτσα της απόγνωσης.

Ποιος είν’ ο δρόμος της ζήσης μου;
Γιατί τον ακολουθώ;
Τι θέλω απ’ τη ζωή;

Πρέπει!
Γιατί πρέπει;
Ως πότε θα πρέπει;

(Δε μ’ ανακούφισε πολύ
αυτό το γεροντάκι.
Κι ούτε ο πικρός ο ναργιλές
μ’ έκανε να ξεσκάσω.

Πάλι θα καταφύγω
στις κιτρινισμένες σελίδες
παλιών ξεχασμένων βιβλίων.

Τις ίδιες πίκρες
της μοναξιάς θα πιω...)

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Ψάχνω καινούργιο στέκι...

Ψάχνω νά ’βρω έναν καφενέ μόνο γι’ άντρες!
Άβατο! Σαν τα μοναστήρια τ’ Αγιονόρους!
Να μην μπαίνει ούτε θηλυκό ποντίκι.
Να μην χρειάζεται ν’ αλλάξω βρακί πριν πάω, ούτε να λουστώ ούτε καν να χτενίσω το μαλλί.
Νά ’μαι αυθεντικός, να μην χρειάζεται να το παίξω ευγενικός, γλυκούλης, ερωτεύσιμος κι ό,τι άλλη μαλακία μάς επιβάλλει η γυναίκεια παρουσία.
Κάτω υποχρεωτικά νά ’χει χώμα. Για να γειωνόμαστε.
Κι από πάνω τσίγκος ή λαμαρίνα.
Κι όταν ο Θεός ρίχνει τ’ άντερά του, να στάζει μέσα κι εμείς να ρίχνουμε πριονίδι.
Να μην έχει κεντρική θέρμανση! Αλλά στη μέση μια φουφού!
Τα καλοριφέρια και τα ’ρκοντίσια σκορπάνε τον κόσμο.
Η φουφού όμως τον συγκεντρώνει, τον μαζεύει σαν η κλώσα τα κλωσόπουλα.
Και πάνω στη φουφού να ζεσταίνουμε τη ρακή και το ρακόμελο και να ψήνουμε κάστανα.
Ο μικρότερος της παρέας θα τα χαράζει, μην πεταχτούν και μας βγάλουν τα μάτια.
Όλος ο καφενές ένα τραπέζι, μια ’ντροπαρέα.
Να λέμε τους νταλκάδες μας, για το πενάλτι που ’χασε ο Σαβιόλας, την γκόμενα που πιάσαμε να μας κερατώνει, να κανονίζουμε τις παρέες για το γήπεδο της Κυριακής, να κλείνουμε καμιά δουλίτσα, έτσι... να βγαίνει το μεροκάματο.
Καφές μόνο σκέτος ελληνικός, κατάπικρος, κι η κουζινούλα ρημαδιό, σαν τις κωλοζωές μας.
Να’ χει και ρετσινούλα σπατανέικη, να τη ρουφάμε αργά, με ρέγουλο και συνοδειά χαλβαδίκο ή αγγουράκι κι ελίτσα ξυδιασμένη, λιτά πράματα...
Μουσική από τζουκμπόξ, μόνο μουρμούρικα ρεμπέτικα, άντε και κανά κλαψιάρικο του Καζαντζίδη.
Κει γύρω στα μεσάνυχτα να το κλείνουμε το μαγαζάκι.
Να καληνυχτιόμαστε και να φεύγουμε.
Οι μπακούρηδες να παγαίνουμε στις καμαρούλες μας και να κοιμόμαστε με τα ρούχα, γιατί μόνο η γκόμενα σ’ υποχρεώνει ν’ αλλάξεις για να πλαγιάσεις.
Κι οι παντρεμένοι να ρίξουν κανένα φούσκο στη γυναίκα τους που θ’ αρχίσει πάλι τ’ "αχαΐρευτε", τα "με τα ρεμάλια που σε πήραν στο λαιμό τους" και τα "δεν σκέφτεσαι τα παιδιά σου"...

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Ινδία: η "Χώρα των Αγίων" (ΣΤ') - Στο μισθολόγιο της CIA κι ο Μεγάλος Μάντης του Θιβέτ!

Η Νταραμσάλα είναι μια γραφική κωμόπολη στους πρόποδες των Ιμαλαϊων.
Εδώ, την εποχή των μουσώνων, Αύγουστο μήνα, ρίχνει εφτά φορές περισσότερο νερό απ’ ό,τι στην Αθήνα το Δεκέμβρη.
Τη Νταραμσάλα δεν θα την ήξερε ούτ’ η μάνα της αν δεν είχε μετατραπεί σε έδρα της εξόριστης κυβέρνησης του Θιβέτ με άδεια της ινδικής κυβέρνησης.
Στις αρχές Μαρτίου 1959 ο κινέζικος στρατός είχε εισβάλει στο Θιβέτ και περικύκλωσε το παλάτι Νορμπουλίνγα της Λάσα που κατοικούσε ο Δαλάι-Λάμα.
Χιλιάδες λαού είχαν σπεύσει να προστατέψουν τον πολιτικο-θρησκευτικό τους ηγέτη.
Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φορτισμένη, κι ο Λάμα ζήτησε να συμβουλευτεί το Μεγάλο Μάντη του Θιβέτ.
Τώρα, θα μου πείτε, τι δουλειά είχε ένας βουδιστής ηγέτης με τους μάγους και τους μάντεις!
Κι όμως, στο Θιβέτ, μέσω του Βουδισμού, επιβιώνουν πολλά στοιχεία της παλιάς σαμανικής-μαγικής του θρησκείας.
Αλλά μη νομίζεται πως οι μάγοι είναι προνόμιο μόνο των ξένων ηγετών.
Και σε μας, ο πολύς Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν συχνός θαμώνας των πνευματιστικών τραπεζών, πολύ της μόδας την εποχή του μεσοπολέμου στα αθηναϊκά σαλόνια της αριστοκρατίας.
Και μετά τον πόλεμο, ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας εφάρμοζε πιστά τις συμβουλές ενός μάγου-"καφετζού"!
Ώσπου τον παγίδευσαν οι Αμερικάνοι, έβαλαν τον "πρωθυπουργικό μάγο" να πείσει τον Πλαστήρα να προκηρύξει εκλογές το 1952, όπου κέρδισε πανηγυρικά ο αντίπαλός του Παπάγος!
Μάγο σύμβουλο είχε κι ο Μητσοτάκης αλλά κι ο Αντρέας επί Δήμητρας, τα θυμάστε τα χαϊριας μας...
Αλλά εμείς ας επιστρέψουμε στο Μεγάλο Μάγο του Θιβέτ.
Φόρεσε, που λέτε, κατά το εκεί τελετουργικό, το χρυσό του κράνος βάρους 60 κιλών (!!) κι έπεσε σε έκσταση.
Ξαφνικά, πετάγεται όρθιος κι άρχισε να κουνά σα δαιμονισμένος το κεφάλι του πέρα-δώθε, λες και φορούσε ένα πούπουλο κι όχι το ασήκωτο καζάνι.
"Φύγε, φύγε, απόψε κι όλας, κινδυνεύεις εδώ!", είπε στο Δαλάι-Λάμα.
Και πριν ξαναλιποθυμήσει έδωσε αναλυτικές οδηγίες για τη διαδρομή που έπρεπε ν’ ακολουθήσει ο Δαλάι φεύγοντας απ’ τη Λάσα μέχρι την Ινδία.
Έτσι κι έγινε!
Ο Δαλάι με τη συνοδεία του, και φορώντας πολιτικά παντελόνια αντί το πορτοκαλί ράσο, πέρασε μέσα από απάτητα μέρη, ώσπου έφτασαν επιτέλους στη Νταραμσάλα.
Εκεί έμαθαν ότι οι ακριβείς οδηγίες του Μεγάλου Μάντη ήταν κατ’ ουσίαν υπαγορευμένες από έναν πράκτορα της CIA!